OOC: Dit is de muziek die Ralph speelt:

“Byu, ontwijk en val dan aan met je Peck!” De Spearow ontweek de aankomende Tackle van de Weedle, maakte een bocht en voerde de aanval uit. De Weedle zag het niet aankomen en werd pijnlijk onder gepikt door de scherpe snavel van de Spearow en kwam vervolgens op zijn rug terecht. Had hij zich nu al overgegeven? Byu bleef met dezelfde intensiteit de Pokémon pikken, totdat zijn trainer hem tot een halt zou roepen en spoedig deed ze dat. De wilde Pokémon had amper energie over om zich te verdedigen, en om deze tot de dood te bevechten was wreed, iets wat ze nooit van haar leven zou doen. De Spearow kraste triomfantelijk na zijn overwinning en keek de weg gekropen Weedle na, voordat hij zijn trainer weer afwachtend aankeek. Dat was dan dat. Het gevecht was vrij snel voorbij, maar ze had ook haar best gedaan om haar Spearow te trainen, zodat hij niet achter zou blijven met haar starter. Ook het verbeteren van hun band was van belang, maar toch vond ze op het moment het niveau wat belangrijker. Al te graag wilde ze de eerste gymleider uitdagen met zijn Rock type Pokémon, en haar starter was daar in het voordeel, maar om enkel op hem te vertrouwen was stom. Haar Spearow zou meevechten, maar om een kans te hebben tegen zijn zwakte moest ze zijn niveau hoger hebben dan die van haar starter. Olivia glimlachte naar de Spearow en plantte voldaan haar handen in haar zij. “Goed gedaan, Byu! Die Weedle’s, Kakuna’s, Caterpie’s en Metapod’s zijn al gemakkelijk te verslaan. Nu word het tijd voor een grotere uitdaging, een Pidgey!” bracht ze ter sprake met een brede grijns, waarop Byu instemmend knikte. Triomfantelijk keek ze nogmaals door de locatie, een open veld met hier en daar een boom in volle bloei,  op zoek naar een goede uitdaging, het liefst een sterke Pidgey, maar ze vond niets.  Veel succes kon ze in deze plek niet verwachten, de sterke Pokémon verscholen zich in de dichtere delen van Viridian Forest. Hier had ze dan enkel zwakke Bug type Pokémon gevonden. Ze keek Byu weer aan die haar braaf afwachtend aanstaarde. Hij vertrouwde op haar voor een rechtvaardige tegenstander. Ze moest hem teleurstellen en met een teleurgestelde zucht liet ze dat hem weten. De houding van de Spearow veranderde amper, maar zij kende hem goed genoeg om te zien hoe hij zijn kop lichtjes liet hangen. Ze wilde wel iets doen om de tijd goed te besteden en Byu op te fleuren en besloot toen om hem anders wat lekkers te geven, al hadden ze een uur geleden nog vroeg ontbeten.  Ze legde haar tas op de grond en begon met zoeken, totdat een vreemd lied door het bos weergalmde.

Met een frons keek ze op en toen om haar heen, maar ze kon niet ontdekken wie het geweest was. Ook Byu leek het niet te weten. Het werd wel telkens luider, alsof het dicht in de buurt was. Ze concentreerde meer op het lied en merkte op dat het geen Pokémon was, maar een instrument. Het klonk althans niet als wat een Pokémon zou zingen, niet eens een Jigglypuff. Ze wisselde een blik af met Byu en trok haar tas behoedzaam over haar rug, waarna ze richting het noorden liep waar het geluid vandaan kwam met Byu die op haar schouder had genesteld en strak voor zich uit keek. Spoedig vond ze een oudere trainer tegen een boom aanliggen met een Rapidash schuin voor hem die een groot deel van haar zicht onttrok en nog een Machop. Behoedzaam liep ze verder op de groep af en zag ze, tussen de vlammen van de Rapidash door dat de jongen een instrument bespeelde. Welke deze was, daar had ze even een tel nodig om te realiseren dat het een ocarina was. Het werd amper bespeeld, maar het kwam eens ter sprake bij een muziekles op haar school. Ze moest toegeven dat hij het goed bespeelde en het lied mooi was om naar te luisteren, maar toch was ze nieuwsgierig in wat hij hier alleen deed en ook vrij vroeg. Trainen? Dat was het enige wat haar logisch leek. Ach, kop op! Ze kon hier niet urenlang blijven zitten, het was tijd om meer achter deze trainer te komen. Ze stapte uit de hoge grasprieten en liep verder op hen af. “Hallo daar!” groette ze de groep, waarna haar Byu zacht gekras eraan toevoegde met vast en zeker dezelfde inhoud. Byu was niet zo’n spreker, dus dat hij al Pokémon en mensen begroette was al heel goed. Nu ze hun rust had verstoord, besloot ze wel beleefd zichzelf voor te stellen. Met een gebaar wees ze eerst naar zichzelf, toen Byu en toen Mizukage’s Pokéball in haar verhaal. “Ik ben Olivia en dit is Byu en Mizukage, een Squirtle,” Haar interesse gleed echter spoedig terug naar de ocarina die de trainer nog in zijn handen vasthield. Het was een mooi exemplaar nu ze de details beter kon zien. “Mooi lied speelde je daar,” complementeerde ze hem, waarna ze Byu hoopvol aankeek, maar deze reageerde niet en bleef strak voor zich uit kijken. Sociaal zijn was dus toch haar kwaliteit in tegenstelling tot haar twee Pokémon.

