De zon scheen waarschijnlijk feller dan ze ooit had gedaan dit jaar, maar hoe erg ze ook haar best deed, de warmte scheen maar niet door te willen breken. Het was in ieder geval iets warmer dan het de afgelopen maanden was geweest in Kanto, maar de wind besloot om mens en wezen nog even dat winterse gevoel te laten behouden. Toch weerhield dit niet veel mensen om naar buiten te gaan en de lente te vieren, want hoewel de temperatuur nog wel wat verhoging kon gebruiken, was het toch perfect voor de tijd van het jaar. Men had geen sjaal meer nodig als ze zich buiten begaven en de vele hopen van het witte spul dat winter altijd met zich meebracht, was al een tijd geleden verdwenen. Velen genoten daarom ook van het nieuw aangebroken seizoen, maar er was één persoon die deze vreugde niet kon delen met de rest. Winter, lente, het maakte allemaal niet meer uit. Voor haar was het toch allemaal hetzelfde geworden. Haar pokémon genoot echter met volle teugen van de vreugde die de inwoners van Celadon uitstraalden. En niet alleen de inwoners, maar ook de rondtrekkende trainers waren aanzienlijk vrolijker geworden. Of je nou een voorkeur naar seizoen had of niet, de lente zag er altijd een stuk levendiger uit, mens en pokémon erbij inbegrepen.

Shiyo wist niet hoe, maar op de één of andere manier was ze in een willekeurige stad terechtgekomen zonder daar zelfs naar te zoeken. Beseffend dat ze toch een voorraad in moest slaan voor ze een lange tocht tegemoet ging, besloot ze om maar wat dieper de stad in te gaan en te zoeken naar voedsel en andere hebbedingetjes. Daarbij had ze wat minder warmere kledij nodig, voor het geval de zon eindelijk van de wind kon winnen en het een stuk warmer werd dan gedacht. Shiyo’s aandacht werd uiteindelijk getrokken door Tiko, haar Sandshrew, die zich aan haar broekspijp had vastgegrepen met één poot en met zijn andere tussen de menigte door leek te wijzen. Ze begreep niet waar hij op wees, maar ze begreep de boodschap wel. Hij wilde die kant op. Zonder een woord te zeggen, liep ze de kant op waar hij naartoe had gewezen en wachtte niet op een reactie. Hij zou haar vanzelf wel volgen, aangezien hij degene was die haar op dit idee bracht. Hoewel ze nog altijd twijfelde of ze haar carrière als Trainer wel door moest zetten, moest ze toegeven dat haar band langzaam groeide met Tiko. Merendeel omdat hij eraan durfde te bouwen en zij meer aan de kant stond toe te kijken hoe hij alles op elkaar stapelde…

Op het laatste moment rende haar Sandshrew vooruit naar het midden van een groot grasveld. De brunette volgde haar pokémon kalm en langzaam over het X-vormige pad en zag hem toen stoppen voor de fontein die midden op het veld was geplaatst. Deze was versierd met twee beelden van dezelfde pokémon, maar aangezien Shiyo absoluut niet bekend was met de Kanto pokémon, wist ze bij Arceus niet welke het waren. Ze had niet veel over de pokémon van andere regio’s gehoord. Enkel de mythologieën van de zogenaamde ‘legendarische pokémon’ was haar ooit verteld. De brunette stopte aan de rand van het fonteintje en bewonderde de massieven beelden voor een moment. Vervolgens gleden haar bruine ogen omlaag en zag ze de vele muntjes op de bodem liggen. Een wensfontein, huh? Haast automatisch gleed haar hand naar haar broekzak en viste er een klein muntje uit, die ze vervolgens het water ingooide en met gesloten ogen de wens in haar gedachte uitsprak. Niet veel later opende ze haar ogen weer en moest met moeite een gemaakte lach onderdrukken. Hoe dom kon ze zijn? Zulke wensen werden niet vervuld.

OOC: & Suki~

Suki zat lekker op het bankje in de park voor haar lag Vulpix half te slapen in de zon.
Ze zat een boek te lezen wat haar zal helpen om het trainen van haar pokemon beter onder de knie te krijgen. Ze keek even rond en zag daar een meisje bij de fontein staan met haar Sandshrew.
Het meisje gooide een munt het water in maar keek er betreurt naar of het leuk of ze er niet in geloofde.

Suki kreeg toen een goed idee en stopte de boekenleger in de boek zodat ze weet waar ze gebleven was en deed de boek in haar tasje. Ze stond op en voelde in haar broekzak of ze een muntje haar broekzak had zitten. Ze voelde er een en pakte ze en hield die in haar hand. Ze hurkte naast haar Vulpix die onder hand weer wakker geworden is omdat ze merkte dat haar baasje actief werd.
“Zullen we ook een muntje er in gooien en een wens doen samen?” vroeg Suki aan haar Vulpix.
Haar Vulpix knikte toe stemmend.  Dus ze liepen samen naar het fontein toe.

Suki ging langs het meisje staan en zag dat haar Vulpix al met haar voorpoten op het randje stond.
Dus Suki hurkte naast haar Vulpix en stak haar hand voor uit. Suki keek haar Vulpix aan en zei “Zullen we dan maar”. De Vulpix ging met haar snuit naar het muntje toe en schoof het van haar hand zodat het water in viel van de Fontein. Ze begonnen te wensen Suki wenste dat ze een goede trainster zou worden en haar Vulpix wenste dat ze nog veel leuke dingen nog mee zou maken met haar baasje.

Suki staat weer op en ziet het meisje nog steeds terug kijken. Hmm zal ik maar eens een gesprek proberen te beginnen? Maar zo dalijk zit ze daar helemaal niet op te wachten. Suki draaide zich maar om naar het meisje “Ehm gaat het?” vroeg Suki voorzichtig.

Shiyo’s blik stond nog altijd gevestigd op het water, maar vanuit haar ooghoeken hield ze haar Sandshrew in de gaten. Tiko was niet echt een pokémon die zich in problemen stortte, maar als zijn trainer was ze wel verantwoordelijk voor hem, zelfs al was het maar tijdelijk. De pokémon had het voor elkaar gekregen om op de rand van de fontein te klimmen en staarde nu naar de vele glimmende voorwerpen die zich op de bodem bevonden. Even dacht ze dat hij erin zou vallen, maar gelukkig wist hij perfect zijn evenwicht te behouden en was slim genoeg om niet te ver naar voren te leunen. Shiyo mocht dan misschien een ‘noob’ zijn als het op Kanto-pokémon aankwam, maar ze wist wel dat haar Sandshrew een grondsoort was en dus niet heel erg van zwemmen hield. De brunette was al snel uitgekeken op haar pokémon en besloot haar blik rond te laten dwalen. Hierdoor merkte ze met succes een Vulpix op, die momenteel tegen de rand van de fontein aanleunde. Voor een moment meende ze dat het Zoey was en hoopte ieder moment het gezicht van Mark weer te zien, maar die hoop verdween als sneeuw voor de zon toen ze doorkreeg dat het niet echt de Vulpix was die ze dacht te zien. Een andere brunette, die hoogstwaarschijnlijk de trainer van het vosje was, was langs haar komen staan en dumpte samen met haar Vulpix een muntje in het water. Zij deden dus ook een wens, huh?

