Warme zonnestralen wierpen zich op haar gezicht terwijl ze wat doelloos voor zich uit staarde. Al ongeveer een half uurtje geleden had ze plots besloten om naar buiten te gaan, meteen was ze naar een bankje aan de rand van het drukke gebied gegaan, maar verder had ze nog helemaal niets gedaan. Niet dat ze iets moest doen, maar ze voelde zich nu zo nutteloos. Zo saai. Er waren al een tijdje geen Gymuitdagers langsgekomen, laat staan hadden Trainers haar gewoon uitgedaagd voor een leuk gevecht. Misschien was het omdat ze zich in de middenmoot bevond van de Gyms en veel Trainers er wel een tijdje over deden om daar te komen. Ach, zodra ze er zouden zijn, zou ze klaar voor de Trainers zijn. Misschien was een beetje extra training ook niet zo'n slecht idee? Miki besloot haar eerste pokemon erbij te halen, Soraya, een Bulbasaur. Gemakkelijk gooide ze de PokeBall op en de Bulbasaur verscheen in een felle flits. Meteen draaide Soraya haar kopje naar haar Trainer om, met een vrolijke glans in haar ogen. "Oke, Soraya.." Mompelde ze terwijl ze haar ogen over haar omgeving liet gaan. Waar zou ze het beste een training mee kunnen beginnen? Het moest wel iets zijn wat Soraya moeite zou kosten, want sterk was ze al wel voor een Bulbasaur. En toen zag ze het. Niet ver van het bankje af gelegen bevond zich een boom, waarvan de knoppen al sierlijk groen kleurden. "Probeer met één Vine Whip-aanval zoveel mogelijk knoppen van één tak te slaan. Maar je moet de aanval snel uitvoeren, want in een echt gevecht krijg je ook niet de tijd die je altijd nodig hebt." Beval ze naar Soraya, die een knikje gaf. De Bulbasaur trippelde wat dichterbij de grond toe, leek de afstand te schatten en maakte zich toen klaar. Vervolgens wierp ze een blik naar achteren, op Miki gericht, wachtend op het startsein. "Nu!" Riep ze en Soraya liet haar roedes verschijnen. In een vloeiende en snelle beweging snelden de roedes naar de dichtstbijzijnde tak en zorgde Soraya ervoor dat de roedes de tak zelf niet raakte. Want dit zou haar aanval alleen maar ophouden, hoe klein het tijdsverschil daardoor ook mocht zijn. De knoppen werden steeds sneller geraakt en toen de groengekleurde plantjes naar beneden vielen leek het net een 'wave' van groen. Een glimlach verscheen op Miki's gezicht en ze stond op van het bankje. "Wow.." Het woord gleed over haar lippen, terwijl ze het niet eens door had. Toen Soraya de hele tak langs was geweest in minder dan vijf seconden, keek ze naar haar Trainer. Meteen dook Miki op haar knieën en omhelsde ze haar pokemon. "Goed gedaan, Soraya." Zei ze legde haar handen op de wangen van de Bulbasaur. Ze was al zo sterk, maar wilde ze wel dat Soraya zou evolueren in een Ivysaur? Zou hun band dan nog wel zo sterk zijn en blijven? Miki slikte en blijkbaar had Soraya meteen door dat haar Trainer iets dwars zat. De Bulbasaur porde haar met haar voorpootje en Miki keek wat neutraal op. "Nee, het is niets." Mompelde ze en toverde meteen weer een glimlach op haar gezicht. Eerst vertrouwde Soraya het allemaal niet zo, maar besloot ze toch alles achter zich te laten en weer vrolijk te kijken.

