Het was vroeg in de morgen toen Lillian alweer naast haar bed stond. Ze was nooit iemand geweest van het lang uitslapen en in al haar jaren dat ze op de fokkerij van Brendan had gewerkt, had ze een routine ontwikkeld van op tijd op staan en meteen klaarwakker en fit zijn. Natuurlijk was dit niet voor iedereen weggelegd, haar vriend kon bijvoorbeeld rustig tot een uur op twee in de middag blijven slapen. Zij niet, zij kon maximaal tot negen uur, half tien in bed liggen, daarna werd ze gek. Op dit moment was het rond een uur of acht, om negen uur zou Suki in de kantine staan en dan zou Lillian het meisje meenemen naar één van de weides, om daar het hek te repareren en wat te trainen. Helaas kon Lillian haar eigen Rapidash, Twister, niet meenemen en dus ook niet Vera, haar Vulpix. Die twee weken nooit van elkaars zijde en Lillian had haar pogingen om die twee te scheiden jaren geleden al gestaakt. Daar waar Twister was, daar was Vera, en andersom. Twister kon ze niet meenemen, omdat deze hoogzwanger was en binnen nu en een dag of vier zou gaan bevallen. Lillian vond het super spannend, want het was het eerste veulen dat zou worden geboren op de manege. Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat Lillian zelf Ponyta en Rapidash zou gaan fokken, ze zou nieuwe paarden steeds bij Brendan kopen, voor een vriendenprijsje uiteraard. Dit veulen van Twister zou echter haar eigen Pokémon worden en niet eentje van de manege. Een kleine Ponyta onder haar hoede, net zoals ze jaren terug met Twister was begonnen. Ze was erg benieuwd naar het veulen, het geslacht en het karakter. Hopelijk zou het een grotere held zijn dan Twister, maar wel net zo lief.

Lillian wandelde rustig door het gangpad in de schuur, tussen de stallen door. Hoewel het nog maar net acht uur was geweest, werd er al druk gewerkt. De Ponyta en Rapidash kregen eten en er werden al stallen uitgemest. De vrouw was tevreden en blij dat ze haar droom, een eigen manege, na al die jaren werkelijkheid had zien worden. Uiteraard was dat nooit gelukt zonder een beetje hulp en ze zou die helpende handen altijd dankbaar zijn. Haar ogen gleden over de stallen, over de Ponyta die erin stonden en ze bereikte al gauw de stallen met de Rapidash. Hier bleef ze staan. Wie van de vijf zou ze meenemen vandaag? Blanco kwam vrolijk met zijn hoofd over de stal hangen zodra hij haar in het oog kreeg. 'Dag ventje,' glimlachte Lillian en ze aaide hem over zijn hoofd. Hoewel Blanco het grootste paard was dat ze had, noemde ze hem toch "ventje". Dan leek hij wat minder groot. 'Ga jij vandaag met me mee?' vroeg ze aan de Rapidash, waarop deze knikte. 'Gezellig,' glimlachte Lillian, waarop ze de Rapidash op zijn hals klopte. 'Dan kom ik je straks halen.' Blanco hinnikte even zachtjes en ging toen weer verder met zijn ontbijt.

Goed, nu ze zelf een rijdier had gekozen, moest ze nog iemand zoeken voor Suki. Het meisje was een beginnende trainer, had nog nooit gereden, dus een brave Ponyta was wel zo handig. Lillian keek even achterom. Ja, Sterre zou waarschijnlijk de beste keuze zijn in dit geval. Ergens voelde de vrouw zich wel schuldig tegenover de Ponyta. Altijd wanneer ze een beginnende ruiter ergens mee naartoe nam, koos ze Sterre uit. Misschien werd het tijd om ook eens een ander te gebruiken? Terwijl Lillian hierover na dacht liep ze langzaam terug langs de stallen van de Ponyta. Plotseling voelde ze een warme neus tegen haar elleboog en even schrok de vrouw op. Ze keek gauw naar links en zag toen de vrolijke ogen van Snow White. 'Pony!' reageerde deze vrolijk, waarbij ze tegen de deur begon te hangen, alsof ze eruit wilde. In feite wilde ze er ook uit, maar dan wel om met je te knuffelen. 'Dag meisje,' grinnikte Lillian en ze liep naar voren, naar de kleine merrie toe. Deze drukte haar hoofd vrolijk tegen Lillian aan en wachtte tot deze haar zou aaien en knuffelen. 'Jij wilt vast wel mee naar buiten of niet,' vroeg Lillian terwijl ze de Ponyta kriebelde. Deze knikte enthousiast en dwong Lillian haar te knuffelen. 'Mooi, dan is dat geregeld.'

