O P E N V O O R I E D E R E Z I E L

De zwakke zonnestralen wisten het pad zo af en toe te verlichten, jammer genoeg waren de bomen er om ze een beetje te pesten met hun bladeren. Dan werden ze weer afgeschemerd, dan braken ze weer door het bladerdek heen; het leek een eeuwig ritme te zijn. In het begin zou het je zeker opvallen, het zou je zelfs irriteren omdat je ogen telkens opnieuw moesten wennen aan het verschil in licht, maar als je er snel doorheen fietste merkte je het amper. Zoals de kleine jongen deed, gewoon lekker hard fietsen. Zijn blonde plukken die vrolijk dansten door de wind die hijzelf creëerde, als je het zo mocht noemen. De lucht was volgens de natuurwetten de eeuwige tegenwerker, deze zal altijd tegenwerken; vandaar dat je soms zoveel moeite moest doen om vooruit te komen. Niet dat het jongetje zich daarmee bezighield, hij was pas dertien. Hij had waarschijnlijk niet eens natuurkunde gehad op school, wist niet eens wat het precies allemaal inhield. Stroom was stroom en wind was wind in zijn ogen. Waarom zou je er moeilijk over doen? Dat soort dingen waren nou eenmaal zoals ze waren en je moest er niet moeilijk over doen, maar de mens moest altijd overal een antwoord op hebben. Het was onnodig in zijn ogen, maar dat was het in de ogen van iedere kinderziel.
Hij opende langzaam zijn ogen. Ondanks dat zijn ouders hem op het hart hadden gedrukt ten allen tijden goed op te letten, sloot hij zelfs zijn ogen als hij op volle vaart over een fietspad sjeesde met zijn fietsje. Hij was en bleef jong, dan was die onvoorzichtigheid natuurlijk. Eveneens als zijn nieuwsgierigheid naar het onbekende, die sinds kort was aangewakkerd. Hij was momenteel op weg naar Pallet Town en dat lag wel een flinke afstand verwijderd van Pewter City, maar toen hij eenmaal de brief had ontvangen dat hij zijn eerste Pokémon mocht komen ophalen was hij niet meer te stoppen. Hij wilde zo snel mogelijk zien wat ze voor hem klaar hadden liggen, was zo ongelofelijk benieuwd ernaar!
Hij hapte één keer naar adem, remde zo hard als mogelijk was. Zijn paarse ogen werden zo groot als maar kon, klemde zijn kaken op elkaar. Vreemd genoeg gilde hij nooit, staarde altijd met die overduidelijk glim van angst in zijn ogen. De remmen van zijn fiets piepten, zag later in dat het te laat was en week maar uit. Pas toen kwam er een geluidje uit zijn keel: een ingehouden kreet. Hij botste weliswaar niet erg hard, maar het was wel schrikken. Waarom hadden ze geen hekjes naast het pad neergezet? Nu was hij tegen een boom aan geknald, handig.
Jammer genoeg kreeg hij niet de tijd om een zucht te slaken van opluchting, het oorverdovende geluid van gezoem drong in zijn oren. Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen, keek op. O, Pokémon – Wacht, ze leken niet echt blij… Nee, helemaal niet. Eerder boos, heel erg boos. Hij slikte eventjes, draaide heel langzaam zijn fiets om en begon toen weer zo snel als hij kon te fietsen. Fietste zo voorbij de Caterpie waarvoor hij eerst was uitgeweken. Dankzij dat kleintje werd hij nu achterna gezeten door… Wat eigenlijk? Hij keek over zijn schouder, richtte daarna snel zijn blik weer naar voren. Beedrill, typisch. Gewoon blijven fietsen, ze kunnen je vast niet inhalen; maar als je moest remmen omdat iets in de weg stond kon je niet anders. Een gestalte dat uit het niets was verschenen, waarschijnlijk toen hij eventjes over zijn schouder had gekeken. ‘Kijk uit!’ gilde hij, maar hij gilde nogal vaak in plaats van schreeuwen; hij had immers de baard nog niet in de keel. Hij remde weer, kneep zijn ogen maar dicht. Rot situatie, alles ging gewoon mis en let maar op; hij zou verdwalen. Dat was gewoon voorspelbaar.

