Eindelijk zagen Arya en Gwen de uitgang van Mount Moon. 'Eindelijk,' zuchtte Arya. Ze was blij dat ze bijna weer buiten waren en hoopte de berg nooit meer in te hoeven. Het was er veel te donker en er waren te veel Zubat naar haar smaak. Ze kneep haar ogen halfdicht tegen het felle licht van buiten. Dat was heel wat anders dan de schemerige gloed van de lampen in de tunnel. Toen haar ogen aan het licht gewend waren liep ze verder naar de uitgang, maar net voor ze een stap buiten de berg kon zetten kwam plotseling uit een spleet in het plafond een Zubat tevoorschijn, die boos met zijn leerachtige vleugels flapperde. Arya deinsde niet meer achteruit. Ze was in de gangen zoveel Zubat tegengekomen dat ze er niet meer van schrok. De Zubat leek, voor zover je dat kon zien bij een wezen zonder ogen, een beetje teleurgesteld dat het meisje niet achteruit deinsde. Hij gaf echter niet op en klapperde verwoed met zijn vleugels voor haar gezicht. Arya knipperde met haar ogen en duwde de Zubat weg. Het blauwpaarse wezen beet in haar hand. 'Au!' riep Arya en ze wreef over haar pijnlijke vingers. Op haar hand waren kleine rode afdrukjes te zien, maar de Zubat had niet doorgebeten en ze bloedden niet. Het deed wel pijn en Arya keek boos naar de Zubat. Als hij het zo wilde...

'Gwen, doe Scratch.' zei Arya tegen het oranje wezentje naast haar, maar Gwen bleef waar ze was. Als ze probeerde de Zubat te krabben, zou hij gewoon een stukje omhoog vliegen. Nee, Scratch zou niet werken. In plaats daarvan deed Gwen Growl om de Zubat bang te maken. Het werkte. Door zijn gevoelige oren hoorde de Zubat het gegrom hard. Hij vloog een eindje bij het grommende dier vandaan, uit Arya's gezicht. 'Hm, het was niet echt mijn idee, maar het werkte wel,' zei ze tegen Gwen. Even keek de pokémon haar aan, toen richtte ze zich weer op de Zubat, die intussen van de schrik was bekomen en weer aan kwam fladderen om dit oranje gromwezen eens goed te bestuderen met een echo. Tot zijn genoegen ontdekte hij dat zijn tegenstander helemaal niet zo groot was. Hij begon een raar geluid te maken. Arya kreeg er hoofdpijn van en Gwen begon zich een beetje duizelig te voelen. De Charmander wankelde even en draaide een rondje. Daarna schudde ze haar kop en hield haar pootjes voor haar oren, zodat ze het geluid niet hoorde. Na een korte tijd verdween haar duizeligheid. De Zubat was intussen al naar haar toe gevloegen en beet haar hard. Gwen gromde toen ze de scherpe tandjes van de Zubat voelde en wilde Scratch doen nu hij nog dichtbij was, maar haar tegenstander was te snel. Hij vloog alweer op veilige afstand en maakte een geluid dat een beetje klonk als lachen. Nu werd Gwen echt boos. Lachte die stomme vleermuis haar nou uit?! Ze opende haar bek en een dunne vuurstraal kwam tevoorschijn. De lach van de Zubat stierf al snel weg toen hij de vuurstraal op zich af hoorde komen, maar hij was al te laat om hem te ontwijken. Gwens Ember trof hem vol en hij dwarrelde als een blaadje omlaag.

'Gwen, je deed Ember!' riep Arya blij. Eindelijk kon haar Charmander de vuuraanval. Gwen wees naar de Zubat, die, nog steeds een beetje versuft van de aanval, op de grond zat. 'O ja, ik zou hem misschien kunnen vangen.' zei Arya. Maar wilde ze wel zo graag een Zubat in haar team? Echt geweldig vond ze de vleermuiswezentjes niet. Bovendien had hij haar gebeten! Aan de andere kant, ze had nog een pokémon in haar team nodig en dit was de eerste die niet meteen wegvloog of wegrende nadat hij was verslagen. Ze kon niet kieskeurig zijn. De Zubat kan hard bijten, dacht ze, naar de tandafdrukjes op haar hand kijkend, misschien is het wel slim om hem te vangen. Ze keek naar de Zubat. Of, naar de plek waar hij had gezeten. De Zubat was weg.

