‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloriaa, in de glooori-já! In de glooria!’ juist ja, ze waren al begonnen met zingen. Nog eens vals ook. Voor de zekerheid en veiligheid bleef ze buiten staan. Het zou niemand pijn doen als ze het zingen miste, nope.
Tien jaar. Zou oud was Sacha geworden. Ze zou daarmee vijf maanden vier jaar jonger zijn dan Sherry, daarna was Sherry vijf jaar ouder dan Sacha. ’10 jaar!’ hoorde ze de kreet van haar moeder. Dat zou betekenen dat Sherry naar binnen kon. Voordat ze naar binnen ging pakte ze haar twee pokéballs en wierp ze omhoog, al snel stonden de twee pokémon voor haar neus. ‘Char!’ riep de charmander enthousiast. ‘Sacha is jarig, wat betekent dat ik thuis moet zijn, en als ik door deze hel moet, dan moeten jullie dat ook,’ wat was ze toch eerlijk en rechtvaardig tegenover haar pokémon. Heerlijk gewoon. Met een langzame pas liep ze richting de deur en zette haar vinger op de bel.

Met een nors gezicht deed haar moeder de deur open. ‘Je bent laat. Doe dat volgend jaar en dan hoef je helemaal niet meer mee.’ dreigde haar moeder. Sherry’s ogen begonnen te twinkelen. Hmm, dat moest ze volgend jaar dan ook maar doen. ‘Kan ik binnen komen?’ vroeg Sherry, met een verveeld toontje. ‘We gaan toch niet naar oma?’ Buh, oma en opa. Die fossielen in het bejaardentehuis. Wat zou Sherry deze keer dan moeten doen. Konten afvegen.
Sherry rilde al met het vooruitzicht. Nee he. ‘Nee oma en opa zijn ziek, en oud, we gaan niet naar hun toe.’ Sherry kon een gat in de lucht springen van blijdschap, maar nu was ze bang geworden. Erger dan oma en opa kon het niet worden, maar wel saaier. Damn. Natuurlijk had Sacha uitgekozen wat ze wilde doen, zometeen nog naar een of ander kinderpark ofzo. Naja, als ze daar naartoe moest gaan, zouden haar pokémon er ook onder lijden. Toch nog een schrale troost.
‘Helaas ben je te laat voor ook maar één enkel stuk taart,’ zei haar moeder achteloos. Sherry maakte een snuivend geluid, liep naar het keukenkastje, trok de onderste la open en bekeek vanaf daar de marsepeinen taart. ‘Ik leef hier al meer dan veertien jaar, ik weet echt wel waar je de taart verstopt.’ Sherry schudde haar haar naar achteren en liep voor ze uit naar buiten. Met haar been leunde ze tegen de auto om daar op haar familie te wachten.
Rennend kwamen haar pokémon tevoorschijn en wachtte met Sherry mee.

Nadat ze een kwartier had staan wachten tegen de autodeur kwamen haar ouders en Sacha eindelijk naar buiten, met meer spullen en onuitgepakte cadeautjes dan Sherry eerder had gezien. Iets gemist? Levi en Cochise klaagden voor aandacht, maar Sherry negeerde ze onophoudelijk, haar paarse ogen volgden strak de bewegingen van haar familie. Haar moeder bleef even staan en keek naar Levi, even vaag glimlachend. ‘Juist, klaar?’ met een verveelde zucht liep ze naar de kofferbak en gebaarde naar haar pokémon dat ze moesten komen en in de kofferbak moesten zitten. Levi sprong er gehoorzaam in, echter kon Cochise er met zijn korte pootjes niet bij en Levi sprong de bak weer uit. Met haar voet weerhield ze Levi om de charmander te helpen, ‘in,’ kortaf beveelde ze het, naar zowel de persian als de charmander. Levi sprong er weer gehoorzaam in, en met heen schopje onder de kont lukte het de charmander ook. ‘Je bent ook wel echt lief voor je pokémon hè?’ vroeg haar moeder sarcastisch aan het paarsharige meisje. ‘Mam zeur niet, het zijn toch mijn pokémon en ik verzorg ze goed genoeg,’ ze rolde met haar ogen terwijl ze het zei. ‘Yeah sure,’ kwam Sacha ertussen. Scherp ademde Sherry in en stapte dreigend naar voren, terwijl ze zichzelf intussen groot maakte. Ze balde haar vuist en keek woedend haar zusjes ogen in, die verschrikt verwijd werden.
Sherry grinnikte naar haar zusje en draaide zich laconiek om, ‘yeah alsof ik iemand kleiner dan mij zou slaan, nah, dat zou ik doen, goed. Omdat je familie bent,’ ze grijnsde happily en ging in de auto zitten. ‘Dus, waar gaan we nu heen, niet naar de fossielen.’ Het was geen vraag meer, enkel bevestiging. ‘Fossielen,’ grinnikte Sacha. Haar vader gromde en keek naar Sherry, ‘luister jongedame, Sacha jij moet zulke dingen niet van je zus meenemen, en Sherry, jij moet echt op je tellen passen!’ De keren dat haar vader boos werd waren beperkt, maar als hij boos werd, was het voornamelijk als hij goede redenen had om boos te worden. Volgens Sherry’s mening was deze keer onnodig. ‘En we gaan iets anders doen,’ sprak Sacha, met een glinstering in haar ogen. Sherry liet haar gezicht steunen op haar hand, terwijl ze diep zuchtte. Reken maar dat het iets was waar ze niet blij mee zou zijn.

