Arya liep door het bos met Gwen naast zich. Ze waren op weg naar Mount Moon. Arya had gehoord dat daar veel Clefairy leefden en ze hoopte er een te kunnen vangen. Voordat ze de eerste gym kon uitdagen moest ze namelijk tenminste twee pokémon hebben. Arya vroeg zich af of het haar zou lukken. Ze had Gwen de laatste dagen meer getraind en ook een paar keek met wilde pokémon laten vechten nadat ze de Miouth in Cerulean City had verslagen. Toch kon Gwen nog steeds maar twee aanvallen, Growl en Scratch. Ze zou rond deze tijd ook Ember moeten kunnen leren, maar dat was nog niet gelukt. Hoe veel de vuurpokémon ook blies, meer dan wat hete (en een beetje stinkende) adem kwam er niet uit haar bek. Ze gaf het echter niet op en zelfs tijdens het lopen probeerde ze aan één stuk door de aanval uit te voeren, tot nu toe tevergeefs.

Arya en Gwen kwamen aan bij de voet van Mount Moon. Nu konden ze pas echt zien hoe groot de berg wel niet was. Arya had nog nooit zo'n grote berg gezien. Helemaal boven was zelfs sneeuw! Gwen leek niet geïntimideerd door de aanblik. Verveeld krabde ze aan haar achterhoofd 'Pffft, is dat nou een berg? Ik heb wel grotere gezien,' leek ze te willen zeggen. 'Oké, hier zou dus ergens zo'n tunnel erdoorheen moeten zijn.' dacht Arya hardop. Ze keek even rond. Was dat daar iets? Achter die grote struiken? Ze liep erheen en ja, er was een grote ingang. Ze keek naar binnen. Veel meer dan een donker gat met om de zoveel tijd een zwakke lamp was er niet te zien. 'Kom, Gwen, we gaan naar binnen.' zei ze en de pokémon kwam haar kant op, nieuwsgierig de tunnel inkijkend. Arya zette een paar stappen de tunnel in... en rende in een halve seconden weer naar buiten toen een paar Zubat plotseling uit een spleet in het plafond tevoorschijn fladderden. Gwen keek Arya spottend aan, alsof ze wilde zeggen: 'Tss, het zijn maar een paar stomme Zubat, hoor.' 'Kijk niet zo, Gwen, jij schrok ook. Dacht je dat ik dat niet gezien had?' antwoordde Arya. Gwen keek beschaamd. Ja, zij was ook even geschrokken, maar zíj was tenminste niet meteen weggerend. Opnieuw zette Arya een paar stappen de tunnel in.

Arya en Gwen liepen al een aardig tijdje door de berg, maar ze hadden nog geen enkele Clefairy gezien. Arya zuchtte. Zat het haar nou altijd tegen? Er zaten hier als het goed was heel veel Clefairy, maar net als zij hier waren ze natuurlijk nergens te bekennen. Misschien zaten ze in die donkere spleten die af en toe in de rotswand opdoken. Daarachter zaten misschien ook wel hele gangenstelsels. Arya durfde er niet in te gaan om het uit te zoeken. Ze waren onverlicht en zagen er niet erg uitnodigend uit.
'Fai?' hoorde ze opeens. Verbaasd keek ze om. Bij de ingang van een smalle, donkere zijtunnel was een klein roze wezentje opgedoken. Een Clefairy! De roze pokémon draaide zich om en rende de donkere gang in. 'Oh nee, nu kunnen we hem nog niet vangen...' zei Arya teleurgesteld. Ze wilde echt niet dat donkere gangetje in. Gwen dacht daar echter anders over. Ze rende achter de Clefairy aan. Wat was er nou eng aan een beetje duisternis? Bovendien, zo donker was het niet, er was altijd nog de vlam aan haar staart die de wanden van de tunnel met haar heldere schijnsel verlichtte. 'Gwen, nee!' riep Arya Gwen na. 'Hoe wil je de weg terug vinden?' Ze zuchtte wanhopig. Wat moest ze doen? Ze kon Gwen niet alleen laten gaan, maar ze wilde ook niet verdwalen in het donker. Er was geen tijd om goed na te denken, het licht van Gwens staart werd al zwakker. Arya volgde de twee pokémon de tunnel in. Toen ze een eindje verderop een splitsing zag, bedacht ze hoe ze de weg terug zouden vinden. Ze moest op de een of andere manier een spoor maken. Opeens kwam er een idee in haar op: krijtjes! Ze deed al rennend haar rugzak af en deed hem open. Rommelend in een zijvak kwam ze tegen wat ze zocht: een doosje pastelkrijt. Nu al een beetje hijgend bleef ze stil staan bij de splitsing. Met één van de krijtjes tekende ze een pijl in de richting waar ze vandaan gekomen was op de muur. Nadat ze het doosje krijtjes zo snel mogelijk in haar tas gefrommeld had slingerde ze haar tas weer op haar rug en rende met het krijtje nog in haar hand achter het lichtschijnsel aan.

