Verlangend hing Karin over de reling. Ze zag Pallet Town al! Een uitkijktoren markeerde het dorpje en op een heuvel zag het meisje het beroemde pokémon Lab van professor Oak al liggen. Om haar voeten drentelde Arash, haar Growlithe. Hij was net zo opgewonden als zij was. Karin was vaker van huis geweest om verre plaatsen te bezoeken, maar nog nooit in haar eentje. Het was dan ook een groot avontuur voor de elf jarige. Haar vader had telefonisch contact gehad met professor Oak, die had ingestemd om haar van een Pokédex te voorzien, ook al zou ze geen starter van hem ontvangen. Het rozeharige meisje had nu eenmaal al een partner, maar lieve Arash.

De Growlithe in kwestie kefte toen de veerboot vaart minderde en begon te draaien om aan te meren. Met een brede grijns op haar gezicht slingerde Karin haar rugzak om haar schouders en wachtte ze ongeduldig tot de boot stil lag. Als één van de eersten sprong het meisje van boord en begon ze in de richting van Pallet Town te lopen. Het duurde niet lang tot ze de eerste huizen passeerde. Karin's blik was echter gefixeerd op het laboratorium, dat al snel dichterbij kwam dankzij haar vlotte tred. Arash kon zijn opwinding duidelijk niet de baas en rende als een gek van hot naar her. Overal was wel wat nieuws te ruiken en te ontdekken. Karin lachte om zijn uitbundigheid, terwijl de opwinding ook in haar naar boven borrelde. Nog even en dan kon ze officieel van start met haar pokémon reis!

Het meisje hijgde lichtjes toen ze de top van de heuvel had bereikt. Terwijl ze nog stond uit te blazen, gleden de glazen deuren van het lab al open. In de deuropening stond een oude man in een witte labjas. "Ah, jij moet Karin zijn." De man glimlachte vriendelijk, terwijl hij zijn hand uitstak. Karin streek haar roze lokken achterover en schudde de hand. "Ja, dat klopt. En u bent professor Oak?" De man glimlach werd breder. "Helemaal juist. Kom maar mee." Ze volgde de man naar binnen en keek nieuwsgierig om zich heen. Ze passeerden een ruime lobby, doorkruisten een gang en eindigden in het echte laboratorium. Professor Oak nam Arash belangstellend in zich op. "Een mooie Growlithe heb je daar. Brendon melde al dat je zelf een starter had." Karin lachte een beetje en streek door haar haren. "Ja, ik heb Arash al sinds mijn tiende." Oak knikte goedkeurend. "Goed, dan is dit je Pokedex." Hij overhandigde haar een plat, rood apparaatje. "En deze zijn een gift," sprak hij met een knipoog, terwijl hij vijf kleine pokéballs in haar hand legde. Karins gezicht begon te stralen. "Wauw, dankuwel professor!" De man lachte. "Ga nu maar, de wereld wacht op je. Als je ooit hulp nodig bent, schroom dan niet om te bellen. O en nog één ding. Een trainer mag maar zes pokémon bij zich dragen, dus als je een zevende pokémon vangt zal die automatisch naar mijn lab worden getransporteerd. Ik zal op ze passen tot je ze omruilt of komt halen." Karin boog. "Dankuwel! Ik zal mijn best doen." Na woorden van afscheid verliet Karin het gebouw.

Buiten liep ze verdwaasd de heuvel af. Ze was nu officieel een pokémon trainer! En dankzij die vijf pokéballs kon ze meteen nieuwe pokémon erbij vangen! Karin hees haar rugzak nog wat hoger op haar schouders. Eigenlijk was het wel tijd om te lunchen. Onderaan de heuvel viel haar blik op een grote, groene boom. Het meisje liet zich in de schaduw op het gras zakken en opende haar tas. Arash drentelde meteen om haar heen, waardoor Karin in de lach schoot. "Jaja, je krijgt je eten wel." Ze viste een voederbakje uit haar tas en vulde deze met pokemonvoer. Daarna pakte ze haar zakje met broodjes. Terwijl ze op haar broodje kaas kauwde bestudeerde ze de bedrijvigheid in het dorp. Ja, zo mocht elke dag zijn.

OOC: Mijn eerste post met Karin! Dus hij is een beetje faal xD

+2!