Ralph bedankt haar en begon toen aan het gevecht tussen hem en Elza tegen de Psyduck. Ze hoopte dat hij de Psyduck wist af te zwakken, zodat hij haar kon vangen. Daar had ze zeker meerdere redenen voor, zoals dat ze niet meer nat gespoten werd door een Water Gun en dat Mizukage niet meer geknuffeld werd door haar. Het gevecht begon al spoedig en ze lette grondig op de bewegingen van de twee vechtende Pokémon. Natuurlijk was de Machop afgezwakt door eerder, maar deze liet er amper iets van merken tot haar eigen verbazing. De eerste aanval van de Psyduck miste, maar ze was dan ook voorspelbaar geweest. Echter miste vervolgens ook de aanval van Elza, doordat de Pokémon nog wel snel genoeg was om deze te ontwijken. Eerder vandaag had Byu dat kunnen ontwijken doordat Spearow van nature vrij snel zijn, maar wanneer een Psyduck dat ook kon vroeg ze het wel een of ander af. Zeker gezien dit exemplaar gewond was. De Psyduck haalde fel uit met haar scherpe klauwen tegen het lichaam van de Machop aan nadat ze de aanval ontweken had. Zoveel zou deze aanval niet gedaan moeten hebben, maar elke rake aanval kon alsnog de laatste zijn. Haar blik gleed naar Ralph die vrij gespannen zich op het gevecht concentreerde. Het viel hem op dat hij tot nu toe amper iets herhaalde uit hun eerdere gevecht. Dat was hopelijk een goed teken, hoewel hij toen meer gebruik gemaakt had van de omgeving. Het was echter al heel goed dat hij niet twee commando’s achter elkaar aan het geven was, dan zou zelfs een wilde Pokémon het kunnen doorgronden. Plotseling glommen Ralph’s ogen waarna hij een nieuwe commando aan Elza gaf, hij had een idee. Direct keek ze weer naar de twee Pokémon en zag ze nog net Elza een rake Karate Chop uitdelen aan de Psyduck. Ze kon het niet helpen door geamuseerd te grijnzen toen de Psyduck naar haar pijnlijke hoofd greep. Het was nooit leuk om Pokémon in pijn te zien, maar had ze dit niet een beetje verdiend? En bovendien was ze ook gewoon gerust dat Ralph een aanval wist te raken, herstel, twee aanvallen gezien een Low Sweep hierna volgde van Elza.  Helaas was kort daarna ook de aanval van de Psyduck raak en was Elza ook kleddernat geraakt door haar overbekende Water Gun. Het hield ook nooit op.

Spoedig herstelde Elza zich en gebruikte ze haar Leer op de Psyduck om de verdedingsniveau te verlagen en hiermee waarschijnlijk spoedig het gevecht te beëindigen. De Psyduck leek er echter niets van aan te trekken en leek zelfs nog veel kracht te bezitten, ze had immers in het échte gevecht enkel schade opgelopen door twee rake aanvallen. De rest kwam door Mizukage die zich van haar af wilde worstelen en zodoende haar voorpoten gebeten had, zich tegen haar afgezet had en zelfs nog met een Tackle geraakt had. De Leer zou weinig moeten uitmaken, Ralph moest hoe dan ook nog een paar rake klappen uitdelen. Dat deed hij ook; Elza schoot naar voren, klaar om een Karate Chop uit te delen, maar eenmaal voor de Pokémon deed ze een andere aanval, namelijk Low Sweep. De Psyduck was compleet verrast, slaakte een kreet en viel voorover op de grond. Dat was een prima verassingsaanval geweest. Nu was het moment van de waarheid; wist hij haar te vangen? Ralph wierp een lege Pokéball op de Psyduck, die erin verdween, voordat deze lichtjes heen en weer bewoog op de grond. Het stopte met wiebelen. Olivia’s hartslag nam toe, terwijl ze gespannen toe keek. Er konden twee dingen gebeuren, hij kon op het laatste moment open knallen of hij had haar gevangen. De Pokéball bleef stil liggen en het rode lichtje doofde. Een gerust gevoel vulde haar lichaam, waarna ze op Ralph af liep. “Gefeliciteerd, je hebt de Psyduck gevangen!” Feliciteerde ze hem, gevolgd met een schouderklopje. Haar rivaal had dus een Water Pokémon gevangen, een Psyduck zelfs. Nu bleef er maar een ding opzitten en dat was een bijnaam voor de nieuwe aanwinst. Ze trok haar arm terug en keek richting de stilliggende Pokéball. “Dus,” Begon ze, waarna ze hem in haar ooghoeken aankeek, “Wat wordt haar naam?”

Ralph leek tevreden te zijn over een vangst en ze kon hem moeilijk ongelijk geven. Buiten het karakter van de Psyduck kon de Pokémon aanvallen van het type Water, Ice en zelfs Psychic. Dat was niet gek. Dus nu had hij, buiten Firefly, de mogelijkheid om met meerdere typen aan te vallen. Dat kwam vooral doordat Machop vaak Ice Punch, Thunder Punch of Fire Punch leerde. Eerlijk gezegd raakte ze een beetje jaloers nu zijn team er nu al goed uit zag, terwijl haar Pokémon maar hoogstens aanvallen van vier á vijf verschillende Typen hadden. Ze propte echter het gevoel weg, ze bleef alsnog tevreden met haar team en wilde de vrolijke sfeer niet verpesten. Door haar diepe gedachten miste ze ook zelfs bijna de naam die hij aan de Psyduck gegeven had, Aquarius. Voor een tel keek ze hem met een frons aan. Noemde hij nou de Psyduck, ‘Waterman’? Dat was een vreemde keuze, maar het was te begrijpen met het Water type van de Pokémon. Bovendien, herkende ze de naam ook van een bekende energiedrank en toen ze het met de Psyduck vergeleek kon ze moeilijk haar lach inhouden. Ze moest toegeven dat een Psyduck de vorm had van een forse, naar beneden gedrukte fles. De Pokémon was ook vrij energiek, dus kon ze wel de connectie zien. Voor Ralph bleef ze in dit geval een ‘Watervrouw’, maar voor haar een forse fles van een energiedrank merk. Toen ze hem weer aankeek zag ze dat hij zijn Machop terugriep, en dat was verstandig ook. Elza moest op dit punt zeker uitgeput zijn van de twee gevechten die zo kort achter elkaar waren gekomen. Het leek haar ook verstandig om direct naar de Pokémon Center te gaan.

Ze wilde het idee voorstellen, maar Ralph bracht direct de pas gevangen Pokémon er weer bij. Ze begreep waarom hij dit deed; kennismaking, maar het leek haar niet verstandig. Wat als de Psyduck weer hen twee onder ging spuiten? Trainer of niet, de Psyduck leek het type die het gewoon zou doen. En ja, hoor. De Psyduck keek na een kort gesprekje met haar nieuwe trainer weer fel naar haar toe. Er was amper iets veranderd. Olivia snoof. Ze wilde graag met Aquarius een goede band mee weten op te bouwen, maar het ging moeilijk wanneer ze het liefje van de Pokémon rust wilde gunnen. De Pokémon leek haast voor de aanval te gaan, maar Ralph had eindelijk met zijn nieuwe rang als trainer voor de Psyduck haar weten halt te roepen. Ze was opgelucht toen de Pokémon met tegenzin luisterde en rustig ging zitten. Haar felle blik bleef echter op haar gericht staan. Wat er ook nu gebeurde, nu kon ze ten minste vertrouwen op Ralph dat het goed zou komen. Een tweede gevecht was dus onnodig, hopelijk.

Een fris windje streek langs haar nek en gaf haar kippenvel. Wakker geschud met het besef dat ze nog nat was hield ze bibberend haar armen over haar borst. Brr, dat was ijskoud. Het was misschien al bijna middag, het bleef aardig fris en de wind leek toe te nemen in kracht. “K-k-ko-koud..” Klonk haar bibberende stem, waaraan ze zag dat Ralph hetzelfde leek te beseffen. Ze waren nog steeds nat. Gelukkig kwam hij met een goed idee, hij liet Firefly tevoorschijn komen met diens hete vlammen op een veilige plek en stond toen dichtbij diens vurige manen. Zonder te twijfelen volgde Olivia zijn voorbeeld en sloeg ze weer een opgeluchte zucht toen de warmte de kou leek te verdrijven. “Bedankt, Firefly en Ralph,” zei ze zacht, waarop ze met een glimlach naar hem knikte. Toen haar kleren vrij droog waren liep ze van de Rapidash af, richting het paadje dat terug naar het grote pad leidde. Ze waren nu opgedroogd, maar was het dan niet handig om eindelijk naar de Pokémon Center toe te gaan? Hun Pokémon konden niet continu in zulke staat toch verkeren. Het Center van Viridian moest vanaf dit punt het best te bereiken zijn via het pad van eerder. Ze draaide zich even om naar Ralph en zijn twee loslopende Pokémon. “Tijd om even de Pokémon Center een bezoek te gaan brengen?”