Na een aantal splitsingen en een half opgebruikt krijtje bleef Arya hijgend staan. De vlam van Gwens staart was nog maar een klein puntje. Toen verdween het om een hoek en het werd stikdonker in de tunnel. Arya kon geen hand voor ogen meer zien. 'Gwen!' riep ze, 'Gwen, kom terug!' maar het bleef donker. 'Gwen!' Arya dook in elkaar toen ze plotseling geflapper hoorde en een windvlaag voelde. Het was vast gewoon een Zubat. Gewoon een Zubat...
Na een paar minuten was Gwen, ondanks nog meer geroep, nog steeds niet teruggekeerd. Arya trilde en beet op haar lip. Hier zat ze dan. Alleen. In het donker. Zonder licht kon ze de pijlen op de muur niet zien. Ze kon zelfs de muur niet zien. Met haar hand raakte ze de rotswand aan om zich ervan de vergewissen dat hij er nog was. 'Gwen!' riep ze nog een keer met trillende stem. Opeens zag ze een lichtje. 'Gwen?' vroeg ze. Ze was gered! Met Gwen bij haar kon ze de pijlen die ze getekend had zien en konden ze weg. Dan maar zonder Clefairy. Het licht kwam dichterbij. Was het Gwen, of...?

Een leuke post meid^^ Het is trouwens Meowth en je Charmander kan als het goed is al wel een klein beetje vuur maken Je hoeft niet helemaal vast te houden aan de levels in het spel, zolang je het maar wat realistisch houdt +4!

Met haastige passen liep Emilya in de richting van een van de ingangen van Mount Moon, ze wist niet precies waarom ze zo'n haast had. Ze stopte even voordat ze naar binnen ging en wachtte tot Sissy bij haar was. "Ok, onze eerste echte uitdaging!" zei ze tegen de Ekans en gaf haar een aai over haar hoofd. Ze opende haar rugzak en haalde een zaklamp er uit, ze had stiekem een zaklamp meegenomen van thuis zodat ze ’s nachts niet bang hoefde te zijn. Het kleine lampje kon nu, in deze donkere grotten, goed van pas komen. Ze stapte het donker in en knipte het lampje
aan, een dunne lichtstraal kwam tevoorschijn en verlichtte een klein stukje van de grot.

Na een tijdje gewandeld te hebben hoorde Emilya achter zich een piepend geluid. Geschrokken draaide ze zich om en zag een groepje Zubat op zich af komen. Gillend dook ze ineen met haar handen over haar hoofd. “Ekanssss…” siste Sissy, de Ekans was kennelijk ook geschrokken. Toen ze Zubatzwerm in de verte verdwenen was keek Emilya rond. Het was donker, maar gelukkig kon ze goed in het donker zien. Ze keek even naar Sissy, wiens gele ogen zwak oplichtten in het donker, daarna keek ze naar de grond, haar ogen zochten de zaklamp. Ze had de zaklamp laten vallen toen de Zubats over kwamen vliegen en toen was deze uit gegaan. Ze hurkte even en pakte de zaklamp op, daarna drukte ze even op een knopje aan de zijkant van het voorwerp en de dunne lichtstraal kwam weer te voorschijn. Emilya liep rustig verder en Sissy volgde haar. Sissy ging ineens voor haar staan. “Sissy, wat doe…” Emilya kon haar zin niet afmaken omdat ze een Cleffairy voorbij zag rennen, gevolgd door een Charmander. “Nou. Dat zie je ook niet elke dag.” ze scheen met haar zaklamp in de richting waar de twee pokémon heen waren gerend, maar kon de twee niet meer zien. Sissy kronkelde voor haar uit, in de richting waar die twee pokémon net vandaan kwamen.

