Terwijl Deb over haar bekraste benen wreef, probeerde ze Sparky duidelijk te maken dat ze naar het grasveldje verderop wou. Het was nog maar een paar dagen geleden dat ze Viridian City bereikt had en haar reis ging er niet echt op vooruit, maar dat kwam vooral door Sparky. Hij maakte het haar zo moeilijk om een Pokémon te vangen. Hij vertoonde geen medewerking en stak zijn neus niet in haar zaken, zoals een normale Pokémon wel moest doen. Hij gehoorzaamde haar niet en eigenlijk begon ze radeloos te worden. Ze zuchtte en keek om zich heen, waarna ze verslagen neerzakte op de grond. ‘Ik kan dit niet meer, Sparky,’ zei ze, waarna ze een zucht slaakte. Ze wou dat ze hem op andere gedachten kon brengen. Ze wou gewoon dat hij meewerkte. Ze moest immers binnenkort wel een Gymgevecht gaan doen en dat ging niet als haar Pikachu de hele tijd bleef tegenwerken. Ze had hem ondanks de slechte band tussen hun wel een paar tactieken kunnen leren. Hij kende al een belangrijke aanval: thundershock. En ook Quick Attack, alleen die moest hij nog goed oefenen. Als hij haar daar de kans voor gaf, dan zou ze hem het zeker aanleren. Ze zuchtte even en wreef over Sparky’s kop, die haar maar gewoon liet begaan. ‘Sparky, je moet me echt geloven! Ik wil alleen maar het beste voor je en ik weet dat je het vervelend vindt om van huis weg te zijn, maar denk je dat ik het leuk vind?’ vroeg ze, terwijl ze een brok in haar keel kreeg. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en drukte haar knieën tegen haar borstkas, waarna ze haar hoofd liet steunen op het topje van knieën. ‘Ik ben een mislukking,’ fluisterde ze. ‘Zelfs mijn ogen Pokémon opvoeden kan ik niet eens. Hij mag me niet eens,’ fluisterde ze. ‘Pika,’ zei Sparky. Zijn oren hingen naar beneden. Hij sprong op Debs schouder en tikte bemoedigend met zijn oortjes tegen de zijkant van haar hoofd. Zuchtend keek Deb opzij. ‘Je mag me wel?’ vroeg ze verbaasd. ‘Cha,’ liet hij horen met een zucht, waarna hij op haar schoot rolde. ‘Ik wil alleen maar een betere band met je,’ zei Deb zuchtend. ‘Pika!’ antwoordde Sparky een beetje ontmoedigd. Hij wist duidelijk niet of hij haar moest accepteren of niet. Soms mocht hij haar wel, maar soms ook niet. Deb zuchtte even.
Plotseling begonnen de struiken te ritselen. Geschrokken keek Deb opzij. ‘Nido!’ riep opeens een Pokémon. Deb schreeuwde het uit toen een roze Pokémon op haar af begon te rennen en haar aan wou vallen. ‘Pika! Pika!’ riep Sparky. Hij sprong van Debs schoot af en ging beschermend voor haar staan. Zijn vier pootjes waren op de grond gevestigd en zijn staart hing uitdagend in de licht. Zijn staart, dat gepunt en gekarteld was, bleef recht omhoogsteken. Het onderste deel van zijn staart was bruin, de rest allemaal geel. Zijn zwarte kraaloogjes fonkelden uitdagend en hij voelde de adrenaline door zijn lijf gieren. Nieuwsgierig haalde Deb haar Pokédex tevoorschijn en richtte die op de Nidoran. Zodra Dexter hem in het oog kreeg, begon hij de gegevens op te ratelen. ‘Kijk dus uit voor zijn horen,’ meldde Deb Sparky. ‘Pika!’ zei hij en hij knikte bemoedigend. Ook Deb voelde de adrenaline door haar lijf gonzen. Dit kon misschien wel eens haar eerste vangst worden! En dan kwam het volgende probleem: ze had totaal geen ervaring. ‘Pika,’ zei Sparky ongeduldig. Hij wachtte natuurlijk op een teken dat hij mocht beginnen. ‘Doe je Thunderschock!’ riep Deb verbeten uit. ‘Pika!’ zei de Pikachu uitdagend, waarna hij elektriciteit oplaadde door gans zijn lichaam. Nog voordat hij kon aanvallen, stoof de Nidoran vooruit en met een Tackle wist hij de Pikachu op de grond te krijgen. Omdat zijn stroom nog niet volledig geladen was, bleef die hangen in Sparky’s lichaam. ‘Pika!’ zei Sparky met een pijnlijk gezicht. ‘Sparky, probeer je te concentreren op je kracht,’ zei Deb, ook al wist ze zelf totaal niet wat ze ermee bedoelde, maar het klonk in elk geval goed. ‘Pika!’ riep de Pikachu opnieuw, waarna hij zijn stroom oplaadde. ‘Chu!’ riep hij, waarna zijn stroom uit zijn rode wangetjes leken te komen, maar Deb zag dat er ook stroom via zijn staart geladen werd. Nauwkeurig richtte Sparky zijn straal naar Nidoran, die geëlektrocuteerd werd. ‘Nido!’riep die laatste verbaasd toen hij de schok opving. De klap dwong hem om een stap terug te nemen, wat hij zorgvuldig deed. Sparky landde hijgend voor Deb neer, die haar Pokéball al getrokken had. ‘Pokéball, nu…’ Verbaasd keek ze naar Nidoran, die woedend op haar af kwam rennen. Meteen drong het beeld van een vlam in haar op. De woedende kraalogen die haar aankeken volgden en de hoeven, die zich overal op haar lichaam leken te bevinden, waren opnieuw voelbaar.
Deb gaf een schreeuw en trok haar ogen dicht. Snel stoof Sparky vooruit. Nog net kon hij voorkomen dat de hoorn van Nidoran de arm van Deb raakte. Beide Pokémon vielen op de grond. Sparky zette zijn poten tegen Nidoran en laadde opnieuw energie door heel zijn lichaam. De Nidoran keek met grote ogen naar Sparky. ‘Pika...’ gromde die, terwijl het lichtkleurig rond zich werd. ‘Chu!’ riep hij vervolgens hard, waarna er een harde straal energie uit zijn wangen stroomde, recht tegen Nidoran. Even was Nidoran omgeven door een lichte kleur. Daarna viel hij zwak van Sparky af. Deb, die verbaasd overeind gekomen was en slechts een schrammetje had overgehouden van de val, pakte snel haar Pokéball. ‘Pokéball, nu!’ riep ze hijgend uit. De Pokéball suisde naast Sparky, die achteruit sprong, tegen Nidoran aan. De Nidoran werd opgeslokt in de Pokéball en de Pokéball leek heftig heen en weer te schudden. Met haar vingers gekruist stond Deb naast Sparky. Zou dit haar eerste echte vangst zijn?