Shiyo’s blik gleed terug naar het water. Het was niet echt respectvol om mensen zolang aan te staren en ze respecteerde hun privacy. Ze was echter wel nieuwsgierig naar de wens die ze deden, maar het was vanzelfsprekend dat ze daar niet naar kon vragen. Zeker niet omdat het vreemden voor haar waren. Haar Sandshrew leek de twee ook te hebben opgemerkt en toonde interesse in de Vulpix. Waarschijnlijk wilde hij de pokémon leren kennen, omdat hij eerder al een Vulpix had ontmoet en die hem aardig had geleken. Dat was tenminste wat zijn trainer speculeerde. “Ehm gaat het?” Shiyo schrok op uit haar gedachte en richtte haar blik op de spreker. Het was de brunette die net naast haar was komen staan en een wens had gedaan. Ze zette een glimlach op die suggereerde dat de ander zich geen zorgen hoefde te maken, ook al was die, zoals altijd, gemaakt. Gelukkig voor haar was zijzelf de enige die dat wist. “Ja hoor,” sprak ze er nonchalant achteraan. Vervolgens plaatste ze haar rechterarm achter haar hoofd en wreef onschuldig over haar nek. “Waar heb je voor gewenst?” vroeg ze net zo onschuldig, hopend van onderwerp te kunnen veranderen.

Suki“Ja hoor,” reageerde het meisje terug. “Ow oke. Fijn dat het gaat,” reageerde Suki beetje onzeker terug. Voor dat ze te lang naar haar keek, keek ze even naar haar Sandshrew die op de rand van de fontein stond.
Ze hoorde dat het meisje haar iets vroeg  “Waar heb je voor gewenst?” Suki keek terug naar haar en aarzelde een beetje wat ze terug zou zeggen ze lachte een beetje zenuwachtig en zei “Eigenlijk is het zo als je de wens verteld dat het niet meer uit komt.” Suki bedachte zich even dat ze wel kon vertellen waar ze over gewenst had en reageerde nog snel achter aan “De wens ging over het trainen van mijn pokemon. Meer zeg ik niet sorry.”
 
Vulpix : De Vulpix die braaf langs haar baasje stond. Zag daar de Sandshrew van het meisje waar Suki mee aan het praten was op de rand van de fontein stond. Ze liep er heen om eens kennis te maken met de pokemon. Dat haar baasje slecht was in gesprekken beginnen hoefde nog niet te zeggen dat zij dat ook niet kon. Ze wou niet met haar voorpoten op de rand van de fontein springen omdat ze anders bang was dat ze de Sandshrew er van schrok. Dus ze ging er maar voor zitten “Hallo daar. Hoe is het daar boven?” vraagt de Vulpix en lachte vriendelijk naar hem.

Een zenuwachtige lach ontsnapte uit de brunette haar keel. Shiyo zette uit automatisme een bemoedigende glimlach op. Die gewoonte was nog een spoor van haar verleden met Shizu, maar niet alleen haar tweelingzus werd zo door haar aangespoord. Zij was altijd al de geduldige van de twee geweest en had de rol van aanmoedigend persoon op zich genomen. Dat was de laatste tijd echter meer een hindering dan wat anders. Hoe kon ze andere mensen aanmoedigen om door te zetten als ze zichzelf niet eens daartoe kon aansporen? Het leek erop dat het meisje haar mond opendeed om wat te zeggen, dus Shiyo’s gezichtsuitdrukking veranderde weer naar een expressieloos iets. “Eigenlijk is het zo als je de wens verteld dat het niet meer uit komt.” Een lichte grinnik ging de vrije loop bij Shiyo, hoewel haar gezicht niet van emotie veranderde. Natuurlijk, dat was ze even vergeten. Ach, of ze nou wel of niet haar wens hardop uitsprak, hij kwam toch niet uit. Waarom wilde zij altijd dingen hebben die onbereikbaar voor haar waren? Zelfs als ze voorheen wel bereikbaar waren geweest, betekende nog niet dat ze erom kon vragen.

“De wens ging over het trainen van mijn pokemon. Meer zeg ik niet sorry,” werd eraan toegevoegd. Shiyo schudde lichtjes haar hoofd. “Je zegt al meer dan de bedoeling was,” mompelde ze erachteraan. Vervolgens stak ze haar rechterhand uit naar de onbekende brunette. “Ik ben Shiyo,” voegde ze eraan toe. Eerlijk gezegd had ze niet echt een gesprek gewild, maar ze had al eerder begrepen dat ze hiermee haar gedachten op wat anders kon vestigen. Haar hoofd kon immers maar één ding tegelijk verwerken en ze kon de afleiding wel gebruiken. Daarbij wilde ze zichzelf niet afzonderen van de mensen. Haar ontmoeting met Mark had haar ook enigszins goed gedaan en ze kon niet ontkennen dat ze er eigenlijk van hield. Voorheen, in Hoenn, praatte ze met ieder willekeurig persoon die zich in het dorp bevond. Beseffend dat ze haar Sandshrew een beetje buitensloot, wees ze met haar vrije hand naar de pokémon. “En dat is Tiko,” sprak ze met een priemende vinger. De Sandshrew reageerde echter niet, omdat ook hij bezoek hand van een vreemdeling; de Vulpix van het meisje.

“Hallo daar. Hoe is het daar boven?” Tiko grijnsde lichtjes toen de Vulpix eindelijk zijn kant op was gekomen. Ze was voor de fontein gaan zitten en staarde naar de plek waar hij zat. Behendig sprong hij van de rand af en kwam voor de pokémon terecht. ‘Niet slecht, maar het zou fijner zijn geweest als het wat warmer was geweest,’ antwoordde hij, nadat hij zich had bedacht dat het best ironisch was nu een tweede Vulpix te zijn tegengekomen. Normaal gesproken zag hij ze nooit, maar sinds hij met Shiyo onderweg was, kwam hij ze alleen maar tegen. ‘Ik ben Tiko,’ stelde hij zichzelf voor, niet doorhebbend dat zijn trainer dat al voor hem had gedaan. ‘En jij bent?’

Suki hoorde dat het meisje iets mompelde dus ze vroeg “Sorry, wat zei je?”Het meisje stak haar rechterhand uit dus zo deed Suki. “Ik ben Shiyo,” zei het Shiyo terwijl ze elkaars hand aan het schudden was. Shiyo wees met haar vrije hand naar haar Sandshrew en zei “En dat is Tiko.”
Suki lied haar hand los en keek naar de Sandshrew. Ze vroeg zich af hoelang ze haar pokemon wel niet zal hebben. Zal zij ook een beginnende trainster zijn? Misschien wou ze me  helpen als ze wou.

Voor dat Suki vergat stak ze haar rechterhand weer uit om zodat ze haar zelf kon  stellen.
“Hoi ik ben Suki. De Vulpix die bij Tiko staat is mijn pokemon,” zei ze met een glimlach.
“Hoe lang heb jij je pokemon trouwens al?” vraagt Suki nieuwsgierig. In de hoop dat ze misschien elkaar konden helpen of beter nog bevriend dat ze bevriend werden. Niet te hard van stapel gaan Suki bedacht ze bij haar zelf. Ze wou te veel maar vergat altijd de werkelijk ook soms. En het feit dat sommige mensen graag niet bevriend wouden raken.

De Sandshrew sprong voor haar neer en zei “Niet slecht, maar het zou fijner zijn geweest als het wat warmer was geweest.” De Vulpix knikte om te laten weten dat ze er mee eens was. “Het mag zeker warmer worden. Maar het is al fijn dat het langzaam warmer word,” reageerde ze terug.
“ik ben tiko. En jij bent?” zei Tiko. De Vulpix keek hem vriendelijk aan en zei “Hoi Tiko, Ik ben Vulpix.”Ze bedacht zich dat het nu best raar was om Vulpix te zegen. Dit is al de 2e pokemon die ze ontmoete die een eigen naam had. Ze werd er een beetje onzeker van.

