OOC: Ik excuseer mij alvast voor de belachelijke lengte, ik heb geen idee waar de inspiratie vandaan kwam (A)

IC:
Sora kon het niet helpen dat haar knieën knikten toen ze voor de Gym van Pewter City stond. Natuurlijk had ze kunnen zeggen dat het trillen kwam van de kou buiten, aangezien de winter zijn intrede had gedaan en er nu overal sneeuw lag, maar helaas, dat excuus had ze niet. Ze was nerveus, en niet zo’n beetje ook. Vandaag zou ze proberen de Pewter City Gym uit te dagen, één van de twee Gyms die zij, als coördinator zijnde, mocht uitdagen. Na haar eerste contestdeelname was ze er wel achter gekomen dat ze veel te weinig ervaring had met het houden van gevechten tegen andere mensen. Ze had een paar dagen geleden geoefend tegen Arya en Chiaki en nu was het tijd om te kijken of haar training had geholpen. Ze verwachtte niet dat ze vandaag een overwinning binnen zou slepen, ze deed het op dit moment meer voor de ervaring. Daarbij hoopte ze dat dit gevecht met Brock goed zou zijn voor Spring. Ze had het gevoel dat de Bulbasaur binnenkort nog wel eens kon gaan evolueren.

Nu had ze echter andere dingen aan haar hoofd, namelijk haar Gymgevecht. Ze had besloten Spring en Summer in te zetten, omdat die allebei in het voordeel waren tegen steenpokémon. Moon was nog niet sterk genoeg om een Gymuitdaging aan te gaan en Sun was, hoewel het haar sterkste pokémon was, gewoon zwaar in het nadeel tegen een steen soort. Haar gras- en bugpokémon waren dus een logische en voor de hand liggende keuze geweest. ‘Oké Spring, daar gaan we,’ fluisterde ze terwijl ze met gespannen armen en gebaalde vuisten naar voren stapte. De deuren van de Gym gleden soepel open en gaven haar toegang tot de ontvangsthal van de Gym. Recht tegenover de deur bevond zich een balie met daarachter een vrouw die druk aan het werk leek te zijn. Zodra Sora echter voor de balie stond, keek de vrouw op en begroette haar vriendelijk. ‘Hallo, ik kom de Gymleider uitdagen,’ sprak Sora met niet al te zelfverzekerde stem. De vrouw knikte, nog altijd vriendelijk glimlachend, en stond op. ‘Deze kant op graag.’ Sora liep nerveus achter de vrouw aan door een stel dubbele deuren. Achter deze deuren bevond zich het imposante strijdveld waarop Sora zo dadelijk zou gaan vechten tegen Brock.

‘Brock, er is een uitdager voor je.’ Sora schrok op toen ze de stem van de vrouw hoorde achter wie ze was aan gelopen. Ze was zo afgeleid geweest door de grote ruimte, dat ze niet had gemerkt dat ze was blijven staan om te staren naar het veld. De vrouw was doorgelopen naar een man die even verderop op een steen zat terwijl hij een Onix zat te aaien. Sora haar ogen werden groot van schrik toen ze de enorme pokémon zag. Moest ze daar tegen vechten? Nee toch zeker? Ze hoopte van niet, want Spring en Summer waren al niet van die grote pokémon, maar vergeleken met deze enorme, stenen slang, waren het net mieren. ‘Mooi, ik ben wel toe aan een goed gevecht,’ reageerde de man op zijn werkneemster, waarna hij zijn Onix terug liet keren in zijn pokéball en van de rots sprong. Hij kwam naar haar toe lopen en stak zijn hand uit. Sora schudde deze terwijl ze zich haast fluisterend voorstelde. De man glimlachte naar haar en ging toen naar de overkant van het veld. Sora trok zich terug aan “haar” kant van het veld en tuurde nerveus naar het stipje aan de overkant. De vrouw had intussen blijkbaar een scheidsrechter geregeld, of die was er allang geweest, maar was hij haar niet opgevallen. Zijn stem deed Sora echter wel opschrikken toen hij vertelde: ‘Het volgende Gymgevecht zal gaan tussen Brock, de Gymleider van Pewter City, en Sora Takahasi uit Viridian City. Beide partijen mogen twee pokémon gebruiken, alleen de uitdager mag tijdens het gevecht van pokémon wisselen. De eerste die twee pokémon heeft uitgeschakeld wint. Begin!’

