Mark liep met een brede grijns op zijn gezicht over het pad heen, die hem leidde naar Viridian Forest. Hij was vanmorgen op zijn vroegst vertrokken uit het Pokémon Center in Pewter City, waar hij in had overnacht. Mark had de afgelopen dagen veel gespendeerd aan het verzorgen van Zoey’ s achterpootje die nu volledig genezen was.. eindelijk. Mark wist niet hoelang het geduurd had maar hij was blij dat ze zich nu een stuk beter voelde. Hijzelf daarentegen..? Durfde hij niet echt te zeggen, behalve dat hij zich beter voelde na een goede nachtrust. Waarschijnlijk voelde hij zich daarom zo.. vervelend? Nee, hij moest er niet meer aandenken! Waarom dacht hij daar eigenlijk aan? Het was een mooie zomer dag en niets zou hem ervan weerhouden om te voetballen.. ook al moest hij trainen met Flynn en Zoey.
Daarbij had Flynn hem toch wel genegeerd of gewoonweg niet gereageerd zoals hij wel vaker deed.. de jongen wist niet wat hij aan moest met de Squirtle maar na een aantal maanden en dagen was hij het gedrag al zo gewend van de Squirtle dat hij zich er niets meer van aantrok. De bruinharige jongen wierp een blik op de Pikachu die naast hem liep. Toby had net zo een vrolijke glimlach als altijd op zijn snoet die haast nooit verdween maar altijd leek terug te keren. Mark stopte abrupt met lopen, toen de trainer en zijn Pikachu voor de ingang van Viridian Forest stonden, “Toby.” De Pikachu draaide zich om bij het horen van de stem van zijn vriend, Mark had zijn goede arm naar hem uitgestoken zodat Toby op zijn schouder kon klimmen. Het gele wezentje aarzelde geen moment en klom via zijn arm naar zijn schouder waar hij tegen zijn hoofd ging aanhangen, “Oké, laten we gaan!” Mark gooide de voetbal in zijn armen voor zijn voeten neer en begon er tegenaan te trappen. Zoals altijd vergat hij dan zijn onzekerheden als hij tegen de voetbal aantrapte, het voelde goed om vrij te zijn van alles maar het ook zijn ogen geopend. Er lag altijd en overal gevaar op de loer dus bedacht zich wel een tweede keer voordat hij zich er in mengde.. tenzij iemand echt in de problemen zat dan was hij er niet te beroerd voor om in te springen maar dan moest ook wel echt een gevaarlijke situatie zijn.


Na een tijdje achter de voetbal aan te rennen stopte hij zwaar ademend tegen een boom, “Pikapi?” Toby sprong ongerust voor zijn trainer en keek hem scheef aan, “Het gaat goed, maatje. Maak je maar geen zorgen,” stelde Mark hem gerust maar dat maakte Toby niet gerust en keek met een doordringende blik naar de jongen. Mark besefte nu pas dat het wezentje naar zijn gewonde arm staarde, “ Je maakt je veel te druk om me, mafkees.” Toby keek hem nog steeds ongerust aan maar Mark besteedde er geen aandacht meer aan, hij had zich gevestigd op het gebied… Alles leek op elkaar en hij wist niet meer waar hij precies vandaan was gekomen. Mark draaide zich om, geen pad te zien. Oh god, nee! Nee! NEE! Hij was verdwaald! Zo ver was hij toch niet van het pad afgedwaald geweest? Of wel soms? Dit had hij weer.. Hij moest kalm blijven anders raakte Toby ook nog in paniek niet dat de Pikachu ooit in paniek raakte maar toch.. “Pika, Pikapi,” zei Toby heel onverwachts waardoor Mark opschrok terwijl hij naar de kalme Pikachu keek, “Ik weet niet meer welke kant het pad op is,” begon Mark aarzelend waarbij Toby hem grijnzend aankeek, “En dat is niet grappig!” voegde hij eraan toe. De Pikachu draaide zich om en grinnikte.. dit vond hij uitermate grappig vooral de reactie van Mark, vond hij lachwekkend maar niet als het daadwerkelijk zo was, dat ze echt verdwaald waren...

