Mark keek over de talloze golven die op en neer deinsden. Het leek wel dagen te duren voordat ze eindelijk aan waren gekomen in Cinnabar Island, daarbij was Mark nogal zeeziek geworden door de hoge golven omdat het speedbootje mee danste en het was geen lekker gevoel om in een bootje te zitten die elk moment kon ontploffen. Toby en Flynn daarentegen vonden het echter prachtig, zodra Flynn zag waar hij met Mark en Toby heen gingen had hij zijn trainer duidelijk gemaakt, dat hij dolgraag wilde zwemmen. Mark had het goedgekeurd, het is tevens een water Pokémon. Toby was na een tijdje op het schild van de Squirtle gesprongen en zwom nu soepel door het water heen waar de twee Pokémon van genoten.
Mark had een brede glimlach op zijn gezicht toen hij naar de twee Pokémon, die zich vermaakte in het water. Opeens vanuit het niets klonk er een behoorlijke harde knal en stopte het bootje abrupt met varen waardoor Mark van het bankje afrolde, “Wat in hemelsnaam gebeurt er!” riep Mark geschrokken maar Danny gaf geen antwoord, hij was al naar de motor gestrompeld en had de bovenkant van de motor eraf gehaald, “Mark, het ziet er naar uit dat we diep in de nesten zitten.” Klonk de stem van Danny aarzelend waarbij Mark een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht had getrokken, “maar zo te zien zijn we dicht bij de Seafoam Islands. We kunnen daar naar toe roeien zodat ik de motor kan reparen,” had Danny eraan toegevoegd. Mark keek hem schaapachtig aan, “Maar dan gaat het dagen duren! Ik- ach laat ook maar,”mompelde hij wat geïrriteerd en draaide zich om toen hij het pootje van Flynn in zijn nek voelde, “Squirtle! Squirtle!” het blauwe wezentje keek hem vastbesloten aan waarbij Mark een idee kreeg,” Oke, Flynn kan ons wel helpen,” sprak Mark met een vrolijke ondertoon in zijn stem waarbij de Squirtle trots zijn pootjes over elkaar heen kruiste, Danny daarentegen keek hem aan alsof hij net door Mark de zee in was geduwd en begon toen keihard te lachen, “Wat valt er nou te lachen, Slowpoke. Flynn ziet er niet sterk uit maar dat heeft daar nu niets mee te maken, hij wil ons alleen maar helpen.” De jongen had de man nijdig aangekeken toen hij dat had gezegd, Flynn keerde zijn rug naar Danny en Mark terwijl hij ongeïnteresseerd naar de achtersteven van het bootje liep waar hij zonder bevel van Mark of op antwoord te wachten van Danny, vuurde hij zijn Water Gun op volle snelheid af tegen het golvende water waardoor ze weg schoten als een raket. Mark grinnikte toen hij de blik van Danny zag maar hij had geen tijd om te antwoorden omdat halverwege de boot in snelheid af nam, blijkbaar was Flynn toch nog niet zo sterk om het vol te houden tot het eilandje maar het maakte niets uit, hij had het in iedergeval geprobeerd. Toen Mark opkeek zag hij dat de moeite die het Flynn gekost had niet voor niets was geweest, ze waren aan de kustlijn van de Seafoam Islands beland.

