De winter. Een seizoen met vele voorstanders en waarschijnlijk evenveel tegenstanders. Een periode van landschappen bedekt met prachtige lagen sneeuw, gezelligheid bij het haardvuur en warme chocolademelk met slagroom. De winter was echter ook een periode van kou, bevroren tenen, oren en vingers en veel ellende voor onder andere de scheepvaart. De havens vroren dicht, wegen sneeuwden onder en het leven zoals het normaal gesproken liep, kon niet verder. De winter was een tijd van aanpassen en genoegen nemen met wat je had en met wat je kon doen. Voor de kinderen was de komst van bergen sneeuw een zegen, voor de meeste volwassen een vloek. Wat het voor Lillian was, was nu nog even de vraag.

Met haar handen in haar zij gestoken en een kritische blik op haar gezicht, staarde Lillian naar de baanderdeur van haar schuur. De schuifdeuren waren een halve meter uit elkaar geschoven en onthulden een ver velende blokkade van een meter hoog; het had gesneeuwd in Kanto. Nadenkend staarde de blonde vrouw naar de berg sneeuw, waarvan een deel de schuur in was gegleden toen ze de deuren had geopend. Het was lang geleden dat ze voor het laatst zoveel sneeuw had gezien en ze wist even niet of ze er nu blij mee moest zijn of niet. Sneeuw veranderde ieder landschap altijd in een prachtig tafereel, maar het zorgde er nu ook voor dat Lillian en haar paarden de schuur niet uit konden. Alhoewel… Wanneer had sneeuw ooit gewonnen van de warmte van heet vuur?

Ze draaide zich om en keek naar Vera. De Vulpix zat, voor de verandering, eens voor de stal, in plaats van erin, en keek haar afwachtend aan. ‘Vera, kom eens,’ sprak de vrouw tegen haar Vulpix, welke knikte en toen vrolijk naar haar toe trippelde. Ze keek even vrolijk naar Jolt, welke naast Lillian stond, en keek toen met glinsterende ogen naar haar Trainster. ‘Wil jij het pad sneeuwvrij maken?’ De Vulpix knikte enthousiast en had zich al tot de deur gewend, maar Lillian hield haar nog even tegen. ‘Wacht, dan zet ik de deuren verder open.’ Lillian zei niet dat ze bang was dat Vera anders de deuren ook zou verbranden, want ze wilde de Pokémon niet het gevoel geven dat ze geen vertrouwen in haar had. ‘Goed, één rechte baan naar voren graag,’ glimlachte de blondine, waarop Vera knikte en haar Flamethrower op de sneeuw afstuurde.

De warme vuurstraal sneed door de sneeuw heen als een mes door warme boter. Lillian glimlachte. Vuur/Vera 1, sneeuw/winter 0. ‘Stop maar Vera, zo is het wel goed denk ik.’ De Vulpix sloot haar mond en keek vrolijk naar Lillian op. De vrouw bukte, aaide de Vospokémon over haar kopje en liep toen naar de deuropening. Ze trok haar jas nog even goed dicht en stapte toen naar buiten. Het pad dat Vera had gemaakt was nat, maar begaanbaar. Aan weerszijden van het pad rees de sneeuw wel een meter de lucht in. Lillian liep een paar passen over het pad en tuurde over de hoge laag sneeuw heen. Het hele terrein van haar manege was bedekt met een laag sneeuw van een meter hoog. Hier en daar kon ze nog net de topjes van de palen van de omheining zien en ook de overdekte rijhal leek opeens een stuk kleiner. De vrouw grinnikte. Dit zag er best komisch uit.

‘Ik denk niet dat we vandaag nog leerlingen hoeven te verwachten, wat jij Jolt. Jolt?’ vragend keek de vrouw achterom. Haar Jolteon stond niet bij haar, zoals ze had verwacht, maar was in de deuropening van de schuur blijven staan. ‘Wat is er Jolt? Ben je bang dat je poten bevriezen?’ Lillian grinnikte toen de Jolteon haar een blik toewierp waarmee hij waarschijnlijk wilde zeggen “denk je nou echt dat je grappig bent?”. Ze glimlachte en zag toen dat Vera wel naar buiten was gekomen. De Vulpix stond aan de sneeuw te snuffelen en keek nieuwsgierig langs de sneeuw omhoog. Voor Lillian was het “maar” een meter, maar voor Vera was het wel één hele meter. Ze groot was de Vulpix immers niet. ‘Wil je er overheen kijken?’ vroeg de blondine, waarop de Vulpix enthousiast knikte en zich blij op liet tillen door Lillian.