+3

Een zacht briesje liet bladeren zacht wiegen op het ritme van de wind. Schaduwen vlogen over het landschap en bedekte de grond, zodat de kleuren niet meer zichtbaar waren. Een gedaante wandelde traag tussen de bomen. Haar rode haren danste wild in de wind. Iedere beweging ging gepaard met een zucht, iedere stap maakte een weg vrij, een nieuwe wereld die voor haar lag. Kon ze het begrijpen dat haar leven hier een wending zou maken? Zou vandaag een dag zijn dat anders was? Een dag die hartverwarmend was en ervoor zorgde dat ze klaar was om sterker te worden. Ze opende haar ogen en een vurige blik gleed over het landschap. Langzaam stopte het meisje en gleed haar hand naar haar schouder, waar ze een Pidgey aaide. De kleine pokémon genoot van de aandacht van zijn trainer, hij sloot zijn ogen en negeerde de pijn die rond hem was.

Iria sloot opnieuw haar ogen en stapte verder, iedere stap maakte een litteken in het landschap, een afdruk die er voor altijd was. Ze ademde diep in en het meisje vertraagde haar pas. Sky keek even op, zijn blik boorde door je ziel. Hij zou Iria met zijn leven beschermen, dat had Iria ook gedaan voor hem. Iria wist dat Sky sterker wou worden om haar te beschermen, maar Ignis wou ook graag vechten. De Charmander wou altijd de held spelen, wat Ignis vaak fataal werd. Iria kon dan ook niet overweg met haar, het was allemaal begonnen toen ze Sky vangde. Een zucht verlaatte haar mond en opnieuw rijkte haar hand naar het kopje van Sky. Traag aaide ze haar pokémon en ze dacht na. Hoe zou ze Ignis sterker maken? Trainen wou de Charmander niet doen, dan zou Ignis weer iemand pijn doen en dat wou Iria niet. Ze opende haar ogen en ze keek vragend naar het landschap voor haar. Ze snapte het niet. Iria had zoveel ervaring met vuursoorten en toch kon ze Ignis niet in bedwang houden. Ze zuchtte opnieuw en haar hand gleed weg van de Pidgey. Het meisje zette een stap en vervolgde haar weg.

“En dat is niet grappig!” weerkaatste in het bos. Verschrikt keek Iria op, hier was toch nooit iemand? Ze was hier om rust en antwoorden te vinden, niet om mensen te ontmoeten. Sky keek ondertussen strijdlustig naar de plek vanwaar het geluid kwam. Hij sloeg zijn vleugels uit en.. Iria duwde tegen haar pokémon en zei; "Nee Sky, blijf rustig." Als ze hem niet had tegen gehouden was de Pidgey al weg. Met trage stappen liep ze tussen de bomen, naar de gedaante. "Hallo?" zei ze. Alles werd duidelijker toen ze uit de schaduw van de bomen stapte. Een jongen van minstens 11 jaar stond uitgeput tegen een boom aan. Hij had bruin haar, blauwe ogen en een Pikachu op zijn schouder. Traag gleed haar blik over zijn lichaam en ze staarde naar de gewonde arm. "gaat het?" vroeg ze bezorgd terwijl ze het jongetje naderde. Sky zat daarin tegen strijdlustig naar de Pikachu te kijken. Iria wende haar blik van de jongen en keek even naar Sky. Ze tikte met haar vinger tegen hem, om hem te waarschuwen. De Pidgey zuchtte en ging vervolgens ontspannen zitten. Het meisje haalde haar zak van haar rug en haalde er een doos uit. Ze opende het doosje en ze haalde er een stuk verband uit. "Hier," zei ze. "Bindt dit rond je arm." Ze sloot het doosje en ze gaf het stuk verband aan de jongen. Traag stak ze doos terug weg. Ze greep haar tas en zei; "Mijn naam is Iria." Een brede glimlach sierde haar lippen en ze keek opgetogen naar de jongen.