OOC; OPEN voor iedereen ;D

Het was alsof ze wel had kunnen verwachten dat er 'bezoek' zou komen. Maar Soraya was degene die Miki erop wees dat er iemand in de buurt was. Om precies te zijn, twee mensen. Met een glimlach op haar gezicht getoverd draaide Miki zich om en verbaasde zich een beetje over het feit dat het een tweeling was. Snel schudde ze haar hoofd om bij de les te blijven, wie weet zouden ze haar nog iets gaan vragen. Toch had ze zo het gevoel dat ze de twee ergens van kende. Of het nou persoonlijk was of gewoon ooit ergens op straat gezien. Maar nee, er rinkelde geen belletje in haar hoofd. ‘Zeker geen bomenknuffelaar?’ Vroeg een van de twee en Miki keek even achterom naar de boom, die ze had ontdaan van zijn nieuwe knoppen. Haar glimlach werd wat breder toen ze zich weer omdraaide en opstond. ‘Niet erg aardig om die boom van z’n knoppen te ontdoen.’ Miki lachte wat ongemakkelijk door de opmerking, pikte een zogenaamd traantje weg. Ze wist even geen antwoord te verzinnen daarop. ‘Je Bulbasaur is wel behoorlijk snel. Hij zal binnenkort wel evolueren, of niet?’ Vroeg degene weer die als eerste had gesproken, hm, hij had wel een goed oog voor pokemon. ‘Maar wat we eigenlijk wilden vragen: ben jij misschien de nieuwe gymleider van Celadon City?’ Gelijk daarop volgde de ander weer. Dit keer kon Miki wel antwoorden op de vragen. "Dat heb je goed gezien, ik ben inderdaad de nieuwe Gymleader van Celaden City." Ze stak haar hand uit naar de twee jongemannen. "Miki Hoshii, en mijn Bulbasaur heet Soraya. En inderdaad, ze is al aardig sterk en het is natuurlijk mogelijk dat ze binnenkort evolueert. Hoe dan ook, ze zal mijn maatje blijven, niet?" Soraya waagde het ook om wat passen naar voren te doen en keek de twee wat nieuwsgierig aan en knikte toen vervolgens. "Het kan misschien wat onbeleefd overkomen, maar ik heb echt het gevoel dat ik jullie ergens van ken." Door samengeknepen ogen bekeek ze de twee nog een keer van top tot teen. Ja, het gevoel bleef aanhouden.

Na een korte aarzeling werd haar hand toch door een van de tweeling geschud, de glimlach op Miki's gezicht werd wat breder. Vervolgens kreeg ze ook nog een hand van de ander. Goed, een begin was er. Nu nog de rest. Toch voelde ze dat het niet zo heel slim was geweest om zomaar te vragen wie de twee waren, ze waren waarschijnlijk echt bekend in Kanto en zodra ze hun namen zouden onthullen zou Miki dat gevoel krijgen wat meerdere mensen wel hadden als iets hen bekend voorkwam. Zo vervelend was dat, maar hoe moest ze de twee anders begroeten? Met 'hey jij'? Nee, dan maar eerlijk zijn toch? ‘Kean en Kane Hayashi,’ Het bekende gloeilampje ging aan in haar hoofd en bijna sloeg Miki haar hand tegen haar voorhoofd. Hoe kon ze dat nou vergeten zijn? Ze waren Gymleaders en dan ook nog eens, voor haar dan, het aparts. Want hoe vaak kwam je nou een Gym tegen waar er twee Leaders waren? Hoogstwaarschijnlijk maar één keer in je leven. ‘En dat zou genoeg moeten zijn. Het kwetst me dat je ons niet meteen herkende.’ Haar glimlach nam een wat nerveuze vorm aan en Miki vond het plots moeilijk om haar knieën niet tegen elkaar aan te laten knikken. Net een Gymleader en meteen al een fout gemaakt tegenover haar collega's. ‘We moeten echt weer wat vaker de deur uit, broer, ze beginnen langzaam ons aanblik te vergeten.’ Gelukkig, voor een klein moment werd er even niet tegen haar gepraat. Hoe kon ze nu weer zelfverzekerd worden? Kean en Kane hadden veel meer ervaring in alles en zij, zij was gewoon een beginner voor hen. ‘Even serieus, jonge dame,’ Wat verbaasd keek Miki op bij het horen van deze woorden. Ze waren nu toch niet serieus? Bijna kon ze haar lachen niet inhouden, maar als ze nogmaals iets 'fout' zou doen zou ze er helemaal alleen voor staan. ‘Je hebt ons wel degelijk beledigd. Dit vraagt om een gevecht. Voor Eer en Glorie. Leven en Dood. Of gewoon omdat we het leuk vinden. Aanvaard je deze uitdaging?’ Miki hief haar wenkbrauwen wat verbaasd op. Dit had ze dan dus echt niet verwacht, zeker niet nadat het had geleken alsof ze bijna op haar donder had gekregen. "Ik moet eerlijk zijn dat het voor mij ook een schande is om jullie niet in een vingerknip herkend te hebben. Maar ik wil dolgraag mijn eer verdedigen in een gevecht. Ik aanvaard deze uitdaging dus, jonge mannen." Ze richtte haar blik even op Soraya, die wat naar achteren was gekropen en nu wat wantrouwend naar de tweeling keek. Gewoon een simpele observatie die niet veel kwaad kon. Wie weet zou het haar en Soraya wel helpen in het echte gevecht.