Vera keek enthousiast om haar heen toen Lillian haar boven de muur van sneeuw uit tilde, maar het zien was blijkbaar niet genoeg. De Pokémon spartelde wat in Lillian haar armen en sprong toen naar voren, bij de vrouw vandaan, op de muur met sneeuw. Lillian keek verbaasd toe hoe de Vulpix vrolijk een paar stappen door de sneeuw zette, want ze had niet verwacht dat de sneeuw zo stevig zou zijn. Deze bleek ook niet overal even stevig te zijn, want het ene moment sprong Vera nog blij rond, het volgende moment was de Vulpix verdwenen. ‘Vera!’ riep Lillian, waarna ze zich een weg door de sneeuw begon te graven. Verschillende stralen vuur schoten door de sneeuw terwijl Vera zichzelf probeerde te bevrijden en ze miste Lillian op een haar na. Ook de schuur werd gemist, al scheelde het maar een millimeter. ‘Vera stop! Straks steek je nog iets in brand!’ De vuurstralen hielden op, maar eigenlijk had de Vulpix zichzelf al grotendeels bevrijd. Lillian plukte de vuurpokémon uit de sneeuw en liep terug naar het hoofdpad, waar nu verschillende andere paadjes op uit kwamen.

‘Weer wat geleerd, of niet soms,’ grinnikte de vrouw terwijl ze de sneeuw uit Vera haar vacht veegde. De Vulpix knikte, maar leek door haar kleine avontuurtje niet minder nieuwsgierig naar de sneeuw. Ze sprong namelijk net zo hard weer op de muur met sneeuw, maar was nu duidelijk voorzichtiger dan eerst. Ze sprong niet meer zo hard in het rond, maar liep nu voetje voor voetje door de sneeuw. Lillian grinnikte en keek naar de ingang van de schuur. Jolt was nog altijd daar, zittend in de deuropening, duidelijk niet van plan naar buiten te gaan. Lillian wist echter wel iemand anders die wel in de sneeuw wilde spelen; Fay. De vrouw liep naar binnen en bleef voor de stal van haar jonge Ponyta staan. De laatste keer dat ze haar mee naar buiten had genomen, was ze er vandoor gegaan, maar ze had zo’n vermoeden dat ze er nu een stuk minder hard vandoor zou rennen. Ze opende de stal van Fay en deed de jonge Ponyta een halster om. Vervolgens opende ze ook snel even de stal van Twister, zodat ook zij mee naar buiten kon, waarna ze Fay aan het halster mee naar buiten nam.

In eerste instantie was de Ponyta erg enthousiast geweest, maar zodra ze met haar hoeven op de bevroren grond stond, bleef ze staan. Haar ogen werden groot en de kleine Ponyta deed verschrikt een paar passen achteruit. Lillian liet gauw los en Fay botste tegen Twister, welke in de deuropening bij Jolt was blijven staan. ‘Kom maar Fay,’ sprak Lillian bemoedigend naar de jonge Pokémon, maar deze keek alleen maar met grote ogen naar het witte spul dat om haar heen lag. ‘Vul! Vulpix!’ riep Vera vanaf de muur van sneeuw en liep zo snel als ze durfde over de sneeuw naar Fay toe. De Ponyta bracht haar neus naar Vera toe, maar deed op zo’n manier dat ze geen stap hoefde te verzetten. Ze strekte haar hele hals en bracht haar gewicht zo ver mogelijk naar voren tot haar neus Vera raakte. Haar kaak raakte hierbij ook de sneeuw, waar de Pokémon van schrok. Lillian grinnikte en stak haar handen in haar zakken. Hoe lang zou het duren voor ook Fay in de sneeuw speelde? Het antwoord op die vraag kwam al vrij snel.

Aangemoedigd door Vera, liep Fay naar de muur van sneeuw toe. De Ponyta zelf kwam met haar schoft, rug en het topje van haar kont nog nét boven de sneeuw uit. Er werd driftig in de sneeuw gesnuffeld en Lillian moest moeite doen om niet te gaan lachen toen de Ponyta haar neus steeds verder in de sneeuw drukte en uiteindelijk met haar hele hoofd uit het zicht was verdwenen. De warmte van haar manen en lichaam deed de sneeuw om haar heen echter smelten, waardoor Vera snel een paar pasjes achteruit moest doen. Plots gaf Fay een luide hinnik, wat blijkbaar een uitroep van plezier moest zijn, want opeens sprong de Pokémon naar voren en lande zo PLOP in de sneeuw. Nu hield Lillian het echt niet meer en lag ze bijna slap van het lachen. Vera en Fay sprongen intussen vrolijk met elkaar door de sneeuw, de één erop en de ander erin. De vrouw grinnikte. Ja, de winter was een leuke periode. Als er sneeuw lag ten minste.

OOC: Zoooo, screentime voor Vera! Ik doe echt te weinig met haar. O en whoop whoop bijna twee A4! Das lang geleden O_o