Het duurde echter niet lang of de ball bleef stil liggen op zijn plek. De Nidoran was te zwak om meer weerstand te bieden en had het opgegeven. Gefeliciteerd, je hebt een Nidoran gevangen!

OOC: Bijna duizend woorden! ;D

Blij en trots keek Deb naar de Pokéball, die wonderbaarlijk genoeg stil bleef liggen. ‘Sparky, we hebben een Nidoran gevangen!’ riep ze vrolijk. De Pikachu rende op haar af. ‘Pie, Pikachu!’ riep hij vrolijk, waarna hij zijn wang tegen die van Deb duwde. Deb was even verbaasd omdat hij nu zo lief voor haar was, maar knuffelde hem daarna zonder aarzelen terug. Grijnzend liep ze naar haar Pokéball en keek naar het ding. ‘Eindelijk heb ik je,’ fluisterde ze, plotseling overmand door emoties. Ze drukte de bal tegen haar wang en grijnsde. ‘Kom er maar uit, Dizzy!’ riep ze. Dizzy vond ze een geschikte naam voor hem. Waarom wist ze niet, maar ze vond het in elk geval een mooie naam. ‘Ni! Nido!’ riep de Nidoran vrolijk toen hij uit zijn bal was. Deb zag iets veranderen in Sparky’s ogen. In plaats van dat ze arrogant en dof stonden, stonden ze nu vrolijk en vol acceptatie. Hij draaide zijn kopje en knikte goedkeurend. Deb was blij dat ze de acceptatie van de Pikachu eindelijk ontving. Sparky rende naar Dizzy. ‘Pika!’ riep hij vrolijk. Hij duwde zijn kopje tegen de borstkas van Nidoran. ‘Ni, Nido!’ riep die vrolijk, waarna hij achter Sparky begon te rennen. Tevreden zag Deb toe hoe de Pokémon elkaar vermaakten. Ze liep naar een boom toe die dichtbij stond en zakte neer, waarna ze haar ogen sloot en de zon op haar gezicht liet branden.