De trainer stelde zichzelf voor als Ralph, de Rapidash als Firefly en de Machop als Elza, een vrouwelijke naam. Haar blik bleef even op de Machop gericht staan, nadat ze diens naam gehoord had. Dit moest wel betekenen dat het een vrouwelijke Machop moest zijn en die kwam je amper tegen. Een vrouwelijke Pokémon met spierballen, een hele interessante keuze in je team. De meeste trainers zouden liever voor een mannelijke, vechtlustige Machop gaan om hem uiteindelijk te evolueren in een vierarmige, zwaar gespierde Machamp. Zo typisch. Ze wendde echter haar blik snel van de Machop af, want deze leek zich vrij ongemakkelijk te voelen met haar aanwezigheid. Met een klein gebaar begroette ze vervolgens zijn Rapidash die een passende naam had, Firefly. Een vuurvliegje, en vooral de ‘fire’ in de naam kon ze wel begrijpen. Nu ze een Rapidash van dichtbij zag, moest ze onwillekeurig aan Cinnabar Island denken waar een manege was, vol met jonge Ponyta’s en Rapidash. Zou de trainer zijn Pokémon daar hebben ontvangen of gevangen? Het was een mogelijkheid. Ze keek echter de trainer weer aan die zijn muziek instrument nogmaals bekeek, zeker trots op het voorwerp. Volgens het verhaal dat de jongen vertelde bleek zijn eerder gespeelde lied vrij nieuw te zijn en naar zijn toon was hij verrast dat het nu al goed klonk. Ze grinnikte zacht, en knikte nogmaals ter bevestiging. Hij had het echt goed gespeeld al wist ze persoonlijk niet de origine van het lied. In haar ooghoek zag ze de gedaante van Ralph’s Rapidash haar kant oplopen, waarna deze absurd veel aandacht aan haar schonk door aan haar schoenen te snuffelen. Het leek een vriendelijke, alles behalve schuwe Pokémon te zijn in tegenstelling tot Byu soms. De Spearow voerde haar bevelen uit, maar soms wel op verdraaide, koppige wijze. Een Peck zou hij bijvoorbeeld uitvoeren op de tegenstander, maar dan pas eerst geraakt te worden door een aanval die hij gemakkelijk had kunnen ontwijken. Het was dan ook dat hun band nog niet zo sterk was, dus daar kon het ook aan liggen. Het was al een wonder dat haar Spearow zich gedroeg met de twee onbekende Pokémon, maar voor hoelang? Olivia wekte uit haar gedachte toen Ralph beweerde dat Firefly haar mocht en deze beantwoordde ze met een glimlach. “Dat geld ook voor mij, joh,” zei ze, waarna ze iets meer afstand nam en voorzichtig voorover bewoog om de Rapidash over zijn hoofd te aaien. Het was moeilijk om de hitte van diens manen vlammen te trotseren om enkel te aaien, waar Ralph zeker gewend aan moest zijn.

Even stopte ze met het aaien van de Rapidash toen Ralph aan haar vroeg of ze een nieuwe trainer was. Deels met tegenzin bekende ze dat. “Ja, ik zat net nog te trainen voor de eerste gym.” Ze trok haar hand terug en kwam weer overeind, en klopte een beetje stof uit haar kleren. Ze hield er niet van om als een pas begonnen trainer aan te worden gezien, ze voelde zich dan gekleineerd en onderschat. Het bleef echter de waarheid, gezien ze geen badges had en haar twee Pokémon nog niet op een hoog niveau zaten en zelfs de band me hun trainer nog niet zo sterk was. Haar koppigheid was de reden waarom ze het niet wilde accepteren en niets anders. Over nieuwe trainer zijn gesproken, was Ralph dat dan ook of niet? Ze had geen starter Pokémon gezien, geen Squirtle, Charmander of Bulbasaur, maar enkel zijn Rapidash en Machop. Zou dit kunnen betekenen dat hij nooit naar Pallet Town was afgereisd voor een starter of was er iets mee gebeurd? Hij leek haar een te enthousiast type om een starter verloren te hebben door een reden. Nieuwsgierig hield ze haar gezicht scheef en kruiste ze haar armen over elkaar. Hij had wel een Rapidash, een Pokémon die van een Ponyta evolueerde op level 40, dus heeft hij daar badges mee verdient? Met één enkele Pokémon en later de Machop gevangen of had hij er nog geen? Nog een laatste maal nam ze hem nieuwsgierig op, waarna ze het hem maar vroeg. “En jij dan? Ik zie dat je geen starter bij je hebt staan. “ Ze keek hem enkele tellen met een frons aan, waarna haar aandacht terug gleed naar de schuwe Machop. Vreemd genoeg wilde ze de Pokémon continu gerust stellen, maar ze had geen idee hoe ze dat kon doen. Haar Pokémon waren daar niet geschikt voor en zij was de oorzaak van diens gedrag. Er bleef haar een ding over wat een Pokémon kon kalmeren en spoedig legde ze haar rugtas neer en graaide ze er in. Spoedig viste ze een Oran Berry uit, het was een verse die ze vanochtend nog in Viridian City gekocht had. Ze liep op de Machop af, maar behield een meter afstand en ging op haar hurken zitten, op ooghoogte met de Pokémon en stak de bes met een glimlach uit naar de Pokémon. Ze hoopte zwaar dat Byu niet de bes uit haar hand zou wegpikken en dat leek hij niet te doen, hij bleef vooruit staren. Een gevaar minder, maar mocht ze de Pokémon wel voeren? Ze oogde zeker niet als een duivelse trainer om iets giftigs aan iemand’s Pokémon te geven, maar ze kon beter toestemming van de trainer krijgen. Een tel keek ze Ralph even aan en toen terug naar de Machop. “Als het mag, mag je het hebben,”

De jongen bleek dus een nieuwe trainer te zijn, maar zonder starter, omdat hij ‘te oud’ was. Allereerst, was ze niet zwaar verrast door het feit dat hij pas begonnen was, maar vooral de Rapidash zorgde echter voor het tegengestelde effect. Met een Pokémon die bij een hoog level evolueerde zag zelfs een 10-jarige uit als een ervaren trainer al was dat misschien een te extreem voorbeeld. Ralph’s Machop in combinatie met hemzelf vulde wel de indruk van een nieuwe trainer. Ook beweerde hij te oud te zijn, terwijl hij zo ongeveer rond de 14 á 15 jaar oud moest zijn. Dat kwam helaas door het reglement dat je tussen je tiende en twaalfde een starter mocht krijgen en niet eerder of later. Olivia had er persoonlijk wat twijfels bij de regeling, moest je niet iedereen een kans kunnen gunnen voor een starter? Een volwassen misschien niet, maar wel vanaf tien tot je achttiende levensjaar, dat leek nog zo eerlijk. Maar nee, het was niet zo en als twaalfjarige kende ze haar plaats; ze kon amper dit veranderen. Misschien wél als een ervaren trainer, maar dat zou ze amper nog op haar twaalfde weten te zijn. Ze merkte vervolgens op dat de trainer naar Firefly keek en over iets nadacht. Ze was benieuwd wat datgene was, mar ze had al een vermoeden dat het ver de Rapidash’s herkomst moest gaan. Het leek haar niet gemakkelijk om een Ponyta tot zo hoog te trainen en geen badges daarbij binnen te slepen. Nu ze toch er goed over nadacht, hij zei dus eerder te oud te zijn. Waarom begon hij zijn reis dan niet eerder, dan had hij een starter kunnen nemen. Daar kreeg ze waarschijnlijk weer geen antwoord op of enkel met tijd, want het klonk zo onlogisch om niet je reis te starten wanneer je wél een starter kon ophalen. Spoedig vertelde Ralph over de herkomst van de Rapidash, zoals ze al verwacht had en bleek de Pokémon van zijn zus te zijn geweest die toen al een Ponyta was met een hoge level.  Steeds meer vragen kwamen in haar op naarmate ze meer informatie over de jongen vergaarde. Met meer feiten, kwamen juist meer vragen. Hoe was het namelijk mogelijk dat de Pokémon van een ander met een hoge level zou luisteren naar een andere trainer zonder een badge?