Zelf had ze nog niet door wat ze nou eigenlijk besloten had. Zomaar een gevecht aanvaarden tegen Gymleaders die eigenlijk twee 'Badges' boven haar stonden? Niet dat er iets op het spel stond, nou, een woord. Eer. Voor een beginnende Gymleader kon dat haast niet erg zijn, want ja ze moest nog alles leren. Toch was Miki niet het persoon dat maar al te graag verloor dus zou ze haar pokemon tot het uiterste druiven om te winnen en anders kon ze met opgeheven hoofd haar tegenstanders aankijken. Een van de tweeling, Kean, glimlachte terwijl hij sprak. ‘Mooi. Het wordt een twee tegen twee gevecht. Één pokémon van mij, één van Kane en twee van jou.’ Miki knikte en begon meteen een klein plan in haar hoofd te schetsen. Haar poison types, of deels poison, zouden niet veel kunnen tegen de types van de Gymleaders. ‘Dat de beste moge winnen!’ Zei de ander vervolgens en Miki liet dit keer ook een glimlach op haar gezicht verschijnen. Er werd een wat grotere ruimte tussen de Gymleaders gecreëerd en Soraya huppelde wat meer naar zijn Trainer toe. Met grote smekende ogen keek ze Miki aan, maar die probeerde deze blik nog even te negeren. Eerst wilde ze wel eens zien of Kean en Kane hun pokemon eerst zouden zien. Niet het flauwe smoesje van 'dames eerst'. De twee draaiden zich om, en ja hoor, haar wens kwam uit. ‘Ik kies...’ Maar er verscheen geen pokemon op het veld, Miki fronste even, er was duidelijk iets mis bij de tweeling. ‘Mijn pokémon is Leon!’ Een Weedle die op de schouder gezeten had van een van de twee sprong op het veld. En vervolgens kwam een Caterpie ook tevoorschijn. Miki's frons werd nog groter toen ze de aparte keuzes zag. Goed. Het waren dan niet de sterke pokemon die ze had verwacht, maar wie weet hadden ze wel hele slimme trucjes in zich. Goed Caterpie en Weedle, wie kon ze daartegen het beste opstellen. Soraya drukte haar kopje wat tegen haar been en Miki zuchtte. "Goed dan," Mompelde ze wat en aaide Soraya's kop. "Ik kies Soraya en.." De Bulbasaur sprong vrolijk het veld op. "Day!" Ze gooide haar Pokeball op en een Gloom kwam tevoorschijn. Day liep wat traag naar Soraya's flank en ging vervolgens wat zitten. De Gloom was niet perse de meest actieve pokemon, maar als ze in actie moest komen, had ze plots wel energie. "Aangezien ik toch de fout heb gemaakt, mogen jullie eerst gaan." Zei Miki vervolgens, Soraya porde Day wat om haar in een wat actievere houding te plaatsen, maar Day duwde haar gewoon simpel weg. Het leek haar wel leuk om te zien hou Day en Soraya onder echte druk zouden presteren. In ieder geval zouden ze alle drie er iets van leren.

De twee keken elkaar aan en Miki maakte zich klaar om direct een bevel te geven aan haar pokemon. Alleen over Day had ze zorgen, omdat die af en toe door haar luiheid nog weigerde te luisteren. Er was niets mis met de band tussen hen, maar zo nu en dan kreeg de Gloom een soort luiheid naar binnen dat ze gewoon nergens zin in had. Gelukkig was Day wel een doorzetter die zich zeker niet snel overgaf. ‘Noel, string shot op Gloom!’ En tegelijkertijd kwam een ander beval van Kean. ‘Leon, val Bulbasaur aan met je string shot!’ De twee kleine insect pokemon spoten hun web waar een pokemon in vast zou moeten zitten. Meteen besloot Miki haar pokemon deze aanval te laten ontwijken. "Soraya, wijk af naar rechts, zodat de string shot je niet raakt. Day doe dit ook, maar dan naar links." De Bulbasaur sprong meteen overeind en het plakspul kwam aan haar zij te zitten, maar het enige wat dit deed was haar een beetje afremmen. Day nam echter haar tijd met overeind komen en kreeg toen de volle laag. Een web plakte de Gloom vast aan de grond waardoor ze niet meer kon bewegen. Miki kon echter niets op het spel zetten door Soraya haar te laten ontsnappen. "Soraya, gebruik je Tackle tegen de Caterpie!" Riep Miki en de Bulbasaur knikte. Door een wat langzame start door het web dat tussen haar zij en voorpoot zat, hadden de tegenstanders vast genoeg tijd om nog iets door te denken. Toch zette Soraya wel door en zou ze haar doel straks bereiken. Day begon wat te worstelen met het web dat haar vasthield, goed haar strijdlust wakkerde ook weer wat aan.