» Miep, moet nog eventjes inkomen >A<

Het was niet zo dat hij erg onhandig was, nee eigenlijk helemaal niet. Natuurlijk had hij wel wat moeite met het bereiken van sommige doelen door zijn lengte, maar voor de rest niet. Het was niet zo dat hij aanleg had gehad om onhandig te zijn, hij was gewoon niet zo sterk en groot en dat was een best goed excuus. Altijd als hij zijn ouders probeerde te helpen ging er wel iets mis omdat hij weer… Arthur was. Dat was eigenlijk de beste manier om het te omschrijven, maar alsnog kon je hem niet echt extreem onhandig noemen. Wel was het een lief gebaar altijd, een klein jongetje die graag de mensen om zich heen wilde helpen op welke manier dan ook. Leek net een of andere cliché film waarin hij de hoofdrol speler was, het onwetende jongetje dat op een groots avontuur ging. Best een grappig idee.
Hoe wist hij ook weer in een situatie als deze terecht te komen? Normaal raakte hij bijna nooit in de problemen en nu was hij amper aan zijn reis begonnen, had nog niet eens een Pokémon, of hij zat al in de nesten. Het enige wat hij kon doen was fietsen, ze hard als mogelijk met zijn kleine beentjes. Rennen was erger geweest. Voor een jongetje van zijn leeftijd was hij wel snel geweest, maar zijn benen bleven klein en zorgden er daardoor voor dat hij toch – in vergelijking met alle leeftijdsgroepen – best langzaam was. Een vliegende Beedrill was dus een cheeta vergeleken met hem. Zelfs op zijn fiets haalde de Pokémon hem nog langzaam in, vooral toen hij als een gek begon te remmen; plaatste uiteindelijk zelfs zijn schoenen op de grond om nog meer te vaart te kunnen minderen. Waar was dat meisje ineens vandaag gekomen?
Alles aan de situatie ging zo snel, pas op het moment dat hij begon te remmen leek alles in slow motion te gaan. Hij duwde zijn kin tegen zijn borst, kneep zijn ogen zo strak dicht als maar kon en klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat het pijn deed. Erg hard botste hij uiteindelijk niet tegen haar op, klein zetje, maar toch; het was niet echt leuk voor de persoon waar hij tegen op botste. Hij wilde een zucht van opluchting slaken, maar toen drong dat oorverdovende gezoem weer in zijn oren. O, kom op! Waarom moest alles gelijk al misgaan? Wat hij in godsnaam gedaan om dit te verdienen?
Het moment dat hij over zijn schouder keek werd zijn beeld afgeschermd door een zee van vlammen. Het was van korte duur, maar lang genoeg om ervoor te zorgen dat hij de dreigende warmte nog navoelde op zijn wangen. Het had de Beedrill echter wel afgeschrikt, maar het schrok hem ook af en niet zo’n klein beetje ook. Hij pakte het stuur van zijn fiets krampachtig vast, ging er naast staan. Die stang zo tussen zijn benen voelde nogal lomp aan. Zijn blik schoot naar het meisje, ze zei wat tegen haar Pokémon die blijkbaar Alano moest heten.
Toen ze opkeek naar hem kon hij het niet helpen dat hij zachtjes slikte, wendde zijn blik af en keek maar strak naar de grond. Hij hoorde haar vraag wel, maar reageerde er niet op. ‘Kan ik eerder aan jou vragen,’ merkte hij binnensmonds op, ‘Want jij bent wel geraakt door mijn fiets.’ Hij keek aarzelend op, kon het niet helpen dat hij eventjes bleef staren naar de hagedis Pokémon. Die moest het vast veroorzaakt hebben, al die vlammen. ‘Dank je,’ zei hij uiteindelijk, richtte zijn blik weer op het meisje, ‘Hoe kan ik je bedanken?’ Het was wel zo netjes om iets terug te doen, aangezien ze hem een soort van gered had. En hij had haar ook geraakt met zijn fiets, dat ook nog.