“Sorry, wat zei je?” vroeg het meisje, doelend op het gemompel van Shiyo. De brunette schudde haar hoofd weer, ten teken dat het niet van belang was. Ze had eigenlijk ook niet echt zin om zichzelf te herhalen, maar ze wilde het gesprek niet ergens laten hangen. Het meisje nam haar hand aan en schudde hem lichtjes, die ze na enkele seconden weer losliet om naar de Sandshrew te kunnen kijken. Vervolgens stelde ze zichzelf als Suki voor en noemde haar Vulpix… Gewoon Vulpix? Ze had haar pokémon dus geen naam gegeven. Ach ja, lang niet iedereen wilde dat en daar kon ze wel inkomen. “Hoe lang heb jij je pokemon trouwens al?” kwam toen de vraag. Shiyo kon nog net de neiging onderdrukken om een gezicht te trekken. Oké, het was volkomen normaal dat trainers over hun pokémon begonnen, maar Shiyo vermeed liever dat onderwerp. Ze wilde niet aan die moeilijke keuze herinnerd worden… Aan de andere kant, het zou haar wel kunnen helpen kiezen. Helaas voor haar bleef die twijfeling toch aan haar knagen als een Rattata aan een stukje boombast. “Nog niet zo heel lang. Ik ben net begonnen,” sprak ze, proberend zo neutraal mogelijk te klinken. Gelukkig voor haar nam haar stem de gebruikelijke toon aan, die haar die kinderlijke charme gaf. “Hoe zit het met jou en je Vulpix?”

De Vulpix knikte instemmend en vertelde dat het inderdaad weer wat warmer mocht worden. Tiko moest haar echter wel gelijk geven; het was al fijn dat het langzaam lenteweer werd. ‘Heh, daar heb je gelijk in. De winter is ook pas net voorbij,’ reageerde hij. Vervolgens stelde de Vulpix zich voor als, wel, Vulpix. Tiko hield zijn kop een beetje scheef en hief verbaasd een wenkbrauw op. ‘Geen naam?’ vroeg hij verbaasd. Beseffend dat niet alle trainers hun pokémon een naam gaven, aangezien hij die ook nog had zien komen en gaan op de fokkerij, zette hij een brede glimlach op. ‘Ach, dat ligt aan de trainer. Mij maakt het niet uit,’ sprak hij oprecht. Hij mocht van geluk spreken dat Shiyo zo’n persoon was die haar pokémon namen gaf, maar het had hem in principe weinig uitgemaakt. Ieder zo z’n eigen smaak.

Shiyo vertelde dat ze net begonnen was. Hmm dan had ze zeker nog niet veel getraind met haar pokemon. Misschien konden we samen een begin maken bedachte Suki zich. Misschien ging dat ze dat aan haar vroeg later. “Hoe zit het met jou en je Vulpix?” vroeg Shiyo. “Ik heb mijn Vulpix al 4 jaar,” zei Suki met trots. Alleen was ze minder blij mee dat ze nog niet getraind had met haar Vulpix en alleen nog maar in een boekje zat te lezen en gevechten van afstand stond te bekijken. Ze keek even naar haar Vulpix en zag dat ze aan het kennis aan het maken was met Tiko.

“Geen naam,” vroeg Tiko terug. Hier was ze al bang voor en ze werd er weer een beetje onzeker van. Om te ze zorgde om weer moed in haar te krijgen vertelde ze haar zelf dat het niet erg was dat ze geen naam had en met Vulpix aangesproken werd, want zij voelde daar goed bij en daar ging het om. “Jawel mijn naam is Vulpix,” zei ze zelfverzekerd. Nu begon ze even weer te twijfelen was dat niet te zelfverzekerd? Of was het juist goed dat ze liet zien dat ze er trots op was.  “Ach. Dat ligt aan de trainer. Mij maakt het niet uit,” zei Tiko.  Ze was blij dat Tiko dat zei. Gelukkig was ze niet de enigste die er zo over dacht.

Let er in het vervolg even op dat je 10 regels hebt. Dit kun je zien door op voorbeeld te duwen ipv verzenden Voor deze keer zie ik het door de vingers, omdat je nog een beginner bent.

Terwijl Shiyo op antwoord wachtte, propte ze haar handen in de zakken van haar jas en wiegde heen en weer. Dan stond ze op haar hakken en dan stond ze weer op haar tenen. Net als al haar andere rare en kinderlijke trekjes was dit een gewoonte geworden, dus had ze niet eens door dat ze het deed. Het werkte echter wel kalmerend voor haar. “Ik heb mijn Vulpix al 4 jaar,” kwam toen het trotse antwoord van Suki. Shiyo trok een verrast gezicht en keek de brunette vol ongeloof aan. “Zolang al? Dan weet je natuurlijk ook welke richting je op wilt… Ben je een Trainer of Coördinator?” vroeg ze. Zelf zou ze het eigenlijk ook allang hebben geweten. Een Trainer zijn klonk niet alleen beter in haar oren, maar daarmee kon ze haar belofte met Shizu nakomen. Tenminste, als haar tweelingzusje nog had geleefd. Nu die er niet meer was, wilde ze eigenlijk niet meer met pokémon bezig zijn. De herinneringen werden haar teveel. Af en toe kreeg Shiyo het gevoel dat ze zich aanstelde, maar ze wist bij Arceus niet meer wat ze moest doen of denken. “… Zelf ben ik een Trainer,” loog ze half om aan haar vraag te kunnen toevoegen. Ze haalde haar handen uit haar zakken en leunde vervolgens tegen de rand van de fontein aan, waarbij ze haar handen naast zich om de rand heen klemden en afwachtend opkeek naar Suki.

“Jawel mijn naam is Vulpix,” reageerde het vosje zelfverzekerd op zijn opmerking. Tiko glimlachte licht en plaatste zijn poten achter zijn hoofd om in een meer relaxte houding te staan. ‘Een mooie naam,’ grijnsde hij. ‘Aangenaam kennis met je te maken, Vulpix,’ vervolgde hij. Zijn blik gleed even naar de twee meiden toen hij vanuit zijn ooghoeken merkte dat Shiyo tegen de fontein aanleunde. Mooi, het zag er niet naar uit dat ze weg wilde. Hijzelf namelijk ook niet. ‘Ben je de enige in het team, zoals ik, of zijn jullie met meer?’ vroeg hij toen om het gesprek gaande te houden. De vorige keer kwam hij een team van vier tegen, dus wie weet.

“Zolang al? Dan weet je natuurlijk ook welke richting je op wilt… Ben je een Trainer of Coördinator?” “Zelf ben ik een Trainer,” Zei Shyiyo. Wacht zei ze dat ze een Trainer was? Hoorde ze dat nou goed? “Ja nu je het zegt het is al best lang. Ik wil een Trainer worden maar ben er nog niet echt mee begonnen,” zei ze terwijl ze zich zelf schaamde. “Hoe ben jij begonnen met trainen? Ik wil het heel graag er ook aan gaan beginnen. Maar het lukt me steeds niet,” zei Suki een beetje schamend.Suki zag dat Shiyo aan de rand van de fontein begon te leunen. Ze vond dat een goed idee en ging op de rand van de fontein zitten. Voor haar uit kijkend wat de andere mensen deden in het park, wachtend op antwoord van Shiyo. Ze kreeg het warm dus deed haar jas open zodat het minder warm was, want het was nog te koud om zonder jas te lopen.
 
“Een mooie naam, aangenaam kennis met je te maken, Vulpix,” zei Tiko. De Vulpix zag in haar ooghoek dat Suki bewoog de. Dus dacht dat ze al weer verder gingen. Maar dat was gelukkig nog niet. Want ze wou meer weten van Tiko en misschien er mee spelen. “Ben je de enige in het team, zoals ik, of zijn jullie met meer?” vroeg Tiko. “Ja ik ben tot nu toe de enigste uit mijn team,” reageerde Vulpix terug. Eigenlijk kon ze niet wachten op het moment dat Suki nog een pokemon ging vangen zodat ze nog een maatje had thuis om mee te spelen of te praten. Niet dat het niet leuk was met Suki maar soms is het ook fijn om met iemand van je eigen soort te kunnen praten.

