Ze had geen idee waar ze beland was, maar er was leven en dat was al een hele opluchting. Na haar gevecht tegen die weirdo´s in die grote stad, hadden diezelfde weirdo´s haar naar het noordwesten gestuurd (dat hadden ze althans gezegd terwijl ze een richting aanwezen, maar ze waren toen in het gebouw geweest en toen Jasmine na een lange, lange doolhofachtige tocht eindelijk de buitenlucht weer had kunnen opsnuiven, had ze niet meer geweten welke kant de mannen op hadden gewezen en dus was ze maar een pad ingelopen dat er wel... veilig uit had gezien), waar ze “een gym van haar eigen niveau” zou tegenkomen. Iets met rotsen. Of stenen. Of aarde. Jasmine had werkelijk geen idee meer wat de twee gezegd hadden, maar het boeite haar ook niet zoveel. De enige reden dat ze verloren had, was omdat de spelregels niet aan haar uitgelegd waren. En er bovendien was valsgespeeld. Elke volgende zogenaamde “Gymleider” die ze zou tegenkomen zou ze eigenhandig... nee... door Ali Baba de nek om laten draaien. En dan niet vergeten dat badge ding mee te graaien, die schenen belangrijk te zijn.

Enfin, nu was ze dus weer op de bewoonde wereld beland, maar iets zei haar dat ze hier geen steen, aarde of rots-gym zou vinden. Veel te veel water. Zou het hier altijd zo nat zijn? En al die tribunes. Goh... wat een drukte. Jasmine bleef staan bij een pamflet op een muur. Whirling Waterpool Day... ah... ha... Het zei Jasmine niets, maar toen ze weer verder wilde lopen viel haar oog op een stuk tekst. Ringsteken... Op een lapras... Prijzen... Prijzen... Snoep... Jasmines maag rommelde. Snoep... Snoep... galmde het hypnotiserend door haar hoofd.

‘Hé! Meisje!’ werd er plots geroepen. Jasmine negeerde het, totdat er aan haar arm getrokken werd. ‘Er zijn geen graspokémon toegestaan op het festivalterrein, jongedame,’ deelde een man haar mee. Jasmines bleek gleed naar beneden, waar Ali Baba aan haar voeten zat. ‘Oh,’ zei ze liefjes. ‘Is dat een graspokémon.’ Ze haalde haar pokéball tevoorschijn en riep Ali Baba terug. Vaag kon ze zich herinneren dat haar verteld was dat Ali Baba een graspokémon was, maar die informatie had haar toen te onbelangrijk geleken om te onthouden. Blijkbaar deed het er wel toe. ‘Zeg, weet jij waar ik me in kan schrijven voor dat ringsteken?’ vroeg Jasmine aan de man, die net verder had willen lopen. ‘Op die... eh...’ Jasmine keek vluchtig om naar wat er gestaan had. ‘...Lapras.’ De man keek haar aan alsof ze gek was – vreemd genoeg deden mensen dat wel vaker, Jasmine vroeg zich af of dat een soort rage was – en wees haar toen de weg. Zonder de man te bedanken haastte Jasmine zich naar de plek van inschrijving. Een zak snoep ging er altijd wel in. En die knuffel? Ach, die kon ze altijd nog doorverkopen.

Enkele ogenblikken later had Jasmine zich ingeschreven voor het ringsteken. Als eerste. De man achter het tafeltje had haar een enthousiasteling genoemd en Jasmine had dat beaamd, hoewel ze niet zeker wist of het een compliment of een belediging was geweest. Ach, het deed er ook niet toe. Over niet al te lange tijd zou zij haar zak snoep hebben. Nam trouwens niet weg dat ze nu al honger had en ze dus even snel langs een kraam met etenswaar opliep, waar ze overheerlijk Krabbietjes op stokjes naar binnen werkte. Jam, dat ging erin!

Even later stond Jasmine aan de rand van het water. Het vet van de Krabbietjes zat nog aan haar vingers en tussen haar tanden zat nog vlees, maar ze was op tijd en dat was al heel wat. Ach, we hoeven inmiddels natuurlijk al niet meer te vermelden dat Jasmine meer dan eens verdwaald was geraakt tijdens haar zoektocht naar het juiste bad. Toen ze daar was aangekomen, was ze overigens wel even geschrokken. Wat voor monster lag daar in het water? Bleek weggetrokken had ze om zich heen gekeken. Waarom deed niemand iets? Er waren zoveel ordehandhavers, die konden dat ding toch wel even uit het water vissen? Dan kon zij tenminste veilig het water in om te gaan ringsteken. Maar toen ze er naar had gevraagd had ze als antwoord gekregen dat ze op dat ding moest gaan staan tijdens het ringsteken. Stik.

Jasmine had weg willen rennen – zó veel had ze nou ook weer niet over voor een zak snoep – maar haar eergevoel had haar gezegd dat ze moest blijven. Kom op zeg, een halve minuut op dat wezen, ze zou alle ringen doorsteken en dan die zak snoep claimen. Maar elke blik op het blauwe beest in het water deed haar weer huiveren. Hij was zo ... groot. Met die gedachte liep Jasmine naar het beest – het heette Lapras, herinnerde ze zich, wat ze vond klinken als iets eetbaars. Wie weet, misschien zou ze het ook wel opeten, als het haar het water in gooide. Ja, die bedreiging zou ze eerst maar eens moeten uiten, voordat ze op dat grote, grijze schild stapte. En dat deed ze. ‘Kijk uit hoor,’ zei ze met een van haar beste boze blikken. ‘Als je me in het water gooit hang ik je aan het spit.’ Niet dat ze wist hoe ze een fatsoenlijk spit in elkaar moest zetten, maar goed, als de dreiging maar over kwam.

Jasmine stapte wat aarzelend op de Lapras. Ze klampte zich zo hard vast aan diens stekels, dat haar knokkels er wit van werden. ‘Pas op, he,’ zei ze nogmaals. ‘Als je me opeet rijg ik je aan het spit.’ Toen klonk het startsein. Althans, Jasmine ging er van uit dat het een startsein was, want de Lapras begon te bewegen. Goed, alles wat ze nu hoefde te doen was overeind blijven staan en met haar lans... ‘WACHT!’ gilde ze. ‘LANS! LANS!’ Het was misschien niet het meest duidelijke verzoek dat ooit was uitgesproken, maar het werd begrepen door de mensen langs de rand en ook door de Lapras en daar ging het om. Lapras stopte met zwemmen en een vrouw aan de rand van het water gooide een lans naar Jasmine toe. Die wist ze op bewonderenswaardige wijze te vangen. Verhip! Ze had een talent!

Met de lans in haar linkerhand en haar rechterhand om een stekel heen geklemd, keek Jasmine het bad rond. Zes ringen. Dit werd een eitje. Ze haalde uit naar de eerste, maar verloor direct haar evenwicht. Pfiew, het had weinig gescheeld of ze was in het water beland, maar gelukkig had ze zich op tijd vast kunnen klampen aan één van Lapras’ oren. Of wat het dan ook waren. Het beest leek het niet erg te vinden en dus hield Jasmine nog even zo vast. Als ze nu haar lans uitstak, had ze de ring alsnog te pakken. En ja hoor, het lukte! ‘YEEEEEEAAAH!’ schreeuwde Jasmine uit, alsof ze zojuist te horen had gekregen dat ze koningin van Kanto was geworden. Ze was één stap dichter bij haar zak met snoep.