Om negen uur stond Lillian in de kantine. Haar ontbijt had ze achter de kiezen en voor haar was het nu wachten op Suki zodat ze Blanco en Snow White op konden zadelen en naar de Oostweide konden gaan.

OOC: Suki, komt u maar!

Het was 8 uur in de ochtend en de wekker ging, Suki werd wakker en rekte haar uit en zocht met haar hand het knopje om de wekker weer uit te zetten.Suki ging recht op in bed zitten en keek even de kant op waar haar Vulpix nog sliep en ging daarna alvast haar bed uit. Ze liep naar de tas die ze had meegenomen en knielde, zodat ze makkelijker in haar tas kon kijken en keek er in ze zocht iets makkelijks om aan te doen. Suki vond al snel een zwarte broek en een wit shirtje nu nog een  blousje of vestje voor er over heen en dan had ze haar outfit bij elkaar. Eenmaal en blousje gevonden te hebben begint ze zich met omkleden. Ze liep naar de badkamer om haar tanden te poesten en haar haren op een staart te doen, wat wel zo makelijk was aangezien ze gingen werken. Ze liep door naar de keuken toe om een ontbijtje voor haar en haar Vulpix te maken. Haar Vulpix die nog lag te slapen, gelukig wist Suki dat als ze broke in een bakje zou doen voor haar Vulpix, dat ze dan wakker zou worden, dus Suki pakte een bakje om daar poké brokken in te doen en zette het bakje op de grond. Ze draaide zich even om om een bordje uit de kast te pakken voor haar boterham en ze hoorde al achter haar haar Vulpix aan lopen en eten uit haar bakje. Ze lachte even en zette haar bordje op de aanrecht. “goeiemorge meid,”zegt Suki terwijl ze haar Vulpix een aai over haar hoofdje gaf en ze liep weer terug naar de aanrecht om verder te gaan met haar broodje. Eenmaal haar broodje gemaakt te hebben gaat ze aan tafel zitten en eet haar broodje op. Suki spoelde haar bordje alvast netjes af, zodat ze dat vanavond niet hoefde te doen. Ze liep terug naar haar tas om Vulpix borstel er uit te pakken om haar nog even te kammen voor dat ze gingen, en liep weer terug naar haar Vulpix die alvast op een matje lag bij de bank Suki ging er langs zitten en begon haar te borstellen, haar Vulpix ging verliggen, zodat Suki er beter bij kon. De Vulpix vond het altijd fijn om na het eten even geborstelt te worden. Net zoals een mens heeft de pokémon ook verzorging nodig. Eenmaal klaar met borstelen, maakte Suki nog even de borstel schoon en leg de die weer terug in de tas. Ze liep naar de deur toe om haar schoenen aan te doen en riep tegen haar Vulpix “Kom je meid dan gaan we er van door anders komen we te laat,” ze stond weer op en pakte de sleutel en deed de deur open.

Zoals gewoonlijk ging haar Vulpix eerst en dan zei ze deed de deur opslot en de sleutel in haar broekzak en liepen richting de kantine.

Eenmaal daar aangekomen te zijn deed ze de deur open en zag Lillian daar al staan. Ze liep de richting van Lillian op en zei “goeiemorgen,”met een glimlach.

