Silently we wander,
in search of truth and confidence.

Parelwitte sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden om zich bij de koude deken te voegen die zich al over de aarde begon te verspreiden. Het was vroeg in de morgen, de zon moest nog ontwaken, net als het meisje dat in haar geïmproviseerde tentje onder de bomen aan de voet van Mount Moon lag te slapen. Ondanks dat haar tent niet meer was dan een donkergroene lap stof, had ze het niet koud, want ze lag tussen Ara en Zeno ingeklemd. De kleine paarse rat mocht dan niet veel lichaamswarmte afgeven; Ara gaf met zijn twee harten en twee bloedsomlopen wel twee keer zoveel warmte af als de gemiddelde vogel en dus genoeg om Quirina ook wat te lenen.
Toch begonnen haar voeten een beetje koud te worden toen de vlokjes sneeuw door een plotselinge windvlaag de tent in werden geblazen. Langzaam opende Quirina haar ogen, terwijl ze probeerde te plaatsen waar ze was. Elke nacht zette ze haar tent weer ergens anders op, wachtend op de ideale dag om Mount Moon door te trekken. Eigenlijk had ze vier dagen geleden, toen ze Ragya en haar Growlithe had ontmoet, al de berg door willen wandelen, maar door haar ontmoeting met Ragya had ze dat toch uitgesteld. Ze wilde niet in het holst van de nacht pas aan de andere kant van de bergen uitkomen. De dagen daarna had ze weer voor de ingang gestaan, maar de moed om daadwerkelijk naar binnen te lopen had haar ontbroken. De heenweg door Mount Moon stond haar nog helder voor de geest en ze deinsde er voor terug om dat nog een keer mee te maken.
En dus sloeg ze elke avond haar tent weer op een andere plek bij de Mount Moon op. Elke ochtend stond ze op met het idee om nu echt-echt-echt de tunnel te doorlopen, maar elke keer verloor ze weer de moed, zodat ze vandaag nog aan de Pewter City-kant van Mount Moon wakker werd... met koude voeten.

‘Ara? Ara... Is dat sneeuw?’ vroeg ze, nog een beetje slaperig maar vooral met een vage hoop. Ze was dol op sneeuw in de natuur. In Saffron City had sneeuw altijd een trieste indruk gemaakt. Daar was de sneeuw ’s ochtends vroeg tot een uur of vijf nog een mooi dek, maar daarna begonnen de auto’s te rijden en de mensen te lopen en was er al snel niet veel meer over dan een koude kliederboel. Maar in het bos... het bos was een wereld van verschil met de grote stad!
Quirina sloeg haar flinterdunne deken van zich af, waarmee ze een T-shirt en een kniebroek onthulde die als haar pyjama dienden (en in de zomer af en toe ook als gewone, dagelijkse kleren). Een rilling ging door haar heen zodra ze overeind kwam en het warme contact met haar twee Pokémon verloor. Ze trok snel haar dikste vest aan en liep half kruipend (staan was geen optie in het tentje) naar buiten toe. Haar blote voeten zonken een paar centimer weg in de sneeuw.
Ondanks haar normaal zo energieke karakter, voelde Quirina een drukkende sereniteit over haar heen dalen toen ze het witte landschap om haar heen in zich op nam. De eerste aanblik van sneeuw maakte haar altijd even stil, omdat de wereld er dan opeens zo schitterend, maar ook zo fragiel uit zag, alsof het minste gesproken woord de sneeuw van de takken kon doen laten vallen.
Een lange tijd bleef ze zo staan, het landschap in zich opnemend, totdat haar voeten bijna gevoelloos waren van de kou. In die tijd had zich al een dun laagje sneeuw op haar hoofd gevormd. Ze kroop de tent weer in en kleedde zich om, terwijl ze Ara en Zeno aanspoorde om ook wakker te worden.

Tien minuten later had ze de gehele “tent” opgeruimd en zaten al haar spullen weer in tas. Ze had verschillende lagen kleding aan om zich tegen de kou te beschermen, maar handschoenen en een jas had ze niet. Ze voelde zich altijd enorm beperkt in haar bewegingen als ze een jas droeg en handschoenen waren al helemaal akelig als je het haar vroeg. Het scheelde dat ze altijd in beweging was, zodat ze het eigenlijk nooit echt koud had.
Ze glimlachte toen ze Zeno in de sneeuw zag zitten en tilde hem op. ‘Jij zult de sneeuw vast niet leuk vinden, hè?’ Ze zette de rat op haar schouder. Het arme beestje was tot op het bot verkild door de laag sneeuw waar hij tot zijn kin in wegzakte. Quirina aarzelde of ze hem terug moest laten keren in zijn Pokéball, maar besloot dat niet te doen. Ze kon niet met zekerheid zeggen of zo’n bal van binnen een behaaglijke temperatuur had. Straks tochtte het daar en zou Zeno verkouden worden! Op haar schouder, met één van haar twee vlechten als sjaal, had hij het in ieder geval warm genoeg om geen kou te vatten.
Ara stond intussen ook van zijn ene poot op zijn andere te springen. Hij hield niet van sneeuw, het was te koud, te nat. Lang geleden, toen Ara nog maar net uit het ei was, had Quirina haar Doduo meegenomen naar een park om hem met volle teugen te laten genieten van zijn eerste kennismaking met het fenomeen sneeuw. Het had haar grappig geleken om een sneeuwbal naar één van de koppen van Ara te gooien, maar dat pakte heel anders uit. Zodra de sneeuw doel trof (min of meer. Ze had gemikt op de kop, maar raakte de borst) slaakten de twee koppen verbaasde kreten en begonnen ze te huilen van schrik. Pas later had Quirina geleerd dat Vogel-Pokémon slecht tegen ijs en kou konden en sindsdien had ze zelf ook nooit meer een sneeuwballengevecht gehouden. Ze had dan ook helemaal geen andere vrienden dan alleen Ara om mee te spelen.

