Ik kom te laat ik kom te laat ik kom te laat! Yume rende naar binnen, gevolgd door Ashita die haar de hele dag gezelschap had gehouden. De deelnemer die eigenlijk meedeed was Shou, die al de hele dag zijn krachten aan het sparen was. Ze meldde zich snel present, kleedde zich snel om en haalde nog snel een borstel door haar haar. Ze keerde Ashita terug, pakte Shou's pokéball en keek nog even goed of de seals er wel goed op zaten geplakt. Yume grijnsde, dat zag er goed uit. Ze moest bijna op, waarom was ze ook al weer te laat voor haar eerste contest? Ze was ruim op tijd in Fuchsia City aangekomen, maar ze had iets te veel tijd besteed aan de seals en de laatste hand leggen aan haar combinaties. Ze ging voor de deuren staan, waar ze een klein moment had om op adem te komen. Ze was blijkbaar als eerste. Ze had de andere coördinatoren die ook meededen niet gezien, maar ze wist dat sommigen haar zouden bedanken of vervloeken omdat ze als eerste ging. Ze hield Shou's pokéball geklemd in haar rechterhand terwijl ze de deuren voor haar zag opengaan en de contesthal zichtbaar werd gemaakt. Yume haalde diep adem. Waren er zoveel mensen gekomen als publiek voor deze contest? Ze kon hen niet teleurstellen. Ze moest hen een waardige openingsact geven. Ze kon niet nerveus zijn. Ze hoefde alleen de combinaties te onthouden en Shou zou haar helpen. Elke dag hadden ze geoefend en Pursuit leek steeds beter en beter te gaan. Toch zou ze geen combinaties gebruiken die alleen op de snelheid van Pursuit vertrouwen. Ze wist nog steeds niet hoe diep de aanval in het brein van Shou zat. Daar zou ze wel een keer achter komen, maar niet vandaag! "Maak je klaar Shou." fluisterde ze tegen de pokéball, terwijl ze wat verder de zaal inliep. Wat de uitkomst ook zou zijn, ze zouden in ieder geval veel plezier hebben. Hoopte ze tenminste. Het enthousiasme woelde helemaal op in haar lichaam, terwijl ze Shou's pokéball recht naar boven gooide en een grote enthousiaste glimlach op haar gezicht verscheen.