Een paar tellen later stapte Ralph pas van Firefly vandaan. Eerlijk gezegd, kon ze de hitte ook niet langer aan, steeds had ze het gevoel dat ze bij een verkeerde beweging verschroeid werd. Het was wel te verwachten dat Ralph trainer zijnde van de Rapidash er beter tegen kon. Hij reisde vaak op de Pokémon en zat daardoor dicht bij diens vurige manen en na verloop van tijd had hij er wel aan gewend moeten raken. Ze bleef zich echter een beetje schamen dat ze als eerst afstand van de Pokémon genomen had, dan leek ze zwak. Niemand leek het echter op deze manier op te vatten en Firefly hinnikte vrolijk, terwijl Ralph nog in een prima humeur leek te verkeren. Ze moest er geen zorgen over maken. De hitte was uit te houden. Ze kon echter het beeld van eerder die dag niet wegstoppen: Viridian Forest in de fik met de krankzinnige gehinnik van Firefly op de achtergrond, galopperend door de vlammen. Even leken haar handen te trillen door die gedacht, dus verborg ze deze onder haar mouw. Het was maar op hol geslaagde fantasie en niet de waarheid. Bovendien leek Firefly zo vredig en geen gevaarlijk Pokémon die een bos in de fik zou steken. Misschien zelfs geen Caterpie kwaad zou doen, buiten een gevecht natuurlijk. Overhaast kwam ze op de conclusie om het geheim te houden voor Ralph, als hij het te horen kreeg kon dat hun jonge vriendschap verbreken. Geen enkel individu zou het leuk vinden om een vooroordeel over zijn Pokémon te horen te krijgen, zeker niet iemand die je al iets beter kent. Olivia was opgelucht dat ze dan ook van onderwerp waren gewisseld.

Ralph stemde in om naar de Pokémon Center te gaan en liep al richting het paadje, waar zij op hem wachtte.  Firefly oogde kalm en volgde Ralph gehoorzaam en dat was het moment dat ze pas zag dat Aquarius verdwenen was. Ze had zijn stem vaag gehoord en toen het geluid van een Pokéball toen ze in haar gedachten verzonken was. De Psyduck zat zeker te rusten in haar Pokéball en dat was maar goed ook. Om meerdere redenen. Al spoedig liet hij de Rapidash terugkeren voor haar gezicht, terwijl hij de Pokémon bedankte. Een golf van opluchting ging door haar heen toen de Pokémon van het zicht ontnomen was en geen gevaar zou vormen voor het bos. Ralph voegde zich bij haar toe en schoof enkele takken weg die het paadje belemmerde. Verrast keek ze hem aan, waarop hij een lichte buiging maakte en haar voor liet gaan. Hij had dus toch zo zijn manieren, want de meeste jongens die zij kende waren pestkoppen en geinden maar wat rond. Nooit waren ze beleefd voor de meiden geweest, buiten het joch dat ze gered had, natuurlijk. En Ralph. Olivia knikte naar hem. “Als je dat maar weet!” Met een glimlach stapte ze het paadje op, maar kon ze het niet helpen dan lichtjes te blozen. Het was raar om een puur vriendelijk jongen tegen te komen, haast onwennig. Enkele taken schoof ze opzij voor Ralph, en nu nam ze de taak over van Ralph om de ander in de gaten te houden. Zodoende wist ze uiteindelijk op het pad te komen waar ze elkaar ontmoet waren. Vanaf dit punt was het maar een paar minuten lopen naar de stad! Vol enthousiasme liep ze het grote pad af naar de ingang en kwam ze uiteindelijk in Viridian City. Haar aandacht werd direct getrokken door een paal waar een klok aan vast gemaakt was; 11:10. En ze was hier al sinds… een uur of negen, gokte ze? Wauw, de tijd vloog voorbij.

Ze wachtte vervolgens op Ralph. Persoonlijk kende ze de meest belangrijke plaatsen van de stad, terwijl hij het wel helemaal uit zijn duim kon zuigen. “Laten we gaan!” Oké, nu begon ze op haar nicht, Mitsu te lijken, maar ach, het zat in de familie.  Spoedig bereikten ze de Pokémon Center en gaf ze haar Pokéball’s aan de zuster achter de balie, voordat ze op een dichtbij zijnde stoel besloot te gaan zitten, zo dicht mogelijk bij de balie. Het zou wel even duren voordat ze hun Pokémon uitgerust terug kregen. Met haar hand op de stoel naast haar hield ze de plaats voor Ralph bezet. Ze had weinig keus; het was vrij druk in de Pokémon Center en alle andere zitplaatsen waren snel bezet wanneer ze vrijkwamen. Toen ze verwacht had dat hij al zijn Pokéball’s gebracht had, trok ze haar hand terug en merkte ze direct hoe haar hand gestopt was met het trillen. Het terugkeren van Firefly had haar goed gedaan, het bezorgde haar minder zorgen. Nogal slecht van haar, maar ze kon er niets aan doen. Afwezig staarde ze naar de trainers die er rondliepen, elk met of zwakke of zeer sterke Pokémon. Het leek haar toch ergens verstandig om haar angst uit te leggen, al had Ralph er misschien niets van gemerkt. Het zou enkel dan aan haar knagen voor een veel te lange tijd. De lach trok uit haar gezicht en vormde een streep. Het was moeilijker dan verwacht. “Ehm… Ralph,” Begon ze zacht, waarna ze haar handen tot twee vuisten balde. Ze wilde niet zwak ogen, maar sterk. Olivia keek Ralph strak in zijn grijsblauwe ogen aan. “Voordat we  het pad opliepen om een Pokémon te vangen had ik een vreemd beeld gekregen. Jouw Rapidash, Firefly galoppeerde met krankzinnig gehinnik door de Viridian Forest die in vuur en vlam stond. Veel Pokémon waren omge-“Het beeld keerde in alle hevigheid terug en direct sloeg ze haar handen weer voor haar mond. De misselijkheid kwam terug, maar het was deze keer minder. Haar handen trilden weer, maar ditmaal gaf ze er niet om. Ze wilde weten wat Ralph’s reactie hierop was. Aandacht bleef ze hem aanstaren, terwijl ze haar handen van haar gezicht haalde en op haar knieën legde.

Weet je, ze had er beter niet over kunnen beginnen. Het zou Ralph een verkeerde indruk van haar geven en misschien zelfs onnodige angst en onzekerheid over Firefly laten ontwikkelen. Het was een tamme Pokémon die echt maar met veel moeite het verschrikkelijke Rapidash in haar fantasie kon worden en laat staan, een bos in de fik zetten en zo de Pokémon daarin afmaken door de rook en de hitte. Zoals ze de Rapidash eerder die ochtend geaaid had, kon deze echt niet daar in staat zijn. Toch? Olivia kon echter geen goede oordeel hierover geven, het was en bleef Ralph’s Pokémon en die van zijn zus. Hij kende de Rapidash door dik en dun en zou haar anders gewaarschuwd hebben of zelfs de Rapidash helemaal niet hebben openbaard. Terwijl ze probeerde om Firefly goed te praten, voelde ze zich amper kalmeren wat uitzonderlijk was. Ze had blijkbaar misschien toch te weinig vertrouwen in Firefly of ze geloofde het beeld te sterk, of… Beiden? Wat haar enkel kon kalmeren waren enkele geruste woorden van Ralph betreft de Pokémon, maar ze raakte niet vrolijker met zijn huiverende reactie. Ook hij leek geschokt hierdoor te zijn, wat ze verwachtte, en ademde rustig in en uit om zichzelf te kalmeren. Hij trilde echter net zo heftig als haar handen, maar bewust leek hij er niet van te zijn, gezien hij haar vervolgens recht aan keek.

De gerustellende woorden van Ralph leken maar deels effect te hebben, zo vertelde hij dat de mogelijkheid er was, maar dat het niet plotseling zou gebeuren, zeker met Firefly. Deze reactie had ze ook van hem verwacht als de trouwe trainer van Firefly, maar ze wilde wel weten of hij haar nog serieus nam. Ralph bleef ernstig, maar raakte onzeker, wendde zijn blik af en krabde aan zijn achterhoofd. Met tot spleetjes getrokken ogen keek ze hem aan, er kwam nu iets, niet waar? Hij was onzeker óm een reden. Was hem iets te binnen geschoten dat hier een rol inspeelde? De jongen keek haar echter aan na zijn hoofd licht geschud te hebben. Hij beweerde dat het niet zomaar zou gebeuren en hij de Pokémon wel in toom kon houden. Terwijl hij sprak kwam er een vastberaden glimlach op zijn gezicht te staan. De jongen concludeerde dat het haar wilde fantasieën moesten zijn geweest en daarmee leek de conversatie opgehouden te zijn, gezien zijn blik meer afwezig werd. Dat… Het was maar haar op hol geslagen fantasie geweest? Ze voelde zich beledigd, maar ze begreep dat Ralph een andere bedoeling had met die woorden; hij wilde haar gerustellen en weten te kalmeren. En hij had ten minste naar haar geluisterd. Olivia staarde hem met een frons aan en wendde toen verloren haar blik van hem af. “Fantasie, huh?” mompelde ze zachtjes, waarop ze richting de balie keek. Het voelde echter vrij levensecht, ze kon haast de vlammen weten voelen en de giftige rook inademen en haar longen voelen prikken. Ze wilde echter ook geloven in Firefly. Ze kruiste haar vingers en sloeg haar ogen dicht. Ja, ze moest in de Pokémon geloven. De Rapidash die ze geaaid had en rustig zat te grazen, terwijl de twee trainers met hun Pokémon vochten. Het was een vriendelijke, zachtaardige en vooral rustige Pokémon.

Ze staarde zwijgzaam naar haar schoenen, totdat ze ineens Ralph’s ocarina hoorde. Ze keek hem verrast vanuit haar ooghoeken aan, terwijl het lied haar bekend voorkwam. Van wat eigenlijk? Op de achtergrond meende ze ook muziek te horen die sterk met die van Ralph overeen kwam. Ze glimlachte zacht. Dat kon hij echt goed. Zonder iets te zeggen luisterde ze voor enkele tellen naar het lied dat Ralph bespeelde. Ze voelde zich al snel kalmer, maar bewuster van het feit dat het gedoe met Firefly verre van over was. Helaas, maar ze kon het niet loslaten. Zolang kon ze wel kalmeren, Firefly was immers aan het rusten in de Pokémon Center. Dat kon niet mis gaan. Toch? “Ralph, zou je dat mij willen leren?” vroeg ze zacht, terwijl ze richting de ocarina wees en Ralph aankeek. Afleiding was datgene wat ze nodig had en dit was goed genoeg ervoor. Zo konden ze ook de tijd doden en leerde ze iets nieuws. “Ik heb zelfs niet eerder een fluit bespeeld, dus heb je echt met een nieuweling te maken,” zei ze met een zwakke glimlach, maar ze vervolgde met een vastberaden lach,” Ik zal echter wel mijn best doen!” Ze boog haar arm en stropte haar mouw van die arm terug als teken dat ze het aan kon. Wie weet kon ze deze nieuwe ervaring ooit gebruiken, want hoe vaak kwam je nou iemand tegen die een ocarina bespeelde?