Quirina keek naar de sneeuw, met de vage behoefte om het op te pakken en een sneeuwballengevecht te beginnen of een sneeuwpop te maken, maar tegelijkertijd ook met de beklemmende gedachte dat ze daarmee de perfectie van pasgevallen sneeuw zou verstoren. Zoals altijd wanneer een vers pak sneeuw was gevallen, werd ze zich bewust van de vergankelijkheid van het leven. De sneeuw zou weer smelten. Misschien niet vandaag, onder een waterig zonnetje, maar dan toch zeker over een paar dagen.
‘Zoals ook jou leven zal wegsmelten in het licht van een ander persoon...’ klonk de zachte, melodramatische stem in haar hoofd die ze Sága had genoemd.
‘Met als enige verschil dat er nooit iemand is geweest of zal zijn die jou bewondert,’ voegde de stem Hell daar zuur aan toe. Quirina reageerde er niet op. Niet omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, maar omdat ze bang was de perfecte sereniteit van het sneeuwlandschap te verstoren. Ze aaide Amon en zette zich in beweging. Ze kon hier niet eeuwig naar de dwarrelende sneeuwvlokken blijven kijken, terwijl haar neerslachtigheid groeide met de minuut. Haar in stevige, zwarte laarzen gestoken voeten lieten een spoor van inzakkingen achter in de sneeuw, die knerpte bij elke stap die ze zette. De sneeuwvlokken werden steeds kleiner en minder in aantal, terwijl de wolken een klein beetje uiteen weken, om ruimte te maken voor de zonsopgang die de horizon in vlammen zette en het fonkelende pak sneeuw een gouden gloed bezorgde.
Zwijgend liepen ze voort.

Haar adem was te zien als kleine dampwolkjes in de lucht, net als ook Amon, Atum en Zeno kleine wolkjes ademden. Het had wel iets sfeervols, vond Quirina, maar tegelijkertijd werd ze met elke ademhaling ook herinnerd aan de kou. Kon ze niet beter een warme plek opzoeken, zoals het Pokécenter in Pewter City? Of misschien was het in Mount Moon wel warmer dan hier buiten – per slot van rekening zou dat ook nog eens een ideale reden zijn om vandaag wél de doortocht te wagen.
Maar ze wist hoe melancholisch de sneeuw haar stemde en ze wist dat de duisternis daar een laag depresiviteit overheen zou smeren. Ze wist ook dat een mens op een gegeven moment teveel had gehad van dat alles. Ze had wel eens gehoord van iemand die in Saffron City voor de trein was gesprongen, of van een gebouw, of wat dan ook. Toentertijd had ze zich afgevraagd hoe je ooit zover zou kunnen komen, maar ze dacht dat ze nu wel een vaag idee had van wat er in de gedachten van die persoon rond moest gaan.
‘Hoi!’ klonk er plotseling. Ara en Quirina draaiden zich als één man om naar het geluid (wat een draai van hooguit 20 graden betekende. Ze was zo langs de bron van het geluid opgelopen, als het geen geluid had gemaakt), terwijl Zeno zich vast moest klemmen aan Qui’s vlecht om niet van haar schouder te vallen. Ze nam het jongetje en de Squirtle even in zich op en probeerde zich te herinneren waar ze hem van moest kennen. Als ze hem überhaupt moest kennen. Kanto stroomde over van mensen die andere mensen zonder enig teken van schaamte of aarzeling zomaar aanspraken. Toen herinnerde ze het zich: dit was Yosshi, met zijn Squirtle Nokonoko! Maar betekende dat dan dat hij de eerste gymleider al had verslagen? Of was hij slechts deze kant op gelopen omdat hij Viridian Forest nu wel had gezien?

‘Ik...eh...’ Quirina liep aarzelend dichter naar het jongetje toe. Ze kon niet zo goed met mensen overweg die jonger waren dan zij. Overigens ook niet met mensen die ouder waren dan zij, maar dat ging op een of andere manier toch makkelijker. Bovendien, een sneeuwsquirtle maken...? Zij maakte liever een Tauros, al moest ze toegeven dat haar gedachten daar ook niet bepaald naar stonden. Ze wierp een blik om zich heen, naar het duizelingwekkend mooie winterse landschap. Ze miste de stilte van daarnet, maar misschien was het maar goed dat Yosshi haar had gestoord in de gedachten die haar steeds dieper naar beneden sleurden. Een beetje gezelligheid kon geen kwaad op een mooie dag als deze. Ze forceerde een glimlach. ‘Oké,’ zei ze. Ze knielde bij de bal sneeuw neer die er al lag en schraapte zelf wat sneeuw bij elkaar. ‘Zal ik vast beginnen met de kop?’ stelde ze voor. Al moest ze toegeven dat ze geen flauw idee had hoe ze dat aan moest pakken. Het was dan ook al heel lang geleden dat ze in de sneeuw had gespeeld en een sneeuwsquirtle was voor haar al helemaal een nieuwe uitdaging.
Ze merkte dat het goede plaksneeuw was, waarschijnlijk omdat het nog zo vers was. Ze maakte er een bal van en vroeg ondertussen nieuwsgierig (en ook enigszins bang dat Yosshi haar straks zou inhalen op haar reis): ‘Ben je al bij de eerste gymleider geweest, bij Brock?’