+3. Denk er wel aan dat willen geen sterk werkwoord is! Wou behoort dus wilde te zijn.

Toby spitste zijn oren toen hij een ritselend geluid hoorde, waardoor hij instinctief voor Mark was gaan staan terwijl hij dreigend vonkte, Mark daarentegen had een hand op zijn hoofdje gelegd, zodat het wezentje kalmeerde, "Hallo?" Het klonk als een meisjesstem. Mark en Toby keken elkaar even schaapachtig aan, maar de jongen slikte even, toen er een meisje tussen de bomen was verschenen. Hij was er zo overtuigd van geweest dat ze alleen waren geweest in dit bos.. maar hé! Nu kon hij wel mooi de weg vragen als hij al niet dichtklapte tegen haar, dat was ook zo geweest met Mitsu en Kate, dat hij dicht was geklapt.. maar oké, hij kon nou eenmaal moeilijk contact maken met meisjes, dat zat nou eenmaal in zijn karakter en dat zou helaas nooit weggaan. Eerlijk gezegd moest hij toegeven dat hij Toby niet had gevangen door hun toedoen als Kate haar Ivysaur niet kwijt was geraakt en als hij Mitsu toen niet had ontmoet, was hij waarschijnlijk nu nog alleen met Flynn geweest. Bij die gedachte begon hij breed te grijnzen. Hij en Flynn… waren niet echt een hecht team samen wanneer de Squirtle uit zijn Pokéball was.. Op zich had hij er geen haast bij maar het was niet fijn om telkens de rug te worden toegekeerd als de Squirtle in een pesthumeur verkeerde.. maar goed, dat terzijde voordat hij weer te ver in zijn gedachte verzonken raakte. Mark schudde met zijn hoofd, de gedachtes van zich afschuddend,” Ehh… H-hey,” stamelde Mark, hij zag dat haar blik.. tot zijn ongenoegen op zijn gewonde arm bleef steken. Snel verborg hij de brandwond door zijn shirt erover heen te trekken maar helaas waren de mouwen veels tekort, zodat zijn plan mislukte. "gaat het?" hoorde hij haar bezorgd zeggen en zag het meisje op hem afkomen. “Ja hoor, dit is niks,” sprak Mark haastig waarbij de woorden haastig over elkaar vielen, nu pas zag hij de Pidgey op haar schouder zitten terwijl hij vanuit zijn ooghoeken, Toby in de gaten hield.. Mark vond Pidgey hele leuke Pokémon, gezien het feit dat hij vroeger vaak Pidgey’s stukjes brood voerde samen met zijn zusje. Opdat moment schrok Mark op toen Toby via zijn schouder naar zijn hoofd klom. “Pikapi,” zei Toby terwijl de Pikachu langs zijn hoofd boog en naar het stukje verband, wees dat het meisje in haar hand hield , “Oh sorry.. ik..” stamelde Mark verlegen en voelde toen dat hij langzaam rood werd van schaamte en pakte het verbandje toen met trillende handen aan. Toby zette een brede grijns op zijn snoet en sprong behendig voor zijn trainer neer terwijl hij op twee poten ging staan en zich omdraaide naar het meisje die zich had voorgesteld als Iria. De Pikachu besloot het initiatief te nemen toen Mark bleef zwijgen, “Pika, Pi-Pikachu,” sprak het wezentje vrolijk terwijl hij naar Mark wees en vervolgens op zichzelf. Maar de jongen besefte dat Iria, het gebrabbel van de Pikachu niet zou verstaan, zelf wist hij maar al te goed wat zijn partner bedoelde.” Dit is me maatje Toby de Pikachu en ik ben Mark,” zei Mark terwijl hij met zijn wijsvinger, het gele wezentje aanwees met een flauwe glimlach. Toby had echter zo een brede grijns op zijn gezicht dat het hem angst aan joeg, “Ga jij maar met Zoey en Flynn spelen,” zei Mark met een nerveuze glimlach tegen de Pikachu, wetend dat Flynn voor geen meter uitvoerde van wat hij zei, maar toch. En nu waren ze nog hier in het bos, dus zou het een perfecte kans zijn om aan de Vulpix te laten zien dat er ook mooie dingen in het leven waren.. Tot hij zich opeens bedacht dat hij hier niet voor zijn lol stond, “Ehh.. Iria… weet jij misschien toevallig waar ik het voetpad terug kan vinden?” vroeg Mark beleefd en keek naar de grond, zodat hij haar vervolgens recht probeerde aan te kijken.. oh wat schaamde hij zich op het moment maar ondanks dat hij zich zo schaamde, bleef hij geduldig naar haar kijken en wachten op antwoord.

