Woedend stampte Kenji de laatste paar meters naar de rand van Cerulean City. Achter hem liep Céline, ietwat schuldbewust, maar toch weer helemaal fit. Vulcan vloog boven hem in een vrij rustig tempo; hij hoefde geen moeite te doen om zijn trainer bij te houden. Ietsje achter het drietal liepen twee meiden, namelijk Sora en Karin, en hun pokémon. Boos keek de jongen over zijn schouder en zond een giftige blik naar het tweetal. Bah, meiden! Waarom reisde hij eigenlijk nog altijd met hen samen? Ze waren alleen maar vervelend, met hun zeurende, zorgzame gedrag. Céline had best nog wel even verder kunnen vechten, ook al was ze vergiftigd. De twee meiden hadden hem harteloos genoemd, hij hen bemoeials. Céline was zijn pokémon, dus was hij nog altijd degene die bepaalde wat goed voor haar was en wat niet. Nu had hij wéér een gevecht gevoerd met Karin, waarbij er wéér geen winnaar uit voort was gekomen, wéér door bemoeienis van Sora. Dat mens was vervelend! Waarom reisde ze eigenlijk met hen mee? O ja, ze moest ook deze kant op... Fijn! Hopelijk zou hij hen verlaten zodra ze in Cerulean waren aangekomen. Dan konden ze allemaal hun eigen weg gaan. Sora naar de Contest, Kenji naar de gym en Karin... waarschijnlijk ook naar de gym, maar hij ging eerst! Hij zou zijn moeder met de grond gelijk maken verdorie! Voor het echter zover was, moest hij eerst Vulcan even trainen.

Knarsetanden stampte de jongen zijn geboortestad binnen. Hij was nog altijd uit zijn hum, al moest hij toegeven dat boos stampen zijn woede toch wel langzaam deed wegebben. Céline versnelde wat en kwam naast hem lopen, haar grote ogen keken hem zielig aan. 'Jaja, het is al goed,' mopperde de jongen, waarna hij de Jolteon een aai over haar kop gaf. Zijn ogen gleden door de voor hem o zo bekende straat waar hij nu doorheen liep; de hoofdstraat van Cerulean City. Aan deze weg lagen alle belangrijke gebouwen van de stad, zoals het Pokémoncenter, de Gym, de Contesthal en de Pokémarkt. De zijstraten brachten je dan weer bij de wat minder belangrijke dingen, zoals de huizen van de inwoners zelf en hier en daar wat kleine winkeltjes die eigengemaakte producten aan de man probeerden te brengen. Kenji zuchtte. Hier was hij geboren, opgegroeid, hij was de stad ontvlucht met zijn pokémon en nu was hij hier alweer terug. Eigenlijk had hij gehoopt dat het nog wat langer zou duren voor hij hier weer door de straten had moeten lopen, maar zijn moeder beheerde de tweede Gym, dus een bezoek aan de stad was een moet. Kenji zuchtte en liep ondertussen door naar het pokémoncenter. Zijn pokémon, en waarschijnlijk ook die van zijn stalkende medereizigers, konden wel een opknapbeurt gebruiken voor de training. De deuren van het pokémoncenter gleden sissend open en de blauwharige jongen stapte naar binnen. Meteen werd hij begroet door Zuster Joy, welke hem bij naam kende. Kenji glimlachte wrang, hopend dat de meiden dat niet gehoord hadden, en gaf zijn pokémon af.

Een paar minuten later kregen ze hun pokémon alweer terug en vroeg Kenji of Zuster Joy ook een plek had waar ze konden slapen. Hij vroeg expliciet om twee aparte kamers. Hallo! Hij ging echt geen kamer delen met die twee meiden! Hoewel de zuster wat verbaasd was dat hij hier wilde blijven, vroeg ze gelukkig niet waarom hij niet naar huis ging. Ze bracht hen rustig naar hun kamers, waar Kenji afscheid nam van de meiden en snel zijn kamer in schoot. Zo, eindelijk even rust! Kenji kleedde zich om, dook in zijn bed en sloot zijn ogen. Hij opende ze echter meteen weer toen er wat gewicht op zijn bed en voeten kwam; Céline was, gewoontegetrouw, op het voeteneinde van zijn bed geklommen en maakte het zich daar nu gemakkelijk. Kenji grijnsde even naar zijn Jolteon, welke even met haar ogen knipperde, kaapte en toen haar ogen sloot. De jongen glimlachte, ging weer liggen en sloot ook zijn ogen. Niet veel later waren ze verzonken in een diepe slaap.

De volgende morgen...

Zonnestralen gleden door het raam van Kenji's kamer naar binnen en schenen op zijn gezicht. Geïrriteerd gromde de jongen, wendde zijn gezicht af en probeerde zijn deken over zijn hoofd te trekken. Door het gewicht van Céline lukte dit hem echter niet en dus stopte hij zijn hoofd onder zijn kussen. Waarom had hij de gordijnen nou niet dicht gedaan gisteravond? Goed, nu hij wakker was kon hij net zo goed uit bed gaan. Kenji gooide de deken van zich af en bedolf Céline daarmee onder de zachte lap. Deze werd wakker doordat er iets op haar terecht kwam en keek verbaasd op. 'Goeie morgen,' grinnikte hij, waarna hij zich aan begon te kleden. Céline kroop onder de deken vandaan, rekte zich uit en keek hem met stralende ogen aan. 'Ja meisje, vandaag gaan we trainen en morgen, morgen gaan we mam uitdagen. Als de training van vandaag voldoende is ten minste.' De Jolteon knikte en verliet samen met hem de kamer. In de zaal van het pokémoncenter ging Kenji aan een tafeltje zitten en begon bij aan het ontbijt dat Zuster Joy hem kwam brengen. Céline kreeg een bakje pokémonvoer, waar ze blij aan begon. De jongen was nog maar net begonnen aan zijn ontbijt toen hij gezelschap kreeg van Sora en Karin. Fijn... De twee meiden wensten hem goede morgen, waarhij brommend op antwoordde, en kregen ook ontbijt van Zuster Joy.

Een kwartiertje later stond het drietal buiten. 'Dus, waar gaan we trainen?' vroeg Karin en ze keek hem vragend aan. Waarom vroeg ze dat nou weer aan hem? De jongen haalde zijn schouders op, maar bedacht zich toen dat hij dé perfecte plek wist! De trainingsruimte van de Cerulean Gym! Alleen de Gymtrainers en -leider konden daar in, maar Kenji, als zoon van de Gymleidster, had ook een sleutel voor de ruimte. Een brede grijns verscheen op zijn lippen, waarna hij antwoordde: 'Ik weet de perfecte plek, kom mee.' Hij draaide zich om en begon met vlotte passen naar de Gym te lopen. Céline huppelde vrolijk met hem mee. Ze leek te beseffen waar ze heen gingen, want met iedere pas die ze dichter bij de gym zetten werd de Jolteon vrolijker en vrolijker. Kenji vermoedde dat, wanneer ze naar huis gingen, de pokémon uit elkaar zou knappen van blijdschap. De Gym doemde al gauw voor hen op aan de linkerkant van de straat en Kenji kon de averci die hij voelde niet negeren. Hij haatte het gebouw. Nog steeds. De deuren gleden open en ze stapten naar binnen. 'Welkom thuis Céline,' fluisterde Kenji met een wrange glimlach terwijl zijn ogen door de hal schoten. Ze hadden geluk, er zat niemand achter de balie en de gang die ze moesten hebben leek ook verlaten. 'Deze kant op,' zei Kenji en hij liep naar de gang aan hun rechterhand. Hij was automatisch gaan fluisteren, omdat hij niet wilde dat zijn moeder of een andere bekende hem zou horen of zien.

