Carmen plofte met een zucht op een boomstronk neer. Even keek ze achterom, naar Bro, die op zijn gemak en met langzame passen volgde. ''Bro, als jij zo graag uit je Pokéball wilt blijven, moet je toch echt even wat minder Snorlax zijn.'' De Snorlax maakt een brommerig geluid. ''Goed, goed.'' Carmen stond op en keek om zich heen. Southern Plains. Misschien kon ze met haar nieuwe Pokéballen, die ze in Viridian City had gekocht, een nieuwe Pokémon vangen en haar team uitbreiden. Toen Bro haar eindelijk had ingehaald, stond ze op en liep ze met hem mee. ''Er zijn hier een heleboel Pokémon, Bro. Wat zou je van een nieuw teamlid vinden?'' Bro dacht even na en iets dat leek op een glimlach verscheen op zijn gezicht, gevolgd door een knik. ''Dat dacht ik al!'' Carmen lachte. Toen keek ze weer rond, op zoek naar een Pokémon.

Na een paar minuten geduldig te hebben gewacht, kwam er een Caterpie uit het gras tevoorschijn. Carmen's gezicht veranderde in een pokerface. Een Caterpie. Niet nog één. Na het incident met het web had ze voorgenomen niets meer met Caterpie te maken te willen hebben. Gelukkig merkte de Caterpie de twee niet op en kroop het weg. Opgelucht haalde Carmen adem. Toen hoorde ze opeens een geluid dat ze nog nooit eerder had gehoord. ''Cu, cu...'' Ze keek in het rond. 'Cu'? Wat voor Pokémon zou dat kunnen zijn? Voor zover ze wist, liepen hier alleen maar Caterpie, Pidgey, Rattata en Spearows rond. Dat had haar moeder haar verteld. Bro hoorde het ook en spitste zijn oren. De Snorlax kwam langzaam in beweging. Blijkbaar had hij door wat Carmen wilde en liep op het geluid af.

Daar, tussen het gras, zat een kleine, gehavende Cubone. Carmen kon haar ogen niet geloven. Een Cubone? Hier? Wat deed hij hier? Plotseling zag ze de scherven waar de Cubone naar keek. Pokéball scherven. Iemand had zijn Pokéball vernield. Misschien wel die van de Cubone. ''Hey, kleintje.'' Carmen hurkte neer naast de Cubone en aaide hem over zijn hoofd. ''Hoe gaat het?'' Even gebeurde er niks. Bonk. De Cubone sloeg zijn bot keihard tegen Carmen's hoofd aan. Carmen sprong op en wreef over de rode plek op haar voorhoofd. ''Au!'' Ze deed een stap achteruit. Deze Cubone was best gevaarlijk. ''Bro!'' De Snorlax kwam aanwaggelen. ''Gebruik Body Slam!'' Bro stond op het punt uit te voeren wat zijn trainer hem beval, maar de Cubone was toch iets sneller en gebruikte Headbutt. Door de impact van de aanval van de Cubone viel Bro achterover, bijna op Carmen, die op het laatste moment weg kon springen. ''Bro!'' De Snorlax was nog niet klaar. Hij stond weer op. ''Gebruik Yawn!'' De Snorlax gaapte eens diep. De kleine Cubone keek toe en kon het niet laten Bro na te doen. Toch gaf hij nog niet op. Hij tackelde Bro opnieuw, al bleek het dit keer niet zoveel impact te hebben. De kracht van de Cubone nam af omdat hij enorm slaperig werd. Carmen begon opgewonden op en neer te springen. ''Goedzo, Bro!'' Bro brulde trots. De ogen van de Cubone vielen langzaam dicht, totdat hij op de grond viel. Hij was in slaap gevallen. Snel opende Carmen haar tasje en pakte er een lege Pokéball uit. Snel gaf ze een kus op het knopje voordat ze het naar de Cubone gooide. De Pokéball opende zich en een witte straal absorbeerde de slapende Cubone, waarna deze sloot en op de grond viel. Het rode knopje knipperde. Carmen hield haar adem in, terwijl Bro op de achtergrond zelf ook in slaap was gevallen door zijn eigen gaap. De Pokéball bleef maar wiebelen en knipperen.

Uiteindelijk bleef de pokéball stokstijf liggen op zijn plek. De Cubone had sowieso niet veel weerstand kunnen geven. Gefeliciteerd, je hebt een Cubone gevangen!