Toen Ralph zijn goedkeuring over het voeren van de Machop gaf, liet ze de Oran Berry losser in haar hand liggen. De Machop kwam dichterbij, maar leek nog niet haar genoeg te vertrouwen om de Oran Berry te pakken. Ze zocht zelfs even oogcontact met haar, waarna Olivia knikte. Ze kon het gerust pakken, ze was geen vijand of duivelse maniak. Hoewel ze geduldig was keek ze wel meerdere keren vragend naar Ralph, niet zozeer betreft de Machop, maar over iets heel anders. Toen ze een paar tellen gewacht had, hield ze haar blik op hem vast. “Ik heb nog een vraag. Waarom luistert Firefly naar je terwijl je geen badges hebt?” vroeg ze scherp, waarna ze even richting de Rapidash keek die nog vrij dichtbij stond. Ze kon het wel begrijpen als Firefly ook een Oran Berry wilde en ze zou hem niet tegenhouden. Het zou misschien wel Byu kwetsen, omdat hij er geen gehad had, doordat ze toen werden gestoord. Ze beloofde zichzelf hem en ook Mizukage er straks één te geven, maar eerst wilde ze haar vraag beantwoord hebben en de Machop succesvol de Berry geven. In haar ooghoek zag ze de houding van Byu echter wel langzaam veranderen in de innerlijke wilde Spearow die Berry’s van een weerloze Caterpie zou jatten. Hem halt roepen was te laat en ze hoopte maar dat de Machop de Berry op tijd gegrepen had, want anders had Byu hem opgegeten. Ugh. Sommige Pokémon…

Gelukkig. Erza had op tijd de Berry vastgegrepen en de Spearow schoot haar voorbij. De Spearow kraste zacht enkele vloeken uit over de mislukte poging, voordat deze met tot spleetjes getrokken ogen Erza aan keek. Olivia begreep zijn reactie compleet, maar hij had ook veel te lang gewacht, alsof hij toch de Machop een gelijke kans gaf voor de overwinning. Olivia was al tevreden om de Machop te zien genieten van de Oran Berry en dus hiermee de bevestiging dat de Pokemon haar genoeg leek te vertrouwen om iets van haar aan te nemen. Ze boekte vooruitgang. Het leek haar handig om te leren hoe ze de vertrouwen kon winnen van Pokémon voor in de toekomst. Het zou haar vast en zeker goed doen om te leren om goed met schuwe, onzekere of zelfs mishandelde Pokémon om te gaan. Wie weet kon ze ooit een andere richting op met deze ervaring dan een trainer, maar voor nu maakte het haar weinig uit. Het verzamelen van gymsbadges en het opbouwen van haar team en de communicatie met andere trainers was al een van de beste dingen dat ze zich kon wensen. Ze wendde kort haar blik af van haar Spearow toen Ralph een antwoord gegeven had op haar vraag betreft Firefly. Hij beweerde dat de Rapidash amper naar hem luisterde en deze enkel voor vervoer diende, zolang dan. Even meende ze haar hart rustiger doen kloppen nu ze dit wist. Ze begreep op oogopslag niet waarom ze zich opgeluchter voelde. Pas toen ze weer naar Firefly keek die inmiddels meer ruimte genomen had van haar en kalm zat te grazen, wist ze waarom. Ze werd door de Rapidash geïntimideerd. Eenmaal onder bedwang kon de Pokémon gemakkelijk haar Pokémon verslaan, ze waren mieren die verpletterd werden onder andermans voeten. Op tijd wist ze niets van deze gerustelling aan hem te zien.  Het zou zeker een verkeerde indruk van haar geven en dat gunde deze vriendelijke joch niet.

Ralph begon vervolgens over dat hij een derde Pokémon voor in zijn team zocht om minstens twee Pokémon te hebben die naar hem zouden luisteren. Betekende dit dat Ralph in het gebied was om een derde Pokémon te vangen én dicht in de buurt te zijn van de eerste gym? Dat leek haar de meest logische redenering voor zijn aanwezigheid. Even herhaalde ze in haar achterhoofd de Pokémon die vrij gemakkelijk te vinden waren in dit gebied; Pidgey, Rattata, Caterpie, Metapod, Weedle, Kakuna en Spearow. Andere Pokémon waren ook te vinden, maar die waren moeilijk om op te sporen. De meest alledaagse Pokémon hier waren dus Bug types die zwak waren voor Rock, de type Pokémon die in de eerste gym gebruikt werd. Hetzelfde gold voor de Flying types, dus bleef Rattata over, maar zijn Normal type aanvallen hadden amper effect op Rock. Ralph leek haar verstandig genoeg om voor een betere Pokémon te gaan, een zeldzamere dan deze paar. Hij zou onmogelijk de eerste gym verslaan met enkel een in het voordeel zijnde Pokémon. Olivia hees zichzelf overeind  en kruistte haar vingers in elkaar. “Welke Pokémon had je dan in gedachte? De meeste hier zullen niet al te voordelig zijn.” Vroeg ze, waarna ze Ralph kort vragend aankeek. Ze was zeker benieuwd naar zijn plan om de eerste gymbadge binnen te slepen, of dacht hij juist na over de lange termijn? Dus zou hij gewoon een Pokémon, zelfs een Caterpie vangen, om later de geëvolueerde vorm, Butterfree te gebruiken tegen de Psychische gym?

Plotseling daagde Ralph haar voor een Pokémon gevecht uit en kwam hij overeind, klaar voor een gevecht. Een tel keek ze hem niet begrijpend aan, maar al spoedig herstelde ze zich. Dit zou dan haar eerste Pokémongevecht worden, maar ze moest toegeven dat deze uit het niets gekomen was. De trainer had haar compleet weten te verrasen hiermee. Voordat ze echter een antwoord gaf hierop keek ze naar Erza. Het leek haar niet verstandig om na iets gegeten te hebben gelijk te vechten, maar hij had hier zeker rekening mee gehouden. Althans, dat hoopte ze. Oké, maar als ze dus zijn uitdaging accepteerde zou zeker de Machop de Pokémon zijn die hij zou gebruiken.  Firefly was geen keuze, gezien deze amper naar hem zou luisteren. Nu nog een Pokémon om tegen de Machop te gebruiken, de keuze tussen haar Spearow en Squirtle. Ze moest haar Spearow vooral trainen en deze was in het voordeel. Bovendien leek Byu gemotiveerd te zijn om ‘zijn Oran Berry’ terug te nemen in de vorm van een overwinning. De Spearow krastte namelijk nog steeds. “Prima, uitdaging aangenomen. Ik zal Byu gebruiken en jij mag dan beginnen met de eerste zet,” Zei Olivia met een knik, waarop Byu scheen op te merken dat ze zouden gaan vechten en met zijn lichaam aangespannen voor haar ging staan. Ze hoopte dat de Spearow naar haar zou luisteren en meer respect voor haar zou krijgen. Misschien hadden ze dit gevecht nodig en had Ralph dit in gezien of het was gewoon willekeurig. Het kwam in ieder geval wonderbaarlijk goed uit. ‘Spearow!’Kraste Byu luid en schraapte zijn poot over de grond onder hem.  Heel goed uit. Nu nog de overwinning binnenslepen.

