Toen Miki wakker werd, voelde ze een wat nerveus gevoel in haar maag, alsof vandaag een dag was die niet zo zou lopen als ze zou willen. Maar goed wat zei zo'n onderbuikgevoel nou weer? Iedereen kon ernaast zitten, dus waarom een hele dag zorgen lopen maken? Nadat ze slaperig haar haar uit haar ogen had weggeveegd en zich snel gedoucht had en aangekleed, kwam ze de woonkamer binnen. Maar natuurlijk.. Voor haar lag een zeer rommelige kamer, en nee Miki maakte zelfs niet zo'n rommel, nee. Een paar dozen lagen op de grond, hun inhoud over de grond verspreid, een tafel was omver gegooid, waarbij stoelen op de grond lagen. Miki haalde haar handen door haar lange blonde haar en keek naar de ravage. Net toen ze wilde bukken om een van de dozen goed te zetten, werd ze zelf omver gegooid. Gelukkig was de vloer niet al te hard. Miki krabbelde overeind en zag Daisy kibbelen met Dandelion. Beide pokemon hadden hun tentakels uitgeslagen en gaven elkaar af en toe een flinke klap. Miki stormde naar voren en greep een tentakel van Daisy vast, wel zacht dat ze haar pokemon geen verder pijn deed. Snel wierp ze een furieuze blik op haar Tangela, die schuldig wat achteruit kroop. Alleen Daisy bleef haar nog vals aankijken. Achter haar hoorde ze wat gekrabbel en Soraya en Day kropen het toneel op. De Gloom keek even verward naar de scene die aan de gang was, maar bleef daar niet bij staan. Zo attent dat ze was begon de Gloom de dozen op te stapelen, met de inhoud erbij. Soraya kroop naar Dandelion en de twee pokemon begonnen wat met elkaar te praten. Miki bleef haar sterkste pokemon nog kwaad aanstaren en met veel geluk zag ze een soort 'zucht' uit de pokemon komen. Langzaam liet ze de roede los en Daisy hopte achteruit en Miki merkte af en toe de blikken op die de grote pokemon op haar wierp. Ondertussen probeerden Soraya en Dandelion de omgevallen tafel weer op zijn poten te zetten, maar het ding was veels te zwaar. Net toen Miki wilde gaan helpen, kwam de tentakels van Daisy in actie. Ze wikkelden zich om de houten tafel en met behulp van de andere twee pokemon stond de tafel binnen een paar seconden weer op vier poten. Opgelucht haalde Miki adem en plaatste zij de stoelen weer. Ze bedankte al haar pokemon en beloonde deze met een groot ontbijt.

Bij de Gym kwam ze echter een verrassing tegemoet. Nog nooit eerder had ze dit gezien en misschien dat daardoor haar hart wat sneller begon te slaan. Een jongen, van ongeveer vijftien of zestien jaar, stond voor haar Gym, zijn voet tikte ongeduldig op de grond. Toen ze in zijn blikveld kwam verscheen er echter geen opgeluchte of vriendelijke blik in zijn ogen, nee, hij bleef gewoon arrogant staan in zijn houding en draaide zich slechts een kwartslag om. "Eindelijk.." De jongen rolde met zijn ogen en nam niet eens de moeite zijn volume te verminderen. Miki versmalde haar blik, moest even denken aan de jongen die ze ooit had ontmoet in het park en schudde vervolgens haar hoofd. Geen mensen met anderen vergelijken, wie weet was dit gewoon toeval. Met een zucht opende ze de deuren naar haar domein en liet de jongen binnen, die haar toch bijna omver liep terwijl ze de deur openhield voor hem. Met een wat scherpe blik keek ze hem vervolgens aan. "Ik neem aan dat je me wilt uitdagen?" Vroeg ze dan toch maar wat vriendelijk, wie weet had de jongen gewoon wat vriendelijkheid nodig? Maar nee, weer had ze haar hoop op iets gelegd wat toch niet wilde uitkomen. De jongen zuchtte en hield zijn hand even voor zijn gezicht. Met de seconden begin Miki zich geïrriteerder en geïrriteerder te voelen. "Dat denk ik wel." Zei de jongen tenslotte als antwoord en Miki liet hem even in de stilte ronddartelen. "Aangenaam dan, ik ben Miki." Ze stak haar hand naar hem uit, maar de jongen nam geen moeite om deze te schudden. "Dan." Mompelde hij ijskoud en Miki trok haar hand terug. Ze gebaarde naar het strijdveld dat was aangelegd in de Gym en de jongen nam niet eens de moeite haar hem rond te laten leiden. Nee, meneer nam meteen plaats op zijn plekje. Mik i rolde vermoeid met haar ogen en had geluk toen de scheidsrechter net op dat moment naar binnen kwam. Hij was tenminste niet zo vervelend. Miki knikte naar hem en de scheidsrechter vertelde aan Dan dat hij zijn pokemon als eerste moest tonen. De jongen gooide simpel een Pokeball op en een sterk uitziende Charmeleon verscheen. Miki haalde een keer diep adem en gooide een Pokeball op. Haar trouwste pokemon Soraya verscheen en stond meteen klaar voor de strijd. "Goed, Soraya, dit is onze eerste--" Ze had niet eens de kans gekregen om haar pokemon op te jutten, toen de jongen zijn pokemon al in actie had laten kamen. Een golf