Nog een tweede ring wist ze te pakken, en een derde. Woohoo! Ze was op dreef! Als dat beste-Pokémon-trainer-idee niet zou werken (wat ze zich niet kon voorstellen), dan kon ze altijd nog professioneel ringsteker worden. Wat was ze hier goed in zeg! Daar, ring vier kwam eraan. In opperste concentratie gleden Lapras en Jasmine naar de volgende ring toe. Ze waren een team, ze waren één. Jasmine voelde wat Lapras voelde en Lapras voelde wat – wat!? Wat voor creepy gedachten waren dat? Jasmine was er zo van geschrokken, dat ze plompt op haar achterste viel en de vierde ring spottend aan haar voorbij ging. Vervloekt nog aan toe, nu had ze een ring gemist!

Dit maakte Jasmine zo kwaad, dat ze even de tijd nodig had om weer bij zinnen te komen. Woest krabbelde ze overeind en in die blinde woede stak ze haar lans door een vijfde ring heen. Ze was er niets eens blij mee. En wie kreeg de schuld van het missen van die vierde ring? Juist ja, Lapras. Als dat beest er niet voor zou zorgen dat ze de zesde ring zou halen, zou ze daad bij woord voegen en een vuurtje maken. Bah, haar hele humeur was verpest. Daar, daar was de zesde en laatste ring... Voor Lapras was het nu op leven op dood, voor Jasmine was het ... eh... ook op leven en dood. En een zak snoep. Ze stak, kneep haar ogen dicht van de spanning, opende ze weer en zag hoe de lans door de ring heen was gegaan. Wel heb je ooit, ze was echt een genie! Ze lachte zelfvoldaan. Misschien Lapras had geluk, als vijf ringen genoeg was om die zak snoep te winnen hoefde ze niet aan het spit. En ach... misschien was een Lapras toch ook een beetje te groot om in je eentje op te eten...

Karin keek uit over het festival terrein. Het was er gezellig druk, een mengelmoes van mensen en waterpokémon. Haar eigen Pokémon zaten hun hun balls, geen van hun was een watertype. Noch een grastype. Noch een elektrisch type. Karin zuchtte. Hoe lang had ze het Gymgevecht met Cynthia al uitgesteld? Okee, toegegeven, ze had eerst wat persoonlijke insues gehad, maar toch. Ze was de afgelopen weken thuis geweest op Cinnabar Island, maar of ze nou zoveel gedaan had.. Een beetje getraind, maar ze had nog altijd het idee dat ze er niet klaar voor was. Haar ogen gleden naar het grote gebouw, de Watergym. Ze was er nu, maar wel om andere redenen. Daarover gesproken.. Het meisje wierp een blik op haar Pokéwatch. Jep, het was tijd om te gaan. Karin stond op en liep naar de Gym toe. Ze volgde de stroom van mensen die naar het zwembad toestroomden waar ook de watershows waren geweest. Dit keer zouden echter niet haar Pokémon ten strijde trekken, maar zijzelf.

Karin wurmde zich door de menigte en stond uiteindelijk aan de rand van het bad. Daar stapte net een bruinharig meisje op de rug van de Lapras. Of beter gezegd, klauterde. Vol belangstelling volgde Karin de pogingen van het meisje. Vijf ringen! Wauw, dat was behoorlijk goed. Jammer dat ze was gevallen. De Lapras meerde weer aan en het moesje voor haar stapte af. Karin liep naar voren en legde haar hand op de nek van de Lapras. “Hoe heet ze?” vroeg ze aan de medewerker die het ringsteken begeleidde. “Denise,” antwoorde deze. Karin glimlachte. “Nou Denise, laat me niet vallen okee?” Na die woorden klom het rozeharige meisje op de rug van de Pokémon. Ze plantte haar voeten stevig nee, greep de voorste stekel van het schild goed vast en nam de lans aan van de medewerker. “Okee, ben er klaar voor!”

Het startschot klonk en Denise voer weg. Karin wiebelde even, verrast door het plotselinge vertrek, maar herstelde haar evenwicht al snel. Ze mikte op de ring, gelukkig gingen ze nog niet zo hard. De lans gleed er soepel doorheen en de ring lande rinkelend om de lans. Yeah! Dat was één! Karin was echter zo euforisch dat ze zich te laat concentreerde op de tweede ring en deze dus ook faliekant miste. Nee he! Karin knarste even met haar tanden. Focus! Vrijwel moeiteloos (tenminste, zo leek het) gleed de lans door de derde, vierde en vijfde ring. Karin kon wel juichen! Alleen had Denise nu wat meer snelheid, dus werd het mikken steeds moeilijker. Ze richtte de lans zo goed ze kon op de zesde ring, tikte met de lans tegen de rand van de ring en zag het glimmende ding met een klein plonsje in het bad belanden. Aaw, vier ringen. Dat meisje voor haar had er wel vijf gehad. Helaas, geen reuze Lapras knuffel voor haar..

OOC: Flutpost xD Maar wilde mijn eigen event niet ophouden.

Chiaki had er geen gras over laten groeien en was meteen naar het inschrijfgedeelte van het ringsteken toe gespurt, ook al moest ze af en toe stoppen en achterom kijken om te checken of Cedro er nog wel was. Om de één of andere rede verwachtte ze dat hij ieder moment op de grond ging liggen en meteen in zou doezelen. Het was geen geheim dat hij lui was aangelegd en dat hij heel stiekem, diep van binnen, dacht dat hij een Snorlax was. Helaas voor hem was hij dat niet en had hij dus geen excuus voor zijn gedrag, maar helaas voor Chiaki was dat geen rede om de Seel te beletten van wat hij deed. De brunette kwam al snel aan bij de juiste persoon en schreef zich meteen in voor de wedstrijd, maar kwam tot de ontdekking dat ze niet de eerste was. Twee mensen bleken haar voor te zijn gegaan. Fronsend liep ze naar de waterkant en zag dat de eerste deelneemster zich al in het water bevond. Vrijwel automatisch vouwde ze haar armen over elkaar heen en keek aandachtig naar wat er gebeurde. Haar Seel kwam na een aantal tellen naast haar staan en liet zijn blik over het water heen glijden. Op de één of andere manier leek hij toen minder vermoeid uit zijn ogen te kijken. Een kleine glimlach vormde zich om Chiaki’s lippen toen ze dit zag, realiserend dat hij zich waarschijnlijk meer thuis voelde in het water dan op het land. Misschien was hij zelfs minder lui in het water. Ze zuchtte en richtte haar blik toen op de tweede deelneemster die nu op de Lapras stapte, proberend haar dromen van zich af te duwen. Dat was het enige wat ze kon doen aan haar team. Dromen en hopen. Helaas waren dromen niet echt en hoop was evenmin iets waar ze wat mee kon.

Uit het geroezemoes in haar buurt kon ze horen dat het meisje dat als eerste ging wel vijf van de zes ringen had gestoken. Verscheidene waren hier verbaasd over, anderen waren juist enthousiast. Chiaki beet voor een moment op haar onderlip. Kon ze daar wel overheen komen? Als ze wilde winnen, zou ze minstens vijf ringen moeten steken, maar het liefst dan ook allemaal. Dan was haar winst zeker, toch? Beseffend dat ze teveel nadacht, schudde ze lichtjes haar hoofd. Het ging haar helemaal niet eens om het winnen. Ze wilde eigenlijk meedoen voor de lol en om zichzelf te testen. Waarom zou ze zich zorgen maken over de winst en de prijzen? Als ze zich daar druk om ging maken, waar was dan het plezier heen? Op dat moment leek de tweede deelneemster voor de laatste ring te gaan. Ook zij had een hoog aantal ringen gestoken en bij haar spande het er nu om of ze gelijkspel kon maken of niet. Chiaki kon haar ogen niet wegslaan van de laatste poging van het meisje, maar helaas voor haar verging haar kans op de prijzen toen de laatste ring met een zachte plons in het water belandde. De brunette fronste licht. Wat moest dat een rotgevoel geven als je zo dichtbij was, maar niet dichtbij genoeg. Aan de andere kant moest ze blij zijn dat het meisje niet een nieuw record had neergezet of gelijkspel had gemaakt. Op deze manier had ze nog wel een kans, toch?

