•Viridi•
Wat had ze gedaan? Waarom had ze Sharpay gekozen? Oké, ze hadden een goede combinatie in elkaar geflanst. Na dagen trainen natuurlijk en zelfs achter al die dagen, beet ze nog steeds in Viridi's schoenen. En zelfs nu, bij haar peptalk, had de Ekans haar tanden in haar schoenen gezet. Toboe, de Kakuna, had ze in een stoel gezet. De Pokémon had de laatste dagen niet stil kunnen zitten. Met als gevolg dat hij er zo vandoor rolde. Nu hij niet zo mobiel was, hield Keith meestal een oogje op hem. Maar hier in de kleedkamer liet ze de Pokémon liever in zijn Pokéball. Haar boze blik kruiste die van Sharpay. "Zo werkt het ook," zei ze uiteindelijk. Ze zakte niet door haar knieën, want dat zou wel eens een eind kunnen maken aan haar reis. Het meisje zuchtte en opende haar mond. "Of je het nu wilt of niet, jij doet mee aan dit contest," In haar ooghoek zag ze dat Toboe zachtjes heen en weer schudde. Haar ogen schoten naar Sharpay, die haar giftige blik op de Kakuna had gelegd. De Pokémon in de stoel maakte een paar geluidjes, waardoor de Ekans langzaam haar tanden uit de schoen haalde. Ze bleven elkaar lang aanstaren, tot er een stem door de speakers loeide: "Viridi Green," Het meisje luisterde niet verder, haalde de Pokéball van Toboe en Sharpay tevoorschijn en liet beide terugkeren. Voor het eerst in haar korte carrière moest ze als eerste optreden. Goed, dan kon ze die andere, waardeloze coördinators eens tonen hoe het moest. En zonder die twee andere coördinators -die volgens haar de jury omkochten- had ze een grote kans om te winnen. Ze zwaaide de deur van de kleedkamer open en haastte zich naar het podium. Ja, ze zouden nog eens kijken! Beginner? Ha! Ze stonden hier voor een professional! Des te meer kans om te winnen, niet?
De lichten werden op haar gericht. "Oh My Venusaur, laat iemand dat licht wegnemen, ik ben al schitterend genoeg hoor!" blafte ze. Ze had dezelfde outfit aan als het vorige contest, deze zat het gemakkelijkste en dat moest ook. Al snel draaiden de lichten weg, waarna deze het podium liet oplichten. Langzaam stapte ze de trapjes op en haalde ze Sharpays' Pokéball boven. Zelfzeker staarde ze naar de bal, wetend dat ze dit kon winnen. Sharpay kon het, dat wist ze gewoon. Al snel stond ze aan de rand van het podium, net buiten de lichtzone, nu moest ze iets doen. "Sharpay!" Riep ze simpel en met die woorden gooide ze de bal in het licht, daar sprong hij open en werd de Ekans zichtbaar op de grond. Viridi ving de bal snel op en ging twee meter achter de slang staan. Ze toverde een brede glimlach tevoorschijn waarbij al haar tanden zichtbaar waren. "Je kunt maar beter zien dat we dit winnen," siste tussen haar tanden door. De Pokémon rolde met haar ogen en keek met een arrogante blik rond. Voor het eerst in die korte tijd dat ze de Ekans had, zag ze er zelfzeker uit.  

Viridi, die haar handen in de lucht had gehouden, sloot haar ogen. Voor een paar seconden bleven coördinator en Pokémon zitten, tot er een stilte viel. Mensen keken haar vragend aan. Ze hadden dit hoog waarschijnlijk nog nooit gezien. Het meisje grijnsde, opende haar ogen en gooide haar handen naar voren. "Move," De Ekans stoof ervandoor. Viridi liet haar handen langs haar zij hangen en zag hoe haar Pokémon zich soepel over het podium bewoog. "Draai," Sharpay sprong op, draaide zich om in de lucht en bewoog zich terug snel over het podium. "Iron Tail," De Ekans minderde vaart en hief haar staart op, deze kreeg al snel een grijze kleur. Het licht liet de staart schitteren, perfect. "Slam," Sharpay gooide als het ware haar staart neer op de grond. Viridi sloot haar ogen, grinnikte en stapte wat naar voren. Al snel opende ze haar ogen weer, klaar om de volgende commando's te geven. De slag had een put in de grond gemaakt, niet zo diep, maar vooral lang. "Tijd om te boren, Sharpay! Druk de staart in de put en ga!" De Ekans hief opnieuw haar ijzeren staart om vervolgens de punt voorzichtig in de put te zetten. De slang sloot haar ogen en stoof er toen al snel vandoor. De ijzeren staartpunt volgde haar al snel. Een ondiep spoor vormde zich achter de slang. Nu ging ze niet zo snel, dat was wel te verstaan, maar ze ging vooruit en dat was eigenlijk het enigste wat Viridi wou. De Pokémon draaide zich ietsje naar links toen deze iets over de helft van het podium was. Na deze beweging bleef ze naar links afbuigen. Het leek op de vorm van een cirkel, maar dat veranderde al snel toen ze steeds meer naar links afboog. Hierdoor kwam het 'spoor' steeds dichter bij Viridi. Er werd een spiraal gevormd.