Ergens vond Sora het wel fijn dat die man zo mooi uitlegde hoe het werkte. Voor haar was dit allemaal zo nieuw! Brock was hier echter zo in gewoon dat hij niet eens de moeite deed om op overdreven luide of stoere wijze zijn pokéball op het veld te gooien. Hij gooide gewoon met een rustig gebaar zijn eerste bal richting het veld terwijl hij zei: ‘Geodude, kom er maar uit.’ Sora keek gespannen naar de pokémon die tevoorschijn kwam. Geodude was een soort vliegende steen met armen die er vrij vreemd uit zag, maar die je niet moest onderschatten. Ze moest meteen goed beginnen. ‘Spring, ik kies jou!’ riep ze terwijl ze naar voren wees, het strijdveld op. De Bulbasaur knikte en stapte snel naar voren, klaar om haar trainster te verdedigen.

Sora kreeg, als uitdaagster, de eerste zet en met meisje besloot om voor de beste, en waarschijnlijk ook meest voor de hand liggende, aanval te kiezen; Vine Whip. Het meisje baalde ervan dat Spring Razor Leaf nog niet had geleerd, maar zover waren ze nog niet. Ze hadden Sleep powder nog maar net fatsoenlijk onder de knie en Razor Leaf was de volgende stap geweest voor Sora, maar helaas hadden ze daar nog niet genoeg tijd voor gehad. Uiteraard hadden ze het al een paar keer geprobeerd, maar verder dan een paar zielige blaadjes die twee centimeter voor Spring weer ter aarde stortten waren ze niet gekomen. Spring liet vol goede moed haar twee roedes tevoorschijn komen en liet deze op Geodude af schieten. Ergens had Sora verwacht dat de steen wel opzij zou zweven, maar de aanval van Spring wist de pokémon nog te raken ook. Na een paar klappen ging het echter gauw anders. ‘Geodude, pak die roede!’ Noooo! Sora probeerde Spring nog de opdracht te geven haar roede terug te trekken, maar Geodude had de roede van Spring al in zijn stenen handen. Shit.

Als een soort lasso werd Spring enkele seconden later door de lucht geslingerd. Sora beet op haar lip terwijl ze naar haar arme pokémon keek. Die arme, arme Bulbasaur. Maar wacht, misschien was dit wel een handig iets. ‘Spring!’ Riep ze, ‘Doe je Razor Leaf!’ Als het om gokken ging, dan was dit een hele grote, maar het meisje hoopte dat, door het ronddraaien en de snelheid daarvan, de bladeren meer snelheid zouden hebben dan wanneer Spring stil stond. De Bulbasaur gehoorzaamde en er kwamen een paar kleine blaadjes tevoorschijn. De theorie van Sora bleek te kloppen, alleen was de aanval nog lang niet goed genoeg om de Geodude echt grote schade toe te brengen. De blaadjes wisten weliswaar de pokémon te bereiken en te raken, maar ze deden niet monsterlijk veel schade. Hmmm, tijd voor een ander idee? ‘Geodude! Laat los!’ Verdorie! Net op het moment dat ze een geweldige ingeving had, kwam Brock er weer tussendoor. Vervelende kerel. Geodude liet Spring los en de pokémon vloog met een grote boog en een luide “SAAAAAAAUR!” door de lucht. Met een vrij harde klap kwam de pokémon tegen een gigantische rots tot stilstand.