OOC:
-Sorry, dat je zolang moest wachten.. er waren wat probleempjes en ik had daardoor geen zin om te posten, maar goed beter laat dan nooit ;D-

+2, probeer wat meer alinea's te gebruiken!

Haar ogen gleden van de jongen naar het gele wezen. Een Pikachu! Die waren geweldig! Altijd optimistisch en vrolijk. Iria kende deze Pokémon, deze wezens rende vaak voorbij het kleine huisje van Sofia, haar tante. Als Iria niet zo bezig was geweest met vuur-soort pokémon in haar jeugd, dan was ze vast een Pikachu fanaat. Iria dacht terug aan de tijden voor die zware reis, het leven was rustig, maar ook saai. Niets anders doen dan zitten staren naar een bloemenbed, terwijl het jaar voorbijvloog. Ze weet nog hoe ze op 9-jarige leeftijd naar haar tante rende en vroeg om trainer te worden. Maar het antwoord klonk altijd hetzelfde, het kapotscheurende woord; 'Nee!'. Iria zuchte even en meteen daarna voelde ze hoe het stukje stof uit haar handen gleed.

Even keek het roodharige meisje op, om de brede glimlach van de Pikachu te zien. Maar waar was hij nu? “Pika, Pi-Pikachu,” hoorde Iria en meteen vlogen haar ogen naar het geluid. Een brede glimlach vormde zich rond de mond van Iria, toen het wezentje naar zichzelf en de jongen wees. "Dit is me maatje Toby de Pikachu en ik ben Mark,” zei de jongen er meteen na., wijzend naar het gele wezentje. "Aangenaam," antwoorde Iria. Haar ogen gleden heen en weer, ze had het gevoel iets te vergeten. “Ga jij maar met Zoey en Flynn spelen,” zei Mark opeens. Haar blik viel meteen terug op Mark. “Ehh.. Iria… weet jij misschien toevallig waar ik het voetpad terug kan vinden?” zei de jongen met neergeslagen ogen. "Ja, natuurlijk! Ik kom hier heel vaak, om te trainen met Sky, mijn Pidgey," Haar wijsvinger vloog naar haar rechterschouder, maar ze voelde niet de zachte veren of het warme lichaam van haar Pidgey. "Huh?" zei Iria en haar blik vloog naar haar schouder, Sky was weg.

"Ooh nee! Sky! Waar is hij?!" gilde Iria uit. "Waar is mijn Pidgey? Waar is mijn Sky?!" zei ze in volle paniek. Iria keek haastig om haar heen, maar geen teken van de Pidgey. "Nee! Sky!" zei ze met een trillende stem. Ze zakte door haar benen, in het zachte gras dat haar opving. De tranen vormde zich in haar ogen, terwijl ze naar de grond keek. "Hij is te zwak, hij gaat het nooit halen in het bos..." zei ze op een zachte toon. Heel traag gleden haar ogen naar boven, naar Mark zijn gezicht. "Sorry," zei Iria. "Ik zal eerst mijn Pidgey moeten zoeken..." zei ze haast op een onhoorbare toon. Het meisje snikte nog eens, waarna ze met haar arm over haar voorhoofd gleed. Ze sloot even haar ogen, om te kalmeren. Iria haalde diep adem en stond daarna in een ruk op. "Wil je me helpen zoeken?" zei ze met een bevende stem tegen Mark. Haar Pokémon was weg, haar Sky, haar Pidgey, haar vriend...

