“En nu is hij… af!” Met een vrolijk gebaar hield Zelda een krans van rode, bruine en gele bladeren voor zich, waarna ze Rex aankeek. De Charmander keek geïnteresseerd naar de krans en vroeg zich waarschijnlijk af waar zijn trainer die nog zou laten. Ze had immers al een slinger van herfstbladeren gemaakt en die om zijn staart heen gebonden – vanzelfsprekend uit de buurt van de vlam op zijn staart – en zelfs twee ‘armbanden’ van hetzelfde materiaal. Hoewel je zou kunnen zeggen dat dat al genoeg accessoires zouden zijn voor een eerste contest, had Zelda toch nog iets in elkaar geknutseld in de lange minuten waarbij ze moest wachten tot ze het podium op moest. Ze was best zenuwachtig geweest, zeker omdat ze als eerste aan de beurt was, en had besloten om van de overgebleven bladeren nog een krans te maken. Dat voegde gelijk wat toe en bovendien waren de ergste zenuwen alweer weggetrokken bij Zelda nu ze even bezig was geweest.  Ze boog zich voorover en legde de bladerkrans over de schouder van Rex en maakte hem bij zijn andere zij weer vast, zodat het leek op een sjerp. “Ben je er kaar voor?” vroeg het meisje, waarop Rex een instemmend ‘charr’ liet horen. Zelda glimlachte breed en liet Rex in zijn Poké Ball verdwijnen, net op het moment dat ze werd omgeroepen.

‘Dus nu presenteer ik u nu Zelda Thalia met Rex!’

Oké, nu was het zover! Zelda liep het podium op. Ze had een kastanjebruine jas aan die eigenlijk wat te lang leek te zijn voor haar, maar ze vond wel dat het paste wel bij het herfstthema van deze contest. “Laat ze maar zien wat we kunnen, Rex!” zei Zelda, waarna ze de Poké Ball van de Charmander naar het midden van het podium gooide en zodra het de grond raakte, sprong de Poké Ball open en was er even niets anders te zien dan donkere rook en het vage licht van een vlam. Zelda en Rex hadden dit al tientallen keren geoefend en na wat training was Rex er ook nog eens in geslaagd om Ember en Smokescreen te leren, wat nu erg goed van pas kwam. “Gebruik Ember en draai rond,” zei Zelda, waar de Charmander meteen op reageerde door rond te draaien terwijl hij Ember gebruikte. Hij zag er wat uit als een molen van vuur, aangezien de vlammen van zijn staart net zo helder waren als die van de move Ember. Er vielen een aantal blaadjes van de kransen af door het ronddraaien, maar dat gaf niet. Door de wind die ontstond bij het ronddraaien van Rex verspreidden de blaadjes zich over het hele podium, wat wel toepasselijk was bij een ‘Autumn Wind’.

De rook was al aardig opgetrokken, dus dit was het moment om verder te gaan met het volgende. “Growl!” Rex stopte met ronddraaien en leek even gedesoriënteerd te zijn, maar zodra hij weer stevig op zijn poten stond liet hij een luid gebrul horen – of toch voor zover een Charmander luid kon brullen. Tijdens zijn gebrul keek hij naar het publiek, alsof hij iemand wilde uitdagen om net zo hard te brullen als hijzelf. “Goed zo! Rex, gebruik nu Smokescreen en Growl!” zei Zelda enthousiast. Ze was nu helemaal niet zenuwachtig meer en genoot ervan om te zien hoe goed Rex het deed voor zijn eerste keer op het podium. De jonge Charmander zwaaide met zijn staart en liet rook om zich heen verschijnen. Zodra hij het publiek niet meer kon zien zitten, liet hij weer zijn gebrul horen. “Gebruik Scratch op de rook!” Rex begon te klauwen naar de rook voor hem, waardoor de rookwolk zich in twee delen splitste en langzaam bij hem vandaan dreef. “En dan nu Ember, recht omhoog!” zei Zelda, waarop Rex zijn hoofd omhoog gooide en vlammetjes de lucht in liet schieten. Zelda liep weer naar haar Pokémon toe, erop lettend dat ze niet uitgleed over de afgevallen blaadjes, en gaf hem een aai over zijn hoofd. “Dat heb je geweldig gedaan, Rex!” sprak ze, waarop de Charmander een vriendelijk gegrom liet horen. Zelda boog voor het publiek en de jury en liep vervolgens samen met Rex het podium af. “Hé, dat ging zo slecht nog niet!”

