Met een frons op haar voorhoofd keek Lillian naar Vera. De Vulpix zat voor haar op een bankje en keek met nieuwsgierige ogen terug. Een grote, witte strik met blauwe ijskristalletjes erop pronkte aan de achterkant van de Vulpix haar nek. De blondine zuchtte. ‘Ik ben bang dat we niet meer kunnen doen om bij het thema te passen,’ verzuchtte ze, waarna ze naast haar Pokémon ging zitten. Deze liet een vrolijke ‘Vul!’ horen en legde één van haar voorpoten op Lillian haar been. De vrouw glimlachte, aaide de Vulpix nog even over haar kop en keek toen naar het beeldscherm dat aan de muur hing. Waarom ze zich had gegeven voor deze Contest was haar nog altijd een raadsel, maar waarschijnlijk kwam het doordat ze gewoon eens wat nieuws, wat anders wilde doen. Ze had vroeger nog nooit aan een Contest meegedaan, maar dit keer was er één in Fuchsia en dus was de verleiding om mee te doen groot geweest. Alleen een beetje jammer van het Winter Wonderlandthema…

Op het beeldscherm was Kasumie te zien, samen met haar Wartortle. Lillian glimlachte. De laatste keer dat ze die twee had gezien, was Shui nog een Squirtle geweest. Kasumi had duidelijk hard gewerkt, en niet alleen met haar Pokémon, maar ook aan haar performance. Met open mond staarde Lillian naar de show die het meisje en haar Pokémon weggaven. Ze slikte. Moest zij daarna? Ze keek naar Vera. ‘Volgens mij gaan wij straks af als een gieter,’ glimlachte ze flauwtjes. Vera keek haar uitdagend aan, alsof ze wilde zeggen “jij misschien, maar ik niet!’. Kasumi was klaar, waarna het podium schoon werd gemaakt en Lillian naar voren mocht. ‘Oké Vera, daar gaan we,’ glimlachte de vrouw, waarna ze samen het podium opstapte. De lampen die op haar schenen en het publiek dat naar haar staarde was overweldigend. Gelukkig wist Vera haar met een duw tegen haar been wakker te krijgen. Ze keek naar haar Pokémon en knikte. Ze gingen beginnen.

‘Oké Vera, begin maar met je Quick Attack!’ Het was ontzettend lastig geweest om combinaties te vinden voor Vera, zeker als die ook nog eens bij het winterse thema moesten passen en dus had Lillian zich enkel geconcentreerd op het eerste; kloppende combinaties verzinnen. Vera sprong naar voren en voerde Quick Attack uit. Ze rende hierbij heel snel in een cirkel rond. ‘Goed, en dan nu Will-o Wisp!’ Het idee was om de blauwe bolletjes vuur van de Will-o Wisp in een soort opwaartse tornado te vangen. In de praktijk ging dit niet altijd even goed. Zo ook nu. Hoewel Vera wel deed wat Lillian vroeg, vlogen veel blauwe vlammetjes de verkeerde kant op. Slechts een paar bleven ook daadwerkelijk als een tornado’tje ronddraaien. Goed, tot zover. ‘Confuse Ray!’ De bolletjes licht van de aanval voegden zich bij de ronddraaiende vlammetjes en ergens was het effect nog best leuk. Oké, door naar het einde, want dit was vreselijk. ‘Vera, Roar!’ De Vulpix stopte met rennen en voerde haar Roar uit tegen de tornado. Roar was een aanval die bij de ene heel angstaanjagend was, maar bij Vulpix was het vooral heel schattig. De tornado loste op en de vlammetjes en bolletjes licht verdwenen.

Lillian en Vera bogen beide, waarna ze het podium verlieten. ‘Nou, dat was vreselijk, maar we hebben het in ieder geval geprobeerd,’ glimlachte de vrouw tegen haar Pokémon. Deze keek haar sceptisch aan, waarop ze haar kop schudde en naar een bankje liep om te gaan zitten. Lillian haalde haar schouders op. Meedoen met de Contest was een impulsieve actie geweest. Winnen had nooit bij haar doel gehoord. Het ging om de ervaring, hoe erg ze het ook hadden verprutst.

