De zon scheen fel en een kleine zwerm Pidgey’s vormden enige weerstand tegen de zonnestralen voor korte duur, waarna deze weer op Chris’ gezicht vielen. De jongeman sloeg zijn ogen open en tuurde richting het stukje blauwe lucht dat te zien was tussen de toppen van de bomen die langzamerhand kaal begonnen te worden. Het was tot nu toe een vrij mooie dag en het leek erop dat het niet snel zou veranderen. Dat was eigenlijk ook de reden waarom hij op een blauw gekleurde bankje zat in een klein parkje, grenzend aan Viridian City. Chris ademde diep in en uit en liet zijn blik vallen op de rustgevende zwerm Pidgey’s die op de grond waren geland en rond het bankje tegen de grond pikte, zoekend naar enige kruimels. Enkelen kwamen vrij dichtbij, maar er waren ook exemplaren die net te schuw waren en weg hipten wanneer Chris zich iets verroerde. De rust was heerlijk en dat gold ook voor de herfstwind die zachtjes aan zijn haren trok en enkele veertjes van de Pidgey’s overeind stak. Chris had deze rust opgezocht, wegens de aankomende Contest en de uitputting van het brainstormen voor mogelijke combinaties tussen zijn twee ingeschreven Pokémon. Het oefenen van deze combinaties vielen mee in vergelijking met het brainstormen. Het had hem wel uiteindelijk wel wat tijd gekost om zijn Pokémon goed erin te begeleiden om zijn idee goed uit te kunnen werken. Twee weken lang, vanaf de ochtend tot aan de late middag had hij zitten brainstormen en oefenen met zijn Pokémon tot het punt dat hij zeker wist dat ze er klaar voor waren, en hij ook. Zonder een klaargestoomde trainer was je er alsnog nergens, right?
Maar goed, hij had de inschrijving geregeld en ze waren klaar. De jongeman kon het echter niet nalaten door zichzelf af te vragen wat hem in deze situatie had gebracht. Het antwoord was echter vrij simpel, maar het besef was gewoon verreweg van normaal voor hem. Chris sloeg zijn armen achter zijn hoofd, een paar Pidgey’s hipten weg, en sloot vermoeid zijn ogen neer. Hij wilde een gymleider worden, geen coördinator. Dat stond vast, maar er was iemand die hem had gefascineerd om deze richting op te stappen, al was het voor één keer. Dat persoon vertrouwde in hem en zou zelfs hem aanmoedigen bij de Contest. Hun ontmoeting was echter vrij vreemd, maar toch ook alledaags. Het was begonnen met het arriveren in Viridian City waar hij op een grote plein een menigte mensen had gezien die luid juichten. Er gebeurde niet zo vaak iets groots in de vrij kleine stad, dus benaderde Chris de groep, maar behield enige afstand. Zijn mensenschuwheid was allesbehalve verdwenen. Zijn zicht op het spektakel was wel nog aardig beperkt, dus dwong hij zichzelf tussen de mensenmassa in te staan om er iets van op te vangen. In een flits van een seconde was zijn mond opengevallen van verbazing. Een Pikachu en een Eevee sprongen omhoog en kwamen boven hun trainer samen met een door elektriciteit gehulde Iron Tail die ze met een harde klap tegen elkaar wierpen. Een felle schittering schoot ervan af dat langzaam als een gordijn over de trainer en haar twee Pokémon trok die inmiddels zich naast hun trainer hadden gevestigd. De hele massa begon direct met het applaudisseren en floten van genot, terwijl de trainer en haar Pokémon tegelijk een buiging maakten. Prachtig was het. Echter, trokken de mensen al snel weg die verder gingen met hun alledaagse gebruiken.
De donkerblonde trainer bleef enkel over die uiteindelijk een stap in haar richting wilde maken om haar erop te wijzen dat het een prachtige show was geweest. De dame van ongeveer dezelfde leeftijd had hem al opgemerkt en glimlachte vriendelijk naar hem. Zij was begonnen met het gesprek en al spoedig zaten ze beiden in een park over alledaagse dingen te praten met uiteindelijk een belofte die Chris haar gemaakt had. Ze bleek namelijk deze Contest te missen, doordat ze recent een blessure had opgelopen bij haar been. Dat verklaarde wel waarom ze een beetje mank liep. Ondanks dat deed Chris ook deels voor zichzelf mee, hij wilde het zelf eens proberen en snappen hoe het leven van een coördinator was. Een gymleider kon ook uitdagingen van hun krijgen en kom op, coördinatoren waren vrij strategie ’s met hun aanval combinaties en dus vrij gevaarlijke trainers.

Zodoende schreef Chris zich in en zat hij continu te oefenen, tot de dag voor de Contest. Chris had zeker enige rust verdiend na al die dagen en dat gold natuurlijk ook voor zijn Pokémon. Hoe graag Chris zijn Poké Ball wilde losmaken van zijn riem en wilde wegwerpen, hij wilde de Pidgey’s niet afschrikken. Ze mochten op hun eigen tempo ook genieten. Langzaam bijna in slaap sukkelend door de rust, kwam hij op zijn zij liggend op het bankje terecht. De plotselinge beweging van een Pidgey bij zijn been, maakte hem wakker. Had hij zitten slapen? Wat? De jongeman keek verward rond, maar zag al snel dat het niet veel later was geworden. “Pfoe, gelukkig,” Chris kwam weer overeind en zag dat de Pidgey’s zich allemaal teruggetrokken hadden in de toppen van de bomen. Oké, nu kon het wel. Met een zwaai wierp Chris twee Poké Ball’s hoog de lucht in, waarna uit de twee lichtstralen een Pokémon vormde. ‘Maro!’riep de Grond Pokémon met zijn kenmerkende schedel en bot uit, waarop de Bug Pokémon met zijn zwarte oogjes reageerde met zijn typerende geluid. Sköll en Sól keken hun trainer zwijgend aan, maar meer was ook niet van hun nodig. Ze waren vastberaden. “Sköll…”begon Chris die zijn blik op de Marowak richtte en vervolgens liet opschuiven naar de veel kleinere Caterpie,” en Sól,”. De donkerblonde trainer hees zich overeind, maar ging door zijn knieën heen om zijn Pokémon iets rechter te kunnen aankijken. “We hebben veel geoefend en als dat al niet genoeg is, onze onderlinge band. Niemand wordt boos op elkaar als het ons niet lukt, het gaat erom dat we het zien als een extra ervaring voor de toekomst. En als klap op de vuurpijl hebben we ook een fan van ons in het publiek zitten, maar echter ook nog een Pokémon,” Er verscheen een diepe grond op het gezicht van Sól die Sköll aankeek om iets van de laatste zin te kunnen begrijpen, maar de Marowak zweeg en bleef zijn Trainer aanstaren. De Pokémon gaf nooit toe als hij iets niet begreep. Maar al snel leek Sól het te begrijpen en keek ze met verwondering Chris recht aan, ‘waarom, Chris?’. “Ik wil deze kans ook gebruiken om Hati mij weer als zijn trainer te laten accepteren en te laten zien dat ik waardig ben en nooit ontrouw ben geweest aan hem. Tijdens de Contest zal ik hem in de wachtruimte laten met zijn Poké Ball naast zich en-“ De Caterpie protesteerde hevig door fel met haar staart opzij te slaan en grommende geluiden te maken, waarna ze weer opzij keek. Weer geen reactie van Sköll.

“Heb ik jullie vertrouwen?”

De volgende dag begon vrij miezerig en de regendruppels tikten stevig tegen de dikke, warme jas die Chris over zich heen geworpen had. Hij versnelde zijn pas richting de plek waar het allemaal zou gebeuren: De Contest ruimte. De deur ging automatisch voor hem open en liet de bijna geheel doorweekte trainer binnen. De twee dames die achter de receptiebalie bezig waren, hadden even opgekeken, maar zaten voordat hij het wist weer achter hun computers te tikken. Was het normaal dat iemand kleddernat binnentrad of waren ze gewoon verveeld? Zwijgend keek Chris om zich heen, terwijl hij zijn jas van zijn hoofd haalde. Er was haast niemand te bekennen. Ach, hij was dan ook de eerste, niet waar? Chris baande zijn weg naar de receptiebalie en probeerde een van de twee haar blik op te vangen, maar ze bleven druk typen. “Uhm, hallo?” vroeg Chris voorzichtig, maar dat wekte enkel een chagrijnige blik op van een van de dames. Wat waren die receptionisten toch ‘aardig’, zeg. De dame rechtte haar rug ineens en wees zwijgend naar een deur waar ‘wachtruimte’ op stond. Verward keek hij van de deur naar de dame. Moest hij zich niet hier melden? Anders kon elke trainer binnenlopen. De dame slaakte een zucht en vervolgde met: ‘We hebben de foto’s en informatie van alle kandidaten voor ons liggen,’ Was dan die ene seconde genoeg om hem te herkennen? Ach, gezien de norse blik van de dame wilde hij haar niet meer tegenspreken en liep de wachtruimte binnen.
Eenmaal binnen, plofte hij neer op een bankje en haalde zijn Pokémon tevoorschijn. Een Marowak, Caterpie en Charizard verschenen plotseling voor hem. De eerste twee keken haast nauwelijks naar de plek, ze wisten al waar ze waren. De Charizard integendeel, die keek verward rond die uiteindelijk Chris kil aankeek, ‘Wat heeft dit te betekenen?’. Hati wist niets van de Contest af en Chris was bereidt hem het direct te vertellen. “Hati, ik wil dat je gewoon goed oplet en het beste wenst voor ons, dus inclusief jezelf. Zelfs met enkel een deel van het team kan ik geen kans maken zonder het vertrouwen van onze teamlid,” De Charizard snoof en trok zijn hoofd weg. Chris glimlachte en hees zich overeind. Deze reactie had hij ook verwacht, maar hij wilde dat zijn Pokémon meekeek. Opzettelijk liet hij Hati’s Poké Ball achter, terwijl hij alvast richting het podium liep en de twee Pokémon terug liet keren in hun Poké Ball.

