Sora stond de trillen als een rietje terwijl ze wachtte tot het haar beurt was om het podium op te gaan. Naast haar stond Summer, haar Venonat. De pokémon leek geen enkel spoortje van spanning of nervositeit te vertonen, but then again, bij pokémon als Venonat was het aflezen van emoties al een stuk moeilijker als bij bijvoorbeeld een Pikachu. De woorden van de presentator gingen bij haar het ene oor in en het andere oor weer uit. Ze was te zenuwachtig om ook maar één woord van wat de man vertelde te verstaan, laat staan te onthouden. Pas toen ze haar naam en die van Summer hoorde werd ze wakker. Ze keek nog even naar haar Venonat, knikte en mompelde. 'Oké Summer, daar gaan we dan.' Ze hief haar pokéball en liet de Venonat daarin verdwijnen. Ze streek nog even de plooien van haar jurkje glad, rechtte haar rug en stapte toen naar voren, op weg naar het podium. Met iedere stap naar het podium werden de geluiden van het publiek luider en ook haar hartslag ging steeds sneller. O wat was dit toch spannend! Ze stapte tussen twee rode gordijnen door en haar adem stokte even. Ze stond op een immens podium en voor haar rees een gigantische tribune op, volgepakt met mensen. Ze slikte en dacht waar ben ik aan begonnen? Goed, geen tijd om terug te krabbelen, ze ging niet opgeven. Ze had verdorie niet voor niks getraind!

Met iets meer vastberadenheid pakte ze de pokéball van Summer stevig vast, maar ze kon haar hand niet doen stoppen met trillen. 'Summer, kom tevoorschijn!' riep de groenharige terwijl ze haar pokéball omhoog gooide met een vrolijke sprong. De bal vloog hoog in de lucht, sprong open en in een flits verscheen Summer ten tonele. De Venonat presenteerde zichzelf tevreden en wachtte af. 'Summer, doe je slaappoeder!' beval Sora, waarop de pokémon direct gehoorzaamde. Ze sprong hoog de lucht in en begon toen met haar lichaam de schudden. Blauw poeder kwam tevoorschijn uit de vacht van de paarse pokémon en daalde al glinsterend af naar de grond. 'Snel, doe je verwarring!' Summers ogen gloeiden op en de eerst nog dalende slaappoeder bleef in de lucht hangen als een glinsterend gordijn. 'Goed, en doe nu je supersonisch!' Summer landde op de grond en richtte toen haar ogen streng op het zwevende slaappoeder. De "glazen wand" die ze had gecreëerd spatte uiteen in stukken en de stukjes daalden glinsterend op de grond neer om Venonat heen. Het publiek juichte en Sora en Summer bogen gezamenlijk om het applaus te ontvangen. Ze wist niet of het genoeg was, maar ze was zelf tevreden. 'Goed gedaan Summer,' fluisterde Sora terwijl ze samen met haar pokémon het podium weer verliet. Haar eerste optreden op een contest zat erop. Nu mochten de anderen en was het afwachten. Wat zou de jury vinden van haar optreden?

Chiaki keek vol moed en verwachting naar de Charmander die naast haar stond. Hij keek terug, waardoor ze een paar seconden in de greep van elkaars blik waren. ''Vandaag is de grote dag, Alano. Vandaag is de dag dat we beginnen te lopen op het pad dat we zelf gekozen hebben..'' mompelde ze tegen het draakje. Hij knikte. Het was te zien dat hij best zenuwachtig was, maar dat hij er ook veel zin in had. Net als bij zijn trainer, ook al liet die het niet merken. Chiaki balde haar linkerhand tot een vuist. ''Vandaag is de dag dat we laten zien wat we kunnen!'' sprak ze nu met meer zelfvertrouwen. De Charmander knikte hier weer op, dit keer zekerder van zijn zaak dan net. Op dat moment werd de eerste deelnemer van de wedstrijd aangekondigd. Het meisje richtte haar aandacht nu op de tv die aan de muur hing, waardoor ook Alano nu naar het scherm keek. Als Chiaki zich niet vergiste en de naam net goed had gehoord, was dat Sora Takahashi. Ze zou met haar Venonat het podium opgaan, die na een paar tellen dan ook was te zien. Ze bekeek aandachtig de combinaties die Sora had gebruikt op het podium. Zou zij het beter kunnen doen met Alano? Vast niet. Ze had niet veel vertrouwen in haar performance, omdat ze niet genoeg tijd en energie erin had gestopt. Zijn Flamethrower was zelfs nog zwakker dan een normale vuurpokémon zou kunnen uitvoeren. Niet dat het haar tegenhield. Ze had er nog steeds de volste vertrouwen in dat haar Charmander haar door deze ronde zou krijgen, mits hij zijn best deed.