Toen de Ekans nog maar vijftig centimeter of meer van het meisje was, hief ze haar staart op. "Aqua Tail!" Riep Viridi krachtig uit. De ijzeren kleur verdween en Sharpay sloeg krachtig met haar staart, waardoor ze de lucht inschoot. Daar draaide ze zich om. De slang richtte haar neus naar haar staart, die langzaam in water werd gehuld. Hierdoor maakte ze een soort van salto wat een magisch effect gaf. In feite was ze zichzelf aan het 'oprollen'. Dus toen de slang de grond bijna raakte, liet ze haar kop als eerst de grond raken. Haar lichaam ontrolde zich al snel en de gele buik van de Pokémon werd zichtbaar. Haar hele lichaam viel netjes in de 'goot', waardoor ze neer leek te liggen. Maar nu sloeg ze haar nog zwevende Aqua Tail krachtig neer. Er vloog water door de inkeping die de gehele figuur een beetje vulde. Nog voor het water tot stilstand kwam, had Viridi het volgende commando geroepen. "Venoshock!" De Ekans sloot haar ogen en uit het water stegen bubbels op. Langzaam kregen deze een paarse kleur en ook het water kreeg een bijpassende kleurencombinatie. Viridi zette een stap naar achter, nu was er ongeveer een meter tussen haar en de goot voor haar. Achter haar zat Sharpay en het einde van de spiraal. Haar blik bleef op het 'spoor' tot deze een zwakjes gloeide -naar haar smaak. Ze kreeg een voldane grijns op haar lippen en gooide toen haar beide handen naar voren. "Tijd om dit af te maken, Sharpay!" Eén hand trok zich terug naar haar zij, terwijl haar andere hand een kommetje vormde. Sharpay opende haar ogen en ging razendsnel door de goot. Toen ze voor Viridi was, sprong ze uit het vergiftigde water. Het deed haar wat schade, maar niet zoveel, dus het maakte Viridi -en Sharpay- maar weinig uit. De slang ging voor haar staan en draaide zich naar het publiek, haar woedende blik vestigde zich op haar trainster. Wat?! Ze had toch niks verkeerd gedaan. Viridi wou net om uitleg vragen, maar de spotlights -Arceus zei dank dat ze er waren!- schenen weer in haar ogen. Wel meteen trok ze haar handen voor haar ogen. "Dark Pulse," zei ze wat zachter. De Ekans sloot haar ogen en de omgeving rondom hen werd donkerder. Langzaam haalde Viridi haar handen van voor haar ogen. Ze ging wat dichter bij haar Pokémon staan en aanschouwde haar meesterwerk. In de duistere omgeving, lichtte de spiraal zachtjes op. De Ekans richtte haar neus naar het plafond, opende haar bek en liet een duistere straal ontsnappen. Deze werd omwikkeld door paarse linten en gaven een nog extra mooie tint aan het geheel. Toen ook deze straal verdween en de Ekans haar nog één keer aanstaarde, werd de omgeving nog donkerder. Oh, wat was er met haar! Viridi gromde even zachtjes, maar hief toen haar beide handen. The show must go on! "Poison Fang!" En met deze laatste commando, werd in het midden van de spiraal, twee paarse lichtjes zichtbaar. Viridi boog, ookal kon men haar niet zien, en haalde toen de Pokéball van de Ekans boven. Deze had duidelijk geen zin en had haar met een scherpe blik aangestaard. Het meisje richtte haar bal op de Pokémon, maar deze was iets heel anders van plan en sprong naar Viridi toe. Bang sprong ze achteruit en rende ze het podium, op de voet gevolgd door de boze Ekans.