Het drietal snelde door de gangen en Kenji voelde zich een beetje een inbreker. Een inbreker in "zijn Gym", want technisch gezien was het gebouw ook van hem. Hoe vaak had zijn moeder hem wel niet verteld dat hij hem zou erven wanneer zij zou stoppen of overlijden? Wel honderd keer. En hoe vaak had hij haar wel niet verteld dat hij dat niet wilde? Wel duizend keer. Luisterde ze echter naar hem? Nee, nooit. Céline trippelde vrolijk voor hem uit en Kenji wist haar nog net op tijd bij één van haar stekels te grijpen en uit het zicht te trekken van de gang die naar het zwembad, het centrum van de Gym, leidde. 'De trainingshal Céline,' siste de jongen. De Jolteon keek hem even aan, knikte en ging toen naar rechts. De tocht leek eeuwig te duren maar eindelijk hadden ze dan de juist deur bereikt. Kenji stapte naar de deur toe, haalde een pasje uit zijn zak en haaldie die door de scanner die naast de deur hing. Het lampje lichtte groen op, er klonk een piepje en de deur ging met een zachte klik open. Kenji duwde de deur open, wachtte ongeduldig tot de meiden en hun pokémon ook binnen waren en sloot toen snel de deur. Zo, het was ze gelukt, ze waren binnen. Grijnzend draaide Kenji zich naar de meiden om, spreidde zijn armen en zei: 'Welkom in de trainingsruimte van de Cerulean Gym!' Goed misschien had hij dat niet hard en trots moeten zeggen. Straks hoorde iemand hem nog!

OOC: Godmode met toestemming!

+4!

Met glinsterende ogen keek Karin naar de stad die voor haar opdoemde. Cerulean City, eindelijk! Hoe lang was ze nu al onderweg? Een maand misschien? In die tijd was ze van Cinnabar island naar Pallet Town gereisd, daar haar pokedex gehaald en vervolgens de Southern Plains overgestoken. Op de Plains was ze Ithai tegen gekomen. Het was haar eerste zelf gevangen Pokémon geweest. In Viridian City was ze Sora letterlijk tegen het lijf gelopen. Het was fijn geweest om een nieuwe vriend te maken en bovendien had ze meteen een reismaatje! Arash had het ook erg leuk gevonden, hij was vrijwel meteen vrienden geworden Sun en Spring. In Viridian Forest hadden ze Kenji ontmoet, hoewel de blauwharige jongen daar niet erg blij mee was geweest. Hun gevecht was onbeslist gebleven, maar ze hadden wel alle drie een Pokémon gevangen. In Pewter City had ze haar eerste Gymgevecht gewonnen, zei het ternauwernood. Ithai had haar verrast door Shock Wave te gebruiken en daarmee hadden ze Onix verslagen. Kenji had Brock ook verslagen, iets waar hij nog altijd graag over pochte. Op weg naar Cerulean City hadden ze een groot avontuur beleefd in Mount Moon en nu waren ze eindelijk in de blauwe stad aangekomen. Om één of andere reden leek Kenji niet echt blij om hier te zijn. Sterker nog, hij was nog meer uit zijn hum dan gewoonlijk.

Vrolijk pratend liepen Karin en Sora achter de jongen aan de stad in. Ze liepen meteen naar het Pokemoncenter. Ze waren toe aan een goede maaltijd en een zacht bed. Daarnaast waren haar Pokémon ook wel aan wat rust toe. Kenji was al bij de balie toen het rozeharige meisje net door de glazen schuifdeuren liep. "Hallo," groette ze zuster Joy vrolijk. Ze legde de pokéballs van Ithai en Kaede op de toonbank en tilde Arash er toen ook op. "Zorg goed voor ze." Ze aaide haar Growlithe nog even over zijn kopje, waarna ze zuster Joy naar hun kamers volgde. Karin praatte nog wat na met Sora, maar ze kropen al gauw hun bed in. Morgen was er weer een dag.

The next morning.

Gapend rekte Karin zich uit. Ze voelde zich heerlijk uitgerust, een bed sliep zoveel dan een slaapzak op de harde grond! Uit gewoonte keek ze naast zich, maar bedacht zich toen dat Arash natuurlijk in de verpleegafdeling had geslapen. Ondertussen was Sora ook wakker geworden. "Goedemorgen," glimlachte Karin. Ze rolde uit haar bed en begon haar kleding bij elkaar te zoeken. Vandaag moest ze hard gaat trainen. Bij deze Gym had ze weer geen voordeel qua type. Behalve als ze nu nog een Gras of Elektrisch type zou vangen. Of Sora's Pokémon kon lenen, maar die kans achtte ze niet zo groot. Waarschijnlijk zou Sora haar Pokémon niet willen verwonden, maar ze zou ook willen dat Karin het op eigen kracht zou redden. Nog in gedachten verzonken liep ze naar de gemeenschappelijke ruimte, maar ze vergat niet haar Pokémon op te halen bij de balie. Arash was erg blij om haar te zien, net als zij hem. Ze werden niet vaak zonder elkaar wakker. Kenji zat al aan tafel, dus schoven ze bij hem aan.

Na een lekker ontbijt stond het drietal buiten. "'Dus, waar gaan we trainen?" vroeg Karin aan niemand in het bijzonder. Eerst gaf niemand echt antwoord, totdat Kenji zei: "Ik weet de perfecte plek, kom mee." Karin wisselde een verbaasde blik met Sora en volgde de jongen toen. Tot haar stomme verbazing leidde hij hun naar de Gym. Daar leidde hij hun langs de balie en fluisterde hij dat ze moesten volgen. Karin kreeg sterk het gevoel dat ze hier niet mochten zijn, maar ze volgde hem toch. Hij sloeg rechtsaf en liep recht op een gesloten deur af. Zonder aarzelen pakte Kenji een pasje uit zijn zak en haalde deze door de kaartlezer. Hoe kwam hij daar aan? Snel volgde ze hem de ruimte in en stond daar even met haar mond vol tanden. Dit was geweldig! Overal waren trainingsattributen, er was een arena en zelfs loopbanden! "Welkom in de trainingsruimte van de Cerulean Gym!" zei Kenji met trots in zijn stem. Karin draaide zich om en keek met met een stomverbaasd gezicht aan. "Kenji, hoe kom je aan dat pasje? Mag je hier überhaupt zomaar komen?" vroeg het meisje kritisch. Ze had zo het gevoel dat ze iets illegaals aan het doen waren!

OOC: omg, ik heb hier ene dik uur over gedaan. En het faalt, bah.

Hmmm, ja ik denk dat je er wel wat meer uit had kunnen halen inderdaad, maar als het een keer niet lukt, dan is dat gewoon zo +3 voor je harde werk!