Even later zaten Gwen en Arya te eten. Gwen haar pokémonbrokjes, Arya wat rijst en brood met kaas. Het was niet echt een feestmaaltijd: de rijst was best lekker, maar en zat geen saus bij en het brood werd al een beetje droog. Als ze in de volgende stad was moest ze ook maar zo'n klein kampeergasstelletje meenemen. Die waren niet al te duur, dacht ze. Plotseling kwam uit een struik een lang, blauw ding te voorschijn. Eerst merkte Arya, die haar aandacht gericht had op haar eten, het niet op, tot het ding zich om Gwen wikkelde en haar de struik introk. 'Char!' riep Gwen geschrokken. Arya stond snel op en rende achter de Charmander aan. Achter de bosjes kwam ze uit op een grote open plek. Midden op het grasveldje stond een vreemd wezen. Het leek nog het meest op een blauwe bol spagetti. Veel meer dan tentakels, ogen en twee rode voeten was het niet. Maar waar was Gwen? Uit de tentakelbol kwam een lange blauwe sliert. Arya volgde de sliert met haar ogen omhoog, Daar hing Gwen. Spartelend en trappelend met haar achterpootjes, iets meer dan twee meter boven de grond. 'Gwen!' riep ze. Gwen bleef even stil hangen en keek naar beneden. Toen begon ze weer wild met haar pootjes te trappelen. Uit de bol tentakels kwam een lachen geluid en het wezen sprong vrolijk van haar ene rode voetje op de andere. Gwen werd wild door elkaar geschud. Arya dacht na. Gwen kon geen Scratch doen, haar voorpootjes zaten tegen haar lichaam aan gedrukt. 'Doe Ember!' riep Arya. Gwen gehoorzaamde dit keer. Een smalle vuurstraal kwam uit haar bek, maar ze kon door het geschud niet goed mikken en miste. Haar tegenstander werd hier nog vrolijker van en hupste uitgelaten heen en weer. Opeens had Arya een idee. 'Gwen, houd je staart bij de tentakel.' zei ze. Gwen deed wat Arya haar opdroeg. Ze hield de vlam bij de tentakel. 'Tang!' krijste de blauwe pokémon. Razendsnel liet ze Gwen los. Arya rende naar de vallende Charmander toe en ving haar. Ze brandde zich aan haar staart en Gwen trok hem snel van haar trainster weg. Ze sprong uit haar armen. Boos keek ze naar haar tegenstander, die boos met haar voetjes op de grond stampte. Ze vond het niet leuk dat haar gevangene was ontkomen. Gwen deed Ember. 'Tangela!' riep de pokémon, die waarschijnlijk dus een Tangela was, toen ze geraakt werd. Razendsnel kwam een nieuwe blauwe tentakel tussen de anderen vandaan, maar dit keer was Gwen voorbereid. Ze greep de tentakel vast en trok er hard aan. De andere pokémon werd omver getrokken en rolde in Gwens richting. 'Gwen, Scratch.' zei Arya. Gwen begon haar tegenstander te krabben, en een blauw ding vloog naar de andere kant van de open plek. De pokémon leek echter geen last te hebben van het verlies van een tentakel. Ze voelde het niet eens! Ze grinnikte. 'Tangela!' riep ze en ze sprong op. Nog twee tentakels lagen op de grond, maar dat maakte haar niet uit. De dag erna zouden ze toch wel weer aangroeien. Een fijn poeder kwam tussen de slierten vandaan: Sleep Powder. Gwen sprong weg, maar het had weinig zin. Haar oogleden zakten omlaag. 'Gwen, nee, blijf wakker!' riep Arya wanhopig. Als Gwen nu in slaap viel had ze zeker verloren. Gwen schudde even met haar hoofd en probeerde de slaperigheid te verdrijven. 'Gwen, doe nog eens Ember!' riep Arya. Gwen knipperde even met haar ogen. Daarna blies ze een vuurstraal uit. Hij was niet heel sterk, ze kende de aanval nog niet zo lang en ze was moe, maar op de Tangela had het veel effect. 'Tangelaaaa!' riep de Tangela toen ze werd geraakt en over het gras rolde. Aan het eind van het grasveld bleef ze liggen. Ze was verslagen.

