Met flinke passen liep de brunette stevig door. Haar Charmander had moeite met het proberen bij te houden van zijn trainer, maar ook hij zette koppig door. Chiaki was dan ook niks anders van haar pokémon gewend en wist dat ze zich niet in hoefde te houden. Niet dat ze dat van plan was, want ze had iets gepland voor vandaag en wilde dat plan niets liever dan uitvoeren. Vandaag zou ze kennis maken met haar nieuwe vangst; Cedro de Seel. Ze was meteen na dat gevecht naar het Pokécenter vertrokken, maar dat had langer geduurd dan ze had verwacht. Daarbij moest ze de pokémon ook nog hun verdiende rust geven en had ze Alano en Sarita nog getraind voor ze dit besluit had genomen. Vandaag zou ze er echter niet meer voor weglopen, ook al was dat sowieso niet de bedoeling geweest. Chiaki snoof, stopte abrupt met lopen en zuchtte. Vanwege de plotselinge stop knalde haar Charmander tegen haar been aan, die direct daarop weer naar achter hupte en over zijn arme neus heen wreef. De brunette keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan, maar toverde een glimlach op haar gezicht toen ze zijn brede grijns zag. “Idioot,” mompelde ze hoofdschuddend. “Maar wel mooi mijn idioot.” Na dit gezegd te hebben keek ze om zich heen en merkte dat ze al vrij ver van Cinnabars stad was verwijderd. Verderop zag ze een klein gebouwtje staan, maar dat interesseerde haar maar weinig. Hierdoor wist ze wel weer dat ze bijna aan de voet van de vulkaan stond. “Hier lijkt me prima,” sprak ze toen, meer tegen zichzelf dan tegen haar Charmander. Het oranje draakje keek haar vragend aan, maar werd enkel beantwoord met een scheve grijns. Haar intentie werd al snel duidelijk toen ze een pokéball tevoorschijn haalde en die van zich afgooide. “Cedro, kom er maar uit!” riep ze erbij. Alano telde toen één en één bij elkaar op, voor zover hij dat kon, maar waarschijnlijk zou hij toch een verkeerd antwoord hebben, en keek toen enthousiast naar zijn nieuwe teamgenoot.

De Seel opende langzaam zijn ogen en keek de twee verbaasd aan. Chiaki balde haar linkerhand toen enthousiast tot een vuist en gaf de pokémon geen tijd om te registreren wat er gebeurde. “Als welkomstcomité gaan we trainen! Ik wil zien waar je nog meer tot in staat bent, Cedro!” riep ze, waarop haar Charmander een sprongetje in de lucht maakte en toen voor haar voeten ging staan. Hij was zeker het mikpunt, maar dat maakte hem eigenlijk niks uit. Hij deed alles voor zijn trainer en hij deed dat maar al te graag. “Oké, Alano! Jij vecht voor jezelf! Ik neem Cedro op me,” legde ze toen in het kort uit, waarop het draakje knikte en toen van haar weg sprintte. Chiaki richtte haar bruine ogen toen op de Seel en droeg hem toen op om aan te vallen, maar in plaats van op zijn tegenstander af te sprinten, wat ze eigenlijk wel verwacht had, geeuwde hij een keer en ging toen opgerold op de grond liggen. Voor een paar tellen staarden de brunette en de Charmander droog naar de pokémon, waarbij een korte stilte viel. Een stilte die zij weer wist te verbreken. “Hij’s lui?!” Het meisje balde nu allebei haar vuisten, maar dit keer meer uit frustratie dan wat anders. Het was maar goed dat Sarita er nu niet bij was, anders had ze het geschater van die snertvogel ook nog moeten aanhoren. “Oh Arceus! Waarom eindig ik toch altijd met zulke rare types?” sprak ze, waarbij ze begon te ijsberen. Vervolgens draaide ze zich met een ruk naar Alano toe, die nog altijd naar de slapende Seel staarde en nu pas uit zijn trance opschrok. “Alano, doe eens lief en geef hem wat van jouw energie!” smeekte zijn trainer hem. De arme Charmander nam het echter iets te letterlijk en rende daadwerkelijk op Cedro af. Hij legde zijn pootjes op de witte pokémon en begon toen zijn energie ‘af te stoten’ dat eigenlijk alleen maar het afstoten van geluid was. Chiaki’s handpalm maakte op dat moment contact met haar voorhoofd. Haar team bestond werkelijk uit een stel idioten.