"Shou, kom eruit!" De pokéball opende en er spoten witte en blauwe stralen uit, die op de grond samen kwamen tot de Spearow, die zijn vleugels helemaal uitgespreid had om zijn grootte te compenseren met zijn vleugels. Als een extraatje deed hij snel Leer en keek hij met een scherpe blik het publiek aan zodat ze hem serieus namen. Goed, het begin was gelukt. Nu de rest nog. Ze hoopte dat de jury er rekening mee hield dat Shou een Flying-type was, combinaties waren moeilijk te bedenken met zulke directe aanvallen als die van Shou. Ach, eigenlijk kon ze niet zeuren, als ze een Fighting-type had, zou ze al meteen met haar handen in het haar zitten. Het enige waar zij zorgen om moest maken, was of Shou wel zo'n lange tijd kon vliegen. Ze zou de show kort en effectief moeten houden, eigenlijk net zoals de andere deelnemers. "Shou, positie drie in een halve maan." Deze combinatie kon de compleet uitgeruste Spearow wel. Positie drie betekende vliegen op anderhalve meter, positie vier betekende op twee meter, positie vijf op twee-en-een-half, etcetera. Dus Shou begon te vliegen op anderhalve meter, weg van Yume langs de ene helft van het publiek. Yume hield de pokéball van Shou in haar hand, nu was het aan haar deze te gooien. Toen Shou helemaal aan de andere kant van de contesthal was, stoof hij recht op Yume af met Fury Attack, dat diende om hem extra snelheid te geven. Yume zag de Spearow naderen, liet de pokéball groeien tot de grootte van een tennisbal en hield die in haar rechterarm. Toen Shou Yume bijna raakte, gooide Yume zijn pokéball recht in de lucht en hij schoot er achteraan. Hij greep in zijn vaart de pokéball met zijn klauwen en begon op een hoogte van drie meter te vliegen. "Zweefvliegen in positie vijf, hooghouden op mijn teken." riep Yume naar de Spearow, die iets lager ging vliegen en met behulp van de zijwaartse kracht van Fury Attack zich met zo weinig mogelijk kracht in zijn vleugels kon voortbewegen. Dat was namelijk Shou's zwakte: De vleugels van een Spearow konden niet uren vliegen of veel kracht aanzetten. De snavel was echter hetgeen wat daarvoor compenseerde. Fury Attack zou Shou een zijwaartse beweging geven en als hij te laag kwam, hoefde hij maar een paar keer met zijn vleugels te klappen om weer hoger te komen. De techniek van hooghouden hadden ze getraind op de weg naar Fuchsia City en Yume plande het ook te gebruiken. Shou zweefde nu met zijn pokéball in zijn klauwen in een zo'n klein mogelijke cirkel en Yume ging recht onder deze onzichtbare cirkel van Shou staan.
"Nu!" riep Yume. Shou draaide een kwartslag naar rechts, ging recht door zijn 'cirkel' heen en zwiepte zijn pokéball de lucht in met zijn klauwen. De pokéball kwam niet ver en begon weer naar beneden te vallen, maar Shou had net genoeg tijd zich om te draaien en met behulp van Peck een duikvlucht te doen op zijn pokéball en die behendig weer in de lucht te gooien met zijn snavel. Dit herhaalde hij nog een paar keer: Omdraaien en duiken, omdraaien en duiken. Shou kreeg nu de snelheid en de zijwaartse beweging van zijn kleine duikvluchten in combinatie met Peck, maar dit kostte ook veel meer energie voor zijn vleugels. Vooral het omdraaien vergde veel energie omdat hij snel moest afremmen en zich moest omdraaien in een paar seconden. Het was tijd om deze show af te sluiten. Yume's brede glimlach naar het publiek begon te trillen omdat ze haar kaakspieren net iets te lang had gebruikt. Argh, wat een vervelend gevoel! "Shou, grand finale!" Shou leek plotseling meer energie te hebben dan eerst, waarschijnlijk door de opkomende motivatie. In plaats van Peck te gebruiken voor zijn duikvluchten en kracht, gebruikte hij Pursuit: De snelste aanval die een pokémon ooit kon leren. Shou vloog weer op de pokéball af en gebruikte Pursuit. Deze keer pakte hij de pokéball niet met zijn snavel maar ketste hij het ding als het ware af. Hij had te veel snelheid om af te remmen, dus maakte hij een snelle en soepele bocht en gebruikte opnieuw Pursuit om de pokéball af te ketsen en weer in de lucht te gooien. Yume's trillende glimlach veranderde in een grijns, hij had echt hard gewerkt voor deze contest. Shou vloog nu een 8-vorm met een ongelofelijke snelheid, in het midden van de acht ketste hij de bal telkens weer omhoog en in de bochten draaide hij zich zo snel als hij kon om. Ook dit kon de Spearow niet lang volhouden, doordat de zwaartekracht de pokéball steeds verder naar beneden leek te trekken. Yume vervloekte de natuurkunde voor de zoveelste keer, maar ze kon helaas geen natuurwetten breken. Dus na drie keer Pursuit te hebben gebruikt en Shou dus zijn tweede acht aan het afmaken was, riep ze: "Peck en een complete duikvlucht!" Shou gebruikte deze keer weer Peck, pakte de pokéball nog maar net tussen zijn klauwen en vloog met zijn laatste kracht naar boven, op positie negen: vier-en-een-halve meter. Hij was nu ongeveer boven Yume uitgekomen met de pokéball in zijn klauwen. Hij gebruikte Growl als een geïmproviseerd trommeleffect en liet zich toen met zijn hoofd als eerste recht naar beneden vallen. Yume strekte haar armen uit als vangnet, maar het was alleen Shou's pokéball dat in haar handen viel. Shou had namelijk al meteen de pokéball laten vallen en spreidde zijn vleugels om zichzelf af te remmen en met een kleine vaart op de grond terecht te komen. Hij remde zich af door zijn klauwen over de grond te laten schuren en zijn vleugels te spreiden en kwam uiteindelijk met zijn vleugels nog steeds gespreid en met de scherpe blik van Leer in zijn ogen tot stilstand. Hij hijgde zwaar. Ook al had de Spearow zelf erop aangedrongen deze techniek te gebruiken, kon Yume niets anders doen dan zich schuldig te voelen. Zo'n performance was niet echt weggelegd voor een Spearow. Van haar schuld- en spijtgevoelens liet ze echter niet merken aan het publiek. Sterker nog, ze smolten helemaal weg toen ze de trotse blik zag op Shou's gezicht, die trouwens op haar aan het wachten was om samen te buigen. Dus ze rende naar de Spearow toe, stak haar arm uit zodat Shou daarop kon rusten en op haar teken bogen ze samen voor het publiek. Toen draaide Yume zich snel om en rende terug om de voor de volgende deelnemer plaats te maken.

"Hee, Shou." Shou keek op, ze waren back stage nog aan het uitrusten van hun performance terwijl ze genoten van de prachtige live performance die op de kleine televisie te zien was. "Volgende keer niet zo'n zware voorstelling meer, oké?" Shou keek een beetje verward, maar knikte. Hij zag het nadeel van een zware en risicovolle voorstelling blijkbaar niet. Yume 's lippen trokken zich op tot een halve glimlach, misschien was hij altijd al een harde werker geweest. Gelukkig was haar voorstelling goed afgelopen zonder ernstige verwondingen. Toen had ze het besloten: Een week verplichte vakantie voor Shou of hij het nou leuk zou vinden of niet. Ze besloot zich maar weer op de kleine televisie te richten en de andere coördinatoren te bekijken.

Nerveus kneep Sora haar handen samen tot vuisten die ze op haar schoot liet rusten. Ze zat backstage bij de Fuchsia Fairy Contest en hoewel het haar tweede contest was, was ze bijna nog nerveuzer dan de eerste keer. In tegenstelling tot de contest in Cerulean, was er dit keer alleen maar een performanceronde, wat inhield dat ze ook maar één Pokémon nodig had vandaag. In een moment van totale verstandsverbijstering had de groenharige haarzelf opgegeven met Moon, haar Clefairy, in een poging de roze Pokémon ook eens wat actie te bezorgen. Ze had de Clefairy echter nog maar amper gebruikt en had ook niet zo heel veel tijd met haar doorgebracht, dus om dan haar te gebruiken voor de contest was, om het zo mooi te zeggen, "haarzelf in het diepe gooien". Natuurlijk had ze de afgelopen weken hard geoefend met de Clefairy, maar helaas bezat die nog geen breed scala aan aanvallen en dus was het verzinnen van combinaties erg lastig. Toch hadden ze samen hun uiterste best gedaan en hopelijk zou dat vandaag genoeg zijn om deze contest te winnen.