OOC:
-Ik mocht niet zo vaak op de laptop en internet werkte ook niet... En het is wat flut-

+2

Mark keek op toen Iria antwoord gaf op zijn vraag, "Ja, natuurlijk! Ik kom hier heel vaak, om te trainen met Sky, mijn Pidgey," had ze geantwoord. De bruinharige jongen zuchtte opgelucht, blij dat iemand hier de weg kende. Mark keek haar aan maar zag toen hij iets tegen haar wou zeggen maar hield zijn mond, toen hij Iria zoekend om haar heen zag kijken… Haar Pidgey, Sky die net nog op de schouder van het meisje had gezeten zat er niet meer. Zijn vermoedens werden bevestigd toen.. "Ooh nee! Sky! Waar is hij?!" gilde Iria opeens onverwachts uit. "Waar is mijn Pidgey? Waar is mijn Sky?!" zei ze in paniek, Mark liep instinctief op haar af en wilde een geruststellende hand op haar schouder leggen maar liet dat maat achterwege. “Niet in paniek raken, als je in paniek raakt zullen je Pokémon dat ook zijn,” zei Mark kalm, hij wist precies hoe zij zich voelde toen in Mt Moon. Alleen was dat terecht geweest, gezien hij ook nog Zoey kwijt was en zij alleen met Toby door grotten zwierf, maar dankzij Flynn was hij kalm gebleven, dus Iria moest dat ook.

“Pikachu, pika-pika?” klonk de stem van Toby toen onverwachts en Mark zag nu dat het meisje neergezakt op de grond zat met haar blik naar de grond gericht, alleen Mark had niet verstaan wat ze had gezegd maar Toby had blijkbaar wel begrepen wat ze zei, tot zijn ongenoegen zag hij nu pas dat ze huilde.. toen ze langzaam haar hoofd naar zijn gezicht had gedraaid, hij zette een brede glimlach op, “Natuurlijk help ik je zoeken, toch Toob?” zei Mark tegen de Pikachu, die hevig met zijn kop schudde en vervolgens tegen de Pokéballen van Flynn en Zoey opsprong, en de ballen open maakte door op de knoppen te drukken, terwijl er twee silhouetten uit het niets verschenen. Een nam er de vorm van een Vulpix aan en de andere die van een Squirtle die beide vragend naar hun trainer keken, zodra hun kleuren zichtbaar waren geworden, Zoey liep op hem af en sprong vervolgens tegen zijn been op, Iria nog niet opmerkend.“Vulpiiix,” geeuwde het wezentje, “Dit zijn me twee andere vrienden, Zoey, de Vulpix en me maatje Flynn de Squirtle.” Nadat gezegd te hebben rolde Toby zijn voetbal zijn richting op en schopte de jongen de bal behendig in zijn handen. Mark stak zijn vrije hand naar Iria uit om haar overeind te helpen..

