De wind trok aan haar haren terwijl Destiny met Dragonair door de lucht vloog. Ze moest toegeven dat ze behoorlijk chagrijnig was over het feit dat ze van Night terug had gemoeten naar Seafoam Islands. Daarbij bleef de zin "ik ben erg teleurgesteld in je" maar door haar hoofd malen. Ze baalde haar vuisten. Grrr, ze zou hem bewijzen dat ze niet voor niks zijn beste en meest betrouwbare Commander was. Ze zou Articuno vangen! Ze was echter niet van plan om voor eeuwig in de ondergrondse gangen te verblijven. Ze zou camera's gaan installeren zoals Night had geopperd en ze zou daarna het hele gangenstelsel in kaart brengen. Als ze dat had gedaan, zou ze terugkeren naar Fuchsia City en zich daar tijdelijk installeren. De tocht naar Seafoam was dan kleiner wanneer Articuno zou komen opdagen. Ze kon natuurlijk ook een pokémon in de grot achterlaten zodat die Articuno kon aanvallen zodra hij zou arriveren, maar ze was niet van plan haar Dratini of Dragonair daar te laten. Zubat was te onbetrouwbaar en zwak voor die taak, dus waren het camera's. Misschien zou ze ook nog een val kunnen installeren? Daar moest ze nog maar even over nadenken. Als ze er nou voor kon zorgen dat wanneer Articuno binnen was, alle uitgangen werden afgesloten, dan zou ze dat beest ook echt kunnen vangen. Anders was dit alles voor niks en ze haatte moeite doen voor niks!

Dragonair vloog inmiddels al boven de oceaan en Destiny kreeg haar bestemming in zicht. 'Gewoon erin zoals we er ook uit kwamen,' reageerde ze tegen haar Dragonair, welke knikte en op het eiland af stevende. Destiny ging voorover liggen op haar pokémon toen deze een duikvlucht maakte en een smalle tunnel indook. Ze wilde niet het risico lopen dat ze haar hoofd tegen één of andere steen zou stoten en zo haar hoofd zou verliezen, of erger. Dragonair schoot uit de tunnel en trok op. Destiny hoorde een luide plons en snel keek ze naar het water. Ze zag nog net het puntje van een blauwe staart verdwijnen. 'Grijp hem,' sprak de vrouw enkel tegen haar Dragonair. Deze dook naar beneden, het water in. Destiny was halverwege de duikvlucht van haar rug gesprongen en op het droge beland. Water spatte omhoog toen de Dragonair in het water dook, achter de pokémon aan die daar net in was verdwenen. Haar karamelkleurige ogen staarden naar het water en de daarop steeds groter wordende rimpels. Langzaam hield het water op met bewegen en werd het stil. Destiny fronste haar wenkbrauwen. Waar bleef Dragonair? Plotseling begon het water te bewegen, steeds sneller en toen spoot er een fontein aan water omhoog. Dragonair kwam terug en had een Golduck bij zich. De blauwe eendpokémon was stevig ingewikkeld in het lichaam van Dragonair en probeerde verwoed los te komen, maar de draakpokémon liet niet los. 'Hmm, een Golduck,' mompelde Destiny. Hoewel het een aardig sterke pokémon was, voelde ze niet de behoefte hem te vangen. 'Ruim hem op,' beval ze haar Dragonair, waarna ze zich omdraaide. Achter zich hoorde ze een klap en een luide plons; De Golduck was met veel geweld teruggegooid in het water.

'Zo, werk aan de winkel,' mompelde Destiny tegen zichzelf, waarna ze haar tas van haar schouder haalde en deze op de grond zette. Ze ging op haar hurken zitten, deed de tas open en begon er spullen uit te halen. Allemaal kleine camera's en sensoren werden voorzichtig op de stenen vloer neergelegd. Één voor één werden de sensoren en camera's gebruiksklaar gemaakt, waarna ze alles weer in de tas deed en opstond. Dragonair landde naast haar en ze stapte op. De pokémon vloog netjes langs het plafond en stopte om de zoveel meter zodat Destiny camera's en sensoren op kon hangen. Dit werkje nam enige tijd in beslag, omdat ze er zeker van moest zijn dat de camera's goed hingen. Zodra alles was geïnstalleerd controleerde ze op een klein schermpje of de camera's het ook deden. Alles leek te werken, ook de sensoren die de camera's aan moesten zetten zodra er beweging werd geregistreerd. Destiny hoopte dat die stomme Golduck hier niet vaker kwam, want anders zouden die camera's steeds aan en uit gaan. 'Zo, dat was dat,' zuchtte Destiny en ze stapte van Dragonair af zodra die was geland. 'Tijd voor deel twee.' Ze pakte de bal van Zubat en gooide die in de lucht. In een witte flits verscheen haar Zubat, welke afwachtend voor haar bleef vliegen. 'Werk aan de winkel,' grijnsde ze naar hem, waarna ze een ander apparaat uit haar tas haalde en naar een tunnel wees. 'Scannen,' zei ze enkel.

