Met langzame passen bewoog Karin zich voort. Haar blik gleed over de omgeving. Cinnabar Island. Daar was ze weer. Ze was veel thuis geweest de laatste tijd. Familie omstandigheden. Het meisje zuchtte even. Haar opa was overleden en de hele familie had het er erg moeilijk mee. Karin vond het ook werkelijk verschrikkelijk. Door al het gedoe was haar Pokémonreis even op een laag pitje gekomen. Ze lag nu vast kilometers achter op Kenji. De jongen kennende had hij nu al vier of vijf badges. Misschien. Hij was in elk geval weken geleden uit Cerulean City vertrokken met de Cascade Badge. Karin was laatst nog in de stad geweest voor de Whirling Waterpool Day, maar had de moed niet kunnen opbrengen om Cynthia uit te dagen. Dus was ze met haar moeder weer terug gereisd. Ze was er gewoon niet klaar voor. Arash kon vrij weinig uitrichten in de Gym, Ithai had wel een elektrische aanval, maar niet genoeg snelheid en behendigheid en Kaede.. Naja, de Pidgey was qua type ontzettend in het nadeel en daarnaast nog niet voldoende getraind. Ze kwam steeds meer tot de conclusie dat ze nog een Pokémon nodig was. Het meest logische was een elektrisch type, hoewel een gras of normaal type haar ook wel ver zou brengen.

Karin zuchtte even. Haar ademhaling was versneld, aangezien ze tegen een heuvel op aan het lopen was. Eigenlijk was het eiland één grote heuvel, met de Cinnabar Volcano als middelpunt. Een goede plek om vuurpokémon te vinden, maar daar had ze nu niet zoveel aan. Met een zucht van vermoeidheid liet Karin zich op een grote, vlakke steen zakken. Voor de verandering had ze Arash thuis gelaten, samen met Kaede. Ithai droeg ze mee in zijn Pokéball. Het meisje was van huis vertrokken met het vage idee om met hem te gaan trainen, maar erg veel zin had ze daar nu ook niet in. Ze pakte de ball van haar riem en rolde hem tussen haar vingers heen en weer. Het moest maar. Karin drukte op het knopje en voelde het fijne, vertrouwde gevoel van een groter wordende Pokéball in haar hand. Ze opende hem zonder wat te zeggen en in een zilveren flits verscheen de Nidorino.

“Hey Ithai,” zei Karin niet erg enthousiast. De Nidorino snoof en keek de andere kant op. O ja, dat was ook nog een probleem. Hoewel de Pokémon vrijwel altijd naar haar luisterde, was hij wel erg afstandelijk. Karin snapte niet waarom, ze behandelde haar Pokémon altijd vriendelijk. Misschien was Ithai gewoon een einzelgänger. Karin stond op en klapte even in haar handen. “Goed, we gaan trainen.” Opnieuw een snuif van Ithai. “We kunnen deze steen gebruiken,” zei ze, terwijl ze naar de platte steen gebaarde waar ze zojuist op had gezeten. Ithai snoof opnieuw en kachelde klaarblijkelijk ongeïnteresseerd naar de berm van de weg. “Ithai, ophouden,” zei Karin geïrriteerd. “We moeten binnenkort echt naar de Cerulean Gym en jij weet net zo goed als ik dat jij de enige van het team bent die daar wat uit kan richten!” Ithai keek naar haar vanuit zijn ooghoeken, zuchtte even en kwam weer terug slenteren. “Goed zo,” snoof Karin. “Eerst Water Pulse, dan geleid het beter.” De Nidoran opende zijn bek en vuurde een waterring af. Hij mikte perfect en het water spatte op de steen. “Focus Energy, daarna Shock Wave.” Ithai concentreerde zich, een rode gloed verspreide zich over zijn lichaam. Vervolgens begonnen er vonken van de punt van zijn hoorn te spatten. Ithai liet de energy los en raakte de steen. Het veroorzaakte een lichte explosie, waarna de steen nog na knetterde. Karin glimlachte. “Heel goed. Met je kracht zit het wel goed. We zullen echter wel aan je behendigheid moeten werken.” Ithai’s dodelijke blik zei genoeg. De Nidorino was niet zo sportief aangelegd. “Niet zeuren. Kom dan gaan we samen een stuk hardlopen.”