Lillian kneep haar handen bijna fijn van de zenuwen terwijl ze in de wachtruimte van de Autumn Wind Contest zat. Vera de Vulpix zat naast haar op het bankje en leek geïnteresseerd naar de deelnemers die voor hen waren te kijken. De vrouw glimlachte even om haar Pokémon. Als het aan haarzelf had gelegen hadden ze na die ene keer niet meer meegedaan, maar Vera wilde het zo graag nog een keer proberen, dat de blonde vrouw niet anders had kunnen doen dan toestemmen. Daarbij was dit het perfecte excuus geweest om even weg te zijn van huis en dan vooral van Bryan. De ogen van de vrouw stonden plotseling somber toen ze aan haar vriend dacht. Het ging niet zo goed met hem en daardoor ging het ook niet zo denderend in hun relatie. Lillian was meestal wel optimistisch, maar in deze situatie lukte het haar niet echt. 'Vul?' Een warme poot drukte tegen haar bovenbeen en het gezicht van Vera verscheen tussen de lange blonde haren die langs haar gezicht als een gordijn naar beneden waren gevallen op het moment dat ze haar hoofd in gedachten naar voren had gebogen. Ze glimlachte, hief haar hoofd en aaide de Vulpix over haar kopje. 'Maak je geen zorgen, het gaat wel,' fluisterde de vrouw, hopend dat ze haar Pokémon met haar woorden kon overtuigen, want eerlijk gezegd, overtuigd was ze zelf niet. Ze keek op en zag nog net hoe Kasumi en haar Pokémon het podium verlieten. Ze glimlachte. Het blauwharige meisje was erg goed, wat ook terug te zien was in het feit dat ze al twee lintjes in haar bezit had. Lillian keek naar Vera. Ze zou graag één keer een lintje willen winnen met Vera, dan had de Pokémon iets om mee te pronken, want dat wilde de Vulpix graag.

Lillian schrok zich een ongeluk toen opeens haar naam omgeroepen werd. Hè? Maar er zou toch nog minstens twee mensen voor haar zijn? Hadden ze soms iets veranderd? Snel sprong Lillian overeind en rende met Vera naar de ingang tot het podium. De zenuwen gierden nu als een malle stoomtrein door haar heen en de vrouw moest moeite doen om haar rust te bewaren en zich te herinneren wat ze eigenlijk ook alweer met Vera had geoefend. Het applaus van het publiek was oorverdovend en de lampen schenen te fel. Hoe had ze dit de eerste keer ook alweer overleefd? De warme vacht van Vera streek langs haar been de vrouw keek even naar beneden, naar haar Pokémon. Deze keek haar met glinsterende ogen aan en de vrouw knikte. Het was nu geen tijd om zenuwachtig te zijn, het was tijd om haar Pokémon te laten stralen. 'Ga, Vulpix en doe je Fire Spin!' De Vulpix zette zich af en maakte in de lucht een soort salto en schroef waarbij ze haar Fire Spin uitvoerde. Het zag er spectaculair uit, of in ieder geval, dat vond Lillian, en de Vulpix landde netjes op vier pootjes, haar snuit naar de jury en het publiek gericht, haar houding trots en fier. 'Oké, tijd voor Safeguard en Flame Burst!' De Vulpix omhulde haar zelf met een blauw licht, wat ze vervolgens met Flame Burst op spectaculaire wijze uit elkaar deed knallen. Overal dwarrelden er glittertjes neer rondom Vera de vrouw vond dat haar Vulpix er prachtig uit zag, of was dat enkel zo omdat het haar Pokémon was? De vrouw glimlachte en liet Vera de laatste aanval uitvoeren: Tail Whip, waarbij ze eigenlijk gewoon heel schattig stond te kwispelen terwijl de glitters langs haar neer daalden.