Intussen was de eerste deelneemster al begonnen, namelijk Yume. Het meisje had ervoor gekozen om haar Spearow te gebruiken, een opmerkelijke keuze zo vond Sora, maar ze lette niet veel op de prestaties op het podium. Daar werd ze alleen maar nerveuzer van. Ze concentreerde zich op haar ademhaling en wenste dat ze Spring bij haar had om haar gerust te stellen. Tijd om de Bulbasaur tevoorschijn te halen voor een peptalk had ze echter niet, want Yume was klaar. Sora stond op, sloot haar ogen, haalde nog één keer diep adem en was er toen klaar voor. Hoopte ze. Ze opende haar ogen en liep naar de deur die haar naar het podium zou leiden. Haar voeten brachten haar erheen terwijl haar lichaam trilde van de spanning. De vorige contest had haar naar de finale gebracht, maar vandaag zou er alleen deze ene ronde zijn. Zou ze het klaar kunnen spelen met Moon? Zouden ze kunnen winnen? Daar zouden ze beide snel genoeg achter komen, want het meisje had het podium bereikt.

De lampen die op het podium waren gericht schenen fel in haar gezicht en even kneep ze met haar ogen. Toen was het felle licht echter niet meer zo op haar ogen gericht en kon ze het publiek en de jury ook zien. Ze zag zo gauw geen bekenden in het publiek zitten, maar was er ook niet specifiek naar opzoek. Ze pakte de Pokéball van Moon vast, kruiste even haar benen en boog voor het publiek en de jury. Vervolgens kwam ze overeind en gooide daarbij met een sierlijke beweging de bal van Moon omhoog. 'Moon, ik kies jou!' De Pokéball sprong open en prachtige lichtstralen, die het licht van de maan moesten voorstellen, kwamen tevoorschijn. De stralen raakten de grond en in een flits kwam Moon tevoorschijn met een vrolijke 'Clefairy!' De roze pokémon boog ook voor het publiek en ging toen klaarstaan voor de eerste presentatie. 'Oké Clefairy, zing!' De Pokémon sloot haar ogen, haalde diep adem en begon toen te zingen. Gekleurde muzieknoten kwamen tevoorschijn en begonnen door de zaal te dansen. Het had hen een tijdje gekost, maar toen was het Sora toch gelukt om Sing van, een aanval waar iedereen meteen bij in slaap viel, om te zetten naar iets visueels. De noten dansten over het podium en draaiden vrolijk rondjes om Moon heen. Zo, dat was stap één, tijd voor stap twee.

Sora glimlachte en gaf Moon toen de volgende opdracht. 'Encore!' Clefairy stopte met zingen en klapte in haar handen, waarna er opeens een spotlicht op haarzelf was gericht. Confetti viel uit de lucht en de muzieknoten dansten om haar heen. Het zag eruit als een waar feest en de groenharige genoot er echt van. Mooi, dan kwam nu het laatste, meest gewaagde deel van de show. Sora had tijdens de trainingen ontdekt dat haar Clefairy de aanval Metronome kon uitvoeren, een aanval waarbij het maar afwachten was welke aanval er tevoorschijn zou komen. Tijdens het oefenen hadden ze de show natuurlijk al heel wat keren doorgenomen, maar tot nu toe was er iedere keer iets anders uitgekomen. Ze had al aanvallen als Ice Beam, Leaf Storm en Splash voorbij zien komen, maar ze had eigenlijk gehoopt op Moonlight, een aanval waarbij het licht van de maan neerscheen op de gebruiker en zo zijn gezondheid herstelde. Deze aanval zou een mooie afsluiting zijn van dit optreden, maar tijdens het oefenen had ze hem nog niet voorbij zien komen. Ze wist dus ook helemaal niet zeker of Moonlight wel goed op zijn plaats zou zijn hier en hoewel het een erg groot risico was, had ze er toch voor gekozen het zo te doen. Er was deze contest maar één ronde, wat betekende dat ze alles uit de kast moest gaan halen en dat ging ze doen ook!

'Oké Moon, Metronome!' sprak ze luid en duidelijk tegen haar Clefairy. De roze Pokémon tilde haar handen op, stak haar twee wijsvingers omhoog en begon die heen en weer te bewegen. Één, twee, drie, vier keer gingen de vingers heen en weer, waarna ze begonnen op te lichten. Sora kruiste haar vingers, klaar voor het ergste (Selfdestruct bijvoorbeeld), maar dat gebeurde niet. Haar gebeden werden verhoord, haar gok was gelukt. Een grote maan verscheen boven Moon en scheen haar licht op de Clefairy neer. De roze Pokémon werd omhuld door het licht en begon te glinsteren, iets wat er prachtig uit zag. Sora mocht haar handen fijn knijpen, want het zag er nog beter uit dan in haar hoofd. De maan verdween langzaam weer en Sora ging naast Moon staan. Samen bogen ze voor het publiek en verlieten toen het podium. Backstage liet het meisje zich helemaal gaan. 'Yes! Het is gelukt! Goed gedaan Moon! Wat de uitslag ook is, ik ben trots op je!'
'Clefairy!' En nu maar hopen dat haar concurrenten niet te goed waren.