“Ja nu je het zegt het is al best lang. Ik wil een Trainer worden maar ben er nog niet echt mee begonnen,” antwoordde Suki. Uit haar stem was schaamte te leiden, maar daar kon Shiyo ook wel inkomen. Zelf moest ze zich ook schamen, maar had ze eigenlijk wel een keuze? Ze wilde het niet, maar ze werd wel gedwongen door haar ouders. En dat voor een belofte die toch niet meer was na te komen. “Hoe ben jij begonnen met trainen? Ik wil het heel graag er ook aan gaan beginnen. Maar het lukt me steeds niet,” voegde het meisje eraan toe. Shiyo verstijfde voor een moment en slikte, maar probeerde het zo goed mogelijk te verbergen voor Suki. Hoe moest ze hierop antwoorden? Als ze loog, dan vroeg Suki natuurlijk door… Maar als ze de waarheid vertelde, dan kwam natuurlijk de vraag waarom ze niet was begonnen met trainen. Ze zuchtte. Het had geen zin om nog meer leugens aan elkaar te breien. De waarheid kwam toch wel boven water. “… Om eerlijk te zijn ben ik ook nog niet begonnen,” begon de brunette, waarbij ze naar haar voeten had gekeken. Dat zij echter ook nog niet was begonnen, betekende niet dat ze Suki niet kon helpen. En helpen was, ondanks alles, toch nog iets wat ze graag deed. “Maar ik weet wel hoe andere Trainers zijn begonnen,” vervolgde ze, terugdenkend aan haar thuis en alle Trainers en Coördinators die ze toen had ontmoet. Die hadden haar genoeg informatie en tips gegeven om op een dag zelf te kunnen beginnen. “Het is vooral belangrijk dat je weet welke aanvallen je Vulpix allemaal kan. Pas als je die weet, kun je andere Trainers en Coördinators uitdagen voor een gevecht of trainen tegen wilde pokémon.”

De Vulpix reageerde op zijn vraag door te vertellen dat ze de enige in haar team was. Ze was dus net als hem alleen met haar trainer, huh? ‘… Ik kan niet wachten tot Shiyo een tweede pokémon vangt. Daar zal ik denk ik lang op moeten wachten, maar zodra die tijd er is, weet ik dat ze ervoor gekozen heeft om echt een Trainer te zijn,’ ging Tiko verder. Misschien verveelde hij de Vulpix nu met zijn verhaal, maar het was wel de waarheid. Zodra Shiyo ook maar de gedachte had om een tweede teamgenoot erbij te nemen, wist hij dat ze een keuze had gemaakt. De juiste keuze. Misschien had ze zich dan al wel geopend tegenover hem of misschien versnelde die vangst het proces. Hij wist het niet, maar het enige wat hij kon doen was afwachten. ‘Het lijkt me geweldig om niet meer de enige in het team te zijn.’ voegde hij eraan toe. Er zouden meer geweldige dagen volgen na die ene dag, of niet?

“...Om eerlijk te zijn ben ik ook nog niet begonnen,” reageerde Shiyo terug.
Dus misschien zouden we samen kunnen beginnen wat zou haar tegen gehouden hebben? Vroeg Suki haar zelf af. Ze wou het toch weten dus vroeg ze het “ Wat houd je eigenlijk tegen om te beginnen met trainen?” vroeg Suki nieuwsgierig. “Maar ik weet wel hoe andere Trainers zijn begonnen,”zei Shiyo. Maar als ze het weet hoe anderen het deden, waarom was ze dan nog nooit begonnen? Is ze ergens onzeker over of weet ze het allemaal nog niet zeker? Dacht ze bij haar zelf. “Het is vooral belangrijk dat je weet welke aanvallen je Vulpix allemaal kan. Pas als je die weet, kun je andere Trainers en Coördinators uitdagen voor een gevecht of trainen tegen wilde pokemon,” zei Shiyo. Suki wist wel welke aanvallen haar Vulpix kon alleen ze is nog te bang en onzeker. Ze is gewoon bang dat haar Vulpix pijn zal hebben en dat ze zal verliezen waar door ze voor schut stond. “Bedankt voor de typ. Gelukkig weet ik wel de aanvallen van mijn Vulpix,” zei Suki

“.. Ik kan niet wachten tot Shiyo een tweede pokemon vangt. Daar zal ik lang op moeten wachten, maar zodra die tijd er is, weet ik dat ze ervoor gekozen heeft om echt een trainer te zijn,” zei Tiko.Vulpix knikte instemmend. “Ik begrijp dat je niet kan wachten tot dat je Trainster een pokemon gaat vangen. Ik kan zelf ook niet wachten tot Suki er een gevangen heeft,” zei Vulpix. Ze realiseerde zich dat Tiko ook zei dat ze haar trainer nog geen keuzen had gemaakt. “Maar heeft jou trainster dan nog geen keuzen gemaakt?” vroeg Vulpix dan ook nieuwsgierig.

“Het lijkt me geweldig om niet mer de enige in het team te zijn,” zei Tiko. Daar kon de Vulpix wel iets van begrijpen want zelf wou ze ook dat er een tweede pokemon zal kwam, natuurlijk op een gegeven moment meer zodat er een sterke team en familie ontstond, maar lieten we maar eerst beginnen met nog een er bij. “Ik begrijp wat je bedoelt. Het is niet alleen dat je de team sterker word maar ook dat je er een maatje er bij hebt.” zei Vulpix.

De meest gevreesde vraag werd haar al gesteld voordat ze klaar was met haar uitleg over het trainen. Shiyo beet op haar onderlip nadat Suki haar die vraag had gesteld. Ze had zichzelf net verteld om niet te liegen, maar zou ze hier werkelijk waar eerlijk antwoord op kunnen geven? Ze wilde het niet. Ze wilde Suki niet erbij betrekken. Niet alleen omdat ze eigenlijk nog een beetje een vreemde was, maar ook omdat Shiyo niemand anders dan zichzelf hulp wilde vragen. Ze wilde niet iemand anders tot last zijn met haar problemen. Daarbij kon ze er zelf nog niet eens mee overweg, dus hoe konden anderen daar dan een oplossing voor vinden? “Ik weet wel hoe ik moet beginnen, maar ik wil niet haasten. Ik heb Tiko net, dus ik wil eerst een band met hem opbouwen,” antwoordde ze. Opnieuw loog ze half, maar wat moest ze anders zeggen? Dingen als ‘ik heb geen zin’ zouden sowieso niet werken. Ze mocht dan misschien een beetje lui uitvallen, maar zo lui was zelfs zij niet. “Ik moet hem nog een beetje leren kennen, want ik ken niet al z’n aanvallen…” voegde ze er lachend aan toe. Eerlijk gezegd kende ze geen enkele aanval van hem. Het was maar goed dat ze nog geen wilde pokémon waren tegengekomen, anders had ze een probleem gehad en had ze moeten gokken. Dat zou sowieso al moeten gebeuren, aangezien ze geen Pokédex in bezit had en dus geen extra informatie over haar Sandshrew kon opzoeken. “Bedankt voor de tip. Gelukkig weet ik wel de aanvallen van mijn Vulpix,” sprak Suki toen. Shiyo gaf haar een kort knikje en glimlachte licht, blij dat ze de brunette van dienst had kunnen zijn. Het voelde altijd goed om iemand op weg te helpen, zelfs als je zelf het pad niet terug kon vinden.