Suki kwam niet veel later de kantine binnen, samen met haar Vulpix. Het meisje begroette haar vriendelijk, waarop Lillian een brede grijns tevoorschijn toverde. 'Jij ook een goede morgen Suki! En Vulpix ook natuurlijk! Heb je goed geslapen?' Ze keek het tweetal even grijnzend aan en gebaarde toen naar de uitgang van de kantine, welke naar de stallen leidde. 'Zullen we gaan? Ik heb alvast een Ponyta voor je uitgezocht waarvan ik zeker weet dat je met haar op kunt schieten.' Lillian ging het meisje en haar Vulpix voor naar de stallen en liep eerst langs de zadelkamer. 'Goed, dit zijn de spullen die je nodig bent,' vertelde Lillian, terwijl ze Suki een zadel met een wit dekje, een wit gekleurd hoofdstel en een zadeltas aangaf. 'Je Vulpix kan het beste meerijden in de zadeltas, want rijden en een Pokémon vasthouden tegelijk dat wil niet echt.' Om Suki niet nog meer bagage mee te geven nam Lillian zelf de borstels van Snow White mee, en ging ze het meisje voor naar de desbetreffende Ponyta. 'Oké Suki, hier is ze dan, jouw rijpaard voor vandaag.' Lillian keek glimlachend van Suki naar Snow White. De Ponyta hing alweer met haar hoofd en hals over de deur van de stal en wilde dolgraag geaaid worden. 'Snow White is een echte knuffelkont en ze vindt het heerlijk om geknuffeld en geborsteld te worden. Goed, ik ga mijn eigen paard nu opzadelen. Als je hulp nodig bent, vraag gerust één van de staljongens, die kunnen je prima helpen. Ik zie je over een half uur!' En met die woorden liet de vrouw Suki alleen.

Vrolijk wandelde Lilian terug naar de zadelkamer, om daar de spullen van Blanco op te halen. De hengst stond al op haar te wachten en leek zeker zin te hebben in een ritje. 'Dag Blanco,' groette de vrouw de Rapidash vriendelijk. 'Het is alweer een tijdje geleden dat jij en ik een ritje hebben gemaakt of niet.' De Rapidash knikte en verwelkomde haar in zijn stal, waarna ze kon beginnen met borstelen. Lillian had expres een half uur gezegd tegen Suki, omdat ze zelf altijd een half uur nodig was voor het poetsen en zadelen. Het poetsen van je rijdier leek misschien slechts een formaliteit, maar het was hét moment waarop je echt contact legde met je paard. Het begon niet pas wanneer je erop zat, nee, het begint allemaal bij die eerste kennismaking in de stal. Loopt dat fout, dan loopt het de rest van de dag ook fout. Een half uur later was Lillian klaar om te gaan. Blanco was gezadeld, Jolt stond al klaar bij de deur van de schuur en Lillian zelf had er ook veel zin in. Ze pakte de teugels van Blanco en voerde de hengst uit zijn stal, in de richting van de stal van Snow White. Zo, eens zien of het allemaal was gelukt bij Suki.

OOC: Godmode met toestemming!

Suki zag dat Lillian een brede grijns terug gaf nadat ze haar goedemorgen gewenst had “Jij ook een goede morgen Suki! En Vulpix natuurlijk! Heb je goed geslapen?” vroeg Lillian. “Ik heb heerlijk geslapen. En jij?” reageerde Suki terug. Lillian gebaarde naar de uitgang van de kantine “Zullen we gaan? Ik heb alvast een Ponyta voor je uitgezocht waarvan ik zeker van weet dat je met haar op kunt schieten.” zei Lillian. Suki volgde braaf Lillian en merkte dat ze in de stallen uit kwamen. Eenmaal in de zadelkamer aangekomen te zijn hoorde ze Lillian zegen “Goed, dit zijn de spullen die je nodig hebt.” En gaf Suki een zadel met een wit dekje, een wit gekleurd hoofdstel en een zadeltas. Suki keek even verbaast naar de spullen die ze in haar handen had, ze hoopte wel dat Lillian haar wel zo helpt met de Ponyta op te zadelen. “Je vulpix kan het beste meerijden in de zadeltas, want rijden en een Pokémon vasthouden tegelijk dat wil niet echt.” Suki lachte even en snapte ook wel dat haar Vulpix daar in kon, maar ze vond het toch fijn dat ze het even zei. Ze zag dat Lillian weer door liep dus ze volgde haar met al haar spullen in haar armen. Ze stopte weer bij een stal met een Ponyta er in.
De Ponyta zag er goed en verzorgt uit, wat eigenlijk ook best logisch was dat een Ponyta in de manage er goed uit zag. Het zal raar zijn als ze onverzorgd er uitzagen.  “oké Suki, hier is ze dan, jouw rijpaard voor vandaag.” Zei Lillian en glimlachde even en keek daarna naar de Ponyta. Suki zag dat de Ponyta met haar hoofd en hals over de deur van de stal hing. “Snow White is een echte knuffelkont en ze vindt het heerlijk om geknuffeld en geborsteld te worden. Goed, ik ga mijn eigen paard nu opzadelen. Als je hulpt nodig hebt, vraag gerust één van de staljongen, die kunnen je prima helpen. Ik zie je over een half uur!” vertelde Lillian tegen Suki. Ze zag Lillian weg lopen naar een andere stal.