OOC: Duuuuussss…. Lillian en ik kunnen er niks van XD

Glazig staarde Mark naar een stuk vel papier in zijn handen, terwijl hij  backstage wachtte op zijn beurt. Toby zat naast hem en hield hem nauwlettend in de gaten. Hij wist niet waarom hij had besloten om mee te doen met deze Contest, maar depressief in een hoekje zitten, had voor hem geen zin. Hij wilde gewoon wat afleiding van de situatie en het was meteen een goede kans om Levi te leren kennen, want hij was nog steeds Coördinator en had Pokémon waarvoor hij moest zorgen, dus vond hij het tijd worden om hun op de eerste plaats te zetten. Zijn blik gleed naar de Pikachu naast hem, die sinds het gesprek met Cynthia nadrukkelijk weigerde om hem alleen te laten, zelfs nu met de opkomende performance wilde hij niet achterblijven in de kleedkamer. Hij wilde hem duidelijk in de gaten houden maar of dat nu zo een goed idee was wist Mark niet. Even keek hij naar het scherm dat vlak boven hem hing, hij was nog niet aan de beurt, maar dat zou ook niet lang meer duren, daarna liet hij zijn blauwe ogen terug naar het papier in zijn handen glijden. Dit was de brief die zijn vader naar hem en Sylvia had geschreven, deze woorden gaven hem een soort troost, wetend dat hij nog leefde maar toch was hij zo ver weg. De leugen die zijn moeder voor hem en zijn zusje had verzonnen deed zoveel pijn, meer dan die klap in zijn gezicht of de woorden die ze tegen hem had geroepen. Goed. Tijd om daar over na te denken had geen zin, hoe meer hij erover piekerde, des te meer hij zich rotter ging voelen.  Gelukkig besloot opdat moment de omroeper, zijn naam om te roepen, wat aangaf dat hij aan de beurt was. Mark rekte zich uit en keek met een schuine blik naar het scherm, een vrouw met blonde haren en een Vulpix, was dus voor hem geweest. Hij had ook Kasumi voorbij zien komen, maar hij had niet echt op haar performance gelet, het zal vast en zeker indrukwekkend geweest zijn… daar twijfelde hij geen moment over. Dat was het altijd wel.


Automatisch sprong Toby ook van het bankje af en wilde op zijn schouder klimmen. Nerveus beet de jongen op zijn onderlip, het leek erop dat de Pikachu echt niet hier zou blijven. “Toby, wat hadden we nou afgesproken?” vroeg de bruinharige jongen aan het gele wezentje, de gele Pokémon reageerde niet meteen, deze bleef koppig op zijn schouder zitten. Mark zuchtte, wetend dat hij deze discussie niet zou winnen, maar hij had ook geen zin om nu een discussie te voeren met de Pikachu, en pakte de Pokéball van Levi van zijn riem, die hij in een capsule klikte. De brief die hij eerder in zijn handen had, vouwde hij zorgvuldig op en stopte hem in zijn tas, daarna liep hij langzaam naar het podium toe. De Pikachu had al halverwege door dat hij niet op zijn schouder kon blijven zitten, waar hij dus van afsprong, en naast hem ging lopen. Zo leek het in ieder geval dat hij geen twee Pokémon zou gebruiken, door er nadruk op te geven stopte Mark met lopen, en draaide zich naar de Pikachu toe. “Blijf Toob.. ik kan het wel alleen verder vanaf hier,” sprak Mark resoluut tegen het gele wezentje, maar die was er niet zo zeker van. Toch deed Toby wat Mark van hem vroeg en ging zitten op de grond. De jongen liep echter  vastbesloten een stukje naar voren, tot zijn verbazing was de Pikachu blijven zitten. “Ik zweer dat we hierna Mitsu op gaan zoeken, maatje,” mompelde de jongen tegen zichzelf. Hij gooide de Pokéball van de Butterfree op het podium, deze sprong open, na eerst de zegel te hebben geactiveerd, zodra deze was opengeklapt. Mark had speciaal een zegel gekocht voor het thema van de Contest, nou ja.. het had een mistig effect. Voor een Butterfree was dit meer dan genoeg. Langzaam nam de vaste vorm van zijn Butterfree aan, die uit de mist wolk tevoorschijn kwam gefladderd.