‘Dus nu presenteer ik u, zonder verder omhaal, Christopher Smith met Sköll en Soll!’

Met trillende benen liep Chris het trappetje op dat naar het podium leed. Hij was nerveus, maar al zijn vrienden waren er en bovendien, vertrouwde iemand in hem! De donkerblonde jongeman vestigde zich in het midden van het podium en direct gingen de spotlights aan. Chris merkte de grote aantal ogen die op hem gevestigd waren op en wilde weg. Hij wilde wegrennen, maar hij bedwong zichzelf er te blijven staan om een show te geven waar men hem op kon respecteren in plaats van pesten. Dit was zijn kans om te groeien. Die zou hij dus niet verspillen! Dit was zijn show! Hij greep vastberaden zijn twee Poké Ball’s vast en wierp ze de lucht in. “Maak kennis met Sköll en Sól!” riep Chris uit, terwijl de Marowak en Caterpie net naast hem waren verschenen. Dat hij dit durfde, kon hij maar niet bevatten. Dit was alsnog pas het begin.
“Sköll, gebruik je Boomerang!”De Marowak wierp met een sterke zwaai van zijn arm de bot van zich af die verderop op zijn plek wist te blijven en snel om zijn as draaide. Het was tijd voor Sól intreden! “Sól, gebruik je String Shot!” De Caterpie spoot een glinsterend, witte draad richting het bot en wist die te omhullen in het glinsterende draad. Chris genoot nu al van het zicht van de horizontaal draaiende glinsterende bot. Misschien stelde het weinig voor, maar het had degelijk moeite gekost om op een draaiend object een laagje van de String Shot te krijgen. De timing klopte soms niet en soms brak het bot de String Shot. Dit op zich was al taai, maar het werd moeilijker. Nu zou hij zelf een rol inspelen. Dan pas was het echt een show en echte teamwerk. Als Hati hem nu eigenlijk zag, wat zou hij dan denken? Zou hij zijn Poké Ball al kapot hebben gegooid en was de dame trots aan het toekijken? Hij hoopte het beste. Chris liep kalmpjes naar voren en vestigde zich onder de glinsterend bewegende bot dat langzaam begon af te dwalen. “Ik vertrouw mijn Pokémon,” zei Chris zachter dan eerder, maar hij meende het. En het was geeneens tegen het publiek, het was tegen zichzelf. Het gevoel dat Sköll en Sól het hadden gehoord, bekroop hem. Waarom ook niet? Ze waren zijn trouwe vrienden en hadden het voor hem opgenomen in slechte tijden. Het lag niet aan hun type, maar hun wilskracht en vertrouwen met hun trainer. Dat won over de voordeel van een type. En wie weet, zou hij bewijzen dat Caterpie niet per se een zwakke Pokémon hoefde te zijn en Marowak een kille Pokémon. Ze waren sterk, geest en hart. Hij hoorde de boomerang steeds meer afzakken, totdat het maar een meter of twee boven zijn hoofd bevond. In een flits hoorde hij iets kleins opgetild worden door zijn Marowak en daarna zijn kant oprennen. Al snel sprongen twee Pokémon de lucht in, Sköll aan zijn rechterzijde en Sól aan zijn linkerzijde die een aanloopje van de ander nodig had gehad voor de sprong. “Return en Tackle!” zei Chris luid, waarna de Marowak voluit tegen de bot schoot en de Caterpie haar Tackle uitvoerde op haar deel van het bot. Glinsterende stukjes bot kwamen als een gordijn om hem heen en zijn twee Pokémon passeerden elkaar netjes, waarna ze beiden afdwaalden richting de grond. Chris wilde wat zeggen, maar keek snel naar boven en wist de twee Pokémon op tijd op te vangen, hoewel Sköll veel zwaarder was dan Sól. “Kracht komt vanuit hun binnenste, niet waar?” grinnikte Chris in zichzelf, waarna hij nog eenmaal naar het publiek keek en de jury. En dat meisje van eerder? Ze keek hem enthousiast aan met haar Pikachu en Eevee die vrolijk naar hen zwaaiden. Zelfs als hij niet won, had hij degelijk gewonnen door iemand blij te maken. En persoonlijk was hij gegroeid. “Ik kon het niet zonder jullie en Hati doen,” fluisterde Chris tegen zijn Pokémon die hij losliet om een buiging te maken en het podium te verlaten. “ROAWRRR!” Klonk er luid achter de deur, waarna Chris deze open trok en Hati hem overdonderd aankeek en minachtend in zijn gezicht snoof. "Hey, zo erg was het toch niet?” grinnikte Chris, waarna hij op een bankje neerplofte met Hati’s Poké Ball naast zich. Op zich had hij de belangrijkste zaken gewonnen.

Voor de wedstrijd:
De laatste felle zonnestralen van het jaar. De zonnestralen die al snel zouden wegblijven, vandaar dat Light er nog zo van genoot. Ergens was Light wel geïnteresseerd in de herfst. De herfst stond bij velen bekend als het seizoen van de insecten. En Light was nou net een trainer die geïnteresseerd was in insect pokémon. De zonnestralen weerkaatsten op de dauwdruppels die aan het gras zaten. Light bibberde elke keer dat hij in de schaduwen liep, het was dan ook al flink afgekoeld nu het geen zomer meer was. Toch bleef Light stevig doorlopen. Hij moest namelijk sneller op zijn plaats van bestemming zijn dan verwacht. In Viridian City, zijn bestemming, werd namelijk een wedstrijd gehouden. Het zou zijn eerste wedstrijd worden. En dan was het nog een duo-wedstrijd ook. Hij moest twee pokémon gebruiken. Over het moeilijk maken bij zijn eerste wedstrijd gesproken!

Toen hij eindelijk het verlichte gedeelte zag van de uitgang van het bos, maakte Light een kreetje van geluk. Hij was al dagenlang aan het zoeken naar de uitgang, en daar was hij nu recht voor hem! Hij versnelde nogmaals zijn pas, en keek nog één keer achterom. Dit was het moment dat hij zijn woonplaats verliet. Hij had een hele tijd hier gewoond, het voelde alsof hij een vriend achterliet. En alsof het een teken was dat het al goed was, en er meer het bos verliet, vloog er een horde Butterfrees over zijn hoofd, recht op de stad af die er achter lag. Light wist dat ze daar niet zomaar de stad in vlogen, maar het was toch een mooi gezicht. Als Light niet onderweg was, en zo snel bij de wedstrijd moest zijn, had hij vast geprobeerd om een Butterfree te vangen. Maar er waren nu belangrijkere zaken!

De wedstrijd:
Light kwam aan bij een balie in het gebouw waar de wedstrijd werd gehouden. Op de vraag van de vrouw achter de balie of hij zich wou inschrijven antwoordde hij volmondig ja. De vrouw schreef hem in, en vertelde hem dat hij als tweede zijn kunsten mocht vertonen. Light bedankte de vrouw en snelde een kleedkamer in. Hij had voor wedstrijden een speciaal pak gekocht. Hij haalde het pak uit zijn tas, en deed het aan. Het was een zwart fluwelen pak, het paste hem perfect. Hij had het dan ook niet voor niets op maat laten maken. Onder het pak deed hij dan wel weer witte sneakers, daar kon hij het best op lopen, en ze zaten gewoon fijn. Een roze stropdas, die losjes om zijn nek hing, maakte het geheel af. Light was er klaar voor!

Op het scherm volgde hij de eerste kandidaat, Christopher Smith. Deze gebruikte een Marowak en een Caterpie. Hij had een goede strategie gebruikt, de band tussen trainer en pokémon spatte er vanaf. Had Light niet de verkeerde strategie voorbereid? Nee! Zo moest hij nu niet gaan denken, hij had zijn eigen strategie bedacht. Het zou vast goed komen. En toch.

Nu was het zijn beurt. Hij besefte het met een golf van zenuwen die meteen kwamen opspelen. Hij rilde even, toch kon Light altijd wel genieten van zenuwen, omdat hij wist dat het gevoel verdween nadat hij de spot op hem zou hebben. Met trillende benen betrad hij het podium, en de spots werden op hem gericht. Hij voelde meteen de spanning wegglijden, en daarbij viel hij in zijn mysterieuze rol.

"Light Yagami." Hij zei alleen zijn naam. Meer niet. Daarna gooide hij zijn pokéballs de lucht in. Het waren zijn enige pokémon, dus strategisch uitkiezen was er niet bij. Het was nu eerder roeien met de riemen die hij had. De pokéballs openden, en verbraken daarbij de zegels die Light er op had geplakt. Om in het thema te blijven, waren de zegels afgestemd op de tijd van het jaar. Uit de pokeball van Oddy kwamen dan ook gele herfstbladeren in grote getallen, ze sproeiden in het rond. Uit de pokéball van Deedly sproeiden rode herfstbladeren. Light stond nog steeds in dezelfde pose als daarnet, en werd nu bedekt met een laagje bladeren. Toen de zegels waren uitgewerkt, landde Deedly vlak voor hem, terwijl Oddy aan de andere kant van het toneel eindigde. Light verplaatste zich tussen ze in, en zette een stap achteruit zodat het net leek dat hij een scheidsrechter was bij een onderling gevecht tussen de twee pokemon. "Oddy Rozar Leaf, Deedly Stringshot." De Oddish reageerde meteen met een aantal messcherpe bladeren, die nu tollend op de Kakuna afkwamen. De Kakuna reageerde met een aantal kleverige draden, deze aanval kende hij nog vanuit zijn vorige fase. De kleverige draden hadden grip op de bladeren, en plakten er aan vast. Maar in plaats van het bedekken, bleef er maar één draad aan elk blaadje zitten. Het andere eind van het draad zat nog aan de Kakuna. "Turn around." En na dit bevel begon de Kakuna te draaien, met om zich heen de messcherpe bladeren aan een touwtje. De cocon bleef doordraaien tot de draden en bladeren niet onderling uit elkaar te houden waren. Het was nu een witte cirkel met een groen randje er om heen. "Oddy Acid." Meteen kwam de Oddish in beweging, en produceerde een zuurachtige substantie. Toen het zuur in aanraking kwam met de draaiende objecten om de kakuna heen, verdwenen ze in een rap tempo. Zo. De eerste combinatie was gelukt. Op naar het einde.