Daar stond ze dan met haar armen vol spullen voor de Ponyta zonder enige evaring met Ponyta's en het opzadelen er van. Dit word nog wat dacht ze bij haar zelf. Ze keek even naar Snow White die nog steeds met haar nek uit de stal deur stond in afwachting op een knuffel. Suki zocht even een plek om haar spullen neer te legen, zodat ze de stal deur open kon doen. Uit eindelijk vond ze het een goed idee om gewoon de spullen op de stal deur neer te legen. Eenmaal dat gedaan te hebben deed ze voorzicht de deur open en liep de stal binnen. Suki stak haar hand uit naar Snow White, zodat ze kon ruiken. Snow White begon te ruiken en suki begon voorzichtig over de voorhoofd van de Ponyta te aaien. “Hallo daar,” zei Suki. Suki merkte dat haar Vulpix liever aan de anderen kant van de stal bleef. Ze begreep het wel het was nog al een nauwe ruimte en die paard kan natuurlijk op haar gaan staan. Suki deed de stal deur weer even dicht. Voor het geval het paard zal ontsnappen. Ze zag de borstel gerei liggen wat Lillian had mee genomen en begon Snow White te borstellen. Ze merkte dat de Ponyta dat fijn vond. Suki lachte erom en voelde er goed bij. Ze vond het altijd fijn om een Pokémon te borstelen, vooral als ze merkt dat de Pokémon het zelf ook fijn vind, daarom vind ze het ook nooit een ramp om haar Vulpix 2x per dag te hoeven borstelen. Nu kwam Suki op het punt om de Ponyta op te zadelen. Ze begon eerst met het hoofdstel op te doen en daarna het dekje met de zadel en als laatste de zadeltas. Ze gaf Snow White een aai en zei “even iemand zoeken om te vragen of ik het wel goed gedaan heb.” Suki liep de stal uit op zoek naar een staljongen.

Eenmaal een staljongen gevonden te hebben vroeg Suki “Zal je even mee willen lopen om te kijken of ik Snow White zo goed heb gezadelt?” De staljongen knikte en liep met haar mee. Hij deed de stal deur open en ging alles langs of het wel goed vast zat en of het niet te los of te vast zat. “Ik zie niks verkeerds je hebt het goed gedaan.”zei de staljongen en liep weer weg. Suki pakte haar Vulpix op en deed die in het zadeltasje. Na dan ben ik zo ver. Suki pakt het hoofdstel en liep met Snow White de stal uit. Het moment dat ze de stal uit liep zag ze Lillian al aan komen lopen met een Rapidash. Suki was opgelucht dat dit al goed ging, dan zal de rest ook wel goed komen dacht ze

Lieve Suki, ik ben al jouw posts aan het lezen en ik merk op dat je vaak grammaticafouten hebt, zoals het extra toevoegen van een letter in een woord als bijvoorbeeld 'leggen', dan heb jij 'legen'. Ook merk ik dat je soms woorden vergeet waardoor je zin onoverzichtelijk wordt, of dat je bijvoorbeeld een 'd' op het einde van het woord verwart met een 't'. Ik raad je aan om je posts in Word te maken en ze nog eens goed na te lezen

Bij de stal van Snow White aangekomen, zag Lillian dat het allemaal was gelukt bij Suki. Het meisje had Snow White netjes opgezadeld en Vulpix zat in de zadeltas. 'Ik zie dat alles gelukt is? Hartstikke mooi! Dan heb ik hier nog één ding voor je.' Ze reikte Suki een cap aan. 'Aangezien dit je eerste ritje wordt, is een cap wel zo verstandig. Ik wil immers niet dat er ongelukken gebeuren.' Ze knipoogde naar het meisje en vervolgde toen vrolijk: 'Nou, zullen we maar gaan dan?' Gezamenlijk verlieten ze de grote schuur van de manege en liepen het warme ochtendzonnetje in. Lillian haalde even diep adem en keek toen vrolijk naar Suki. 'Een prachtige dag voor een ritje, vind je niet?' Ze liep naar Suki toe om het meisje te helpen met opstijgen en stapte toen op haar eigen rijdier. 'Het materiaal voor het repareren van het hek ligt er al, de planken en palen dan, ik heb de hamers en spijkers bij me in mijn zadeltas.' Ze klopte Blanco even op zijn hals en begon toen te rijden. Op naar de oostelijke weide!