‘Waar gaan we eigenlijk naartoe?’ Echt van plan om te luisteren was ze niet, ze zou toch geen antwoord krijgen. ‘Je weet dat je geen antwoord krijgt.’ Welja, tuurlijk. Man. Sherry zuchtte en zocht in haar tas naar haar headset en haar mp3. ‘Mama! Sherry doet haar headset op!’ klikte Sacha op een klaaglijk, misselijkmakend stemmetje. Sherry rolde met haar ogen, grijnsde uitdagend naar haar zusje en deed haar headset op haar hoofd. Ze plugde het snoertje in de mp3 en zette haar eigen muziek op. Gelijk werd ze overspoeld door haar eigen muziek. Yes.
Onverschillig gleden haar ogen door het landschap terwijl het voorbijraasde, soms slaakte Sacha een vage kreet van ‘ponyta!’ ofzo, maar gelukkig dempte haar headset en keiharde muziek bijna al het geluid. Tot drie keer toe kreeg ze te ‘zien’ dat ze haar headset even af moest doen en luisteren, het ging erom dat ze haar muziek zachter moest zetten. Like hell dat ging gebeuren.
Uiteindelijk kreeg Sherry te horen dat ze helemaal geen muziek meer moest luisteren en moest luisteren naar de oude… shitmuziekjes van haar ouders. Tot haar grootste angst begon Sacha keihard mee te lullen met een van de ergste liedjes ter wereld. Zuchtend trok ze haar benen op en steunde met haar kin tussen haar twee knieën. ‘Sacha, houd je bek, je maakt het alleen maar erger,’ zuchtte ze een keertje, toen het haar te bont werd. Dat ze jarig was deerde Sherry heus niet hoor. Dat mocht echt aan haar reet worden afgeveegd, het was haar een biet.

