Nadat Mark in het Pokémon Center was gearriveerd in Pewter City, constateerde Zuster Joy dat hij zijn enkel overbelast had en dat ze hem niet naar buiten liet gaan voordat zijn enkel volledig genezen was. Tot de ergernis van de jongen zelf, natuurlijk. Ondanks dat hij het er niet mee eens was, deed hij wat de zuster hem had opgedragen; Zijn voet zoveel mogelijk rust geven en als hij zich wilde verplaatsen de krukken gebruiken die hij van haar had gekregen. Soms was ze net zijn moeder.. die was ook zo streng en prikkelbaar als een Spearow als het moest. De volgende vier dagen vlogen als het ware voorbij omdat Mark veel bezig was met Trainingsschema’s voor zijn Pokémon te maken omdat hij toch niet veel kon doen zolang hij met zijn voet zat, alleen bleken Zoey, Toby en Flynn zich dood te vervelen na een tijdje en zaten de drie Pokémon loom naast hem op het bankje, ze wilde naar buiten net als Mark zelf. De Vulpix had zich op zijn schoot genesteld maar de Vulpix keek schuin op toen ze zuster Joy naar hen zag komen, “Goede morgen, Mark.” De jongen keek op van zijn routebeschrijving in de blauwe ogen van de zuster, haar trouwe Chansey stond zoals gewoonlijk naast haar. “Goeie morgen, zuster,” reageerde Mark ietwat verrast en vouwde zijn kaart op die hij in zijn broekzak opborg. “Ik denk dat je wel weet waarom ik naar je toe ben gekomen, knul?” vroeg de zuster vriendelijk waarbij Mark twijfelend over zijn hoofd krabde, hierbij keken Flynn en Toby geamuseerd op. “Als ik eerlijk moet zijn.. nee,” antwoordde Mark maar plots herinnerde hij het zich weer; dit was de dag dat het verband van zijn enkel mocht. Al kreeg hij een hol gevoel in zijn maag aan het idee dat hij straks door Mount Moon heen moest met de ongelijke paden, die opnieuw zijn voet konden verstuiken. Blijkbaar scheen Joy zijn gedachte te kunnen lezen want ze haalde een rol tape tevoorschijn, eerst vroeg hij zich af of hij dit wel moest doen want hij kon niet altijd dat tape blijven omhouden.. Mark zou er toch een keer aan moeten geloven en zonder dat tape moeten, al was hij nog zo bang dat het nog een keer zou gebeuren, zijn enkel zou altijd een zwakke plek blijven, dat was een ding dat zeker was. Daarbij als hij wilde doorgaan met voetballen moest hij die angst aan de kant schuiven en het gewoon proberen, als a niet lukt dan had hij altijd nog b en eventueel c. “Vuuul.” De jongen schrok op toen hij het zachte tongetje van Zoey langs zijn wang voelde gaan, de Vulpix stond op haar twee achterpoten en met haar voorpoten leunde ze tegen zijn schouders. Mark reageerde door haar over haar kop te aaien en richtte zich op de zuster die naar hen keek, “Je hebt zo te zien een diepe band met je Pokémon,” grinnikte de vrouw toen ze zich had gebukt om het verband van zijn voet te halen. Mark grinnikte en knikte als antwoord, “Niet alleen Zoey hoor.. al mijn Pokémon,” antwoordde Mark terwijl hij zijn blik op de Pikachu en Squirtle richtte, “Alleen is Zoey een stuk aanhankelijker dan Flynn en Toby maar dat maakt niets uit.. hun doen het op hun eigen manier, ” voegde hij er snel aan toe. zuster Joy grinnikte.. blijkbaar omdat hij in de afgelopen dagen niet zo spraakzaam was geweest als nu. Het was ook geen wonder, Mark had zich de afgelopen dagen teruggetrokken in zijn kamer die de zuster hem had gegeven.