OOC: Ik las op Serebii dat Dark Pulse een duistere aura is van duistere gedachten is, maar in de anime is dit een soort straal. Ik heb een soort combinatie gedaan. Als het niet mag, stuur je maar een Pb.

“Verdomme Toby!” Nijdig keek Mark naar zijn Pikachu die hem breed grijnzend aanstaarde vanaf de grond. De jongen deed een dreigende stap naar voren, maar had dat beter kunnen laten. Zijn Pikachu sprong ervandoor waardoor Mark misgreep en haast op de grond belandde. Hij wist zich snel te herstellen, door zich staande te houden en  snel achter de Pikachu aan te lopen. “Kom hier met die stropdas… jij kleine irritante, gele-” gromde Mark die abrupt in zijn zin stopte, dit keer vormde er een grijns op zijn gezicht. Natuurlijk meende hij er niks van want Toby wilde enkel dat hij zijn onzekerheid aan de kant schoof, gelukkig wist hij er nu goed mee om te gaan daarbij had hij nu geen rede om nerveus te zijn, gezien hij met Toby deze Contest ging doen. Mark grijnsde nog breder toen Toby het op scheen te geven en nonchalant naar hem toe kwam lopen, via de grond klom hij omhoog naar zijn schouder. “Pika!” grijnsde het gele wezentje naar de jongen, waar hij vervolgens zijn gele poot naar hem uitstak om zijn stropdas aan te geven. Mark grinnikte toen hij het kledingstuk aanpakte van het gele wezentje. “Jij krijgt serieus geen suiker meer voor of na het ontbijt," grijnsde de jongen waarbij de Pikachu hem wat verbaasd aanstaarde. Snel knoopte hij zijn stropdas om zijn kraag, waar de Pikachu net mee rondliep te zwaaien in de kleedkamer. Daarna wierpen hij en zijn Pikachu een blik op het scherm, waar een van de kandidaten al bezig was. Mark begon onbewust op zijn onderlip te bijten terwijl hij naar het scherm staarde, wierp hij een blik op Toby. “Toob.” Het gele wezentje keek vragend op en sprong vervolgens op het bankje naast hem. Hierbij richtte de Pikachu zijn kastanje bruine oogjes op de jongen, die voor hem neerknielde zodat hij hem recht aan kon kijken.

“We zullen mam eens laten zien wat voor een team wij zijn,” sprak Mark op een zelfverzekerde toon waarbij hij zijn hand balde tot een vuist. Toby ging recht overeind staan op zijn achterpoten en sloeg demonstratief zijn korte pootjes over elkaar heen, waarbij hij zijn ogen sloot  en breed grijnsde. “Pika, Pi-Pikachu!” reageerde hij iets te vol van zichzelf, waardoor Mark in de lach schoot.  Hij wist niet wat zijn Pikachu opeens had, maar het was voor de jongen nogal aanstekelijk. Want hij had de afgelopen maanden geen enkele glimlach meer op zijn gezicht gehad. Dit had hij gewoon even nodig. Toen Mark uitgelachen was, zag hij op het scherm dat  het meisje voor hem al klaar was,  hij was nu nog gemotiveerder dan eerst. Voor een moment kruiste de blikken van Toby en Mark, waarbij de Pikachu zijn poot tot vuist balde die hij vervolgens naar de jongen uitstak. De jongen reageerde vrijwel direct door zijn eigen vuist, voorzichtig op de zijne te leggen, dit was voor Toby een teken dat hij op zijn schouder kon klimmen. Toen zijn Pikachu op zijn schouder zat begon Mark langzaam naar het podium toe te lopen door hetzelfde halletje, waar hij vorig jaar met Flynn op het podium had gestaan. Dit keer ging hij zich van zijn beste kant laten zien… dat hij niet meer dát jochie van vroeger was. Hopelijk zag zijn moeder dat dan ook in, omdat hij met Toby veel meer instaat was dan ze dacht en dat gold ook voor zijn andere Pokémon. De jongen stapte uit het halletje en liep met opgeheven schouders naar het podium toe. Mark slaakte een diepe zucht om zichzelf te kalmeren en keek vervolgens even naar Toby die vastberaden knikte.