Of alles nou wel weer helemaal oké was viel te betwijfelen. Hij had weliswaar niets opgelopen, maar al die vlammen… Ze hadden hem bang gemaakt, ondanks dat hij er niets van had opgelopen. Nou was hij wel het jongetje dat snel bang werd, hij was immers degene die een angst had voor vogel Pokémon en daar nog niet overheen was. Natuurlijk had hij het willen proberen, maar hij was te bang om zijn angsten recht in de ogen aan te kijken; was meer het type dat ze ontliep in de hoop er nooit mee geconfronteerd te worden. In het begin waren het alleen Sparrows geweest, maar het had niet lang geduurd of hij werd bang voor werkelijk alle soorten die maar veren hadden. Misschien ietwat overdreven, maar hij kon er niets aan doen. Het was nou eenmaal zijn persoonlijkheid.
Hij richtte zijn blik weer op de Charmander. Het was dat hij als nog kleinere Arthur een boekje had gekregen van zijn ouders waarin alle Pokémon stonden. Natuurlijk kende hij ze niet allemaal, maar degene in de buurt van Pewter City natuurlijk wel en ook de Pokémon waarmee zijn vriendjes soms weer terugkwamen. Hun ouders lieten zien welke keuze ze hadden gemaakt, nog een laatste afscheid om dan ook echt op reis te gaan. Charmander was er eentje van geweest, eentje die hij vrij vaak had gezien. Wat hem het meest fascineerde aan de Pokémon was de vlam bij zijn staart, die wel eeuwig leek te branden. Het scheen zo te zijn dat als het uitging, het leven ook een soort van “uitging” bij de Pokémon zelf. Best een beangstigende gedachte. ‘Nou, in dat geval: Heel erg bedankt Alano,’ glimlachte hij bescheiden. Het was deels door de halve shock waarin hij nu verkeerde dat hij nog niet echt had gestotterd, anders zou hij nu vast als een professional aan het hakkelen zijn met zijn woorden.
De jongen keek weer op bij het horen van de stem van het meisje. Hij fronste eventjes kort. Twee vragen in één, op welke zou hij het eerst antwoord moeten geven? ‘Ik heet Arthur,’ stelde hij zichzelf maar voor, had daarmee al een vraag beantwoord. Normaal vroegen mensen altijd eerst naar je naam, tot nu toe dan. Want het meisje scheen een iets andere volgorde te hebben, best grappig. Ondanks haar normale uiterlijk, een doodnormale brunette, bleek ze zo toch een vrij apart persoon te zijn. Tot nu toe dan. ‘En wat is jouw naam, als ik het vragen mag?’ Kinderlijke nieuwsgierigheid naar haar naam werd al snel gewekt, zoals een klein jongetje betaamde.
‘Om je eerdere vraag trouwens nog te beantwoorden: ik ben op weg naar Pallet Town, om daar mijn eerste Pokémon op te halen,’ legde hij uit. Hij liet met een hand het stuur los, wees aarzelend naar de Charmander. ‘Dat is toch een beginners Pokémon, als ik me niet vergis.’ Als hij nu al een beetje meer kon leren over de Pokémon waaruit hij moest kiezen zou dat fijn zijn, want niet alles uit dat boekje zou waarschijnlijk kloppen. Vooral als je keek naar het feit dat iedere Pokémon zijn eigen karaktertje had.