“Waar ben ik in Arceusnaam aan begonnen?” mompelde de brunette, terwijl ze de adrenaline door haar lijf voelde stromen. In alle opwinding had ze zich opgegeven voor de Fuchsia Fairy Contest, maar dat was zozeer niet het probleem. Het probleem was wie ze als haar partner had opgegeven. In tegenstelling tot haar vorige Contest, bestond deze uit maar één ronde. Ze zou dus alles op alles moeten zetten en voor de volle honderd procent moeten gaan. Dat deed ze de vorige keer ook wel, maar dit keer had ze zo haar twijfels. Zij mocht er dan voor gaan, maar haar partner waarschijnlijk niet. Waarom had ze ook alweer Cedro’s naam opgeschreven? Ze had moeten weten dat dit fout ging aflopen. Chiaki kon zichzelf er nog net van weerhouden om te gaan vloeken. Zoveel tijd had ze niet eens met haar Seel doorgebracht en ze was er pas bij de laatste training achtergekomen dat ze de luilak kon stimuleren met voedsel. Waarom was hij niet als een Snorlax geboren? Dat was haar nog altijd een raadsel. Sarita had nog niet eens kennis gemaakt met de pokémon, ook al was zij degene die ervoor had gezorgd dat het hun teamgenootje was geworden. De brunette wilde echter niet nog meer voor schut staan en ze wilde al helemaal niet dat de Pidgey haar uit ging lachen. Iets wat niet te vermijden was, natuurlijk.

Chiaki probeerde haar zenuwen te bedwingen door naar de performances te kijken. Zoveel tijd om toe te kijken had ze echter niet, want zij mocht namelijk als derde ten tonele verschijnen. Ach, misschien was dat maar beter ook. Dan had ze het sneller achter de rug. De brunette haalde Cedro’s pokéball tevoorschijn en staarde ernaar. Ze hoopte maar dat alles volgens plan ging. De weinige keren dat ze het hadden geoefend ging het de mist in. Ze wist niet of ze klaar was voor zo’n afgang… Een zucht ontsnapte haar, waarbij ze zelf al merkte dat haar stem zou trillen, mocht ze nu spreken. Een frons verscheen toen op haar voorhoofd, wetend dat dat alles behalve een goed teken was. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Als ze er zelf niet in geloofde, waarom zou de jury en het publiek dat wel doen? De brunette schudde afkeurend haar hoofd. Haar zelfvertrouwen moest hier toch ergens liggen? Als ze die eenmaal had teruggevonden, dan was er geen enkel probleem meer. Op dat moment merkte ze dat het de beurt aan Sora Takahashi was om te schitteren op het podium. Niet alleen was zij de deelnemer voor Chiaki, maar ook nog eens een persoon die de brunette als een soort rivaal beschouwde. Ze kende Sora niet heel goed, maar ze hebben wel ooit een trainingsgevecht gedaan en de groenharige had het de vorige Contest ver weten te schoppen door haar te verslaan. Het was jammer dat er geen gevechtsrondes meer waren, anders had ze best een officiële rematch met Sora willen hebben. Chiaki keek aandachtig naar de performance van het meisje en moest toegeven dat het goed bedacht was. Opnieuw sloeg de twijfel bij haar toe. Zou die van haar net zo goed zijn? Ze kon het eigenlijk alleen maar hopen.

Terwijl de performance van de tweede deelneemster aan een einde kwam, moest die van haar nu beginnen. Ondanks alles was ze toch nerveus, maar ze had zichzelf moed weten in te praten. Met ietwat langzame passen bereikte ze het podium en werd begroet door de felle lampen die het podium verlichten. Chiaki vroeg zich af wat het nut van die lampen was, aangezien het nog midden op de dag was, en nam toen snel de conclusie dat de voorwerpen er waren om Coördinator en pokémon te verblinden, voordat ze de pokéball van Cedro opnieuw tevoorschijn haalde. Dit was het dan. Het moment van de waarheid. Voordat ze het gebouw had bereikt, had ze de Seel nog beloofd hem rijkelijk te belonen als hij zijn best deed. Uiteraard gebeurde dat met wat lekkers, maar ze wist niet zeker of het genoeg was geweest om hem te motiveren. Met een soepele beweging van haar hand gooide ze de pokéball de lucht in. “Cedro, kom er maar uit!” Het ronde voorwerp klapte open, waar een witte straal en een hoop bubbels uit verschenen. Langzaam maar zeker veranderde de witte straal in de welbekende vorm van een Seel, die omringd werd door de bubbels die samen met hem waren verschenen. Chiaki glimlachte licht. Het kopen van seals was toch een goed idee geweest. “Seel!” Tot haar verbazing, ook al liet ze dat niet blijken, leek het erop dat Cedro er wel zin in had. Of misschien had hij gewoon zin in een snack. De brunette besloot er niet langer over te peinzen en ging meteen in actie over. “Begin maar met je Icy Wind!” De witte pokémon kwam langzaam in beweging en liet een ijskoude windvlaag uit zijn mond verschijnen, die de eerder genoemde bubbels in een draaikolk rond liet tollen. Het had lang geduurd om dit onder de knie te krijgen, maar uiteindelijk had hij de strategie hierachter begrepen en het leek tot nu toe nog goed te gaan ook.