“Gwen!” Een stem klonk een stuk voor hen uit en Emilya scheen in de richting waar de stem vandaan kwam. Ze zag een vage vorm van een meisje voor zich staan. En waarschijnlijk had het meisje Sissy en haar ook gezien, want ze zei: “Gwen?” Wie is die Gwen? Dat was het eerste dat in haar opkwam terwijl ze nadacht over wat dit meisje hier zou doen. Misschien is het een beginnende trainer, dacht ze, of ze is verdwaald. “Ehm… Wie is die Gwen waar je het over hebt?” Vroeg ze aan het meisje.

Een leuke post^^ De doorlopende gang door Mount Moon wordt verlicht door niet al te fel brandende lampen trouwens +1!

Het licht kwam dichterbij. Arya knipperde met haar ogen. Dit kon Gwen niet zijn, het licht flakkerde niet zoals een vlam. Maar waar was Gwen dan? Toen het licht dichtbij gekomen was zag Arya dat het afkomstig was van een zaklamp. De zaklamp werd vastgehouden door een meisje. Naast het meisje zag Arya een slangachtige pokémon. Hoe heette zo'n dier nu ook alweer? Ekas? Ekkas? Wacht, dat was het: Ekans. “Ehm… Wie is die Gwen waar je het over hebt?” vroeg het meisje aan haar. 'Gwen is mijn Charmander.' zei Arya zacht. 'Ze is ergens in deze tunnel, maar ik weet niet waar...' Ze voelde tranen prikken in haar ogen. Als dit meisje er niet was geweest... Ook was ze ongerust om Gwen. De pokémon was nu al een behoorlijke tijd weg en reageerde niet op Arya's geroep. Was er iets met haar gebeurd? Was ze verdwaald? Of had ze gevochten met de Clefairy en verloren en lag ze nu ergens versuft in een donker gang?

In werkelijkheid was Gwen helemaal gezond. In een doodlopende zijgang was de Clefairy gestopt en was het gevecht met haar aangegaan. Het was niet eens zo moeilijk geweest het roze wezentje te verslaan, want ze was nog jong en ze was niet echt een goede vechter. Aangezien Arya er niet was geweest om de Clefairy te vangen had Gwen haar met een laatste Growl de duisternis van een andere tunnel in gejaagd. Nu dwaalde ze door de tunnels, op zoek naar haar trainster. Tijdens de achtervolging had ze er helemaal niet over nagedacht, maar nu had ze het gevoel dat ze Arya in de steek liet. Voor zover zij wist had het meisje geen zaklamp en kon ze dus niks zien. Hopelijk was ze niet verdwaald... 'Gwen!' hoorde ze Arya opeens roepen. Het klonk zacht en het leek ver weg, maar misschien was ze ook wel heel dichtbij, maar zat er een dikke wand tussen hen in. Gwen volgde het geluid, maar na een aantal bochten had ze geen idee meer waar het vandaan gekomen was. 'Gwen?' hoorde ze nog eens. Nu leek het dichtbij. Gwen rende verder, maar weer raakte ze de weg kwijt. Waarom zaten er dan ook zo veel bochten en splitsingen in die tunnels? Ze luisterde aandachtig, maar er kwam niet nog een roep. Gwen was verdwaald. Ze liet zich echter niet afschrikken en liep een willekeurige kant op. Met een beetje geluk kwam ze vanzelf wel bij Arya...

Leuk dat je vanuit je pokémon schrijft, maar misschien is het duidelijker als je dit stukje dan schuingedrukt zet? +1!