“Maar heeft jouw trainster dan nog geen keuze gemaakt?” kwam Vulpix’ vraag. Tiko keek op en schudde zijn hoofd. ‘Ze heeft diep van binnen wel al een keuze gemaakt, maar ik voel dat ze twijfelt. Ik weet niet waarom of waaraan ze twijfelt, maar ze verteld me niets,’ antwoordde hij ietwat bedroefd. Toen herinnerde hij zich het gesprek weer die hij met Toby, een Pikachu, had gehouden. Daaruit had hij de conclusie getrokken dat hij gewoon moest wachten. Shiyo zou hem heus wel in vertrouwen nemen en hij hield zich aan die gedachte vast, hoe lang het ook moest duren. ‘Ze draait wel bij,’ voegde hij eraan toe, zodat de Vulpix zich geen zorgen zou maken zonder dat het nodig was. “Ik begrijp wat je bedoelt. Het is niet alleen dat je team sterker wordt, maar ook dat je er een maatje bij hebt.” Tiko knikte. Het zag ernaar uit dat het vosje hem begreep, maar dat was meer dan logisch. Zij zat in hetzelfde, eenzame schuitje.

Ze zag dat Shiyo op haar onderlip beet voor dat Suki iets kon zegen zei Shiyo al weer iets terug “Ik weet wel hoe ik moet beginnen, maar ik wil niet haasten. Ik heb Tiko net, dus ik wil eerst een band met hem opbouwen.” Suki begreep het wel. Het zelfde had ze ook met haar Vulpix gedaan. “Ik moet hem nog een beetje leren kennen, want ik ken niet al z’n aanvallen..” voegde Shiyo er vlug maar toch lachend er aan toe. Suki zette daar door ook een lach op haar gezicht. “Ik begrijp je. Zo als je weet was ik ook nog niet begonnen. In het begin omdat ik eerst me Vulpix beter wou leren kennen. Je moet het gewoon op je eigen tempo doen, en vooral doen wat het beste is voor jou en je pokemon,” reageerde Suki terug. Suki kreeg het idee om Shiyo misschien uit te dagen voor een gevecht. Dan kon zij eindelijk beginnen met haar Vulpix te trainen en misschien leerde Shiyo zo meer aanvallen van Tiko. “Misschien zit je er niet op te wachten, maar zou je een vriendschappelijke gevecht met mij willen?” vroeg Suki voorzichtig.

“Ze heeft diep van binnen wel al een keuze gemaakt, maar ik voel dat ze twijfelt. Ik weet niet waarom of waaraan ze twijfelt, maar ze verteld me niets,” antwoordde Tiko droevig en dat zag Vulpix. Ze begon medelijden te krijgen met Tiko. “Als het haar echt dwars zat zou het wel vertellen. Het kan ook zijn dat ze je niet met dingen wilt opzadelen, maar dat lijkt mij sterk,” zei Vulpix terug voor te zorgen dat Tiko weer een beetje moed kreeg. “Ze draait wel bij,” zei Tiko. Vulpix keek nog wel een beetje zorgend naar hem. Het leek of die gezelschap nodig had. Vulpix ving een vraag van haar trainster op en vroeg haar zelf af of het wel een slim idee was, maar blijkbaar had Suki er wel een goed gevoel bij.

“Ik begrijp je. Zo als je weet was ik ook nog niet begonnen. In het begin omdat ik eerst me Vulpix beter wou leren kennen. Je moet het gewoon op je eigen tempo doen, en vooral doen wat het beste is voor jou en je pokemon,” kwam Suki’s reactie. Shiyo zuchtte opgelucht, blij dat de brunette haar begreep. Toch was er iets in Suki’s reactie die ervoor zorgde dat ze zich ongemakkelijk voelde. ‘Vooral doen wat het beste is voor jou en pokémon’? Dat had ze tot nu toe genegeerd, of niet? Ze was de hele tijd met zichzelf bezig geweest en had niet eens op Tiko gelet. Ze had hem niet eens gevraagd wat hij wilde en of hij wel bij haar wilde blijven. Hoe kon ze zo stom zijn? In Hoenn had ze zich jarenlang bezig gehouden met pokémon en afgeteld tot de dag waarop ze haar eigen pokémon ving. Nu had ze er eindelijk eentje en gedroeg ze zich als een idioot. Shiyo versterkte haar grip op de fonteinrand. Ze wist dat ze op een dag een keuze moest maken, maar ze had die al die tijd uitgesteld. Was die dag vandaag? Of moest ze het langzaam opbouwen? Ze wist het niet. Waarom waren voor dit soort dingen nooit instructies? “Misschien zit je er niet op te wachten, maar zou je een vriendschappelijke gevecht met mij willen?” Suki had opnieuw haar mond opengetrokken en verwachtte vanzelfsprekend een antwoord op haar vraag. Shiyo twijfelde nog altijd, bang dat ze de verkeerde keuze zou maken, maar iets in haar knapte. Alsof ze hier al zo’n lange tijd op had zitten wachten, begon haar lichaam opeens een hoop adrenaline aan te maken. Ze voelde hoe haar hoofd langzaam werd leeggezogen en hoe haar twijfel als sneeuw voor de zon verdween. Diep van binnen wist ze wat er aan de hand was, maar ze was nog altijd te bang om het toe te geven. Helaas kon ze alleen maar toekijken en luisteren hoe ze een zelfverzekerd antwoord gaf op Suki’s vraag. “Dat is het beste idee die ik vandaag gehoord heb!” sprak ze enthousiast, terwijl ze haar hand in een vuist had gebald en die voor zich hield. “Ik neem je uitdaging aan!”

Tiko glimlachte dankbaar naar Vulpix. Eigenlijk had het vosje wel gelijk. Soms kreeg de Sandshrew hetzelfde idee. Shiyo wilde hem niet in haar problemen trekken en dat wist hij maar al te goed. Helaas zag ze tegelijkertijd niet in wat voor een pokémon hij nou eigenlijk was. Ondanks dat ze elkaar niet zo lang kenden, stond hij toch vierentwintig/zeven voor haar klaar. Op dat moment pikte hij de vraag vak Suki op en richtte toen zijn blik bezorgd op zijn trainer. Hij wist dat ze nee zou gaan zeggen, dat stond vast. Shiyo wist hem echter te verbazen. Meteen toen de vraag werd gesteld, leek haar karakter plots te veranderen. Ze zag er ineens een stuk zelfverzekerder uit en het leek erop dat ze zin had in het komend gevecht. Tiko’s mond zakte bijna open van verbazing. Waar kwam dit opeens vandaan? ‘Zo heb ik haar nog nooit meegemaakt,’ bracht hij verbaasd uit. Betekende dit dat ze een keuze had gemaakt? De Sandshrew zou zich hier normaal gesproken vrolijk om moeten voelen, maar er klopte hier iets niet. Helaas kon hij zijn vinger daar niet opleggen, dus besloot hij het voor nu te laten rusten en af te wachten. ‘Het ziet ernaar uit dat we tegenover elkaar komen te staan,’ sprak ook hij zelfverzekerd. Hij had er zelf ook wel zin in.

“Dat is het beste idee wat ik vandaag gehoord heb,” zei Shiyo enthousiast. “Ik neem je uitdaging aan!” zei ze met een gebald vuist voor haar gezicht. Suki schrok even niet dat ze geen gevecht wou maar ze had deze antwoord niet verwacht. De enigste waar ze nu bang voor is dat ze het weer ging verpesten. Het enige geluk is is dat ze niet tegen een wilde pokemon nu zou vechten. Dus die zou niet zo maar weg lopen. “Oke laten we dit dan maar doen,” zei Suki enthousiast. Ze liep naar haar Vulpix toe en knielde “Heb jij er ook zin?” vroeg Suki aan haar.