Geschrokken sloeg Sora haar hand voor haar mond. Haar arme pokémon! Wat had haar bezield om hieraan te beginnen? ‘Spring!’ riep ze geschrokken. Ze keek paniekerig naar de stofwolk en toen naar de scheids. ‘Ik wil niet meer, stop het gevecht, ik-‘
‘SAUR!’
Sora voelde opluchting toen ze haar pokémon hoorde roepen en ergens was ze ook trots. Spring was weliswaar zwaar gehavend, maar ze stond nog en ze was duidelijk niet van plan zich nu al gewonnen te geven. De scheidsrechter keek haar vragend aan, klaar om de vlag te hijsen voor haar overgave. ‘Laat maar!’ riep Sora, waarna ze naar Spring keek. Deze knikte en zij knikte als antwoord. Ze gingen ervoor, al was Spring er zekerder van dan Sora zelf. ‘Oké Spring, doe je Growl!’ De Bulbasaur deed een paar passen naar voren en liet toen een luide soort brul horen. Geodude trilde even, alsof hij zich nu zwaar geïntimideerd voelde door de kleine Bulbasaur. Goed, tijd voor de volgende zet. Geodude was ook al bezig, want de pokémon had een grote steen gepakt en wilde die maar al te graag op Spring gooien. ‘Ontwijk!’ gilde Sora en hield haar hart vast toen de steen haar pokémon op een haar na miste. Man als ze had geweten dat Gymgevechten zo gevaarlijk waren was ze nooit naar de Gym gegaan. Gelukkig had ze ervoor gekozen een coördinator te worden.

Wat deed ze dan hier? Ja goeie vraag, waarom was ze hier. O ja, om ervaring op te doen. Op dit moment leek het meer alsof ze haar pokémon graag dood wilde hebben, maar dat was zeker niet het geval. Haar pokémon moesten sterker worden, net als zij, en dat ging gebeuren ook. ‘Vine Whip!’ riep Sora, waarop Spring dezelfde aanval als eerst inzette. Weer wist ze de Geodude te raken, maar weer greep deze haar vast. Nu was Sora daar echter op verdacht. ‘Sleep Powder!’ riep ze zodra de Geodude Spring vast had. De Bulbasaur werd al in de rondte geslingerd toen ze de aanval inzette. Door het ronddraaien werd het slaappoeder ook rond geslingerd en bedekte bijna het hele veld. Sora bedekte haar neus en mond en keek ingespannen naar het veld. Geodude’s ogen zakten langzaam dicht en toen zakte de pokémon als een baksteen naar beneden. Spring viel op de grond, maar was, god zij dank, nog wakker, al scheelde het niet veel. ‘Blaas het poeder weg!’ riep Sora naar haar pokémon om te voorkomen dat ook zij een dutje zou gaan doen. Snel begon Spring te blazen en wist zo haar neus en mond vrij te krijgen. Geodude was inmiddels in dromeland en sliep als een blok. Tijd om dit af te maken. ‘Spring, doe je Vine Whip!’ Nu Geodude sliep was het slaan van de pokémon een eitje en niet veel later was de eerste ronde dan voorbij.

‘Geodude is uitgeschakeld, Bulbasaur wint!’ Yeah! Sora sprong vrolijk in het rond. Ze had de eerste ronde wonnen! Hoera! ‘Slim gespeeld,’ glimlachte Brock terwijl hij zijn pokémon terug trok. ‘Eens zien of je deze ook aan kunt.’ Hij gooide zijn volgende pokéball op en liet de grootste pokémon in heel Kanto tevoorschijn komen; Onix. Sora slikte en ook Spring deed gauw een paar passen achteruit. Geodude was nog relatief klein geweest en daar hadden ze al een hele kluif aan gehad. Hoe moesten ze ooit zo’n grote pokémon als Onix verslaan? Hoewel het voor Sora haast zinloos leek gaf ze Spring toch de opdracht haar Sleep Powder te gebruiken. Nog voor Spring dit echter goed en wel kon doen, had de Onix al een zwaai met zijn staart gegeven en lag de Bulbasaur uitgeteld tegen de muur. Het stond weer gelijk. ‘Bulbasaur is uitgeschakeld, Onix wint.’ Sora liet teleurgesteld haar pokémon terug keren. ‘Goed gedaan meisje,’ fluisterde ze tegen de bal, waarna ze hem weer in haar tas deed. Goed, tijd voor haar volgende partner.