Nadat ze de vraag had gesteld welke Pokémon hij wilde vangen vertelde hij over een meer waar hij een Water type Pokémon wilde gaan vangen. Eerlijk gezegd was dit de eerste keer dat ze over een meer in de Viridian Forest gehoord had. Haar kennis bleef beperkt tot de voetpaden, open plekken en de dicht beboste gebieden, maar dat was op zich ook al wat. Dat Ralph hier wel over wist moest wel betekenen dat hij of urenlang onderzoek gedaan had of in de buurt moest wonen en heel vaak het bos bezocht had. Beiden leken aannemelijk, maar de tweede toch het meest, want zij liep hier ook al soms voor uren rond en dan kwam ze amper een meer tegen. Nu ze over het meer gehoord was en zijn keuze over het vangen van een Water Pokémon, leek het haar verstandig om later te vragen waar deze was. Ondanks dat Ralph vriendelijk oogde leek het haar nog maar de vraag of hij ook zou vertellen waar deze meer lag. Het leek namelijk haast op een geheim plekje voor haar. Zeker indien ze een Water Pokémon kon vangen, hoewel ze al haar starter daarvoor had. Het bleef handig om te onthouden. En verder bleek Ralph dus ook op de korte termijn te denken door deze type Pokémon te vangen en dan tegen de eerste gym te gebruiken, want de tweede was Water. Daar zou deze neutraal tegenover staan.

Toen ze de trainer weer aankeek zag ze dat hij zijn Machop zou gebruiken, ondanks dat ze toch zonet een bes gegeten had. Hij leek het echter geen probleem te vinden. Daarmee zou het gevecht beginnen al hadden ze geen echte strijdveld naar hun beschikking. Het was een te plotselinge uitdaging geweest om zelfs maar over een goede plek te denken. Olivia liet haar blik nogmaals op hun omgeving vallen. Er zaten enkele bomen achter Ralph en achter haar, een paar lage struiken aan haar linkerzijde en gras aan de rechterzijde. Dit werd nog aardig interessant, maar dit concludeerde ook dat haar Spearow genoeg ruimte zou hebben om de lucht in te kunnen schieten. Terwijl beide Pokémon zich aanspanden, herhaalde ze de aanvallen van haar Spearow. Zover ze wist, kon hij enkel één Flying type aanval, effectief tegenover een Fighting, zoals Machop, maar dat was meer dan genoeg. Verder moest ze goed op de Machop letten, deze was meestal trager dan Spearow, maar had meer uithoudingsvermogen. Wat ze echter wél hadden, waren vleugels. Ralph zette spoedig de eerste aanval in; Karate Chop. De Machop schoot recht op Byu af. Dit was alles behalve slim, want dan kon je tegenstander jouw aanval tegen je keren. Ze kon echter niet veel doen om zijn aanval te omzeilen. De tijd tikte echter door en de Machop stond al klaar om met zijn arm uit te halen, en hield zijn buik en benen open.

Wacht!

“Byu, gebruik Peck om de aanval tegen te houden. Duik daarna en gebruik je Fury Attack!” De Spearow pikte snel en pijnlijk tegen de hand van de Machop en dook alvast in elkaar. Dezelfde glimp als wat zij eerder gehad had bij haar idee, kwam in diens ogen. De Spearow had al door wat ze wilde doen. Zo snel als hij maar kon draaide hij zich naar de Machop toe en pekte richting zijn buik en vooral zijn benen. Hoe gewonder diens benen waren, hoe moeilijker diens fysieke aanvallen zouden gaan. Of de aanval gelukt was of niet, moesten ze terugtrekken, voordat de tegenstander een terugaanval zou gebruiken. “Trek je terug en Leer!” Byu fladderde weg uit de benarde situatie uit en stond weer voor Olivia en keek richting de Machop met een venijnige blik. Leer zou de Defense verlagen van de tegenstander, zodat hun aanvallen nog effectiever zouden uitpakken. Voor een tel probeerde ze de blik van Ralph te ontmoeten. Ze wilde weten hoe hij met gevechten omging en de druk ervan. Bij haar voelde ze haar hart in haar keel kloppen en het bloed suizen in haar oren, maar toch wist ze enigszins een beter gevecht te leveren dan toen ze haar Spearow probeerde te vangen. Het bleef echter haar eerste échte gevecht met een Trainer.

Stom. Dat was een stomme actie. Ze had niet twee commando’s achter elkaar moeten geven. Ze had zichzelf willen slaan om die fout, maar het was al te laat en enkel de Peck raakte de Machop. Het leverde gelukkig enige schade op, maar lang niet genoeg. Het was ten minste al een begin dat de Pokémon een arm minder zou gebruiken bij aanvallen, gezien Elza haar arm tegen haar borst hield op beschermende wijze. De tweede aanval van Byu mistte helaas, maar gelukkig had de tegenstander amper een kans gehad om een tegenaanval te doe op dat moment. Hij had namelijk de beste positie en met een tweede Karate Chop kon Byu amper ontwijken. Nu dat gevaar geweken was en hun Pokémon elk aan hun respectievelijke kant stonden keken ze elkaar scherp aan, beide door een overeenkomende aanval: Leer. Olivia mocht Ralph’s vechtstijl wel, maar toch raakte ze nogal nerveus over de volgende zet die hij zou nemen. Ze had de neiging voorzichtig te vechten en de aanvallen van de tegenstander tegen zich te keren, maar ze wilde deze keer meer offensief te werk gaan. Zo hadden de twee Pokémon ook, Machop en Spearow, een vrij hoge Attack niveau. Olivia zuchtte, en merkte toen beweging bij Ralph op; hij keek de plek rond. Oké, nu wist ze zeker dat hij van de omgeving gebruik zou maken. Een sluwe grijns vormde zich bij haar lippen. Tijdens het gevecht kon je net zo goed ook de trainer in de gaten houden. Ze keek echter pas verrast op toen hij Elza beviel om Karate Chop op de struiken te gebruiken met als gevolg dat enkele blaadjes het zicht belemmerden van Byu. Het zou worden gevolgd door een Low Sweep. Bijna wilde Olivia hem terecht wijzen op twee fouten: hij noemde net zoals zij twee commando’s in een zin, dus wist ze wat eraan kwam en het feit dat Olivia, als mens zijnde, groter was dan een struik en alles kon zien. Ze probeerde haar gezicht in een plooi te houden toen de Machop op Byu afkwam.