Sora's performance was afgelopen, wat betekende dat het gauw haar beurt zou zijn. Ze voelde de adrenaline al door haar lijf stromen. Zou Alano nu hetzelfde voelen? Het hing namelijk meerendeel van hem af. Zou hij dat überhaupt wel weten? Chiaki wierp even haar blik op het draakje en zag dat hij zich nog prima in toom wist te houden. Het kwam vast door de zenuwen dat hij niet zo energiek was als normaal. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Dit was niet alleen voor hem, maar ook voor haar de eerste keer. Daarbij zou dit op tv komen, nietwaar? Ze was bang dat haar ouders haar zouden herkennen. Zou dat veel uitmaken, of zouden ze niet eens naar haar op zoek gaan in deze stad? Ach, wat kon haar het eigenlijk nog schelen. Dit was haar keuze geweest en niet die van hun. Dat zij zo verschrikkelijk ouderwets zijn, was niet haar schuld. Daarbij hadden ze ook geen actie ondernomen voor Mamoru. Chiaki werd uit haar gedachten gesleurd, doordat ze werd geroepen door de presentator. Nu was het dan eindelijk zo ver. Nu moest ze laten zien wat ze in haar mars had. ''Alano, je moet heel even in je pokéball,'' mompelde ze tegen haar pokémon. Op datzelfde moment had ze het ronde voorwerp tevoorschijn gehaald en had ze hem terug laten keren. Zenuwachtig liep Chiaki de laatste passen die nodig waren om het podium op te gaan. Dit was het dan. Nu was het zover.

''Alano, kom er maar uit!'' Chiaki gooide de pokéball zo hoog mogelijk de lucht in, die op zijn hoogtepunt openklapte en een witte straal richting de grond liet verschijnen. Daar verscheen langzaam haar Charmander op het podium, wachtend op een aanwijzing. ''Alano, begin maar met je Smoke Screen!'' Ze had nog steeds niet de volste vertrouwen over de combinatie die ze hier ging uitvoeren met hem, maar het was het enige dat ze kon bedenken, mede dankzij het gevecht met Kasumi als de training met Sarita en Alano. Ze keek met een kalme blik naar het veld die nu langzaam verzwolgen werd door de zwarte rook. Ze wachte echter nog een paar tellen, voordat ze het volgende commando gaf. ''Je weet wat je nu moet doen! Gebruik je Ember!'' Het duurde niet lang, of er vlogen allemaal kleine vuurbolletjes uit de rookwolk die was verschenen. Voor Chiaki was dit meer een déjàvû, maar niet omdat ze het geoefend hadden. In tegendeel, ze hadden dit nog niet zo heel vaak gedaan, maar het ging wel de goede kant op, moest ze eerlijk toegeven. Goed, omdat dit er niet zo heel spectaculair uitzag, was het misschien beter om naar de laatste fase te gaan. Dat was hetgene dat deze show moest stelen. ''En nu je Flamethrower zoals we geoefend hebben!'' Langzaam maar zeker veranderde de vlammetjes die willekeurig de lucht in schoten in veel sterker uitziende vlammen. Chiaki grijnsde licht toen ze zag dat al die vlammen eruit zagen als een soort spinnenweb die uit de rook was verschenen. Perfect, het ging zoals ze gepland had. Op dat moment verdween de rookwolk langzaam en was te zien dat Alano als een soort breakdancer op de grond bezig was. Dat was dan ook hetgeen dat dat speciaal effect van de vlammen had veroorzaakt. Toen de rook verdwenen was, hield de Charmander het nog een paar tellen aan, staakte zijn aanval en sprong toen heel soepel op, waardoor hij weer recht stond. Chiaki merkte dat het publiek wel tevreden was met haar optreden en dat was ze zelf ook. Met een tevreden glimlach keek ze eerst naar haar pokémon en boog toen tegelijk met hem voor de toeschouwers. Zij vonden het goed genoeg, maar dacht de jury er ook zo over..?