Het meisje stelde zich voor als Chiaki, een naam die hij nog nooit eerder had gehoord, maar hij klonk wel leuk. De klanken pasten mooi bij elkaar, vond hij dan. Waarom dacht hij daar eigenlijk over na? Nou, hij was altijd wel een apart jongetje geweest, had dan ook de nare gewoonte om in zijn gedachtes af te dwalen en zinloos voor zich uit te staren. Waardoor anderen dachten dat hij ze negeerde en dan, mede ook door zijn trage begrip, maar wegliepen omdat het toch nergens naartoe ging met het gesprek. Het was ook maar de vraag hoelang dit gesprekje zou duren, want zelfs zijn leeftijdsgenoten – zijn vrienden dus – konden soms zo moe van hem worden. Hij vroeg dan weliswaar soms of ze wilden uitleggen wat ze bedoelden, wat hij bij vreemden niet deed, maar het was en bleef irritant.
Chiaki fronste, alleen wist hij niet waarom. Ergens joeg het hem angst aan; had hij iets verkeerds gedaan? Was zijn vraag misplaatst geweest, of had ze achteraf liever gewild dat hij toch maar geen antwoord gaf op haar eerdere vraag? O jee, hij had het toch niet nu al voor zichzelf verpest? Kreeg hij de kans om eindelijk iemand anders te vriend te maken, waar hij al een tijdje problemen mee had gehad in Pewter City; verpestte hij het. Was overigens wel typisch voor hem, hoor. Hij maakte altijd foutjes tijdens gesprekken; zorgde voor ongemakkelijke stiltes, vatte dingen verkeerd op, zorgde voor miscommunicatie en zo door.
Hij schrok op uit zijn gedachtes wanneer het meisje weer wat zei, kon het niet helpen dat hij geschrokken één keer naar adem hapte. Ergens was hij bang dat hij een heel voorafgaand verhaal was vergeten, maar dat zal wel niet. Of misschien toch wel… Nou, gewoon hopen dat het niet zo is. Want meer kon hij eigenlijk niet, toch? Een vraag volgde, zorgde ervoor dat hij haar eventjes met grote ogen aankeek. Een stukje meelopen? Ach, waarom ook niet? ‘Dat lijkt me gezellig, anders ben ik ook maar zo eenzaam,’ glimlachte hij bescheiden. Dan had hij ook gelijk wat meer tijd om die Charmander te bekijken. Hij wist nog steeds niet echt welke keuze hij wilde maken wat starter betreft, maar misschien zou dit hem al helpen met beslissen?
Hij liep alvast haar kant op, het stuur van zijn fiets vasthoudend met beiden handen; had besloten om maar gewoon te lopen aangezien hij te snel zou zijn op zijn fiets. Zijn blik gleed de hele tijd weer af naar de grond, kwam gewoon omdat het een halve gewoonte was geworden. Door zijn verlegen aard keek hij al snel weg en de beste uitvlucht was altijd door naar de grond te kijken, dus was het een beetje een gewoonte geworden. Vandaar dat hij ook weer op moest kijken wanneer ze wat vroeg, het was namelijk wel zo beleefd om de persoon waartegen je praatte zo af en toe aankeek; nietwaar? Hij zweeg eventjes, wat was dat woord ook alweer? O ja, hij wist het weer. ‘C-Coördinator,’ bracht hij zachtjes uit, was ergens wel bang voor haar reactie. Wat nou als ze een trainer was en hem zou proberen te overtuigen om toch ook maar een trainer te worden? Hij was altijd erg afhankelijk geweest van de meningen van anderen, dus zo moeilijk zou het niet voor haar zijn om hem van gedachtes te veranderen. ‘Mede omdat het moet van mijn ouders en ook omdat het me leuker lijkt dan een trainer te zijn, ik heb het niet zo op al dat vechten,’ legde hij uit, in de hoop dat als ze een trainer was ze er niets tegenin zou brengen.