Wetend dat zij nu aan de beurt was, stapte ze op de Lapras af. Cedro volgde haar gehoorzaam, iets wat haar stiekem erg verbaasde. “Jij blijft hier, oké? Nergens heen gaan. Voor mij part val je hier in slaap en steun je me niet,” sprak ze de Seel streng toe. De witte pokémon knikte en Chiaki richtte haar volledige aandacht op de Lapras. Zonder enige moeite klauterde ze op diens rug en gaf aan dat ze er klaar voor was. Soms had een wilde jeugd vol boom klimmen en andere gevaarlijke spelletjes zo zijn voordelen. Ze vroeg zich echter wel af of ze haar evenwicht kon behouden, maar dat moest ook niet veel voorstellen voor haar. De brunette nam de lans aan en pakte één van Lapras’ stekels stevig vast. Hoewel ze niet echt aan zichzelf twijfelde, wilde ze toch het zekere voor het onzekere nemen. Als je ervan afviel, was je namelijk af en ze was niet van plan om vroegtijdig op te geven. Het startsein klonk niet lang daarna en de Lapras begon aan haar rondje. Met een klein beetje moeite bleef ze rechtstaan, maar herstelde zich toen zodanig dat ze er helemaal geen moeite meer mee had om haar evenwicht te behouden. De eerste ring kwam toen al snel dichterbij, waarop Chiaki reageerde met het positioneren van haar lans. Als ze de eerste ring niet te pakken kon krijgen, kon ze het winnen wel vergeten. Dat niet alleen, ze zou zich ook nog eens moeten schamen als je het haar vroeg. Het pakken van de eerste ring was daarom ook geen probleem. De tweede ook niet. En de derde ook niet. Een klein grijnsje versierde Chiaki’s gezicht. Dit was zo makkelijk! Die zak snoep en die Laprasknuffel waren van haar!

Vlak voordat ze de vierde ring in haar vizier kreeg, voelde ze opeens een vreemd gevoel in haar maag. Eentje die haar vertelde dat er iets niet goed was. Meteen schoot haar blik naar de kant, waar ze Cedro had achtergelaten. Er was alleen één probleem. Hij was er niet meer. Doordat ze was afgeleid miste ze de vierde ring, maar die informatie ontging haar helemaal. In plaats van zich te concentreren op het krijgen van de ringen, liet ze haar blik over het publiek heen glijden, in de hoop haar Seel te traceren. Die vond ze echter niet. Waarom liet ze hem ook alweer alleen achter? Ze had hem beter kunnen laten terugkeren in zijn pokéball voor het moment. Jammer genoeg had ze daar niet eerder aan gedacht, maar ze had eigenlijk ook niet verwacht dat de pokémon uit z’n eigen in beweging zou komen. De vijfde ring ging aan haar neus voorbij en op dat moment leek ze zich te realiseren dat ze eigenlijk aan een wedstrijd meedeed. De zoetigheid en de knuffel waren blijkbaar niet voor haar weggelegd geweest, maar ze kon nog wel wat eer opdoen door de laatste ring te steken. Cedro kwam zometeen wel. Chiaki vestigde haar aandacht op de laatste ring en hield haar lans in de gewenste positie vast. Helaas voor haar maakte de Lapras een onverwachte beweging, waarbij de brunette bijna van diens rug afviel en haast in het water terechtkwam. Hierdoor miste ze zelfs de laatste ring en keerde ze terug met maar 3 ringen aan haar lans. Tijd om teleurgesteld had ze echter niet, want ze moest op zoek naar haar pokémon. Toen ze echter weer aan land was, stond hij op de plek waar ze hem had achtergelaten. Lichtjes fronsend liep ze naar hem toe en staarde hem droog aan. Was hij daarnet dan helemaal niet weggeweest..? Had ze zich alles verbeeld? Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze had de helft van haar wedstrijd laten schieten vanwege de illusie dat ze haar pokémon kwijt was?

Wat Chiaki echter niet wist, was dat een aantal meter verderop iemand zich afvroeg waar in Arceus’ naam zijn lunch was gebleven.

Sellia

Ze stond even verstijfd toen ze Ashita's grote plan om binnen te komen hoorde. Ze wist dat de Eevee niet de slimste van het nest was, maar dit was gewoon... "Dit is het meest idiote plan ooit." maakt Sellia als commentaar. "Wat?" riep Ashita verontwaardigd. Het plan om haar Vaporeon-masker op te doen die ze gekregen had van een of ander standje en zo binnen te komen op de Whirling Waterpool Day was... op zijn best origineel? "Je mist een klein dingetje in je grote plan." Sellia wees naar Ashita's bruine vacht. "Pfft, heb je ooit een Vaporeon gezien met schubben? Als ik een vacht heb, zouden mijn evoluties dat ook moeten hebben." Sellia rolde met haar ogen, maar wist ook dat de Eevee nog nooit een Vaporeon had gezien. Wel meerdere malen een Jolteon, maar ze wilde niet de discussie aan met Ashita of dat nou een vacht was of vage bliksemstralen aan elkaar gelijmd tot een volledige Jolteon. Wacht, wat? "Als je serieus wilt weten of het werkt, zet dan je masker op, we zijn bijna bij de watergym." zuchtte Sellia. Ashita rende meteen naar Yume toe en trok aan haar tas. Yume ging meteen op haar hurken en hield haar tas open zodat de Eevee het masker eruit kon halen met haar bek. Yume glimlachte, schudde haar hoofd maar deed wel het masker bij Ashita om. Het was een blauw masker met grote gaten waar normaal de ogen van Vaporeon precies in pasten, het was inclusief die grote kraag en bedekte Ashita's hele gezicht. Alleen haar ogen, neus en mond staken nog uit, haar lange puntige oren hield ze naar achteren zodat ze niet opvielen. Sellia kon wel raden wat er door Yume heen ging.