OOC: Kort stukje. ^-^ & voor Sishuri

+5!

Twee vleugels klapperden op en neer, Honey's ogen stonden waakzaam en bij elkaar geluidje draaide ze haar prachtige kop. Haar klauwen zaten geklemd om haar schouder en dat vond ze ook helemaal geweldig. Het was nog maar een paar dagen geleden dat Sishuri haar tweede pokémon had gevangen, het was een hard gevecht geweest, maar ook wel gelukt. Freeze luisterde steeds wat beter, maar nog steeds kon hij wat vaag reageren. Maar misschien moest ze wel eerst gewoon wat meer trainen en zou de gehoorzaamheid vanzelf wel komen. Dat was toch bij iedere eerste Trainer zo? Pas als Freeze en Honey beide op een hoog genoeg level zaten kon ze de Gymuitdaging nemen. Ze moesten haar gehoorzamen en proberen tot het uiterste te gaan. Maar toch, Honey was nog nieuw voor haar en Freeze wilde soms gewoon niet vechten. Sishuri slaakte een zucht en stond even stil. Het zou toch wel goed komen? Ze richtte haar blik naar beneden en keek naar haar voeten. Een paar grassprietjes leunden lui tegen haar schoenen aan en gaven hun dauwdruppels af op de kunststof. 'Pidg' Zei Honey zacht en drukte haar gevederde kopje tegen haar wang. Sishuri hief haar hand op en aaide haar zachtjes. "Ik weet dat je me wilt helpen, maar we moeten dit samen doorstaan. Freeze, jij en ik." Maar zou Freeze haar ooit geheel gehoorzamen? Snel schudde ze haar hoofd, wat als gevolg had dat Honey op vloog en landde op het gras. Een onschuld glimlachje verscheen op haar gezicht en ze hurkte neer. Ze strekte haar hand uit en Honey hopte er gehoorzaam op. Honey streek met haar snavel haar veren weer glad en zakte door haar pootjes. "Laten we maar weer eens verder gaan, misschien kunnen we nog wat trainen." De Pidgey knikte enthousiast en ging gelijk weer staan. Sishuri aaide haar nog een keer en begon toen weer te lopen, kon Freeze maar zo enthousiast reageren, dan zou ze hem allang verder getraind kunnen hebben. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde die vervelende gedachten te verbannen. Zonder dat ze het merkte hoorde ze geritsel en keek ze gealarmeerd op. Honey klapperde met haar vleugels en richtte haar blik op dezelfde struiken waar het geluid vandaan was gekomen. “Laten we ervoor gaan!” Een paarse staart verscheen en zwiepte uitdagend heen en weer. ‘Rat!’ En meteen na die kreet sprong een Rattata op uit de struiken en liet hij zijn tanden zien. Sishuri pakte voor de zekerheid haar Pokédex erbij en las de informatie af. Ze had al een paar keer eerder gevochten tegen deze pokémon, maar ze was nooit zeker dat ze zich de informatie zou herinneren. “Goed Honey, wij gaan dit winnen!” Zei ze bemoedigend en Honey vloog van haar schouders af en landde op het gras. Haar ijzeren blik gericht op de Rattata en klaar voor het gevecht.
Rattata’s waren aardig snel en konden sterk toeslaan met hun tanden, maar als Honey voor een groot deel de aanvallen zou ontwijken in de lucht was ze veilig. Maar dan kon ze alleen haar Gust-aanval gebruiken en die zou niet veel schade aanrichten, vooral niet van zo’n afstand. Sishuri probeerde zo snel mogelijk een nieuwe tactiek te bedenken, maar ondertussen was de Rattata al klaar. Hij rende op Honey af met een grote snelheid en beukte haar met een Tackle. De Pidgey gleed over het gras en haar ogen waren pijnlijk dicht geknepen. “Nee!” Schreeuwde Sishuri en sloeg haar handen in haar roze haar. Honey lag even roerloos, maar stond toen weer op. Een furie was te zien in haar ogen en ze vloog op, haar linkervleugels klapperde wat zwakker. Ze was dus echt verzwakt. “Sorry, gebruik je Gust!” Riep Sishuri en Honey klapperde nog harder met haar vleugels. Windvlagen werden op de Rattata gericht en raakten hem op zijn zij. Maar haar gedachten waren waar en de Rattata voelde er bijna niets van. Geïrriteerd stampte ze met haar voet op de grond. De Rattata liet een strijdkreet horen en keek uitdagend naar Honey. ‘Pidg..’ Riep ze al een beetje uitgeput en liet zich toch op de grond neerzakken. Dat was precies wat de Rattata hoopte en voor de tweede keer werd Honey volop geraakt door een Tackle. “Honey, gebruik nu je Scratch!” Riep Sishuri en Honey opende haar ogen. De Rattata werd geraakt door een van haar klauwen en dit keer gleed hij over het gras. Uitgeput stond hij stil en kneep zijn rechteroog vermoeid dicht. Trots landde Honey op het gras en hield haar linkervleugel wat dichter bij haar lichaam dan normaal. “Kom op Honey, nog even..” Mompelde Sishuri bijna tegen zichzelf. Honey rende op de Rattata af en maakte zich gereed voor nog een Scratch. De Ratatta sprong opzij, maar was het meeste van zijn snelheid verloren. Nu was hij degene die niets kon doen, maar toch. Honey was verzwakt aan haar vleugel en kon niet meer zo goed vliegen. “Scratch, nu hij nog verzwakt is!” Haar klauw vloog weer eens omhoog en raakte de Rattata op zijn linkervoorpoot. Hij zakte er doorheen en viel op de grond, zijn ogen gesloten. Het buikje ging nog even heen en weer, erg snel door de moeite die hij had gedaan. Honey kwam vrolijk terug en bleef onder haar staan. Sishuri hurkte weer en streelde haar kop. “Goed gedaan, het was een moeilijk gevecht, maar jij hebt het echt geweldig gedaan!” Sishuri straalde bijna van trots en hielp Honey op haar schouder. “Laten we je vleugel maar wat opknappen bij het Pokécenter.” Maar toch, kon ze de Rattata niet beter vangen? Hij had een goede strijdlust getoond en was niet zo gemakkelijk te verslaan. Haar hand reikte naar haar zak en ze pakte een Pokéball. De roodwitte bal glom in het zonlicht en de Rattata verderop lag nog steeds uitgeput op het gras. Hij zou een perfecte aanwinst zijn voor het team, toch? Zonder er verder bij na te denken gooide ze de bal. Haar derde pokémon zou dit kunnen worden, maar eerst zou de Pokéball zijn doel in bedwang moeten houden. Dit was het wel waard.