‘Summer, ik kies jouw!’ Sora gooide de pokéball van haar Venonat in de lucht en keek hoe de pokémon in een witte flits verscheen. Venonat was al geen grote pokémon, maar in vergelijking met de Onix was het net een stipje op de grond. Verdorie, waarom had ze geen grotere pokémon? O ja, omdat ze daar niet van hield. En omdat ze nog geen grote pokémon tegen was gekomen in het wild. Als dat echt zou gebeuren zou ze echter eerder wegrennen dan ertegen vechten. Pfff, dit ging echt een zware kluif worden. Hoe wilde ze dit ooit gaan winnen? ‘Onix, veeg het veld even schoon wil je?’ Sora’s ogen werden groot toen met hoge snelheid de staart van Onix weer over het veld zoefde. Nee, niet nog een keer. ‘Summer! Ontwijk en spring bovenop Onix!’ Summer wist op tijd omhoog te springen en hupte toen over het lichaam van Onix. De grote stenen pokémon mepte met zijn staart in het rond om de kleine insectpokémon te pletten, maar sloeg iedere keer alleen zichzelf. Sora moest er wel om lachen; eigenlijk viel de pokémon nu zichzelf aan. ‘Onix, Rock Tomb!’ Oeh, crap. Stenen kwamen opeens uit de lucht vallen als een gevaarlijke soort regen en Summer zat al gauw gevangen in een soort kooi van stenen. Shit, hoe ging ze hier nou uit komen? Onix gaf haar echter geen bedenktijd en maakte weer met zijn staart over het veld. Dit keer wist hij de Venonat wel te raken, samen met de stenen tombe, en bracht zo grote schade toe.

Sora beet op haar lip. Ze moest iets bedenken. Onix had al wat schade opgelopen, maar nog niet voldoende om hem te verslaan. ‘Onix, doe je Bind!’ De stenen pokémon greep Summer met zijn staart en kneep deze fijn, vlakbij zijn gezicht. Zijn gezicht. ‘Supersonic!’ riep Sora in een opwelling. Van zo dichtbij kon dat gewoon niet missen. De Venonat stuurde een supersonische golf op de Onix af en deze trof doel. Onix was op slag finaal in de war. Hij begon met zijn kop en staart te zwaaien en liet daarbij Summer los. De Venonat landde op zijn voeten en sprong snel weg voor de rondzwaaiende staart van Onix. Hmmm, dit was wel een gevaarlijke situatie zo. ‘Snel Summer, spring op het hoofd van Onix en doe Sleep Powder!’ Hoe eerder dat beest rustig lag te slapen, hoe beter en veiliger het was voor Summer. De Venonat sprong behendig in het rond en probeerde de kop van de Onix te bereiken. Deze bracht zichzelf enorme schade toe in zijn verwarde toestand en leek niet naar Brock te kunnen luisteren, hoe erg de man ook zijn best deed. Summer wist de kop van Onix te bereiken, maar werd hier net zo snel weer af geslingerd. Snel deed de pokémon haar Sleep Powder in de hoop de Onix toch, zoals Sora bevolen had, in slaap te brengen. Het poeder trof doel en met een zware klap zonk de kop van de Onix naar de grond. Alsof er een aardbeving plaats vond stond de Gym te trillen toen het zware lichaam van de Onix contact maakte met de grond.

Sora kon haar evenwicht niet bewaren en viel met haar billen op de harde grond. Auw, dat deed zeer. Tijd om stil te staan bij haar zere kont had ze echter niet. Onix sliep nu, maar de vraag was voor hoe lang. ‘Summer! Confusion!’ Naast Sleep Powder had de insectpokémon eigenlijk helemaal geen grasaanvallen, maar Sora had het gevoel dat dit niet echt meer nodig was. Summer schoot zijn aanval af op de kop van de Onix, waarna er een grote stofwolk oprees. Was Onix verslagen? Had ze gewonnen? Of was hij wakker geworden en was ze nu de pineut?

De stofwolk daalde langzaam neer. De spanning was te snijden. Het moment van verlossing kwam echter snel; de Onix lag uitgeteld op de grond. Gefeliciteerd, je hebt de Boulder Badge gewonnen!