‘Leon, counter met Poison Sting!’ Miki werd wat verrast door de plotselinge aanval. Nu was het of een voltooide Tackle maar wel met het oplopen van schade of Soraya laten terugtrekken en het zien als een mislukte zet. Toch had Miki niet echt de vrees ervan dat Soraya een zeer groot nadeel erop zou houden. Bovendien was de Bulbasaur zelf ook deels een poison type, dus veel schade zou er niet kunnen zijn. Alleen was er dan die kans op de vergiftiging. Miki sloot haar ogen voor een moment, maar zei niets. "Soraya," Zei ze toen plots en opende haar ogen weer. "Ga door met je Tackle." De Bulbasaur gaf een knikje en rende met een -nog steeds wat vertraagde- snelheid op de Weedle af. Binnen de benodigde afstand sprong de Bulbasaur op en tacklede de insect pokemon. Hierbij werd ze ook geraakt door de giftige stekel en zag Miki dit ook op haar gezichtsuitdrukking. "Goed, kom nu weer terug!" Beval Miki vervolgens en de Bulbasaur kwam weer terug gehuppeld. Snel liet de Gymleader haar blik over de pokemon, die inderdaad wat schade opgelopen had, maar geen extreme tekenen vertoonde van vergiftiging. Oké, maar dat betekende niet dat het gevaat ervan zomaar weg was. Wie weet was het effect alleen maar vertraagd? Ondertussen was de Caterpie ook in actie gekomen en kwam deze met een zeer grote snelheid op Day af. Day kan geen fysieke aanvallen verrichten, maar misschien wel haar verraderlijke poeders? "Day, zodra de Caterpie bij je is, gebruik dan je Sleep Powder!" Riep Miki en toen de Caterpie zijn Bug Bite wilde verrichten ontstond er een blauwe wolk bij de twee pokemon. Day werd geraakt door de Bug Bite en begon nog heftiger tegen te stribbelen tegen de webben die haar op haar plek hielden. Maar was haar aanval dan wel gelukt?

Een tevreden glimlach verscheen op Miki's gelaat toen ze zag dat de Caterpie's aanval slapper werd en de insect-pokemon uiteindelijk naar beneden zakte. Maar zou het poeder zijn volledige werk doen? Day kreeg weer wat strijdlust in zich en wist de sterke draden te laten barsten. Van geluk maakte Miki een klein sprongetje en liet toen even wat beschaamd haar hand door haar blonde haar gaan. Goed, té enthousiast was er ook nog. Met een wat nerveuze glimlach keek ze naar haar Gloom die nu langzaam overeind kwam. De Caterpie genaamd Noel kroop wat langzaam achteruit en uiteindelijk gebeurde het. Gloom zag haar aanval succes hebben en haar mondhoeken krulden wat, niet te veel, zoals haar Trainer had gedaan, maar er was iets. ‘NOEL!’ Miki opende snel haar mond om een bevel te geven, maar haar hoofd was leeg. Iets doen, iets! Maar het was alweer te laat. Noel hief zijn kopje wat op na een bevel van zijn Trainer, maar Day had geluk dat zijn aanval niet op volle kracht was. Het zilverachtige draad kwam op haar af, maar de Gloom leek zich er niets van aan te trekken. Zonder dat Miki ook maar iets had gezegd begon de pokemon zich naar haar tegenstander te begeven. Haar beentjes waren wat verstrikt in het zwakker lijkende draad, maar ook al was ze langzaam, haar tegenstander was doodop. De Gloom kwam tot stilstand bij de Caterpie en begon met haar Petal Dance te spelen. Alsof de Caterpie een speeltje was, laadde ze haar aanval op en stootte een soort windvlaag van roze bloemblaadjes op haar tegenstander. Miki keek wat beduusd toe, niet echt wetende wat ze hierop aan te merken had. Haar pokemon had zonder een bevel van haar iets gedaan in een gevecht, was dit wel handig? Ze schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op het andere deel van het gevecht.

Soraya's aanval was succesvol geweest, maar de Bulbasaur had wel last van haar opgelopen schade. ‘Weedle, doe je Bug Bite!’ Een insectaanval, daar moest ze mee uitkijken. Maar Soraya had wél een bevel nodig, de Bulbasaur was Miki's trouwste kameraad en deed geen roekeloze dingen zonder haar Trainer. De Weedle kwam dichterbij en de Bulbasaur wierp een blik op Miki, wachtende op een zet die ze kon verrichten. "Gebruik je Leech Seed zodra de Weedle bij je in de buurt is!" Riep Miki over het strijdveld, Soraya wierp meteen een blik op haar tegenstander, zette zich schrap en wachtte tot de insect pokemon dichterbij was gekomen. Weer had Miki ervoor gekozen om haar pokemon schade op te laten lopen. Weglopen had geen zin, de pokemon van haar tegenstanders zagen er dan zwak uit, maar ze was er bijna zeker van dat deze haar pokemon wel over het hele veld zouden volgen. Toen de Weedle dichtbij genoeg was, en op het punt zou moeten staan om aan te vallen, liet Soraya het vervelende zaadje los en schoot deze op de pokemon. Of in de richting ervan.