De Rattata besloot verder niet meer tegen te stribbelen, waardoor het niet zo heel lang duurde of de pokéball bleef stil op zijn plek liggen. Gefeliciteerd, je hebt een Rattata gevangen!

De bal stopte met het eindeloze bewegen, Sishuri kon haar ogen even niet geloven. Was het weer gelukt? Voor de tweede keer had ze een Pokémon gevangen! Trots pakte zende Pokeball op en bekeek hem in het zonlicht. Honey keek mee en duwde haar wang tegen die van Sishuri. "Jij hebt het meeste gedaan, dus mag jij het eerste met hem spelen. Maar wat zal zijn naam zijn?" Haar stem was overmand met gelukkige emoties. Zou haar moeder trots op haar zijn omdat ze al twee Pokémon zelf had gevangen? Honey haalde haar uit haar gedachten en wees met haar snaveltje naar de bal. "Moet ik hem eruit halen?" Een verbaasde reactie was te horen in haar stem, maar meteen haalde ze haar nieuwe aanwinst eruit. De Rattata sprong tevreden op het gras en genoot van de zon die weer eens op zijn vacht scheen. Op het eerste gezicht bleek hij niet te merken dat er twee paar ogen op hem waren gericht, maar toch, hij wist dat hij nu een nieuwe eigenaar had. Sishuri hurkte neer naast de rat Pokémon en aaide zijn kopje. "Jouw naam zal," Ze stopte even en zag dat zijn twee rode oogjes naar haar keken. "Crumble zijn. Een schattige naam voor een schattige Pokémon. Toch?" De Rattata knikte tevreden en Honey tsjirpte iets op een vrolijke manier.