De Jongen liep meteen naar Flynn toe om te kijken of alles in orde was en tilde hem langzaam op, “Je hebt het goed gedaan,” zei Mark met een vriendelijke glimlach waarbij de Squirtle lichtjes knikte,”Mark, ik moet excuses aanbieden..” maar Mark maande hem al tot stilte, ook wuifde hij de excuses weg, “Het is al goed maar wat doen we nu?” vroeg Mark met een aarzelende ondertoon in zijn stem terwijl hij om zich heen keek, het was nu rond tienen en Mark was niet van plan om niets te gaan doen… daarvoor was hij niet eerst naar huis gekomen om vervolgens naar Cinnabar Island te vertrekken. Hij was hier voor een Vulpix en niet om uit zijn neus te eten hier op de Seafoam Islands. Danny leek na te denken, hij leunde met zijn hoofd in de palm van zijn handen, “Ik stel voor Mark, dat jij met je Pokémon aan land gaat, een beetje relaxen en rondsnuffelen enzovoorts. Dan maak ik ondertussen de motor,” had Danny uiteindelijk gezegd tegen de jongen gezegd, die instemde door te knikken,”Oke is prima,” zei Mark met een glimlach terwijl hij vlug zijn rugzak pakte en haastig op het zachte zand sprong. Snel liep hij wat verder weg van het water en plofte neer op het gras waarbij hij langzaam zijn sportschoenen en kleding uittrok zodat hij alleen in zijn zwembroek rond liep, “We kunnen relaxen, jongens. Het zal wel even duren voordat Danny klaar is met het maken van de motor,” zei Mark met een brede grijns terwijl hij zijn voetbal tevoorschijn haalde, “Pika!” “Squirtle!” De jongen grinnikte toen de twee Pokémon met zijn plan om te relaxen eens waren.
Mark gooide de bal op de grond neer en begon tegen het voorwerp te schoppen waar hij trucjes mee uithaalde door zijn voetbal op zijn voet te laten balanceren, na een tijdje begon het toch te vervelen dus plofte hij neer bij zijn rugzak. Nu pas begon hij zijn beste vriend,Erik, echt te missen.. de flauwe grappen die hij altijd maakte en partijtjes voetbal die ze deden maar vooral het gevoel dat als je, je eenzaam voelde, dat het gewoon verdween als hij bij je was.. Nu had hij Toby wel bij zich en Flynn waardoor hij zich minder eenzaam voelde maar toch miste hij de tijden van vroeger samen met Erik, Silvia en zichzelf. Maar aan de andere kant was trainer zijn echt wel heel cool! Nu waren er tijden dat hij buiten moest slapen en of geen eten had maar opreis gaan was toch wel veel leuker dan thuis te zitten met je voetbal en om op je zusje te passen. Mark schrok op uit zijn gedachten toen iets angstig tussen zijn benen door kroop en zich trillend vastklampte aan zijn benen, het was een Vulpix maar zo te zien was het wezentje verwond aan haar achterpootje en het hijgde alsof ze had moeten rennen voor haar leven, “Waar kom jij opeens vandaan?” vroeg Mark met een verbaasde blik maar daar kreeg hij echter al antwoord op toen opeens een vreemde gelige stekelige Pokémon voor zijn neus verscheen. De jongen reageerde meteen door zijn Pokédex tevoorschijn te halen:

“Jolteon is een Bliksem Pokémon,
In panieksituaties rijzen de haren op zijn lijf als naalden omhoog, die hij in zijn Naaldraket aanval op zijn tegenstanders afvuurt. Hij absorbeert geladen atomen en kan bliksemstralen van 10000 volt voortbrengen. Hij is een gevoelige Pokémon die snel bedroefd is of boos wordt. Elke keer als zijn gemoedstoestand verandert, laadt hij zichzelf op,” sprak het apparaatje in de hand van Mark. Wat moest hij in hemelsnaam doen? Flynn was sterk in het nadeel tegenover een Elektrische Pokémon zoals Jolteon en Toby zou niet veel uit kunnen halen omdat hij hetzelfde type was. Maar de jongen was niet van plan om deze Vulpix aan haar lot over te laten, ze had zo te zien directe hulp nodig en hij zou daarvoor zorgen dat het kleine vosje veilig aankwam in het Pokémon Center. Toby had echter al begrepen dat zijn trainer deze Vulpix niet achter zou laten en was beschermend voor hem gaan staan; evenals Flynn. De situatie werd er niet makkelijker op toen opeens ook de Trainer van de Jolteon dreigend op hen afkwam lopen, “Hé onderdeurtje, Heb jij hier ergens een Vulpix gezien?” sprak de onbekende jongen met een valse grijns wat Mark begon te irriteren, “Voor mij een weet en voor jou een vraag,” reageerde Mark fel en sloot zijn armen stevig om het kleine vosje heen, die op haar beurt haar kopje tegen zijn borst drukte. De Pikachu deed een dreigende stap in de richting van de Jolteon maar Mark knipte met zijn vingers waardoor Toby weer terugdeinsde. De onbekende jongen (Mark schatte hem ergens in de 13/14) deed nu een stap naar voren, “Geef me die Vulpix, jochie. Ik heb een rekening met dat mormel te vereffenen en daar komt dat mormel niet zomaar mee weg,” gromde de jongen dreigend maar Mark was niet van plan om de Vulpix te geven en bleef met een kwade blik naar hem staren,”Dus de verwonding aan haar poot is jou…?” bracht Mark er ongelovig uit, en zette het wezentje naast hem neer, die zich gauw vastklampte aan zijn been. De jongen reageerde door zijn schouder onverschillig op te halen, “Ja, ze verdiende het.. weet je eigenlijk..“ maar Mark viel hem in de rede, “Dat is dan nog geen rede om haar aan te vallen! Als je denkt dat je nu stoer overkomt heb je het mis, je bent een zelfzuchtige idioot die alleen maar aan zichzelf denkt,” snauwde Mark met een kwade blik in zijn ogen maar het leek de jongen gewoon niets te boeien. Wat de kleine bruinharige jongen ook zei, het drong gewoon niet tot hem door dat de Vulpix misschien wel voor altijd aan haar pootje getekend bleef, “Hou dat mormel maar want zwakke Pokémon verdienen geen trainers.” Nadat gezegd te hebben liep hij weg.