De Pikachu sprong van zijn schouder af en keek even naar achter toen hij op het podium stond. Mark glimlachte hem bemoedigend toe terwijl hij zijn duim naar hem opstak. “Succes maatje, ik weet dat je het kunt!” sprak Mark hem zelfverzekerd toe. “Pika!” reageerde Toby en wachtte op een opdracht van zijn trainer. De jongen richtte zijn volledige concentratie op zijn Pikachu en deed een stap naar voren, waarbij hij zijn ogen voor een moment sloot en toen weer opende. “Toby, gebruik je staart als springveer en doe daarna je Electro Ball!” riep Mark naar het gele wezentje, die knikte en vrijwel meteen in beweging kwam. Toby zette zich af van de grond waarbij hij zijn staart tegen de grond plantte en met een enorme sprong de lucht in vloog, net zoals in het gevecht tegen Sam. Daarna draaide hij zich om in de lucht en zwaaide met zijn gele staart die energie afstootte en langzaam tot een bal vormde doordat hij met zijn staart zwaaide. De Pikachu slingerde de bal weg, waar Mark op had zitten doelen. “Geleid de elektriciteit met je Iron Tail!” riep Mark toen het gele wezentje weer op de grond stond. Toby grijnsde breed en rende op vier poten regelrecht op de elektrische bal af, terwijl zijn staart wit oplichtte toen hij op sprong om de Electro ball op te vangen met zijn staart. Ook bij Mark verscheen nu een brede grijns op zijn gezicht toen het de Pikachu gelukt was, “Draai nu naar links en doe dan je Thundershock!” riep Mark  vervolgens. Opnieuw knikte de Pikachu zelfverzekerd en ontlaadde daarna zijn energie in zijn rode wangzakken, door de draaiende beweging die hij maakte met zijn staart ontstond er een soort draaiende bal van elektriciteit, rondom Toby. “En draai nu naar rechts!”

Hierdoor ontstond er ook een bepaalde vorm in de bal van elektriciteit, toen de Pikachu naar rechts draaide en vervolgens langzaam stopte met draaien. De statische elektriciteit stootte nog enkele vonkjes van zijn vacht  en verscheen toen weer als een Pikachu op het podium, met zijn poten over elkaar heen geslagen en een brede grijns op zijn gezicht. Mark had een onaangenaam gevoel in zijn maag toen hij die vorm had herkend en wierp Toby een felle blik toe, maar zijn blik verzachtte toen hij die zelfvoldane blik op zijn snoet zag. Mark schoot in de lach toen de Pikachu ook nog eens zijn ogen sloot, alsof hij de overwinning al had behaald. Ondanks dat de jongen een knalrood gezicht had van schaamte en het lachen, voelde Toby zich oprecht vrolijk. Het was hem eindelijk gelukt om die jongen aan het lachen krijgen en hij deed niet eens zijn best. De Pikachu keek op toen hij een hand om zijn middel voelde en vervolgens voelde  hoe hij werd opgetild. “Je hebt het goed gedaan, maatje.”

Met bijna trillende benen zat Ausna te wachten tot het haar beurt was om op te komen en haar show te presenteren, ze had eigenlijk geen idee waarom zij zich had ingeschreven. Haar blunder in haar eerste en laatste contest*, hadden haar en Bubble -toen hij nog een Squirtle was- compleet voor schut gezet en wou Ausna voor een lange tijd niet meer meedoen. Omdat zij nu wel het gevoel had dat het publiek haar blunder vergeten was had ze moed gekregen om zich in te schrijven maar had ze nog geen idee wat ze zou gaan doen met Wave, door een bepaald gevecht had ze een paar mooie combinaties gevonden die het misschien wel zouden kunnen doen. Aangezien Wave sinds kort geleden een nieuwe aanval; Ice Beam geleerd had, kon ze nog wat in haar hoofd inspireren wat daarmee te doen en had zij, samen met Wave een act uitgevoerd die tenminste mooi naar haar smaak was. De personen die voor haar aan de beurt waren leken wel iets minder zenuwachtiger dan haar maar dat wist ze niet zeker, toen Ausna zag dat zij bijna aan de beurt was werd ze met de seconde meer zenuwachtiger en keek naar en Pokeball van haar Lapras. Ze nam een diepe zucht en zei tegen zichzelf "Het gaat je wel lukken Ausna, het word niet de zelfde blunder als toen". Ze zag dat zij nu aan de beurt was slaakte ze een diepe zucht, stond op en liep met gelijke stappen naar het podium.