OOC: Ik kon het gewoon niet laten, XD en ik wist niet of het 'het' of 'de Pokécenter' was, dus daar twijfelde ik over..

Het is volgens mij 'het Pokécenter' +4 voor jou!

Even was het moeilijk om te beseffen waar Debs rust door gestoord werd. Toen Sparky en Dizzy beide stopten met spelen, schoot ze omhoog. Haar armen, die achter haar hoofd lagen, vielen langzaam naast haar lichaam, terwijl ze geïrriteerd naar het geluid luisterde. Haar blik gleed eerst naar de roze Nidoran, maar die keek al even verbaasd naar het struikgewas voor zich. Ook Sparky liet zijn blik twijfelend van zijn Trainer naar het struikgewas gaan, alsof hij haar ervan verdacht om zulk soort geluid te maken. Nee, het irritant geluid dat haar uit haar slaapje wekte, dat was zij niet. Ze zuchtte even. Net toen ze haar welverdiende rust gekregen had, werd die natuurlijk weer verpest door geluid en haar nieuwsgierigheid. Ze wou natuurlijk wel weten waar het geluid afkomstig van was, dus stond ze op en keek ze twijfelend naar Sparky en Nidoran. Sparky knikte bemoedigend en sprong op haar schouder, maar Nidoran die koos er liever voor om terug in zijn Pokéball terug te keren. ‘Nido!’ zei hij tegen Sparky, die knikte. Hij begreep het. Hij keek opzij naar Deb en tikte toen met zijn pootje op de Pokéball van Nidoran. ‘Ah, ik begrijp het,’ fluisterde Deb, waarna ze haar Pokéball pakte. ‘Keer terug, Dizzy,’ zei ze. Een rode flits verscheen en Nidoran verdween. Ze glimlachte even naar de Pokéball. ‘Bedankt dat je nu onze vriend bent,’ fluisterde ze de Pokémon in zijn Pokéball bemoedigend toe, om hem te laten weten dat ze trots op hem was, ondanks dat hij wegkroop voor het geluid. Nou ja, ze kon het hem ook niet kwalijk nemen, want het ging door merg en been. Maar zij was niet bang. Ze was voor niemand bang, voor geen enkel geluid en zou elk gevaar trotseren die op haar weg kwam om de beste Trainer te worden die er bestond. Oké, misschien overdreef ze een klein beetje, maar toch was het leuk om zo te denken. Ze grinnikte en giechelde even, waarna ze zelf nieuwsgierig naar het struikgewas liep en zich bukte. Ze schoof een paar bladeren opzij. ‘Oh, een gevecht!’ zei ze nieuwsgierig. Het was tussen een Pigdey en een Pokémon die ze nog niet zo heel goed kende. ‘Even mijn Pokédex pakken,’ zei ze, waarna ze haar Pokédex tussen de elastiek van haar rok en haar blote vel nam en die richtte op de Pokémon. ‘Natuurlijk, het is een Rattata!’ concludeerde ze.
‘Pika,’ zei Sparky, terwijl hij met grote ogen de bewegingen van de Rattata opvolgde. Zonder dat hij het zelf echt doorhad, ging zijn staart mee op de bewegingen van Rattata’s pootjes. Deb glimlachte toen ze opmerkte hoe geïnteresseerd haar Pikachu wel niet leek te zijn in dit gevecht. Misschien kon hij er iets van opsteken en begrijpen hoe hij het beter zou kunnen doen. Het was natuurlijk wel aan haar om hem te richten in zijn opleiding tot het worden van een goede Pokémon. Zij was zelf ook nog in de leer om ’s werelds beste Trainer te worden, maar dat ging haar wel lukken. Een lichte glimlach verspreidde rond haar lippen bij het idee dat ze een echte Pokémonmeester zou worden en geweldige Pokémon zou hebben. Ze zuchtte even verlangend en keek hoe de verzwakte Rattata gevangen werd. Nieuwsgierig zag ze toe hoe de Pokémon in de bal opgeslokt werd, stond toen op en liep naar het meisje toe, zo geruisloos mogelijk.