De rit ging lekker rustig, maar duurde daardoor ook wel wat lang, maar dat gaf niet. Het was immers Suki's eerste ritje en ze wilde het niet te veel overhaasten. Op deze manier kon ze Suki mooi vertellen over de Pokémon die ze onderweg in de verte konden spotten. 'Zie je die Tauros daar?' reageerde Lillian vrolijk, wijzend naar rechts. Enkele honderden meters verderop, op een heuvel, stond een kudde Tauros te grazen. Lillian glimlachte. Dit vond ze nou zo mooi aan het buiten de stad wonen. De vrijheid, de natuur en de wilde Pokémon, zichtbaar genietend en in harmonie met hun omgeving. Ja, daar kon mening mens nog wel wat van leren.

OOC: Godmode toestemming van Suki!

“Ik zie dat alles gelukt is? Harstikke mooi! Dan heb ik hier nog één ding voor je,” zei Lillian en gaf Suki een cap. Suki deed de cap op terwijl Lillian verder begon met praten “Aangezien dit je eerste ritje wordt, is een cap wel zo verstandig. Ik wil immers niet dat er ongelukken gebeuren,”en ze gaf een knipoog. “Nou zullen we maar gaan dan?” en Lillian liep voor Suki uit naar buiten toe, eenmaal buiten te zijn zei Lillian “Een prachtige dag voor een ritje, vind je niet?” Suki knikte en zei “Ja, het is zeker mooi weer voor een ritje”. Suki keek even hoe ze het slimst op het paard kon komen, maar al snel kwam Lillian haar helpen. Eenmaal zittend op het paard begon Lillian weg te lopen en haar paard begon ook op eens te lopen zonder dat ze iets deed. Daar schrok Suki even van, maar het ging goed. Het was wel even wennen, maar na en tijdje had ze er al geen ergen meer in en zat ze relaxt op het het paard en keek ze met veel bewondering om haar heen. Ze woonde natuurlijk dicht bij een stad en was deze rust en mooie natuur niet gemerkt.

Tijdens de rit zei Lillian plotseling “Zie je die Tauros daar,” Suki keek even waar de vinger van Lillian heen ging en zag de Tauros staan in de weide “Ja, ik zie hem,” reageerde Suki terug. Suki bleef die richting uit kijken naar de Tauros die daar stonden. Ze vond het een mooi gezicht hoe ze daar gezellig bij elkaar stonden en nergens iets van aan trokken. Suki bleef kijken tot dat ze niet meer kon kijken en draaide daarna haar hoofd weer naar voor toe. Ze haalde even diep adem en was blij met haar keuzen als pokémon trainer, ze had natuurlijk nooit verwacht dat ze dit ooit zal mee mogen maken, en dat ze veel naar andere omgevingen zou gaan reizen. Op dit momenten kon ze echt genieten van het leven. Vooral ze pokémon zien in hun eigen leef omgeving met hun familie.

Heerlijk! De wind in haar haren, de zon op haar gezicht! Dit was het echte leven! Lillian genoot altijd intens van de ritjes op haar Rapidash. Dat ze nu op Pablo reed, in plaats van op Twister, omdat zij hoogzwanger was, deerde haar op dit moment niet zo. Zelfs op een kleine Ponyta die constant liep te klieren zou ze nog genieten van de rit. Ze keek meerdere malen achterom naar Suki, om te kijken of het meisje er nog op zat en ook zo genoot van de rit. Lillian wees het meisje op een kudde Tauros even verderop en ging ondertussen op zoek naar andere bezienswaardigheden waar ze Suki op kon wijzen. Afgezien van een paar Butterfree was er echter niet veel spectaculairs meer te zien, maar misschien dat Suki zelf nog het één en ander zou ontdekken onderweg. Inmiddels had het groepje de rand van de weide, en dus hun doel, bereikt. Lillian stapte af, klopte Pablo even dankbaar op zijn hals en liep toen naar het hek. Het zag er zwaar vernield uit, alsof er een bulldozer doorheen was gereden. Lillian hurkte bij het hek neer en pakte een paar van de vernielde planken op. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze ernaar, waarna ze zuchtte en opstond. 'Zo te zien is er iets of iemand met veel geweld doorheen gereden,' verklaarde de vrouw terwijl ze zich tot Suki wende. 'Dat is al de vierde keer in slechts drie maanden tijd.' Ietwat bezorgd keek de vrouw weer naar het hek. Wie vernielde het toch steeds? Waren het mensen die uit waren op haar Ponyta en Rapidash? Of kwamen ze voor iets anders? Ze wist het niet, maar op dit moment had ze, afgezien van een vernield hek, niet veel aanwijzingen.