Rustig liep Destiny door de smalle tunnels onder Seafoam Islands. Haar Zubat vloog voor haar uit en gebruikte zijn supersonische geluidsgolven om de tunnels te scannen. De vrouw zelf keek voornamelijk naar het scherm van het apparaat in haar handen. Ze had al zeker tachtig procent van de tunnels in kaart gebracht, maar het waren er zeker meer dan ze had gedacht. Dit bewees echter wel dat je hier meteen verdwaalde wanneer je geen Zubat en scanner bij je had. Het gangenstelsel was ontzettend ingewikkeld en verbond met behulp van vele tunnels de drie eilanden die samen de Seafoam Islands waren. Destiny ontdekte ook een aantal verborgen ruimtes en besloot ook daar camera's te plaatsen voor het geval Articuno daar zou verschijnen. Na heel wat uren lopen en scannen waren ze dan eindelijk klaar. Ze volgde het pad terug naar de grot waar ze in eerste instantie was begonnen en liet Zubat terugkeren. Dragonair kwam uit haar bal tevoorschijn en bracht haar via de tunnel in het dak weer terug in de open lucht. Ze haalde even diep adem, glimlachte tevreden en liet haar pokémon toen koers zetten naar Fuchsia. Daar had ze nog een hoop te doen.

Aangekomen in Fuchia City nam ze haar intrek in een heel duur hotel. Uiteraard koos ze het penthouse, helemaal bovenin, zodat ze alle rust en ruimte had om te werken. Tot haar grote tevredenheid was er een enorme tv aanwezig in de huiskamer van haar logeeradres. Hier kon ze mooi al haar apparatuur op aansluiten. Ze zette haar tas neer, opende hem en begon alles wat ze mee had genomen uit te laten. Behendig ging ze aan het werk en een paar uur later waren er allemaal verschillende schermen te zien op de grote tv. Het voordeel van zo'n enorme flatscreen was, dat je alle beelden van de verschillende camera's mooi naast en onder elkaar kon hebben op één scherm, zodat je niks hoefde te missen. Met een grote grijns schoof Destiny een gemakkelijke stoel voor de tv en plofte erin neer. Zo Articuno, komt u maar. Na zeker een half uur naar het beeld te hebben gestaard wat Destiny het al zat. Er was nog niks gebeurd op de schermen en haar geduld was nu al op. Geërgerd stond de vrouw op en liep naar het enorme raam. Ze schoof één van de ramen open en stapte het dakterras op. Vanaf daar had ze een prachtig uitzicht over de zee, de zonsondergang die plaatsvond en de Seafoam Islands, piepklein, in de verte. Destiny's ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl ze in de verte tuurde naar de eilanden. Hoe lang zou ze moeten wachten tot die ellendige vogel weer op zou komen dagen? Ze had geen zin om hier voor eeuwig te moeten blijven zitten.

Twee weken later

Met een kop koffie in haar handen en haar benen in kleermakerszit gevouwen zat Destiny in haar stoel voor de tv. Er waren al twee weken voorbij gegaan sinds ze zich hier had geïnstalleerd en ze had Articuno nu al een paar keer gespot, evenals de ellendige Golduck die ze bij haar eerdere bezoek had gezien en van wie ze ook een veer had gevonden. Bij de eerste keer dat ze Articuno had gespot was ze bijna hals over kop naar het eiland gevlogen, maar ze had zich weten in te houden. In haar eentje proberen zo'n machtige pokémon te vangen was niet al te slim, hoewel het haar veel lof en rijkdom op zou leveren wanneer ze het wél in haar eentje afhandelde. Ze had echter een ander plan. Om Articuno te vangen zou ze eerst het gedrag van de pokémon bestuderen, zodat ze wist wanneer ze hem kon vangen en hoeveel tijd ze dan had. Dan, als ze dit eenmaal zeker wist, zou ze Night vragen een aantal Grunts te sturen voor het vangen van de ijsvogel. Even keek de vrouw naar het aantekeningenboekje dat naast haar op een koffietafeltje lag. Als het goed was zou Articuno binnen nu en twee minuten in de grot verschijnen. Haar ogen schoten naar het scherm en rustig wachtte ze af. Om precies 21:35 kwam de grote, blauwe vogel de grot binnen. Destiny grijnsde. Ze wist niet hoe hij het deed, maar de pokémon was iedere keer om precies dezelfde tijd aanwezig in de grot. Altijd om vijf over half tien 's avonds. Hij vertrok ook altijd weer om vijf over half 5 's morgens, maar waar hij dan heen ging wist ze niet. De pokémon verscheen echter niet iedere dag, maar om de twee dagen.

Met haar ogen op het beeld gericht reikte de vrouw naar haar telefoon. Nog altijd naar het beeld starend toetste ze het nummer van Night in en wachtte tot ze verbinding kreeg. Ze kreeg de secretaresse van haar baas aan de lijn, blijkbaar was Night niet aanwezig. 'Ja, met Destiny. Ik ben een paar Grunts nodig voor een missie,' sprak ze resoluut tegen de vrouw. 'Dat kan, hoeveel ben je er ongeveer nodig?' Even dacht de vrouw na. 'Doe maar vier,' antwoordde ze toen, 'En laat ze zo snel mogelijk naar het Belladon hotel in Fuchia komen. Ik zit in het penthouse.' De vrouw aan de andere kant van de lijn bevestigde het en beloofde zo snel mogelijk mensen te sturen. Destiny knikte en hing toen op. Mooi, dan was het nu wachten op de vier sukkels die haar gingen helpen bij de vangst van Articuno. Waarschijnlijk zou zij grotendeels het werk zelf moeten doen, maar wie weet wist die muts van een secretaresse haar wel nuttige mensen te sturen. Als ze ten minste wist wat voor missie ze voor hen in petto had.

OOC: Hiro en Zinan zijn bij deze welkom om in dit topic te posten en met Destiny op missie te gaan!

+8 voor je twee posts.