Light moest het nog eindigen, en dat ging hij doen door middel van het laten zien van de kracht van beide pokémon. "Deedly, Poison Sting. Oddy, Bullet Seed" De Kakuna begon rondjes te draaien op zijn onderste punt. De Oddish deed hetzelfde maar dan op zijn linkervoetje. En op het moment dat beiden op het snelst waren, werden de aanvallen losgelaten. De kogelzaden schoten in een ronde vorm op de Kakuna af. Deze weerde ze in de vorm van een paarse cirkel, gemaakt van gifangels. De cirkels kwamen steeds dichter op elkaar, en toen ze botsten ontstond er een ontploffing van groene glitters uit de kogelzaden, dit vormde een mooi contrast met de paarse rook die uit de geknapte gifangels kwam. Light was tevreden. En op het moment dat het hoogtepunt verwacht werd, riep Light zijn pokémon terug, en rende hij het podium af. Zo als hij nou geen indruk had gemaakt wist hij het ook niet meer.

Je Mimic is uit je post verwijderd. Mimic posts mogen enkel gemaakt worden in het Mimic topic.

Terwijl de meeste deelnemers aan de Contest nog een laatste poging tot fatsoeneren deden, was er één brunette die muisstil rondkeek naar alle Coördinators en hun pokémon. Wat de rest aan het doen was, leek haar geen goed idee om zelf te proberen. Zodra ze klaar was met het rechten van haar kleren en de accessoires van haar pokémon, lagen ze vast weer in de knoop met elkaar. Alano en Cedro waren niet de beste combinatie als het op dit soort dingen aankwam, maar als ze erover nadacht, bestond haar hele team uit slechte teams. Sarita kon Alano niet uitstaan, omdat hij haar op de meest vreemde manieren probeerde te motiveren tot trainen. Cedro kon ze ook niet uitstaan. Hij infiltreerde haar persoonlijke ruimte en dat was tegen haar eigen, ongeschreven regels. Alano kon op zijn beurt Cedro weer niet uitstaan. Waarom wist Chiaki niet precies, maar ze gokte erop dat het kwam omdat de Seel haar eerste Contest voor haar had gewonnen. Waarschijnlijk dacht het draakje dat het zijn taak was, want hij was haar eerste pokémon. Waarom hij Sarita weer niet uit kon staan, was meer dan duidelijk. En Cedro? Hij was gewoon… Cedro. Uit alle teams die ze had kunnen vormen met haar huidige pokémon, waren de draak en de zeehond misschien nog wel de beste. Niet alleen was haar Charmeleon extreem gemotiveerd, maar ze had ook veel combinaties met de twee kunnen proberen. Vuur en ijs waren tegenstrijdige elementen en omdat haar Seel deels watersoort was, was het effect alleen maar dubbelop geweest. Ze had zoveel keuzes gehad, dat het gewoonweg te moeilijk was om er één te kiezen. Iets wat haar, ondanks alles, uiteindelijk toch gelukt was.

Chiaki was te afgeleid om de performances te bekijken. Er waren twee deelnemers die haar voorgingen, maar beide ontgingen haar. Niet uit disrespect, maar uit nervositeit. Zelfs na het winnen van haar eerste lintje had ze nog altijd geen stalen zenuwen. Ondanks dat gokte ze erop dat ze nog altijd degene was die hier het minste last van had, maar dat kon ze niet zeker weten. Wie weet waren er dit keer wel deelnemers die veel meer ervaring hadden met dit soort dingen. Zou het bij haar ook afnemen naarmate ze meer ervaring kreeg? Chiaki wist het niet. Wat ze wel kwam te weten, was dat ze aan de beurt bleek te zijn. Haar bruine ogen gleden naar haar pokémon, die, vreemd genoeg, stil en geduldig hadden staan wachten. Begrepen ze eindelijk dat er dit keer geen tijd was om fratsen uit te halen? Daar liet ze het maar bij. Met ietwat trillerige handen hief ze de twee pokéballs op van haar Seel en Charmeleon en liet ze terugkeren. “Good luck,” fluisterde ze naar de twee voorwerpen, voordat ze de ronde dingen terug op hun plek stopten en zich naar het podium begaf.

Het maakte niet uit hoe vaak de brunette het podium opliep; het licht dat haar tegemoetkwam wist haar altijd te verblinden. Gelukkig was ze al snel gewend aan de felheid ervan en zag ze het immens grote publiek niet veel later. Dit hielp haar nervositeit niet echt, maar inmiddels wist ze haar aandacht al snel om te schakelen. Dit ging niet om haar. Dit ging om haar pokémon. Met herwonnen energie ging ze klaarstaan, haalde de twee pokéballs van haar pokémon weer tevoorschijn en gooide ze met een sierlijke boog het podium op. “Alano, Cedro, laat ze maar eens wat zien!” Zodra er twee vormen waren verschenen en het witte licht van hun lichamen verdween, lieten ze een trotse ‘brul’ horen. Chiaki glimlachte licht. Het deed haar deugd dat niet alleen haar Charmeleon, maar ook haar Seel inzag hoe belangrijk dit voor haar was. Ze wist niet of hij het speciaal voor haar deed, maar hij oogde op het moment alles behalve lui. “Jullie weten wat je te doen staat!” riep ze naar hen, waarop ze van elkaar afsprintten en ieder één kant van het podium kozen. Een vurige blik was in beide hun ogen te zien; een teken dat ze meer dan klaar waren voor wat komen ging. “Cedro, doe je Water Sport en zet dan je Ice Shard in!” Gehoorzaam liet de Seel zijn lichaam omringen met water en opende vervolgens zijn bek om een kleine hoeveelheid aan stukken ijs op de Charmeleon af te vuren. In plaats van weg te springen, echter, sprintte de rode draak eropaf. “Alano, counter het met je Ember!” Ook hij opende nu zijn bek, maar in plaats van ijs kwamen er kleine vlammetjes uit, die met de meeste stukken ijs wisten samen te komen. Het ijs dat wist te ontsnappen aan zijn vlammen sloeg hij sierlijk aan de kant of greep hij zo stevig vast met zijn klauwen dat het uit elkaar spatte en op de grond viel.

Dit duurde maar enkele tellen, voordat beiden hun aanvallen staakten en naar elkaar staarden, wachtend op verdere instructies. Die wisten ze allang, maar het zag er nogal onverzorgd uit als hun trainer ze niet toeriep. “Alano, gebruik je Smokescreen!” Het podium werd al snel bedekt met een zwarte waas, waardoor beide pokémon niet meer zichtbaar waren. Chiaki wachtte nerveus het juiste moment af, wetend dat ze dit goed moesten doen, wilden ze een goed einde brengen aan hun performance. Een deel van deze combinatie had ze al eens eerder geprobeerd in haar eerste Contest en hoewel haar Charmeleon daar best ervaring in had, lag het geheel aan haar Seel om dit te laten lukken. Geoefend hadden ze, maar het kon nog altijd misgaan. “Flamethrower!” Net als in haar eerste Contest, had ze ervoor gekozen om haar pokémon te laten breakdancen. Dit keer werden er echter krachtigere vlammen ingezet, waardoor het er iets sierlijker uitzag dan wanneer het in combinatie met Ember werd gebruikt. Vlammen verschenen uit de zwarte rook en bogen er weer terug in, waardoor het leek alsof het één groot net aan vlammen was, minus de rook die een groot deel van het zicht belemmerde. Daar had Chiaki echter iets op bedacht. En haar Seel was degene die dat moest volbrengen. “Cedro, tijd voor wat verkoeling! Icy Wind!” Het was zeer riskant om een poging te doen tot het bevriezen van Alano’s vlammen. De kans om hierin te falen was groot, aangezien de Charmeleon veel warmere vlammen kon produceren sinds zijn evolutie en hij nog steeds zijn eigen kracht niet kende. Gelukkig gold voor Cedro hetzelfde, zelfs al had hij een andere rede. Hij was veel te lui om tot het uiterste te gaan. Alleen wanneer hij vond dat het nodig was, liet hij zijn ware kracht zien. Laat dit nou net zo’n moment zijn.

Met ingehouden adem keek Chiaki afwachtend toe. Het duurde even, maar uiteindelijk zag ze het effect van Icy Wind intreden. Langzaam maar zeker werden de vlammen in ijs verhuld en verdween de rook van Alano’s Smokescreen van het podium. Dit resulteerde erin dat het vlammennet werd vereeuwigd. Of in ieder geval, tot het ijs weer smolt. Ook de delen die net waren verborgen achter het rookgordijn waren nu zichtbaar, zodat het nog duidelijker was voor het publiek hoe het net precies liep. Chiaki keek vol trots naar wat haar pokémon hadden geproduceerd, even als Alano en Cedro zelf. De twee schonken elkaar een even trotse glimlach, voordat ze een buiging maakten en het bevroren net spontaan in stukken brokkelde. De brunette moest toegeven dat ze het niet had verwacht en allesbehalve had gepland, maar het gaf wat extra toevoeging aan het einde van hun performance, dus ze hoefde niet te klagen. Ook zij maakte nu een buiging, voordat ze het podium verliet en haar pokémon overspoelde met complimenten.