Het beste voorbeeld dat ik kon vinden van het Pokémon Center-muziekje op de ocarina:

Duidelijk had ze Ralph met haar vraag verrast, maar alsnog glimlachte hij spoedig met een knik erachter aan. Hij leek hun eerdere conversatie al vergeten te zijn betreft de Rapidash. Hij gedroeg zich namelijk weer als de Ralph die zij kende en dat was misschien ook beter. Ze wist Ralph aan het lachen te krijgen met haar opmerking en dat voelde vrij goed aan. Het was echt beter zo dan de ernstige sfeer eerder. De jongen beweerde dat het vrij gemakkelijk was. Op school had ze enkel eens op een trommel geslagen en daar bleef het bij, noch een fluit, noch een ocarina bespeeld. Zelfs als het makkelijk zou zijn, maakte het haar een klein beetje zorgen dat ze zou falen voor Ralph’s gezicht. Maar was dat eigenlijk zo erg? Nu ze erover nadacht zou het weinig moeten uitmaken, Ralph zou haar toejuichen en eventueel helpen. Niets ergs. Aandachtig keek ze toe hoe Ralph de ocarina en het koordje losmaakte en aan haar liet zien. Wauw! Er zaten inderdaad meerdere gaten in op vreemde plaatsen, maar het leek nog steeds aardig op een fluit. Van het instrument keek ze weer naar Ralph die de werking ervan uitlegde. Het kwam erop neer dat er meerdere soorten ocarina’s waren en dit een al bekend exemplaar was, doordat het twaalf gaten had. Vervolgens begon hij over de noten en legde hij al zijn vingers over de gaten om vervolgens door het mondstuk te blazen en zijn vingers eraf te halen. Het leek van hoog naar laag te gaan qua toonhoogte. Olivia knikte aandachtig en luisterde toen naar de vertraagde versie van het achtergrondmuziekje. Na een aantal keren goed beluisterd te hebben, knikte ze toen Ralph vroeg of ze het wilde proberen en nam ze het instrument van hem over. Wat onwennig bracht ze haar mond naar het mondstuk en plaatste ze eerst al haar vingers over de gaten heen. Eerst had ze een paar hoge tonen nodig. Ze experimenteerde met de tonen door goed te luisteren naar welke toon er klonk wanneer ze een vinger verwijderde. Aah! Dat waren de tonen die ze nodig had. Ze blies en verwijderde soms haar vingers van de gaten en wist met enige moeite enkel de eerste paar tonen van het muziekstukje te krijgen. Het was echter al heel wat voor een groentje.

Op dat moment hoorde ze Ralph naast haar zeggen dat ze later de les kon krijgen. Ze knikte instemmende en overhandigde de ocarina. Het was wel vrij snel geweest, dus waarom wilde hij nu al afkappen? Toen zag ze dat Ralph, nadat hij de ocarina weer om zijn hals had, zijn Pokéballs ophaalde bij de balie. Oja! Daarom, dus. Ze was het haast vergeten met de ocarina les. Olivia kwam overeind, baande zich een weg door de groep trainers en bedankte de zuster. Voorzichtig bevestigde ze vervolgens de Pokéballs aan haar riem, en liep ze weer door de menigte en kwam ze bij de uitgang uit waar Ralph op haar aan het wachten was. “En nu?” vroeg ze toen ze hem ingehaald had. Ze keek hem licht vragend aan. Hun Pokémon waren genezen en ze twijfelde of ze nog verder wilde trainen. En ze begreep het volkomen indien Ralph zijn nieuwe aanwinst, Aquarius de Psyduck, wilde gaan trainen in zijn uppie. In afwachting van een antwoord keek ze even van hem weg. De zon scheen volop en in de verte zag ze een zwerm Pidgey voorbij vliegen richting de Viridian Forest. Het was nog steeds ochtend, het einde ervan, maar ze konden nog van alles doen indien Ralph nog even met haar in Viridian wilde ronddwalen. Olivia keek Ralph weer aan en hoopte dat hij een antwoord klaar had staan.

Poké Mart, huh? Dus daar wilde Ralph nog heen, dat vond ze geen enkel probleem. Wie weet kon ze wat extra spullen in kopen, zoals een Berry of enkele Potions.  Beiden waren handig, gezien ze haar Pokémon al te graag wilde belonen na hun inspanningen en met extra Potions op zak kon ze misschien voor een langere tijd haar Pokémon trainen in Viridian Forest. Het was een slim idee en met een glimlach knikte ze instemmend naar hem. Ralph liep al voorop en spoedig haalde ze hem nogmaals binnen een korte tijd in. Het was niet heel ver weg van de Pokémon Center als ze het correct had, hoogstens honderd meter verderop. Terwijl ze de straat doorliepen passeerden ze enkele winkels, de een was een mini supermarkt en de ander weer een restaurant. Wacht, restaurant? Dat was een café, wacht, nee, niet dát café, toch? Olivia stond abrupt stil en keek over haar schouders richting het café en kon nog diens naam lezen;  De SlowpokeStaart. Dezelfde café waar ze een tijdje geleden met haar nicht wat gedronken had. Ze staarde met een vies getrokken gezicht richting het café. De naam beviel haar nog steeds niet en dat zou nooit anders zijn, maar zou het niet fijn zijn om even wat te drinken daar? Ze zou heel misschien worden herkend, maar hoe groot was de kans dat dezelfde lui daar nu nog zouden werken en op deze dag? Zich weer beseffend van Ralph’s aanwezigheid keek ze hem kort aan. Als het goed was zouden ze gewoon beide wel een glaasje chocolademelk kunnen betalen, dat was ten minste het enige waarvan ze wist dat ze het serveerden. De vorige keer kwam ze hier echter ook de ouders van een trainer tegen, maar rond dit uur moest de kans kleiner zijn.

“Wat denk je ervan om even te gaan pauzeren?  We hebben ook rust nodig,” Vroeg ze met een glimlach, waarop ze alvast het café binnenliep. Direct toen ze de deur open getrokken had  keek een figuur naast het raam haar geschrokken aan, maar bedaarde deze zich snel, alsof zij niet degene was die hij zocht. Het was een roodharige jongen met vrij kort haar en donkerrode ogen met een jonge Vulpix op zijn schoot die vredig in dromenland zat. Geen alledaags figuur, maar ze was overduidelijk niet degene die hij zocht, dus hield ze de deur open voor Ralph, waarna ze op de bar stapte. Er stond niemand achter, dus drukte ze op een bel en wachtte ze zwijgend af. Har blik gleed weer naar het interieur, zoals de vorige keer en het zag er eigenlijk exact hetzelfde uit, buiten hier en daar een andere poster of schilderij. Deze keer was het ook rustiger en waren er maar hoogstens vijf mensen, zij en Ralph in begrepen. Na enkele tellen verscheen er een mollige man met een klein snorretje aan de bar die haar eerst aandachtig opnam, voordat hij naar haar scheen te willen luisteren, alsof ze eerst goedgekeurd moest worden. Dit negerend besloot ze maar te bestellen. “Doe maar chocolademelk, en wat wil jij, Ralph?” Ze keek even richting Ralph en kruiste haar armen voor haar buik. Op de achtergrond zag ze de roodharige van eerder afwezig naar buiten kijken met zijn handen onwennig en nerveus op de tafel tikkend. Op wie wachtte hij? Hé, hij was niet haar zaak, maar ze gaf toe dat ze nieuwsgierig was en niet enkel wegens zijn gedrag. Een Vulpix zag je door diens zeldzaamheid ook niet elke dag. Ze schudde echter de gedachte uit haar hoofd. Aandachtig wachtte ze op Ralph’s keuze.

Wat simpel. Ralph ging enkel voor water, maar het bleef een dorstlesser. Toen de twee glazen klaar stonden betaalde ze haar deel, evenals Ralph en zag ze hem eerder dan haar richting een tafel lopen dat dicht bij het raam zaten. Voordat ze echter haar glas chocolademelk aangenomen had, liep een tweede figuur naar de bar toe die de ander begroette en vroeg om een doek. De man gaf het hem, waarna deze een blik richting de balie wierp en hun blikken kruiste. Verrast keek ze naar de man, gezien ze hem duidelijk herkende als het persoon die hier werkte toen zij hier met haar nicht was. Dit was de man die Mitsu, haar nicht, toen herkend had. De man was even verrast, maar herstelde zich en liep met het doek over zijn schouder omgeslagen op haar af. Licht ongemakkelijk groette ze de meneer, waarop ze haar chocolademelk vastgreep. ‘Zo zo, ben je nu zonder je nicht?’ vroeg de meneer, waarop ze met een klein glimlachje op knikte. “Dat klopt,” antwoordde ze, hoewel dat misschien niet nodig was. De meneer liet een glimlach zien en nu pas zag ze dat haar aanwezigheid in zijn café de man echt had opgevrolijkt. Zo net leek hij nog zo nors. Zijn blik gleed even naar haar chocolademelk. ‘Weer hetzelfde zo te zie-‘ De man die haar het glas gegeven had kwam ertussen, nieuwsgierig, maar ergens ook licht geagiteerd en vroeg aan de meneer wie ze was. ‘Dit is het nichtje van Mitsu Hotaka, de gymleider van de Vermillion Gym. Ze was hier eerder geweest met haar nicht,’ De man snoof kort, maar leek toch minder geagiteerd te ogen, gezien hij zwakjes glimlachte naar haar en vervolgens verder met zijn werk ging. “Fijn om u weer te zien, maar ik ga nu wel even zitten met een vriend. We hebben een zware dag achter de rug,” De man knikte, maar er stond een valse grijns op zijn gezicht, alsof hij een andere betekenis in haar woorden zag.