De vrouw glimlachte. Gelukkig was Vera niet zo zenuwachtig geweest als zij. Lillian was nu al dat, als zij een optreden had moeten geven, ze honderd keer over haar eigen voeten zou zijn gestruikeld, knalrode wangen zou hebben en eigenlijk binnen twee tellen weer van het podium verdwenen zou zijn. Vera niet. Zij presenteerde zich als een heuse showgirl en dat was dan ook de reden dat Lillian aan de Contests meedeed; voor haar en dat zou ze ook altijd blijven doen.

OOC: Duuuuuus, op de valreep mijn post! Sorry voor de laatheid!

Alaska grijnsde zelfverzekerd naar haar en Ceder glimlachte terug. Beiden hadden heel veel zin in de contest. Ceder hoopte dat ze het dit keer voor elkaar zou krijgen om iets hoger op de ranglijst te eindigen, terwijl Alaska al overtuigd was van hun overwinning. In ieder geval wat haar betrof. Als de jury het daar niet mee eens zou zijn, dan zou dat volgens de Squirtle gewoon aan hun smaak liggen. Want ja, smaken verschillen.
Ceders zenuwen groeide naarmate haar beurt dichterbij kwam, maar ze genoot van het fladderige gevoel in haar buik. Ze keek even naar Alaska, die naar het beeldscherm keek, waarop de opvoering van de eerste deelnemer nu te zien was, en ze glimlachte. Ze hadden hard geoefend, vooral de laatste dagen. Ze keek ook naar het scherm. De Charmander van het blonde meisje zag er heel lief uit met die bladerkransen. De tweede deelnemer was het meisje Kasumi, die met haar Butterfree een (letterlijk) schitterende show neerzette. Ceder wist dat het blauwharige meisje de vorige contest had gewonnen. Ze was een formidabele tegenstander.
Ze checkte nogmaals de lijst van deelnemers. Na Lillian Yamaha, bevestigde ze. Net als de vorige keer zette de vrouw haar Vulpix in, die er ongelofelijk schattig uitzag.

"Oké, Alaska, wij zijn. Zodra je je pokéball uit komt, sta je op het podium", zei Ceder voor ze de Squirtle terug liet keren. Ze betrad het podium met in haar rechterhand de pokéball en in haar linkerhand haar lichtbruine paraplu met Squirtleschild-motief. Haar ogen moesten even wennen aan het felle licht van de schijnwerpers, maar daarna zag ze het publiek en de jury zitten en ze keken allemaal naar haar. Adrenaline stroomde door haar heen. Dit vond ze altijd zo'n prachtige ervaring: het podium opstappen, al die mensen zien, nog een laatste keer de performance van haar pokémon nagaan in haar hoofd. Haar handen trilden een beetje, maar meer van de adrenaline dan van zenuwen. Ze gooide Alaska's pokéball op en de Squirtle verscheen in een witte flits. "Bubble!" Alaska opende haar mond en blies het hele podium vol bellen, die langzaam in een wolk omhoog zweefden. "Laat het slechte weer nu maar komen", zei Ceder daarna grijnzend, terwijl ze haar paraplu open klapte. Dit was voor Alaska het afgesproken teken om zich met Withdraw terug te trekken in haar schild en haar volgende aanval op te starten. In het schild was Alaska zich hard aan het concentreren. Ze kon zelf niet zien wat er gebeurde, dus moest ze er maar op vertrouwen dat ze alles goed deed. Ceder kon alles wel zien. Vlak onder het plafond, boven de hoofden van haar en haar Squirtle, begonnen donkere wolken zich samen te pakken. Ze blokkeerden het licht van de schijnwerpers, waardoor het podium plots in schaduwen werd gehuld. Toen begon de hagel te vallen. Alaska had er lang over gedaan om de moeilijke TM-aanval Hail te leren en het was nog lastiger geweest om hem zo geconcentreerd te maken dat de hagel enkel boven het podium zou vallen en niet op de hoofden van het publiek.