Voor een derde keer zat Mark backstage met zijn Pikachu op het bankje naar het scherm te staren. Hij wist niet precies waarom hij besloten had om mee te doen aan deze Contest dit keer maar dat wist hij zelf ook niet. Gelukkig viel het met zijn zenuwen wel mee, ook al vond hij het nog steeds niet heel erg fijn dat hij zo werd aangestaard. Ah fijn, hij zat hier dus met Toby aan zijn zijde die hij ging inzetten samen met Flynn. Hier had hij nog wel een groot risico mee omdat Flynn Contests haatte en hij sowieso al niet naar hem wilde luisteren. Wanneer überhaupt wel? Hij wist in ieder geval dat het nu al, een hel zou worden. Mark zuchtte geïrriteerd terwijl hij zijn hoofd schudde om er niet aan te denken, als a niet zou helpen dan had hij altijd Toby nog. In verband met deze rede had hij niks tegen de Wartortle gezegd of durven zeggen omdat hij het dan juist een rede vond om alles te dwarsbomen. “Pikapi?” weerklonk de stem van zijn Pikachu opeens onverwachts waardoor de jongen opschrok uit zijn gedachte, het klonk nogal bezorgd. Hij zag dat hij zijn handen tot vuisten gebald had uit frustratie... blijkbaar dacht het gele wezentje dat er iets meer aan de hand was. “Gewoon een beetje nerveus, meer niet maatje,” mompelde Mark met een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij de Pikachu liefdevol over zijn hoofdje aaide die er van genoot. Opnieuw keek hij op het grote scherm om tot de conclusie te komen dat hij bijna aan de beurt was, de eerste twee kandidaten waren al klaar en het zou niet lang duren voordat hij met Toby en Flynn aan de beurt was. Het ontging hem echter wie er voor hem ging, behalve dat het een meisje was, meer niet. Langzaam begonnen de zenuwen weer op te komen toen hij niet veel later  hoorde dat zijn naam werd omgeroepen waardoor hij besefte dat nu Mark aan de beurt was. Vervolgens wenkte hij de Pikachu naar zich toe die vrijwel meteen op hem afliep. “Ben je er klaar voor, maatje?” mompelde Mark met trillende stem tegen het gele wezentje die zelfverzekerd knikte. Toby zou Toby niet zijn geweest als hij hem altijd wist te kalmeren met zijn brede grijns… ook al was hij enorm nerveus vanwege het feit dat Flynn niet zou luisteren tijdens deze performance, wilde hij het toch proberen. “Pika!” grijnsde de Pikachu terwijl hij zijn pootje op hief en zijn kleine handje tot een vuist balde waardoor Mark door kreeg wat hij van plan was en zich door zijn knieën liet zakken, plantte hij zijn eigen vuist voorzichtig op die van Toby. Daarna kwam hij weer recht om zich resoluut om te draaien, “Goed… kom op,” zei Mark ietsjes krachtiger dan ervoor terwijl hij langzaam door het halletje naar het podium liep met Toby op zijn schouder. Niet meer denkend aan de zenuwen die door zijn lijf gierde.

Toen hij bijna het podium bereikte pakte Mark met een trillende hand, de Pokéball van Flynn beet en keek met een resolute en  verontschuldigende blik naar het ronde voorwerp. “Ik weet dat je niet zo een grote voorstander bent van Contests, Flynn.” De jongen had zijn ogen voor een moment gesloten toen hij die woorden had gesproken, alsof de Wartortle zijn kleine peptalk kon horen via zijn Pokéball, en toen zijn ogen weer opende, dit keer met een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. “Ik en Toby rekenen op je,” voegde hij er toen nog snel aan toe. Toby sprong vervolgens van zijn schouder af nadat hij met Mark op het Podium stond. Het gele wezentje keek afwachtend toe wat de jongen van plan was, die vervolgens zijn arm naar voor gooide waardoor de Pikachu doorkreeg dat het tijd was. “Toby! Flynn! Het is nu jullie beurt!” riep Mark en gooide met een ferme zwiep de Pokéball van Flynn naar voren terwijl Toby zonder enkel probleem zich ook naar het podium verplaatste. Vlak nadat het silhouet uit de witte straal, de vaste vorm van een Wartortle had aangenomen, rende de Pikachu op de water-Pokémon af om zich bij hem te voegen. Flynn snoof afkeurend toen hij door had waar hij zich bevond en sloeg met een chagrijnige uitdrukking  zijn poten over elkaar heen, Marks blik negerend. De jongen beet nerveus op zijn onderlip maar besloot om de knoop door te hakken en gewoon te doen wat hij wilde. “Flynn, ik wil dat je Toby de lucht in spuit met je Water Gun!” riep Mark vervolgens naar de Wartortle die koppig zijn hoofd wegdraaide maar vervolgens toen in beweging zag komen om de Pikachu met een krachtige waterstraal de lucht in te werpen. Toby zette zichzelf sierlijk af tegen de grond met de hulp van zijn staart, waardoor het leek als alsof het gele wezentje op de waterstraal surfte zonder een surfplank toen hij in de krachtige waterstraal terecht kwam. Toen het gele wezentje het hoogste punt bereikte kreeg Mark een hol gevoel in zijn maag want nu kwam het op timing aan van zowel Flynn als Toby. “Toby, doe je Electro Ball en slinger die met je staart terug naar Flynn!” riep Mark weer waardoor hij zich nu op Flynn vestigde. “Flynn, zodra hij dichtbij genoeg is gebruik dan je Focus Punch om de Electro ball kapot te slaan!”

De twee Pokémon knikte als teken dat ze het begrepen hadden en kwamen tegelijk in beweging, Toby verloor al langzaam hoogte maar wist precies op het goede moment zijn aanval uit te voeren die hij vervolgens met een ferme zwiep terug gooide naar de Wartortle met zijn staart. Flynn zette zich echter schrap toen de elektrische bal recht op de Wartortle afvloog. De Wartortle besloot het heft in eigen handen te nemen en niet te doen wat Mark hem had opgedragen, eigenwijs opende hij zijn bek en spoot zonder enkele waarschuwing een nieuwe Water Gun regelrecht op de elektrische bal af. Alleen doordat elektriciteit water geleid ging het mis, de Electro Ball mengde zich met het water van Flynn’s waterstraal waardoor de bal een groene kleur kreeg en als een zwevende neonlamp boven Flynn zweefde. Plots kreeg Mark een idee, misschien niet het beste idee ooit maar om Flynn te redden van een schok besloot hij maar om te doen wat het beste was, Iron Tail was nu de enige optie om hem kapot te krijgen. “Toby, doe snel je Iron Tail om die bal kapot te slaan!” riep Mark vervolgens naar de Pikachu die veilig op de grond geland was en zonder aarzelen in beweging kwam. Zijn gele staart kreeg een witte kleur en met een klein aanloopje wist de Pikachu zich voor Flynn te gooien met een snelle uithaal van Toby’s ijzeren staart brak de elektrische-water bal uit een. Door zowel de kracht en snelheid van Toby’s aanval leken de twee Pokémon een soort van te gloeien. Toby landde op Flynn’s hoofd waarbij hij met een brede grijns naar het publiek staarde, de Wartortle sloeg echter koppig zijn armen over elkaar heen, alsof het hem allemaal niet interesseerde. Mark rende naar zijn Pokémon toe en knielde bezorgd naast de twee neer, hierbij keek  hij Flynn nijdig aan toen de jongen op gelijke hoogte met hem en Toby was. Eerst wilde de jongen zijn Wartortle voor van alles uitschelden maar wist zich nog net in te houden en gaf toe dat het er best wel gaaf had uitgezien, ook al was hij nog een beetje boos op de Wartortle. “Goed, gedaan allebei” zei Mark met een glimlach op zijn gezicht waarbij hij twee armen om de Wartortle en Pikachu heen sloeg. Het kon hem verder niets schelen of hij nou won of niet, Mark was allang blij dat zijn twee Pokémon niks waren overkomen door het snelle optreden van de Pikachu, voor hem was dit al een mooie overwinning te noemen.

Een klein, blauwharig meisje zat ineengedoken op een bankje van de wachtruimte. Ze had haar enkels gekruist en leunde met haar ellenbogen op haar knieën. Haar lange, blauwe haar hing als een gordijn om haar heen en waarschijnlijk zou menigeen in de ruimte denken dat dit meisje aan het huilen was. Misschien was de spanning haar teveel geworden. Het tegenovergestelde was waar. Kasumi huilde niet, maar staarde juist met een vastberaden gezicht naar haar handen. In het kuiltje van haar handen lag een prachtig, blauw lintje. De randjes waren groen en er zaten groene stipjes op. De Cerulean Ribbon. Ze had hem gewonnen op haar eerste Contest. Het idee dat ze een lintje had gewonnen tijdens haar debuut voelde nog altijd onwerkelijk, maar ook haar tweede Contest had ze het goed gedaan en was ze zelfs tweede geworden! Toegegeven, Miyu’s evolutie had daar misschien wel aan bijgedragen, maar toch. Misschien kon ze dit wel. Kasumi glimlachte. Ze voelde zich zelfverzekerder dan ooit!