Lichtjes op haar hoede liep ze op de tafel af waar Ralph zat en ging ze zitten en plaatste het glas voor zich. Direct zag ze achter Ralph het gezicht van de roodharige jongen, die haar fel aankeek en elk moment iets leek te gaan uitschreeuwen, maar zijn mond hield. Waarschijnlijk omdat ze in een café zaten en iets opeens uitkramen erg ongeplaatst was. Ze besloot zich weer op Ralph te richten, terwijl ze haar handen om de warme beker hield. “Ik ben hier eens eerder geweest, maar genoeg over dat. Wat wilde je eigenlijk nog in de Poké Mart kopen? “ Vroeg ze, waarna de deur achter haar opensloeg en een vreemd figuur binnenliep. Een mollige man met een zwarte snor en een vreemd pak aan. Deze stapte direct op de tafel met de roodharige jongen af en ging tegenover hem zitten. Dit was dus degene waarop hij wachtte, maar die man leek zo onguur. Wat voor een zaken had hij met die gast? Maar was het haar zaak om ermee te bemoeien? Haar blik gleed terug naar Ralph, maar ze bleef nogal nieuwsgierig. ‘Wat? Je hebt niet de Pokémon bij je?! Je had het mij beloofd!’ Kraamde ineens een stem uit en het leek van de jongen te komen die overeind geschoten was en over de tafel heen leunde. De mollige man snoof en kraamde zachtjes woorden uit die niet te verstaan waren voor haar, maar wel voor de jongen die het jasje van de man stevig vastgreep en met moeite naar zich toe trok. ‘Wat zei je nou?!’ De man trok zijn hoofd weg en wurmde zich zonder veel moeite los van zijn greep. Hij trok zijn kleren strak. ‘Tsk, rotjoch. Hoe kan je zo naïef zijn? Zeker jij uit alle Trainers die het incident overleeft hebben,’ Incident? Het gesprek stopte echter toen het personeel op de twee stapten en vroegen hun te vertrekken uit het café. Zwijgend keek ze toe hoe de mollige man en de roodharige jongen langs hun tafel liepen. De jongen wierp enkel kort een blik op haar, voordat hij verdween met de Vulpix achter hem. Toen ze verdwenen waren en het personeel hun werk hadden hervat was het zeer stil in de café. Zwijgend keek ze Ralph aan, voordat ze een slok van de chocolademelk nam. “Dat was… heftig. Begreep jij er iets van?”

Veel aanwijzingen kreeg ze amper van Ralph toen hij als reactie op haar vraag fronste. Zachtjes zei hij iets over het vage concept van een Pokémon en een incident, waarvan de roodharige jongen de overlever van bleek te zijn. Veel duidelijker werd het er niet op. Lichtjes teleurgesteld dat hij niet meer wist, hoewel ze dat had kunnen verwachten, staarde ze naar de lichte trillingen die de bewegingen van zonet te weeg hadden gebracht in haar chocolademelk. Haar nieuwsgierige karakteristiek kwam naar boven en ze had geen zin om het in te houden. Het was allemaal tenslotte zo mysterieus. De roodharige jongen met een zeldzame Vulpix bij zich, de nonchalante reactie van de oudere man, de emoties die opspeelden en ook nog een zeker incident en een Pokémon. Dit zou ze niet laten rusten. Ze rustte haar hand horizontaal voor haar mond, terwijl ze zwijgend uit het raam keek en de schimmen van de twee individuen nog kon onderscheiden tussen de mensenmassa. Toen schoot haar nog iets te binnen, de leeftijd van de jongen kon amper ouder dan 13 zijn geweest. Indien hij twaalf of iets ouder dan dat was….. Ureka! Het was een vermoeden, maar ze kon misschien wel gokken welk incident dat kon zijn geweest. Daar wist zij persoonlijk vrij veel over. Het had immers betrekking tot haar eerste paar dagen. Haar paarse ogen gleden terug richting Ralph en zijn drankje, die nog amper leeg was. Was het heel erg dat ze een neiging had om hem mee te sleuren en achter de twee aan te gaan? Vast niet. Het leek haar net te abrupt, bedacht ze nog vrij op tijd, voordat ze nog maar iets bewogen had.

“Maak je drankje af. We gaan eens als Sherlock en Watson spelen,” zei ze met een amuserend lachje zachtjes. Dit was een overduidelijke hint vanuit haar kant. Zonder iets verder aan toe te voegen nam ze enkele grote slokken van de chocolademelk die al sterk afgekoeld was. De jongen zou misschien een grotere connectie met het incident hebben dan ze dacht, indien haar vermoeden juist waren. Zij was niet zo erg in de puree beland. Het verklaarde dan direct ook over welke Pokémon het zou kunnen gaan; Zapdos. Wel was het onduidelijk hoe zo’n ongure, ergens vrij zwak ogende figuur een legendarische Pokémon had weten te vangen zonder dat iemand ervan wist. Zelfs haar vader die tenslotte onderzoek naar deed. Het moest een andere Pokémon zijn, maar welke? Terwijl ze zat te peinzen beet ze op haar onderlip en verschenen er denkrimpels op haar voorhoofd. Zich amper hiervan bewust nam ze haar laatste paar slokken van de chocolademelk en stond ze direct van haar stoel op en greep ze Ralph bij zijn pols vast. Ze verwachtte dat hij inmiddels ook al klaar was met zijn drankje en sleurde hem met een brede lach de mensenmenigte in.  Hoe ze door de menigte heelhuids kwam was een vraag die onmogelijk beantwoord kon worden en dat gold ook voor haar metgezel.

Na de straat overgestoken te zijn liet ze Ralph’s pols los en besefte ze pas wat ze gedaan had in een actie die zo natuurlijk had aangevuld. Ze deed het gewoon. Lichtjes verward keek ze naar haar hand, waarmee ze hem net meegesleurd had en kon een lichte blos op haar wangen niet verbergen.  Dat was nogal gênant. Nu maar hopen dat Ralph niet de verkeerde indruk hiervan kreeg. “Ehm, dat was niet geheel de bedoeling. Ik wilde je wel hier krijgen om achter hen aan te gaan,” verontschuldigde ze zich op ongemakkelijke wijze, waarbij ze haar handen achter haar rug verborg en vlug haar rug naar hem toe draaide. Even geen oogcontact zou de blos laten wegtrekken. Ze wilde het voorval vergeten en direct verder gaan met de missie. Met haar handen ditmaal op haar heupen keek ze de straat door, maar vond ze nog amper een teken van de twee. Ze kon het echter niet daarbij laten en liep de straat door en controleerde de eerste twee steegjes, totdat het raak was. Bij de derde steeg zag ze tussen een plas en wat derrie de pootafdrukken van een kleine Pokémon en de zoolafdrukken van de man en jongen zitten. Voordat ze de steeg in liep, gebaarde ze richting Ralph om dichterbij te komen en wees ze met haar neus richting de steeg. Daar zaten de drie figuren, of een tikkeltje verder. De kans om ontdekt te worden wilde ze niet riskeren. Ook Ralph niet. Dan bleef er een optie over; een Pokémon. Een Squirtle, Rapidash en Machop zouden teveel opvallen, maar een Spearow die in een steeg rondscharrelde zou niets nieuws moeten zijn. Zo traag en stilletjes mogelijk greep ze Byu’s Pokéball en opende die waar spoedig een Spearow achter haar verscheen. Zwijgend. Diep door haar kniën gebogen gaf ze hem zijn opdracht op fluisterende toon. “Controleer de steeg. Zie je een man, een jongen en een Vulpix, kras dan luid en houd ze in het oog,” Byu knikte, maar keek haar een tel verward aan waarom hij zo’n opdracht kreeg in plaats van te vechten. Ze antwoordde het met rollende ogen. Was dat duidelijk voor hem? Pokémon hoefden niet enkel te vechten, right? Byu nam genoegen met dat antwoord en fladderde weg, recht de steeg in. Nu was het wachten geblazen, wachten op het luide gekras van een Spearow.

Spearowww!

Geen gekras. Het was een pijnkreet. Met haar hart wild kloppend in haar keel gaf ze niet meer om een voorzichtige benadering en rende ze de steeg in, enkel om te zien hoe een Arbok Byu met diens lichaam vastklemde. “Byu!” kon ze enkel uitschreeuwen, waarop een man verscheen. De man van eerder die met een amuserende grijns een sigaartje opstak. ‘Yo,  meisje,’ Luid snoof ze op het woord ‘meisje’. De man negeerde dat en stapte naar voren om haar beter te zien in de donkere steeg. ‘Aah, dat nichtje van eerder. Hoeveel geld zou het opbrengen om je te kidnappen, hier en nu. Wil je daarachter komen? ‘ Olivia’s woede borrelde in haar op en ze balde haar vuisten die ze beschermend voor haar sloeg. Met enige zelfbeheersing wist ze niet direct op hem af te rennen en op dezelfde plaats te blijven staan. “Laat de Spearow los! NU!” De man lachte luid en tikte de punt van zijn sigaar opzij. ‘Calm down. Sigaretje?’ Wat moest ze nu doen? De Arbok zag er intimiderend uit en was zeker veel hoger qua niveau dan Mizukage. Byu bleef pijnkreten van zich horen, terwijl het lijf van de Arbok met de seconde strakker om diens lijf trok. De man volgde haar blik en nam een diepe teug van zijn sigaar. ‘Mijn Arbok heeft weer wat te eten. Dankzij jou,’ Ze knapte. Met de woede in haar ogen stormde ze op hem af en wilde ze hem een stoot geven, maar trapte de man haar gemakkelijk van zich af. ‘Dat was alles?! Oké. Arbok, pers het leven uit dat mormel uit,’ De slang Pokémon knikte en kneep de Spearow nog harder.