(sorry voor de laatheid ^^")

Emilya keek naar het meisje, ze was een paar jonger dan zijzelf. "Gwen is mijn Charmander." zei het meisje. "Ze is hier ergens in deze tunnel, maar ik weet niet waar..." Emilya dacht meteen aan de Charmander die voorbij kwam rennen. Ze knikte begrijpend en wilde zeggen dat ze Gwen misschien gezien had, maar deed dat niet omdat ze bang was dat ze iets fouts zou zeggen. Er volgde een stilte die een eeuwigheid leek te duren. "Ekansss!" Siste Sissy en duwde haar hoofd tegen Emilya's zij. "Sissy! Wat doe je nou?" Riep ze geschrokken tegen haar Pokémon, die haar onschuldig aankeek. "Oh, ik begrijp het al." Vervolgde ze zachtjes en wendde zich tot het meisje. "Ik denk dat ik Gwen heb gezien. Er kwam een Charmander voorbij die achter een Cleffairy aan zat, kan dat Gwen geweest zijn? Ze gingen in die richting." Emilya scheen met de zaklamp in de richting waar zij en Sissy net vandaan kwamen. "Sss..." Siste Sissy en ze stormde in de richting waar de Charmander die waarschijnlijk Gwen was heen was gegaan. "Sissy!" Gilde Emilya en rende achter haar Pokémon aan.

Het duurde even voordat ze doorhad wat er gebeurd was en waarom ze nu op de harde grond van de grot lag. Ze was gestruikeld toen ze achter Sissy aanrende en was op de grond gevallen. Op haar knie zat een rode plek die binnenkort blauw zou worden. Sissy was verder gekronkeld, waarschijnlijk op zoek naar Gwen. "Sissy?" Ze stond op en keek rond op ze de zaklamp kon vinden, waarom liet ze dat ding toch de hele tijd vallen? De zaklamp lag een stukje verderop, maar toen Emilya hem aan knipte, gebeurde er niets. "Fijn," zei ze. "Batterij leeg, of nog erger: kapot." "Sss!" Riep Sissy verderop, ze kwam in de richting van Emilya en het meisje waarvan ze de naam niet wist. Emilya was blij dat haar Pokémon haar terug gevonden had, maar er was geen Charmander bij haar. "Heb je Gwen niet kunnen vinden?" Vroeg ze zachtjes aan Sissy. "Ekan, ekka sss." Zei Sissy terug, waarschijnlijk betekende het zoiets als: nee, helaas niet. "Je hebt op z'n minst je best gedaan, dat is al heel goed." Ze gaf de Ekans een aai over haar paarse huid. Ze zocht even naar het meisje, ze stond een stukje verderop. Emilya liep naar haar toe en zei: "Ik heb me nog niet voorgesteld. Mijn naam is Emilya. Wat is jouw naam." Haar stem was zacht, hopelijk had het meisje haar gehoord.

Zeggen dat Arya een eindje verderop staat is godmode meid Misschien is ze wel bij je komen staan toen je viel? Misschien is ze wel weggegaan? Dit kun je dus beter even aanpassen.

"Ik denk dat ik Gwen heb gezien. Er kwam een Charmander voorbij die achter een Cleffairy aan zat, kan dat Gwen geweest zijn? Ze gingen in die richting,' zei het meisje, de gang aanwijzend waar ze vandaan was gekomen. Dat moest Gwen wel zijn! Zij had achter een Clefairy aan gezeten. Opeens ging de Ekans van het meisje ervandoor. Het meisje riep haar en rende achter haar aan. Arya, die geen zin had om weer alleen achter te blijven, volgde de twee.
Ze rende een hoek om en zag het meisje liggen. Snel liep ze naar haar toe, maar bleef om een meter afstand staan. Wat moest ze eigenlijk zeggen? Iets van: 'gaat het wel' ofzo? Maar dat klonk zo stom. Gelukkig stond het meisje al op. Haar zaklamp bleek wel kapot te zijn. Fijn, was het hier weer zo donker. Ze waren alleen dichterbij de verlichte gangen dan Arya had gedacht en er kwam licht van om de hoek. Het meisje liep naar haar Ekans en praatte even met haar. Arya was te zeer in gedachten verzonken om het gesprek te volgen. Waar was Gwen? Zo ver weg kon ze toch niet zijn? En had ze Arya niet gehoord toen ze riep? Misschien wel, maar wil ze helemaal niet terugkomen, dacht Arya opeens. Misschien wil ze wel veel liever gewoon in het bos leven en niet in een pokéball. Maar nee, natuurlijk wilde ze wel gewoon bij haar blijven! Anders was ez toch al eerder weggegaan? Toch?