Vulpix zag dat Tiko in de gaten kreeg waar de trainers het over hadden. Dus ze ging ook hun gesprek volgen. Ze zag de reactie op het gezicht van Suki. Toen de andere trainster de uitdaging aan ging. Daar was ze al bang voor dat ze haar wel durfde uit te dagen, maar ze was nog te bang, want ze wou niet voor schut staan. Ze keek even weer naar Tiko en zag dat zijn mond open ging van verbazing en zei “Zo heb ik haar nog nooit meegemaakt.” Vulpix kon daar wel mee inleven. “Het ziet ernaar uit dat we tegenover elkaar komen te staan,” sprak Tiko tegen haar. “Ja ik heb er zien in. Ben benieuwd hoe je bent als je vecht,” zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze zag dat haar trainster op haar af kwam lopen en vroeg “Heb jij er ook zin?” Natuurlijk had ze er zin in. Eindelijk een gevecht het zou wel een training zijn maar oke. Het is een begin. De Vulpix knikte instemmend toe en volgde haar trainster.

Shiyo keek toe hoe de brunette enthousiast terug reageerde en vervolgens op haar Vulpix afliep om die te informeren. Ook zij richtte haar aandacht nu op haar pokémon, maar dat ging niet meer door middel van een bedroefde blik of een vervalste glimlach. Nee, integendeel, Shiyo had nu een vastberaden blik in haar ogen, eentje die ze zelf al lang niet meer had gemaakt. Helaas voor haar, echter, was het dit keer ook niet zijzelf die zich zo voelde. Tiko leek net zo verrast te zijn als Suki net was geweest, maar daar besteedde ze verder geen aandacht aan. Was dit niet wat hij wilde? Een beetje zekerheid? Nu kreeg hij het en keek hij verward uit zijn ogen. De brunette rolde met de hare. Het was ook nooit goed, of wel? “Kom op jij, we laten ze eens zien wat we waard zijn,” sprak ze op dezelfde toon als daarnet. De Sandshrew raakte nu nog meer in de war. Shiyo had hem nooit met ‘jij’ aangesproken. Hij wist niet of het uit respect of uit een schuldgevoel was, maar ze had hem altijd bij zijn naam genoemd in die korte tijd dat hij bij haar was. Hij ving toen nog op wat de Vulpix tegen hem zei, voordat deze achter haar trainer aanliep. De brunette wuifde naar hem dat hij ook naar haar moest komen, maar Tiko wist even niet meer wat hij moest doen. Ze zag eruit als Shiyo, maar het voelde niet als haar. Was het zijn trainer überhaupt nog wel en niet een dubbelganger? Hij schudde vlug zijn hoofd. Waar was hij mee bezig? Hij dacht teveel na en kreeg opeens de meest belachelijke situaties in zijn hoofd. Hij moest zijn trainer vertrouwen, niet afkraken. Wat boeide het nou dat ze opeens een ander persoon leek? Zolang Shiyo en hij een band hadden, hoe klein en fragiel dan ook, zou hij voor haar klaar staan. Hoe hachelijk de situatie ook was.

Uiteindelijk kwam Tiko in beweging en liep op de brunette af. “We kunnen maar beter naar een iets minder bevolkte plek gaan,” sprak het meisje, wat eigenlijk meer gericht was tegen Suki. Een vertrouwde toon was te horen in haar stem en dat was genoeg voor de Sandshrew om te bevestigen dat dit nog steeds zijn trainer was. Hoe had hij ooit kunnen twijfelen? Toch was die blik niet uit haar ogen verdwenen, die nog altijd raar was om aan te zien. Het groepje kwam toen in beweging en liepen weg van de bevolking, instemmend met Shiyo’s voorstel. Ze moesten namelijk niet hebben dat ze voor overlast en eventuele verwondingen zorgden. Dat was niet alleen niet nodig, maar ook nog eens onprofessioneel. En voor jonge Trainers ‘in opleiding’ was zoiets taboe. “Goed, hier lijkt me prima,” kwam toen de brunette haar stem weer. Een ongeduldige ondertoon was hoorbaar in haar stem, iets wat opnieuw vreemd was om te horen voor Tiko. Hij besteedde er echter niet veel aandacht meer aan. Zijn trainer ging op haar plek staan en riep hem opnieuw bij zich. Hij gehoorzaamde en begaf zich naar haar zijde, waarna hij zijn blik net als Shiyo op hun tegenstanders vestigde. Dit zou nog eens leuk kunnen worden.

OOC: Godmode met toestemming

Suki : Shiyo zei dat ze beter naar een rustige plek konden gaan en voor dat ze nog iets terug kon zeggen liep Shiyo weg, dus volgde Suki haar maar. Suki zag dat haar Vulpix langs haar mee liep, wat best begrijpenlijk was, want dat deed haar Vulpix altijd. Zelf vond ze dat ook fijn wist ze teminsten zeker dat ze haar niet kwijt raakte. Ze vond het ook fijn want dan voel je je ook niet zo gauw alleen. Haar Vulpix zou wel blij zijn dat ze nu een vriendschapelijke gevecht gingen houden, want Suki zag het meer als een training, daarom had ze ook gevraagt om een vriendschapelijke gevecht. Aangezien Shiyo ook nog beginnende was. “Goed, hier lijkt me prima,” zei Shiyo. Suki was er mee eens en ging tegen over Shiyo staan met haar Vulpix. Suki hoopt niet dat ze nu een inzinking kreeg en dat ze voor gek zou staan. Ze was ook nieuwsgierig hoe lang het zou duren voor dat dit gevecht afgelopen zou zijn. Ook al had Shiyo niet getraint zag haar pokemon er wel sterk uit.

Vulpix : Ze volgde haar trainster en zag dat ze bang was en wat weinig vertrouwen weer kreeg. Net als Suki hoopte ze dat ze geen insking kreeg. Vulpix stond verzekert langs haar trainster, want diep van binnen geloovde ze in haar trainster dat ze het goed ging doen. Zo niet kon ze altijd wel helpen en haar een duwtje geven of hints wat voor haar genoeg was om te begrijpen. Ze keek even naar haar tegenstandster en lachte vriendelijk naar haar. Voor dat het gevecht begon. Ze dacht bij haar zelf laat dit gevecht maar beginnen. En keek nog even voor een keer naar haar trainster. Het zag er naar uit dat zij er ook klaar voor was. Mooi dit ging goed komen bedacht ze bij haar zelf.

Shiyo wachtte ongeduldig op een reactie van Suki, maar die leek niet echt te komen. Wat, ze was nog zo aardig om de brunette te laten beginnen en dan dit? Hmpf, dan opende ze zelf maar het gevecht. Ze snoof, waardoor haar pokémon haar opnieuw verbaasd aankeek. Vanuit haar ooghoeken zag ze Tiko naar haar kijken en ze gaf hem een arrogante blik terug. Wat had hij? Had ze soms iets van hem aan ofzo? Shiyo grinnikte bij die gedachte. Dat kon niet eens. Hij was een pokémon. Een pokémon droeg nooit kleren. Tiko’s verbaasde blik was veranderd in een vragende, maar die wuifde ze weg. Hij hoorde nu geen vragen te stellen of antwoorden te verwachten. Ze wilde vechten! De jonge trainer voelde de energie door haar lichaam stromen sinds ze had toegestemd met dit gevecht. Ze wist niet hoe, maar haar lichaam en zelfs haar gedachtes leken niet meer naar haar te willen luisteren. Het was alsof ze via iemand anders keek; alsof ze in een ander lichaam zat. Toch was het de hare, daar hoefde ze niet aan te twijfelen. Voor ze er erg in had, had ze haar mond alweer open gedaan en sprak ze woorden die niet eens bij haar op waren gekomen. “Goed dan. Val aan!” Shiyo wilde op haar onderlip bijten, maar haar lichaam wilde nog steeds niet naar haar luisteren. De ‘nep Shiyo’, zoals ze het had genoemd een tijdje terug, had de volledige controle. Er was niks aan te doen en dat wist ze, maar toch voelde ze zich schuldig. Haar pokémon had vast geen idee van wat er aan de hand was. Zij zelf wist het ook niet zo heel goed te verwoorden. Toch kon ze er niet onderuit. Haar ‘yang’ persoonlijkheid had het overgenomen. En ze wist maar al te goed wie die yang nu eigenlijk was.