De plank die ze had opgepakt gooide ze weer terug bij de rest, waarna ze een foto maakte van het vernielde hek, als bewijs. 'Goed, laten we maar beginnen.' Ze stopte haar camera terug in de zadeltas van Pablo en haalde er het gereedschap weer uit. Vlakbij het hek waren al nieuwe planken en palen neergelegd door een aantal van Lillian haar staljongens. Dat scheelde weer gesjouw. 'Heb je al eens eerder een hek gerepareerd?' vroeg de vrouw terwijl ze het gereedschap op de grond legde en de oude, gebroken palen uit de grond begon te halen. 'Of met een hamer gewerkt?' voegde ze eraan toe. De vrouw zette haar handen in haar zij en keek even nadenkend naar een stuk afgebroken hout. Hoe ging ze die eruit krijgen? 'Jolt? Assistentie graag,' reageerde de vrouw, waarna ze haar Jolteon glimlachend aankeek. De Jolteon knikte, liep naar voren en begon de paal uit te graven zodat Lillian hem gemakkelijker uit de grond kon trekken.

Ze zag dat Lillian tijdens de rit een paar keer achterom keek "zal ze dat doen om te kijken of ik er nog was? vroeg ze haarzelf af. Tijdens de rit keek Suki veel om haar heen en lette eigenlijk niet echt op waar de Ponyta haar heen bracht. Ze ging er maar van uit dat die de Rapidash van Lillian volgde. Ze zag nog een paar Butterfree langs komen, maar meer pokémon zag ze niet echt meer langs komen.  

De Ponyta stopte en ze zag dat Lillian van haar Rapidash af stapte. Suki stapte ook voorzichtig af. Lillian liep naar de verwoeste hek toe en knielde zodat ze een paar kapote planken kon pakken. Suki liep ook naar het hek en hielp mee de kapotte planken op te pakken.  “zo te zien is er iets of iemand met veel geweld door heen gereden,” zei Lillian nadat ze zuchtend op stond. “Dit is al de vierde keer in slechts dire maanden tijd” terwijl Lillian bezorgd keek. Suki knikte en vroeg “Zal dit gebeuren vanwegen sabotage?”

Suki zag dat Lillian de planken die ze had opgepakt laat vallen op een andere plek. Dus zo deed zij dat ook . Ze zag dat Lillian een foto van de kapotte hek maakte. “Goed, laten we maar beginnen,” zei Lillian.  Suki liep net zo als Lillian terug naar de paarden om het gereedschap te pakken. Ze gaf haar Vulpix nog even een aai en tilde dan haar Vulpix uit het tasje, waar ze in zat. Ze zette haar Vulpix op de grond en liep met het gereedschap terug naar Lillian. “Heb je al eens eerder een hek gerepareerd?” vroeg Lillian. “Nee, niet een hek maar ik heb wel andere dingen gerepareerd,”reageerde Suki terug. Ze zag dat Lillian oude gebroken paalde uit de grond begon te halen en vroeg toen “Of met ene hamer gewerkt?”. “Ja, met een hamer heb ik ooit mee gewerkt.” Lillian keek hoe ze haar Jolteon riep om om hulpt vragen om een stukje oude paal uit de grond te krijgen. “Ehm, wat wil je dat ik doe?”vroeg Suki. “Of zal ik alvast de nieuwe palen in de grond slaan?”