-Maakt niet uit... inspiratie was een beetje ver zoeken.-

Let op het gebruik van je komma's en de vele '...' +1

“Natuurlijk help ik je zoeken, toch Toob?” zei Mark, Iria haar blik werd lichter en zelfs een beetje vrolijker. Toby had hetzelfde idee en sprong naar de riem van Mark, waar er 2 poké-ballen gingen. Iria zag hoe de stralen naar de grond vlogen en er daar een Vulpix en een squirtel tevoorschijn kwamen. Een klein glimlachje tekende zich af op haar mond terwijl ze hoopvol op keek naar Mark. “Dit zijn me twee andere vrienden, Zoey, de Vulpix en me maatje Flynn de Squirtle.” zei Mark tegen haar. Iria knikte instemend, waarna ze keek hoe Mark behendig zijn voetbal opschopte en een hand uitreikte naar Iria. Iria haar glimlach werd breder en ze greep de hand van de jongen vast waarna ze met haar andere hand haarzelf afduwde, ze sprong meteen recht waarna ze de poké-bal van Ignis vastgreep. "Het is tijd dat je komt helpen!" zei ze terwijl ze de bal omhoog hield. Een rode straal vloog eruit en pakte zich tesamen op de grond, de contouren van een klein dino'tje werde, zichtbaar en langzaam zag je hoe een springende Charmander tevoorschijn kwam. "Dit is Ignis, mijn eerste Pokémon!" zei ze met gebalde vuisten. Iria haar blik ging van ignis naar Mark, waarna ze zei; "Kom op!" Iria draaide haar terug om, maar Ignis stond er niet meer. Het meisje keek achter haar, daar zag ze haar, Ignis, die zoal speels als duivels naar de Vulpix keek. "Ignis!" zei Iria boos. "Laat dat! Sky is weg, je moet ons helpen zoeken," De Charmander keek haar aan, waarna ze blij in haar pootjes klapte terwijl ze in het rond danste. "En nee, je gaat Sky geen pijn doen!" beveelde ze. Ignis stopte met haar 'Polka-dans' en ze keek naar haar trainer, Iria keek terug, zo streng als ze maar kon, maar in haar ogen kon je zien dat ze verdriet had. De Charmander begreep het en zag het ook duidelijk, haar pootjes zakten naar beneden en Ignis rende naar haar trainer toe, om haar rond de been van Iria te wikkelen. Het meisje glunderde toen de Pokémon, haar een soort 'knuffel' gaf. en tevreden draaide ze haar om, gevolgd door haar Pokémon.

Dieper in het bos, waren er sporen te zien van Weedle en Caterpie. Maar gene van een Pidgey. Iria voelde hoe haar moed langzaam verdween, als sneeuw voor de zon. Ze waren nu al ruim een uur aan het zoeken, maar het enige wat Iria gevonden had waren een paar bessen, die ze kon gebruiken om te eten. Iria stopte bij een steen waarna ze erop ging zitten, ze haalde haar zak van haar rug. Daarna ritste ze deze open, ze haalde er 4 potjes uit en wat poké-voer die ze verdeelde over de 4 poten. Bij elke pot deed ze er een bes bij, deze sneed ze in stukken en in elk potje legde ze verschillende stukken. r zatten vooral Sitrus bessen in, deze moesten de uitgeputte Pokémon een hadje helpen. Iria zette de voorwerpen op de grond terwijl ze een andere doos uit haar zak pakte. In deze zatten appels, die ze vanochtend had gekocht in Viridian city. Ze haalde ook het brood uit haar tas, ze legde de doos en het brood even op de rots terwijl ze eeb doekje pakte en deze over het grijze voorwerp heen legde. toen tilde ze het eten op en legde ze het op de doek. Ze keek nog even naar het Poké-voer, waarna ze; "Etenstijd!" riep. Ignis kwam vanuit de bosjes aangerend en ze ging meteen gaan zitten bij een kom Poké-voer. Ze greep greetig naar de brokken terwijl ze er als maar sneller op kauwde.