Tiko, die nog steeds moest wennen aan het idee dat zijn trainer hem niet meer bij de naam noemde, begreep uit Shiyo’s commando dat hij het gevecht mocht openen. Beseffend dat zijn Trainer nog nooit met hem had gevochten en uit een compleet andere regio kwam, wist hij al snel te ontrafelen dat ze zijn aanvallen niet kende. Hopelijk wist ze te herkennen door ze te zien, aangezien hij vast en zeker niet de enige pokémon was die deze aanvallen in zijn arsenaal had. De Sandshrew stormde naar voren en gooide zijn rechterpoot de lucht in, waarna hij deze weer liet neerkomen toen hij vlak bij de Vulpix was. Zijn nagels zouden weldra zijn tegenstander raken en flinke krassen achterlaten, mits alles volgens plan ging. De brunette begon te grijnzen toen ze de aanval herkende die haar pokémon uitvoerde. Een Scratch, huh? Ze had dit wel vaker aanschouwd in Hoenn. Voornamelijk de Zigzagoon hadden een pootje naar deze aanval. Helaas was het maar een zwak offensief. Tenzij je natuurlijk tegen zwakke pokémon vocht. Nu moest ze toegeven dat haar Sandshrew ook nog maar een beginner was, maar ze had eerlijk gezegd meer van hem verwacht. Ach ja, er zat niets anders op dan trainen. En een hoop ook.

Suki merkte dat Shiyo ongeduldig werd. Waarom wist ze niet, maar voor dat ze iets kon doen zei  Shiyo al “Goed dan. Val aan!” Suki vond het maar apart dat ze geen aanval zei en ook de naam van haar pokemon niet. Het zal wel dacht ze. Ze zag dat Tiko haar Vulpix aanviel met scratch. Oke het is dus begonen voor dat ze wist riep ze “Vulpix doe ember,” ze stond even zelf verstelt van dat ze het zo snel uit haar kreeg. Daar door kreeg ze wel weer veel moed en had ze het gevoel gekregen dat het wel goed zou komen vandaag. Al zal ze niet winnen vandaag had ze te minsten een goed begin gemaakt dit keer. Ze zag het vuur uit  het bekje van haar Vulpix komen. Ze zag voor het eerst haar pokemon vechten en ze vond het gaaf. Ze wilt dit vaker doen ze wilt dit gevecht gaan afmaken en trainen ze wist nu echt zeker dat ze een trainster zou willen worden. Samen met haar Vulpix reizen en andere pokemon vangen om haar team te vergroten. Ze zag dat haar Vulpix voor haar stond en haar hoofd even naar haar toe draaiden en snel terug draaiden.

De vulpix zag dat Tiko op haar af kwam en scratch deed. Voor dat ze wist hoorde ze haar trainster zegen dat ze ember moest doen.  Voor dat ze kon na denken spuugde Vulpix vuur Tiko’s richting op. Na dat ze dat gedaan had bedacht ze dat  haar trainster daar net wel heel snel handelde. Haar Vulpix kreeg er ook een goed gevoel bij ze wist wel dat haar trainster dit kon. Ze kon niet wachten op de rest van de gevecht. Vooral niet op wat na dit gevecht zal gebeuren. Zal ze dan meer gaan trainen en terug gaan naar die water gym waar ze laatst waren en een gevecht daar aan gaan om hun eerste gymbadge te behalen. Vulpix zag het al voor zich. Ze keek even haar trainster aan en zag dat ze straalde, maar ze keek al snel weer terug, want ze kon ieder moment weer een aanval terug verwachten.

Een brede grijns sierde Shiyo’s gezicht op het moment dat haar Sandshrew naar voren schoot om een Scratch uit te voeren. Haar gezichtsuitdrukking viel echter toen ze Suki’s stem hoorde. “Vulpix, doe Ember!” riep de brunette, waarop haar Vulpix direct reageerde en kleine vlammetjes uit haar bek liet verschijnen. Doordat Tiko midden in zijn aanval zat en op weg was geweest naar zijn tegenstander, was het onmogelijk voor hem om deze te ontwijken. De Sandshrew stopte abrupt met lopen en maakte zich klaar voor de impact. Shiyo knarste intussen met haar tanden. Waarom deed hij niks om dit te voorkomen? Op dat moment zag ze dat de pokémon zich oprolde. Was dat…? Ja, hij zette zijn Defense Curl in! “Je bent slimmer dan ik dacht,” mompelde ze grijnzend, maar of hij haar had gehoord betwijfelde ze. Door Defense Curl in te zetten, wist hij zijn verdediging wat te verhogen vlak voordat de aanval raak zou zijn. Hij liep op deze manier wel nog steeds schade op, maar het was minder dan normaal. En dat was nog altijd beter. Zou hij nog meer aanvallen kennen dan Scratch? Hij was een beginnende pokémon, dus ze betwijfelde dat hij meer kon dan dit. Toch wist hij haar weer te verbazen door op te staan en zijn rug naar de Vulpix te keren. Vervolgens plantte hij zijn voorpoten op de grond en begon te graven. Shiyo hoefde niet lang na te denken om te weten dat dit Sand Attack was. Als dit raak was, dan werd de Vulpix haar kansen om zijn aanvallen te ontwijken verlaagd. Tiko was echt slimmer dan ze had gedacht. Denkend dat ze nu een betere kans had door in het offensief te gaan, riep ze hem opnieuw toe om aan te vallen. Dit keer noemde ze de aanval bij naam, aangezien ze nu wist wat hij kon. Het was tijd om de opgelopen schade terug te geven.

Suki zag dat de Sandshrew zich oprolde tijdens de aanval van haar Vulpix. Dat was best slim van dat beestje en ook een snelle reactie. Wat ze eigenlijk niet verwacht had. Aangezien ze nog nooit getraind hadden. Helaas vond Suki alleen Ember een goede aanval wat haar Vulpix kon. Dus ze kon niks anders dan haar Vulpix weer Ember te laten doen. Ze wil wel Roar gebruiken maar daar was het nog te vroeg voor. Aangezien het gevecht net begonnen was. Ze zag dat de Sandshrew Sand Attack deed waar door haar Vulpix zand in haar ogen kreeg waar door ze slechter kon zien. Natuurlijk hoopte Suki dat ze gewoon haar aanval goed kon doen zonder problemen. Haar Vulpix reageerde helaas te laat waar door ze alle zand tegen haar gezicht kreeg. “arme meid,” dacht Suki. Ze keek even naar haar Vulpix hoe het ging ze schudde haar hoofd om het meeste zand vanaf haar hoofd te krijgen. Na het schudden zag ze dat haar Vulpix nog sterk stond en verder wou vechten. Suki grinnikte en zei “Oke dan, Vulpix doe Ember nog een keer,” Haar Vulpix probeerde te luisteren waar de Sandshrew zou staan aangezien haar zicht slechter was geworden. Ze deed haar bekje weer open en liet er weer vuur uit komen richting de Sandshrew. Suki keek geconcentreerd in de hoop dat het een voltreffer zou worden, maar dat zal natuurlijk niet aangezien de Sandshrew drie aanvallen gedaan had en zij maar twee. Het zou haar eigenlijk ook niks verbazen dat hun gingen winnen, maar het was nog te vroeg eigenlijk om te oordelen. Al verloren ze het was niet erg, want het was nu al een goede training. Suki deed het nu al beter dan haar eerste training. Na dit gevecht zal ze maar aan haar vulpix vragen wat ze wou. Door trainen zodat ze eerst nog een paar pokemon vingen of trainen en naar de gym gaan.