Opgelucht was ze echter nog niet, want ze waren nog lang niet klaar. Chiaki wachtte nog even voordat ze hem de volgende aanval opdroeg. “Goed. Doe nu je Ice Shard!” Het probleem met deze aanval was het feit dat Cedro hem niet helemaal onder de knie had. Hij leerde het eigenlijk pas op het laatste moment en zijn trainer was zo blij geweest met de vordering, dat ze het zonder blikken of blozen aan haar performance wilde toevoegen. Nu, echter, voelde ze het gewicht van dit probleem, maar haar Seel liet zich van zijn beste kant zien en ging van Icy Wind over naar Ice Shard. Ook deze stukken ijs tolden op dezelfde manier rond, terwijl ze zich bij de bubbels voegden om een mooi beeld te vormen. De brunette balde haar handen tot vuisten en glimlachte trots. Alles ging tot nu toe perfect! Het ging zelfs nog beter dan ze gehoopt had. Ze had er alle vertrouwen in dat haar pokémon dit tot een goed einde wist te brengen. “Je weet wat je moet doen! Headbutt!” Cedro sloot zijn mond en bleef enkele tellen stil staan. In de tussentijd werd het tollende effect teniet gedaan. De bubbels bleven nog in de lucht, maar de stukken ijs waren overduidelijk te zwaar om te blijven hangen en vielen dus naar beneden. De Seel zette een hoger tempo in, iets wat ongebruikelijk was, dat moest zelfs zijn trainer toegeven, en gaf de verschillende stukken ijs een flinke kopstoot. In het begin leek het waarschijnlijk willekeurig te gaan, maar dit was absoluut niet waar. Er vormde zich duidelijk een patroon uit de Ice Shards die contact maakten met de grond na de aanval. Cedro liet het laatste stuk gewoon op de grond vallen en keek tevreden het publiek in. Het hoofd van een Seel had zich gevormd op de vloer en dat was zijn werk. Chiaki moest toegeven dat het niet geheel leek, maar de pokémon was erin te herkennen en dat was voldoende. Net op dat moment spatten de bubbels uit elkaar, wat een beter effect scheen te geven. Trots en voldaan gingen zowel Coördinator als pokémon naast elkaar staan, maakten een buiging en verlieten toen het podium. “Dat lekkers heb je dubbel en dwars verdiend,” grijnsde het meisje naar haar pokémon, die haar beantwoordde met eenzelfde grijns en het geknor van zijn maag.

•Viridi•
Ze had zo haar twijfels over Toboe, maar had hem toch opgegeven voor haar eerste contest. Waarom? Ze had het beloofd en ze brak nooit een belofte. Toboe mocht dan wel een Weedle zijn, maar hij bleef een Green! Een teamlid van de oppermachtige Viridi Green! Ze grijnsde en stapte de contesthal binnen. Er waren vele gezichten. Gespannen, opgeluchte en nog zo veel meer. Het maakte haar opgewonden. Met een fiere blik keek ze rond en zorgde ze ervoor dat een paar mensen gespannen naar de grond keken. Ze wandelde rustig verder en ging naar het gedeelte waar de coördinators zich klaarmaakten voor hun optreden. Ze was één van de eerste die toekwam en keek rustig rond. Toen verscheen een bekend gezicht op het scherm. Yume, het meisje met de Vulpix, Eevee en Spearow. Ze wandelde wat dichter naar het scherm toe toen ze zag dat het meisje haar Spearow had gebruikt. “Interessant,” mompelde ze. Het ging echter goed en de vogel leek geen enkele moeite te hebben met het vliegen en was ook minder uitgeput. Ze bleef even kijken en zag hoe Yume met perfectie haar ronde beëindigde. ‘Niet slecht,’ dacht ze. Daarna kwam een meisje met een Clefairy en Viridi vond het maar een klef optreden en stond op. Ze had een aanvraag voor palen gedaan. Toboe mocht dan wel niet mooi zijn, maar ze had een geweldig idee gekregen die ze samen met haar ‘Stringelen’ kon doen. Stringelen was een soort combinatie met String Shot van de ene naar de andere paal slingeren, net als een aap. Het zag er erg leuk uit en het was nog eens makkelijk uit te voeren, moet Toboe. De Weedle was helemaal door het dolle heen gegaan toen hij te horen kreeg dat hij samen met haar, haar eerste contest mocht doen. Maar het meisje had al haar vertrouwen en tijd in de Pokémon gestoken, dus moest het wel goed gaan. Natuurlijk ging alles goed bij haar, meestal toch…

