Suki merkte tijdens Vulpix aanval dat de Sandshrew ook onstabiel begon te staan. Ze maakte haar zorgen dat ze de Sandshrew erg liet verwonden. Gelukkig bleek dat niet zo het geval te zijn. Daar was ze nog al blij mee, want ze wou de Sandshrew niet erg laten verwonden. Dat was ook niet het idee achter dit gevecht. Het idee van dit gevecht was namelijk zodat we allebij en beetje konden trainen. Voor dat ze het wist deed de Sandshrew Scratch tegen haar Vulpix. Ze zag de nagels tegen het zwakke pootje van haar Vulpix aankomen waar door haar Vulpix niet meer over eind meer kon komen en zielig op de grond lag. Suki wist dat ze nu niet verder moest gaan, anders was dat ten kosten van haar pokemon en dat wou ze absoluut niet. Suki liep naar haar Vulpix en zei “Het is mooi geweest. Ik laat het niet toe dat je je eigen beseert,” en gaf haar Vulpix een aai en tilde haar op en liep de richting op van Shiyo en ze zei”“Dankje, voor deze mooie gevecht, en gefeliciteert. Ik hoop dat je er ook iets van geleert hebt?En dat je het zelf ook leuk vond natuurlijk” terwijl ze Shiyo’s hand schudde. Ze lachte even naar Shiyo en toen keek ze naar de Sandshrew hoe het met hem ging. Hij zag er uitgeput uit, maar dat mocht ook wel na zo’n gevecht.Vooral als het zijn eerste gevecht was met zijn trainster. Suki had in ieder geval wel veel geleert. Hier door was de band van haar en haar Vulpix ook beter geworden. Teminsten zo gevoel had Suki terwijl ze even naar haar Vulpix keek die met haar hoofd half in slaap viel. Dat deed ze wel vaker na een training zo kwam ze sneller weer op haar normale staat. Sowieso was ze van haar angst af. Ze had nu goed in de gaten welke aanvallen de Vulpix moest doen en waneer ze moesten stoppen, want een gevecht moest niet ten kosten gaan van haar pokemon. Suki begon zich toch even af te vragen of Shiyo nou toch een trainster wou worden, want tijdens het gevecht merkte ze wel dat ze het leuk vond. “Wil je een trainster worden?” vroeg Suki.

Met een triomfantelijke grijns keek Shiyo toe hoe Tiko’s aanval raak was en de Vulpix erdoor bezweek. Had ze gewonnen? Ze zag dat Suki op haar pokémon afliep en iets tegen deze zei, maar ze was te druk bezig met zichzelf om te kunnen horen wat er precies gezegd werd. Toen de brunette haar Vulpix bij elkaar raapte en toen op haar af kwam gelopen, was voor de nep Shiyo duidelijk dat ze haar taak met succes had volbracht. Langzaam maar zeker voelde Shiyo hoe de energie haar lichaam verliet en ze zich weer compleet normaal voelde. Om uit te testen dat ze daadwerkelijk weer over haar eigen lichaam ging, bewoog ze haar linkerarm een paar keer op en neer en balde haar hand een aantal keer tot een vuist, waarna ze haar greep weer liet verslappen en het opnieuw deed. Een gerustgestelde glimlach sierde haar lippen toen ze dit alles weer kon doen onder haar eigen wil. “Dank je voor dit mooie gevecht en gefeliciteerd. Ik hoop dat je er ook iets van geleerd hebt? En dat je het zelf ook leuk vond natuurlijk,” hoorde ze Suki zeggen, waarop het meisje haar hand naar haar had uitgestoken. Beseffend dat dit een normaal ritueel was na een gevecht, besloot zij ook haar hand uit te steken en Suki’s hand te schudden, zelfs al was zij niet echt degene die de brunette verslagen had. “Jij ook bedankt,” glimlachte ze op de gebruikelijke Shiyo-manier. Vervolgens liet ze haar blik bezorgd naar de Vulpix in Suki’s armen