De bellen van Alaska's Bubble zweefden nog boven het podium en spatten door de hagelstenen een voor een uit elkaar. Kleine druppeltjes vielen tussen de ijsklontjes naar beneden. De grond werd bezaaid met hagel en de steentjes die tegen Alaska's schild afketsten, schoten alle kanten op. Er tikten zoveel stukjes ijs tegen de grond dat het samen bijna een geraas vormde. Er vielen steeds grotere stukken en Ceder hoopte dat haar paraplu het zou houden. Ze moest maar gauw haar laatste aanval inzetten. "Tail Whip en Water Gun!" riep ze boven het geraas van de hagel uit. Alaska's kop, poten en staart kwamen weer uit haar schild tevoorschijn. Ze sloeg met haar staart tegen de grond om zichzelf de lanceren en sneed de hagelwolk in tweeën met een krachtige waterstraal. De hagel stopte en de donkere wolken losten op. Het licht van de schijnwerpers scheen weer fel als zonlicht naar beneden. Het water van de Water Gun, dat nu weer naar beneden viel, schitterde in het licht. Alaska landde netjes op vier pootjes op het podium, richtte zich op haar achterpoten op en maakte een buiging naar de jury. Ceder klapte haar paraplu op, schudde hem uit en boog ook. Alaska liep naar haar toe, tevreden grijnzend. Ging dat goed of ging dat goed? leek ze te zeggen. Ceder beantwoordde haar grijns met een brede glimlach. Het ging geweldig. Haar tegenstanders waren allen erg goed, maar ze had het gevoel dat zij en Alaska een kans maakten.

Op flink wat aandringen van zijn Raichu en neefje om mee te doen aan de Wedstrijd in Viridian City, stond hij te wachten op zijn beurt, met zijn armen over elkaar geslagen. Kyano stond naast hem met een brede grijns rond zijn snoet. De Raichu vond het al prachtig om naar de uitvoeringen te kijken op televisie, maar het mooiste van alles vond hij toch nog wel om mee te doen, al was het alleen maar dat hij eindelijk iets samen met zijn beste vriend aan het doen was. Desondanks was Kyano erg nerveus en kon hij amper stil blijven staan. Lucas, echter, had nergens last van, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij probeerde om zijn zoon te vinden in de menigte. Helaas had hij het vermoeden dat Mark niet meedeed aan deze Wedstrijd en had hij de hoop al een beetje opgegeven. De man richtte zijn donkere ogen op zijn Raichu en kreeg een kleine glimlach rond zijn lippen. Het was best wel een tijd geleden dat hij samen iets met Kyano had gedaan. De Raichu liet het niet echt merken, maar Lucas had allang door dat hij het gezelschap van een teamgenootje miste.
Misschien iets om over na te denken.