Eenmaal op het podium aangekomen viel haar blik op een zwembad** dat iets links lag van het podium, bijna meteen liep ze daarnaar toe en gooide de rood-witte Pokeball van Wave omhoog. In een witte flits kwamen er bloemblaadjes uit en een ander soort licht wat eerst vorm kreeg en daarna kleur, "Dat was een goede keuze geweest om seals te kopen" dacht Ausna bij zichzelf, nog steeds drarrelde de bloemblaadjes in de lucht, precies zoals bij haar act hoorde "Wave doe je Water Spray op de blaadjes" de Water Spray was een erg zachte Water gun, zo zacht dat het niet geschikt voor gevechten was maar wel voor een contest. De blauwe Pokemon reageerde bijna meteen en er kwam een klein water straaltje uit zijn mond  ie het plafond bereikte en een soort van motregen van maakte, nu de blaadjes helemaal doorweekt waren was het tijd voor hun volgende stap "Doe nu je Ice Beam" het was een aanval die haar Lapras net had geleerd maar dat maakte het perfect voor de show, omdat de straal nog niet zo sterk was vernietigde het nog niets op zijn weg maar bevroor het wel. Doordat de bloemblaadjes zachtjes doorweekt waren door de Water Spray was de kans dat ze bevroren een stuk groter, Wave deed zijn mond opnieuw open en er kwam een kleine ijskoude lichtblauwe straal uit die alle bloemblaadjes bevroor. Nu de blaadjes bevroren waren moest Ausna opschieten doordat het gewicht nu een stuk groter was "Wave doe nu je Sing" doordat de toonhoogte van de Sing kwamen er kleine barstjes in het ijs en knapte uiteindelijk uit elkaar, op de plek van de bloemblaadjes waren nu een soort van glitters in de lucht die prachtig glommen door het licht in de Contesthall. Ausna glimlachte een beetje, aangezien dit stuk goed was gelukt en het was pas driekwart van haar performance "Wave doe nu je Ice Gun" de Ice Gun was een combo wan Water Gun en Ice beam, het was eidenlijk een Watergun maar dan met Ice Beam in het midden wan de aanval, de Lapras voerde de aanval uit en het water bevroor bijna meteen, wat een soort hoorn maakte die geluid versterkte  de Ice Beam maakte in het midden van de bevroren hoorn een soort standaard, die bestond uit twee kleine ijspilaren. Ausna nam een grote hap adem maar wel weer klein genoeg zodat het publiek die niet kon zien, nu zou de laatste zet komen, de zet die alles zou gaan beslissen, ze keek even Wave aan die kinkte, een teken dat de Lapras er klaar voor was "Wave doe je Sing nog een keer" de majestieke Pokemon deed zijn mond open en er kwam een zuiver geluid uit, wat versterkt werd door de ijshoorn. De Sing was bijna afgelopen en de toonhoogte werd hoger zodat het ijs kapot ging en er weer van die 'glitters' kwamen. Ausna en Wave bogen even voor het publiek, nog iets dat ze had geoefend, ze liet de water Pokemon terugkeren in zijn Pokeball en liep op haar gemak naar de wachtkamer, en ging zitten om op haar uitslag te wachten.

*zie karakter kaart
** ik ga na dat er een zwembad is voor de waterpokemon?