‘Zo, we maken even een plaspauze en gaan lunchen, daarna rijden we verder,’ kondigde haar vader aan na ruim anderhalf uur rijden. Sherry vluchtte de auto uit, door de haast vloog ze langs de achterkant van de auto, maar merkte op dat het wel heel stil was geweest. Rustig liep ze naar de achterklep van de auto en deed hem open. Cochise was de eerste die zich uit de voeten maakte, maar Levi had langere poten en had hem zo ingehaald, zo tussen de struiken. En de komende tijd, wist Sherry, zouden die heus niet tevoorschijn komen. Hehe, Sherry grinnikte geamuzeerd, ze zei het toch? Triomfantelijk haalde ze haar wenkbrauwen op en slenterde naar de eerste hangplekken die ze kon vinden. Het was een soort picknickplaats, maar er was er niemand, behalve een groepje van show-off jongens. Sherry negeerde ze maar en ging op een van de tafels zitten, met haar rug naar de jongens. ‘Hahahaha!’ hoorde ze opeens, en ze herkende de stem. Geïrriteerd wierp ze een blik naar achteren, over haar schouder. ‘Mot je?’ vroeg ze met de doodse kalmte. De jongens liepen om de tafel heen en gingen voor haar staan, met een onrespectabele ruimte van anderhalve meter. Sherry snoof arrogant en ging staan, zichzelf groot makend. ‘Mot je?’ vroeg ze, nu scherper. ‘Sherry? Ben jij dat? Dat verlegen scharminkeltje van de peuterspeelzaal?’ vroeg de grootste knaap. Droog hief Sherry enkel een wenkbrauw. ‘Jup,’ beaamde ze enkel. Ze kende hem wel, schreeuwlelijk peutertje was dat toch, een echte pester. ‘Mot je?’ nogmaals vroeg ze het, nu enkel dreigend. Ze keek de knul aan, Dyani, groen haar, piercings in zijn neus, wenkbrauw en oorbellen. Dan nog punkhaar, en ruig gezichtshaar. Pukkels overal, leren jasje. Tuurlijk. Sherry zette haar handen in haar zji en stapte naar voren. ‘Mót. Je?’ Haar stem was doods en scherp, ze had haar wenkbrauwen gefronst. ‘Relax,’ sprak Dyani. Hij kwam doodleuk op haar af en ging voor haar staan. Sherry fronste nog dieper, zijn toon stond haar helemaal niet aan. ‘Kleine Sherry, denk je nou dat je met ons kan sollen? Míj?’ het schijnheilige toontje maakte haar misselijk. Dyani begon haar showerig achteruit te duwen. Gewillig liep ze naar achteren, haar frons alsmaar dieper wordend. Ze keek niet eens naar Dyani, ze schatte in tot wanneer die vrienden niet gelijk konden ingrijpen als zij echt liet zien wie de baas was. Toen Dyani haar nog een keer bij de schouders duwde, bleef ze echter staan en keek recht in zijn ogen. In een flits was het gedaan. Uit het niets. En uit het niets vloeide er bloed. ‘Het gaat je bezuren!’ gromde Dyani. Uit zijn neus vloeide bloed, de knal was zo hard geweest dat ze hooguit zijn neus had gekneust. Sherry grinnikte poeslief. ‘Why? Omdat ik je neus heb rechtgezet? Ik vind het eerlijk gezegd wel mooi staan. Dus waarom niet?’ Ze haalde doodleuk haar schouders op en grinnikte. Maar voordat ze kon knipperen had zij zelf ook een klap te pakken, recht onder haar oog. Ze gromde en pakte hem snel bij de schouders vast, trok zijn nek in een ruk naar haar toe en gaf hem een knietje. Kreunend viel hij op de grond. Geduldig wachtte Sherry tot hij was opgestaan, de vrienden deden niets en Dyani moest even bijkomen van de pijn. Sherry was een eerlijke vechter, ze zou hem niet helemaal inelkaar trappen als hij op de grond lag, dat was oneerlijk.

Dyani krabbelde omhoog en stormde op haar af, helemaal buiten zinnen. Zijn neus bloedde nogsteeds heftig, zelf had Sherry ook een wond, het bloedde enkel niet zo erg. Ondanks de klap die ze zelf had gehad was zij kompleet nuchter, zodat het gevecht naar haar voordeel was gekeerd. De jongen vechtte op klappen, maar hij vocht niet raak, dat terwijl Sherry hem al op zijn slaap kon boksen en zijn zij was er ook niet ongeschonden vanaf gekomen. Sherry had misschien zelf sterke pokémon, zelf was ze ook niet de zwakste.
Plots pakten twee sterke armen haar beet, net in het midden van de aanval en trokken haar mee, ze zag dat een van Dyani’s vrienden hetzelfde deed bij de woeste Dyani. ‘Sherry!’ hoorde ze haar vader ongelovig zeggen. Sherry’s mond trok omlaag en ze worstelde zich uit zijn greep. Wat een nederlaag was dit zeg, haar eigen vader dat haar uit een gevecht haalde. ‘Waar ben je verdomme mee bezig?’ begon haar vader, maar werd onderbroken door haar furieuze moeder. ‘Sherry! Waar ben je mee bezig? Lukraak met de eerste de beste vechten? Je weet dat wij dat niet leuk vinden! En dan te bedenken dat het op Sacha’s verjaardag is! Jezus, jij kan je niet één keertje gedragen toch? Als kind was je zo lief en onschuldig, en nu?’ Sherry gromde toen ze haar moeders blik zag, alsof ze een monster was. Yeah right. ‘Whatever.’ Met haar mouw ging ze over haar wang, gelijk een streep bloed ophalend. Bovendien deed haar oog enorm zeer, en ze had een dikke lip. ‘Dat wordt een dik oog jongedame! Denk maar niet dat ik nu nog toesta dat je je pokémonreis mag voortzetten! Ik trek het in, daarmee ook je pokémon!’ Sherry stond op en keek woest in haar moeders ogen. ‘Doe wat je wilt met mij, trek mijn reis in, maar onthaal mij niet van mijn pokémon,’ gromde ze naar haar moeder. ‘Cochise en Levi zijn van mij, en van niemand anders. Dat kan jij niet weghalen. Daar heb je het recht verdomme niet op.’ Boos keek ze recht in de woedende ogen van haar moeder. Opeens werd haar blik geamuzeerd en ze grijnsde breed, ‘gelukkig ben je oud, morgen ben je alles vergeten, alleen omdat je een bejaarde bent,’ triomfantelijk keek ze naar haar moeder, die op het punt stond om te ontploffen, maar op dat moment kwam Sacha eraan. Ze had Cochise in haar hand en Levi rende er vrolijk achteraan. ‘Ik hoop voor jou Sherry, dat je het reisje nog niet zo erg hebt verpest,’ dreigde haar moeder. Sherry keek enkel arrogant naar haar moeder en pakte met een ruk haar tas, waarvoor ze eerst langs Dyani en zijn knapen moest lopen. ‘Ya better watch out,’ gromde Sherry terwijl ze met haar tas langsliep. Er werd niet geantwoord, maar toen ze achterom keek zag ze de stille blikken van hun. Nu hadden ze niet meer zulke praatjes hè? Pf, geklopt door een meisje.