Ze haalde nog snel een borstel door haar haar en keek daarna naar de pokébal van Toboe. Het meisje voor haar kwam uit de zaal, het was haar beurt. Ze haalde diep adem, natuurlijk zou ze winnen, maar je wist nooit natuurlijk. Als er iets fout ging was het Toboe’s schuld hoor, zij gaf enkel de opdrachten en hij kon het. Ze wandelde rustig verder, denkend –en wetend- dat er niks fout ging lopen. Toen verblindde een wit licht haar en even begon ze te vloeken. “Wat voor dingen zijn dit, echt ik kan zo niet optreden!” gilde ze. En toen verdwenen de bollen, maar ze zag nog vlekken. Ze schudde even haar hoofd, maar toen ze het gejuich hoorde, stormde ze naar voren en hield ze elegant haar hand in de lucht, in haar handpalm lag de bal van Toboe. Ze wachtte even, liet haar hand zakken en net opdat moment kwamen er palen uit de grond. Eén grote in het midden en meerdere verspreid, grote en kleine. Ze toverde haar beste glimlach tevoorschijn en gooide de bal van Toboe de lucht in. “Toboe, we gaan ervoor,” De bal sprong open en daaruit schoten verscheidene witte stralen naar de grond. Voor haar vormde de Weedle zich. Hij begon opgetogen te lachen en te gieren en even moest Viridi haar inhouden. Niet lachen, niet roepen, niet lachen, niet roepen, niet… En zo bleef de opdracht zich herhalen. Maar goed, ze moest beginnen. “Toboe, ga maar wat gaan spelen met je String Shot!” zei ze. Toboe sprong op, schoot een fijn draadje naar de grote paal en begon er rond te slingeren. “Los!” De Weedle loste en werd naar de dichtstbijzijnde paal geschoten. “Salto, String Shot naar de grote daar!” Ze wees naar een grote paal recht achter de paal waar hij normaal zou landen. Hij begon te gieren en deed een salto, raakte bijna de paal, maar vloog weer door de lucht. “Cirkel rond, slingeren, trucjes!” riep ze hem toe. Hij begon te slingeren rond de paal en loste toen en opnieuw schoot hij een draadje naar de volgende paal. Hij draaide er weer rond, loste en maakte een salto, schoot een draadje naar de volgende paal en deze keer loste hij meteen. Vlak voordat hij de grond raakt, schoot hij een draadje naar de volgende paal. Hij schoot omhoog, gierde het uit en loste. Nu vloog hij! Hij maakte een salto, hield trots zijn kopje omhoog en begon wat te wiebelen en te kronkelen. Hij daalde weer, schoot een draadje naar de paal voor hem en zweefde weer vlak over de grond. Hij vond het zo grappig en leuk dat Viridi af en toe moest lachen om hem. Nadat hij de cirkel rond had gemaakt, dus na een stuk of 6 palen, schoot hij een draadje naar de middelste. “Versier dat met Poison Sting,” vervolgde ze. De Weedle begon rond de paal te draaien en begon overal paarse stokjes te schieten. Het zag er ongeordend uit, maar als je goed keek leek het van voor een driehoek te zijn.

Hij loste, schoot naar voren en lande op een paal. Nu schoot hij een straal naar het plafond en schoot omhoog. “Toboe, vastbinden,” zei ze zachtjes. Hij knikt, begon heen en weer te schommelen en begon nu boven de palen te slingeren. Hij greep voorzichtig de draadjes en nam ze bij zich. Hij staarde ernaar en knikte toen naar Viridi, nu werd het moeilijk. “Oké, Toboe, klimmen maar!” Maar de draden waren altijd een probleem. Ze begon zenuwachtig op haar lip te kauwen. Toboe draaide zich om en… Nam hij dat nu in zijn mond? Hé, dat was nog een idee! ‘Slimme Pokémon!’ dacht Viridi trots. De Weedle klauterde naar boven, tot aan het plafond en ging daar ondersteboven boven de middelste paal hangen. Vluchtig draaide hij de draadjes tot een bal en liet hij hem vallen. Hij schoot een paarse stekel naar de bal en die kreeg een paarse kleur. “Nu!” riep Viridi uit. Hij liet zich vallen, schoot op elke paal een stekel en schoot daarna een String Shot naar het plafond, direct gevolgd door één naar de bal. De bal bleef net boven de middelste paal hangen en Toboe bungelde er maar een meter boven. Ze zuchtte opgelucht. Voor haar zag ze dat ze de paarse stekels mooi glansden in de palen, de bal was mooi paars en glansde een beetje. Maar vooral de voorkant van de middelste paal was belangrijk. Na lang oefenen hadden ze de kunst van het tekenen onder de knie gekregen en daar gloeide een paarse Weedle. Het was niet zo mooi, maar het was een Weedle, een hele worm om precies te zijn. Viridi keek tevreden naar haar werk, knikte naar Toboe en die liet zich vallen. De bal landde op de paal en daarop landde Toboe. Hij balanceerde erop en maakte een buiging voor het publiek. Viridi deed hetzelfde, en ze waren net optijd ook! Want de paarse stekels werden alweer wit en de palen kregen een groene kleur. Toboe schoot een String Shot naar de paal die het dichst bij Viridi was. Hij loste wel meteen en rolde verder over de grond. Hij kwam recht onder Viridi terecht, die hem met een berde glimlach ontving. “Dat was prachtig, mijn kleine Taboe,” grijnsde ze. Hij lachte haar toe en Viridi bukte om hem op te pakken. Ze draaide haar om, hoorde nog wat gejuich, maar vergde er weinig aandacht aan. Ze was trots op Toboe, ookal was het niet zo speciaal.

Nerveus streek Kasumi over haar jurkje. Het was een simpel, wit jurkje met een V-hals en uitwaaierende rok. Haar blik was op het tv scherm gericht dat in de wachtkamer hing. Eén voor één kwamen de deelnemers op en gaven alles wat ze hadden. Chiaki en Sora kende ze van de vorige wedstrijd in Cerulean en ook nu waren de twee coördinatoren duidelijk aanwezig. De Clefairy van Sora maakte er werkelijk een feest van en Metronome was werkelijk een gok om te gebruiken. Kasumi zou het zelf niet durven. Chiaki’s Seel had een ijzig goed optreden, ijs en water zag er al snel spectaculair uit. Nerveus keek Kasumi naar de Pokéball in haar handen. Was het echt wel zo slim geweest om Miyu te gebruiken voordat ze geëvolueerd was? Shui was veel beter getraind… Ze zuchtte. Het kon best zijn dat ze haar eigen glazen ingooide door de Caterpie te gebruiken. Haar blik ging weer naar het scherm en tot haar stomme verbazing zag ze een meisje op het podium met een… Weedle.  Een Weedle! Wauw, ze was dus niet de enige met een kleine Bugpokémon. Met open mond keek ze naar de capriolen van de Weedle. Hij leek Tarzan wel! Hoe langer ze naar het optreden keek, hoe nerveuzer ze werd. O jee.. Zou haar routine niet teveel op die van Viridi lijken? Erg veel kon je nu eenmaal niet met Tackle en Stringshot…
 
