Het was een zonnige zaterdagmiddag en na uren lopen kwam het roodharige meisje eindelijk aan in Pewter City. Ze wist dat de Steen Gym hier ook was, maar met alleen Frosch haar Pikachu zou ze de Gym Leader nooit kunnen verslaan. Daarom zou ze alleen een bezoekje aan de stad brengen, en een beetje rondvragen naar de gewoontes en technieken van de Steen Gym. Daarnaast had ze een groot gebrek aan eten. Dat betekende dat ze nog genoeg eten had voor een normaal persoon, maar dit meisje vond niks fijner dan eten, behalve misschien Pokémon gevechten hebben. Dat was ook geweldig. Lucy Marvell was haar naam. Ze reisde al een tijdje alleen, met maar één Pokémon op zak. Ze wou snel een tweede Pokémon vangen, zodat ze misschien nog een kans had tegen Brock, Leader van de Steen Gym. Ze was een trainer, maar had nooit een starter gekregen. Die hoefde ze nu ook niet meer, aangezien ze toch al een hele lieve Pokémon had. Wat Lucy wel nog wou, was een Pokémon waarop ze kon rijden of vliegen. Als de Pokémon zou moeten evolueren voordat hij of zij rijbaar was, dan zou Lucy gewoon wachten. Dat kon ze wel aan...

Nieuwsgierig en hongerig liep ze een schattig winkeltje in. Er was van alles te koop: Pokébrokken, kaarsjes, aanstekers, rugzakken, schoenen, duikbrillen, druiven, meloenen, postzegels, kaarten, boeken, maar datgene dat Lucy’s aandacht trok was een groot rek met beeldjes van Pokémon. Ze waren ontzettend gedetailleerd en leken ontzettend echt. Met ingehouden adem bekeek ze de beeldjes, met groeiende bewondering. Lucy wou dat ze ook zo iets kon maken, dan zou ze pas veel geld voor eten kunnen verdienen! Ze toverde een Pokébal tevoorschijn en murmelde: ‘Frosch, ik kies jou!’ Ze kon het nog steeds niet zonder deze woorden, maar dat zou ze ooit wel leren! De Pikachu verscheen op haar schouder, en keek met zijn zwarte kraaloogjes naar Lucy. ‘Kijk!’ zei Lucy zachtjes en vol bewondering, en ze raakte zachtjes een van de beeldjes aan. ’Zo mooi...’ wijmelde Lucy zachtjes. Plotseling zag ze eten liggen. Echt eten. Heerlijke donuts, appelflappen, stroopwafels en ander snoepgoed lagen in de rekken tegen een muur aan, wachtend om opgegeten te worden. ‘Eten!’ zei Lucy met een hoog stemmetje, en ze stormde naar het eten toe. Ze kwam echter niet ver. Haar enorme tas schommelde heen en weer achter haar rug, en trok haar opzij. Ze viel tegen de kast met beeldjes aan, en samen vielen ze tegen de grond. Er klonk een luid geluid van glas dat brak, en Lucy begon te jammeren en te kreunen van de pijn die ze voelde toen er allemaal glasscherven in haar huid boorde en haar openhaalde. Ze rolde weg, naar Frosch die wél weg had kunnen komen. Ze keek geschrokken naar de kast die eerst nog vol gestaan had met schattige beeldjes. ’Oh oh,’ mompelde ze en de tranen stonden haar nader dan het lachen. Vooral toen de eigenaar van de winkel kwam. ‘Stom meisje! Deze beeldjes waren peperduur en uniek! Ik wil mijn geld ervoor, je gaat me betalen!’ gilde ze razend. ‘Maar ik heb geen geld,’ jammerde Lucy, ’ik heb geen geld om u te betalen!’ De mevrouw zette haar handen op haar heupen. ‘Dan moet je het verdienen! Jij gaat voor mij werken, en al je loon gaat regelrecht naar mij toe, totdat je me terugbetaald hebt!’ zei ze ontevreden. En zo kwam het dat Lucy een uur later in de winkeloutfit van het kleine winkeltje de glasscherven stond op te vegen.

Een korte eerste post, 610 woorden :c