Toen zuster Joy klaar was met een verstevig aan zijn voet te maken met verband en tape waarna ze vervolgens haar spullen had opgeborgen, kwam ze even naast hem zitten. “Er is nog wel wat zwelling bij je voet maar dat gaat vanzelf wel weg. Ik heb daarom je enkel ingetapet zodat jij je reis kan hervatten mits je rustig aandoet natuurlijk en je enkel niet forceert,” legde ze uit en keek hem doordringend aan, waardoor Mark moest grinniken. “Ja zuster,” reageerde Mark en haalde iets uit zijn zak, het was zijn portemonnee waar hij wat geld uithaalde. “Ik weet dat het verblijf hier gratis is maar.. ik.. ik wil u gewoon bedanken voor alles, de zorg en alles.. alstublieft,” stamelde Mark terwijl hij het briefje van tien uitreikte naar de vrouw die het briefje verbijsterd aannam, de jongen had geweten dat ze voor nieuw materiaal spaarde voor onderzoeken maar het zelf niet kon betalen.. Mark had enige respect voor alle zuster Joy maar zij verdiende het meer omdat hij haar tenslotte dag en nacht had zien ploeteren door de sneeuwstormen om met gewonde in de weer te zijn of halfbevroren Pokémon aan het verzorgen was die binnen werden gebracht terwijl ze ook nog op hem lette of hij zich wel aan de afspraak hield. Hopelijk zou ze het geld snel bij elkaar krijgen. Mark kwam langzaam overeind en bukte zich om zijn schoen vast te maken, het viel hem op dat Toby telkens naar buiten staarde in de richting van Viridian Forest, hij vroeg zich af wat er met hem was. Daarom liet hij Zoey en Flynn terugkeren niet omdat ze lastig waren maar omdat hij even alleen wilde zijn met zijn Pikachu daarbij was het te koud voor de Squirtle. “Kom je?” mompelde Mark tegen de Pikachu om hem vervolgens aan te tikken om zijn aandacht te trekken. ”Pi?” de Pikachu sprong via de veranda op zijn schouder, “Ik wilde even met je alleen zijn,” mompelde Mark terwijl hij langzaam naar de uitgang liep na zijn vest aangetrokken te hebben. Toen de twee naar buiten stapten vloog er een ongelooflijke snijdende wind langs wat Mark deed klappertanden van de kou, Goddank dat Toby in zijn nek zat. Ondanks dat het zo koud was, was het mooi weer wat de zon tegen de sneeuw liet weerkaatsen zodat het buiten nog witter leek dan normaal. “Ik moet toegeven.. sneeuw is fantastisch!” riep Mark vrolijk, de Pikachu reageerde hierop door net zo vrolijk te reageren als de jongen maar het humeur van de Pikachu veranderde weer, hierop besloot Mark door te lopen.

“Je denkt toch niet aan die Eevee of wel soms?” mompelde Mark na een tijdje toen ze op een rustiger stuk in Pewter City waren. Toby had besloten om zelf te lopen zolang hij het volhield in de sneeuw maar de Pikachu was zo diep ingedachte dat het hem niks scheen te boeien. Alleen Toby keek wel op toen Mark die woorden zei.. hij keek hem enkel aan met zijn kastanje bruine oogjes waardoor Mark zich bukte om vervolgens een hand op zijn gele kop te leggen. “Kop op, ik had haar ook graag willen bedanken maar.. we kunnen hier niet blijven vanwege die Eevee, Oké?” mompelde Mark terwijl hij zachtjes over zijn kop heen aaide, “We moeten verder.. maatje,” voegde Mark eraan toe. Toby knikte ten teken dat hij het begrepen had en grijnsde licht, zoals Mark van hem gewend was. De Pikachu liep een stukje van hem weg, veegde met zijn staart wat sneeuw bij mekaar waarna hij een bal begon te rollen, niet te groot maar groot genoeg om Marks gezicht te kunnen raken. Hij schepte de bal met zijn staart op, liet hem een keer omhoog slingeren en gaf er volgens een harde zwiep aan met zijn staart waardoor de sneeuwbal recht op Marks gezicht af suisde. De jongen had geen enkele mogelijk om die sneeuwbal te ontwijken doordat het zo onverwachts was gegooid, hierdoor kreeg hij de bal volop in zijn gezicht en hoorde hij Toby lachen. Mark kon niks anders doen dan te grinniken terwijl hij met zijn arm de sneeuw uit zijn gezicht veegde. Een ding was zeker Toby had een goed gevoel precies richten maar nu had de Pikachu zich op iets heel anders gericht, Mark wist niet wat maar daar zouden ze zowel achter komen.

Er vloog onverwachts een Pidgey de lucht in waardoor Toby verdrietig omlaag keek. “Het is maar een Pidgey, kom..” maar de Pikachu bleef even staan om vervolgens via de grond op Mark’s schouder te springen, de jongen bracht zodra zijn Pikachu op zijn schouder zat, zijn hand naar het hoofdje van de Pikachu en drukte hem tegen zijn gezicht. “Je bent me er eentje,” grinnikte Mark om vervolgens langzaam richting Mount Moon te lopen en Pewter City achter te laten.