zakken. Hopelijk had ze niet al teveel schade opgelopen. Het leek er in ieder geval niet op dat ze echt pijn had. Ze lag zelfs al bijna te slapen. Haar blik gleed door naar Tiko, die inmiddels naast haar was komen staan. Ook hij zag er gehavend uit, maar hij scheen geen ernstige verwondingen te hebben. Shiyo besloot Suki als een voorbeeld te nemen en tilde haar pokémon van de grond, terwijl ze hem een dankbare glimlach schonk. Hij krulde ook zijn mondhoeken ter reactie en richtte toen zijn aandacht op hun gezelschap. “Wil je een trainster worden?” vroeg deze. De Sandshrew voelde dat zijn trainer haar spieren aanspande en zich niet meer op haar gemak voelde. Hij fronste hierom, maar besloot er verder niks van te zeggen of om omhoog te kijken. “… Ik… Denk er nog even over na,” antwoordde Shiyo uiteindelijk, waarna ze haar chocoladebruine ogen op haar pokémon richtte. “Ik ga maar eens naar het Pokécenter,” mompelde ze, maar het was luid genoeg om te kunnen verstaan. Het liefste wilde ze nu meteen wegrennen, bang dat ze alsnog naar haar hoofd kreeg geslingerd dat ze die arme Vulpix door een hel heeft laten lopen. “Misschien zie ik je nog wel eens. Nogmaals bedankt voor het gevecht,” glimlachte ze toen en draaide zich om. Hopelijk werd ze nu niet vervloekt door Suki. Arceus wist wat voor een types hier op aarde rondliep en hoewel de meeste er normaal uitzagen, betekende dat niet dat ze normaal waren. Shiyo schudde vlug haar hoofd. Suki was zo niet. Suki was niet als haar… Toch?

Shiyo bedankte Suki terug. Suki zag dat ze bezorgd naar haar Vulpix keek. Wel aardig van haar dacht ze maar het was niet nodig. Ze wist dat het goed ging met haar Vulpix en echt langs een pokecenter, want ze had voor de verwondingen van haar Vulpix spullen thuis liggen om het te verzorgen. Daar was ze gelukkig alvast wel op voorbereid voor het geval dat situaties waren ze meer bedoelt maar oke. Ze zag dat Shiyo nu ook haar pokemon op tilde. Suki vond het altijd een mooi gezicht als trainers hun pokemon mee dragen. Ook al konden ze lopen het liet toch zien dat de band goed was tussen trainer en pokemon. “...Ik...Denk er nog even ove na,” antwoorden Shiyo terug op de vraag van Suki. Suki knikte om te laten zien dat ze het begreep. “Je bent nog jong. Je hebt nog alle tijd om te beslissen,” zei Suki. Aangezien Shiyo er jonger uit zag dan Suki begreep ze ook wel dat ze nog geen keuze kon maken. Ze vond het al knap dat ze het probeerde, daar kon de Suki van de verleden wel iets van leren, maar daar was het te laat voor. Shiyo keek haar Sandshrew aan en zei “Ik ga maar naar eens naar het Pokecenter.” Suki glimlachte naar haar en zei “Is goed. Goede reis nog verder. Het was leuk om je te ontmoeten.” Suki keek haar Vulpix even aan en zag dat ze bijna lach te slapen. Raar ding was het ook die Vulpix. Gelukkig wel die van mij dacht Suki en zei “Ik denk dat ik er ook maar eens vandoor ga. Aangezien mijn Vulpix ook rust en verzorging nodig heeft,” ze keek Shiyo even aan en zag dat ze haar hoofd even schudde. Zou er iets aan de hand zijn? Vroeg Suki zich af. Het zou vast niet erg zijn anders had ze het wel vertelt of om hulp gevraagd ofzo. Of ze durft het gewoon niet dat kon ook nog, want niet iedereen was even sociaal en wou andere in hun problemen of zaken betrekken. Dat begreep Suki ook best ook al wilt ze, maar al te graag mensen helpen, maar dat kon helaas niet altijd.