Tot haar genoegen was de Sand Attack van haar Sandshrew raak. Breed grijnzend keek Shiyo toe hoe de Vulpix moeite deed om het zand van zich af te schudden, hoewel ze er eigenlijk helemaal niet van genoot. Ze wilde absoluut niet overkomen als een sadist, want dat was ze bij lange na niet. Helaas dacht de nep Shiyo daar echter anders over. Tiko’s scherpe nagels kwamen al snel in contact met de Vulpix, wat erin resulteerde dat het meisje alleen maar breder begon te grijnzen, ook al was het tegen haar wil in. Het zag ernaar uit dat hun plannetje was gelukt en zelfs de ‘echte’ brunette voelde zich daar ietwat trots over. De Trainer uithangen was zo slecht nog niet, zelfs al was ze momenteel niet zichzelf. Shiyo hoorde toen Suki vanaf de andere kant van het veld haar Vulpix toeroepen dat deze nogmaals een Ember moest uitvoeren. Ze voelde echter geen paniek in haar opborrelen, wetend dat hun tegenstander nog steeds last had van het effect die Sand Attack hoorde te geven. Daarom opende ze haar mond en commandeerde Tiko op een nonchalante manier dat hij de aanval moest ontwijken. Helaas was dat nog altijd moeilijker dan gedacht, omdat Ember niet één maar meerdere vlammetjes waren die werden ingezet. Zelfs als het willekeurig werd afgevuurd, kon het nog altijd iets raken. En dat was in Suki’s voordeel, maar in haar nadeel. Haar Sandshrew wist het merendeel te ontwijken, maar niet alles. Opnieuw knarste Shiyo met haar tanden, waarbij ze ditmaal haar handen tot vuisten balde. “Doe ook weer je Scratch!” commandeerde ze de pokémon, die gehoorzaamde en zich weer richting de Vulpix begaf. Hij vroeg zich af hoe lang dit nog ging duren en hoe vaak dezelfde aanval werd gebruikt, maar hij moest toegeven dat hijzelf ook maar één offensieve aanval kende die echt schade toediende. Zou zijn tegenstander met hetzelfde probleem zitten? Ach, daar moest hij momenteel niet aan denken. Opnieuw hief hij zijn rechterpoot in de lucht en vormde een klauw met zijn poot, klaar om de Vulpix een nieuwe klap uit te delen.

De Sandshrew kwam weer met Scratch de richting van de Vulpix op. Door dat de Vulpix niet goed kon zien kon ze hem niet ontwijken helaas waardoor de Scratch hard aan kwam. Suki schrok er even van en vroeg snel aan haar Vulpix of het ging. De Vulpix knikte zelf verzekert ja en maakte een klein sprongetje waar door ze weer sterk op haar vier poten stond. Suki was bang hoe lang zij het nog kon volhouden, want ze zag aan een van de pootjes van haar Vulpix dat ze niet meer zo sterk stond. Dat is een van de dingen waar Suki niet tegen kon als ze haar pokemon zag leiden dan zou ze het liefst het gevecht willen stoppen, maar ze moest vertrouwen hebben in haar Vulpix, want zij wou en kon nog wel door vechten. Suki had gelukkig al vaak zat gezegt tegen haar Vulpix dat ze naar haar lichaam moest luisteren en als het niet ging gewoon moest overgeven. Hopelijk had haar Vulpix dit nog onthouden. Voor dat Suki weer te lang wachten en Shiyo weer een aanval deed zei ze “Vulpix doe Ember.” Het zich van haar Vulpix werd gelukkig al beter dus ze zag de Sandshrew ook beter waar door ze hem beter kon raken. Vulpix deed haar bekje open en liet de vlammen ontsnappen. Suki merkte nog wel aan de aanvallen van haar Vulpix dat ze niet veel geoefend hadden. Die vlammen konden veel mooier uit de bek van haar Vulpix komen, maar dat waren zorgen voor later. Nu moest ze voor elkaar zien te krijgen dat ze dit gevecht kon winnen en dat haar Vulpix niet te veel pijn zou leiden. Suki zat er over na te denken om de volgende aanval maar Roar te gebruiken het zal misschien zwak kunnen zijn, maar het is niet anders of dat of een trainster laten winnen die nooit getraind heeft met haar pokemon. Suki schrok even van haar gedachte meestal dacht ze nooit over mensen, maar het lijkt dat ze dit allemaal echt menens begon te worden. Aan de ene kant voelde het goed maar aan de anderen kant kan het ook gevaarlijk zijn en zorgen dat ze een arrogante trainer zou worden die alleen zich zelf goed zal vinden. Waardoor haar pokemon onder zou gaan leiden en ze geen plezier meer zullen hebben op een gevecht aan te gaan. Suki wou zo snel mogelijk dat dit gedacht weer uit haar hoofd ging, want het was gewoon de bedoeling dat ze dit als een training zou zien en dat het niet af hing op winnen of verliezen.

Shiyo’s geluk kon niet op toen bleek dat Tiko’s aanval opnieuw raak was. Ze hoorde Suki vlug aan haar pokémon vragen of alles wel goed ging, waarop de pokémon zelfverzekerde knikte en weer rechtsprong. Een grijns vormde zich langzaam om de brunette haar lippen. Winnen was natuurlijk haar prioriteit, maar het zou jammer zijn als het gevecht zo vroeg al was beëindigd. Aan de andere kant, beide pokémon waren nog beginners en konden nog niet zoveel verdragen, maar natuurlijk was het alleen de kalme Shiyo die daar aan dacht. De Shiyo die op het moment eigenlijk niet wilde vechten en van binnen een grimas trok. Hoe moest ze er plezier van hebben als haar tegenstander zand in haar ogen had gekregen? Dat moest ongelooflijk prikken. Dit gevecht was niet wat ze ervan verwacht had, maar wat had ze er eigenlijk van verwacht? De Shiyo die nu in haar plaats stond, genoot zelf van volle teugen van dit gevecht. Daar hoefde ze niet echt aan te twijfelen… “Vulpix, doe Ember,” kwam toen Suki’s stem weer. De brunette gaf haar Sandshrew weer de instructie de vlammen te ontwijken, maar dat was helaas onmogelijk in zijn huidige staat. Ook Tiko had veel schade opgelopen en zat nu op z’n grens. Daar was zijn trainer niet echt blij mee, want ze had het gevecht langer aan willen houden, maar dit betekende dus dat ze er snel een einde aan moest maken. De vlammen raakten de pokémon al snel. Gelukkig was hij wel zo slim geweest om zich af te schermen met zijn voorpoten, ook al bedekte hij hier alleen zijn hoofd mee. Shiyo merkte dat hij zijn best deed om overeind te blijven staan, wat alweer een extra pluspunt voor hem was. “Laten we het afmaken!” riep ze naar hem, waarop hun blikken even met elkaar kruisten toen hij achterom keek. Hij knikte ten teken dat hij het begrepen had en begaf zich voor een laatste maal richting de Vulpix. Het idee dat de pokémon in de tegenaanval kon gaan, kwam niet in hem op. Gelukkig voor hem had hij zijn trainer al opgemerkt dat Suki niet echt aan het opletten was, waardoor Tiko momenteel vrij spel had. Met zijn laatste kracht sprong de Sandshrew op zijn tegenstander af en zwaaide gevaarlijk met zijn rechterpoot, zijn scherpe nagels op de Vulpix gericht.