Olivia was intussen pijnlijk op haar rug op de smerige steeggrond beland met enkele scheuren bij haar shirt en broek. Een schram op haar knie begon te bloeden en haar handen deden veel pijn, maar ze raapte haar moed bij elkaar op en kwam traag weer op haar voeten en knieën.  “Bijn-“ Een harde klap kwam tegen haar rug aan, waardoor ze met een harde klap op haar knie en buik op de grond neerkwam. “Au!” Haar handen deden meer  pijn dan eerder, nieuwe schrammen waren ontstaan en de oude verergerd, terwijl nu ook haar haren haar zicht belemmerde. Iets zwaars lag op haar rug, iets warms en levends. Het voelde niet bepaald aan als een Pokémon, maar echt een mens. En niet zo’n enorme ook. “W-Wat?” Ze raakte ongerust van dat idee en draaide haar hoofd met moeite over de grond en zag nog net een hand van een ander naast haar schouder liggen. Even ontnam het zicht haar adem, maar toen de vingertoppen bewogen, ademde ze opgelucht uit. Wie het ook was, het leefde nog. Het was echter de man niet. Ze zag zijn schoenen verderop staan, tussen haar bruine haren door, vloekend en stampend op de grond. ‘Wat?’ Een tweede stem hoorde ze, recht boven haar. Ze herkende het direct, maar vaagjes. Wie was het? Moeizaam trok ze haar onderlijf naar zich toe, waarop de ander meer van zich liet horen. ‘Ho.. ho.. ho! Voorzichtig!’ Het kwam te laat aan en het persoon dat op haar rug beland was, rolde van haar af en kwam naast haar terecht op de grond op zijn rug. “Sorry,” Zei ze zwakjes, waarop ze nog net zijn haarkleur kon herkennen. Rood. Wacht. Dit was…- Toen kwam er weer iets tegen haar aan, ditmaal tegen haar achterhoofd en alles werd zwart voor haar ogen.

Zwart. Meer zag ze niet, enkel inktzwarte vlekken voor haar ogen. De vlekken begonnen echter langzaam in een andere kleur over te gaan, terwijl ze ook afnamen qua grootte. Langzaam zag ze zwart in grijs en toen in meerdere kleuren veranderen, totdat zelfs haar gehoor terugkeerde. Het leek alsof alles op ‘mute’ gezet was, maar langzamerhand het volume harder werd opgezet. Samen met haar zicht begon zich langzaam een steeg te vormen met twee figuren, de een langer dan de ander. Inmiddels waren haar ogen al geopend, maar kon ze amper iets mee krijgen van de situatie. Haar gedachtegang was simpelweg verdwenen en het vreemde was dat ze amper de vieze, vochtige grond voelde. Ze voelde zelfs helemaal niets. Spoedig vielen haar ogen dan ook weer dicht en was het weer stil met enkel de zwaar aanwezige zwarte kleur.

In de tussentijd krabbelde een roodharige jongen van rond de 13-jaar met  kreunen overeind. Eenmaal overeind leek ook hij even beduusd te zijn met de situatie, maar al spoedig kwam het allemaal terug. De jongen zat in een moeilijke situatie verwikkeld, en zojuist besloten twee figuren uit het café het erger te maken. In een poging om Jacobsen, de ongure man tegen te houden, was hij tegen een van de twee café gangers beland die momenteel bewusteloos naast hem lag. De klap was krachtig genoeg geweest tegen haar rug, nek en achterhoofd ervoor, maar het liet hem verder koud wat er met haar zou gebeuren. Boontje kwam op zijn loontje om je neus in andermans zaken te steken, en dan waren dit de gevolgen. De jongen ving de woorden van de andere café ganger op die Jacobsen nog een laatste keer bedreigde, voordat hij actie zou ondernemen met zijn Rapidash. De donkerharige figuur leek hem fysiek niet bepaald sterk en had blijkbaar wel een Rapidash, een Pokémon die evolueerde bij een vrij hoge niveau. Beter dan de Spearow van het meisje. Eentje die gewurgd kon worden door een Arbok die niet hoger qua niveau kon zijn dan 25. Zijn blik viel een tel op de Spearow die steeds bleker bij zijn gezicht werd en zwakker tegenstribbelde in de al veel te lang durende wurgpoging van de Arbok.  De Pokémon had hij verafschuwd sinds het een Ekans was. Een vreselijk wezen. Jacobsen wierp zijn blik op hem, en direct ging een lichte huivering door hem heen.

‘Je bent dus eruit gekomen. Nou, dan heb ik een verrassing voor je!,’ Zijn keel werd kurkdroog en luid slikte hij, toen de man een kooi met de Vulpix erin naar achteren wierp. Twee massieve kaken kwamen vanuit de schaduw vandaan en beten de kooi door met de Pokémon erin en verbrijzelde door de kracht. Bloed sijpelde tussen de tanden van de Pokémon door die uit de schaduwen verscheen en een Arcanine bleek te zijn met een door de adrenaline verkleinde pupillen. De Pokémon die híj het meest verafschuwde. “Glados!” Riep hij verafschuwd uit, waarop een misselijkmakend gevoel door hem heen trok en hij zijn kop wegtrok en zijn pony over zijn ogen liet hangen. De Vulpix, de enige Pokémon die zo waardevol voor hem was. Zeker voor deze karwij. Nu… was hij gedood, heeft hij geleden om geen enkele reden. De Pokémon die eerder vredig op zijn schoot zat, lag dood tussen de kaken van de verwilderde Arcanine. Jacobsen genoot en klapte vrolijk in zijn handen, voordat hij de kant van de andere jongen opkeek die hem eerder nog bedreigd had. Die zou nog weinig te zeggen hebben.

De tranen prikten in zijn ogen en spoedig schoot hij zonder waarschuwing op Jacobsen af met zijn vuisten sterk gebald en een luide strijdkreet. “STERF!” De man was sneller, ondanks zijn vrij mollige postuur en gaf de jongen een stoot tegen zijn wang. Hij besloot echter om niet op te geven en ging voor de tweede uithaal, ditmaal een trap richting de onderkaak van de man. Deze keer was Jacobsen net te traag en werd hij geraakt, waarop hij zijn evenwicht verloor en op zijn rug neerkwam. “Yes!” Grijnsde hij, waarop hij een voorwerp griste uit zijn broekzak; een kampeermes en probeerd uit te halen richting de man, bestuurd door enorme woede en verdriet. De man gaf echter een commando en de Arcanine duwde hem fel van zijn baasje af en duwde met diens enorme poten de roodharige jongen tegen de grond aan met diens bloederige bek over hem heen. De sporen van de Vulpix waren verdwenen, ze zaten in de maag van de Arcanine.

Een tel vroeg hij zich af waaraan hij dit verdient had. Dit leven. Enkel door een incident.  Jacobsen kwam al overeind en keek geamuseerd van hem naar de zwartharige jongen die blijkbaar nog niet was weggerend, wat enorm dom was. Je kon het niet tegen deze man opnemen, maar als een koppig figuur zijnde had hij het vaak geprobeerd en zo ook vandaag. Van zijn Pokémon was zijn Arbok het mildst. De rest was…. Wild. Er was echter een mogelijkheid om dit te stoppen. En gelukkig liep Jacobsen op de zwartharige bemoeial af. ‘Dus, wil je nog steeds iets uitproberen?’ Hij keek de Arcanine recht aan in zijn kille, verwilderde ogen, voordat hij moeizaam een Pokéball uit zijn broekzak tok, onder het gewicht van de Arcanine en de knop indrukte. Een Pokémon schoot eruit; een Pidgeotto. De Pokémon wapperde haar vleugels en gebruikte direct haar scherpe snavel om uit te halen naar de ogen van de Arcanine en toen diens zeer gevoelige snuit. Zelfs de verwilderde Pokémon had zijn zwakke punten en trok zich terug, waarop hij zich onder hem vandaan rolde en direct overeind kwam. Met zijn Pidgeotto vastberaden achter hem, keek hij Jacobsen aan.

“Dit is voor de Vulpix, monster!” Hij balde zijn vuisten en wees vol moed richting de mollige man die enkel meer zich leek te amuseren, “Gust!” De Pidgeotto wapperde flink met haar vleugels en stuurde een mini-tornado op de man af. Het zweet brak hem uit door de angst, verdriet en woede en ook de adrenaline. Zijn kleren zaten onder de derrie en er zaten hier en daar enkele scheuren. Het boeide hem echter amper en kil keek hij vervolgens de ander aan. “Verdwijn!” Snauwde hij. Het zou anders te laat zijn om te vlucht- De Arcanine duwde hem neer op de grond met een Take Down en opende zijn kaken, klaar om zijn nek te verbrijzelen. Op tijd vloog de Pidgeotto terug en raakte ze weer dezelfde gevoelige punten, maar zonder veel succes. Met zijn rug tegen de vochtige grond aan, haalde hij uit met zijn zakmes tegen de kaken van de Arcanine en toen diens snuit. De Pokémon trok weer terug, zijn poten wrijvend over de pijnlijke plek.