De Pidgey's kondigden met hun vredige gezang de nieuwe dag aan. Helder qua geest las Christopher nog een ochtendkrantje met een kopje thee, voordat de contest van die dag zou starten. Er waren zat momenten geweest dat hij bij zichzelf dacht waarom hij eigenlijk nog een gok waagde aan contests, gezien hij vrij laag de vorige keer was beëindigt. Het antwoord lag vrij simpel, hij vond het leuk. Bovendien was het niet veel anders bij zijn Pokémon, Sköll en Sól. Het was hem zelfs met de vorige keer gelukt om Hati, zijn Charizard, te overtuigen om mee te doen.De jongeman nam een klein slokje van de nog warme groene thee. Hij en Hati hadden hiervoor stevig zitten oefenen met zijn uitgebreide move set. Nadat hij vaak had zitten repeteren met wisselende combinaties, had hij zijn optreden al helemaal klaar staan. Christopher keek naar het laatste beetje thee in het kommetje en sloeg een zucht. Het deerde hem echter niet dat Hati ineens mee wilde doen met dit alles, maar meer dan een valstrik vermoedde hij niet achter de actie van de Charizard. De trainer liet het kommetje achter en verliet al gauw de Pokémon Center en kreeg de contest ruimte direct in zicht. Hati zou het niet verknallen, toch?
Christopher liep de contestruimte binnen, melde zich aan en nam plaats in de wachtruimte waar een grote TV stond met een live opname van het podium. De jongen trok een moeilijk gezicht, naarmate steeds meer coördinatoren hun entree maakte met verbluffende combinaties met hun Pokémon. Na afloop van een optreden bedacht Chris zich telkens hetzelfde; dit had ik ook kunnen verzinnen. De jongen sloeg zijn armen over elkaar en voelde plotseling Hati's PokéBall aan zijn riem zitten. De aanwezigheid van Hati kalmeerde de gedachten van de onzekere jongeman. Terwijl de drukte in de wachtkamer afnam en plaats nam voor nervositeit, had Chris naar Hati's Pokéball gegrepen en zijn starter in de ruimte vrijgelaten. Niet zomaar. De witte straal die uit de PokéBall was geschoten maakte plaats voor een luid brullende oranje draak met donkergroene vleugels en een fel brandende vlam aan het punt van zijn staart. De Charizard keek na zijn luide strijdsbrul afwachtend naar Christopher met een iets mildere blik dan voorheen. De trainer voelde zich enkel kalmer door Hati's gedrag, maar ook de vurige blik in zijn ogen. 'Kom eens hier, Hati,' zei Christopher, waarna hij Hati iets verder naar zich toe wenkte. De Charizard keek hem licht aarzelend aan, maar stapte op hem af, totdat Chris de hete adem van zijn starter tegen zijn gezicht kon voelen. De jongeman legde zijn handen aan de beiden wangen van de Charizard en glimlachte zacht. Hati keek hem verrast aan en bleef bewegingsloos staan, verrast door de plotselinge affectieve aanraking van zijn trainer. 'Je bent nog steeds mijn maat,' zei Christopher zacht, waarna hij zijn handen terugtrok en de PokéBall van Hati greep. 'Ben je er klaar voor?' Hati keek hem stom verbaasd aan, waarna deze een drakenachtige glimlach liet zien en met een instemmend knik zijn kop tegen de Pokéball liet tikken en erin werd opgezogen. Met een vastberaden blik keek Chris naar Hati's PokéBall. 'We zijn er klaar voor,'

Zijn naam werd opgeroepen en een donkerblonde trainer verscheen op het podium met een pokéball in zijn ene hand. De trainer viel op door zijn vrij alledaagse kleding in tegenstelling tot de andere kandidaten. De lichtelijk verraste blikken die op hem vielen gaven hem kippenvel, maar hij stapte door en nam in het midden van het podium plaats. Zijn bruine ogen vielen op het publiek die doodstil was geworden ter ere van de kandidaat. Dit was het startsignaal. Met een grijns wierp Christopher de pokéball in de lucht, waarna een witte schim uit verscheen. Nog voordat de witte gedaante zijn ware identiteit liet zien aan het publiek, zou er al een combinatie aan voorgaan. 'Hati, gebruik je Smokescreen en dan je Flame Burst!' De witte schim vuurde vanuit zijn nog lichtgevende kaken een rookgordijn over zich heen, niet van plan zichzelf nog te laten zien en het mysterie achter zijn identiteit nog voor het publiek te behouden. Toen het rookgordijn dicht genoeg was vuurde Hati een felle Flame Burst op het rookgordijn af. De rookgordijn kleurde steeds roder en roder, totdat er een stervormige donkerrode wolk zich had openbaart. Chris glimlachte, terwijl hij zijn handen in zijn zij legde. Het zag er goed uit! Nu was het echter wel tijd voor de letterlijke 'ster' van de show. De trainer keek richting het publiek en sloeg zijn armen opzij. 'Hier is Hati!'