Haha, erg leuk beschreven! +3

Wat een prachtige dag. Tevreden keek Chase naar de stralende blauwe lucht, wat Mint, die rustig op zijn schouder zat, ook deed. Alexine zat een eindje verderop Pecha bessen te plukken. Niet voor haarzelf, maar voor Chase. De jongen was alweer vergeten te eten en had waarschijnlijk ook geen eten in zijn tas zitten. Alexine was er ook niet in geslaagd om hem duidelijk te maken dat hij eten moest kopen, dus dit was de enige overgebleven oplossing. Achja. Als haar trainer zichzelf maar niet verhongerde. Hij vergat de laatste tijd wel vaker om te eten... Of om zijn eigen Pokémon te eten te geven. Irritant, maar het was zo.
Opeens dook Chase in elkaar. Verschrikt sprong Mint van zijn schouder af en rende naar Alexine, die de kleine Pokémon in haar armen nam. Langzaam ging Chase weer overeind staan. Hij schrok van het geluid van... Iets groots dat op de grond viel. Iets zwaars. Een rots? Nee. Hij beet op zijn lip. Het was eng. Stel je voor dat het een monster was... ''Een monster!'' Een monster. Nee, nee. Wat moest hij doen? Alexine was vast niet opgewassen tegen zoiets, net zoals Mint. Wat een nare situatie. Paniekerig rende hij naar Alexine toe en schudde haar heen en weer, zodat Mint op de grond viel en verontwaardigd haarzelf achter de benen van de Kadabra verschool. ''Alexine! Een monsteeer!'' De Kadabra pakte hoofdschuddend de hand van de jongen en trok hem mee naar de plek waar het geluid vandaan kwam, om hem te laten zien dat het echt geen monster kon zijn. Chase was nog steeds vrij angstig, maar hij vertrouwde Alexine, dus hij volgde de Kadabra. Zij zou het wel weten. Zij was perfect en ze wist alles. Alexine keek even achterom en merkte dat ze de bessen had laten liggen, maar toch bleef ze doorlopen. Als ze terugliep zou Chase misschien niet meer meewillen. En dat wilde ze niet.

Uiteindelijk zagen ze een Snorlax langzaam opstond en toen Yawn gebruikte. De twee verscholen zich achter wat bomen, kijkend naar het tafereel. Het was dus geen monster, het was een Snorlax die waarschijnlijk gevallen was! Chase zuchtte opgelucht en Alexine keek tevreden naar haar trainer. Mint, trouw als ze was, kwam aanhollen en sprong weer op Chase zijn schouder. De jongen nam de scene in zich op; een trainer en haar Snorlax, vechtend tegen een Cubone. Wacht eens even... Hij kende de trainer! Hij wilde naar haar toerennen, maar Alexine hield hem tegen. Hij keek verdrietig naar de Kadabra, maar zij schudde resoluut haar hoofd. Ze vond het waarschijnlijk te gevaarlijk. Chase besloot het gevecht verder te volgen. De Cubone was in slaap gevangen en de trainer van de Snorlax gooide een Pokéball naar de kleine Pokémon met het schedel op zijn hoofd. De Cubone werd opgeslokt en de Pokéball bleef maar wiebelen en knipperen, tot het uiteindelijk stil bleef liggen. De Cubone was gevangen! Chase grijnste breed, ookal was hij nieteens degene die de Pokémon gevangen had. Hij rende naar de roodharige trainer toe. Alexine was niet in staat hem op tijd tegen te houden. Ze leek nogal boos en rende snel achter hem aan. Ze wilde Chase geen moment uit het oog verliezen.

''Carmeeeeen!'' Hij botste bijna tegen haar op lachte een beetje. Alexine zuchtte maar leek minder boos, eerder vrolijk. Haar trainer leek blij te zijn om de trainer van de Snorlax terug te zien en dat was genoeg voor haar. Ook Mint scheen Carmen te herkenen en riep opgewekt ''Pika!''. Zou Carmen hem nog herkennen? Hij glimlachte. ''Ken je me nog? Ik ken je!~''

[Hoi. Ik ben Nero en ik kan geen characters met schizofrenie roleplayen.]

Ik vind dat je het leuk doet! +3

''Ah!'' Ze pakte de Pokéball op. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat ze een nieuwe Pokémon aan haar team had toegevoegd, maar voordat ze een vreugdekreet kon maken, hoorde ze opeens iemand haar naam roepen. Ze draaide zich om naar het geluid en zag opeens een bekend gezicht. ''Chase!'' In een reflex omhelsde ze hem. Ook maakte ze een vreemd geluid, alsof ze een opgewonden giechel inhield. Zonder dat ze het door had, kwam de Cubone uit zijn Pokéball. ''Hoe g-'' Plotseling kreeg ze een bot tegen haar achterhoofd geslingerd. Ze liet Chase los en viel voorover op de grond. De Cubone ving zijn bot weer op en zette de schedel recht op zijn kop. Carmen krabbelde kreunend weer overeind, wrijvend over de bult die zich op haar achterhoofd vormde. ''Wel alle... Jij kleine relschopper!'' De Cubone maakte een giechelend geluid. Carmen liet haar schouders hangen. ''... Ik ben een waardeloze trainer.'' Ze zuchtte, maar zorgde er snel weer voor dat ze een glimlach op haar gezicht kreeg toen ze Chase aankeek. ''... Heh, hoe gaat het?''

