‘Goed, tijd om een beetje te trainen.’ Dat waren de woorden die Kenji die vroege morgen had uitgesproken tegen zijn Eevee. De pokémon had hem vaagjes en heel zielig aangekeken, wat hem duidelijk had gemaakt dat ze er geen zin in had. Kenji liet Céline echter geen keus. Aan haar nekvel had hij haar naar buiten gesleept en op een open plek achter het pokémoncentre neergezet. Dit was inmiddels al even geleden, maar veel waren ze niet opgeschoten. Kenji had besloten om Céline’s tackel te oefenen op een boom, maar de Eevee leek zelfs de boom geen pijn te willen doen. In plaats van de boom te tackelen had ze heel zachtjes met haar kopje tegen de boom aangedrukt. Geërgerd had Kenji met zijn ogen gedraait en tegen de pokémon geschreeuwd, waarna zuster Joy poolshoogte was komen nemen. Ze was inmiddels allang weer vertrokken en Kenji probeerde op de één of andere manier Céline aan het vechten te krijgen.

‘Céline, tackel!’ riep Kenji voor de honderdste keer. De Eevee keek hem met grote ogen aan, liet haar oortjes hangen en maakte een zielig piepend geluid. Kenji keek woedend terug, begon nu echt zijn geduld te verliezen en besloot over te gaan op een andere aanpak. Binnen twee stappen was hij bij de Eevee en gaf haar een enorme schop onder haar kont. Met een luide schreeuw vloog de Eevee door de lucht en knalde met haar kopje tegen de boom. ‘Nou, dat leek ten minste ergens op,’ mompelde Kenji met zijn armen over elkaar. Het werd hem echter al snel duidelijk dat hij niet erg veel had bereikt met zijn actie, behalve dan dat hij Céline aan het huilen had gemaakt. Met enorme tranen in haar ogen keek de Eevee vanaf de voet van de boom naar haar trainer.

Kenji draaide met zijn ogen en liep naar de Eevee toe. ‘Het is je eigen schuld weetje. Dan had je maar moeten luisteren.’ De tranen van de Eevee veranderden in nog grotere tranen en al gauw zat de pokémon hardop te janken. ‘Céline, kap met janken of ik breng je naar huis en dan vang ik wel een nieuwe pokémon!’ Goed, Kenji was enorm hard tegen zijn pokémon, maar hij hield wel van haar, ook al liet hij dat nooit merken aan anderen. Céline hield op met huilen, maar de tranen stonden nog steeds in haar grote ogen. ‘Ga je nou eindelijk meewerken of niet,’ vroeg Kenji met zijn handen in zijn zakken. De Eevee knikte langzaam, waarna Kenji bukte, de pokémon oppakte en haar tegen zich aan drukte. ‘Braaf,’ fluisterde hij terwijl hij de Eevee over haar kopje aaide.

‘Goed, dan gaan we nu aan de slag.’ Kenji stond op en zette Céline op de grond. Deze veegde met haar pootje haar tranen weg en keek Kenji vrolijk aan. De jongen glimlachte terug. ‘Goed, Céline, tackel!’ Nu ging het eindelijk goed. Céline rende op de boom af en beukte er hard tegenaan. ‘Goedzo. Het moet alleen nog wel even wat beter worden. Probeer er wat meer kracht achter te zetten.’ Céline knikte en deed nogmaals een tackel op de boom. Tevreden keek Kenji toe hoe de pokémon hard aan het werk was. Misschien ging het dan toch nog wat worden met haar. ‘Okay, stop maar. We gaan wat anders proberen.’ Céline keek hem vragend aan. ‘Je tackel, dat zit wel goed. Verder zit dat geschreeuw van je ook wel goed. Eens zien. Je snelle aanval gaan we maar eens oefenen.’ Céline keek hem niet begrijpend aan. Kenji draaide met zijn ogen. ‘Kom op, je weet wel hoe die gaat. Dan ren je heel hard.’ Eevee leek het te snappen, want ze knikte vrolijk “ja”. ‘Nou, laat maar eens zien dan.’ Céline begon druk rondjes om Kenji heen te rennen, maar het leek absoluut niet op een snelle aanval. ‘Sneller!’ beval Kenji, waarna de Eevee nog harder begon te rennen. ‘Nog harder!’ Céline rende de longen uit haar lijf, maar het was nog steeds geen snelle aanval. ‘Kom op Céline, harder!’ Eindelijk ging het dan goed en Céline schoot hem in een flits voorbij. ‘Goedzo!’ riep hij de pokémon achterna.

‘Goed, en dan nu je dubbelteam.’ Deze aanval ging wel in één keer goed, omdat dit een passieve aanval was. Hierbij hoefde ze anderen dus geen pijn te doen. ‘Goedzo. Okay, dan gaan we nu iets nieuws leren.’ Céline keek hem vragend aan. Kenji ging op zijn knieën op de grond zitten, keek snel even om zich heen, en wende zich toen tot zijn Eevee. ‘Ik ga je graaf leren.’ Céline keek hem niet begrijpend aan, maar zodra Kenji zelf begon te graven –iets wat nogal moeizaam ging met deze harde grond- snapte Céline wat de bedoeling was. Vrolijk begon de Eevee in een rap tempo een gat te graven en voordat Kenji het door had, was de Eevee al onder de grond verdwenen. ‘Zeg, ga je naar China ofzo?’ riep Kenji in het gat dat de Eevee aan het graven was. ‘Eevee!’ riep de Eevee, waarna ze haar kopje uit het gat stak. Kenji schoot in de lach bij het zien van de vieze en stoffige vacht van Céline. ‘Ik denk dat je zo maar eens in bad moet,’ grinnikte hij, waarna hij de Eevee op haar kopje klopte. Gelukkig was deze training niet voor niks geweest.