Yume
Alles ging soepeltjes toen ze met z'n vieren: Sellia, Ashita, Shou en zijzelf op weg waren naar de Whirling Waterpool Day. Ze zou ze straks een tijdje in hun pokéballen moeten doen, dus ze mochten nu nog even vrij rondlopen. Toen ze er bijna waren, besloten Sellia en Ashita weer een van hun vage gesprekken te houden, waar ze niets van verstond behalve "Vulpix!" en "Eevee!". Uiteindelijk rukte Ashita aan haar tas, een teken dat ze er iets uit wilde. Dus Yume liet haar tas vallen op de grond en meteen pakte de Eevee het Vaporeon-masker eruit dat ze van een man achter een standje hadden gekregen even verderop. Dat standje maakte reclame voor de Whirling Waterpool Day, vandaar allemaal gratis spulletjes. Ze dacht tenminste dat dat het was, maar misschien was het een standje gespecialiseerd in maskers die dacht publiciteit te krijgen. Haar boeide het niet zo veel. Toen ze bezig was met het masker om Ashita te doen kreeg Yume door wat haar Eevee wilde doen. Wilde ze binnensluipen waar alleen waterpokémon mochten komen? Yume zuchtte terwijl ze opstond, ze wist dat ze de bewaking op haar hielen zou krijgen, maar als ze nu probeerde Ashita in haar pokébal te stoppen, zou ze gewoon al haar pogingen ontwijken. Dus ze besloot de bewaking er iets van te laten zeggen. Met z'n vieren liepen ze toen maar verder,-Ashita met grote stappen, waarschijnlijk voor geloofwaardigheid-, en toen ze net op het terrein stonden was er inderdaad iemand die zei dat er alleen waterpokémon binnen mochten. Yume glimlachte en keerde Sellia en Shou zonder moeite terug, maar toen ze bezig was met Ashita's pokébal te pakken, liep de Eevee door alsof er niets aan de hand was. "Ashita!" riep Yume naar haar Eevee, ze keek vrolijk terug met een sprankel in haar ogen. De bewaker hield een wenkbrauw omhoog. Yume zuchtte, excuseerde zich en rende naar de Eevee toe, pakte zachtjes haar poot vast en keerde haar snel terug. Toen glimlachte ze naar de bewaker of wat hij ook mocht zijn en liep verder.

Al snel zag ze een inschrijvingsbalie met een grote poster: Ringsteken! Ze las de hele poster door totdat ze bij het einde kwam: Win een Lapras-knuffel en een zak snoep. Yume glimlachte, misschien kon ze het goedmaken met Ashita om haar zomaar terug te laten keren door de grote Lapras-knuffel. Wie weet. Ze ging meteen naar de balie en schreef zichzelf in, verrast dat ze als een van de eerste kon. De deelneemster voor haar was nog bezig, dus Yume besloot haar spullen op te bergen zodat ze niet nat werden en hoorde wat mensen praten over vijf ringen. Wacht, er waren zes ringen in totaal, een van de eerste deelnemers had vijf van de zes ringen? Wauw, ze zou een perfecte score moeten hebben. Alleen Yume was niet echt geweldig in op een Lapras staan, laat staan dat ze een lans kon vasthouden. Eigenlijk had ze dat nog nooit gedaan, maar ze wist nu al dat ze er geen natuurtalent in had. Ze keek naar de deelneemster die bezig was op de Lapras. Op een gegeven moment echter leek ze...afgeleid? Het ging vrij goed op het begin maar ze viel zelfs bijna in het water. Waardoor kon ze zo afgeleid zijn geraakt? Yume schudde haar hoofd, ze moest haar neus niet in andermans zaken steken. Uiteindelijk was degene voor haar klaar en die ging meteen naar de plek waar een Seel stond. Was ze daarom ongerust geweest? Ze had er niet op gelet of de Seel daar bleef staan... Ze werd afgeleid door het sein dat zij aan de beurt was.

Met knikkende knieën tegen elkaar aan gebogen stapte ze op de Lapras. Gelukkig was de pokémon vrij groot en ze raakte al erg snel gewend aan het water en golfgevoel. Gelukkig was ze niet zeeziek. Toch durfde ze niet echt te staan, dus ging ze op haar knieën, met haar ene hand de lans vast die ze kreeg,-die vrij zwaar was-, met haar andere hand een stekel van de Lapras haar rug. Hmm... Misschien was dat niet echt de bedoeling. Alleen voordat ze kon gaan staan, ging de Lapras al er vandoor, waardoor Yume instinctief nog steviger aan de stekel vasthield. Ze zag de eerste ring al en probeerde erop te mikken wat vrij moeilijk was omdat ze op haar knieën zat. Ze had de ring nauwelijks met haar lans aangeraakt en miste het ding. Yume snoof, dit gaat niet werken. Op de weg naar de tweede ring zette ze één voet plat op de Lapras en uiteindelijk, terwijl ze langs de tweede ring heen stoven, stond ze stevig, de lans in beide armen, zoals sommigen zeggen: YOLO-mode geactiveerd. Goed, nu concentreren op de ring, dacht Yume, terwijl ze de lans recht vooruit stak, maar er uiteraard voor zorgde dat de Lapras niet door het ding werd geraakt. Hoe ze het deed wist ze niet, maar ze wist wel dat ze de derde ring om de lans heen kreeg. Yume keek blij naar de ring en richtte opnieuw de lans vooruit. De vierde ring gleed op haar lans alsof ze was uitverkoren dit te doen. Ze wist dat ze al twee ringen had gemist en niet de knuffel voor Ashita kon winnen, maar ze zou in ieder geval wel een derde ring krijgen. Ze concentreerde zich op de vijfde ring, stak de lans naar voren, maar er voelde iets niet goed. Even vergat ze dat ze zonder enige steun op een Lapras stond die weet zij veel kilometer per uur ging in een zwembad. Meteen greep ze weer naar een van de stekels, maar miste daardoor de vijfde ring. Oké dan, laatste kans, dacht ze, terwijl zij en Lapras op de laatste ring afstoofden. Op het laatste moment liet ze de stekel los, greep met beide handen de lans en schoof hem door de zesde ring. Meteen daarna verloor ze haar evenwicht, viel naar achteren maar werd gered van het water door een van Lapras' achterste stekels die trouwens vrij pijn deden toen ze daar voluit tegenaan knalde met haar achterhoofd. Toen ze van de Lapras afkwam, voelde ze zich een beetje duizelig, maar ze weigerde alle hulp terwijl ze weer haar spullen ging ophalen. Toen ze haar spullen had en Ashita's pokébal zorgvuldig bekeek, besefte ze dat ze ook gewoon leuke spulletjes kon kopen op de Chansey Fair, zonder dat het zoveel pijn deed. Ze wreef over haar achterhoofd, toch wel trots dat ze drie ringen had gestoken en ging maar naar de Chansey Fair voor wat spulletjes.

Sora was op de terugweg van Pewter City geweest toen ze een informatiebord was gepasseerd. Haar ogen waren over het bord gegleden, op zoek naar een eventuele interessante mededeling. Dit was het moment waarop haar oog viel op een grote, vrolijke poster over de Whirling Waterpool day. De Watergym in Cerulean organiseerde een festival in het teken van Waterpokémon! Hoewel er alleen maar Waterpokémon op het terrein mochten komen en Sora die niet bezat, had ze toch besloten om heen te gaan. Wie weet deed ze nog ideeën op voor het vangen van een leuke Waterpokémon voor haar volgende contest. Vrolijk was het meisje doorgereisd naar Cerulean en kwam netjes op de dag van het evenement aan. Zodra ze in de buurt van het terrein kwam, kwam er een man naar haar toe die vertelde dat ze haar Bulbasaur en Pikachu niet mee mocht nemen naar het festival. Sora knikte en liet Spring en Sun terugkeren in hun pokéballs, waarna ze verder mocht lopen. Er stonden buiten allemaal vrolijke kraampjes en het meisje was al gauw afgeleid door alle leuke spulletjes die er te koop waren.