Plotseling gromde Ithai, zijn blik was strak langs Karin gericht. Het meisje keek haar Pokémon verbaasd aan en draaide zich toen om. Daar, boven de knetterende steen, zweefde een Magnemite. De grijze Pokémon draaide rond de steen en genoot zichtbaar van de elektriciteit die het afgaf. “Wauw!” zei Karin zacht. Ze wist dat Cinnabar een kleine energy centrale had, waarschijnlijk was deze Magnemite daarvan afkomstig. Wilde elektrische Pokémon voelden zich vaak aangetrokken tot de door mensen opgewekte elektriciteit. Dit was haar kans! “Ithai, Double Kick!” zei ze ferm. De Nidorino was zijn gemopper alweer vergeten en stormde op nietsvermoedende Magnemite af. De Nidorino gooide zijn volle gewicht achter de aanval en raakte de Magnemite goed. De Pokémon stortte op de grond en kwam verdwaasd weer overeind. Hij zweefde al een stuk wankeler. “Double Kick, nog een keer!” De Nidorino zette de aanval in, maar nu wist de Magnemite dat hij in een gevecht was. De Pokémon hief zijn magneten en liet een verschrikkelijk gekrijs horen, alsof er metalen platen langs elkaar schuurde. Karin gilde en bedekte haar oren, Ithai kwam slippend tot stilstand en brulde geërgerd. “Ugh, wat was dat?” mompelde het meisje, maar ze had geen tijd om erover na te denken.

De Magnemite knetterde van de elektriciteit en vuurde Thundershock op Ithai af. “Protect!” riep Karin. Ithai keek nog steeds gepijnigd, maar wist het blauwe schild op te roepen. De elektrische aanval ketste af. “Double –“ begon Karin, maar de Magnemite had alweer een nieuwe aanval afgevuurd; Sonic Boom. “Ontwijk!” verbeterde het meisje zichzelf. Ithai probeerde weg te springen, maar was nog te vermoeid. De witte schokgolven sloegen tegen zijn lichaam een Ithai schoof een stuk over de grond. “Ithai!” riep Karin verschrikt. Haar blik ging weer naar de Magnemite, die vrolijk aan het koppeltje duiken was in de lucht. Ugh, hij was snel. “Ithai, gebruik je Protect om bij hem in de buurt te komen en gebruik dan je Double Kick.” Ithai kwam grommend overeind en rende naar Magnemite toe. Die zag hem aankomen en vuurde nog een Sonic Boom af. Ithai had ondertussen eht blauwe schild weer opgeroepen en de aanval kaatste er op af. Karin balde haar vuisten. Kon de Protect het zo lang volhouden? Ithai denderde dichtbij en gooide zichzelf de lucht in. Het schild verdween, maar het was te laat voor de Magnemite. Ithai’s voeten kwamen hard neer op zijn metalen lichaam en de Magnemite klapte weer op de grond. Ithai was nu echter zo pissig op de Pokémon, dat hij op hem bleef stampten toen de Magnemite op de grond lag. Karin hapte geschokt naar adem. “Ithai, stop!” schreeuwde ze, terwijl ze naar hem toe rende. De Nidorino ging nog even door, tot zijn trainer zo dichtbij was dat ze hem kon aanraken. Toen stapte hij snel opzij. “Foei Ithai, dat was nergens voor nodig!” zei Karin boos. Snel plukte ze een lege Pokéball van haar riem. De Magnemite lag uitgeteld – en enigszins gedeukt - op de grond. Karin vergrootte de ball en liet hem op de Magnemite vallen. De Pokémon verdween in een rode flits….

De bal wiebelde niet lang heen en weer. De Magnemite had geen kracht meer om zich te verzetten en het rode lampje stopte met knipperen. Gefeliciteerd, je hebt een Magnemite gevangen!

Het rode lampje doofde en Karin glimlachte breed. Ze pakte de Pokéball op en keek er glunderend naar. Een elektrische Pokémon, wat een geluk! Daarna ging haar blik naar Ithai. "Goed gedaan, maar dat laatste was nergens voor nodig," zei ze beschuldigend. Ithai snoof en stak zijn neus in de lucht. Karin zuchtte. "Kom, we gaan. Ik laat hem maar even zijn Pokéball, hij is aardig toegetakeld." Ze pakte Ithai's Pokéball en liet de Nidorino terugkeren. Daarna begon ze terug naar huis te lopen. Hoe moest ze haar nieuwe Magnemite noemen? Wacht, was het eigenlijk een jongen of een meisje? Hadden Magnemites wel een geslacht? Karin kreunde. Hoe ging ze dit nou weer oplossen?

OOC: Wauw, een post met Karin! En nog een lange ook, hihi n.n