Goed, het was haar beurt. Trillend van de zenuwen liep Kasumi naar het podium. Ze wachtte achter het gordijn tot haar naam werd omgeroepen. Toen probeerde ze een glimlach tevoorschijn te toveren en stapte het podium op. Het meisje gooide Miyu’s Pokeball omhoog. Deze opende en liet een wolk van witte en paarse glitters los. De Caterpie verscheen in de lucht, maakte een salto en lande op haar kleine pootjes. Miyu richtte zich op en… Bevroor. Kasumi kreunde zachtjes. O nee. Ze had er helemaal niet aan gedacht dat Miyu ontzettend verlegen was. Podiumvrees was echter het laatste waar ze bij stil had gestaan. “Miyu, kom op. Je kan het. We hebben dit al zo vaak gedaan. Vergeet de mensen,” sprak Kasumi op haar Pokémon in, waarbij ze haar uiterste best deed om haar stem niet teveel te verheffen. Straks hoorde de jury haar! Miyu slikte zichbaar en draaide zich krampachtig naar haar trainer. “Goed zo Miyu,” prijs Kasumi haar. Het blauwharige meisje pakte het tasje dat ze bij zich had en pakte er een klein zakje uit. Er zat een glinsterend paars poeder in. “Kom, we moeten voortmaken,” zei ze resoluut. Miyu knikte.
 
Kasumi schudde de inhoud van het zakje op haar hand. “Miyu, String Shot!” riep ze, terwijl ze het poeder omhoog gooide. De Caterpie aarzelde even, maar schoot toen een breed web af. Het plakkerige, witte goedje ving het paarse poeder op en hechte zich aan een paal op het podium. Miyu pakte het uiteinde in haar pootjes, terwijl Kasumi snel het volgende zak op haar hand leegde en omhoog gooi. Miyu schoot opnieuw een breed web af, wat zich aan de paal aan de andere kan van het podium hechte. Behendig  begon de Caterpie de uiteinden van de webben bij elkaar te pakken, zodat de webben strakker begonnen te staan en Miyu door de kracht ervan van de grond werd getild. Nu gooide Kasumi blauw poeder omhoog en schoot Miyu brede webben af naar de linker en rechter onderhoek van de palen. Voor de oplettende mensen was het al duidelijk dat ze een vlinder vorm hadden gecreëerd, met twee grote, paarse vleugels boven en iets kleinere blauwe vleugels onder. Miyu sprong weer naar beneden en nam een beetje afstand van het vleugelweb. Kasumi gooide telkens verschillende kleuren poeder omhoog, wat Miyu aan het web bevestigde door afwisselend bolletjes of korte strengen web af te schieten. Zo versierden ze de vleugels, er op lettend dat de vleugels het perfecte spiegelbeeld van elkaar waren. Hoewel niet alles even recht was en niet elk stukje web even veel poeder had, zag het geheel er behoorlijk mooi uit.
 
Kasumi glunderde. Haar witte jurkje zat onder de gekleurde vegen en glitters, maar dat deed er niet toe. Het ging erom dat Miyu moest schitteren. Hun kunstwerk was af, dus werd het tijd voor de finale. “Miyu, String Tackle!” riep het meisje naar haar Pokémon. Miyu schoot een tunnelvormig web af richting het center de vlinder, zette zich af en spurtte met een Tackle door de tunnel heen. Het laatste stukje moes t ze springen, maar toen lande de Caterpie keurig op de verbindingspunten. De kleine Pokémon richtte zich trots op, Kasumi draaide zich naar het publiek met geheven armen. Het was gelukt! Het was ontzettend lastig geweest om een performance te bedenken met alleen String Shot en Tackle, maar het was wel mooi gelukt! Het meisje draaide zich glunderend om naar Miyu om haar uit het web te halen, maar de Caterpie had geen oog voor haar. Sterker nog, er gebeurde iets vreemds…
 
Het hele web begon wit te gloeien. De vleugels raakten los van de pilaren en begonnen zich om Miyu heen te vouwen. Kasumi slaakte een kreetje van schrik. Wat was er aan de hand?!  De Caterpie zat met gesloten ogen op het midden van het web, totdat de vleugels zich helemaal om haar heen hadden gevouwen. Het gloeien nam langzaam af en daar in de lucht bevond zich een.. Metapod. Miyu was geëvolueerd! Hoewel Kasumi zich bijna in een shock bevond, zetten haar benen zich vlug in beweging toen de Pokémon naar beneden begon te vallen. Onhandig en met een luide ‘oef!’ ving Kasumi haar zojuist geëvolueerde Metapod op. “Miyu, wat geweldig!” zei ze bijna huilend. Dit was de eerste keer dat ze een evolutie van zo dichtbij had gezien en het was ook nog eens haar eigen Pokémon! Toen bedacht ze zich dat ze zich nog altijd op het podium bevond, dus boog ze naar het publiek en snelde snel naar de coulissen. Het kon haar niet eens meer schelen of ze won of niet. Miyu was een Metapod!
 

OOC: Evolutie met toestemming.

Omdat Leah helaas niet meer beschikbaar was als jurylid, hebben Robin, Lianne en ik de beoordelingen gedaan. Het oranje gedeelte is door Robin (Mitsu) gedaan, het blauwe gedeelte door Lianne (Cynthia) en het rode gedeelte door mij (Brendon).