Het moment dat hij weer op zijn benen stond, werd hij vanachter vastgegrepen door Jacobsen die zijn armen sterk vasthield. “Laat me los, monster!” Heftig stribbelde hij tegen en probeerde zijn Pidgeotto te helpen, maar die was te druk bezig om de Arcanine van hem af te houden met een boel moeite. De man trok de jongen nog dichter naar zich toe en hield zijn mond dicht bij zijn oor. ‘Volgens mij zijn wij beide, monsters…’ Wat? Werd hij vergeleken met een monster? Hij zou nooit zulke dingen, zoals Jacobsen doen! Nooit! Hij trapte tegen de man en werd los gelaten, waarop de man zijn armen kruiste en hem weer vermakelijk aankeek. ‘Je zal wel zien, ‘ Niet-begrijpend staarde hij de man aan, die spoedig een Pokémon liet verschijnen; een Abra en hem vroeg zijn Teleport te gebruiken. Volledig verlamd verdwenen de Arbok, Arcanine en de man in een oogwenk van het steegje, ditmaal besmeurd met derrie, water, vuilnis én bloed. ‘Pidgeo-‘ Geschrokken keek hij op toen hij een lange pijnkreet van zijn Pidgeotto achter zich hoorde. De vleugel van haar was licht beschadigt en zat onder wat bloed, maar het viel mee. Bezorgd schoot hij naar de Pokémon toe en hield deze teder vast. “Het spijt me, echt!” De Pokémon knikte zwakjes en trok in elkaar door een nieuwe steek vol pijn door haar vleugel.

Met terneergeslagen schouders keerde hij haar terug en keek hij afwezig richting het overige slachtoffer; het meisje. Ze had het erge deel niet beleefd. Ze was toch de nicht van de derde gymleider? Wacht. De elektrische gymleider. Ja, zij moest dié Pokémon hebben of in ieder geval haar nicht! En wat als hij haar ontvoerde en via de gymleider een deal kon sluiten voor die Pokémon? De jongen grijnsde, gerust door zijn nieuwe briljante idee. Hij controleerde kort haar pols en keek stiekem tussen zijn korte pony door naar de jongen die niet gevlucht had. Dit werd moeilijker dan hij dacht. Moeizaam trok hij het meisje van de grond en sloeg haar arm over zijn nek heen om te steunen. Ze was zwaar, maar lichter dan verwacht. Dat was echter niet zijn grootste zorg, maar juist de andere jongen, zijn Rapidash en heel misschien de naar adem hapende Spearow van het meisje. “Joh, ik breng haar naar mijn huis om even op haar te letten. Het was immers mijn schuld. Het komt verder wel goed met haar, dus maak je geen zorgen, “Zei hij met de meest vriendelijke lach op zijn gezicht, waarop hij de lege Pokéball van het meisje greep, de Spearow liet terugkeren en toen moeizaam het meisje  door een ander steegje meesleurde, richting zijn ‘huis’. Via de openbare straat zouden mensen vragen stellen, daar had hij geen zin in. Voor nu moest hij haar ergens zien te krijgen waar ze niet snel kon ontsnappen.


OOC: Deze roodharige figuur zal bij de volgende post in de Viridian Forest zijn. Denk a.u.b. niet door met deze situatie. En sorry voor de post, I don't know why I made it so bloody.

Het volgende moment scheurde hij een stuk van zijn al vrij beschadigde, goedkope shirt af. Het meertje naast hem zat er maar vredig bij met de Pokémon die ondanks hun schuwe karakter iets van zich lieten horen en zien, de ene keer een vin en de andere keer een plons. Het bos was echter akelig stil, alsof alle Pokémon de spanning en de sfeer konden voelen die hij met zich meegebracht had. Na een aardig stukje stof verkregen te hebben, keek hij naar het nog bewusteloze meisje dat hij tegen een boom neergelegd had. Het werd wel eens tijd dat ze bijkwam, hij was verre van klaar met haar. Zijn plan was ook gewijzigd in de tijd dat hij naar de locatie ging, maar niet veel. Het werd geen ouderwetse kidnapping, hij zou het interessanter maken en zeker met het mobieltje van het meisje in zijn handen die hij uit haar broekzak gehaald had. Dit werd een hele leuke kidnapping. Eerst was het eerst wachten op iets anders. De ontwaking van haar, en een leuke ondervraging. Hij greep met het stof nog in zijn handen, de polsen van het meisje en trok die achter de stam van de boom. ‘Zo,’ Direct erna bond hij haar handen aan elkaar vast met de snelheid van een beruchte kidnapper. Na het stevig aangetrokken te hebben, hield hij een tel zijn vinger tegen haar pols om haar hartslag te checken. Het hielp indien ze nog leefde, en dat was ze ook. Spoedig stond hij afwachtend tegenover haar. Het gaf hem tijd om haar nog beter op te nemen. Haar haarstijl liet hem direct aan Mitsu denken en qua karakter waren ze haast klonen. Het nichtje leek eerder op een jongere kloon van die gymleider. Veel jonger, echter. Het meisje moest iets jonger dan hem zijn en zoveel naïever. Ze had geen littekens, en al zeker amper bij haar hart. Kon hij maar hetzelfde zeggen. Het leven was vanaf het begin hard geweest en had hem gedwongen deze kant op te gaan.

Op dat moment schoten de ogen van Olivia langzaam open. De geluiden keerden terug, hoewel deze heel anders waren dan dat ze eerder in de steeg gehoord had. Ook kwam het zonlicht in dunne strookjes op haar af in plaats van geen. Waar was ze beland? Een wazig figuur stond tegenover haar, omringd door groene vegen en iets blauws aan de rechterzijde. Amper kon ze bevatten wie deze figuur was, totdat ze voelde dat haar armen achter iets hards  gebonden waren. Direct stribbelde ze tegen, in volle paniek. Ze was vastgebonden?! Hoe, wie, waar? ‘Wat?!’ Ze trok meerdere malen aan haar handen, maar kreeg ze niet los. Ze begreep er geen snars van waar ze beland was geraakt. Het was in ieder geval allesbehalve een gunstige situatie. Met een van angst op hol geslagen hart, keek ze recht naar voren en liet van verbazing haar mond vallen. “R-Roodharige… jongen?” De jongen die ze te keer zag gaan in het café en die tegen haar rug aan was geknald door die man… Waar was die, eigenlijk?! Angstiger keek ze om haar heen, enkel om te zien dat ze ver van de steeg af waren in een wel heel bekende omgeving. Dit was de Viridian Forest! En rechts zag ze het meer liggen, waar Ralph eerder vandaag met haar een Psyduck gevangen had en er nog niets aan de hand was. Perplex keek ze weer naar de roodharige jongen die ze deze keer beter kon bestuderen; zijn rode plukken gingen diverse kanten uit, hij had scherpe rode ogen, slank postuur en een licht gespierd lichaam. De jongen keken echter haar met een akelige grijns aan, zijn ogen verborgen onder de schaduw van zijn vrij korte pony. De kippenvel schoot als een razende over haar rug. Dit was een benarde situatie. Wat was hij van plan met haar? “Wat wil je?!  Waarom ben ik hier?!” De jongen zweeg, en legde enkel zijn hand over haar mond, voordat hij het ‘blijf-stil’ teken gaf. Olivia keek hem verbaasd aan, trok een frons en beet toen in de palm van zijn hand. Een andere verdedigingsmechanisme kon ze niet verzinnen. De jongen leek verrast, maar ze kon amper zijn ogen vinden onder de schaduw. ‘Bedankt, zeg. Ik heb een paar vragen, hopelijk ben je dan even praatgraag als bijtgraaf,’ Ze snoof, en trok haar gezicht koppig van hem weg. Het gaf haar enige geruststelling dat haar acties nut op hem hadden, en dat ze eigenlijk ook amper gewond was buiten wat ze al opgelopen had. Wie weet was de jongen niet zo slech-NEE! Hij kidnapt je, Olivia. Dat is slecht, illegaal! Ze moest geen sympathie met hem hebben. De jongen boog zich spoedig over haar heen en duwde haar schouders met een ruk tegen de boomstam achter haar. Wakker geschud door de realiteit waarin ze zich bevond, staarde ze hem angstig aan.

‘Allereerst,’ Begon de jongen die een hand van haar schouder afhaalde, haar mobiel tevoorschijn toverde en met een zwaai deze op de grond wierp en met een uithaal met zijn been in stukken liet breken. Niet heel moeilijk bij smartphone’s. Op deze manier zou ze niet om hulp kunnen bellen, en werd bewezen dat de jonen weer zijn plannen gewijzigd had. Alsnog, trok ze in elkaar bij het zien van haar mobiel’s overlijden. ‘Nu, kan ik eens echt beginnen. Waar is de bruine Electabuzz? WAAR?!’ De jongen greep haar bij haar trui vast en trok haar fel naar hem toe, terwijl hij de vraag tegen haar gezicht in brulde. De ogen van de jongen zag ze deze keer wel, helaas. De pupillen waren klein en keken intensief en vol haat naar haar. Deze Pokémon had hem veel laten lijden, dat was duidelijk. Een brok in haar keel door de angst weerhield haar om te spreken, en veel had ze niet te zeggen. Ze had nooit van een ‘bruine Electabuzz’ gehoord. De jongen merkte haar blik op en ze hoorde zijn kiezen tegen elkaar knarsen. ‘Nee?! Ben jij niet de nicht van de Vermillion Gym Leider, waar dat beest rondloopt?! Zelfs de gymleider moest ervan weten. Weet je niet wat er daar dertien jaar geleden gebeurt is?!”Weer gebrul van de jongen, en weer keek ze hem stomverbaasd aan. Het was onbekend gebied voor haar waar deze jongen het over had. Eerst de bruine Electabuzz en nu een incident in Vermillion? Ze wist enkel van de Zapdos incident. Of…. Had dat met elkaar te maken? Meer denktijd gunde de jongen haar niet, en spoedig trok hij een hand terug, maakte er een vuist van en sloeg die haar kant op. Zonder erbij na te denken schopte ze met haar benen en trok ze haar ogen dicht.