Het wezentje keek wat verbaasd om zich heen, vervolgens sloeg ze angstig haar kleine pootjes voor haar ogen, en begon zich vast te klampen aan zijn arm. Dat was waar ook Levi was nog erg jong en vond alles dat nieuw was, vreemd en eng. Had hij nou maar voor Sam of Zoey gekozen, dan was het misschien wat makkelijker gegaan. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Mark legde een geruststellende hand op haar kleine hoofdje en keek haar zelfverzekerd aan, de vlinder Pokémon keek op met dikke tranen in haar ogen. “Rustig maar, het is goed.. ik weet dat je dit kunt,” zei Mark met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Het duurde ook niet lang voordat Mark haar had weten te overtuigen, soms waren Pokémon net kinderen, en die hadden soms ook een steuntje in hun rug nodig.  Levi knikte vastbesloten en liet daarna zijn arm los, uiteindelijk vloog ze terug het podium op. Mark haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, hij liet het niet echt merken, maar de aanwezig van Levi maakte hem nerveus. Hij wist niet waarom, maar op de een of andere manier moest hij steeds aan iemand denken. “Kom op Mark, focus,” mompelde hij tegen zichzelf en verzette zijn voet een beetje, zodat hij stevig stond. De Butterfree wachtte geduldig een opdracht af. “Levi, d-doe je Stun Spore!” riep Mark naar Levi, die opschrok en even knikte. De vlinder kwam in beweging, daarna begon ze met haar vleugels te slaan, die een paarsige stof afstootte. Wacht had ze de opdracht nou genegeerd of verkeerd begrepen of kon ze de aanval niet? Dit was overduidelijk een Poison Powder, het leek hem sterk dat de Butterfree de aanval niet kon. Mark schudde zijn hoofd en keek weer resoluut uit zijn ogen.. hij ging het niet zomaar opgeven. In een poging om de performance te redden, besloot hij om er iets van te maken met wat hij al had.


“Levi, gebruik nu je Stun Spore opnieuw!” riep Mark naar de Butterfree, die zonder wat te zeggen in beweging kwam. Het ging echter weer mis. In plaats van dat Levi Stun Spore uitvoerde, gebruikte ze Confusion op de Poison Powder. Door de paarse gloed van de Confusion en de paarse kleur van de Poison Powder, spatte het poeder uiteen. De lichtgevende deeltjes van het poeder lieten Levi schitteren, wat ervoor zorgde dat ze er net zo zag als een van de wilde Butterfree met zonsondergang, die over de hangplek vlogen. Een kleine glimlach vormde zich om zijn lippen toen hij terugdacht aan de ontmoeting met Shiyo. Het was… het was speciaal geweest voor hen beide, maar toch betekende het iets meer voor hem. Levi herinnerde hem aan die avond, ook al stond zijn eigen Butterfree hier los van. “Freeee,” piepte een stemmetje vlakbij zijn oor. Mark besefte nu eigenlijk pas dat zijn Performance was afgelopen en Levi aan het huilen was. Ze hadden er wel een potje van gemaakt, niet? Hij was niet boos, vooral omdat het zijn schuld was, om er niet bij te zijn met zijn gedachte. “Je hebt het goed gedaan voor je eerste Wedstrijd,” zei Mark met een bredere glimlach rond zijn lippen, waarnaar hij met zijn arm naar de Butterfree reek, die er op kwam zitten. Levi had weer dikke tranen in haar ooghoeken. Ze voelde zich duidelijk schuldig, maar dat hoefde helemaal niet. De eerst volgende keer moest hij maar een training plannen… voor nu was dit voorlopig zijn laatste Wedstrijd, waar hij aan mee wilde doen, hierna ging hij zich focussen op andere dingen. Het voelde ergens dubbel aan maar hij moest er voor nu even een punt achter zetten. Mark draaide zich om naar Toby, even kruiste hun blikken elkaar en keken ze elkaar veelbetekenend aan. De jongen liet Levi terugkeren in haar Pokéball en liep vervolgens naar Toby, waar ze samen op een bankje gingen zitten, wachtend op de uitslag.