Yume Yukusai:
Wat me erg opviel aan jouw post was de keuze van de pokémon. Niet veel mensen zouden voor een vliegsoort zijn gegaan tijdens een performance, voornamelijk omdat een combinatie hiervoor verzinnen erg moeilijk is. Daarom vond ik je post nog wel origineel (ook al heb ik het gevoel dat er nog iets miste), maar vanwege een aantal grammaticale fouten gaat je punt wel omlaag.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 3
Schrijfstijl: 3
Verzorging: 3
Eindcijfer: 6,5

Sora Takahashi:
Qua inhoud is jouw post zeer goed verzorgd. Ik heb niet echt een grammaticale fout kunnen opmerken. Ook het gebruik van combinaties vond ik goed gedaan, maar het geluk van de juiste aanval krijgen met Metronome is wel erg klein, dus dat vond ik een beetje de Mary Sue kant opgaan.
Originaliteit: 3
Gebruik van combinaties: 3
Schrijfstijl: 4
Verzorging: 5
Eindcijfer: 7,5

Chiaki Tsuda:
Originaliteit: 5
Gebruik van combinaties: 5
Schrijfstijl: 5
Verzorging: 5
Eindcijfer: 10

Viridi Green:
Je gebruik van combinaties is zeer origineel, maar ik zie heel veel grammaticale fouten in je post, dus dat worden minpuntjes bij de verzorging. Hoewel ik je post met plezier las, lijkt het me handiger om de volgende keer je post nog eens na te lezen voor je hem plaatst.
Originaliteit: 5
Gebruik van combinaties: 4
Schrijfstijl: 3
Verzorging: 2
Eindcijfer: 7

Kasumi Ashari:
Ook jouw post vond ik zeer origineel en het las lekker. Hier en daar wat foutjes in je zinnen en niet echt veel gebruik van combinaties (hoewel dat begrijpelijk is), maar voor de rest is er niks mis met je post.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 2
Schrijfstijl: 4
Verzorging: 4
Eindcijfer: 7

Mark Evans:
Persoonlijk vind ik je post goed omdat je het karakter van Mark en zijn pokémon goed naar voren weet te brengen. Hoewel het gebruik van de combinaties niet zozeer origineel is en je post nog altijd wat fouten bevat, vond ik het een mooie post om te lezen.
Originaliteit: 3
Gebruik van combinaties: 4
Schrijfstijl: 3
Verzorging: 3
Eindcijfer: 6,5

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~
 
Yume Yukusai:
Leuk bedacht om de vlieghoogte aan te geven met codes. Dit maakt je post soms wel wat moeilijk te volgen. Ik snap dat de combinaties lastig te beschrijven waren, maar ik had veel moeite om het voor me te zien. Het achtje draaiden met Pursuit vond ik wel erg leuk bedacht. Hier en daar mis ik komma’s en lopen zinnen niet helemaal lekker. Ik denk dat het loont om je posts even na te lezen.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 3
Schrijfstijl: 3
Verzorging: 3
Eindcijfer: 6,5

Sora Takahashi:
De visualisatie van Sing in combinatie met Encore vond ik erg leuk, maar dat is ook eigenlijk de enige combinatie die je gebruikt. Het feit dat Metronome precies doet waar ze op had gehoopt had vind ik een beetje jammer. Misschien had je beter niet zo duidelijk aan kunnen geven dat ze precies die aanval wilde of juist een totaal andere aanval moeten gebruiken. Je post is kwalitatief verder prima.
Originaliteit: 2
Gebruik van combinaties: 2
Schrijfstijl: 5
Verzorging: 5
Eindcijfer: 7

Chiaki Tsuda:
De post was zeer prettig om te lezen en ik heb er ook om moeten lachen. Er is geen grammaticaal foutje te ontdekken, wat het lezen erg prettig maakt. De combinatie is leuk, goed dat je ervoor kiest om niet twee, maar drie aanvallen te combineren. Het laatste stukje snapte ik niet helemaal, zie niet echt voor me hoe hij dat maken van een Seel hoofd voor elkaar had moeten krijgen.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 3
Schrijfstijl: 5
Verzorging: 5
Eindcijfer: 8,5

Viridi Green:
In het begin lijkt je optreden nogal random, omdat Viridi Toboe zegt te gaan spelen. Het feit dat er toch wat geordends uit komt vind ik nogal toevallig. Verder vond ik het wat lastig om voor me te zien hoe de Weedle werd gecreëerd. Wel heb je naar mijn idee het meeste eruit gehaald, terwijl een Weedle maar zo weinig aanvallen heeft.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 4
Schrijfstijl: 4
Verzorging: 4
Eindcijfer: 8

Kasumi Ashiri
Originaliteit: 5
Gebruik van combinaties: 5
Schrijfstijl: 5
Verzorging: 4,5
Eindcijfer: 9,75

Mark Evans:
Ik vond het een plezierige post om te lezen. De band tussen Mark en zijn Pokémon en het wederzijdse vertrouwen komt goed naar voren. De combinaties zijn leuk en er wordt spanning opgebouwd doordat Zoey de eerste combinatie een aantal keer herhaald. Wel nog af en toe wat typfoutjes en vergeven hoofdletters, maar niks ernstigs.
Originaliteit: 4
Gebruik van combinaties: 3
Schrijfstijl: 4
Verzorging: 3
Eindcijfer: 7