‘BAM’

Haar haren gleden langs haar gezicht en ze opende voorzichtig haar ogen. Ze keek recht naar het gezicht van de jongen, en volgde geruisloos zijn blik naar de vuist die pal boven haar hoofd tegen de stam ingeslagen was en begon te bloeden. Het scheelde niets, of wilde hij haar niets aan doen? Ze was totaal verward. Hij sloeg een zucht en trok zich terug, mompelend dat het hulpeloos was. Wat moest hij nu dat het meisje echt er niets van af wist? Hij kende de blik van onschuldige en schuldige mensen. Hij kon de verbazing en verwarring van het meisje voelen door haar blik. Ze wist er echt niets van. “Uhm, wie ben je, en waarom doe je dit?” De stem van Olivia leek de stilte en de spanning te doorbreken. Hij keek haar kant op. Wie hij was, en waarom hij dit deed? Dat was niet heel moeilijk, maar om een vreemdeling je identiteit en verhaal te laten weten? Zijn motieven waren al duidelijk. Dit kon echte goed uitpakken. Hij had haar geïnformeerd over een incident en de Pokémon die hij zocht en als ze een kloon van Mitsu was, zou ze er zeker naar zoeken en hem er uiteindelijk naar lijden. Hij zweeg, en kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Je bent de jongere kloon van Mitsu, je komt er wel achter, maar makkelijk wordt het niet,’ Olivia was verrast door de betrekking van haar nicht en de woordkeuze van ‘kloon’. En dan de mysterieuze einde. De jongen zweeg een tel, en leek na te denken over zijn volgende actie. Hij kwam er wel heel snel uit en scheurde nog een stuk van zijn shirt af en liep met het stuk stof in de ene hand weer op haar af en greep haar benen vast, bond deze vast en bond nog wat overige stof om haar mond heen. Olivia stribbelde heftig tegen, maar ze was fysiek veel zwakker dan de jongen, en daar leek hij natuurlijk bewust van te zijn.

‘We zien elkaar nog,’ Hij liet een Pokémon verschijnen, een jonge Charmander die geconcentreerd naar hem keek. Wat was de jongen nu van plan? Al spoedig deed de Pokémon echter zijn Smokescreen en viel er dichte rook over de plaats, waarop ze direct begon te hoesten. Gedwongen moest ze ademhalen met haar neus, maar bleef het prikkelende gevoel in haar keel en longen. Ze zag wel nog de silhouet van de jongen en de Charmander, en zag tot haar verbazing dat de Charmander zijn Ember deed om zich heen. Geschrokken van de actie en de in brand vliegende grassprieten en struiken om haar heen, begon ze tegen te stribbelen, maar weerhield haar ademstelsel haar en het feit dat ze vastgebonden was. ‘We zien elkaar nog,’ had de jongen gezegd, maar op deze wijze verloor ze haar leven. Ze vervloekte de hele situatie, maar daar kwam ze niet verder mee. Er was een manier om dit te overleven. Iets, of iemand! De jongen en zijn Pokémon waren inmiddels al met de noordenwind van de locatie verdwenen. Ze zouden elkaar nog eens zien.

Haar hele lichaam trilde van de angst, het bos was immers in de fik en de rook werd alsmaar dikker en dikker. De plek waar ze zich bevond werd langzaamaan waziger en de silhouet liepen in elkaar over met een boel wazige kleuren tot gevolg. Haar zicht begon af te zwakken door de verstikkende rook, en ook kon ze haar hoestbuien niet onder de controle houden. Haar keel begon zeer te doen, dus probeerde ze door haar neus te ademen, wat haar moeilijk verging. Het werd ook nog eens warmer en de vlammen kwamen telkens maar dichter bij haar, al spoedig zou het voorbij zijn. Olivia kneep haar ogen dicht en trok haar lichaam in elkaar. Er leek amper een kans te zijn om uit de situatie te komen. Zou er echt iemand, zo afgelegen, haar komen redden? Moest ze haar dood accepteren en al die dingen die ze niet had kunnen doen? Kwam dat punt er nu al snel aan? Ze bleef het ontkennen in haar achterhoofd, maar wist dat zij te naïef was. Het enige persoon in de buurt was die roodharige jongen, maar of die haar zou redden? Tsk, nee. Trouwens, hij had iets gezegd dat ze elkaar weer zouden zien. Betekende dat ze dit zou overleven, of was het een verwijzing naar het hiernamaals? Ach, ze wist het allemaal niet meer en liet haar hoofd hangen. Het was allemaal verloren.

“Olivia!”

Ze sperde haar ogen wijd open bij het horen van de luide, bekende stem. Was dat … Ralph? Wat deed hij hier, en… waar was hij al die tijd gebleven dat ze bewusteloos was? Toen ze een grijze waas op haar zag afkomen, leek het alsof een vuurpijl in haar lichaam tot ontploffing kwam met als gevolg dat ze energiek tegen het stof begon te worstelen. Het was tevergeefs en haar longen weerhielden haar voor verdere inspanning. Ze was nooit zo opgelucht om iemand te zien, zeker in zo’n benarde situatie. De grijze waas zag ze steeds groter en groter worden, totdat ze hem in beter detail zag. Het was écht Ralph. Binnen een paar tellen werd ze bevrijdt van het stuk stof om haar mond. Haar longen kriebelde zo erg op dat moment dat ze direct erna moest hoesten en door de bijbehorende pijn haar ogen sloot. Ze had echt het gevoel dat ze het niet meer lang zou uithouden op deze plaats met al dat rook en vuur. Wacht... vuur? Ze opende haar ogen en zag dat het vuur al gedeeltelijk verdoofd was, maar diens warmte was niet veranderd, evenals de sterke brandgeur die er hing. Al spoedig zag ze een gele waas verderop waterstralen op het brand zien spuiten, overduidelijk Aquarius. Gelukkig. Haar armen en benen werden spoedig losgemaakt door hem en direct knikte ze dankbaar naar hem. Ze kon amper iets zeggen door haar zere keel en hoestbuien. Dat stuk stof om haar mond had weinig uitgemaakt.

Toen pas zag ze wat voor een tol het bij Ralph geëist had; hij was zwaar gespannen en uitgeput. Het was niet niets om iemand te redden, maar het bleef haar een mysterie hoe hij haar wist te vinden. Wat was er echt gebeurd toen ze bewusteloos was? Ralph wakkerde haar uit haar gedachte met de vraag of ze oké was of verder gewond was en ze liet hem een gerustellend glimlach zien. Waarschijnlijk had ze wel ergens een wond, maar ze was nog steeds onder de invloed van angst en dan meende je pijn amper te voelen. Ook wilde ze Ralph niet ongeruster maken dan hij al moest zijn. Ze wilde eigenlijk op het moment zo snel zo mogelijk naar een veilige locatie, ondanks dat de locatie geblust was. Ze wilde echt niets liever dan dat. Moeizaam bracht ze haar arm om zijn nek en trok ze haar zelf lichtjes weer op haar benen. “Bedankt... Werkelijk waar, Ralph” Haar stem was niets meer dan zwaar schor gefluister. Haar benen voelden als pudding, haar armen als spaghetti slierten, maar ze wist overeind te blijven met haar arm om zijn nek ter steun. Haar longen kriebelde weer en met tranen in haar ogen hoestte ze voor de zoveelste keer haast haar longen uit, ditmaal wel netjes met een hand voor haar mond. In haar ooghoeken keek ze Ralph dankbaar aan. “Laten we… gaan, snel,”

Olivia merkte dat ze langzamerhand amper meekreeg wat er om haar heen gebeurde, maar ze dwong haar zelf om overeind te blijven en alert te ogen voor zover dat mogelijk was. Om nogmaals binnen korte tijd flauw te vallen was wel heel sneu en deze keer gevaarlijker dan eerder vermoedde ze. Het hielp dat Ralph weer in de buurt was om haar indirect bij zinnen te houden. Ze kon op haar benen blijven staan door hem, al was het grotendeels met zijn kracht dan de hare. Anders was ze vast en zeker ingestort op haar puddingbenen. Dan was ze al helemaal overgeleverd aan de rook en was het levensgevaarlijk voor Ralph om haar mee te sleuren. Het zou in het ergste geval het einde kunnen betekenen voor hun beide. Geen leuk einde. Allesbehalve, zelfs. Afwezig keek ze Ralph weer aan, terwijl ze zijn ondersteunende arm bij haar rug voelde. Ralph’s gezicht leek net uit gedachten te ontwaken, voordat hij met moeite tweemaal floot. Het was een teken voor iemand of iets, maar wie of wat? Ze kon haar ogen amper openhouden om het te zien. Het werd zwaarder elk minuut om bij bewustzijn te blijven met de rook om haar heen. Met enige inspanning zag ze een gedaante met vlammen om zich heen op volle tempo naderen. Het geluid van aanbrandend hout en geknars oversteeg het geluid van de hoeven van de Pokémon die op was komen dagen. Het was Firefly, de Rapidash waarvan ze juist verwacht had om het bos in lichte laaien te steken. Het beeld kwam echter wel overeen. Viridian Forest in de fik en vast waarschijnlijk lijken van gestikte, verbranden en vergiftigde Pokémon. Het enige verschil was dat Firefly kalm was en niet angstig en wreed door het bos rende. Zelfs Ralph leek te begrijpen waar ze aan dacht en wilde dat ze op Firefly zou zitten om te ontsnappen. Op dit moment deed ze het maar al te graag. Ze wilde weg, uit de Viridian Forest! Het maakte haar op dit punt, na een grotere en realistische angst gevoeld te hebben, haar niet uit hoe ze wegkwamen, áls het hen maar lukte. Ze wilde weg van de rook naar een omgeving waar ze ervan bevrijdt was en kon ademen. Hoewel ze op dit moment aan haar zelf dacht en niet aan de wilde Pokémon, kon ze op dit moment ook weinig kunnen betekenen. De schade was al aangericht en de brand was geblust, maar de rook was er nog.
Een Pokémon van haar had het kunnen wegblazen, maar die was gewurgd door een Arbok en.. hea?! Waar was hij?! Ze tastte haar riem af en voelde de twee Pokéballs op die plek zitten. De jongen had hen niet gestolen en ze waren hopelijk in orde. Tijd om verder over hen na te denken had ze niet, gezien Firefly al gereed stond voor hen. Kort keek ze de Pokémon, zich niets aantrekkend van de verstikkende rook als Vuur Pokémon zijnde. Het was een bofkont. En Aquarius was inmiddels ook teruggekeerd om er weinig last van te hebben. Een Pokémon zijn zou soms handig kunnen zijn.