Mark staarde met een nerveuze blik naar zijn schoenen, en daardoor had hij niet veel meegekregen. Wat als hij het nou verpestte en Flynn niet zou luisteren als hij terplekke een combinatie moest uitvoeren, waar ze niet eens voor geoefend hadden? Nee, daar was het nu te laat voor om over te piekeren! Hij had zichzelf gezworen om veel meer positief te denken dan normaal dus als het zo was dat hij het verpestte.. gewoon meer trainen. Het blauwe wezentje naast hem op de bank keek hem onzeker aan, “Flynn, het komt allemaal wel goed. Maak je maar geen zorgen,” mompelde Mark zachtjes tegen de Squirtle die onzeker met zijn pootje over de bovenkant van het bankje wreef. De jongen pakte zijn Squirtle op en zette hem op schoot neer om hem gerust te stellen, “Flynn kijk, dat meisje met haar Charmander!” en wees met een vinger naar het scherm dat het blauwe wezentje deed opschrikken, “Squir?” mompelde Flynn net verstaanbaar genoeg voor de jongen, “ik hoop dat Toby het niet erg vind dat hij met Silvia en Erik in het publiek zit,” zei hij zachtjes meer tegen zichzelf dan tegen Flynn, die zich aarzelend omdraaide en zich vastklampte een Mark’s arm. Mark legde een hand op het ronde hoofdje van het blauwe wezentje terwijl zijn blik gericht stond op het grote scherm. Hij moest toegeven dat het meisje en haar Charmander een behoorlijk goed team samen waren. Flynn en hij daarentegen.. ach, wat zou het? Hij deed dit om een band met Flynn op te bouwen en zoals het er nu naar uit zag ging het best wel goed naar zijn gevoel. Even tuurde hij vanuit zijn ooghoeken naar de Squirtle die aandachtig naar het scherm staarde, Mark slaakte een diepe zucht en richtte zijn blik weer aandachtig op het scherm. Maar toen de jongen beter keek zag hij dat het meisje met haar Charmander klaar was met haar Performance, dus waren hij en Flynn gauw aan de beurt.

Mark stond langzaam op terwijl hij de Squirtle vastbesloten aankeek, die alleen maar nerveuzer leek te worden,”hé kop op, we gaan de jury iets laten zien. We zijn samen een sterk team dus maak je geen zorgen, het komt echt allemaal op zijn pootjes terecht,” Sprak Mark de Squirtle streng maar met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht toe. Het wezentje leek iets te bedenken en stemde in met het plan van de jongen, “Squirtle!” Mark knikte goedkeurend terwijl hij de Pokéball van Flynn tevoorschijn haalde, hoorde hij dat zijn naam werd omgeroepen,”oke, nu zijn wij aan de beurt, keer maar lekker terug maatje,” zei Mark opnieuw terwijl de rode straal het blauwe wezentje langzaam opzoog in de bal zodat hij volledig verdwenen was, “oke Markie, je kunt het wel,” mompelde hij tegen zichzelf, om hemzelf wat moed in te spreken. Het werkte gelukkig wel een beetje want hij zette een brede grijns op zijn gezicht, balde zijn handen tot vuisten en liep vervolgens vol zelfvertrouwen het halletje in die naar het podium leidde. Langzaam liep hij door het donkere halletje wat nogal onbehaaglijk was omdat de zenuwen nu toch wel op kwamen zetten, al had hij zich in de wachthal nog goed kunnen houden omdat Flynn zo nerveus was geweest. Snel klemde hij de blauwe capsule, die hij van zijn zusje had gekregen, om de Pokéball van Flynn heen, een klein tekeningetje van belletjes versierde de capsule.