Hoe hadden ze die pinda ooit trainer kunnen laten worden? Wie was er ooit zo gek geweest om hem daar een pokémon te geven? Sora wist zeker dat de ouders van Kenji compleet op hun achterhoofd waren gevallen dat ze hun zoon ooit een pokémon, laat staan een Eevee, hadden toevertrouwd. Misschien had de jongen zijn ouders wel bedreigd en hadden ze hem maar een pokémon gegeven zodat hij op reis zou gaan en hen met rust liet. Op de één of andere manier kon Sora het zich perfect voorstellen dat Kenji zijn ouders zou bedreigen. Of in ieder geval zo erg irriteren dat ze hem maar wat graag de deur uit zouden willen schoppen. Als hij haar kind was geweest had ze hem zeker weten allang en breed eruit gezet. Enfin, gelukkig was ze niet Kenji's moeder, ze moest er niet aan denken! Haar kinderen zouden vast en zeker de liefste, braafste kinderen van de wereld worden! Ze zou haar kinderen dan zeker weten grootbrengen met pokémon en hen alles leren over hoe ze hen moesten verzorgen. Ze zou voorkomen dat haar kinderen ooit zo zouden worden als Kenji nu was. Sora staarde nog even naar de rug van de jongen die een aantal meters voor haar en Karin liep en schudde toen haar hoofd. Goed, ze had nu wel lang genoeg over Kenji en kinderen nagedacht, het was tijd voor wat anders.

Vrolijk pratend met Karin volgde de groenharige de super humeurige Kenji. De jongen leek absoluut niet blij met het feit dat Sora zijn gevecht met Karin had gestopt, maar ja, dan had hij haar maar geen scheidsrechter moeten maken. Zij had toen namelijk de "macht" gekregen om het gevecht te stoppen en dat had ze gedaan zodra ze had gezien dat Céline zo niet verder kon. Gelukkig was Karin het met haar eens geweest en was het twee tegen een geweest (eigenlijk meer tegen één, want hun pokémon stonden ook achter het besluit) 'Hij overdrijft nu wel heel erg, vind je niet?' merkte Sora op tegen Karin. Ze wees op Kenji, die bij iedere stap die hij dichter bij Cerulean zette bozer leek te worden. Waar had dat joch last van? Kon hij nou echt niet genieten van het leven? Hij leek ook helemaal niet blij te zijn om in Cerulean aan te komen. Sora schudde haar hoofd. Vreemd joch.

Op haar dooie gemaktje liep Sora, samen met Karin, Cerulean City binnen. Sun zat op haar schouder en keek haar ogen uit toen ze de stad betraden. Spring liep naast haar en ook zij keek nieuwsgierig om zich heen, zij het wat minder uitbundig dan Sun. Die zat namelijk zo wild om zich heen te kijken dat Sora heen en weer werd geslingerd tijdens het lopen. 'Zeg, als jij nou eens even rustig doet,' glimlachte ze tegen de enthousiaste Pikachu. Deze riep blij 'Pika!' en probeerde toen stil te blijven zitten, al wilde dat nog niet helemaal lukken. Kenji was inmiddels al in het pokémoncenter verdwenen en de twee meiden volgden hem. Bij de balie begroette Sora Zuster Joy met een vrolijke 'Hallo!' en legde de pokéballs van Summer en Moon op de balie. Sun sprong er zelf op en Sora tilde Spring op zodat ook zij erbij kon. 'Tot morgen jongens,' glimlachte ze naar hen, waarna ze de zuster volgde naar de kamer waar ze vanavond, samen met Karin, zou overnachten. Kenji verdween, na een korte groet, in zijn eigen kamer. Sora volgde Karin naar hun eigen kamer. Daar werd nog even kort gepraat, waarna ze beide al gauw onder de wol kropen. Sora staarde nog even naar het plafond terwijl haar gedachten naar morgen gingen. Morgen zou ze eindelijk aan de slag gaan voor haar eerste Contest! Ze had er zin in. Hopelijk ging het een beetje goed. Ze draaide zich op haar zij en viel al gauw in slaap.

De volgende morgen.

Loom rekte Sora zich uit. Buiten scheen een heerlijk zonnetje en het beloofde een prachtige dag te worden. Een geweldige dag om te trainen! 'Goeie morgen!' riep Sora terwijl ze ondersteboven naar Karin keek, welke onder haar in het stapelbed lag. De deur van de kamer ging langzaam open en Spring en Sun kwamen binnen. Sora vermoedde dat Spring de deur met haar roede open had weten te krijgen. Sun klauterde in hoog tempo langs het trappetje van het stapelbed omhoog en sprong bovenop haar. 'Haha jij ook goede morgen!' reageerde Sora vrolijk. Ze knuffelde haar Pikachu en klom toen uit bed. Snel kleedde ze zich aan en toen liep ze samen met Karin naar de gemeenschappelijke ruimte van het pokémoncenter. Bij de balie haalde ze Summer en Moon op, waarna ze zich bij Kenji voegden. De jongen was al bezig met zijn ontbijt en leek niet al te blij met hun aanwezigheid, maar Sora negeerde hem. Ze bedankte Zuster Joy voor het ontbijt dat zij hen bracht en begon toen te eten.

Na het ontbijt werden de spullen opgeruimd en niet veel later stonden ze allemaal buiten. Sora haalde diep adem en snoof tevreden de frisse ochtendlucht op. De geuren van heerlijke bloemen, versgebakken brood en Springs knol vulden haar neusgaten en het meisje keek tevreden. Ja, vandaag werd een perfecte dag. 'Dus, waar gaan we trainen?' vroeg Karin en Sora keek de twee naast haar aan en haalde haar schouders op. Ze kende Cerulean niet zo goed, dus ze wist ook niet waar ze het beste konden gaan trainen. Had het pokémoncenter niet een trainingsveld? Nog voor ze deze vraag echter kon stellen riep Kenji al dat hij wel iets wist. Verbaasd keek Sora naar Karin, waarna de twee de jongen volgde. Ze was benieuwd naar hun bestemming. Vreemd genoeg bracht de jongen hen naar de Gym. Wat gingen ze daar nou weer doen? Was Kenji soms van plan om de Gymleider uit te dagen, om op die manier te trainen? Dat was gewoonweg zelfmoord! Sora wilde de jongen net aanspreken op zijn belachelijke idee, toen ze de Gym al hadden bereikt.

Zodra ze binnen waren veranderde de houding van de jongen en daar kreeg Sora de kriebels van. De jongen begon te fluisteren en gebood hen hem te volgen. Sora deed dit, maar hoe verder ze de Gym door slopen, hoe meer ze zich een inbreker voelde. Ze begon dan ook steeds verder voorover gebukt te lopen. Na een tijdje lopen, wat voor Sora wel een eeuwigheid leek, kwamen ze aan bij een deur. Kenji liep er heen, haalde een pasje tevoorschijn en ontsloot daarmee het slot. Hij opende de deur en snel schoten de drie kinderen en hun pokémon naar binnen. De deur werd achter hen gesloten en Sora's mond zakte open zodra ze goed en wel om zich heen keek. Ze bevonden zich in een enorme ruimte, gevuld met apparaten en een arena. Wtf! Kenji heette hen trots welkom in de trainingsruimte van de Gym en Sora was compleet met stomheid geslagen. Hoezo had Kenji toegang tot deze ruimte? Ook Karin was verbaasd, maar zij vond het eerder verdacht. Sora draaide zich om toen ze de stem van haar vriendin hoorde. Deze klonk stem, alsof ze het gevoel had dat het niet klopte. Sora moest toegeven dat ze het ook niet geheel vertrouwde. Hoe kwam de jongen aan het pasje? En waarom moesten ze zo sneaky doen? Afwachtend keek ze naar Kenji, wachtend op zijn antwoord.