Mark keek hem kwaad na, snel knielde hij naast het wezentje neer om haar achterpoot te onderzoeken terwijl Toby en Flynn er bezorgd bij kwamen staan. Zo te zien was het een behoorlijke jaap en gezwollen.. Het enige dat hij van wonden wist was dat je ze ten allen tijde schoon moest houden maar dit was een wilde Pokémon, wat dus betekende dat ze uit schrik reactie Mark zou proberen te bijten. Hij moest het er maar gewoon op wagen dan maar wat wonden oplopen, op dit moment was het van belang dat haar pootje schoon gemaakt moest worden, “Oke, hier kom het,” sprak Mark trillend terwijl hij het doekje met het water op het pootje neerlegde, die Flynn nat had gespoten. Meteen toen het vosje de natte substantie voelde sperde ze haar oogjes open en vuurde haar Ember af, die op zijn beurt Mark’s schouder schampte en een flinke schroeiplek achterliet, de jongen kneep zijn ogen dicht zodat zijn ogen traande van de pijn maar koppig door bleef deppen. Toby wilde net ingrijpen maar Flynn hield hem tegen, wetend dat Mark, de Vulpix kon helpen hoe erg zij hem ook toetakelde. De jongen staakte het deppen en haalde een rolletje verband tevoorschijn, inmiddels was de Vulpix gekalmeerd en kon Mark haar pootje verbinden, “Ik kan niet veel meer doen dan dit. Ze moet geholpen worden in het Pokémon Center maar haar zo dragen..” Hij werd aangetikt door Toby die een Pokéball in zijn pootjes vasthield,”Pikachu, pika,” zei Toby vastbesloten waarbij Mark gedeeltelijk mee instemde,”Toby, het is wel handig maar ze zit dan wel aan die Pokéball vast,” begon Mark maar toen zag hij het wezentje die lichtjes trillend op zijn t shirt lag, hij pakte met tegen zin de Pokéball van Toby aan en gooide hem tegen het kleine vosje aan die werd opgezogen door de Pokéball.

De Vulpix had pijn en was bang, maar snapte toch dat mark haar probeerde te helpen. De bal stopte al snel met wiebelen en het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Vulpix gevangen!



Tomas, let op je hoofdletters! Dit kost je punten. Aan het begin van elke gesproken zin hoort een hoofdletter.

Mark glimlachte flauwtjes toen het ronde voorwerp stopte met bewegen en een zachte pling hoorbaar was. Daarna pakte hij de Pokéball van de grond, “Toby, ik hoop dat Danny de motor gemaakt heeft anders hebben we een probleem,” mompelde Mark toen hij weer overeind kwam met de Pokéball van Vulpix in zijn handen maar bleef even staan toen een scherpe pijn door zijn arm heen schoot, alsof hij door een dart pijl geraakt was. Mark negeerde de pijn in zijn arm terwijl hij snel zijn tas pakte en over zijn schouder heen sloeg. Hij rende gehaast met Toby en Flynn over het zachte strand heen waar Danny, zo te zien al klaar was, “Wat is er met je arm?” Vroeg Danny ongerust, die verbaasd opkeek maar Mark schudde zijn hoofd,” We moeten nu zo snel mogelijk naar Cinnabar Island,” sprak de jongen haastig zodat zijn woorden over elkaar vielen. Toby keek vanaf de grond bezorgd naar de Pokéball in Mark’s hand.. Wat de Pikachu niet begreep was, waarom Mark zichzelf niet wat rust gunde.. Toby herrinerde zich hoe Mark zijn voet geblesseerd had tijdens een voetbalwedstrijd maar per sé de wedstrijd uit wilde spelen maar nu ging het waarschijnlijk om het welzijn van een Pokémon. Ja, je kon Mark het beste omschrijven als een jongen met een grote mond maar met een klein hartje, zeker als het Pokémon betrof dan was hij zo fel als maar kon. Toby glimlachte en probeerde Flynn zijn aandacht te trekken,”We kunnen vertrekken,” sprak de stem van Danny, Mark knikte en gooide zijn spullen neer in het bootje terwijl hij zelf voorzichtig in stapte samen met in zijn armen zijn Pokémon, “Op volle kracht!” De motor begon opnieuw te ronken en het bootje trilde hevig door de trillingen van het water en de golven maar schoot al weg door het water heen. Op weg naar Cinnabar Island.

+6!