Wonder boven wonder deed de Seel zijn ogen opnieuw open. Dit keer was er echter een geïrriteerde blik in te zien en de eerste de beste waar hij zich op af kon reageren was het draakje. Eén Headbutt later en Alano lag jammerend op de grond, zijn korte poten op zijn hoofd. De brunette kreeg toen hoop, denkend dat hij nu wel wilde trainen, maar die hoop verdween als sneeuw voor de zon toen de Seel zich opnieuw omdraaide en terug in slaap viel. Zuchtend liep ze op haar Charmander af en nam hem in haar armen. “Zeg, sinds wanneer geef jij je zo gemakkelijk gewonnen?” mompelde ze. Hij keek haar schuldig aan, waarop zij het roze sjaaltje om zijn nek vastpakte en het zo vasthield dat hij het ook kon zien. “Zolang je dit draagt, mag je geen angst tonen. Als je bang bent, of het nou om verliezen gaat, angst om iemand kwijt te raken of enig andere dingen, denk er dan aan dat ik altijd bij je ben, oké? Dat is waar deze sjaal voor staat,” vervolgde ze. Alano knikte en liet toen een lichte grijns op zijn snoet verschijnen. “Char!” riep hij, ten teken dat hij haar begrepen had. “Goed dan,” sprak ze, waarna ze hem weer op de grond zette. Hij leek niet echt gewond te zijn. “Raak hem dan niet kwijt, begrepen?” Hij knikte weer, maar hield zich verder stil. Niet veel later was hij alweer afgeleid en was deze vreemde wereld weer aan het verkennen. Chiaki haakte echter niet zo snel af. Ze knielde voorzichtig naast de slapende Seel neer en staarde hem enige tijd in stilte aan. Cedro moest ook een accessoire krijgen. Het ging niet eens meer om de originaliteit. Het paste gewoon bij haar team. Als ze elkaar ooit kwijtraakten, dan konden ze elkaar zo weer terugvinden. Sarita’s accessoire moest dan wel om de zoveel tijd vervangen worden, maar het had ook zo z’n effect gehad. “Wat moet ik toch met jou?” mompelde ze tegen haar Seel, die eventjes bewoog in zijn slaap. Wat moest ze eigenlijk met al haar pokémon? Was dit niet haar droom? Op reis gaan, pokémon ontmoeten, echte vrienden maken… Ze had zelfs haar broer na al die jaren weer teruggezien. Wat waren dan een paar pokémon die niet luisterden, waardoor de situatie nog wel eens uit de hand liep? Dit had ze veel liever dan haar verleden in Lavender Town. Hier was ze vrij en haar pokémon accepteerden haar zoals ze was, omdat zij ze ook accepteerde. Zelfs al had ze zo haar twijfels over Sarita. Toch had de Pidgey zich vaak genoeg bewezen voor Chiaki om te weten dat zelfs de meest arrogante pokémon van de hele wereld om anderen kon geven. Een kleine glimlach sierde algauw het meisje haar lippen. Net op dat moment klonk een luide grom bij Cedro, waar zelfs Alano van schrok. Voor ze het zelf doorhad, had de brunette haar handen op haar oren gedrukt. “Moet je mijn sentimenteel moment nou weer verpesten?” riep ze kwaad tegen de witte pokémon, maar die hoorde haar toch niet. Ze kwam amper boven zijn gesnurk uit. Wat kon hij luid snurken! “… Wacht, je valt wel heel snel in een diepe slaap!”