‘In plaats van dat je mijn fiets hebt laten verbranden door een boze Charmander, had je ook hulp kunnen vragen aan mij,’ zei Kayne droog, terwijl hij naar zijn Gastly keek. Een beetje benauwd keek Gastly hem aan, probeerde een uitweg te vinden voor wat hij gedaan had, maar de verbrande fiets viel niet te missen. ‘Fijn,dat heb ik dan weer,’ mompelde Kayne, maar Gastly wist ook wel dat Kayne het zo niet meende. Trouwens, het ding was oud en versleten, hij had het toch niet meer nodig. Dratini kwam ondertussen in het gras naar hem toe gekropen en keek hem aandachtig aan. ‘Wat moet ik toch met jullie?’ vroeg Kayne, waarna hij naar de Pokémon keek. Zijn Pokémon wisten ook wel dat hij het zo niet bedoelde, want ze kenden hem. Gastly had de vrolijke, lieve Kayne vroeger nog meegemaakt, maar Dratini niet meer. Die kende zijn emotieloze, onverschillige karakter uit duizenden. Maar toch, hij sprak tegen zijn Pokémon meer, toonde aan hun wel emotie en was voor hun wel lief, maar in de buurt van mensen klapte hij dicht. Dat was dankzij zijn oom zo geworden. Zijn oom had nooit de goede zorgen op zich genomen die hij wel had moeten nemen voor Kayne. De jongen interesseerde zich daarom niet meer voor mensen, vond het onnodige schepsels op deze wereld en wilde zich het liefst alleen nog maar met Pokémon bemoeien. Daarom had hij besloten om als Trainer zijn Pokémon te gaan trainen en badges te gaan verdienen in Gyms. Hij keek naar Dratini, die aarzelend rond zich heen aan het kijken was. Hij vroeg zich alleen af of hij hier ook werkelijk Pokémon zou gaan vangen. Tot nu toe had hij nog wel genoeg aan zijn twee Pokémon, aangezien de Pokémon van de Gymleider waar hij in Pewter City tegen moest vechten ook maar twee Pokémon had. Het was ene Brock. Hij had er in Viridian City al veel over gehoord. Waarom hij helemaal terug naar hier ging terwijl hij beter naar Pewter City kon vertrekken, was hem een raadsel. Hij keek naar Gastly, die wild heen en weer aan het bewegen was en ondertussen gekke bekken trok. Kayne schudde zijn hoofd even. Hij was benieuwd hoe hij van Brock gingen winnen met deze gekke Pokémon. Bovendien, Dratini had ook nog niet voldoende aanvallen geleerd om het op te nemen tegen een steen type. Ja, hij moest trainen.

Kayne schrok op van een zwerm Beedrills. Hij keek ze even na, terwijl hij twijfelde of hij er een ging vangen. Waarom had hij eigenlijk zo’n haast? Hij had toch alle tijd om te trainen en Gyms uit te dagen, of niet soms? Hij wist het niet zeker. Nou ja, hij zou wel zien. Als hij maar voldoende Pokémon had, zeker? Geamuseerd keek hij hoe Gastly Dratini plaagde door de hele tijd rond hem heen te cirkelen. ‘Gastly, je bent echt een pestkop,’ verzuchtte Kayne hoofdschuddend. ‘Ik snap nog altijd niet waarom ik je heb gevangen in die toren.’ Gastly stopte met plagen, keek om en begon toen wild op en neer te bewegen terwijl hij het huilen van een baby nabootste, natuurlijk met zijn eigen geluid. Kayne, die hem echter al langer kende, negeerde hem. Hij wist dat Gastly hier absoluut niet tegen kon. En inderdaad; de Gastly kwam op hem af en deed Lick in zijn gezicht. ‘Ah, Gastly, nee!’ Kayne viel rillend op de grond. ‘Gas, Gas, Gastly!’ zei Gastly vrolijk, waarna hij heen en weer begon te bewegen en een soort overwinningsdansje deed. Toen Kayne weer hersteld was van de Lick, stond hij op en keek achter zich. Zijn blik werd weer emotieloos en onverschillig. Hij dacht even voetstappen te horen en zette zich kalm neer op een steen, waarna hij zich afvroeg of er ook daadwerkelijk iemand was.