Een lichte glimlach verspreidde zich rond Debs lippen toen ze zag hoe de Pokémon zijn naam kreeg. Ze besefte dat niet veel momenten eerder zij ook een naam had gegeven aan haar eigen Pokémon. Converse was het geworden. Converse de Magikarp. Een glimlach lag rond Debs lippen terwijl ze naar het meisje liep. Ze wilde haar graag feliciteren. Een Pokémon vangen was immers een prachtige gebeurtenis. Mens en Pokémon kwamen in contact met elkaar, legde visuele banden aan en konden eventueel badges of contesten winnen met elkaar. Dat was echt een mooi moment om te zien en zij had het zojuist meegemaakt. Het meisje leek haar echter nog niet opgemerkt te hebben, maar Deb begreep dat wel. Ze was immers druk bezig met het benoemen van de Pokémon, een Rattata. Rustig kwam Deb wat meer naar voren. ‘Hé, goed gevangen!’ zei ze zachtjes, om de Pokémon en het meisje niet te laten schrikken. ‘Ik ben Deb en ik heb je gevecht gezien en ook hoe je hem ving. Wat goed!’ complimenteerde ze, waarna ze een beetje meer voor het meisje ging staan zodat zij een duidelijker beeld op Deb had.’Hoe heb je hem genoemd?’ vroeg Deb, terwijl haar ogen naar de Rattata gleden en waar terug naar het meisje. Een lichte glimlach speelde rond haar lippen.

OOC: Sorry dat hij zo kort is.