Ceder haalde het laatste veertje uit het plastic zakje en stak het tussen Squirtle's manen. Overal in zijn dikke haardos zaten nu kleine, witte veertjes. Een paar dagen geleden had Ceder in een kostuumwinkel engelenvleugels gekocht. Ze had ze helemaal kaalgeplukt om de veren te kunnen gebruiken voor de opvoering. "Ben je er klaar voor, Squirtle?" vroeg ze. "Tau", bromde de Tauros. Ceder grijnsde. "Oké dan. Zodra je uit je pokéball komt, sta je op het podium." Ze liet hem terugkeren in zijn pokéball, deed de bal in de doorzichtige Ball Capsule en plakte de seal erop. Ze keek er een tijdje naar en hing hem weer aan haar riem. Zo meteen zouden ze op het podium staan en iedereen zou naar hen kijken. Ceder was gespannen, maar ze had er zo veel zin in. Haar eerste contest! Ze keek naar het scherm. Ze had het grootste deel gemist doordat ze in de weer was geweest met de veertjes en ze kreeg alleen het laatste stukje van Mark Evans' opvoering mee. Ze vond zijn Butterfree er prachtig uitzien. Ceder keek naar Squirtle's pokéball. Hij kon geen glitters of licht laten verschijnen, maar ze hoopte dat de dingen die hij wél kon indruk zouden maken op het publiek en de jury.

Het moment was daar. Ceder was aan de beurt. Ze stapte het podium op, Squirtle's pokéball in haar hand. Het was behoorlijk warm in de contesthal en Ceder was blij dat ze niet haar jas aangehouden had, een idee dat even door haar hoofd gespeeld had. Ze droeg wel een vest en had haar sjaal omgedaan. Dit was immers de Winter Wonderland Contest, ze kon niet aankomen in een T-shirtje en een korte broek. Ze ging op haar plek staan. “Squirtle, rise and shine!” riep ze terwijl ze de pokéball de lucht in gooide. De seal brak open en er kwam een grote, witte wolk uitzetten, die Squirtle aan het zicht onttrok. Ceder grijnsde. Het publiek had enkel de naam 'Squirtle' gehoord. Zij verwachtten nu waarschijnlijk een kleine, schattige waterpokémon. Ceder hoopte dat ze zouden schrikken van de grote Tauros. “Rage Face!” riep Ceder: de naam die zij en Squirtle hadden afgesproken voor een combinatie van Rage en Scary Face. Twee aanvallen roepen vond ze namelijk zo stom klinken.
Squirtle sprong tevoorschijn uit de wolk. Zijn manen hadden door Rage een rode gloed gekregen en zijn blik was werkelijk angstaanjagend, hoewel Ceder, die achter hem stond, dat niet kon zien. De wolk was inmiddels verdwenen en Ceder gaf de volgende opdracht: “Rock Tomb!” Ze hadden de afgelopen dagen flink geoefend op die aanval. Squirtle had er wat moeite mee om de rotsen netjes in een cirkel tevoorschijn te laten komen, maar dat was nu ook niet nodig. De Tauros steigerde. Met een enorme klap plantte hij zijn voorpoten weer op de grond. Op verschillende plekken op het podium schoten stenen pilaren uit de grond omhoog. “Horn Attack!”
Squirtle galoppeerde over het podium. Iedere rots die zijn pad kruiste werd door zijn grote horens verbrijzeld en de stukjes steen vlogen door de lucht. Ze glitterden niet en ze gaven geen licht, maar Ceder vond dat het er toch best mooi uitzag. Door Squirtle's snelheid raakten de witte veertjes los uit zijn manen en hij liet een spoor van dwarrelend wit achter.
Uiteindelijk stond er nog maar één rotspilaar overeind, ongeveer in het midden van het podium. “Squirtle, spring!” riep Ceder. De Tauros zette zich af met zijn krachtige achterpoten. Dit was misschien wel het moeilijkste stuk. Zou zijn sprong hoog genoeg zijn? Zou de pilaar niet omvallen? Ceder was nerveus, maar oh, ze genoot van iedere seconde. Ze vond het heerlijk om hier op het podium te staan. Ze vond het heerlijk om te zien hoe de voorstelling die ze helemaal had bedacht en die ze zo hadden geoefend hier op het podium tot uiting kwam.
Squirtle landde netjes op de top van de steen. Een paar steentjes brokkelden af aan de bovenkant en even was Ceder bang dat de pilaar, die vrij smal was, door Squirtle's gewicht zou bezwijken, maar de schade bleef beperkt tot die paar afgebroken stukjes. Nu stond de grote Tauros trots bovenop de pilaar. Zijn manen glansden goudachtig in het felle licht van de schijnwerpers. Hij snoof en schudde met zijn hoofd. De laatste veertjes lieten daardoor los en als sneeuwvlokken dwarrelden ze naar beneden.
Er verscheen een grote grijns op Ceders gezicht. Ze hadden het gedaan, ze hadden het gewoon gedaan! Ceder was ongelofelijk trots op haar Tauros. Of de jury het ook wat had gevonden moest nog blijken, maar wat haar betreft was Squirtle de nummer één van deze contest. Ze liet hem terugkeren in zijn pokéball en verliet het podium. Ze hoopte maar dat de organisatoren het haar zouden vergeven dat het podium nu één grote bende van stenen brokstukken en veertjes was.