Hoe kan een stem 'stem' klinken? +5!

Kenji kon een gigantische grijns niet onderdrukken bij het zien van de grote verbazing op de gezichten van de meiden. Ja, dit hadden ze niet aan zien komen. Even grinnikte de jongen, maar daar hield hij gauw mee op toen Karin hem op een zeer kritische toon vroeg hoe hij aan dat pasje was gekomen en of ze hier wel mochten komen. Kenji zette zijn handen in zijn zij en keek Karin uitdagend aan. 'Ik heb het pasje niet gestolen, als je dat soms wilt zeggen. Ik heb hem gekregen van mijn moeder. Zij is-' Kenji sloot zijn mond. Was dit het moment om op te biechten dat zijn moeder de gymleidster was? Nee, nu nog even niet. '-ze werkt hier,' besloot hij zijn zin af te maken. Zo, niet gelogen en toch niet de complete waarheid verteld. Perfect. 'We mogen hier vast wel komen. Het is een trainingsruimte, wij zijn trainers en ik heb een pasje.' Hij keek van Karin naar Sora, 'Zo, verder nog bezwaren? Anders kunnen we nu beginnen met de training.' Hij wachtte even op eventueel protest van de meiden en besloot toen dat ze lang genoeg niks hadden gedaan. Hij was hier verdorie naartoe gesneaked om te trainen, niet om kritisch ondervraagd te worden! Anders was hij wel in het pokémoncenter gebleven. Zuster Joy zou vast en zeker ook wel willen weten hoe het met hem ging en waarom hij nooit contact opnam met zijn moeder.

Kenji liep bij de deur vandaan, negeerde de twee aanwezige meisjes verder en haalde pokéball van Vulcan tevoorschijn. 'Tijd voor een beetje training jongen,' zei hij, terwijl hij de bal de lucht ingooide. In een witte flits verscheen zijn Spearow in de lucht, welke hem afwachtend aankeek. Kenji keek om zich heen. Hoewel het een watergym was, was er geen zwembad in de ruimte aanwezig. Het bad in het centrum van de gym werd namelijk gebruikt voor de trainingen in het water, deze ruimte was voor de trainingen op het droge. Even viel zijn oog op een loopband, maar gezien het feit dat Vulcan niet kon rennen, was dat zinloos. 'Okay jongen, we gaan even je snelheid oefenen.' De blauwharige liep naar een muur waar een bak met ballen stond. 'Zorg dat geen enkele bal je raakt,' gaf Kenji zijn Spearow de opdracht terwijl hij een paar ballen uit de mand pakte. 'Klaar?' Spearow knikte en Kenji gooide de eerste bal in zijn richting. Deze ontweek hij netjes. Kenji glimlachte en gooide nog een bal, snel gevolgd door een derde. Spearow was aardig goed, maar Kenji vond dat het wel beter kon. Hij begon nu meerdere ballen tegelijk te gooien, iets wat het moeilijker maakte voor Vulcan. Deze werd geraakt door twee ballen, één tegen zijn vleugel en één op zijn kop. De vogelpokémon kraste boos en zette een Fury Attack in op de ballen die Kenji naar hem gooide. De jongen hield op en keek naar de verscheurde ballen op de grond. 'Dat gaat mam niet leuk vinden,' mompelde hij, waarna hij zich tot Vulcan richtte. 'Goed gedaan jongen!' Goed, volgende oefening!

+2

Kenji zette uitdagend zijn handen in zijn zij terwijl Karin hem met priemende ogen aankeek. "Ik heb het pasje niet gestolen, als je dat soms wilt zeggen," zei de jongen. Hmm, dat was inderdaad precies wat zij gedacht had ja. Ergens zag ze Kenji er voor aan om dat te doen. Hij sloop immers ook zonder morren een Gym binnen. "Ik heb hem gekregen van mijn moeder. Zij is-' Kenji haperde even. Karin hield haar hoofd schuin en keek de jongen vragend aan. '-ze werkt hier," zei hij toen. Het rozeharige meisje keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan. Juuuiist, erg geloofwaardig. Wat verborg hij toch? Deze mysterieuze jongen met zijn afkeer van Cerulean City die evolutiestenen ontving van een Pidgeot die hij duidelijk kende? Een jongen die een Gym binnen sloop alsof het illegaal was, maar wel een pasje had die toegang gaf tot deze besloten ruimte? "'We mogen hier vast wel komen. Het is een trainingsruimte, wij zijn trainers en ik heb een pasje." Kenji keek hun aan alsof daarmee de zaak was afgedaan. Alleen vergat hij dat hij hierheen was geslopen als één of andere ninja. "Zo, verder nog bezwaren? Anders kunnen we nu beginnen met de training." Karin wierp even een blik op haar vriendin en haalde toen haar schouders op. Ach, ze waren er nu toch. Daarnaast kon ze Kenji alle schuld geven als ze werden gepakt. De blauwharige jongen was ondertussen al begonnen met de training van Vulcan. "Laten wij ook maar wat gaan doen dan," zei Karin nuchter, terwijl ze Kaede's bal door haar hand liet rollen.

Ze wierp de bal op en de Pidgey verscheen in een witte flits. Karin keek de vogel even nadenkend aan. Kaede was haar zwakste speler op dit moment, maar het volgende Gymgevecht zou volledig van hem afhangen. Eigenlijk zag ze dat nog niet echt goed aflopen. Het meisje beet even op haar lip. Ze was een nieuwe teamgenoot nodig, maar al kon ze een elektrisch of gras type vangen, die zou het ook niet alleen afkunnen. Conclusie; Kaede moest sterker worden en snel! "Okee jongen, laat we even kijken wat je allemaal kan." Karin pakte haar pokedex erbij. "Doe je Tackle op die zandzak," zei ze kordaat, terwijl ze op een zandzak wees die zo'n twee meter boven de grond hing. Kaede kraste, vloog een rondje om snelheid te maken en ramde de zak. De zak wiebelde hard heen en weer en verloor wat zand door een gat in de zak. Kaede was echter ook wat gedesoriënteerd. Hij schudde verwilderd met zijn kop. "Kaede, je moet je sneller herstellen! Nog een keer Tackle." Karin balde haar vuisten en volde de vogel met haar ogen. Opnieuw maakte hij snelheid en ramde hij de zak. Dit keer controleerde hij de impact beter en kwam hij kwetterend uit de aanval. Karin schoot in de lach. "Goed zo jongen! Doe nu je Sand Attack." De zak was nog meer zand verloren, dus er lag genoeg om de aanval uit te voeren. Karin had verwacht dat de Pidgey het zand op zou schoppen met zijn poten, maar hij deed iets compleet anders. Kaede dook naar beneden, opende zijn vleugels wat om vaart te verminderen en sloeg toen zijn rechtervleugel het zand op, waarbij hij zelf om zijn as tolde. Het zand vloog in een wervelwind. Ze keek de Pokémon met open mond aan. Wauw! Kaede had zoveel meet stijl en finesse dan haar andere twee Pokémon! Ze zou haar aanvalsstijl volledig om moeten gooien.