“Rechts opspringen!” Byu keek diverse kanten uit en zag de schim van de Machop naderen, maar niet vanuit welke richting en schoot maar rechts uit. Gelijk erna zag hij Elza hem passeren op een veertje na. Byu was haast een tel versteend door het feit dat zijn trainer het wel had kunnen zien, maar ze was langer en had dus meer overzicht van het strijdveldje. “Tackle hem nu!” Olivia besloot het gevecht iets sluwer te hanteren en zag haar Spearow de Machop benaderen van voren. Pas toen hij zwaar dichtbij was, besloot ze haar verassing in te zetten. “Fury Attack!” Byu dook in elkaar onder de Machop en gebruikte zijn Fury Attack op de benen van de Pokémon. Hopelijk werd de Machop wel deze keer gevloerd. Voor het geval dat er iets mis was gegaan besloot ze dat haar Pokémon het luchtruim moest opzoeken voor de veiligheid. “Schiet omhoog!” Byu klapperde wild met zijn vleugels en zette zich af, hopend de Machop een beetje opgetild te hebben van de grond en dan af te werpen. Eenmaal in de lucht kon ze weer kalm nadenken. Even een moment van rust. Nu moest ze een plan maken. Ze herhaalde de gebruikte aanvallen en kwam toen op het idee om Ralph te imiteren op haar eigen manier. “Byu, wapper de bladeren van de bomen.” De Spearow krastte en vloog naar de boom toe aan Ralph’s kant en wapperde flink met zijn vleugels en wist enkele bladeren hun kant op te krijgen, zowel bij de trainer als de Machop. “En Growl!” Byu gromde vervolgens zo luid als hij maar kon. Olivia zou zowel de trainer als de Pokémon het moeilijk maken, want niet enkel de Pokémon moesten immers vechten.

Haar plan werkte formidabel genoeg uit: de Fury Attack had de tegenstander compleet verrast en de Machop weten te schaden. Zelfs de benen werden geraakt, maar Machop was eenmaal een Pokémon vol spiermassa en de aanval had dus niet zoveel schade kunnen richten. Het was alsnog fijn dat de aanval geraakt had en de Machop nu last had van zijn arm en hopelijk ook zijn benen. Met een beetje geluk zou een tweede Peck of Fury Attack de benen echt laten pijnigen.  Het leek al de goede kant op te gaan toen de Spearow de lucht inschoot, maar nog net zag ze hoe Ralph de Machop commandeerde om de Pokémon uit het lucht te slaan. De Machop was echter te laat, maar toch meende Olivia Byu een beetje te zien trekken met zijn vleugels toen deze eenmaal vloog. Hoewel de Spearow niet gelijk de kracht verloor om rond te vliegen, had de uithaal van Elza zeker geraakt. Dat was een tegenslag, maar geen ernstige. Zolang Byu’s vleugels niet verder beschadigd raakten konden ze altijd vliegen. Ze keek verder toe hoe Byu Ralph’s eerder gebruikte tactiek nabootste en tegen zowel de trainer als de Pokémon gebruikte. De bladeren van de bomen schoten langs de twee heen, zodat ze niet direct in actie konden komen om de Spearow uit de lucht te krijgen, voordat hij zijn Growl gebruikt had. Weer was deze actie succesvol en wist ze hiermee de kracht van de tegenstander doen verlagen wat het moeilijker zou maken voor de Machop om met volle kracht aan te vallen. Tot nu toe liep Elza meer schade op, maar dat kon gemakkelijk veranderen, gezien Elza sterkere aanvallen had. Het verschil tussen de Machop en Spearow waren Byu’s vleugels, snelheid en grotere mogelijkheid om van de omgeving gebruik te maken.

Nu was ze benieuwd naar de volgende zet, waarschijnlijk de oplossing op Byu’s vlieg vermogen, van Ralph en zijn Machop.  Zijn prioriteit was duidelijk, maar hoe ging hij dat doen? Ze fronste lichtjes toen Ralph Elza beval om zijn Leer te gebruiken op Byu. Dat zou niet direct iets oplossen, of had hij geen raad hiermee? Ze keek Ralph recht aan en zag toen eindelijk een iets heldere blik staan. Hij had toch een idee! Onbewust spande ze haar spieren aan en hield ze Elza in de gaten. Eerst beval Ralph Elza om naar een boom toe te springen en dat deed deze na enige aarzeling. Olivia zag hoe de Machop op de boom terecht kwam die dichtbij de Spearow stond. Wacht eens even, was hij van plan om zich daarvan af te zetten om aan te vallen? Dat was slim bedacht! Zelfs Byu kon met zijn snelheid niet zo snel ontwijken. Het was wel handig dat ze nu zijn plan al wist. De Machop zette zich bij de volgende commando af, klaar om een Karate Chop op Byu uit te voeren. Ze moest wel snel reageren. Olivia ademde diep in en uit en kreeg een idee. Ze zou  Byu zich laten raken, maar de aanval verbuigen. Haar oorspronkelijke tactiek. Enkel haar armen kruistte ze, terwijl de aanval aan kwam en Byu een kreet liet horen. “Grijp hem vast,”Beval Olivia Byu en de Spearow deed deze met enige moeite, “Trek haar naar beneden,” Byu deed dit met een vlugge beweging en stond bovenop de Machop, terwijl ze richting de grond vielen. “Peck!” De Spearow kraste luid en haalde venijnig uit met zijn scherpe snavel. Ze naderden op volle snelheid de grond onder hen en pas op het moment dat ze nog nét niet de grond zouden raken besloot Olivia Byu een bevel te geven. “Vlieg, en laat haar los!” Een tel was ze bang dat de Spearow te laat op zou stijgen en ook op de grond terecht zou komen, gezien de Karate Chop en de uithaal van de Machop eerder zijn vliegvermogen toegetakeld moesten hebben. Haar hart klopte stevig in haar keel  en haar onzekerheid nam enkel toe toen ze de grond bijna geraakt hadden. Een klap was te horen en Olivia kon het niet laten door een geschrokken kreet uit te slaan. Stof deed opzetten en toen zag ze nog net de gedaante van Byu opstijgen en toen voor haar staan. Direct hoorde ze het gehijg van haar Pokémon die niet de volle klap gehad had, maar wel enigszins toegetakeld geraakt was. “Byu, gaat het?” vroeg ze gelijk, maar haar Spearow stak zijn vleugel uit. Zijn manier om te zeggen dat hij oké was. Olivia zuchtte opgelucht en keek toen naar de andere kant van het strijdveldje, naar Ralph en zijn Machop Elza. Hoe verging het bij hun twee?