Op dat moment klonk er een luide brul, waarna de silhouet van een Charizard verscheen in het midden van de ster. De gedaante werd duidelijker met de seconden en uiteindelijk schoot de oranje vuurdraak met enige spierkracht door het midden van de vurige rookwolk. Hati remde sterk af, terwijl de resten van de vurige rookwolk als donker rode plukjes naar beneden daalden. Het was tijd voor de volgende combinatie. Chris slikte. Nu werd het pas pittig. In zijn ooghoeken keek hij naar Hati die boven hem vloog. De Charizard leek op zijn gemak en niets aan te trekken van het publiek, zolang hij zijn ware kracht maar kon zien. Typisch, Hati. Christopher wenkte de Charizard naar zich toe, die gehoorzaam naast hem op de grond landde en al iets voorover leunde richting het publiek. De jongeman klom op diens rug, waarna Hati zijn vleugels uitklapte en plaatsnam in het luchtruim boven het podium. De jongen klampte zich stevig vast aan diens nek, knikte naar Hati toen ze hoog genoeg waren en besloot zijn volgende commando te geven. 'Sunny Day en dan je meest krachtige Rock Tomb!' Hati liet een instemmende brul horen, waarna hij zijn snelheid sterk liet afremmen. Hati sloeg vervolgens zijn krachtige vleugels opzij, terwijl kleine fel witte schitteringen achter zijn rug verschenen. De schitteringen voegden zich tot een geheel. Een lichtgevende bolvormig object was na een paar tellen achter de twee verschenen. Nu ze in het midden van de lichtgevende bol bevonden, viel hun silhouet enorm op tegen de achtergrond. Chris voelde de heerlijke warmte van niet enkel Hati, maar ook de Sunny Day tegen zijn lichaam. De trainer klemde zich steviger vast aan Hati met een brede glimlach. Het was tijd. De jongen hees zich overeind in een zit houding, terwijl de Charizard zich vrijwel horizontaal hield. De trainer wierp een blik op het publiek, zich eventjes weer afvragend of dit realiteit was, maar al spoedig trok Hati hem uit die gedachte.De Charizard wapperde nogmaals stevig met zijn vleugels waarna een boel rotsen hun weg baande richting de lichtgevende bol. De meeste rotsen vielen rondom de lichtgevende bollen, maar enkele raakten bijna de twee. Chris slikte, dit kon hun pijnigen en punten kosten! Gelukkig voelde Hati zich thuis in de lucht en ontweek hij de rotsen die hen iets te dicht leken te naderen. De rotsen stapelden op elkaar rondom de lichtgevende bol en vormde een werkelijke tombe. Het laatste beetje licht verliet de tombe nog, voordat een laatste grote stuk rots deze liet verdwijnen.

'Maak het af met Rock Smash!' Hati gaf de luidste brul die hij maar kon geven, terwijl zijn klauwen lichtgevende werden en vuisten vormden. Nu werd het gevaarlijk, dacht Chris nog bij zichzelf toen Hati de tombe op volle snelheid benaderde van achteren. Als het hun lukte zou niemand gewond zijn en hadden ze prima resultaat geleverd, maar er was nog een kans dat het mis kon gaan. De jongeman ademde diep in en uit, totdat de Charizard zijn lichtgevende poot terug trok en zijn Rock Smash op de tombe uitvoerde. Een luide knal was te horen en een stof gordijn trok over het podium. Het bleef enkele tellen stil, totdat de gedaante van de twee verschenen met hun hand en poot in elkaar op het podium en de laatste resten van de 'zon' het podium afdalend. Chris kon niet blijer zijn dan op dit moment. Het was hun gelukt! En zeker de laatste combinatie die vrij veel risico met zich had gebracht. De twijfels die hij eerder die dag droeg smolten als sneeuw voor de zon. Hij keek nog eventjes naar Hati en werd vrolijker van het beeld van zijn Charizard die zich gedroeg en leek te genieten van de aandacht die ineens aan hem besteedt werd. De twee gaven een buiging, waarna Chris Hati bedankte en hem liet terugkeren in zijn Pokéball en het podium af liep. Of het beter was gegaan deze keer? Dat was aardig moeilijk te zeggen.