Het meisje rechte haar rug en borg haar lintje weer zorgvuldig op in haar Ribbon Case. Vervolgens bond ze het bovenste deel van haar haren vast, zodat ze een lange, dunne staart had met veel los haar eronder. Normaal deed ze nooit haar haren vast. Ook niet deels. Maar nu had ze daar zin in. Gewoon, omdat het kon. Kasumi glimlachte en hoorde Shui enthousiast naar haar roepen. Ze keek op en zag hem naar het scherm wijzen. Oh, Chiaki was aan de beurt! Snel stond ze op en liep naar het scherm toe. Ze mocht het meisje graag, maar tegelijkertijd was Chiaki stevige competitie. Het meisje had haar immers verslagen in Fuchsia! Geconcentreerd keek ze naar het scherm. Grappig, in plaats van de Pokémon duidelijk samen te laten werken, zette ze juist een soort één op één gevecht neer. Kasumi fronste bij het zien van de ‘pauze’. Persoonlijk vond ze het zonde als de Pokémon moesten pauzeren met hun performance, omdat de trainer de bevelen niet snel genoeg noemde. De combinatie die ze daarna gebruikte kende Kasumi echter. Die had Chiaki ook in Fuchsia gebruikt en had haar een overwinning opgeleverd. Kasumi beet zachtjes op haar lip. Alano’s  vlammen waren echt sterker geworden na zijn evolutie. Maar wat ging die Seel doen? Met ingehouden adem keek Kasumi naar de Icy Wind. Haar mond zakte echter open bij het zien van de bevroren vlammen. Wauw.

Al haar zelfvertrouwen verdween abrupt. Hoe moest ze hier tegenop? Ze moest toegeven dat Shui echt verbeterd was, zeker na zijn evolutie, maar was haar performance wel spannend genoeg? Met een Metapod kon je gewoon niet zoveel. Kasumi keek naar haar Pokémon, dit keek waren haar ogen groot en bezorgt. “Jongens, hoe gaan we dat overtreffen?” fluisterde Kasumi, terwijl er tranen in haar ogen opwelde. Verdorie, ging ze nu al huilen? Ze had haar performance nog niet eens gehad! Toch kon ze de waterlanders niet tegenhouden. Snel rende het meisje terug naar haar bankje en nam haar vorige positie weer aan. Alleen huilde ze nu wel. Ze voelde hoe Shui en Miyu tegen haar benen aankropen om haar te troosten. Ondanks haar verslagen gevoel verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ach, wat deed het er toe. Ze deden hun best. Haar Pokémon deden hun best. Meer kon ze toch niet van hun vragen? Het meisje keek op en veegde haar tranen zo goed mogelijk weg. “Bedankt jongens,” zei Kasumi oprecht. Was moest ze toch zonder die twee? Haar donkere ogen keken eerst in die van Shui, die geruststellend naar haar keken. Daarna verschoof haar blik naar Miyu, die haar vastberaden aankeek. Heel vastberaden. Tot haar blik volledig verdween in een wit licht.

Kasumi slaakte een kreet van schrik, terwijl de cocon openspleet er een fel gekleurde gedaante uit kwam. Miyu schudde het licht van zicht af en maakte een vrolijk geluidje. Kasumi keek met ogen als schoteltjes naar haar gloednieuwe Butterfree. Daar ging haar performance. Met trillende handen pakte ze haar Pokedex. Ze richtte het apparaatje op Miyu en klikte het open.

“Butterfree, de Vlinderpokémon. Bugtype. Butterfree’s vleugels zijn bedekt met een giftig poeder wat het loslaat in de lucht door er hard meet e slaan. Zijn vleugels zijn ook waterbestendig, waardoor het ook in de regen honing, waar het dol op is, kan verzamelen.

Kasumi ademde bibberend uit. Okee, waterafstotende vleugels. Dat was in elk geval handig. Ze keek op en zag dat Miyu haar verward aan keek. Ze glimlachte weemoedig. “Ik vind het geweldig dat je geëvolueerd bent Miyu. Echt! Alleen je timing had wat beter gekund.” Miyu keek meteen verdrietig. Kasumi legde haar hand op het kopje van de Butterfree. “Ik ben blij, echt!” verzekerde ze haar Pokémon. Vervolgens richtte ze zich weer op haar Pokedex.

Aanvallen. Tackle, Stringshot, Confusion, Sleeppowder, Poisonpowder, Stunpowder.

Daar moest ze toch wat mee kunnen? “Kasumi Ashari!” Verschrikt keek het meisje op. Een man was druk naar haar aan het wenkten. “Je moet op!” Kasumi bevroor en kon de kan alleen maar aanstaren. “Kom nou,” zei hij ongeduldig en liep naar haar toe om haar overeind te trekken. Shui en Miyu keken elkaar even aan en volgende hun trainer. Ondertussen raasde Kasumi’s gedachten door haar hoofd. Wat moest ze dooooen!? De man zette haar vlak voor het podiumtrapje neer en snelde weer naar zijn post. Kasumi keerde zich naar haar Pokémon. “We, uh, doen gewoon wat geoefend hebben. Alleen dan wat, uh, anders,” hakkelde het meisje, waarna ze de Wartortle en Butterfree liet terugkeren. Kasumi liep naar voren. Het vertrouwen dat ze nog geen vijf minuten eerder had gevoelt was compleet verdwenen. Nu was ze één brok zenuwen. Haar hoofd ging zo snel mogelijk door haar routine en hoopte maar dat alles zou werken.

“Bubble en String Shot!” riep Kasumi, terwijl ze met een drafje het Podium op kwam en de twee Pokéballs omhoog gooide. Twee zilveren flitsen verschenen, maar daarna hingen er geen Pokémon in de lucht, maar een waterbubbel en een ronde cocon. Een seconde later lieten Miyu en Shui hun omhulsels knappen door hun benen en vleugels te strekken. De waterdruppels en stukjes web vielen in glinsteringen naar beneden, terwijl Shui op het podium lande en Miyu een stukje verderop vlakbij de grond ging vliegen. “Shui, Rapid Spin en Icebeam! Miyu, Stringshot!” riep Kasumi snel, zodat Shui zodra hij op het podium lande de aanval inzette. De Wartortle trok zijn ledematen en staart in en begon als een razende rond te spinnen, waarna hij zijn Icebeam inzette. Tegelijkertijd deed Miyu haar String Shot. De Icebeam, die in stralen rond de spinnende Shui vloog, werd gevangen door het web. Of eigenlijk was het andersom; het web werd bevroren. Hierdoor ontstond een half open, ronde constructie van ijs en bevroren web, waardoor er prachtige witte patronen in het ijs stonden. Opeens besefte Kasumi zich dat dit best wat weg had van de tactiek die Chiaki had gebruikt. Verdorie!

Tijd voor een nieuwe insteek. “Shui, blijf draaien, maar doe je Bubble. Miyu, Confusion op de Bubbels!” Als haar Pokémon al aan haar hadden getwijfeld, liet ze dit niet merken. De Wartortle liet een straal aan Bubbels los, die door de bevroren constructie door schoten. Meteen daarna werden ze echter gevangen in een paarse gloed en bleven ze roerloos in de lucht hangen. “Shui, gebruik je Tail Whip om te springen! Miyu, vang hem!” De Wartortle staakte zijn aanval en zette zich met zijn staart af van de grond. Ondertussen zoefde de Butterfree naar de constructie toe en ving Shui aan zijn schild. Helaas kon ze haar Confusion niet in stand houden, dus knapten alle bellen toen ze dit deed. Blauwe en paarse glinsters hingen in de lucht, terwijl ze Wartortle en Butterfree boven de ijs en web constructie vlogen. Een applaus ging door de zaal en Kasumi boog. Het was niet het meest elegante einde geweest, maar meer had ze zo snel niet kunnen verzinnen. O well.. Ze had tenminste wel een Butterfree!

OOC: Deadline gehaald X.X Evolutie met toestemming (maak er wel een gewoonte van he? xD)

