Direct nadat Ralph was binnengekomen, knikte Olivia naar hem en wees naar een stoel die naast het bed stond waar ze op lag. Hij liep stil naar haar toe en ging naast haar op de stoel zitten. Er hing een wat ongemakkelijke stilte, aangezien geen van beiden goed wist wat te zeggen. Zo veel was er immers niet om te zeggen, aangezien het onnodig zou zijn om mondeling te herhalen wat er gebeurd zou zijn. Misschien moesten ze allebei gewoon nog wat van de schrik bekomen. Gelukkig deed Olivia na een aantal tellen haar mond al open om de stilte te doorbreken. “Nogmaals, bedankt!” zei ze, waarbij ze hem weer glimlachend aankeek. De sfeer leek direct weer positief te zijn en zorgde ervoor dat Ralph zelf ook glimlachte. “En nogmaals, graag gedaan!” antwoordde hij. Daar bleef het niet echter niet bij voor Olivia, die enthousiast begon te praten.  “Ik had die gast heus zelf wel kunnen verslaan en de brand kunnen blussen. Ik wachtte totdat hij zich zou omdraaien en dan zou ik hem hebben getrapt hoor! En daarna zou Mizukage de boel blussen!” zei ze terwijl ze heftige bewegingen maakte om haar verhaal extra kracht te geven. Ralph grinnikte even, aangezien hij wel doorhad dat ze sterk overdreef. Niet dat dat iets uitmaakte, natuurlijk.

Ralph wilde net reageren, toen Olivia weer enthousiast verder ging met haar verhaal. “En Byu zou de Arbok gegeten hebben als ontbijt!” zei ze, waarbij ze met haar handen dat scenario uitbeeldde. Bij de voorstelling dat zo’n Spearow een Arbok die in verhouding veel groter was hem met gemak zou kunnen verslaan, moet Ralph toch even hardop lachen. Dat zou hij nog moeten zien! Hij stopte echter meteen met lachen toen hij zag dat Olivia haar hand op haar bovenarm legde, terwijl ze een pijnlijk gezicht trok. Ze mocht er dan wel beter aan toe zijn dan direct na de brand, ze was nog steeds niet helemaal in orde. “Het is niets,” zei ze toen ze hem weer aankeek, maar erg overtuigend klonk het niet bepaald. Ralph besloot om maar even niets te zeggen, maar dit keer duurde de stilte al helemaal niet lang. Er kwam een zuster binnen met een mobieltje, die ze haastig aan Olivia gaf. Wie zou dat kunnen zijn? Haar ouders? Waarschijnlijk. De jongen wachtte af, proberend om niet al te veel op het gesprek te letten. Wat gaf hem immers het recht om een gesprek tussen een meisje en haar ouders aan te horen?

Een aantal minuten later klikte Olivia het gesprek weg. “Het kon ook wel minder die bezorgdheid…” zei ze zacht. Ralph haalde kort zijn schouders op. “Tja, soms zijn er van de momenten…” sprak hij, zonder goed te weten hoe hij die zin verder af moest maken. Olivia grinnikte zacht en sloeg haar armen opzij. “Ouders..” zei ze daarna. Ralph knikte begrijpend en wilde net iets zeggen, toen hij het melodietje van zijn mobiel hoorde. “Excuseer, zo te zien springen we van het ene telefoongesprek na het andere,” zei hij, waarna hij zijn mobieltje uit zijn broekzak haalde en opnam. ‘Ralph, ben jij dat? Is het waar wat ik heb gehoord? Was er een brand in Viridian Forest?!’ …Yup. Duidelijk de stem van zijn zus. “Ja, maar die is al geblust.” Erika negeerde dat antwoord en stelde gelijk nog een aantal vragen. ‘Ben je gewond? Of je Pokémon? Waar ben je überhaupt?’ Ralph zuchtte en rolde met zijn ogen. “Ik ben in orde, mijn Pokémon ook, en ik ben in het Pokémon Center… Gewoon in Viridian City,” zei hij. Nu zijn zus wist dat hij in dezelfde stad was als waarin hij woonde, niet eens zo ver weg, wist hij dat Erika waarschijnlijk daarvan zou profiteren. ‘Gelukkig maar! Zeg, uh, Ralph? Nu je daar toch bent, kan je even bij de winkel langsgaan? Mam en pap zijn niet thuis en er is weinig eten en…’ “Tot uw orders,” antwoordde Ralph. Hij kende zijn zus goed genoeg om te weten dat ze gewoon zin had in iets lekkers dat toevallig niet in huis was. Ze namen afscheid en Ralph legde af, waarna hij diep zuchtte. “Zussen kunnen er ook wat van, hoor. En de mijne stuurt mij er ook nog eens op uit om boodschappen te gaan toen,” zei hij, waarna hij zacht grinnikte en Olivia aankeek. “Dan denk ik dat ik maar eens ga.” Hij stond op van zijn stoel, waarna hij Olivia bemoedigend toeknikte. “Veel beterschap,” zei hij, waarna hij naar de deur liep. Voordat hij de kamer verliet, draaide hij zich nog even om. “En… laat Sherlock voorlopig maar even thuis, oké?”