Lillian was blij om te horen dat Suki wel enige ervaring had met het repareren van dingen, al was het dan niet met hekken, en dat ze wel vaker een hamer had gebruikt. 'Mooizo,' glimlachte ze terwijl ze de oude, gebroken planken aan de kant gooide. 'Dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker.' Inmiddels was de vrouw begonnen met het uitvragen van de gebroken palen, samen met Jolt. De stem van Suki deed haar opkijken. Het meisje vroeg was ze moest doen en vroeg of ze de nieuwe palen al in de grond moest slaan. Lillian glimlachte verontschuldigend. 'O ja, sorry Suki, helemaal vergeten te zeggen wat je moet doen. Zouden jij en je Vulpix die twee kapotte palen daar uit de grond willen halen?' Ze wees naar rechts, waar nog twee geknapte palen uit de grond staken. 'Dan haal ik deze twee er nog even uit en dan kunnen we daarna beginnen met de nieuwe palen. Als het goed is worden die zo gebracht.' Lillian en Jolt gingen weer verder met de paal en binnen een paar minuten hadden ze hun palen uit de grond gehaald. 'Zonde,' mompelde Lillian terwijl ze met haar rechtervoet zachtjes tegen één van de palen schopte.

Achter zich hoorde de vrouw een auto aankomen en toen ze zich omdraaide zag ze dat één van haar stalmedewerkers was gearriveerd met de nieuwe palen en planken. Ze glimlachte en liep naar de auto, waar Damian uit stapte. 'Ah, precies op tijd Damian,' glimlachte ze naar de man, welke grinnikte en naar de aanhangwagen liep die achter de auto hing. 'Redden jullie het zo met z'n tweeën?' vroeg Damian terwijl hij samen met Lillian de palen en planken uit begon te laden. 'O ja hoor, Suki en ik redden het prima zo met z'n tweeën, maak je geen zorgen.' Zodra alles was uitgeladen, stapte Damian weer in en vertrok. Lillian zette haar handen in haar zij en keek naar Suki. 'Goed! Laten we beginnen met het zetten van nieuwe palen.' Ze liep naar het eerste gat toe en inspecteerde deze. 'Jolt, wil je het gat ietsje groter maken?' De Jolteon knikte en begon te graven. 'Zo is het goed,' zei de vrouw na een tijdje, waarna ze zich tot Suki wende. 'Suki, als jij en Vulpix ervoor kunnen zorgen dat alle gaten ongeveer zo groot zijn, dan zou dat heel fijn zijn.'

“O ja, sorry Suki helemaal vergeten te zeggen wat je moet doen. Zouden jij en je Vulpix die twee kapotte palen daar uit de grond willen halen?” Lillian wees naar rechts waar er nog twee palen uit de grond staken. Voor dat Suki er heen kon lopen zei Lillian nog “Dan haal ik deze twee er nog even uit en dan kunnen we daarna beginnen met de nieuwe palen. Als het goed is worden die zo gebracht.”

Suki en de Vulpix liepen naar de eerste kapotte paal die ze tegen kwam en zei tegen haar Vulpix “Zou je hier de zand om heen willen uit graven? Zodat ik de paal er uit kan trekken.” Haar Vulpix knikte en begon met haar kleine pootjes te graven. Toen de meeste zand er al om heen was zei Suki “Stop maar.” Haar Vulpix stopte en Suki trok de paal er uit en legde het op de grond neer. Ze liepen naar de volgende paal en daar gebeurde precies het zelfde.

Toen ze net klaar waren met de tweede paal uit de grond hoorde Suki een auto aan komen. Ze zag dat Lillian er heen liep. Suki liep ook maar die kant op met de twee kapotte palen. Toen alles uitgeladen was reed de auto weer weg en zei Lillian “Goed! Laten we maar beginnen met het zetten van nieuwe palen.’ Lillian liep naar een gat toe en zei “Jolt, wil je het gat ietsje groter maken?” Suki zag dat de Jolteon begon te graven en hoorde Lillian zegen “Zo is het goed.” “Suki, als jij en Vulpix ervoor kunnen zorgen dt alle gaten ongeveer even zo groot zijn, dan zou dat heel fijn zijn,” Suki knikte en liep met haar Vulpix naar de volgende gat.
“Nou Vulpix je mag weer graven,” en haar Vulpix begon weer te graven. Zo gingen Suki en haar Vulpix door tot dat ze alle gaten uit gegraven hadden. “En nu?” vroeg ze aan Lillian.