Met een zelfgenoegzaam gezicht kwam Kaede op haar schouder zitten. Ze aaide hem over zijn kopje en glimlachte. "Dat was een aangename verrassing." De Pidgey kraste zag en beet even in haar oor. "Nou, laat eens zien wat je nog meer kan. Gust?" Kaede spreidde zijn vleugels en sloeg Karin zacht tegen haar hoofd. Hij vloog op en maakte haar haren wat in de war. Karin streek haar roze plukken glimlachend weer glad en volgde de Pidgey nauwlettend. Hij fladderde naar de zandzak en begon steeds harder met zijn vleugels te slaan. De zandzak begon steeds wilder heen en weer te zwaaien en strooide zand door de hele zaal. Karin schoot in de lach bij het zien van de zandbak die ontstond. "Hahaha, stop maar Kaede! Straks verander je de zaal in de Sahara." Kaede fladderde naar een dwarsbalk in het plafon en kraste vermaakt. Karin keek weer even op haar pokedex. "We gaan nu je Quick Attack oefenen," zei ze vastberaden. In plaats van enthousiast opvliegen bleef de Pidgey zitten. Hij kraste wat en zijn ogen stonden triest. Karin keek hem met grote ogen aan. Hij kende nog geen Quick Attack? Ze kreunde. O nee! Dat betekende dat hij tussen de level 9 en 13 zat! Hij moest toch echt minstens boven de level 15 zijn wilde ze ook maar enige kans hebben.Karin wreef even over haar slapen. "Geen probleem," prevelde ze, "Ik leer het hem gewoon." Ze keek op en zag dat de Pidgey er een beetje zielig bij zat. Hij voelde aan dat zijn trainer teleurgesteld was. "Kom op Kaede, dan gaan we het je gewoon leren. Vlieg door de zaal, zo snel je kan. Sneller dan je ooit hebt gevlogen!" Kaede keek haar wat twijfelachtig aan, maar vloog toch op. De Pidgey vloog door de zaal, klapte als een bezetene met zijn vleugels, maar er was geen sprankeltje witte waas te zien, noch bovenmaatse snelheden. Na vijf minuten steeds Kaede zwaar hijgend naast haar neer. "Geeft niet jongen, het komt wel," sprak Karin bemoedigend, hoewel ze haar eigen teleurstelling maar met moeite kon verbergen. Ze haalde haar waterfles uit haar tas en goot wat water in een drinkbak. De Pidgey dronk er dankbaar van. Karin ging in kleermakerzit naast hem zitten. Wat konden ze nog meer doen om een Quick Attack op te wekken?

Wat dacht je van hem achterna laten zitten door een bovenmaatse Spearow? =p +4 voor jou!

Zoals verwacht kwam Kenji met een oplossing op de proppen, maar wat zijn oplossing was, dat vertelde hij niet. Het enige wat hij zei was dat ze hem moesten volgen, dus dat deden de twee meisjes dan maar. Sora vroeg zich af waar de jongen hen heen bracht. Haar leek het veel beter om weer richting Mount Moon te gaan of om achter het pokémoncenter te trainen. Kenji had overduidelijk andere plannen, want hij voerde hen naar de Gym! Wat was die jongen van plan? Zag hij de Gymleider nu al uitdagen soms als een leuke trainingsmethode? Nou moest Sora toegeven dat ze met Sun en Spring wel in het voordeel zou zijn bij deze Watergym, maar ze was zeker niet sterk genoeg om te winnen, voordeel of niet. Inmiddels waren ze de gym al binnengedrongen en in een ruimte beland waarvan beide meisjes sterk hun twijfels hadden of ze daar wel mochten zijn. Karin voelde de jongen dan ook meteen aan de tand. Het antwoord was verrassend. De jongen vertelde, nogal haperend, dat zijn moeder hier werkte en dat hij de pas van haar had. Sora had het gevoel dat de jongen niet helemaal eerlijk was tegen hen, maar ze kon er verder niet op in gaan, omdat de jongen hen zijn rug toekeerde en begon met de training van Vulcan.

Sora keek de jongen met opgetrokken wenkbrauw aan en richtte zich toen op Karin. Deze keek ook even naar haar, haalde toen haar schouders op en begon ook met trainen. Sora keek even naar haar twee vrienden, al wist ze niet zeker of ze Kenji al als een vriend kon zien. De jongen was druk bezig met zijn Spearow en Karin was de ruimte aan het veranderen in een Sahara met haar Pidgey. Even trok het meisje haar wenkbrauw weer op, waarna ze zich tot haar pokémon richtte. ´Spring, wat dacht je van een beetje training?’ De Bulbasaur knikte, ze had duidelijk zin in een beetje oefening. Sun had echter ook zin in beweging en stortte zich op één van de loopbanden in de zaal. Sora grinnikte even bij het zien van de kleine gele pokémon die als een malloot op de loopband aan het rennen was. Haar ogen gleden weer naar haar Bulbasaur, welke aan de onderkant van haar jurkje stond te trekken met haar roede. ‘Ja meisje, sorry, we gaan aan de slag.’ Ze liep samen met Spring wat weg van de rest en keek de kleine pokémon toen aan. ‘Goed, laten we beginnen met je Sleep Powder.’ De Bulbasaur knikte en concentreerde zich. Sora deed met haar mee, al zou haar concentratie niet veel helpen om de aanval van de pokémon te versterken. Langzaam maar zeker kwam er een blauw poeder tevoorschijn vanuit de knol op Bulbasaurs rug. Sora kon het niet helpen te juichen toen ze zag dat het al meer was dan de vorige paar keren dat ze deze aanval had geoefend. ‘Goedzo Spring! Ga door!’ moedigde ze haar pokémon aan. De Bulbasaur deed nog meer haar best en Sora zag vol trots dat het poeder zich vermeerderde. Geweldig! Hier kon ze zeker wat mee tijdens haar contest!

Even keek Sora naar Kenji en Karin. Het tweetal was nog druk aan het oefenen en dus richtte het groenharige meisje zich weer op Spring. ‘Goed, laten we nu wat anders proberen.’ Even dacht ze na over welke aanvallen Bulbasaur nog meer kon. ‘Laten we je Razor Leaf oefenen,’ besloot het meisje. Spring knikte weer en ging op zoek naar iets waar ze op kon richtten. Ze koos een grote zak, gevuld met zand, welke aan het plafond ging. Sora had al door dat deze zak net zo zou sneuvelen als de zak die Karin had gemolesteerd, maar ze kon haar pokémon niet meer tegenhouden. De Bulbasaur vuurde een heleboel messcherpe bladeren op de zak af en hoewel de aanval nog niet zo sterk was als hij zou moeten zijn, ontstonden er wel scheuren in de zak. Zand begon op de grond te stromen en al gauw was de zak leeg en de vloer vol. Hmmm, misschien was dit niet zo handig. De ruimte veranderde langzaam in een chaotische plek. Daar zou de eigenaresse van de gym vast niet zo blij mee zijn…

+3!