•Viridi•
Ze zuchtte, kruiste haar benen en plaatste haar ellebogen op de bovenste been. Ze keek en staarde recht naar de grote klok. Het grote ronde ding stoorde haar nogal veel, vooral omdat de wijzers binnenin zich maar niet meer dan 10 lagen naar rechts hadden verplaatst in deze ‘oneindigheid’. Ze zuchtte opnieuw en rechte haar rug waarna het meisje haar hoofd tegen de muur achter haar drukte. Haar ogen bewogen zich terug instinctief naar de klok. Deze keer keek ze naar de cijfers waar de wijzers naar wezen. Wacht… NEE! 8 uur? Viridi’s ogen werden groot. Hoe laat was ze wel niet vertrokken? Ze sloeg haar benen va elkaar en sloeg haar handen in haar gezicht waarna ze een laag gegrom uitbracht. Waarom moest ze nu weer zo vroeg zijn? Waarom wilde ze weer als eerste hier zijn? De contesthal was toch leeg, op de kuisvrouwen na –die haar overigens nog eens achterlijk nakeken. Ze sprong recht en keek nog een laatste keer rond waarna ze naar de uitgang liep en naar buiten stapte. Ze had haar handen in haar nieuwe groene jas gestopt. Het was eigenlijk een simpele jas, de meeste mensen hadden wel zo’n jas. Daaronder had ze een jeansbroek aan met een paars/groen topje. Deze leek uit twee lagen gemaakt; Een doorzichtige, paarse stof die zich op een groene achtergrond legde. Er was nog één detail. Maar deze kon je nu nog opmerken en eerlijk gezegd had Viridi hem ook nog niet ontdekt. Alles had ze gekregen van haar ouders, zij wisten dat ze naar deze stad zou komen. Wauw, ze wisten dat… Serieus? Ze zuchtte duwde haar mond tegen haar kraag en staarde even naar haar schoenen; Deze waren gewone leren schoenen, niks meer. Oké ze hadden iets weg van sportschoenen, meer niet. Het meisje stopte en keek om. Ze kon evengoed nog wat gaan oefenen. Het contest zou pas later beginnen. Ze knikte. “Rond 11 uur zal ik terug zijn,” zei ze tegen haarzelf waarna ze verder stapte. Maar… Waar kon ze trainen? Haar gehele optreden was gebaseerd op een gesloten ruimte. Zonder plafond had ze geen kans om te trainen. Ze zuchtte opnieuw en haalde Keiths’ pokéball boven. Ze drukte op de zwarte knop en de bal werd groot waarna de bal opensprong en de silhouet van de Venusaur zichtbaar werd. Met een luide brul sprong het licht van zijn lichaam af. “We staan buiten,” zei ze met een neutrale toon. De Pokémon ademde diep in en keek rond. Keith knikte naar haar, zij negeerde het en liep zo langs hem. “Luister, ik heb weinig geslapen vannacht dus we gaan maar beter winnen of m’n humeur gaat niet alleen Toboe vermoorden, maar ook jouw,” Haar ijskoude stem had een zwakke ondertoon, wat dus toonde dat ze inderdaad moe was. De grote Pokémon zette zich in beweging en stapte naast haar. Zijn blik gleed naar haar ogen. Een vragende blik, met een bezorgde glans. “Gewoon,” Stress. “Ik ben bang dat jullie weer niet jullie best zullen doen en me weer laten stikken,” De Pokémon stopte met wandelen. Viridi wandelde gewoon verder zonder om te kijken naar de Pokémon. Tot ze de straat moest oversteken. Ze keek of er geen voertuigen afkwamen en keek toen achterom om te zien wat voor dwaze dingen Keith nu weer uitvoerde. “Keith, please, doe niet zo irritant,” zei ze. Het moest smekend klinken, maar het klonk eerder een gemeen bevel. Hij haalde diep adem en zuchtte waarna zijn, nog gesloten, ogen zich opende. Viridi schrok. Ze had nog nooit die emotie gezien; woede. Vooral niet op zijn gezicht. Keith? Hij was toch dom? Hij volgde haar blindelings en dat deed zij ook. Daarom dacht ze dat hij ‘dom’ of ‘achterlijk’ was. “Keith,” herhaalde ze. Geen reactie. “Keith,” Haar bovenlichaam draaide zich naar de Pokémon. “Keith,” Nu verhief ze haar stem. Opnieuw briest de Venusaur koppig. “Keith!” riep ze nu boos naar hem, maar nog steeds bleef hij koppig staan. Sinds wanneer was hij zo eigenwijs? Zo irritant? En zo snel boos? “Keith!” Haar stem weergalmde over het verlaten plein. “Keith als je nu niet komt dan…” Ze voelde opeens een hand op haar schouder. “Viridi,” Ze versteende. Ze kende die stem. Ze bewoog haar schouder en draaide zich snel op waarna ze de pols van de schuldige vast had. Een jongen, een kop groter dan haar met blonde krullen. “James,” zei ze krachtig. Hij toverde een brede grijns tevoorschijn. “Ik dacht dat je naar Johto was verhuisd,” snauwde ze. De jongen genaamd James begon te grijnzen en trok zijn hand uit haar grip. “Ben je niet blij met te zien?” lachte hij. Ze brieste. “Blij? Voor wat? Omdat je me zonder boe of ba achterliet?” Hij begon te lachen. “Wat is er zo grappig?” snauwde ze hem toe. De jongeman stopte zijn handen in zijn zakken. “Je heb me gemist,” zei hij waarna hij zijn schouders ophief. Zijn ogen weken van de hare af. Ze tilde haar arm op wreef haar gezicht af. Haar ogen waren vochtig, haar handen trilden. Ze sprong in naar hem toe en sloeg haar handen rond zijn nek. Tranen liepen langs haar wangen op zijn schouder. James moest een stap naar achter zetten om zijn evenwicht te behouden. Zijn lach kwam nu op zijn plaats en hij plaatste zijn armen rond haar lichaam.

Haar handen rond haar kop waren vast. “Dus toen ik terug was kreeg ik een nieuw ei, deze keer moet ik zorgen dat de Pokémon die erin zit op lv. 50 zit als ik hem terug afgeef, dus volgend jaar. En dan heb ik genoeg geld om mijn eigen Pokémon fokkerij op te richten,” Ze zuchtte. “En heb je aan mij gedacht,” James had zijn ogen gesloten en een brede grijns rond zijn lippen. Hij opende zijn ogen terug. “Uhm, tuurlijk,” “Tuurlijk, je stem lijkt even geloofwaardig als m’n gefantaseerd lintje,” Zijn grijns verdween. “Oh ja, je vorig contest,” Er viel een stilte op het al bijna lege terras. James had het voorgesteld, even bijpraten en een drankje; hij trakteerde. Keith lag naast hun, zijn ogen waren gesloten, naast hem lag een Sandslash, deze had ook zijn ogen gesloten en had zich in een bolletje gerollen. “Slecht hé,” antwoorde ze. Zijn ogen werden groot. “Wat? Maar Vivi toch! Ik had nog nooit een Weedle in een contest gezien ,plus, wat je deed was ongelofelijk! Als je weer zo iets kan vertonen zal je zeker winnen!” Hij balde zijn vuisten. Ze staarde ernaar en verstarde. “Ik weet het niet zeker, ik gebruik 2 nieuwe aanvallen die Keith nog niet zo goed onder de knie heeft, vooral Magical Leaf, zo’n moeilijk aanval,” ze zuchtte waarna ze recht in zijn azuurkleurige ogen keek en opnieuw zuchtte. “Zou ik nog wat moeten trainen? Of moet ik het eens aan je tonen?” Hij schudde meteen zijn hoofd. “Waarom zou je dat moeten doen? Ik wil dat het een verrassing blijft,” Ze knikte en keek naar Keith. “Nu wat ik zei…”

James had ze leren kennen op school, hij was twee jaar ouder dan haar wat hem op een zestienjarige leeftijd bracht. Hij was haar beste vriend en ze hadden een sterke band. Toen hij naar Johto verhuisde brak Viridi’s hart en dit was aan een leeftijd van 9 jaar. Ze hadden nog contact voor 2 jaar. Maar de grote afstand tussen hen maakt uiteindelijk een einde aan de brieven en telefoontjes. Dus was het wel natuurlijk dat Viridi erg verschoten was van zijn onverwachte bezoek.

Na wat te hebben bijgepraat zei hij uiteindelijk; En om hoe laat moet je optreden?” Ze grijnsde en keek naar de klok achter hem. Ze hadden die middag een restaurant opgezocht en hadden daar wat gegeten. Haar ogen werden groot. “Nu!” schreeuwde ze. Ze sprong recht, trok haar jas van de stoel en rende het gebouw uit. James stond ook op, zijn hand reikte naar haar, maar ze was al weg. Ze rende zo snel ze kon terwijl ze haar armen door de mouwen van haar jas wurmde en de mensen op het voetpad probeerde te ontwijken. Toen ze de tiende trainer had ontweken botste ze tegen een kast van een man. “Hé, kijk uit!” bromde hij. Ze wierp hem een giftige blik toe en rende verder. Toen ze de straat overstak hoorde ze een zwaar gebrom gevolgd door een toeter. Ze sprong naar voren en hoorde vervolgens hoe een auto stopte en hoe een man in haar richting vloekte. Ze negeerde hem en rende verder. Toen ze de contesthal zag, zette ze nog een laatste sprintje in. Het meisje kon nog net naar binnen springen om daar haar handen op haar benen te zetten en zwaar in en uit te ademen. Viridi voelde ook de zware steken in haar zij, die vervloekte conditie liet haar weer in de steek. Na wat te hebben gepuft rechte ze haar rug en keek ze vluchtig rond. Op het scherm zag ze een man met een Caterpie en nog een Pokémon, maar die kon ze niet meteen op zijn plek zetten. Ze wandelde op de vrouw achter de balie af en zei; “Viridi Green, ik zet een Weedle en Venusaur in,” Ze knikte en wees een kleedkamer aan. Viridi rolde even met haar ogen, alsof ze niet wist dat ze een kleedkamer had. “Je bent de laatste,” zei de vrouw nog snel voor ze zich achter de deur verstopte. Dit was de eerste keer dat ze ergens laatste was. Maar ze had nu nog genoeg tijd om Keith even op zijn plek te zetten en om Toboe hyper te maken. Ze haalde de twee pokéballen uit haar zak en drukte op de knoppen. Beide werden groot en sprongen open, om een Weedle en Venusaur waar te geven. Ze bukte zich en keek de twee in de ogen. “Luister, nu is het zover en we gaan ervoor. We blazen ze omver, want wij kunnen dit en dat weet ik maar al te goed, dat weten wij maar al te goed!” Ze balde haar handen tot vuisten en richtte haar aandacht op Keith. “Ik wil volledige concentratie, geen gemaar, gewoon doen, ookal hebben we het niet geoefend,” Hij knikte. Nu richtte ze zich tot Toboe. “Jij!” De Weedle keek op en knikte. “Ik wil dat je je zo snel mogelijk beweegt in dit contest. Nog sneller dan je normaal beweegt, kan je dat?” Hij knikte. “Perfect, dan kunnen we dit winnen of niet jongens!” De twee Pokémon keken elkaar aan. Keith keek terug naar Viridi waarna hij terug naar Toboe keek. Toboe deed hetzelfde, maar sprong daarna naar Viridi om blij te gaan dansen. “Dat lijkt er meer op, je kan nog een voorbeeld van hem nemen, Keith,” De Venusaur brieste en keek toe hoe ze terug ging staan. “Kun je dat voor mij?” vroeg ze aan haar Venusaur. Hij leek te twijfelen, was hij nog steeds bood om vanmorgen? Zijn blik week van de hare af. Toboe voelde de spanning en stopte met zijn ‘dansje’. Dit kon toch niet waar zijn?! Keith, haar trouwste Pokémon, ging aan haar twijfelen! Hoe durfde hij! Ze sloeg haar armen over elkaar en leunde wat naar voren. “Wil je dat doen?” vroeg ze langzaam. Zijn blik gleed langzaam naar de hare. “Wil je dat doen voor mij?” herhaalde ze. Hij richtte zijn aandacht naar de grond. Er viel een stilte die de volgende minuten aanhield tot een haar naam door de speakers kwam. “Dat zal hopelijk een ja zijn,” zei ze en ze deed vluchtig haar jas uit waarna ze haar Pokémon in hun pokébal deed terugkeren. Als Keith haar deze keer ging teleurstellen, dan zwaaide er wat.