OOC: Dit doet mij echt denken aan de Johto League met de Blaziken van Harrisson en de Charizard van Ash, toen de Charizard zijn Earthquake(met de Aarde op de achtergrond) aanval deed.

Ralph was slim geweest. In de spanning die samenging met de twee Pokémon die richting de grond neerstortten had Ralph de Machop een Low Sweep laten uitvoeren voor een veilige landing dan bruut op je rug op de grond terecht komen. Zoiets had ze wel van hem kunnen verwachten, hij was zeker geen idioot. Pas toen het rook verdwenen was zag ze dat Elza nog op haar benen stond, klaar om verder te vechten. Olivia zag direct al bij de twee Pokémon dat een laatste klap fataal zou zijn voor de winnaar van het gevecht. Ze waren uitgeput en zwak en Ralph moest dat ook opgemerkt hebben, hij ging immers direct voor de aanval.  Ze werd wel verrast door zijn tactiek door de Machop Low Sweep op de grond te gebruiken om haar Spearow te verblinden.  Dat meende ze echter eerder in het gevecht gezien te hebben toen hij de Machop opdroeg om de takken van de struiken af te hakken en richting de Spearow te werpen. Dit was bijna dezelfde fout, ze kon altijd nog als trainer alles zien en zo ook nog de Machop’s gedaante. Elza kwam van voren en leek al haar laatste kracht in de aanval te zetten, het werd haar duidelijk dat dit geen bluf was. Dit werd echt de laatste aanval. Byu trok iets in elkaar, gezien hij amper iets kon zien, maar voelde dat hij gevaar opliep. Ze zou dan ook haar laatste troef gebruiken. “Peck en Fury Attack combo recht naar voren!” De Spearow volgde haar bevelen op en haalde uit met zijn snavel met de snelheid van een Fury Attack, recht de waas van zand in dat de Machop moest zijn. De Pokémon van Ralph zou geraakt worden, maar ook Byu door Elza’s Karate Chop en daarmee was het voorbij. De twee aanvallen raakten. Zowel Elza als Byu lieten een pijnlijke kreet horen die in het bos bleef galmen.

Ongerust stapte ze direct op de twee af, maar stopte ze toen de twee Pokémon uitgeput in elkaar’s armen en vleugels vielen, totaal niet in staat om de strijd voort te zetten. Het gevecht was voorbij, want om verder te vechten was niet trainer-waardig. Het was gelijkspel. Helaas geen directe overwinning, maar ze hadden hard gevochten. Olivia stapte weer op Byu af en trok hem voorzichtig van de grond en Elza af. “Goed gedaan hoor,” zei ze triomfantelijk tegen beide Pokémon, waarop ze de twee een aai over hun bol gaf. Ze hadden keihard gevochten en dit was ook een goede training voor beide geweest. Voorzichtig trok ze Byu dichter naar haar toe en tikte ze zijn Pokéball tegen zijn kop, waarna deze erin werd opgeslokt en ze het bolvormig voorwerp aan haar riem vast deed. Byu had alle rust nodig en dat kon niet beter dan de Pokémon Center in een van de twee grenzende steden te bezoeken en hem daarna een Berry te geven en niet zomaar een Oran. Een iets zeldzamere Figy Berry, die wilde Byu graag toen ze laatst in de Berry winkel stonden. Haar blik gleed naar Ralph en Elza, waarop ze de twee met een glimlach aankeek. “Je bent een waardige rivaal, Ralph en Elza,” Haar blik gleed even naar de Rapidash, “En Firefly, al wordt dat nog een tijdje,” Betekende dit dat ze nu échte rivalen waren? Haar allereerste rivaal, eindelijk! Haar nicht zou echt trots op haar zijn! En bovendien had ze nu iemand om zichzelf mee te testen, terwijl ze beide hun gymbadges zouden innen. Geweldig!

OOC: Godmode toestemming van Femke(Ralph Edel)

Ralph stemde in met het idee om elkaars rivalen te zijn in hun avontuur om de acht badges te verzamelen. Het gevecht wat ze net hadden gestreden was ook spectaculair en fijn geweest, exact zoals ze het hoorde van anderen. De adrenaline pompte door je aders en je voelde je bijna een met je eigen Pokémon. Geweldig. Haast wilde ze nog een gevecht houden, maar ze wist wel beter. In dat geval zou het zwaar oneerlijk zijn met een sterke Rapidash die niet naar  de trainer luisterde en een Squirtle die veel lager in niveau was. Bovendien liepen ze later misschien wel rond met geen Pokémon die voor hen kon strijden in het geval van nood. Om die risico op te lopen om enkel aan een fijn gevoel te voldoen was zacht gezegd, stom. Ralph aaide Firefly over diens snuit, voordat ze zijn blik tot een dichtbebost gebied volgde. Ze zag er niets vreemds in, en keek hem weer met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij vertelde hierna, alsof hij zelfs zonder te kijken haar niet begrijpende blik ontvangen had, dat hij naar het meer wilde gaan om een Pokémon te vangen. Ze herinnerde zich wel dat hij voor het gevecht erover was begonnen, en het leek haar best leuk om toe te zien hoe hij een Pokémon ving. Echter merkte ze een probleem op waaraan ze een tel eerder ook aan gedacht had. Met haar handen op haar heupen leunde ze iets naar voren met een diepe frons. “Hoe denk je dat te doen zonder een Pokémon die naar je luistert én nog kan vechten?” Ze had wel gezien dat hij een Potion toegediend had aan Elza, maar alsnog kon ze zeker niet direct nog een gevecht aan. En Firefly zou dus niet naar hem luisteren. Hij had daar toch over nagedacht moeten hebben, of was hij toch minder snugger dan ze dacht? Of zou hij met blote handen een Pokémon vangen wat haar stug leek. Er bleef maar één optie over en blij was ze er niet mee. Ze hees haarzelf overeind en snoof. “Ik weet niet of mijn Squirtle wel naar je gaat luisteren,” Vervolgde ze zachtjes en op haar hoede. Dat was de enige Pokémon die in goede staat verkeerde en gehoorzaam was. Aan Olivia.