Cynthia was zeer tevreden over haar nichtje. Niet alleen had Kasumi gekozen voor een waterpokémon als starter (welke beweegreden daar achter zat kon haar niet schelen), maar het meisje was ook nog eens een goede leerling. Ze leek echt bereid om te leren over hoe zij Shui, haar Squirtle, het beste kon verzorgen en trainen en dat deed haar deugd. Het maakte haar echter ook wel een beetje triest, omdat ze graag had gewild dat Kenji ook zo om zou gaan mijn zijn pokémon, en dan vooral waterpokémon. De jongen had echter een enorme hekel aan deze prachtige pokémon en de vrouw snapte maar niet waarom. Was het haar schuld? Had ze hem niet tussen haar waterpokémon op moeten voeden? Misschien had ze haar liefde voor deze pokémon niet zo aan haar zoon op moeten dringen... Even staarde Cynthia triest in haar kopje thee. Een zucht ontsnapte uit haar mond en even sloot de vrouw haar ogen. Toen opende ze deze weer, dronk haar thee op en richtte haar ogen toen op Kasumi. 'Nou meisje, ik hoop dat je voldoende bijgekomen bent, want het is tijd om verder te gaan met je training.' Getweeën liepen de Gymleidster en haar nichtje door de Gym. Ze gingen echter niet terug naar het grote zwembad, nee, Cynthia was van plan Kasumi op het droge verder te gaan trainen. Waterpokémon waren in het voordeel in het water, wat betekende dat ze op het land een stuk gemakkelijker waren om te verslaan. Kasumi had het voordeel dat zij een waterpokémon had die zich op het land kon voortbewegen en Cynthia had besloten hem daarin te trainen. 'Gaan we niet terug naar het zwembad?' hoorde Cynthia naast zich. Ze keek glimlachend naar het blauwharige meisje naast haar. 'Nee meid, we hebben vandaag wel genoeg getraind in het water. Ik neem je nu mee naar een bijzondere plek hier binnen de Gym.' Meer liet ze niet los. Ze wilde de nieuwsgierigheid van Kasumi wekken en dat leek aardig goed gelukt. Het meisje was druk tegen Shui aan het fluisteren en Cynthia keek even glimlachend naar Alex. Deze glimlachte terug en trippelde wat voor haar uit in de richting van de trainingsruimte verderop. Alles leek normaal, totdat ze de ruimte tot op een meter genaderd waren. Alex spitste zijn oren en ook Cynthia kon duidelijk horen dat er mensen in de ruimte waren. Wat vreemd, ze had iedereen toch vrij gegeven vandaag? Of waren er toch een paar van haar Gymtrainers komen trainen vandaag? Cynthia liep naar de deur en luisterde even. Binnen werd druk getraind zo te horen, maar het klonk niet als de training van waterpokémon. Alex sprong tegen de deur op en het leek wel alsof daarbinnen iets of iemand was die hij herkende. Zou het- Cynthia haalde een pas uit haar zak, haalde deze door de scanner en gooide de deur open. Meteen werd duidelijk dat het niet haar Gymtrainers waren die in de trainigsruimte aan de gang waren. Overal lag zand en de hele ruimte leek wel een puinhoop. 'Wat is hier aan de hand!' riep Cynthia, zowel geschrokken als woedend. Welke vandalen hadden dit op hun geweten!? 'Jol!' Cynthia schrok zich een hoedje toen er opeens een Jolteon op haar af kwam rennen en haar haast omver sprong. Die vrolijke uitdrukking, die twinkelende ogen, was dit... 'Céline?' vroeg de vrouw bijna ademloos. 'Jol!' riep de pokémon blij en likte haar over haar wang. Cynthia was bijna in een soort shock aan het raken, maar kwam daar uit dankzij Alex. Hoewel de Vaporeon blij was om Céline weer te zien, keek hij streng naar Cynthia en gebaarde toen naar links van haar in de zaal. 'Kenji?' fluisterde de vrouw. Tranen welden op in haar ogen, maar ze veegde ze gauw weg. Ze krabbelde weer overeind, maakte haar rug recht, zette haar handen in haar zij en toverde een strenge blik tevoorschijn. 'Kenji Claves!' blafte ze naar haar zoon. 'Wat heeft dit in hemelsnaam te betekenen!?' Waar haalde hij het lef vandaan om zomaar haar Gym binnen te sneaken en de boel te molesteren? 'Waarom heb je niet gezegd dat je er was!? En wat heb je met mijn trainingsruimte gedaan! Hoe haal je het in je hoofd om hier binnen te komen sluipen zonder wat te zeggen! En waarom heb ik zo lang niks van je gehoord? Je had me best een bedankbriefje kunnen sturen voor die evolutieset!' Ja, ze had haar zoon echt gemist. Dat zou ze echter pas zeggen ná haar tirade.

OOC: Godmode met toestemming =)

Whaha, wat een warm welkom XD +4!

In stilte at Kasumi haar broodjes en dronk wel twee glazen jus d'orange. Twijfelend keek ze naar het broodmandje op tafel en pakte er toch nog een kaiserbroodje uit. Tante Cynthia zei dat ze haar krachten nodig zou hebben, dus dan kon ze beter goed eten! Kasumi belegde het broodje niet, maar scheurde er steeds een stukje af en stopte dit in haar mond. Ze holde het broodje uit, want de zachte binnenkant was het allerlekkerste! Het meisje had haar broodje bijna op toen Cynthia aangaf dat ze verder zouden gaan. Kasumi stopte snel het laatste, wat te grote, stuk in haar mond en liep druk kauwend achter haar tante aan. Shui volgde haar, de Squirtle kon niet wachten om weer verder te gaan met zijn training. "Gaan we niet terug naar het zwembad?" vroeg Kasumi verbaasd, terwijl ze de vrouw met het lange, blauwe haar volgde. De vrouw hield iets in zodat ze meer naast elkaar liepen. "Nee meid, we hebben vandaag wel genoeg getraind in het water. Ik neem je nu mee naar een bijzondere plek hier binnen de Gym." Haar tante glimlachte en Kasumi ontplofte haast van nieuwsgierigheid. Toch wist ze haar mond te houden, het leek er niet op dat Cynthia meer zou vertellen. In een handige beweging bukte Kasumi en schepte ze Shui op in haar armen. "Misschien gaan we naar een geheim, ondergronds trainingscentrum," fluisterde ze opgewonden in zijn oor. Shui giechelde even, waarop Kasumi hem verbaasd aankeek. Ze had hem nog nooit horen giechelen! Daardoor begon ze zelf ook zachtjes te lachen, het waren vast de zenuwen.

Ze wandelden door een gang en opeens begon Cynthia's Vaporeon zich vreemd te gedragen. Haar tante stapte meteen naar voren om de deur te openen, Kasumi hield wat meer afstand. Was er iets aan de hand? Waren er indringers? Dieven? De deur ging open en het meisje liep behoedzaam achter haar tante aan. "Wat is hier aan de hand!" bulderde Cynthia, net op het moment dat Kasumi de ravage overzag. Het was een enorme gymzaal met allerlei trainingsattributen. Er lag een enorme lading zand op de grond, alsof ze hier een beachvolleybal toernooi wilden houden, en overal rolden tennisballen door de ruimte. Daarnaast was het aardig druk. Twee meisje en een jongen gaven alle hun pokémon bevelen, hoewel ze hier wel mee gestopt waren toen tante Cynthia zo had geschreeuwd. Op dat moment sprong één van de Pokémon op haar tante af, die eerst heel verrast was, maar toen blijk van herkenning gaf. Kasumi stond besluiteloos bij de deur met haar Squirtle in haar armen. Moest ze haar tante niet helpen? Twijfelend zette ze een pas naar voren, maar toen kwam de vrouw zelf al weer overeind. Haar hele houding veranderde, dit was niet de vriendelijke vrouw die haar zojuist had getraind.

