Zuchtend plofte Cinder in een stoel,
En vandaag had ze maar een doel.
Zo snel mogelijk door die verschrikkelijk, vervelende regen,
Want daar kon ze absoluut niet tegen.
Maar ze moest er toch echt door,
want voor de Badges en de ribbons, daar deed ze het voor!
En anders kon ze hier nog een hele week blijven zitten,
Maar dan kon ze ook net zo goed even gaan pitten.
Maar daar zou ze niets mee opschieten,
En toen Cinder en Rosy, in haar pokéball, de kamer verlieten,
Was het toch echt pijpenstelen gaan gieten.
Met een diepe zucht deed Cinder de deur open,
en ze zat nu diep te hopen,
dat het zou ophouden en ze zette het op een lopen.
Met de pokéball van Rosy dicht tegen zich aangeklemd.
Rende ze het bos in en bedacht zich: Ze moest een verschrikkelijk end!
Met een chagrijnig gezicht rende ze door de zeik,
want dit weer was ze liever kwijt dan rijk.
Het bos zat helemaal onder de modder en de stekels,
en een boomstam die ze niet had gezien, rolde haar om als een kegel.
En flats! Ze belandde in een plas vol bruin goed,
en haar kleding had nu de kleur van poep.
Ze gilde en krijste het uit,
En ongeveer iedereen kon het horen; zo luid!
Verslagen bleef ze liggen in de regen,
want nu kon ze er echt niet meer tegen.
Haar pokéball was voor haar uitgerold,
en het lag daar stilletjes, als dood.
Ze had geen zin om hem op te pakken,
want ze wilde niet nog dieper in de verschrikkelijk, stinkende modder zakken.
Stilletjes bad ze tot god,
dat er iemand was die haar alsjeblieft verlossen mocht.
Want maar een warm plekje bij de haard,
dat was waar ze nu naar zocht.
Stilletjes begon ze te huilen,
hopend dat iemand met haar zou willen ruilen.

[Ik heb hier heel erg mijn best op gedaan xD. Please antwoord DX]

Niet veel later leek iemand haar noodkreet te hebben gehoord. Ze voelde hoe vleugelslagen dichterbij kwamen, maar chagrijnig bleef ze liggen en keek ze voor zich uit. Tranen gleden vanuit haar ooghoeken naar beneden. Een plof liet de grond bij haar lichtjes trillen wat er op duidde dat iemand op een of andere vliegpokémon haar was komen redden. Het boeide haar niet wie het was, zolang hij of zij haar naar huis kon brengen want vandaag kwam ze de deur niet meer uit. Ze hoorde onregelmatige voetstappen die naar haar toe kwamen. En wat nu als het een overvaller was? Ze moest Rosy te pakken krijgen, voor dat hij het deed. Maar de man, dat had ze nog net vanuit haar ooghoeken gezien, was sneller bij haar voordat ze iets had kunnen doen. "Hé," sprak hij zachtjes, Cinder keek niet op of om en staarde voor zich uit, haar ogen op haar pokéball gericht. Als Rosy maar niets was overkomen!  "Is alles in orde? Ik hoorde je roepen.'' Woest keek Cinder omhoog en ze stond op. 'Zie ik eruit of alles in orde is?!' snauwde ze, terwijl ze met haar handen naar haar kleding wees. Haar ogen spoten vuur toen ze naar de Charizard keek die de opdracht van zijn baasje had gekregen om vuur te maken. 'Denk je dat ik in deze rotkleding wil blijven rondlopen?!' Schreeuwde ze in zijn gezicht. 'Ik wil naar huis!' En met die woorden barstte ze in huilen uit. Ze kon niet naar huis, ze mocht niet naar huis. Ze wilde geen troostende woorden van de man met al het verband om zich heen. Ze keerde haar rug naar hem toe en legde haar handen in haar gezicht terwijl ze schokschouderend aan het huilen was. Ze stampvoette en haar verdrietigheid maakte plaats voor woede. 'Wat sta je hier nou!? Moet ik zelf helemaal naar die stomme herberg terug lopen?' Snauwde ze nu weer, terwijl ze met haar modderige handen haar tranen wegveegde. Het had niet veel effect, er kwam alleen maar meer modder op haar gezicht terecht en verwoed en kwaad ging ze door met vegen. Het hielp allemaal niets, het werd alleen maar erger. Ze stampte twee keer op de grond terwijl ze het uitschreeuwde. 'Vervloek dit alles!' krijste ze naar de hemel, waar nog steeds regen uitkwam. Ze was doorweekt op het bot, zat onder de modder en haar van haar goede humeur was helemaal niets meer over. Ze greep de pokéball van Rosy van de grond en borg hem onder haar jas op. Hoe erg zou Rosy er aan toe zijn?

Het meisje leek hem eerst te negeren, totdat hij vroeg of alles oké was. Ze keek omhoog met een woeste blik in haar ogen en krabbelde overeind. "Zie ik eruit of alles in orde is?!" snauwde ze hem toe, waarbij ze over haar besmeurde kleding wees. Verbouwereerd keek Brendon haar aan, waarvoor hij nog een flink eind naar beneden moest kijken. Dit meisje leek een jaar of 11, 12. Waarschijnlijk net een beginnende Trainer. "Denk je dat ik in deze rotkleding wil blijven rondlopen?!" tierde het meisje verder. "Ik wil naar huis!" gilde ze, waarna in huilen uitbarstte. Brendon keek haar aan met een mond vol tanden. Oké, hier had hij niet op gerekend! Het meisje draaide zich om, waardoor Brendon even de tijd had om Díon te wenken dat hij kon stoppen met een schuilplaats maken. Hoe brutaal en onbeleefd het meisje ook had staan schreeuwen, ze had wel gelijk. In deze kleding werd ze waarschijnlijk ziek. Ondertussen was het met modder besmeurde meisje nog aan het verder tieren, maar Brendon negeerde de onaardige woorden. Het was duidelijk dat ze niet wist wie ze voor zich had, maar het was Brendon ook duidelijk dat ze daar op dit moment geen boodschap aan had.

De regen stortte zich nog altijd neer op hun hoofden en de man keek bedenkelijk naar zijn Charizard. Dit was geen weer voor deze Pokémon. "Díon, keer terug," sprak Brendon, terwijl hij de Pokéball van Díon tevoorschijn haalde. De Charizard verdween en Brendon pakte een ander bal. "Hiro, kom ons helpen." In een zilveren flits verscheen er een enorme Arcanine. De Pokémon blafte en drukte even zijn snuit tegen Brendons goede schouder. Die glimlachte. "We zijn even wat hulp nodig," zei hij, terwijl hij naar het meisje gebaarde. Hiro begreep hem, zoals altijd, onmiddellijk en liet zich door zijn poten zakken. "Ga je mee?" vroeg Brendon aan het meisje, terwijl hij zich met enige pijn en moeite op de Arcanine hees. Dit ging vroeger toch soepeler. Hij stak zijn hand uit naar het meisje om haar te helpen. "Wat is je naam trouwens?" Zijn stem was nog altijd geduldig en vriendelijk. Rusitg blijven in vervelende omstandigheden, dat was wel iets waar hij goed in was.