OOC;
-Ah, flut!-

Lees je post nog even na voor je hem plaatst! Ik zie namelijk veel kleine typfoutjes die je zelf er nog uit had kunnen halen. +1

Mark zette een nog bredere glimlach op toen Iria zijn hand vastpakte en haarzelf overeind hees, veel kracht hoefde hij niet te gebruiken aangezien ze zelf al snel overeind stond. "Het is tijd dat je komt helpen!" hoorde hij Iria zeggen, de jongen legde zijn vrije arm in zijn nek en keek geïnteresseerd toe welke Pokémon uit de Pokéball verscheen, toen de kleuren en vormen zichtbaar werden, herkende Mark meteen het oranje wezentje; Een Charmander. Zoey hield vragend haar hoofdje schuin waardoor het wezentje schuin omhoog naar Mark staarde, die uit zijn ontspannen houding opschrok toen de stem van Iria opnieuw weerklonk. "Dit is Ignis, mijn eerste Pokémon!" zei Iria opnieuw met gebalde vuisten, Mark reageerde met een brede grijns en voelde vervolgens twee voorpoten in zijn nek, Toby was op zijn schouder gesprongen en baande zich nu een weg naar zijn hoofd. Mark richtte zijn aandacht volledig op Iria, die haar hem aan had gekeken, "Kom op!" zei Iria, hierna moest Mark de aandrang onderdrukken om te facepalmen, toen ze nog geen meter opschoten.. Maar toen de jongen de strenge ondertoon in haar stem hoorde omdat Ignis niet op scheen te schieten, wilde hij dolgraag zeggen dat ze het niet op haar Pokémon af moest reageren, hiermee kreeg ze Sky echt niet terug ook al ergerde hij zich dood aan het gedrag van Flynn, die vermaakt naar de gebeurtenis had zitten kijken. Uiteindelijk scheen Ignis te luisteren en begon Mark langzaam te lopen waarna hij naast Iria ging lopen, ”Oké, enig idee waar we moeten beginnen met zoeken?” vroeg hij toen wat onzeker, want naar een Pidgey zoeken in een groot bos.. zou nog wat worden. Zoey bleef echter wel dicht bij hem in de buurt want ze voelde zich niet echt op haar gemak, gevolgd door Flynn, die hen ongeïnteresseerd hen volgde.


Toen ze dieper in het bos kwamen, werd de bruinharige jongen toch wel wat nerveus meer omdat er overal Weedle en Kakuna rondliepen en waar Kakuna en Weedle leefde, leefde hoogstwaarschijnlijk ook Beedrill. Zoey had het ook aangevoeld en was halverwege bang in zijn armen gesprongen, terwijl Toby en Flynn liepen te ravotten met elkaar.
Mark nam het haar niet echt kwalijk, hij had het ook niet zo op beboste gebieden. Mark schrok op toen onverwachts de stem weerklonk van Iria, "Etenstijd!" riep Iria en Mark struikelde bijna over een boomwortel heen, maar hield zichzelf en Zoey in evenwicht door snel te reageren en hoorde Flynn spottend lachen. De jongen gromde geïrriteerd terwijl hij Zoey neerzette, “Wacht maar Flynn, mijn tijd komt nog, “ mompelde Mark nijdig met gebalde vuisten tegen zichzelf, terwijl hij opkeek en pas toen door kreeg dat Iria eten voor de Pokémon had neergezet, hij zag Toby aarzelen gezien het nogal onbeleefd was om zomaar eten te pakken dat niet voor hem was bedoeld. Maar toen niemand op hen leek te letten, begon hij toch langzaam te eten. “Zoey, eet ook wat. Je moet nog aansterken,” zei Mark met zachte stem tegen de Vulpix en knielde naast het vosje neer die zwijgend naar de overige Pokémon staarde, vervolgens keek ze de jongen aan en schudde met haar kop, ze vertrouwde Iria en Ignis voor geen meter.. Mark kwam overeind en Zoey keek hem afwachtend aan, die op de etende Pokémon afliep en bij het vierde bakje ging zitten, “Vuuuulpix!” Nu durfde ze echter wel bij Flynn en de andere te zitten snel liep het vosje naar hem toe, daarna schoof ze met haar neus het bakje richting Mark en ging vervolgens tussen zijn benen zitten. Zelf had hij niet echt honger, dus zou hij zodra Zoey het niet door had zou hij in eentje een balletje trappen. Tot die tijd hield hij Iria maar in de gaten.

+2