Naast zich hoorde Arya een zachte plof en daarna een luid gesnurk. Arya keek naar de slapende Gwen. 'Je hebt het heel goed gedaan.' zei ze. Toen deed ze haar tas open en haalde haar pokédex eruit. Het was inderdaad een Tangela, zoals haar kreet haar al had doen vermoeden. Het was een graspokémon, ontdekte ze. Vandaar dat de Ember zo effectief was geweest. Arya klapte haar pokédex dicht en haalde nu pokéball uit haar tas, de Tangela niet uit het oog verliezend. Arya was nerveus. Hopelijk miste ze niet. Ze was ook opgewonden. Misschien ging ze wel voor het eerst een pokémon vangen! Ze gooide de pokéball en de Tangela verdween in een rode flits. Zou het lukken?

De Tangela deed nog een verwoede poging om uit de pokéball van Arya te ontsnappen, maar het lukte niet meer. Misschien was het wel leuk om met dit meisje mee te gaan en die Charmander nog wat meer te pesten. De bal hield op met bewegen en het rode lampje doofde. Gefeliciteerd! Je hebt een Tangela gevangen!

Een paar minuten bleef Arya staan waar ze stond, haar blik op de pokéball gericht. Zou het lampje echt niet weer gaan knipperen? Zou de Tangela toch niet opeens weer tevoorschijn komen en in het bos verdwijnen? Daarna liep ze langzaam naar de bal toe en bukte. Dichtbij de pokéball bleef haar hand even steken, alsof ze bang was dat hij opeens zou verdwijnen zodra ze hem aanraakte. Toen pakte ze de bal op. Zo stond ze daar nog even, met de pokéball in haar hand. Pas toen drong het echt tot haar door: ze had een pokémon gevangen! 'Gwen, het is ons gelukt!' riep ze blij. Achter zich hoorde ze hoe Gwens gesnurk stopte en de pokémon liep naar haar toe. 'Kijk Gwen, hierin zit onze nieuwe reisgenoot,' zei Arya, terwijl ze Gwen de pokéball liet zien. Ze ging weer rechtop staan en haalde diep adem. 'Oké, Tangela, kom er maar uit,' zei ze en ze liet de Tangela verschijnen. De blauwe sliertenbol keek Arya met grote ogen aan en richtte daarna haar blik op Gwen. Hoorde Arya nou gegrinnik? Zag ze nou even een kwaadaardige blik in die ogen? Gwen keek boos terug. Ach, ze wennen nog wel aan elkaar, dacht Arya. Ze keek weer naar de Tangela. Hoe zou ze haar noemen? Of was het een hij. 'Ben je een zij?' vroeg ze aan de Tangela, hopende dat ze haar niet kwetste met die vraag. De Tangela knikte. Arya dacht even na. Opeens kwam er een naam in haar op. 'Oké dan. Ik heb een naam voor je bedacht, ik hoop dat je hem leuk vindt...' zei ze. 'Ona?' Het leek haar wel een leuke naam voor het wezentje. De Tangela hield haar kop even schuin, alsof ze nadacht. Toen keek ze blij en sprong vrolijk van haar ene voet op haar andere. Arya glimlachte opgelucht. Gelukkig vond ze het geen stomme naam. Terwijl ze naar Ona keek voelde ze zich opeens heel blij. Ze had voor het eerst een pokémon gevangen!

Een hele mooie post, een goed gevecht en een originele pokémon om te vangen. Goed gedaan Arya! +5 voor je post en ik geef je nog een bonus van +1