"Ik heb me nog niet voorgesteld. Mijn naam is Emilya. Wat is jouw naam?" hoorde Arya de stem van het meisje opeens. Haar stem was zacht, maar Arya hoorde het wel. 'Ik heet Arya,' antwoordde Arya net zo zacht en een beetje verlegen. 'Heeft je Ekans Gwen gevonden?' vroeg ze hoopvol. Waar was ze toch? Wat nou... wat nou als ze helemaal niet meer terug zou komen? Misschien was ze wel de weg kwijt geraakt en kon ze haar nu niet meer vinden. Misschien was ze heel ver weg, aan de andere kant van de berg. Of misschien had ze wel verloren van de Clefairy en lag ze nu ergens in een donkere gang, helemaal alleen...

Gwen liep door de tunnel. Waar was Arya nou? Ze kon niet ver weg meer zijn, ze had haar net nog gehoord. Opeens struikelde ze over een steentje en viel hard op de grond, waardoor ze een vervelende schaafwond op haar kin kreeg. Het prikte. Gwen hoorde het gesis van een Ekans. Was het een wilde pokémon? Gwen had nu weinig zin in een gevecht. Ze moest Arya zien te vinden voordat het meisje al te ongerust werd. Het leek haar namelijk echt iets voor het meisje om ongelofelijk ongerust te worden, terwijl Gwen prima voor zichzelf kon zorgen. Ze kwam vanzelf wel weer terug. Als dit zo doorging duurde het alleen een beetje lang...
Gwen liep door de tunnel. Waar was Arya nou? Ze kon niet ver weg meer zijn, ze had haar net nog gehoord. Opeens struikelde ze over een steentje en viel hard op de grond, waardoor ze een vervelende schaafwond op haar kin kreeg. Het prikte. Gwen hoorde het gesis van een Ekans. Was het een wilde pokémon? Gwen had nu weinig zin in een gevecht. Ze moest Arya zien te vinden voordat het meisje al te ongerust werd. Het leek haar namelijk echt iets voor het meisje om ongelofelijk ongerust te worden, terwijl Gwen prima voor zichzelf kon zorgen. Ze kwam vanzelf wel weer terug. Als dit zo doorging duurde het alleen een beetje lang... Gwen verstopte zich in een smalle spleet aan de zijkant van de gang en verborg haar staart zo goed als ze kon achter een rots. Nu maar hopen dat de Ekans haar niet opmerkte. Ze had nu echt gen tijd voor vechten met een paarse slang.
Wacht, hoorde ze daar zou stemmen? De Ekans draaide zich om en gleed in de richting van het geluid. Misschien was het wel helemaal geen wilde pokémon! Misschien had ze wel een trainer. Als dat zo was en het was ook die trainer die ze net had horen praten, was er best kans dat de persoon tegen wie ze praatte Arya was. Gwen sprong tevoorschijn uit de spleet en volgde de Ekans. Ja, ze had inderdaad een trainer. Een trainster om precies te zijn. En achter die trainster stond... jawel, het was Arya.

Wat bewoog daar achter de Ekans van Emilya? Het was Gwen. 'Gwen!' riep Arya blij. 'Char!' riep Gwen, wat waarschijnlijk Arya betekende. Ze renden naar elkaar toe. Arya knuffelde haar Charmander, zich niks aantrekkend van de hitte van de brandende staart een paar centimeter van haar arm. Gwen was terug en daar ging het om.

+3