Zelfverzekerd wandelde ze op het podium af. Ze wist helemaal niet hoe goed haar concurrentie was en hoe lang dit ongeveer moest duren. Ze ging gewoon haar ding doen. Punt. Ze stapte het podium op en voelde hoe de lichten op haar werden gericht. Ze liet haar armen hangen en kruiste ze zachtjes waarna ze na enkele tellen haar handen in de lucht gooide om vervolgens haar pokéballen te lossen. Beide begonnen rond hun as te draaien waarna ze opensprongen en twee witte stralen naar de grond vlogen. De contouren van zoal de Weedle als de Venusaur werden zichtbaar waarna ze beide tevoorschijn kwamen. Ze sloeg meteen haar rechterhand naar rechts en Toboe sprintte er vandoor. “Keith, Growth,” De Venusaur brulde terwijl wortels uit zijn voeten kwamen en de grond inschoten. Kleine barstjes vormde zich rond de wortels terwijl hij steeds maar meer groeide. Perfect. Ondertussen had Toboe zich een weg gebaand naar het plafond. “Toboe, String Rain,” De Weedle bevestigde een draadje aan het plafond, ergens rond de tien centimeter en ging er aan hangen. “Keith, Vine Whip,” De Venusaur sloeg zijn roedes uit en wierp ze naar boven om zachtjes tegen de Weedle te tikken en hem zo rond te draaien. Ondertussen schoot Toboe korte stukken String Shot in het rond. Nu werd het moeilijk. “Keith, Magical Leaf,” De roedes vielen neer waarna de Pokémon zijn ogen sloot. Keith kende de aanval eigenlijk nog maar net, van de dag voordien om precies te zijn, hij kende het blijkbaar al van toen hij uit zijn ei kwam, maar dat wist Viridi niet echt. Hij ademde diep in. En na veel oefenen kon hij maar één of twee blaadjes per keer besturen. Maar als hij nu voor één keer meer kon besturen, voor deze ene keer. De kleurige blaadjes kwamen tevoorschijn, er vielen er neer –deze verloren ook hun regenboogkleurige glans- en er bleven er hangen. Ondertussen vlogen er overal stukken String Shot rond. Sommige hadden de grond al bereikt, andere waren nog hoog in de lucht. Nu moest hij het doen! “Nu Keith!” De Venusaur opende zijn ogen, bijna alle bladeren vielen neer op drie na die ervandoor schoten. Ach nee! Nu kon ze haar volgende combinatie niet uitvoeren! Ongeduldig beet ze op haar onderlip. De blaadjes raasden aan grote snelheid rond hem terwijl ze zo veel mogelijk stukken String Shot verzamelde. “Toboe!” De Weedle staakte zijn String Rain en klom terug naar het plafond waarna hij zich razendsnel naar rechts bewoog. “Stop!” De Weedle stopte en schoot een draadje naar onder. Keith keek ernaar en schoot zijn snelste blaadje ernaar toe, deze had de meeste draden rond zich. Hij vertraagde het blad en deze raakte verstrikt in het draadje. “Versnel Keith! Toboe versterk!” Keith sloot zijn ogen terwijl de blaadjes in een soort X-vorm voor hem schoten terwijl ze steeds sneller bewogen. Toboe was ondertussen bezig met het draadje waaraan het ene blad ging te versterken. Opeens kreeg het meisje een supergoed en riskant idee. “Keith, als je kan, doe dan Sleep Powder,” De blaadjes vertraagden en begonnen rond de bloem van de Venusaur te draaien. Langzaam kwam er blauw poeder uit de knop, deze landde op de blaadjes en bleven plakken door de String Shot. Het zag er mooi uit, maar vergde waarschijnlijk erg veel concentratie en energie van Keith. Zijn gehele gezicht was verkrampt. Ondertussen had Toboe een heel erg dikke draad gemaakt. “Goed, Toboe, ga naar links,” De Weedle kroop razendsnel naar de andere kant van het plafond. “Stop!” Weer herhaalde de Weedle de vorige actie. Viridi wierp een snelle blik op haar Venusaur. Toen de blaadjes bijna volledig onder het poeder waren bedekt riep Viridi; “Oké, dat is goed,” Zijn gezicht ontspande. De blaadjes roteerde erg traag rond hem, zo leek het ook nergens op! “Keith!” Hij ademde diep in, even leek het of de Venusaur in staking was gegaan want de blaadjes leken te dalen en hun kleur te verliezen. “Keith,” fluisterde ze. “Je kan dit, ik geloof in je,” vervolgde Viridi. Woedend opende de Venusaur zijn ogen waarna één van de blaadjes razendsnel naar boven schoot. “Toboe, String Shot,” De Weedle schoot een draadje naar het blad, deze miste de eerste keer. “Opnieuw,” De Weedle herhaalde zijn aanval, maar deze keer was het raak. Toboe bevestigde het draadje ana het plafond en begon met het versterken van de draad. “Goed, Keith,” Zijn blik viel op haar. “Sneller!” Keith brulde opnieuw en het laatste blad begon steeds sneller rond de bloem te draaien. “Hoger, breder,” Het blad schoot naar buiten en begon te stijgen, maar winde nog steeds aan snelheid. “Goed,” Ze keek even op, naar haar Weedle. Nog even, dan was hij klaar. Ze richtte zich terug op haar Venusaur. Haar mond viel open. Het blad ging zo snel dat de regenboogkleuren van het blad door de witte draden van de String Shot schenen. Het blauwe poeder liet prachtige glitters in de lucht achter, wat het geheel compleet maakte. Na enkele seconden keek ze terug naar Toboe. Hij was klaar. “Naar voren in het midden, Toboe,” De Weedle schoot naar voren en verplaatste zich wat naar rechts. “Stop!” Hij stopte weer en schoot weer een draadje naar beneden om het daarna aan het plafond te bevestigen. “Keith,” Hij knikte, het blad minderde snelheid en vloog naar het draadje, daar bleef het steken. Toboe keek Viridi aan, zij knikte en hij verdikte opnieuw de draad.
“Keith, Leech Seed,” De Venusaur hief zijn roedes terug op en begon zaadjes in het rond te schieten, die hij vervolgens in de juiste richting sloeg met zijn roedes. Na enkele zaadjes keek ze terug op naar Toboe, hij was klaar. “Keith,” Hij staakte zijn aanval. “Toboe, midden,” De Weedle rende zo snel mogelijk weg van de laatste, verdikte draad en ging in het midden van de drie draden zitten. Nu kwam zijn allernieuwste aanval; “Nature Power,” De Venusaur sloot zijn ogen, nam de omgeving in zich op en wachtte even. Toen verschenen er drie bollen rond de Venusaur; een blauwe, een gele en een rode. Tri Attack. “Richt de blauwe en gele op een draad, de rode laat je in een spiraalvormige beweging rond de drie draden gaan en laat je tegen het plafond knallen,” De gele en blauwe vlogen naar de twee achterste draden. De blauwe raakte de rechter draad en de gele de linker. Wel meteen bevroor de rechter draad, terwijl de linker begon op te lichten, om na enkele seconden terug in zijn vorige staat terug te keren. De rode bal deed zoals hem werd gevraagd; hij begon rond de driehoek te cirkelen waarna hij tegen het plafond vloog en verdween in vlammen. Ondertussen had Viridi Keith opgedragen om die aanval te herhalen, maar dan met de linkerdraad. Nu ging de blauwe bal naar de linkerdraad, deze bevroor. De gele bal vloog naar de voorste draad en deze lichte op, waarna de rode bal zich weer tegen het plafond stootte. Toen Keith voor de laatste keer de aanval wou uitvoeren, begon de achtergrond goed op te vallen. Achter en rondom hem waren er overal planten, volgroeide en kiemende. Sommige hadden al een vast wortel die scheurtjes in het podium maakte. “Keith, de rode en gele bal laat je tegen elkaar gaan in de planten,” Keith trok een wenkbrauw op, maar deed wat gevraagd werd. De blauwe bal liet de voorste draad bevriezen waarna de andere twee ballen naar achter vlogen en tegen elkaar vlogen. Er volgde een luide knal die samenging met een geelrode explosie, de planten vatte wel meteen vlam. Maar doordat Keith de zaden had weggeslaan, waardoor de planten verder van hem waren verwijderd, kon hij niet geraakt worden door het vuur. De vlam raasde langs de planten heen en zette het gehele podium in een rode kleur. Viridi zette een stap naar achter, waardoor ze van het podium kwam, waar ze veilig was voor de vlammen. Ze was zo goed bezig! Ze wilde nu niet stoppen! “Toboe, Poison Sting op de ijspegels! Keith Poison Powder en Sleep Powder!” Ze moest haar stem verheffen, want het geknetter van de brandende planten was erg luid. Toboe kwam in actie en begon de ijspegels te bekogelen met paarse stekels, de bevroren draden kregen wel meteen een paarse gloed. Keith had ondertussen zijn twee poeders in de lucht vrijgelaten. Door de warme vlammen begon het poeder wel meteen de lucht ingeduwd, wat de lucht een blauw/paarsachtige gloed gaf. Af en toe zag je een glinstering van het poeder. “Magical Leaf!” Riep Viridi. Hierachter moest Keith nog maar twee aanvallen uitvoeren, dan kon hij gaan rusten. De Venusaur sloot zijn ogen, opperste concentratie. “Toboe, String Ball!” De Weedle staakte zijn Poison Sting en begon met het weven van een bal. Ze staarde even naar de Weedle waarna ze terug naar de Venusaur op het podium keek. “Kom op Keith, je kan het,” fluisterde ze zachtjes tussen haar tanden door. Haar handen hadden zich terug tot vuisten gebald. Alles draaide om deze aanval als het weer mislukte dan kon ze dat lintje wel op haar buik schrijven. Opnieuw verkrampte Keiths’ gezicht, maar deze keer leek hij meer kalmte dan woede uit te stralen, alsof hij zich meer concentreerde. Hij opende zijn ogen, ze straalde kalmte uit. De blaadjes verschenen en begon te dalen. “Nee,” fluisterde ze. “Nee!” Ze konden nu niet falen! “Je bent sterker dan dit!” schreeuwde ze uit. Tranen prikten in haar ogen. Ze voelde hoe al die mensen in het publiek haar aanstaarde, de mensen thuis, de andere deelnemers… Iedereen… Waarom wilde hij het gewoon niet afmaken? “Keith, het spijt me zo erg, ik mocht je niet als een marionet behandelen!” schreeuwde ze naar hem. Ze voelde hoe een traan langs haar wang gleed. Toen zag ze zijn blik kruisen met de hare, hij lachte en knikte, waarna de blaadjes allemaal de lucht inschoten. “Keith,” Haar stem trilde van angst en verdriet. De regenboogkleurige dingen schoten langs het vuur heen, sommige vatte vlam en veranderde in as, andere werden bedekt door de poeders. Keith zijn gezicht lag mooi in de plooi, hij leek helemaal geen moeite te hebben met de aanval. Viridi staarde enkel naar de blaadjes, die naar boven vlogen om in de ijspegels te vliegen. Er bleef één blad over, deze begon razendsnel cirkels te draaien. Keith keek om, wachtend op Viridi’s commando. “Keith, Vine Whip,” Zijn roedes kwamen tevoorschijn en vlogen naar boven, daar begonnen ze hard tegen het plafond te slaan. Wacht, Toboe! Vluchtig keek ze rond, maar ze kon enkel de gesponnen bal zien. Toen ze dat zag, zuchtte ze opgelucht, hij zat erin. Het plafond trilde zachtjes waarna er kleine barstjes in de bevroren draden zichtbaar werden. Vervolgens begon Keith heel hard tegen de twee achterste ijspegels te slaan, wel meteen kraakte ze af en vielen ze neer. Vervolgens sloeg hij snel tegen de voorste, maar deze viel niet neer. “Laat de voorste maar, Petal Dance!” Keith brulde, gevolgd door een harde rukwind die langs hem schoot. Alles was precies op tijd; de vlammen waren al aan het doven omdat ze geen brandstof meer hadden en de vallende ijspegels hadden al bijna de grond bereikt. De bloemblaadjes schoten langs hem heen en trok alles met zich mee. De achtergebleven as werd de tornado ingetrokken en bliezen de resterende vlammen uit. Het poeder werd er ook ingetrokken en gaf een prachtige gloed aan de bloemblaadjes en andere troep die zich in de windstroom bevond. De gebarsten ijspegels barsten in stukken en begonnen zich in het geheel te mengen. De bal kwam ook van het plafond, maar bleef gelukkig heel. Het was de bedoeling dat Toboe dit gewoon overleefde, meer niet. De laatste ijspegel aan het plafond begon hevig te trillen, maar kwam niet van zijn plaats, hij had nog een laatste duwtje nodig, dan zou hij vallen. Maar Keith was al bezig en kon geen aanvallen combineren tijdens Petal Dance. Ze beet zenuwachtig op haar onderlip. Toen schoot haar weer iets te binnen; Toboe! “Toboe! String Sting!” Langzaam kwam er een gat in de bal, waar Toboe’s roos ‘neusje’ door verscheen. Even moest ze lachen omdat de bal er erg belachelijk uitzag, maar toen concentreerde ze zich weer. Nu zag ze ook dat hij bijna zijn hele gezicht door het gat had gewurmd om goed te mikken, hij richtte zich op de ijspegel en waagde er een String Shot op, die meteen werd gevolgd door een Poison Sting. Het paarse stokje raakte verstrikt in het draadje, maar versnelde wel de aanval. De twee raakte de bevroren draad en wel meteen knalde deze naar beneden om zich in de Petal Dance te voegen. Deze kraakte in stukken en voegde zich in het geheel terwijl Toboe terug in zijn bal kroop en het gat terug dicht maakte. “Dat was het Keith!” De wind ging gaan liggen en alles viel neer. Het poeder bleef nog even hangen en leek als een deken over Keith te hangen, de brokken ijs vielen neer en begonnen te glinsteren in het licht van de spotlights, terwijl de as zich over de gehele ruimte verspreidde. De bal van Toboe viel ook naar beneden, Keith ving hem met zijn roedes op. Viridi grinnikte en sprong vlug op het podium om een buiging te maken. Ze maakte een buiging en Keith volgde haar voorbeeld, terwijl Toboe blij uit bal sprong. Ze liet haar Pokémon terugkeren en draaide zich om. Dat was fantastisch en net toen ze dacht dat het gedaan was, viel het laatste blaadje van Keiths’ Magical Leaf voor haar neer. Ze glimlachte, raapte het van de grond en verdween van het podium.