In de tussentijd bracht Ralph haar naar de flank van de Rapidash, terwijl hij haar momenteel verdwenen angst voor de Pokémon weg suste. Het was fijn dat hij er rekening mee hield, maar op dit moment maakte het haar echt niets uit, maar ze besloot te zwijgen. Ze kon beter haar adem bewaren. Onwennig klom ze op de rug van de Rapidash en kwam ze op miraculeuze wijze op haar plaats. Het zat vrij oncomfortabel, maar ze gokte dat het voelen van het warme lijf van de Rapidash en diens rugwervel wel moesten wennen na een gegeven tijd. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze Ralph’s kant op die de teugels van Firefly greep en vaart maakte. Kwam hij er niet op? In gallop waren ze zeker sneller uit deze bos. Ach, ze volgde hem. De spieren van Firefly voelde ze onder haar bewegen en de botten ook. Ze moest wel even telkens haar evenwicht vinden, maar ze redde het prima verder buiten een hoestbui hier en daar. Na een ogenblik bereikte ze de uitgang van de Viridian Forest en toen zelfs de Center. De locatie waar ze een paar uur geleden nog vredig zaten te babbelen. Ze gleed voorzichtig van Firefly’s rug af en voelde weer de puddingbenen van haar, maar ditmaal door te lang gezeten te hebben. Ze strekte haar benen wat en keek toen Ralph weer aan. “Het is… gelukt,” Kwam er moeizaam uit, “Ik ga alvast… na… binnen,” Met kleine stappen liep ze de Center in. De aanwezigen keken geschrokken haar kant op, sommige zelfs met afschuw en ongerustheid. De zuster schoot zelfs vanachter haar balie vandaan en schoot haar kant op. ‘Gaat het, dame? Wat is er gebeurd?’

Olivia sloeg haar ogen deels neer. Ze had geen kracht of zin om dat alles te vertellen. Het was ook meer iets voor de politie. Ze wilde dat zij en haar Pokémon behandeld werden. Zo erg was ze er trouwens toch niet aan toe? Terwijl de zuster ongerust woorden uitkraamde, liet ze haar blik vallen over haar kledij. Alles was smerig en zat onder vegen van gras, modder, derrie en zelfs een beetje bloed. Ook had ze enkele brandwonden op haar gezicht en armen en schrammen op haar ellebogen en knieën die vrij diep waren. Haar hoest wekte ook niet de meest gezonde indruk op. “Mijn Pokémon…” Ze overhandigde moeizaam haar twee Pokéballs aan de zuster die ze direct overhandigde aan een net aan komen hollende zuster, die op dezelfde tempo verdween. Deze zuster voor haar had haar een paar uur geleden nog gezond gezien. ‘Volg mij,’ Kort keek Olivia over haar schouder naar Ralph en knikte ze weer dankbaar naar hem. Het was goed zo. Ze werd behandeld. Alles kwam goed. Echt. Het volgende moment werd ze begeleidt naar een kamer en werd ze behandeld aan haar lichte wonden. Ze gaven haar ook een stel schone kleren en hielden haar aan de beademing om haar longen op te schonen. Toen ze klaar waren lieten ze haar achter in een kleine kamer waar ze op het bed moest liggen voor zeker een uur. Het was allemaal zo bizar. Zelfs zonder haar naam op te geven, meende ze een zuster in de gang haar ouders horen op te bellen. Licht geagiteerd lag ze in het bed en sloeg ze haar vuist tegen het matras. Ergens vond ze het zwaar frustrerend dat ze zo zwak was en dat iemand anders haar had moeten redden. Was haar reis niet van start gegaan doordat ze juist zichzelf kon redden, enkel zij met haar Pokémon? Ze beet op haar onderlip en ademde diep uit, bijna een hoestbui opwekkend. Ze vond dit echt niets. Dit werd haar ook teveel om weer in een soort ziekenhuis te belanden in korte tijd. Lokte ze gewoon zulke ervaringen uit? Of kwamen ze naar haar toe? Wat het ook was, ze wilde zichzelf zien te redden, maar toch kunnen rekenen op haar vrienden.

Het geluid van een voorzichtig opengetrokken deur trok haar aandacht. Het kon de zuster zijn, maar ze had het voorgevoel dat het een heel ander iemand was, en ze had gelijk. Ralph stapte haar tijdelijke kamer in, direct om toestemming vragend om binnen te komen. Ze kon er wel om lachen dat hij zich als een heer probeerde te gedragen, alweer, maar knikte enkel naar hem en probeerde de neiging te onderdrukken. Direct wees ze richting een stoel die naast haar bed lag. Zijn aanwezigheid maakte haar gedachte wat meer rooskleurig, maar duidelijk niet alles. Ze bleef koppig om het feit dat ze meerdere malen vandaag gered moest worden en niet zichzelf had weten te redden met haar eigen Pokémon. Compleet negerend dat ze alles zelf uitgelokt had, zowel direct als indirect, maar het was iets wat bij haar gewoon gebeurde. Ze sprong in een boel situaties in, zonder er verder aan te denken, zoals een op hol geslagen Tauros. Het lag gewoon aan het feit dat ze koppig, zelfverzekerd en nieuwsgierig was en met zulke karakteristieken stond dat te gebeuren. Ze haakte haar vingers in elkaar en wende haar blik kort van Ralph af. Er viel niets te zeggen. Ze had hem al bedankt voor alles wat er gebeurd was, en het ging prima met haar. Haar wonden zouden genezen en zelfs hun Pokémon waren oké. En dan had je haar frustratie wat haar helemaal stil hield. De stilte vond ze na een paar tellen te lang duren. Er moést wel iets gezegd worden. “Nogmaals, bedankt!” Zei ze met een glimlach, waarop ze weer oogcontact met Ralph maakte. En in dat oogwenk keerde de woorden terug. “Ik had die gast heus zelf wel kunnen verslaan en de brand kunnen blussen. Ik wachtte totdat hij zich zou omdraaien en dan zou ik hem hebben getrapt hoor! En daarna zou Mizukage de boel blussen!” Met wilde enthousiaste bewegingen kwam ze half overeind en kwam de glistering in haar ogen terug. Ze geloofde haar eigen woorden amper, maar ging ermee door. “En Byu zou de Arbok gegeten hebben als ontbijt!” Vervolgde ze, terwijl ze met haar ene hand, ‘Byu’ recht op haar andere hand, ‘Arbok’ afschoot om de jachttechniek uit te beelden. De beweging was echter teveel, en direct voelde ze felle pijn in haar arm. Met van de pijn half dichtgetrokken ogen legde ze haar andere hand op haar bovenarm, bij de plek waar de roodharige jongen haar eerder fel vastgegrepen had. De pijn trok spoedig weg, en om een eventueel bezorgde opmerking van Ralph te verdoezelen maakte ze weer oogcontact. “Het is niets,” Glimlachte ze flauwtjes, beseffend dat het geen nut had om overtuigend te klinken. Het was een stom idee om te liegen tegenover Ralph, een vriend die haar op een dag zoveel gesteund had.

Op dat moment kwam echter een zuster hollend door de deur. ‘Ja, dit is haar!’ Zei ze zwaar hijgend en gehaast en overhandigde een mobiel aan Olivia. De zuster nam direct weer de voeten, hun twee met een onbekende beller achterlatend. Ietwat verward en onzeker keek ze Ralph aan, waarop ze het mobieltje tegen haar oor legde. “H-Hallo?” Direct vervolgde de zwaar bezorgde stem van haar moeder met haar vader op de achtergrond die haar probeerde te sussen. ‘O mijn… Je bent nog oké. Gaat het verder goed met je? Geen enorme wonden? Geen bloed? Geen messteken? En oja.. je Pokémon. Zijn ze ook gewond? Goed doorvoed en zijn ze nog scho-‘ ‘Rustig maar, ze is oké’ ‘Negeer je vader, ben je oké?’ Olivia staarde met een diepe frons naar voren. Haar moeder was overbezorgd, en dat kon ze op het moment zeker niet aan. Ze gedroeg zich zwaar irritant, maar ergens stelde het haar gerust om te weten dat er altijd twee, herstel drie mensen zouden zijn die om haar gaven. “Ik ben oké, mam. Ik mag zometeen weer vertrekken,” Haar moeder prevelde enkele woorden, maar barstte al in huilen it. Haar vader nam het snel over. ‘Pfoe, je wilt niet weten hoe bezorgd wij waren toen ze ons belde. Wil je nu wel voorzichtiger aan doen? Je bent nu voor de tweede keer in de problemen gekomen,’ Olivia mompelde zachtjes dat ze het zou proberen, waarop haar vader het gesprek beëindigde. Olivia klikte het gesprek weg op het mobieltje, en sloeg een luide zucht. “Het kon ook wel minder die bezorgdheid…”Haar stem klonk zachter dan eerst, en ze voelde haar keel weer zeer doen. Ze had teveel gesproken en haar hoestbuien waren nog niet voorbij. Wel bijna. Met een zwakke grinnik sloeg ze haar armen opzij met haar schouders licht naar beneden getrokken. “Ouders..”