"Kenji Claves!" blafte Cynthia toen. Kasumi's gezicht veranderde opslag toen ze de naam herkende. Haar ogen werden wat groter en haar mond vormde een kleine O. Kenji, dat was haar neefje! De zoon van tante Cynthia. Die was toch op reis? Waarom was die nu hier? Kasumi trok haar gezicht weer wat meer in de plooi. Haar donkere ogen bleven verbaasd op Kenji gericht. Die kreeg ondertussen een donderpreek van zijn moeder. Toen gleed haar blik over de andere twee meisjes in de ruimte. Het meisje met roze haar keek heel erg schuldig naar de bult zand op de vloer. Een Pidgey lande op haar schouder. Kasumi keek omhoog en zag een gesloopte zandzak hangen. Aha, ze had haar Pidgey dus laten trainen op die zak. Niet erg slim. Maar wat moest ze nu? Het blauwharige meisje stond nog altijd bij de deur. Moest ze nu weggaan? Of wachten tot haar tante uitgefoeterd was? Kasumi koos voor dat laatste, straks kreeg zij ook een preek omdat ze weg was gelopen!

OOC: Godmode met toestemming

+3!

Kenji keek even om zich heen. Karin en Sora hadden zich er blijkbaar bij neer gelegd dat hij niet verder ging uitweiden over hoe hij aan dat pasje kwam en waren ook begonnen met trainen. Mooi, dat scheelde weer gezeur. De jongen keek weer naar zijn Spearow en dacht na. Wat kon hij nog meer oefenen? Hij wist precies hoe zijn moeder vocht met haar pokémon en wist ook al hun sterke en zwakke punten, maar hij wist ook dat Vulcan zwak zou zijn tegen de ijsaanvallen die zijn moeder kon. Hij moest er zijn voordeel uit halen dat hij in de lucht zat. Hmmm, wat voor afstandsaanvallen kon Spearow allemaal? Erg lang om daar over na te denken had de jongen niet, want plotseling hoorde hij zijn naam. 'Kenji Claves!' Barst! Kenji herkende die strenge stem uit duizenden! Dat was de stem van zijn moeder wanneer die hem streng probeerde toe te spreken. Hij was daar nooit echt van onder de indruk geweest, maar nu voelde hij zich toch een beetje geïntimideerd. Langzaam draaide de jongen zich om. Ja hoor, daar stond ze, helemaal recht, de handen in de zij en een strenge blik in haar ogen. 'Wat heeft dit in hemelsnaam te betekenen!?' blafte de vrouw naar hem. Wauw, ze was zowaar echt streng! Waar had ze dat geleerd? 'Waarom heb je niet gezegd dat je er was!? En wat heb je met mijn trainingsruimte gedaan! Hoe haal je het in je hoofd om hier binnen te komen sluipen zonder wat te zeggen! En waarom heb ik zo lang niks van je gehoord? Je had me best een bedankbriefje kunnen sturen voor die evolutieset!'

Kenji was er gewoonweg stil van. In al die jaren had zijn moeder het nooit voor elkaar gekregen om echt boos op hem te zijn of streng te doen. Dat had ze gewoon nooit gekund, daar was ze te zwak voor. Kenji was altijd degene geweest die de baas was in huis, hoewel hij nooit tegen Alex op had gekund. Nu echter, stond er een aardig boze vrouw voor hem. Kenji keek haar aan, staarde kort naar Alex en toen weer naar zijn moeder. Wat moest hij zeggen? 'Uh,' was dan ook het enige wat er uit zijn mond kwam terwijl hij zocht naar woorden. Tja, wat moest hij hier nou op zeggen? "Sorry, ik had geen zin om je te zien?" 'Ik wilde je verrassen,' reageerde Kenji wat ongemakkelijk, wijzend op Céline. Dat was eigenlijk wel waar, hij had haar willen verrassen, maar eigenlijk pas tijdens het Gymgevecht om haar de ogen uit te steken. Nu was de verrassing wel een beetje verpest...

+2

Met een frons op haar gezicht dacht Karin na. Ondertussen trommelde ze met haar vingers op haar knieën. Hoe leerde je een Pokémon Quick Attack aan? Ze weigerde er een TM tegen aan te gooien als hij het prima uit zichzelf kon leren. Ze kon hem niet eeuwig rondjes laten vliegen.. Misschien met een aanvalstraining? Dat ze hem de zandzak liet rammen, steeds harder? Hmm, dat was het proberen waard. Op dat moment werd er een laagje zand over haar heen gestrooid. Even dat het meisje dat Kaede haar gedachten had gelezen, maar toen ze op keek zag ze Sora enigszins beteuterd naar de gescheurde zandzak boven Springs hoofd kijken. Karin schoot in de lach en klopte het zand van zich. Okee, zij was al niet erg slim bezig geweest met haar lekke zandzak, maar Spring haar Razor Leaf laten oefenen op een zandzak was gewoon dom. Het rozeharige meisje stond op, schudde het zand uit haar haren en klopte het van haar kleding. Een vreemdsoortig, krassend gelach bereikte haar oren. Met toegeknepen ogen keek Karin naar Kaede die snel zijn gezicht weer in de plooi trok. “Goed, ik heb een nieuw idee. We gaan nu-“ “KENJI CLAVES!” Met een ruk draaide Karin zich om en zag dat een vrouw binnen was gekomen, vergezeld door een Vaporeon en een klein meisje met donkerblauw haar. Haar mond viel open toen ze de vrouw herkende, haar naam herinnerde en meteen de link legde naar Kenji. O.M.G. Dat was Cynthia Claves, de Gymleidsters van Cerulean City! Dat moest betekenen dat Kenji haar zoon was! Haar ZOON! OMG! Waarom had hij hun dat niet verteld? Toen bedacht ze zich dat Sora en Kenji ook nog helemaal niet wisten dat háár vader een Gymleider was.

Een beschaamd gevoel kwam in haar op. Waarom had ze dat eigenlijk nog niet gezegd? Ze wilde niet dat ze anders naar haar keken, alleen omdat haar vader een Gymleider was. Kenji had het overduidelijk om andere redenen verzwegen. Mevrouw Claves gaf de blauwharige jongen ondertussen op zijn donder, iets waar Karin stiekem wel van kon genieten. Kenji verdiende een flinke preek. Maar het feit bleef dat ze hier dus blijkbaar toch illegaal waren en daarnaast hadden ze er ook nog eens zo’n zooi van gemaakt.. Haar blik gleed schuldbewust over de bulten zand die op de gymvloer lagen. Kaede lande fladderend op haar schouder en kneep er even zacht in met zijn klauwtjes. Alsof hij wilde laten weten dat hij er voor haar was en wist dat het ook zijn schuld was. Karin glimlachte zwakjes en streek met haar rechter wijsvinger langs zijn wang. Haar roodbruine ogen richtten zich weer op Kenji die zijn moeder ongemakkelijk aankeek. “Ik wilde je verrassen,” reageerde de jongen uiteindelijk met een gebaar naar Céline. Karin fronste en dacht terug op zijn reactie op de evolutieset die hij had ontvangen. Hij had een vreemd, maniakaal lachje uitgestoten en was vastbesloten geweest om zijn Eevee in een Jolteon te veranderen. Maar zijn moeder was de leidster van de Watergym! Misschien wilde Kenji een voorsprong hebben op het gymgevecht met zijn moeder. Of misschien hield hij gewoon niet van waterpokémon.