Kasumi Ashari:
Ten eerste, ik vond het een aangename post om te lezen. Er zaten weinig spelingsfouten in, en ik kon haast de hele performance voor mij zien met de RPG stijl! Zoals jij echter zelf aan geeft, is het jammer dat van dezelfde aanvallen gebruik maakt.  Je lost het ten minste op door een typische winterse sneeuwpop te bouwen en de coördinator te laten schaatsen. Het kan aan mij liggen, maar het schaatsen vond ik een beetje te vaak gebruikt, maar hoe moet je anders over ijs niet klungelig voortbewegen? Het was al met al, een prima performance!
Originaliteit: 3,0
Gebruik van combinaties: 3,5
Schrijfstijl: 5,0
Verzorging: 4,5
Eindcijfer: 8,6

Lillian Yamaha:
Heb meer zelfvertrouwen, joh! Ik ben ook geen snars beter met Contests in het begin. Maar goed, ik vond het een beetje onduidelijk hoe er een opwaartse Will-o Wisp tornado zou kunnen ontstaan wanneer een Vulpix in rondjes rent, tenzij de Will-o Wisp vlammetjes naar het ‘centrum’ van de cirkel gestuurd werden. Verder draagt de combinaties niet bepaald bij de winterthema van de Contest met een ‘vuurtornado’. Je had met de Vulpix misschien niet kou, maar juist een open haard kunnen nabootsen? Lillian had met sjaal en al kunnen komen en de Vulpix een Sunny Day en Ember kunnen laten uitvoeren met behulp van wat hout als brandmateriaal? Het is maar een suggestie hoor! Voor de rest vond ik dat de performance magertjes was qua combinaties. Dit lag echter zeker aan de inspiratieloosheid? Het beste punt van jouw RPG post vond ik nog de spelling, Lianne!  :’)
Originaliteit:  2,0
Gebruik van combinaties: 2,0
Schrijfstijl:  3,5
Verzorging:  4,0
Eindcijfer:  6,3

Mark Evans:
Altijd weer de fijne RPG stijl, Tomas! Ik kon gemakkelijk de band tussen Mark en zijn Butterfree zien, evenals de performance en de vloeiende gedachtegang van de coördinator. Het is jammer dat je jouw personage een ‘verliezende’ indruk liet geven tijdens de performance, want anders zou ik je een hoger cijfer gegeven hebben. Het was namelijk echt een prima RPG post. Het enige punt dat ik buiten Mark’s ‘mislukte’ performance jammer vind is dat je niet veel aan de thema hebt gedaan. Ik heb geen idee of je al een combinatie hiervoor bedacht had(?), maar je gaf de indruk dat niet te hebben. Zeg maar als ik het mis hebt ;-).
Originaliteit:  2,0
Gebruik van combinaties:  3,0
Schrijfstijl:  5,0
Verzorging:  5,0
Eindcijfer: 8,0

Ceder Winter:
Eerst de RPG stijl; ik vond deze aardig, maar ik had graag iets meer willen zien van de band tussen Squirtle en Ceder. Dat bleef namelijk vrij afwezig. En dan had ik nog een opmerking betreft de ‘Rage Face’, bij de aanval ‘Rage’ krijgt een Tauros geen rode manen of vacht. Het is een aanval dat niet speciale effecten met zich meebrengt en eruit komt te zien als een aanval waarbij een Pokémon woedend zijn tegenstander aanvalt met hun tanden, klauwen of horens. Verder heb ik zo mijn bedenkingen of de performance voldoet aan de winterthema van de Contest. Een tip voor de volgende keer: raadpleeg serebii&bulbapedia bij het bedenken van combinaties en houd rekening met de eventuele thema van de Contest en probeer iets meer de band te beschrijven tussen trainer en Pokémon!
Originaliteit:  3,0
Gebruik van combinaties: 3,0
Schrijfstijl: 2,0
Verzorging: 2,5
Eindcijfer: 6,9