Haar ogen dwaalden over de spulletjes en al gauw had ze een aantal dingen ingeslagen voor haar Pokémon en uiteraard ook voor haarzelf. Zo, al snuffelend, kwam ze uiteindelijk bij een stand uit waar je je op kon geven voor ringsteken te Lapras. Nieuwsgierig bekeek de groenharige het pamflet en besloot toen mee te doen. Ze had nog nooit op een Lapras gestaan, laat staan dat ze er ooit één van dichtbij had gezien. Het waren prachtige Pokémon en zeer sterk. Hmmm, misschien was een Lapras een leuke toevoeging aan haar team? Het meisje schreef haar naam op de lijst en ging toen naar binnen, om te zien hoe de rest het er vanaf bracht. De eerste deelneemster zette een mooi record van vijf ringen neer, wat door de meisjes na haar niet kon worden geëvenaard. Sommigen vielen doordat ze uit balans raakten en het meisje vermoedde dat op een Lapras staan lang niet zo gemakkelijk was als het eruit zag. Het meisje voor haar stak drie ringen, een nette score, aldus Sora. Goed, nu was het haar beurt.

Met een vrolijke twinkeling in haar ogen liep Sora naar voren, naar de grote Lapras. Het was een prachtige Pokémon, groot, blauw en met twee heel vriendelijk kijkende ogen. ‘Hallo Lapras,’ glimlachte het meisje en aaide de Pokémon even over haar hals. Vervolgens klom ze voorzichtig op haar rug en ging staan. Hmmm, dit staan viel nog best wel mee, veel minder eng dan ze had gedacht. Vervolgens werd haar een lans aangereikt, die wat zwaarder was dan ze had verwacht. Ze hield het ding stevig vast en gaf aan dat ze klaar was om te gaan. Lapras kwam in beweging en even verloor Sora haar balans door de plotselinge schok van het vertrek. Snel greep ze één van Lapras haar stekels vast en hervond haar evenwicht. Goed, tijd om dit te gaan doen. Ringsteken was een lastig spelletje en het kwam neer op pure precisie en een beetje geluk. Sora hield de lans met één hand vast, maar voelde nu al dat dit te veel uit balans was. De eerste ring kwam in zicht en dus pakte het meisje de lans met twee handen vast, zette haar voeten stevig neer en mikte; Ja! Ze had hem!

Een brede grijns gleed over de lippen van het meisje. Zo, dat was één, op naar de volgende. Sora lette op haar ademhaling tijdens het surfen op Lapras en merkte dat het staan haar aardig goed af ging. Ze hoefde zich amper vast te houden! De tweede en derde ring gingen ook netjes om haar lans heen en het meisje was steeds tevredener met zichzelf. Ring vier ging al ietsje minder goed, al had ze hem wel, en ring vijf stak ze net op het nippertje goed. Nu stond ze gelijk met de eerste deelneemster van het ringsteken! Alleen de laatste ring nog en ze had gewonnen! In opperste concentratie keek het meisje naar de naderende, laatste ring. Ze moest deze hebben, het moest! Reikhalzend boog het meisje opzij, zodat ze de lans goed voor de ring kon krijgen. Nog een stukje opzij, nog een stukje en…! ‘NEE!’ riep Sora toen haar voet van de gladde schild van Lapras gleed. De schild was nat geworden van het water en het meisje had geen profiel meer onder haar schoenen van het vele lopen. Ze miste de laatste ring finaal, maar wist wel het water te raken. Met een grote plons viel Sora op de eindstreep in het water. Teleurgesteld door deze domper kwam het meisje weer boven, maar ze besloot dat vijf ringen ook een mooie score was. Ze stond nu gelijk met de eerste deelneemster en er moesten nog meer steken. Zou ze winnen? Een nat pak had ze in ieder geval al wel gewonnen…

•Keith•
Viridi had voorgesteld om naar Cerulean City te gaan. Hij had daar natuurlijk 'ja' op gezegd. Hoe kon hij nu nee zeggen op z'n schat? Niet dus. Hij volgde braaf haar bevelen op. Waarom ook niet? Hij had er geen spijt van. Toen het zandweggetje harder werd en in steen veranderde, kwam de stad op zijn netvlies tevoorschijn. Maar wat er nog verscheen waren een heleboel mensen. Hij keek naar het meisje naast hem, wist zij hiervan? Waarschijnlijk niet want de uitdrukking op haar gezicht was hetzelfde als zijn reactie. Maar die verdween al snel en een uitdagende grijns verscheen rond haar lippen. De Weedle, Toboe, was nog steeds blij. De uitdrukking op zijn gezicht was nog steeds hetzelfde. Blij, hyper en noem maar op. Gelukkig had hij zijn mond gehouden op weg naar hier en had hij na een lang gevecht met Viridi zijn plekje op haar schouder overwonnen. Je zag nog steeds in haar ogen dat ze er spijt van had.

•Viridi•
Het was een echte verassing toen ze te horen kreeg dat de 'Whirling Waterpool Day' vandaag was. Wat dat ook mocht zijn, het klonk als een plaats waar er wel wat mensen naar toe gingen. Dus kon ze daar eens het podium zoeken en haar naam bekend maken. Het verwonderde haar natuurlijk dat nog niemand haar naam kende. Ze paradeerde trots door de straten en vergde geen aandacht aan de mensen die iets zeiden van; 'Jongedame, wil u uw Venusaur en Weedle in hun Pokébals laten,' Nee, ze wierp enkel een dodelijke blik naar hen en dat snoerde hen de mond wel. Toboe keek met opengesperde ogen naar alles. Het was misschien wel mooi al die mensen. Oké, nu nog dat podium. Op haar netvlies verscheen de Water Gym, de plek to be. Ze versnelde haar pas en keek met opengesperde ogen uit naar haar plaats. Hopelijk wisten ze dat ze ging komen en dat ze een VIP-room hadden gereserveerd. Horden mensen stonden verspreidt over de open plaats, was er iets te doen? Ah ja, die speciale dag... Ze keek naar de ingang, daar stonden de meeste mensen. "Aha!" bracht ze uit en ze stapte ernaar toe. "Jongedame, uw Pokémon moeten in hun Pokébal zitten," "Jajajaja, stap nu maar verder," zei ze zonder naar de persoon in kwestie te kijken. Hij schraapte zijn keel en Viridi keek even om en slikte. Het was een kleerkast van een man! Hij was zeker 2 meter lang en woog toch iets rond de 110 kilo, zeker. Naast hem stond een Poliwrath. Ze haalde trillend haar Pokéballen uit en liet ze terugkeren. "Dat dacht ik al," Viridi keek hem na en wandelde dan pas door, man wat een brompot !

Toen ze binnen was, zag ze wel meteen de gevulde tribunes die net begonnen te juichen. Oh, wat werd ze goed ontvangen voor haar eerste keer, een beter onthaalscomité dan meneer heethoofd de dreiger. Toen ze doorhad dat het gejuich voor de personen in het bad bedoeld was, keek ze er met een kritisch oog naar. Dat was het podium? Ah ja, oké. Ze wandelde zonder enige waarschuwing naar het bad, het was afgezet, maar ze kroop er gewoon onder. Sommige mensen achter haar begonnen zachtjes te mompelen en toen ze haar dodelijke blik op hen vestigde liepen ze snel door. "Dat dacht ik al," De heethoofd stem imiterend. "Wat dacht je al? Dat je hier zo kon gaan staan en gaan war je wou?" 'Ah nee hé!' Dacht ze toen ze de stem van eerder hoorde. Was hij overal? Ze keek niet achter zich en kroop met een verzuurd gezicht terug onder het touw door. Toen ze haar had omgedraaid zag ze dat het inderdaad heethoofd was, met wrattie! Zo noemde ze elke Poliwrath, wrat deed haar altijd denken aan wrat. Zonder nog verder iets te zeggen liep ze weg. Haar blik gleed van links naar rechts, er moest toch ergens een plek zijn waar ze kon optreden. Toen kwam ze het bord tegen. "Ringstekken?" "Inderdaad, wil je ook meedoen?" "En waar gaat dit door?" zei ze en nu richtte ze zich tot de man achter het kraampje. "Hier in het bad, misschien wil je..." "IK SCHRIJF ME IN!" Ze griste de balpen van de tafel en krabbelde haar naam op het papier, er waren nog personen, maar daar vergde ze geen aandacht aan. Daarna draaide ze zich om en liep ze weg. De balpen zat nog steeds tussen haar vingers en de jongeman achter de tafel leek in shock te zijn door haar uitbundige reactie. Ze grijnsde. Dat ging heethoofd leren haar zo te behandelen!