Onder het werken door wierp Lillian af en toe een blik op Suki en Vulpix. De twee leken goed samen te werken en Suki gaf haar Pokémon duidelijke aanwijzingen. Mooi, dat was een goed begin. Onderwijl waren Lillian en Jolt al klaren en werden de nieuwe palen geleverd. Al gauw was het tijd voor de volgende opdracht voor Suki en Vulpix, het gelijk maken van alle gaten. Lillian keek toe hoe de twee hiermee aan de slag gingen en richtte zich vervolgens met Jolt op het plaatsen van de nieuwe palen. Lillian stak de paal in de grond, waarna Jolt al het zand weer in het gat gooide. Nog even goed aanstampen en klaar waren ze. Suki was intussen ook alweer klaar met het openen van de gaten en vroeg wat ze nu moest doen. ‘Nu mag je me helpen met het plaatsen van de palen,’ verklaarde de vrouw. Ze pakte een nieuwe paal, liep naar het volgende gat en stak de paal erin. ‘Jullie hebben goed werk verricht met de gaten,’ complimenteerde ze het tweetal, waarna ze begon uit te leggen wat de bedoeling was.

‘Goed, eerst steek je dus de paal in het gat. Zorg ervoor dat hij recht staat en laat dan je Pokémon het zand weer in het gat doen. Als het gat vol zit nog even goed aanstampen en dan is het klaar.’ Ze glimlachte. ‘Als jullie goed samenwerken dan staan de palen als een dijk in de grond.’ Ze gaf Suki een paal en wees naar het volgende gat. ‘Succes.’ Vervolgens pakte ze zelf ook een paal en ging met Jolt bezig bij een ander gat. Zweetdruppels verschenen langzaam op haar voorhoofd naarmate de temperatuur buiten hoger werd en het werk zwaarder. Ja, dit was heel wat anders dan rondreizen door Kanto, Pokémon trainen en vangen. Dit was het echte werk.

"Nu mag je me helpen met het plaatsen van de palen," vertelde Lillian. Nadat Lillian een paal had gepakt en naar een gat was gelopen zei zie "Jullie hebben goed werk verricht met de gaten." Suki glimlachte en  zei "dank je."

"Goed, eerst steek je dus de paal in het gat. Zorg ervoor dat hij recht staat en laat dan je Pokémon het zand weer in het gat doen. Als het gat vol zit nog even goed aanstampen en dan is het klaar." zei Lillian. Suki keek er naar en vond het net voelen of ze een cursus aan het volgen was. Lillian glimlachte even en voegde er nog iets aan toe "Als jullie goed samenwerken dan staan de palen ls een dijk in de grond." Lillian gaf Suki een paal en wees naar een gat "Succes" zei ze.

Suki liep naar de gat toe die Lillian haar aanwees. Ze zette de paal in de gat en zei "Oke Vulpix, nu is de bedoeling dat je zand in de gat doet." Haar Vulpix begon zand in de overgebleven ruimte gooien. "Goed zo, Vulpix, "Zei Suki en haar Vulpix stopte. Ze begon de zand aan te stappen en pakte een nieuwe paal om de volgende gat te vullen. Na alle palen in de grond hebben gezet met Lillian, ging Suki op de grond zitten en zuchtte. Ze wachtte af wat de volgende plan was van Lillian. Haar Vulpix is er ook maar langs haar gaan liggen, om een beetje rust te pakken. Het was best warm nu 'zou Lillian water hebben mee genomen ?' vroeg Suki bij haarzelf af. Ze staarde en beetje voor haar uit en keek naar de lucht. Ze zag een paar wolken overtrekken, Suki bleef het mooi en rust gevend vinden om soms naar de lucht te kijken.

Cynthia: Een mooi postje Sascha, vooral de laatste alinea. Dit, omdat je daar zelf schrijft en niet citeert wat Lillian allemaal zegt en doet. Probeer dit zelf schrijven door te voeren in je hele post. Het is voor mensen die het topic volgen namelijk minder interessant om in jouw post een herhaling te lezen van dingen die al eens zijn gezegd. Probeer er wat meer een verhaal omheen te bouwen en te beschrijven wat Suki voelt terwijl ze luistert. Verder wilde ik nog even zeggen dat het het zand is en niet de zand. Ga zo door schat!