OOC: Kon er niet heel veel aan toevoegen. Sorry! D:

Ralph reageerde met een verbaasde reactie, waaruit bleek dat hij niet haar Squirtle dreigde te gebruiken om een Pokémon te vangen. Ze bleef zich echter afvragen hoe hij dacht om dan een Pokémon weten af te zwakken zonder er persoonlijk betrokken bij te raken. Hij vervolgde met een wat wazige antwoord dat hij niet per se een Pokémon zou vangen en daarbij niet had bedoeld om haar Squirtle hiervoor te gaan gebruiken. Wilde Ralph niet zojuist overduidelijk een Pokémon vangen? Hij was dan misschien wel enkel over het meer begonnen, maar in zijn eerdere antwoord luidde dat hij daar heen zou gaan om iets te vangen. Nu ze dus daar heen gingen leek het haar logisch dat hij een vangst binnen wilde slepen. Ze rolde haar ogen, lichtjes wantrouwend over de verder vriendelijke jongen. “Natuurlijk,” Ralph liep toen op enkele alledaagse struiken af en schoof deze opzij, waardoor een klein pad zichtbaar werd. Het zat misschien wel onder de bladeren en takken, maar deze waren zodanig vertrapt dat het wel vaak gebruikt moest zijn. Zelfs zij zou amper het pad ontdekt hebben en een alledaagse trainer al helemaal niet. Nu vroeg ze zich enkel af hoe Ralph, ondanks dat hij hier wellicht vaak kwam, dit ontdekt had. Olivia wilde het aan hem vragen, maar zweeg. Ze liet het wel wachten.

Hij liet zijn Rapidash vervolgens terugkeren, wegens zijn opvallende verschijning en daar gaf zij hem gelijk in. Met de grootte van de Pokémon en de vurige manen zouden er direct Pokémon op de vlucht slaan. Of erger, het bos in de fik zetten wegens juist die vurige manen. Er doemde een beeld op van het bos, geheel bedwelmd onder zwarte rook en vuur met allemaal lijken van Pokémon en het luide, kwaadaardige gehinnik van de Rapidash. Geschrokken van de gedachte hield ze haar handen bij haar mond en deinsde ze terug. Haar hart klopte stevig in haar keel, terwijl ze gierde van de angst. Amper kon ze bevatten hoe dat in haar gedachte verschenen was. Zoiets vreselijks en inhumaan. De tranen prikte bijna in haar ogen, maar ze vielen gelukkig niet en bleven op hun plek. Nog geschrokken van het beeld knikte ze op Ralph’s aanzoek om te gaan naar het meer. Had ze de angst in haar gezicht kunnen zien? Ze hoopte dat het al weg getrokken was. De symptomen trokken weg toen ze het pad volgde en laagstaande takken opzij schoof. Haar hart bleef echter als een razende tekeer gaan. Soms keek Ralph achterom naar haar en knikte ze naar hem. “Takken houden mij niet tegen,” Wist ze een keer te zeggen toen hij voor de zoveelste keer haar kant opkeek.

Uiteindelijk kreeg ze een glimp van het meer in zicht. Een boel water Pokémon zwommen vredig in het glinsterende water of stonden aan de oever te rusten. Het was een prachtig meer al viel de grootte tegen met haar verwachtingen. Het was tweemaal zo klein, maar net zo vaak mooier dan verwacht. Verderop zag ze dat Ralph zich verschool achter een struik die aan het pad grensde en direct volgde ze zijn voorbeeld toen ze de plek bereikt had. Vragend keek ze hem direct aan, waarop hij het teken gaf om stil te zijn. Ze volgde het op en keek zwijgzaam richting het meer. Enkele Poliwag liepen vrolijk langs de oever, maar sprongen bij een overvliegende Pidgey het water weer in. Een paar Magikarp’s en Goldeen’s sprongen somsuit alle kracht uit het water en verdwenen vervolgens in het diepe. Er viel echter een Pokémon op; het was een Psyduck die met haar poot trok en dichtbij hun struik stond. Vanaf dit punt kon ze misschien zelfs de Pokémon ruiken. Van alle water Pokémon hier leek deze de zwakste te zijn en ook de sloomste, gezien het maar lomp rondliep. Indien Ralph iets wilde vangen leek deze Pokémon de beste kandidaat hiervoor te zijn. Olivia boog iets naar voren om de Pokémon beter te zien, maar gleed met haar voet uit over een kiezeltje en viel pal naar voren. Het had geluid gemaakt en de Water Pokémon schoten het meer in of doken naar het diepe. “Oh nee,” kraamde ze zachtjes uit waarop ze op haar onderlip beet. Daar ging zijn kans. Ze had het niet bedoeld om zijn kans mis te laten lopen. Verontschuldigend keek ze Ralph’s kant op en hield ze haar hoofd laag. Het was volkomen haar schuld.

‘Psy!’

De stem van de Psyduck klonk vrij luid en het volgende moment werden ze nat gespoten. Met een vertrokken gezicht kwam ze haast automatisch overeind om de boosdoener recht aan te kunnen kijken. De Psyduck. Deze zat haar geagiteerd aan te kijken en hield zijn kop vast. De Pokémon kraamde meerdere geluiden uit die een waarschuwende ondertoon hadden. Olivia snoof en wilde direct de Pokéball van Mizukage grijpen, maar deze zat niet meer aan haar riem. Hij was verdwenen. Geschrokken keek ze naar haar riem waar nu maar één Pokéball vastzat. “W-Waar is Mizukage’s Pokéball?” Ze keek haastig de plek rond, maar kreeg voor de tweede keer en ditmaal voor de volle laag een Water Gun tegen haar aan. Haar kleren raakten kleddernat. Geagiteerd keek ze de Psyduck aan. “Jij!” De Psyduck begon toen te schater lachen op de eendenmanier waar ze enkel meer geagiteerd van raakte. De Pokémon wilde haar gewoon woedend krijgen en op tijd had ze dit door en sloeg ze haar armen over elkaar en hervond ze enigszins weer kalmte. Maar goed, nu wist ze nog steeds niet waar Mizukage’s Pokéball was. Hij kon niet ver zijn. Zoeken kon ze echter niet, want dan werd ze weer nat gespoten door de Psyduck’s Water Gun.