Toen stapte hij met een vastbesloten blik het podium op, zodra hij eenmaal op het podium stond hoorde hij de stem van zijn zusje iets naar hem roepen en zette een brede glimlach op zijn gezicht waarbij hij de Pokéball van Flynn pakte, “Oke Flynn, ik kies jou!” riep Mark vol zelfvertrouwen terwijl hij de Pokéball keihard naar de grond smeet, die vervolgens openklapte waardoor er een soort explosie ontstond van bellen die zich her en der verspreidde over het podium, in het center van de belletjes kwam er een kleine schaduw uitgesprongen, het was Flynn die een brede grijns op zijn snoet had en netjes op zijn twee achterpoten belandde. Mark en Flynn keken elkaar even snel aan en knikte toen, “Flynn, Gebruik je Water Gun om te springen!” De Squirtle deed meteen wat hem werd gevraagd terwijl hij een krachtige waterstraal tegen de grond afvuurde zodat hij omhoog werd gesmeten door de impact van het krachtige water. “Oke Flynn, trek je terug in je schild en gebruik dan je Water Gun opnieuw om te kunnen draaien!” Riep Mark met een brede grijns. Flynn deed wat hem werd opgedragen en trok zijn pootjes en hoofd terug in zijn schild, vuurde toen zijn Water gun opnieuw af waardoor er vier stralen water uit het schild verschenen, zodat Flynn keihard begon rond te draaien.. net als een voetbal. Hierdoor kreeg hij een grandioos idee, snel pakte hij de voetbal naast hem die hij voor zijn voet neerlegde, “Flynn, Vangen!” Riep Mark toen hij de voetbal een krachtig schot gaf die zich omhoog werkte naar de Squirtle, Flynn kwam weer tevoorschijn maar bleef nog even doordraaien en zag net op tijd de voetbal die op hem af kwam vliegen, snel reageerde hij opnieuw met zijn Water Gun die de bal afremde en waardoor Flynn hem kon vangen waarbij hij zijn alle vier de poten om de bal heen klemde maar Mark vergat daarbij dat hij nog in de lucht ‘hing’. Een Squirtle kon niet vliegen..toch? Dus rende Mark naar voren om hem te vangen en net op tijd want hij begon al te vallen waarbij zijn trainer hem behendig opving. De jongen keek eerst even naar Flynn of hij niets had opgelopen, alles leek gelukkig in orde met hem te zijn maar zo te horen was het publiek behoorlijk onder de indruk van zijn performance terwijl Mark er niet helemaal tevreden over was, over zijn improvisatie. Flynn daarentegen had echter een trotse uitdrukking op zijn snoet, dus hoopte hij dat de jury er net zo onder de indruk van was als het publiek.. En als de jury het niets zou vinden dan was het jammer voor hen beide, dan was het wachten tot een volgende Contest.

De twee tot vuisten gebalde handen van Kate trilden van de zenuwen, en waren klam van het zweet. Dat waarvan ze niet had gedacht dat het mogelijk zou zijn, was zojuist gebeurd. Ze had zich ingeschreven voor een contest. Een onervaren trainer als zij… Had ze ook maar een enkele kans tegenover de mensen die ze haar concurrenten moest noemen? Nee, ze kon ze niet eens haar concurrenten noemen. Of eerder gezegd, zij konden haar geen concurrent noemen. Kate liet haar blik rusten op haar Ivysaur, die waarschijnlijk al even zenuwachtig was als haar. De Ivysaur draaide zich echter om, om Kate aan te kijken met een geruststellende glimlach. De glimlach, echter, wist de twijfel in de ogen van haar pokémon niet te verbergen. De Ivy die altijd zelfverzekerd had geleken leek plotseling nooit bestaan te hebben. Kate beet zachtjes op haar onderlip. Nee, dat was niet waar. Ivy was niet zenuwachtig omdat dit haar eerste contest was. Ze was zenuwachtig omdat zij geen zelfvertrouwen had. Als zij niet eens in haar eigen pokémon geloofde, hoe zou ze jury dat dan wel moeten doen? Een twijfelende glimlach verscheen op Kate’s gezicht als antwoord op die van Ivy. Geloven in haar pokémon… Dat was de eerste stap. Nog maar vaagjes hoorde ze haar naam worden omgeroepen. “Laten we ons best doen, Ivy.” De Ivysaur knikte, voordat ze als een rode straal terug werd gezogen in haar pokéball.