+2

De Rattata bleek erg energiek te zijn, zijn poten stonden maar niet stil en constant zwiepte zijn staart heen en weer. Sishuri probeerde hem weer in zijn Pokéball te doen, maar ze kon niet op hem richten. Ze sloeg vermoeid haar hand voor haar gezicht en zakte neer op het gras. Honey vloog naar haar toe en legde haar kopje op haar bovenbeen. ‘Pidg’ Tsjirpte de Pidgey kalmerend en klapperde wat met haar gevederde vleugels. ”Misschien moet Freeze maar even helpen. Niet waar?” Vroeg ze met een wanhopige toon aan haar pokémon, Honey knikte wat met haar kopje. Maar of ze het er écht mee eens was, wist Sishuri niet echt zeker. Haar hand reikte naar de enige Pokéball die nog leeg was. ”Hopelijk laat hij me niet in de steek..” Haar stem was bijna niet te horen en ze liet de Squirtle uit zijn bal los. Een felle lichtflits doemde op uit het niets en daar stond haar eerste pokémon. Degene die ze trots had ontvangen van Professor Oak. Ze had daarna nog getwijfeld of hij wel de goede keuze was, maar hij had zijn krachten getoond in het gevecht tegen Honey. Tot het uiterste was hij gedreven en dat had hij goed volgehouden. De Squirtle keek haar aan met zijn gewoonlijke onschuldige blik en wachtte tot ze iets zou zeggen tegen hem. Ze stond op en legde haar hand boven haar ogen om beter te kunnen zien waar Crumble was. Nog net kon ze zijn paarse staart zien in het wat hoger gelegen gras. ”Goed Freeze,” Begon ze wat vrolijker. Dit was misschien wel een uitdaging voor hem, hij moest een keer wat actie hebben en dit kon hun band wat sterker maken. “Probeer Crumble te vangen, hij wil maar niet rustig worden, dus zorg er maar lekker voor dat je hem uitput. Goed?” Freeze knikte en zijn ogen fonkelden met blijdschap. Zijn blauwe staart, die eindigde in een krul, werd steeds kleiner terwijl hij weg rende. Honey nestelde zich op Sishuri’s schouder en keek toe hoe Freeze de Rattata bleef achtervolgen. Honey had haar energie daaraan al aan op gemaakt en dus kon ze Freeze nu niet helpen. Sishuri bracht haar naar de schaduw van een boom en liet haar zitten op een lage tak. Met wat hopjes nestelde ze zich op de tak en kneep haar oogjes dicht. “Rust maar lekker uit, je verdient het na dat gevecht..” Mompelde Sishuri en aaide haar zachte kopje. Honey was de enige pokémon die vanaf het begin echt goed luisterde. Freeze was soms wat lui en Crumble was wat té energiek naar haar smaak. Maar alles had zijn tijd nodig en misschien konden de twee wel leren van Honey. Sishuri draaide zich om en zag Crumble strompelend naar haar toe komen, zijn bekje hing vermoeid open en zijn ogen waren op de grond gericht. Freeze draafde achter hem aan, alsof hij net aan een lichte activiteit gedaan mee gedaan en nog lang niet moe was. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij deze vertoning en pakte de Rattata op bij zijn middel. ”Goed gedaan Freeze,” Zei ze lovend en aaide zijn kopje. ”Straks krijg je een beloning.” Dit keer verscheen een glimlach op Freeze’s gezicht en hij ging zitten naast de tak waar Honey zat. Crumble keek Sishuri schuldig aan en keek met zijn ogen naar zijn pootjes. ‘Rat..’ Treurig keek hij haar weer aan en Sishuri voelde zichzelf op de een of andere manier ook schuldig. ”Het geeft niet, iedereen heeft soms wat veel energie over. Maar probeer voortaan wat kalmer aan te doen, dan komt het wel goed. Ik moet je toch trainen, of niet? Ik kan geen Rattata gebruiken die niet getraind wil worden.” Crumble kreeg weer wat hoop en legde zijn kopje op haar arm als een vriendelijk gebaar en sprong toen uit haar armen. Langzaam ging hij naast Freeze liggen en viel in slaap. Zachtjes sloop Sishuri naar haar tas, die ze in alle haast daar had neer gegooid en haalde er een beetje pokémon voer uit. Freeze had blijkbaar al gemerkt dat zijn beloning eraan kwam en stond al klaar naast haar. Glimlachend gaf ze hem de brokjes en hij nam ze tevreden aan in zijn handjes. Eindelijk had ze een beetje rust. Geen pokémon gevechten voor eventjes en alle drie de pokémon sliepen of waren rustig. Kon deze dag nog beter? In haar ooghoek zag ze iets bewegen, ze ging wat rechter zitten en zag een ander meisje op haar afkomen. Misschien een andere Trainer? Of iemand die gewoon naar Viridian City moest en natuurlijk door deze velden heen moest gaan. Sishuri ging staan en zag dat het meisje op haar afkwam. Een pokémon die ze nog nooit eerder had gezien liep naast haar. Sishuri liet haar hand door haar haar gaan en dacht even na. Ze kon wel even wat menselijk gezelschap gebruiken, misschien konden ze wel wat tips uitwisselen. Ze zwaaide met haar armen en voelde zich meteen wat opgeluchter. De laatste keer dat ze een andere Trainer had ontmoet hadden ze wat gepraat. Syrena was haar naam en zij had een Charmander gekozen. Een verlegen meisje, maar toch leuk om te ontmoeten. Zelf wilde Sishuri graag mensen om zich heen, ze wilde niet lang alleen zijn, dus probeerde ze dicht in de buurt te blijven van drukke steden of dorpen. En als ze op pad was, had ze altijd haar pokémon om haar heen. Ze draaide zich even om, om haar pokémon te bekijken. Zachtjes sliepen ze nog, behalve Freeze die zijn brokjes aan het bekijken was. ‘Hé, goed gevangen!’ Zei een zachte stem achter haar, bijna was Sishuri vergeten dat ze daarnet nog iemand had gezien. Ze draaide zich voor de tweede keer om en stond oog in oog met de Trainer. ‘Ik ben Deb en ik heb je gevecht gezien en ook hoe je hem ving. Wat goed!' Een complimentje? Nou dat hoefde ze niet persé, maar toch aardig om het te zeggen. Sishuri liet een zachte glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Hoe heb je hem genoemd?' Deb's ogen gleden naar Crumble en weer terug naar Sishuri. "Nou, zijn naam is Crumble geworden. Ik weet nooit waarom ik ze zo noem, maar ze komen gewoon zo in me op. Maar goed, ik ben Sishuri." Ze stak beleefd een hand uit, wat ze altijd deed bij een ontmoeting. Deb leek echt een aardig meisje, dus waarom zouden ze geen vrienden kunnen worden?

OOC: Laat en hij heeft niet veel inhoud, XD

Het gebruik van alinea's lijkt me handiger bij zo'n hele lap tekst. +3