Ze kon Ralph maar niet genoeg bedanken toen hij Mizukage’s Pokéball gevonden had. Bijna bewoog ze om de Pokéball van Ralph over te nemen, maar op tijd hield ze het tegen. Bij een kleine beweging schoot de Psyduck al een Water Gun en om weer nat gespoten te worden, voor de derde keer, was teveel. Ze kon enkel hopen dat hij de Pokéball haar kant op zou rollen of gooien, zodat ze Mizukage eruit kon verschijnen. Echter had de wilde Psyduck hele andere ideeën.  Deze stopte met haar gelach en schoot een waterstraal langs haar heen. Het scheelde maar een paar centimeters of ze was weer geraakt. De eerste twee keren schoot ze haar raak, maar waarom nu niet? Wacht eens even, was zij dan niet het doelwit? Wie dan wel? Haar vraag werd beantwoord met het geluid van een Pokéball die de grond raakte en open schoot. De Pokéball van Mizukage, dat was haar doelwit geweest. Olivia wierp de Pokémon een vuile blik toe, maar het zou de situatie niet gunstiger op maken. De Psyduck leek echter hierop niet te reageren; geen gelach of Water Gun. De Pokémon keek naar iets achter haar. Eerst gokte ze op Ralph, maar al spoedig zag ze Mizukage naast haar staan met glinstering in zijn ogen. Ze schrok een tel van hem. Hij zag er ook geagiteerd uit, maar ook vastberaden om zijn trainer te beschermen. Beschermd ging de Squirtle voor haar staan met zijn voorpoten opzij uitgestoken, ‘Waag het om haar iets aan te doen’. Op de achtergrond weerklonk Elza, de Machop van Ralph. Hij had haar dus erbij gebracht, maar eerder als back up, gezien zij en Mizukage in de frontlinie stonden.

Maar goed, het was tijd om de Psyduck te grazen te nemen! “Mizukage, gebruik Water Gun op de grond en dan Tackle met je schild!” De Squirtle opende zijn bek om een waterstraal af te vuren richting de grond tussen hem en de tegenstander, Psyduck, maar er gebeurde iets totaal onverwachts. De Psyduck keek verlegen richting de Squirtle en speelde als een typisch schoolmeisje met haar voorpoten. Dit leek bijna op een Charm of Attract, maar deze Pokémon leerde dat toch niet? Zeker een wilde niet? Ze keek naar het effect dat het op Mizukage had, maar de Squirtle was van het tegenovergestelde geslacht en leek er toch geen last van te hebben. Hij voelde zich enkel ongemakkelijk. Net zoals zij. “Val aan!” zei ze in de hoop om het gevecht voort te zetten. De Squirtle knikte en schoot een waterstraal richting de grond en wist na een paar tellen in zijn schild te kruipen en over het vochtige grond te glijden na een aanloop met zijn Tackle gebruikt te hebben. Een vrij directe aanval, maar Psyduck’s waren niet zo snel. Zeker met zo’n korte afstand zou de Pokémon het moeilijk kunnen ontwijken. De Pokémon bleef haar verbazen: deze liet zich raken en omarmde na diens val de schild van Mizukage en ze meende zelfs de Pokémon zien blozen. Ze kon amper bevatten wat er gaande was. Het leek alsof de Psyduck een oogje op haar Squirtle had. Mizukage kwam uit zijn schild en worstelde zich uit de sterke greep van de Psyduck. “Ralph, volgens mij vind die Psyduck…. Mizukage leuk,”Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze een tel over haar schouder om Ralph’s reactie en volgende actie te zien en horen. Zouden ze het gevecht nog doorzetten?

Blijkbaar was haar Squirtle aantrekkelijk; een blauwe schildpad. Ze zag niet echt dat ene in hem, maar in de Pokémon wereld bleek dat anders te gelden. Een Psyduck vond hem aantrekkelijk, volkomen logisch in hun wereld.  Ralph stemde met haar hypothese in. Het was ook overduidelijk gezien de Psyduck zo verlegen gedroeg en amper wilde vechten met haar Squirtle. Olivia sloeg een zucht. Even was ze verloren in wat ze nu zou doen en wat vooral Ralph’s beslissing hierover zou zijn. Ze bleef echter de twee Pokémon in de gaten houden. De Psyduck liep strompelend op de Squirtle af om hem een knuffel te geven na door hem aangevallen te zijn. Duidelijk zag ze hoe Mizukage anders over haar dacht en continu van haar greep probeerde los te worstelen. Het gevecht bleef voor nu zeker achterwegen. Ralph leek na enige tijd getwijfeld te hebben aan haar te vragen of ze de Psyduck genoeg afgezwakt hadden. Gezien de kracht die de Psyduck nog had om Mizukage knuffels te geven en hem achterna te zitten, leek het niet zo te zijn. Er was wel veel meer voor nodig om de Psyduck af te zwakken. Nu vroeg ze zich enkel af of zij eerst de Psyduck iets zou afzwakken of hij met zijn nog zwakke Elza. Het leek haar beter om iets uit te halen, maar het gevecht moest echt door hem gestreden worden. Zij had ook zelfstandig, zonder de hulp van haar nicht haar Spearow weten te vangen. Het was wel een begin dat de Psyduck trager was dan normaal en al een versnelde Tackle tegen haar lijf had gekregen. “Nog een boel verzwakken met Elza, maar eerst..  “mompelde ze, waarop ze naar het schouwspel keek waarbij de Psyduck de Squirtle stevig knuffelde.

Ze zag dat haar Pokémon amper een kant op kon. Ze had genoeg gekregen van het gedrag van de verliefde Psyduck en besloot er een einde aan te maken. “Mizukage, zet je af tegen haar buik met je achterpoten en bijt in haar voorpoten!” De Squirtle leek haast opgelucht te zijn door een commando gekregen te hebben en trok zijn bek open om vervolgens hard in de voorpoten van de Psyduck te bijten. De eend Pokémon reageerde pas na enkele tellen op de pijn en liet hem los, waarop de Squirtle zich tegen haar buik afzette en recht naar voren schoot. Ze snelde naar haar Squirtle toe, knielde voor hem en greep hem vast. “Ben je oké?” vroeg ze snel, en Mizukage knikte, maar hij bleef ongemakkelijk. Met een glimlach liet ze hem terugkeren in zijn Pokéball. Dat was genoeg drama en romantiek. Ze hees haar zelf overeind en maakte plaats voor Ralph en Elza. “Succes, beide,” Hopelijk zou hij de Pokémon vangen en waren ze tijdelijk van de Pokémon af. Ze kon niet nog meer van dit aan. In de tussentijd kwamen er tranen in de ooghoeken van de Psyduck, waarna ze de twee trainers aankeek met een kille, vastberaden blik. De Pokémon liet woeste geluiden horen en wapperde woedend met haar voorpoten. “Liefde doet pijn, hea?” zei Olivia op zachte toon met een grijns. De Psyduck leek haar te horen en schoot voor de derde keer een Water Gun naar haar. “Stop!” zei Olivia luid, maar de Psyduck leek ditmaal meer interesse te hebben in Ralph en Elza. Ze balde haar voorpoten en wapperde er toen mee, alsof dat er intimiderend uit zou zien. Met haar armen om haar heen keek ze geamuseerd toe. Al mocht ze kleddernat zijn, nu helemaal,  wilde ze Ralph’s vangst niet missen.