Elke stap die ze zette in de richting van het podium leek zwaarder te worden. Kate haalde diep adem. Daar ging ze dan. De felle spotlichten die op het podium schenen maakten het bijna onmogelijk om te zien hoeveel mensen er aanwezig waren. Een paar mensen had ze verwacht, maar een heel publiek? Dat zeker niet. Ze struikelde bijna over haar eigen voeten, maar wist het nog op tijd te voorkomen. Geen geklungel nu. Ze mocht het moment niet verpesten voor Ivy. Haar blik schoot naar het publiek, zoekend naar haar ouders. Ze waren nergens te bekennen. Natuurlijk waren ze er niet. Ze haalde opnieuw diep adem in de hoop zo al haar moed bijeen te rapen, om vervolgens de pokéball in de lucht te gooien. De witte straal die uit de pokéball kwam, resulteerde in Ivy die breed grijnzend voor Kate kwam te staan. De zenuwen die er net nog waren geweest leken nu totaal verdwenen. Ze moesten ook wel. Zenuwen zouden alles verpesten. Ietwat gerustgesteld door de brede grijns van haar pokémon, zette Kate een aantal stappen naar achter. Ze zou iedereen laten zien wat ze konden, zonder hulp van wie dan ook.

“I-Ivy, gebruik je Leech Seed!” riep Kate naar haar pokémon. De Ivysaur knikte, bereidde de knop op haar rug voor alsof het een kanon was, en schoot vervolgens het zaadje met zoveel mogelijk kracht de lucht in. “Gebruik je roede!” riep Kate, zonder haar ogen ook maar een seconde van het zaadje af te halen. Alles ging om timing. Als Ivy haar aanval ook maar een seconde te laat uit zou voeren, zou alles voor niets zijn geweest. Een tweede kans bestond niet. Terwijl het zaadje naar beneden viel, schoten twee dunne roedes van onder de bladeren op Ivy’s rug tevoorschijn. Deze schoten op het zaadje af, om het zaadje hierna van beide kanten te raken als een zweep. “Razor Leaf!” riep Kate. Het moest lukken. Het moest gewoon. Door de mep van de twee roedes draaide het zaadje rond in de lucht, terwijl de twee afgevuurde bladeren er met een nette boog naar toe vlogen. Als twee vlijmscherpe messen sneden de twee bladeren door het zaadje heen, om hierbij de gewenste reactie te ontketenen. Doordat de veilige huls van de Leech Seed kapot was gegaan, schoot er een grote, rood gekleurde schokgolf uit het kleine zaadje, samen met een luid geknetter. Precies waar ze op had gehoopt. De normaal opgerolde wortels die zich in het zaadje bevonden belandden op de grond, en verschrompelden niet veel later, aangezien ze niets hadden om zich aan te hechten.

Toen het effect van de schokgolf eenmaal verdwenen was, keek Kate haar pokémon vragend aan. Zou het ze zijn gelukt? Was de aanval goed genoeg uitgevoerd? Het was misschien niet zo prachtig geweest als een regenboog, of als een zee van glitters, maar… Ze hadden laten zien waar Ivy toe in staat was, niet waar? Kate maakte een korte buiging voor het publiek, te verbaasd over het feit dat ze niet totaal af waren gegaan om mee te krijgen of het publiek en de jury het even goed hadden gevonden als zijzelf. “Kom, Ivy,” zei Kate. Ze wenkte haar pokémon met haar hoofd, en liep, opnieuw half struikelend over haar eigen voeten, weer van het podium af. Zou het genoeg zijn om door te gaan naar de volgende ronde? Als het aan haar lag, had ze al verloren op het moment dat ze het podium op waren gestapt. Ivy gaf haar een bemoedigend schouder klopje, waardoor Kate niets anders kon dan zachtjes glimlachen. Ze hadden het tenminste geprobeerd. En dat was waar het uiteindelijk om draaide, niet waar?