Na enkele minuten gekeken te hebben naar de show, werd het duidelijk dat het ringstekken van start ging gaan. Ze duwde haar tussen de menigte door en rende naar voren. Het eerste meisje deed het prima met 5 ringen, dat volgde op een 4 en twee keer 3. De laatste die voor haar stond eindigde net zoals de eerste met een 5. Ze kon het zoveel beter! De Lapras keerde terug van zijn rondje en ging braaf klaarstaan. Zonder enige aandacht te geven aan de begeleider bij het ringstekken, klom ze op het schild van de reuzenschildpad met de veel te lange nek. "Ik ga dit winnen, zorg maar dat ik in de spotlight sta," zei ze op een vriendelijkere toon tegen de Lapras dan dat ze het tegen een mens zou zeggen. Ze ging rechtop staan en vond al snel haar evenwicht. Met één hand had ze één van de vele stekels op de rug van de Lapras vast en met de andere pakte ze de lans aan. Toen schoot de schildpad uit de startblokken en viel ze bijna om.

Snel greep ze naar de stekel waar ze zich eerder aan had geklemd. De eerste ring raasde aan haar voorbij. "Sh*t! Nee hé!" gromde ze en in een blinde woede loste ze de stekel en leunde ze naar voren. Met twee handen greep ze de lans vast en keek ze naar de volgende ring. Deze gleed mooi langs haar lans en bleef daar ook mooi stekken, ze hoorde wat gejuich en een brede grijns gleed over haar lippen, ze duwde haar ogen tot spleetjes en ook de tweede kwam rond haar lans. Toen remde de Lapras af, Viridi ging wat door haar knieën, liet de derde ring rond haar lans glijden en greep toen één van de stekels vast, waardoor de lans zwaarder werd. Toen de vijfde ring in haar vizier kwam, kneep ze haar ogen tot spleetjes en loste ze haar greep. Als de Pokémon nu iets deed, viel ze in het water. Ze rekte haar lichaam uit en stak de lans naar voren en daar had ze haar vierde ring! Jah! Jah! "Jaaaa! Aaa!" Met een plons viel ze in het bad. Einde van het spel. Ze kwam met veel gespetter boven en begon luid te vloeken. Ze had maar vier ringen en dat kwam omdat die Lapras zo snel van tempo wisselde. Ze was wel beter dan die andere meisjes die maar drie ringen konden bemachtigen en met die gedachten verscheen er een brede valse grijns. De Lapras kwam haar terug halen en ze pakte één van de stekels vast en zo bracht de Pokémon haar terug naar de kant, daar overhandigde ze het ding aan de begeleider en met stil gevloek liep ze weg.

ARYA ~ Arya en Iria kwamen aan bij Cerulean City en troffen daar een enorme drukte aan. Arya vroeg zich af of deze stad altijd zo druk was of dat er iets bijzonders aan de gang was. Ze had zich de afgelopen dagen nou niet echt beziggehouden met evenementen.
Ze had haar pokémon in hun pokéballs gelaten die dag. Ze was bang dat zich een herhaling van de gebeurtenissen de afgelopen dagen zou voordoen. Ze durfde haar pokémon niet echt tevoorschijn te roepen, dus. Ze wist ook wel dat ze dat vroeg of laat zou moeten doen, maar tot nu toe had ze dat moment uitgesteld.

Al gauw bleek dat er inderdaad een festival aan de gang was: Whirling Waterpool Day. Het klonk leuk. "Kijk! Zullen we daarheen gaan?" ze wees naar een aanplakbiljet. Iria trok bleek weg, maar Arya merkte het nauwelijks. Voor het roodharige meisje iets kon zeggen was ze was alweer verder gelopen.
Eenmaal aangekomen op het festivalterrein bleek dat ze haar pokémon niet eens tevoorschijn mócht halen: alleen waterpokémon waren toegestaan. Het was een drukte van jewelste, maar alle mensen leken van de watergym te komen of daar juist naar op weg te zijn. Arya besloot de stroom te volgen.

In het bad middenin de watergym zwom een Lapras rond met een meisje met bruin haar op haar rug. Hé, was dat niet Sora? Ze keek rond en haar blik viel op een soort kraampje met daarboven een bord:

Ringsteken, inschrijven
Win een Lapras knuffel van 30 cm en een reuzesnoepzak!

Arya keek even om om te zien of ze Iria zag. Ze kon het meisje zo gauw niet ontdekken tussen al die mensen. Opeens kwam er een geweldig idee in haar op. Ze keek naar het bad, waar Sora net een ring te pakken kreeg, en daarna naar het kraampje. Ze glimlachte. Ze was vrolijk en in een ietwat impulsieve bui, dus ze stapte naar het kraampje.
"Kan ik me inschrijven voor het ringsteken?" vroeg ze. De persoon van het kraampje knikte en wees glimlachend naar een lijst. Oh, die had ze nog niet gezien. Arya pakte de pen en schreef haar naam op. Snel scande ze de pagina om te zien wie er nog meer meededen. De namen die ze herkende waren die van Chiaki, Yume en Sora. Sora was nu bezig. Daaronder stond een naam die Arya niet kende en daaronder haar eigen.

Ze worstelde zich door de menigte om een blik te kunnen werpen op het bad, om Sora nog net in het water te zien vallen. Toen bedacht Arya zich opnieuw iets. Waarom was ze daar niet eerder op gekomen? Ze ging snel terug naar het kraampje - voor zover je je snel kunt voortbewegen in een menigte. Ze keek op de lijst en zag dat er intussen nog een naam bij was gekomen: die van Sishuri.
"Zou ik ook een vriendin in mogen schrijven?" vroeg Arya aan de medewerker. Deze knikte. Arya pakte de pen en schreef een naam onder die van Sishuri: Iria Filio.