OOC;; O, geeft niet hoor. Heb ik ook wat langer rust o3o

Ze leek erg blij te zijn dat ze hem gezelschap mocht houden, of althans; zo kwam het over. Want waar moest die brede glimlach anders voorstaan? Als een nog kleinere Arthur had hij vaak zo’n soort glimlach geschonken aan iemand die hem een complimentje gaf, toen hij nog niet echt een vast karakter had. Nu was hij gewoon een verlegen jongetje dat vrijwel gelijk moest blozen als iemand hem ergens om complimenteerde, al was het maar een klein iets. En opmerkingen over zijn ogen? Rode kop. Zo kon hij nog wel duizend en één dingen opnoemen waar hij van moest blozen, maar dan was hij waarschijnlijk wel een week of langer bezig met het opsommen ervan. Kortom: het was dus een waslijst aan kleine dingetjes; situaties, opmerkingen, handelingen, bepaalde personen en ga zo maar door.
Haar glimlach werd breder, zo breed dat het hem eigenlijk een beetje bang maakte. Natuurlijk was het leuk dat ze blij was, maar deze glimlach was gewoon beangstigend. Was ze van plan iets met hem te doen? Een grapje met hem uit te halen of iets dergelijks? O god, alsjeblieft zeg hem dat het niet zo is. Als meneertje goedgelovig heeft hij de gewoonte om voor de meest simpele vallen te vallen, om zich er dan achteraf dood voor te schamen. Chiaki was tot nu toe wel aardig geweest, dus het kon toch niet dat ze ineens onaardig werd? Of had ze alles maar gespeeld? Nee, vast niet.
Haar opgewekte reactie over dat hij een Coördinator was zorgde er meteen voor dat al zijn twijfels weggingen. O, daarom was ze dus zo extreem blij. ‘Chiaki?’ begon hij aarzelend, ‘Zou je mij misschien kunnen vertellen wat alles nou precies inhoudt wat Coördinator zijn betreft?’ Hij keek weg, schaamde zich ergens voor zijn onwetendheid. Zijn ouders hadden deze keuze voor hem gemaakt, hij was compleet onvoorbereid en wist eigenlijk niet wat hem te wachten stond. ‘Zoals ik al had gezegd hebben mij ouders de beslissing voor mij gemaakt… Dus ik weet eigenlijk niet zo goed over hoe en wat, als je snapt wat ik bedoel.’ Ze snapte het vast wel. Hij was niet zo uitzonderlijk slim dat hij ineens moeilijke, onbegrijpelijke woorden ging gebruiken. Nou verzon hij soms zelf woordjes omdat hij niet wist hoe hij iets nou moest omschrijven, maar dat was iets anders.
‘Ik had ook niet weg gemogen van huis als ik niet Coördinator wilde worden. Als ik had besloten om Trainer te worden hadden ze me nooit laten gaan,’ merkte hij zachtjes op. Het was wel de waarheid, als hij had gezegd dat hij toch liever een Trainer wilde zijn had hij nu nog tijd gezeten. Dan zouden zijn ouders waarschijnlijk hebben geprobeerd hem over te halen om toch van gedachtes te veranderen. Het was best vreemd: al zijn vriendjes waren Trainers geworden en hij was de enige Coördinator van zijn vroegere vriendengroepje. Wat nou als hij het achteraf niet leuk zou vinden? Tja, dan had hij tenminste zijn vrijheid nog.
Die vraag, die hij ergens wel verwacht had, viel eindelijk. Het enige probleem was dat hij er geen antwoord op kon geven, gewoon omdat hij bang was voor reacties. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, schudde zijn hoofd langzaam. Hij wist bij god niet welke Pokémon hij zou gaan kiezen. Het was al goed dat het er maar drie waren, want als het er meer waren geweest had hij waarschijnlijk nog meer tijd nodig gehad om er eentje te kiezen. ‘Ik weet het nog niet… Het is gewoon zo moeilijk om een keuze te maken,’ legde hij uit. Natuurlijk zou Chiaki wel weten hoe hij zich voelde, want zij had toch ook die fase moeten doorstaan? Hij had uiteindelijk het besluit genomen om te kijken wat voor temparement de Pokémon hadden en dan zou hij kiezen welke hem het meeste aanstond. Want hij wist niet echt hoe hij anders een keuze zou moeten maken.

Want mag niet aan het begin van een zin staan Noor +2!