Ondanks de stemming die ze had gecreëerd, moest ze enorm grijnzen bij die ontdekking. Alsnog had ze een overwinning, ze waren geklopt door een meisje, en dat was weer iets om te vieren. De woorden van haar moeder deden haar niets, ze vocht zo vaak als ze uit huis was. Bovendien had zij het niet naar deze situatie gemaakt, Dyani begon haar te duwen, niet haar schuld.
‘Shit,’ vloekte ze zachtjes toen ze een scherpe steek voelde in haar ribbenkast. Daar had Dyani haar echt goed geraakt, dat zou op zijn maximaalst een kneuzing zijn, maar waarschijnlijk werd het gewoon een grote blauwe plek morgen. Dat was fijn, want naast dat begon haar oog enorm te kloppen, dat zou waarschijnlijk later nog wel alle kleuren blauw worden en dik. Dan nog onder haar oog was een wond, dat nu bedekt was met een pleister. Tot slot had ze een hak gekregen van Dyani, net boven haar enkel. Dat zou zeer pijnlijk blauw worden. Maarja, dit was niet de eerste keer dat ze wat blauw werd na een gevechtje, ze was het gewend.

‘We zijn er,’ kondigde haar moeder met een zuur gezicht aan. Sherry had net daarvoor haar pokémon in de pokéball gedaan omdat ze misselijk werden in de auto en zometeen nog hun voer uitbraakten. Iets wat de stemming natuurlijk niet opknapte, aangezien het haar pokémon waren.
Met een enkele blik uit het raam moest ze zuchten en wilde het liefst verdwijnen in de auto. ‘Moet ik mee?’ chagrijnig trapte ze tegen de stoelleuning aan, iets waardoor haar moeder net geen woedeuitbarsting kreeg. ‘Nee,’ sprak haar moeder kortaf. Sherry schoot op, haar ogen blij geopend. ‘Jij blijft hier vier uur lang. In de auto.’ Sherry grinnikte en knikte, haar moeder hoefde niet te weten dat, zodra ze weg waren, de eerste de beste restaurant in zou duiken en een ijsje zou bestellen ofzo. En dat terwijl haar ouders naar een of ander pretpark gingen. ‘Haal niets in je hoofd,’ waarschuwde haar vader toen hij de deur bijna dicht wilde slaan. Vrolijk wuifde Sherry hen na. Na tien minuten verveling deed ze de deur open, drukte het knopje aan de binnenkant weer in en sloeg hem dicht. Nu was de auto ook beveiligd, zodat niet de eerste de beste mafkees de auto kon stelen.

Goed, ze was nu in.. Saffron city, maar vlakbij was lavender town. Hmm, nee, ze bleef in Saffron city om daar iets te drinken.
Eigenlijk had ze geen zin om te wachten bij een restaurant dus dook ze een supermarkt in om daar een blikje cola te pakken. Ze zag hoe mensen naar haar staarden en fronste heel eventjes, waarom..? Oh. Shit natuurlijk. Ze was in een supermarkt gegaan terwijl haar oog blauw begon te worden en haar gezicht nog onder het bloed zat. Dat was like, slim. Snel rekende ze af en ging ergens buiten zitten. Nu zat ze redelijk aan de buitenkant van de stad en kon ze even rustig neerploffen. Sherry had nu geen zin in haar pokémon dus liet ze die maar in de pokébal. Rustig nam ze een slokje van de cola en liet haar blik dan rustig glijden over de omgeving.



OOC: [& Iria, maar iemand anders mag ook wel komen if u like 8D
2674 woorden :3]

+5