Ze bleef nog kijken bij de poging van een rozenharig meisje. Dat was dan dus Vi... Viridian? Nee, nu was ze in de war met de stad. Viridi, dat was het. Ze had het begin gemist, dus ze wist niet hoeveel ringen ze in totaal te pakken had gekregen. Nu was zij aan de beurt. Ze liep naar de rand van het bad. Mocht ze al gewoon gaan of moest eerst iemand haar toestemming geven? Iemand vroeg haar naar haar naam, controleerde dat op een de lijst van deelnemers die hij had en liet haar daarna doorgaan. De Lapras lag al klaar in het water en keek haar met een vriendelijke blik aan. Arya kreeg een lans van een andere medewerker van de gym. Voorzichtig stapte ze op de rug van de Lapras. Goed, hoe ging ze dit aanpakken. Ze had net gezien hoe snel de pokémon van tempo wisselde, dus ze zou zich op de een of andere manier vast moeten zien te houden. Ze kon echter ook niet gaan zitten, want dan kon ze niet meer bij de ringen. Uiteindelijk kwam ze tot een oplossing: ze klemde gewoon een stekel tussen haar voeten. Het was niet ideaal, maar het gaf in ieder geval enige stevigheid. Ze keek naar de kant om te zien of Iria keek, maar voordat ze haar had gevonden kwam de Lapras in beweging en moest ze haar aandacht naar de ringen verleggen. Ze hield de lans met één hand vast, terwijl ze haar andere hand opzij hield voor een beetje evenwicht. De lans wiebelde in haar hand en mikken was zo ongeveer onmogelijk. Ze stak de lans op goed geluk uit naar de ring. De lans zwiepte heen en weer en draaide een rondje om de ring. uiteindelijk was het meer geluk dan wijsheid dat de lans in de ring terechtkwam en de ring om haar lans gleed. "Yes," zei ze zacht.
Ze kwamen bij de tweede ring. De Lapras versnelde haar vaart iets en Arya wankelde. Voorzichtig stak ze de lans uit. Hè, waarom wiebelde dat ding zou zo. De lans zwaaide heen en weer en kwam uiteindelijk met een tik tegen de ring aan, die van zijn houder viel. Arya sloeg er nog met de lans naar in een halfslachtige poging de ring uit het water te houden, maar hij was niet meer te stoppen. Ze hoorde wat gelach van de kant en hoewel ze wist dat het niet gemeen bedoeld was werd ze wel rood. Ze werd sowieso snel rood. Maar goed, dat even terzijde, wat er nu toe deed waren de ringen.
Ze besloot van tactiek te veranderen en de lans met twee handen vast te houden in plaats van één. Meteen wiebelde het ding een stuk minder. Waarom had ze dat nou niet meteen gedaan? Ze wist de lans door de derde ring te steken. Goed, nu had ze er dus twee. Ze was hier nog niet eens zo heel slecht in! Wie had ooit gedacht dat zij, Arya, goed zou zijn in iets wat op sport leek?
Bij de vierde ring remde de Lapras eerst heel erg af, waarna ze er opeens weer vandoor schoot. Arya wankelde en stak snel haar lans uit, voor ze de ring voorbij waren. De lans ging soepel door de ring, Wow, dit was echt haar mooiste actie ooit! Arya glunderde van trots toen ze zelfs een klein applausje hoorde.
Bij de vijfde ring maakte Denise plots een scherpe bocht, Arya wankelde en zwaaide wild met haar armen, waarbij ze de lans bijna liet vallen. Ze zakte snel op haar hurken om een stekel vast te kunnen pakken en wist zo te voorkomen dat ze in het water viel. De ring ging echter wel aan haar neus voorbij, net als een kans op de hoofdprijs. Voorzichtig kwam ze weer overeind en liet de stekel los. Ze wankelde heel even en wachtte tot ze haar evenwicht hervonden had. Daarna focuste ze op de zesde en laatste ring.
Ze voeren en vrij dicht langs. Denise ging nu behoorlijk snel, maar wisselde in ieder geval niet steeds van tempo en richting. Arya keek geconcentreerd naar de ring, haar tong een klein stukje uit haar mond. Ze stak de lans uit en wipte de ring van de houder. Hij zat nog niet om haar lans, maar hing er wel aan. Voorzichtig tilde ze de lans op, waardoor hij verticaal omhoog stond en draaide er klein rondjes mee. De ring wiebelde. Kom op, ga eromheen, dacht Arya. Na een paar seconden viel de ring om haar lans en gleed naar beneden. Yes, nu had ze vier ringen in totaal! Niet eens zo heel slecht, toch?

Denise zwom in een rustig tempo naar de kant zodat Arya af kon stappen. Ze gaf de lans aan een medewerker, die opschreef hoeveel ringen ze had gestoken. Arya liep met een grote glimlach op haar gezicht verder. Goed, nu Iria zoeken. Ze zou vast verrast zijn als straks bleek dat Arya haar ook had ingeschreven.

OOC: Godmode Iria met toestemming

•Iria•
Arya wees naar een poster waar; 'Whirling Waterpool Day' opstond en ze zei; "Kijk! Zullen we daarheen gaan?" Iria slikte, wou iets zeggen, maar Arya was al weg. Ze schrok, liep achter het meisje aan en kreeg een steek in haar longen. Waterpool Day?

Al snel hadden ze de *slik* Watergym bereikt. Iria bleef met opnegesperde ogen voor de ingang van het gebouw. Ze slikte en trilde wat op haar benen. 'Doe het voor Arya,' dacht ze. Ze slikte, draaide haar om en wandelde toen wat rond. De onrustige blik in haar vuurrode ogen maakte sommige voorbijgangers ongerust. Als een vriendelijke vrouw of man haar wat vroeg, keek ze even op, zag ze dat ze één of andere waterpokémon hadden en liep toen snel weg. Ze moest het enkel een dag uithouden met haar ergste nachtmerrie, niks meer... Ze sloot haar ogen, ze moest zitten. Ze opnde terug haar ogen en zocht naar een zitplaats. Nee, niks. Alle bankjes waren bezet. ze zuchtte, liet haar hoofd zakken en stapte verder. Af en toe stopte ze bij een kraampje dat er wat minder waterig en nat uitzag dan de andere. Eén van de kraampjes had een leuke collectie sjaaltjes en Iria besloot er een paar te kopen, onder andere een zwarte voor Ignis. Ze propte de sjaalen in haar rugzak en ging naar het volgende kraampje. Achter de tafel stond een redelijk oude man met een lange baard. "Hallo," lachte Iria krampachtig naar de man. Hij knikte en Iria wierp een blik op de tafel. Het waren Tm's. Iria werd direct tot de dingen aangetrokken en leunde wat naar voren. Er lag van alles wat, de meeste waren met zijn tweeën behalve één aanval, daar viel ook meteen haar blik op, Shadow Ball. Ze lachte breed, haalde het geld uit en overhandigde het meteen aan de man. Blij propte ze ook de Tm bij haar sjaalen en ander materiaal.

Opeens riep een stem haar; "IRIA!" gilde het. Ze draaide haar om. "Iria, ik heb een verassing voor je," zei het meisje met de naam Arya. Iria lachte even en was wat blijer nu ze die Tm had. Arya trok haar mee naar de ingang van de gym en toen werd ze wit. Ze slikte, maar volgde Arya trouw naar binnen. Binnen was een zwembad en een *Slik* Lapras en nog meer water en water en water en wa... Ze zag hoe alles rond haar begon te draaien en ze ging even tegen de muur staan. "Waarom moest ik naar hier komen?" vroeg Iria. "Verassing! Ik heb je ingeschreven voor het ringsteken op de rug van een Lapras! Leuk hé!" Haar ogen werden groot. "wat?!" Arya keek haar wat vreemd aan toen ze wat aan het roepen was. "... Leuk," zei ze er wat krampachtig achter. Ze trilde nog meer dan eerst. Ze moest dus op de rug van een Lapras (haar grootste nachtmerrie Pokémon) in het water (haar grootste angst) ringen op een lans stekken (wat ultra moeilijk is). Ze slikte, maar liet zo weinig mogelijk merken van haar angst. Zweet druipte van haar voorhoofd, nog voor ze op de Lapras zat. *Slik*

Ze stapte wankelend naar voren. Voor haar lag een eennorm bad met... Water! Iep! Nee! Ze wilde het niet! Ze strompelde wat achteruit, maar zag toen dat Arya aan de rand van het bad stond te kijken. Oké, voor één keer dan. Ze stapte traag vooruit en stond nu recht voor het bad. De Lapras lag al klaar en keek haar met haar grote ogen aan. Ze slikte en keek toen naar het water. Ooh my... Wat was het diep, opnieuw stapte ze achteruit. 'Arya, Arya... Oké dan.' Dacht ze. Ze ging trillend naar voren en zette haar eerst voet op het schil van de Lapras. De schildpad bewoog wat en Iria schoot naar achter, meteen drie meter achteruit geschoten. "Ik kan het," zei ze tegen haarzelf. Ze haalde diep adem, stapte terug naar voren en zette opnieuw haar eerste voet op het schild. Met haar ene hand pakte ze traag een stekel vast en trok ze zichzelf op. Ze kwam al rechtstaands op het schil terecht. Ze keek rond en toen naar beneden. Het water. Ze begon te gillen, pakte de kop van de Lapras vast en liet niet los. De Pokémon leek het niet echt erg te vinden en liet het toe. De begeleider keek haar wat raar aan, maar gaf haar de lans aan. Ze loste één hand en pakte het ding. Trillend liet ze de kop los en ging ze klaar staan toen de begeleider teken deed dat de Lapras zo niet kon vertrekken. En toen schoot de Pokémon vooruit.