Christopher Smith:
* Originaliteit (inhoud): 3 Punten
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 2 Punten
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 3 Punten
*Verzorging (grammatica en spelling): 3 Punten
Totale aantal punten: 11 Punten

Cijfer: 5,5

Een erg lange post en naar mijn mening eigenlijk te lang. De eerste helft van je post speelt nog af voor de contest, dat had van mij niet gehoeven. Zonder dat stuk had je post alsnog een mooie lengte gehad. De combinaties waren op zich leuk, al vraag ik me heel erg af wat er nu met dat bot is gebeurd. Is dat nu stuk? Dat stuk had je van mij wel wat uitgebreider mogen doen, zodat wij lezer beter snappen wat er nu echt gebeurd is.

Light Yagami:
* Originaliteit (inhoud): 3 Punten
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 2 Punten
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 3 Punten
*Verzorging (grammatica en spelling): 3 Punten
Totale aantal punten: 11 Punten

Cijfer: 5,5

Leuke post. Ik vond het erg leuk dat je je personage speciale kleding had aangetrokken voor de contest en dat je pokeballs stickers gebruikt die aansluiten op het seizoen. Bij deze post vond ik het niet zo erg dat er nog een heel stuk tekst had voor de contest. Bij de combinaties had ik wat vraag tekens. Ging het allemaal wel volgens plan? Bij de Rozar Leaf/Stringshot aanval vertel je dat er maar één draad het blad vastpakt in plaats van inwikkelt. Was dat de bedoeling? Hier had ik liever gezien dat je wat gedachten van Light in je post had verwerkt en dat hij dacht dat het goed ging of juist helemaal niet.

Chiaki Tsuda:
* Originaliteit (inhoud): 5 Punten
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 4 Punten
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 5 Punten
*Verzorging (grammatica en spelling): 5 Punten
Totale aantal punten: 19 Punten

Cijfer: 9,5

Wat een heerlijke schrijfstijl heb jij. Het verhaal pakte mij direct, waardoor ik alles heel goed kon voorstellen. De combinaties die je gebruikte waren ook erg leuk en origineel.

Mark Evans
* Originaliteit (inhoud): 5 Punten
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 5 Punten
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 3 Punten
*Verzorging (grammatica en spelling): 3 Punten
Totale aantal punten: 16 Punten

Cijfer: 8

Een erg leuke post. De combinaties die je gebruikt waren origineel bedacht en het was leuk om ze te lezen. Op zich is je schrijfstijl fijn om te lezen, maar af en toe had je hele rare zinnen, waarbij ik de zin echt twee keer moest lezen voordat ik begreep wat er stond.

Kasumi Ashari
* Originaliteit (inhoud): 4
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 4
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 5
*Verzorging (grammatica en spelling): 4
Totale aantal punten: 17 Punten

Cijfer: 8,5

Ik vond het een erg leuke post om te lezen. De combinaties waren leuk, maar een beetje teveel naar mijn idee. Ik vond het wel jammer dat je in deze post Miyu hebt laten evolueren. Ik had het leuker gevonden als dat in een andere post was gebeurd.

Devon Garvey
* Originaliteit (inhoud): 4
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 5
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 4
*Verzorging (grammatica en spelling): 4
Totale aantal punten: 17 punten

Cijfer: 8,5

Mooie lengte van de post. Het was niet te lang, maar ook zeker niet te kort. De combinaties vond ik erg leuk en origineel.

Viridi Green
* Originaliteit (inhoud): 2
*Gebruik van combinaties (aanvallen): 2
*Schrijfstijl (hoe het geschreven is): 3
*Verzorging (grammatica en spelling): 3
Totale aantal punten: 10 punten

Cijfer: 5

Wow, wat een mega post is dit! Ik vond je post daardoor ook veel te lang. Het eerste deel gaat totaal niet over de contest. Een stukje is natuurlijk niet erg, maar dit was gewoon te lang. De combinaties waren erg wazig. Ik kon het niet altijd goed volgen en het duurde ook erg lang waardoor ik mijn interesse in je post verloor. Ook gebruikte je paar aanvallen waarvan ik nog nooit van gehoord had, waarop ik de aanvallen op Google opgezocht heb. Daar kon ik ze niet vinden. In het vervolg zie ik liever dat je bestaande aanvallen gebruikt. Daarnaast vond ik het ook jammer dat je in je post verteld dat je niet getraind hebt, maar je Pokémon voeren wel alles bijna goed uit. Al met al wil ik wel zeggen dat ik kan zien dat je veel energie in je post gestopt hebben en ik het erg knap vind dat je zo'n grote post gemaakt hebt.