+1

"Hè? Wat-" Hij was verrast door de omhelsing, die hij niet zag aankomen en omhelsde haar ook niet terug. Misschien was hij te geschokt, of zag hij geen rede toe. Toch werd zijn glimlach groter en groter. Hij scheen erg blij te zijn om Carmen te zien. Waarom omhelsde hij haar dan niet terug? Zelf Alexine, die hem het beste kende, had geen flauw idee. Soms was Chase één groot raadsel voor haar. Chase deed verschrikt een stapje naar achter toen de roodharige trainer op de grond viel. Een paar seconden daarna merkte hij de Cubone op. Aha, dus die deed het! "Alexine," Hij keek even naar zijn Kadabra. "Disable. Naar de Cubone." Alexine knikte en deed haar hand, waar ze haar geliefde lepel in vast hield, naar voren. De lepel kreeg even een rode gloed, net zoals het kleine lichaam van de Cubone. Als het goed was kon de voor hem nog onbekende Pokémon zijn laatste aanval niet meer gebruiken. "Goedzo, Alex. Bedankt." Alexine knikte nog eens. Chase richtte zich tot Carmen met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Mint kroop van zijn schouder naar zijn hoofd en ging zitten. Het ging wel, ze was niet zo'n grote Pikachu. "Het gaat goed met me, heel, heel goed! Hoe gaat het met jou? Ik heb je al een hele lange tijd niet meer gezien~" Wacht eens even, de laatste keer dat hij Carmen zag was ze niet op reis. "Waarom ben je hier?"

In de tussentijd had Alexine alweer een andere struik opgemerkt, nog een met Pecha bessen. Fijn. Chase had nog steeds niets gegeten... Hij kon echt totaal niet voor zichzelf zorgen. Achja. Daar was zij toch voor? Ookal miste ze haar vorige trainer heel erg, het was haar taak. Ann kon het niet doen. Ze vroeg zich nog altijd af waarom ze met hem meereiste. Hij hoorde toch thuis te zijn? Niemand vertelde haar wat. Haar laatste herinnering van thuis was dat Ann haar in haar pokéball deed. Daarna heeft ze haar oorspronkelijke trainer niet meer terug gezien. Ze zuchtte en begon wat bessen te plukken.
+2

Zuchtend veegde ze een pluk ongekamd haar uit haar gezicht. Respect afdwingen bij Pokémon was toch wel wat moeilijker dan dat ze dacht. Het zou haar zeker wat tijd kosten om haar Pokémon net zo goed naar haar te laten luisteren zoals Chase dat kon met zijn Pokémon. De Cubone haalde arrogant zijn neus op. ''... Dank je, Chase. Ik denk dat ik die kleine rebel Rascal noem. Past goed bij zijn persoonlijkheid, hé, Rascal?'' Rascal draaide zijn rug naar zijn trainer. Carmen wist op één of andere manier toch een glimlach op haar gezicht te houden toen ze Chase weer aankeek. Ze had per slot van rekening een Cubone gevangen, al was deze totaal niet onder de indruk van haar.

''Nadat jij er weer op uit ging, heb ik besloten hetzelfde te doen. Het zag er zo leuk uit! Mijn moeder stond erop dat ik trainer werd, dus dat deed ik. Bro hier is mijn eerste Pokémon.'' Ze wees naar de slapende Snorlax. ''Rascal mijn tweede!'' De Cubone stond nog steeds met zijn rug naar haar toe, met zijn pootjes over elkaar. Tot nu toe zag haar team er niet zo stabiel uit, maar ze gaf overduidelijk niet zomaar op. Ze zag er eerder trots uit. ''We gaan zeker weten alle gymleaders verslaan!'' Juist.

Opeens knorde Carmen's maag. Even leek het alsof ze niet wist waar het vandaan kwam, maar toen pakte ze haar tasje en opende het, om er vervolgens een een broodje te pakken. Ze pakte er uit gewoonte twee, want Bro pakte vaak haar boterham af wanneer ze er één probeerde te eten. Toen realiseerde ze zich dat Bro een eindje verderop aan het slapen was. Ze keek voor een paar seconden naar de twee broodjes en reikte er toen één aan aan Chase. ''Trek?''

+2