Met een ongelofelijke snelheid vertrok de Pokémon. Iria verloor direct haar evenwicht en begon meteen te gillen met de woorden; "STOP! STOP! STOOOOOOOOOOOP!" De Lapras stopte meteen. Iria kwam trillend overeind. Ze had een grote buil op haar achterhoofd want ze was recht op het schil gevallen. Ze ademde snel en keek vluchtig rond. Mensen keken haar stomverbaasd aan. Ze haalde diep adem en zei toen; "Oké," De Lapras schoot weer zo snel vooruit, maar nu was ze voorbereid en plaatste ze haar voet wat naar achter. Maar opnieuw voelde ze hoe ze haar evenwicht verloor. Ze spreidde haar armen, in de hoop dat het zou helpen, maar begon toen naar links te leunen. Ze gilde opnieuw en de Lapras stopte weer. Deze keer schoot ze naar voren. Met een doffe klap en een raar gekraak landde Iria tegen de nek van de Pokémon. Ze begon langzaam te huilen. Hopend dat het zou eindigen. Ze leunde weer wat naar achter en nu seipelde een rode vloeistof uit haar neus. Dat was de kraak. Ze greep de nek van de Pokémon vast en zei; "Laat het stoppen, alsjeblieft, ik wil niet vallen... Ik ben zo bang..." De lapras vetrok terug, maar nu keken haar lieve ogen in die van Iria. Iria keek er met een troebelde blik naar. Ze keek toen op, ze moest ringen steken en dan zou het stoppen. De Lapras zwom deze keer wat trager en zwom langs de eerste ring. Iria stak de lans uit en langzaam gleed ze erover. Het publiek juichtte en Iria begon even te lachen en keek toen terug naar de Lapras zijn ogen. Deze keek nog steeds naar Iria. Het meisje ging op haar knieën zitten en leunde wat naar voren toen de tweede ring in haar zicht kwam. Ze had niet door dat de Pokémon langzaam sneller ging en steeds minder naar haar keek. Maar als zij keek, keek de lapras terug en dat gaf haar vertrouwen. En ook de tweede ring gleed langs de lans. Iria lachte breed en zette nu één voet recht, één knie op de schild. De Lapras draaide wat te snel naar links toen en opnieuw begon ze zachtjes te schreeuwen, maar minder. Ze greep met beide armen de nek van de Pokémon vast en keek naar haar ogen. Ze lachte naar haar en zij lachte terug. Opnieuw leunde ze naar achter, niet echt wetend dat ze heftig aan het trillen was. Kwam het door het water, de wondes of de inspanning? Dat wist ze niet echt. Ze haalde diep adem en probeerde zich te ontspannen, maar het trillen hield toch aan.

Met één hand hield ze de lans vast, maar toen de derde ring aan haar stok vastzat, begaven haar spieren het en liet ze de lans even zakken. Ze hijgde, het was erg uitputtend, vooral met haar rug. Maar ze had er al drie. Toen de Lapras doorhad dat de punt van de lans het water dreigde te raken, vertraagde ze en keek ze even bezorgd naar Iria's gezicht. Iria loste haar greep, wreef even over haar bezweette en bebloede gezicht en haalde opnieuw adem. Ze trilde nog meer dan eerst, vooral haar arm. Ze ging terug op haar knieën zitten en pakte de lans nu met twee handen vast. ZE had geen grip meer op de Lapras, wat haar zorgen baarde. De Pokémon vertrok terug, maar traagjes. Iria probeerde haar evenwicht goed te bewaren. Maar na enkele centimeter vond ze een betere manier. Ze liet haar benen langs het schil van de Lapras glijden en steunde tegen de stekels. Even keek ze ernaar en zag ze het opspattende water, ze trok bleek weg en keek toen vlug voor zich. Noch drie en dan ben was ze klaar. De derde ring ging zonder moeite omdat ze haar beide armen gebruikte. Ze liet de lans even op het schild van de Lapras rusten en keek naar de volgende ring, maar totaal opgegaan in het ringstekken, vergat ze haar evenwicht en gleed één van haar voeten van de stekel. Ze gleed naar links, maar vergde er niet veel aandacht aan. Ze greep de nek van de Pokémon vast en trok haar opnieuw vast, geen geschreeuw. Ze zag hoe de Lapras haar aankeek. Iria lachte toen ze de blik zag en zette haar voeten terug goed. Ze voelde hoe de Pokémon terug versnelde en opnieuw begon ze te trillen, meer van de zenuwen dan van wat anders. De vierde ring was nog een paar seconden van haar verwijdert en ze pakte de lans vast. Ze zag hoe de vierde ring bijna aan haar voorbij vloog, maar snel leunde ze naar achter en kon ze nog net de ring pakken. Met één hand hielp ze zichzelf terug recht en zag ze wel meteen dat de vijfde ring voor haar verscheen, opnieuw leunde ze naar achter en pakte ze zonder problemen de vijfde ring. Ze had er al vijf! Wow, ze had nooit gedacht dat ze zo ver zou graken. Ze duwde haarzelf terug recht en ging op haar knieën zitten, waarna ze langzaam rechtstond en op het hoofd van de Lapras leunde. Toen stopte de Pokémon opeens.

Ze schoot naar voren, viel bijna over haar kop, maar hield de stekel op de kop van de Pokémon vast en kon haar evenwicht net nog bewaren. Trillend stond ze terug recht. De Lapras keek haar even geniepig aan en Iria gooide een vertrouwde en een beetje een boze blik naar haar terug. De Pokémon moest even geamuseerd lachen maar vertrok toen terug. Iria hield trillend de lans voor haar en langzaam zag ze hoe de ring dichter kwam. 'Nog één. Nog één. Nog één...' draaide er door haar hoofd. Ze sloot haar ogen, stak de lans met beide handen vooruit en opende haar ogen terug. Ze hoorde hoe de ring met veel geklingel bij de rest kwam. Ze had ze allemaal? Ze had ze allemaal! Even keek ze stil naar de lans, maar toen begon ze breed te lachen en gaf ze een soort van knuffel aan de Lapras. Die haar veilig terug naar de rand bracht. Had ze gewonnen? Dat wist ze niet echt, ze had er zes, misschien was er nog iemand met zes ringen, wie weet. Ze liet de kop van de Lapras langzaam los, ging gaan zitten en gleed van haar schild. Met trillende benen kwam ze terug op de vaste grond. Ze trilde helemaal en ze zag echt bleekjes, op de bloedneus na dan...

OOC: Godmode Arya met toestemming