Goed, feit bleef dat dit een ongemakkelijke situatie was en dat zij en Sora de trainingsruimte van een Gymleidster hadden vol gestrooid met zand. Karin slikte, rechtte haar rug en liep naar Cynthia toe. Kaede wiegde zachtjes mee op haar schouder. “Mevrouw Claves?” zei ze aarzelend, terwijl ze haar handen in haar schoot vouwde. “Het spijt me vreselijk dat we zo’n troep hebben gemaakt in uw trainingsruimte. Vergeef ons alsjeblieft, Sora en ik zullen alles opruimen.” Karin maakte een lichtte buiging en sloot haar ogen. Laat haar niet boos zijn, laat haar niet boos. Wat als ze haar nu zou verbannen uit de Gym? Of nooit meer een gymgevecht met haar wilde doen? Wat moest ze dan?! Ze was deze Gymbadge nodig..

+3!

Alsof er iemand was die haar gedachten kon horen werd er opeens door de ruimte geschreeuwd. Het was niet de stem van Kenji die zijn pokémon uitfoeterde en ook niet die van Karin die de hare aanmoedigde. Nee, dit was de stem van een volwassen vrouw. Een volwassen vrouw die in een niet al te vrolijke bui was. Geschrokken draaide Sora zich om. In de deuropening van het vertrek stonden twee personen; een volwassen vrouw met lang, blauw haar en een Vaporeon, en een meisje met eveneens blauw haar en een Squirtle. Ze slikte, want de vrouw zag er niet al te blij uit. Vreemd genoeg leek de woede van de vrouw niet gericht op Karin, noch op haar, alleen op Kenji. Waarom? Sora keek verbaasd toe hoe Kenji bijna letterlijk de wind van voren kreeg van de, voor haar nog onbekende, vrouw. Het begon Sora echter wel te dagen dat de twee elkaar kenden. Langzaam maar zeker begon er bij Sora een lichtje te branden. Dit was waarschijnlijk de moeder van Kenji. De moeder die in de Gym werkte. Sora luisterde naar hoe de vrouw raasde en hoe Kenji iets zei in de trant van dat hij haar wilde verrassen met Céline. Sora begreep er niet veel van, vooral niet meer toen Karin haar excuses maakte aan de vrouw voor het mollen van de trainingsruimte. Ho. Wacht! Was dit soms de Gymleidster!?

Sora kreeg een rood hoofd van schaamte dat ze helemaal niet wist wie de Gymleiders eigenlijk waren. Ze zette zich hier echter snel overheen en schaarde zich aan Karins zijde. 'Het spijt ons echt heel erg,' sloot de groenharige zich bij haar vriendin aan. 'We zochten gewoon een plek om te trainen en Kenji bracht ons hier,' voegde het meisje eraan toe. Niet om de schuld verder op Kenji te schuiven ofzo, maar ze wilde wel even duidelijk maken dat ze hier alleen waren door hem. Sun en Spring kwamen bij haar staan en leken ook hen excuses aan de bieden aan de boze vrouw. Sora glimlachte zwakjes naar haar pokémon en richtte toen haar ogen op de vrouw. Zou ze erg boos zijn? En lang boos blijven?

+2

Timide stond Kasumi in de deuropening, haar Squirtle in haar armen. Echt, wat moest nou met deze situatie? Ze voelde zich niet erg op het gemak met zoveel mensen om zich heen, ook al waren drie ervan ongeveer net zo oud als zij. Sterker nog, één ervan was haar neefje. Nee, wacht. Dat maakte de situatie alleen maar erger. Ze had Kenji altijd een beetje ontlopen. Beide kwamen ze graag bij hun grootouders, maar toch hadden ze elkaar bijna nooit gezien. Maar Kasumi had daar een goede reden voor! Kenji deed haar erg veel denken aan Jun, haar oudere broer. Beide koppig, beide blauw haar. Okee, Jun had niet Kenji's opvallende groene ogen, maar toch.. Zenuwachtig volgde Kasumi het gesprek tussen haar tante en haar neefje. Haar donkere ogen gleden naar de Jolteon naast Kenji. Ze had nog nooit een Jolteon gezien en Céline was behoorlijk wat groter dan ze had verwacht. Met die stekelvacht vond Kasumi haar er eigenlijk een beetje griezelig uitzien.

Haar aandacht werd afgeleid door het rozeharige meisje dat naar voren stapte. “Mevrouw Claves? Het spijt me vreselijk dat we zo’n troep hebben gemaakt in uw trainingsruimte. Vergeef ons alsjeblieft, Sora en ik zullen alles opruimen.” Het meisje maakte er zelfs een kleine buiging bij, als teken van respect. Kasumi's ogen schoten naar het groenharige meisje, wat dus Sora heette, toen die zich bij het andere meisje aansloot. Zou haar tante erg boos zijn..? Tot haar opluchting glimlachte Cynthia. "Het is jullie vergeven dames. Ik vind het allang fijn om te zien dat deze ruimte weer eens intensief gebruikt wordt. Al zou ik het wel fijn vinden als jullie een beetje willen helpen met opruimen ja," sprak de vrouw na een blik door de ruimte. Kasumi liep heel stil naar voren. "Ik wil ook wel helpen opruimen," sprak ze zachtjes. Ze wist niet of haar tante haar gehoord had, maar het rozeharige meisje in elk geval wel. Die glimlachte haar dankbaar toe. "Ik ben Kasumi," sprak ze iets harder, maar nog altijd erg zacht. "Ik ben Karin en dit zijn Sora en Kenji," antwoordde het rozeharige meisje, terwijl ze op de desbetreffende mensen wees. "Aangenaam," zei Kasumi op haar zachte toon, waarna ze haar blik weer op haar tante en neefje richtte. Wat zou Kenji doen?

OOC: Godmode met toestemming.

+1

Kenji kon het niet laten een geërgerde zucht uit te stoten toen Karin, en niet veel later ook Sora, naar voren kwam en op bijna kruiperige wijze hun excuses aanboden voor de rommel. Zijn moeder gaf aan dat het niet erg was, maar dat ze wel wilde dat de beide meiden zouden helpen met opruimen. Pffff, meiden ook! Kenji keek verrast op toen hij Kasumi hoorde praten. Hij had zijn nichtje niet eens opgemerkt. Kasumi en Karin stelden zich kort aan elkaar voor en Kenji wuifde met een hand naar Karin toen deze hem aan Kasumi voorstelde. 'Ze weet wie ik ben, ze is mijn nicht,' reageerde hij, waarop hij zich tot zijn moeder richtte. Hij was hier tenslotte met maar één doel en dat was haar verslaan. 'Mam, ik daag je uit voor een gevecht!' riep hij dan ook, zijn vuist uitdagend gebald. 'Jol!' riep Céline, alsof ze zijn woorden kracht bij wilde zetten. Hij grijnsde even naar haar en keek toen weer naar zijn moeder. Deze knikte. 'Prima, loop maar mee.' Kenji volgde zijn moeder de trainingsruimte uit, de drie overige meiden volgden hem op de hielen. Het opruimen van die bende zou straks wel komen. Als hij maar lang genoeg wachtte was het misschien zelfs al door de schoonmakers opgeruimd. Hij volgde zijn moeder naar de zaal waar het gevecht plaats zou vinden. De drie meiden gingen als publiek op de tribune zitten terwijl zowel Kenji als zijn moeder hun plek innamen aan de rand van het zwembad. Zo, eindelijk was het dan zover. Het gevecht waar hij zolang naar had uitgekeken. Tijd om zijn moeder te verslaan!

OOC: Godmode met toestemming en dit topic is klaar! =D

+1