De man liet zijn armen zakken en haalde een soort van doek tevoorschijn met blauw/groen legerprint, waarna hij naast de Raichu neerknielde en de Pokémon aantikte, die vragend opkeek. “Kom eens hier maatje,” zei Lucas tegen zijn Raichu en stak zijn hand gebiedend uit. De elektrische muis kwam nieuwsgierig dichter naar hem toegelopen. De man boog zich toen lichtjes naar voren en knoopte het doek zijwaarts rond de nek van Kyano. Toen hij klaar was, kwam hij weer recht en stroopte zijn mouwen op van zijn trui zodat zijn armen werden ontbloot, een teken dat hij er klaar voor was. “Dit maakt het net iets herfstachtiger,” grijnsde Lucas naar zijn Raichu. Als antwoord sloeg Kyano vervolgens zijn korte pootjes rond zijn been waarbij de man hem over zijn hoofdje aaide. “Rai!” piepte Kyano vrolijk. Het was echter nog wel even op hun beurt wachten, want er was nog een jonge Coordinator voor hem, dus ging hij weer in dezelfde houding staan als eerst; met zijn armen over elkaar gevouwen leunde hij weer tegen hetzelfde muurtje. Lucas viel weer stil toen hij zich opeens herinnerde dat hij de Pokéball van Kyano niet had meegenomen... Eigenlijk was het meer een gewoonte van de man geworden, want de Raichu bleef toch altijd dicht bij hem in de buurt. In ieder geval betekende dit dus niks en was het een nutteloze gedachte geweest. Zelfs zo nutteloos dat hij niet eens door had gehad dat hij en Kyano aan de beurt waren. De Raichu probeerde hem al mee te trekken naar het podium, wat dus inhield dat het toch echt tijd was.

Lucas zette zich daarom met zijn voet van het muurtje af, liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en volgde vervolgens Kyano op de voet, die er echt zin in had. Het was nu nog maar de vraag of hij iets wist te improviseren... En daar was hij behoorlijk slecht in. Lucas grijnsde lichtjes toen de twee het podium bereikten. Ergens kon hij zich nu in de schoenen van Mark verplaatsen; hij wist niet precies hoe de jongen het ervaren had, maar hij voelde zich toch wel wat ongemakkelijk worden nu al die ogen op hem en Kyano gericht stonden. Hij kon zich ook voorstellen dat zijn zoon momenten gehad moest hebben dat hij trillend op zijn benen heeft gestaan. Maar dit draaide immers ook niet om hem, maar om Kyano. Kyano was degene die dit ging uitvoeren, dit was het moment van Kyano. Lucas balde zelfverzekerd zijn hand tot een vuist waardoor de Raichu opkeek en hem met zijn donkerbruine oogjes aankeek. De man knikte met zijn hoofd naar het podium, waarna de elektrische muis ook zelfverzekerd knikte, die daarna op vier poten snel het podium op rende. Lucas ging achter hem staan.

“Kyo, doe je Discharge!” riep Lucas naar de Raichu, die knikte en zijn pootjes tot vuisten balde. Daarna ontlaadde Kyano zijn elektriciteit, dat zich rondom de Raichu verspreidde. De stralen die zich rond de muis bevonden, hadden een beetje een donkerder kleur geel, waardoor Kyano net een spaarlamp leek omdat zijn vacht ook donker was. Hierdoor kreeg Lucas een idee; Thunder had een wat lichtere kleur geel en in combinatie met Iron Tail moest dit een gaaf effect geven... Hoopte hij. Automatisch liet Kyano met zijn poten en staart de elektriciteit een soort van dansen, waardoor de puntige stralen in golven veranderden. Een elektrische golf dus. “En doe nu je Thunder!” Kyano stopte per direct de Discharge maar de statische elektriciteit op zijn vacht bleef nog even na vonken. vrijwel direct ontlaadde de Raichu de krachtige energie van de Thunder, die recht de lucht in schoot en weer neerstortte op Kyano, pas nadat Lucas hem had opgedragen de Thunder ‘kapot’ te slaan met een Iron Tail. De Thunder ontplofte toen het in contact kwam met de ijzeren staart van Kyano, maar hierdoor waren er kleine gele vonkjes ontstaan, waardoor het leek alsof de Raichu glom van de elektriciteit. Kyano had een van zijn poten de lucht in gegooid en de ander drukte hij in zijn zij. Dit deed Lucas glimlachen. De Raichu was oprecht trots en als zijn partner zich gelukkig voelde, dan was Lucas dat ook. Dit was dan ook weer gebeurd.