van vuur kwam op haar Bulbasaur af en de kleine gras pokemon werd volop geraakt. Nog net gleed de pokemon niet buiten de lijn, maar Miki zag hoe gehavend haar pokemon eruit zag. Dan lachte vanaf zijn plek en een gemene glimlach kwam op zijn gezicht te staan. "Zelfs een beginnende Trainer doet het nog beter." Grijnsde hij vals en Miki zag meteen dat zijn pokemon zijn karakter over had genomen. De Charmeleon had een valse blik in zijn ogen en een grimas verscheen op zijn gezicht toen zijn tegenstander al ernstig was verzwakt. Miki versmalde haar blik weer en keek de jongen aan. Dus hij wilde zo zijn spelletje spelen. "Wikkel je roedes om je tegenstander en gebruik je Leech Seed!" Gromde Miki en Soraya kroop weer wat naar voren, ze sloeg haar roedes uit, maar de actie van de Charmeleon bezorgde haar nog meer pijn. De jongen had niet eens een woord over zijn lippen laten glijden, maar de Charmeleon gebruikt een rake Metal Claw. Soraya kromp ineen en keerde haar roedes terug. Weer verzwakt. Goed, nu wist ze dat aanvallen van een afstand geen zin zouden hebben. "Ga naar hem toe en gebruik je Tackle, gevolgd door Sleep Powder." Soraya deed een paar passen opzij en begon op haar tegenstander af te rennen, toch waren haar passen langzamer en kneep ze af en toe haar ogen dicht tegen de pijn. De Charmeleon had haar zeker veel schade laten oplopen. De Bulbasaur naderde zijn doelwit en Miki zag een grijns op het gezicht van de jongen. "ST--" Maar het was al te laat. De Charmeleon ontweek de Tackle, die er wat wankel uitzag en toen de snuit van de vuur pokemon een paar centimeter verwijderd was van de Bulbasaur gebruikte hij een Flamethrower. Soraya werd natuurlijk niet gemist en de Bulbasaur verdween in een grote rookpluim. "Soraya.." Mompelde Miki die bijna het veld wilde oprennen, maar nee, dan was het te gevaarlijk. De scheidsrechter kwam dichterbij en toen de rook was opgeklaard lag daar haar Bulbasaur. Uitgeteld. "Bulbasaur is uitgeschakeld, Charmeleon wint."

Zuchtend liet Miki haar pokemon terugkeren en wierp een trieste blik op haar pokemon. Ze had haar zoveel pijn aangedaan met dit gevecht. "Komt er nog wat van?" Hoorde ze de jongen zuchten aan de andere kant van het veld. Fel keek Miki op naar hem. Hoe durfde hij? Hij deelde meer schade aan bij pokemon dan nodig was! De laatste pokemon, aan haar lag het nu. Met een boogje liet ze Daisy verschijnen, de Victreebel was zichtbaar verbaasd dat ze zich op het strijdveld bevond. Met een felle blik keek ze de jongen aan, die zijn pokemon gemakkelijk liet terug keren. Wat? Een andere pokemon? Zou deze ook zo sadistisch zijn? Een tweede Pokeball werd opgegooid en een gehavende Fearow verscheen. De vogel zag er niet al te goed uit, zijn snavel was deels beschadigd en zijn klauwen zagen er niet al te lief uit. Daisy bleef echter koel en keek haar tegenstander kalm aan. Nu wist Miki dat ze geen tijd moest verspillen met gelukswensen, dus kwam ze meteen in actie, voordat deze kwal nog iets ging doen. "Acid." Siste Miki en Daisy wierp een blik achter haar. Maar al snel werd er het bekende gif op de Fearow afgestuurd, maar de vogel vloog simpel op en het gif bleef op de grond liggen. Het was er dus nog wel. "Pak de Fearow op en sleur hem op de grond." Diasy hopte wat naar voren en sloeg haar roede uit en wist een klauw van de Fearow vast te pakken. Met een enorme kracht trok de Victreebel de vogel naar beneden. Alsof hij uit de lucht werd geplukt, iets te gemakkelijk.. Miki fronst toen de vogel neerkwam. Diasy keek triomfant naar wat ze had gedaan en toen de stofwolk was opgelost, was haar tegenstander ook verdwenen. Verbaasd keek Miki om zich heen, waar was--. En vanuit het niets verscheen de vogel en stortte neer op Daisy. De Victreebel was te langzaam om de aanval te ontwijken en werd volop geraakt door de aanval. Miki's mond viel open. Daisy schoof over de grond, haar ogen toegeknepen, maar nee, ze kreeg geen adempauze. Meteen vervolgde de Fearow zijn aanval met een Fury Attack en vervolgens deelde hij een flinke klap uit met zijn vleugels. Daisy werd keer op keer geraakt en Miki kon steeds net niet haar nieuwe zet benoemen. Wat deed deze jongen met zijn pokemon? Waarom waren ze zo vals? En uiteindelijk hopte de Fearow naar achteren, Daisy stond nog net overeind. "Kom op Daisy, een Razor Leaf." De Victreebel wilde haar aanval verrichten, maar nee, het werd haar te veel. De pokemon viel neer op de grond en voor de tweede keer keek Miki neer op het strijdveld. De jongen klapte sarcastisch en liet zijn pokemon weer verdwijnen. Zo arrogant mogelijk stapte hij over haar gevallen pokemon heen en stak zijn hand ongeduldig uit. "Mijn badge?"