Iets later dan gepland, maar desondanks toch nog redelijk op tijd, kwam Hiro aan bij de Power Plant. Quack slofte naast hem mee. Beiden waren niet al te vrolijk. De weg vanaf de Team Rockets Headquarters was twee keer zo lang geweest als nodig was geweest, omdat zowel Quack als Hiro niet wist waar de Power Plant zich precies bevond. Ook Tallulah was wat dat betreft niet echt nuttig. Hiro had niet eens de moeite genomen om haar wat te vragen.
Uiteindelijk had Hiro in een of andere toeristische winkel een landkaart staan bekijken, waarbij hij tot de ontdekking was gekomen dat hij misschien toch eens een keer moest leren lezen. De plaatsnamen waren voor hem net Chinees. Na lang aarzelen had hij een winkelmedewerker dan toch maar om een routebeschrijving gevraagd.

Nu, een paar uur later, stonden ze voor de deur van de Power Plant. Het gebouw was groot en indrukwekkend. Er stonden enorme hekken en alles straalde elektriciteit uit – op een metaforische manier.
De opdracht die ze moesten uitvoeren was voor Hiro nog niet helemaal duidelijk, maar hij ging ervan uit dat iemand anders hem dat wel zou uitleggen.  Het eerste wat hij dan ook deed was rondspeuren naar een bekend gezicht; iemand die eruit zag als een Rocket-commander en vooral: iemand die bevestigte dat hij hier op de juiste plek was.

Het duurde even, maar toen ontwaarde hij in de schaduwen, achter een groepje bomen, een duister figuur. Dat kon niet missen. De figuur kwam hem bovendien nog vaag bekend voor van hun vorige opdracht. Hij was haar naam vergeten, maar hij was er vrij zeker van dat zij de Rocket-commander was. Hoeveel mensen droegen er nou eenmaal een slang om hun nek?
‘Kom,’ zei Hiro tegen Quack. Hij knikte in de richting van het groepje bomen. Met z’n tweeën slenterden ze naar Destiny. Hiro hoopte dat ze niet veel hoefden te doen vandaag. Het was veel te lekker weer om binnen aan het werk te zijn. Bovendien werd hij niet graag rondgecommandeerd.
Zonder iets te zeggen, ging Hiro bij Destiny staan.

Zoals Hiro had kunnen verwachten, werd hij meteen afgesnauwd. Hij zou zogenaamd “te laat” zijn. Hiro keek zijn commander geïrriteerd aan. Te laat? Pah! Echt niet! Niet dat hij een horloge of iets bij zich had om het te controleren, maar hij wist zeker dat hij niet te laat was. Nou ja, misschien een beetje, maar niet zo heel veel. Niet laat genoeg om meteen afgesnauwd te worden. Maar ja, afsnauwen was nou eenmaal iets wat bij het werk als Rocket Grunt hoorde. Je moest er toch wat voor over hebben als je geld wilde verdienen. Hij wist wel dat zodra hij zelf commander was, hij niemand zou afsnauwen. Nee... hij zou gewoon iedereen zijn eigen boontjes laten doppen en zelf lekker gaan luieren. Heerlijk.

‘Waar is Ana?’ vroeg de commander hem op een niet bepaald aardige toon. Hiro haalde zijn schouders op. Wist hij veel! Hij kende die Ana niet eens. Hij hoorde nu pas voor het eerst dat hij of zij Ana heette en had geen flauw idee of het mannelijk of vrouwelijk was en hoe het eruit zag. Ze moest hem niet van die moeilijk vragen stellen, dan werd ze tenminste ook niet teleurgesteld met het antwoord en werd hij tenminste niet nóg meer afgesnauwd.
Ze wachtten nog even. Voor de commander leek het misschien een eeuwigheid, maar voor Hiro duurde het veel te kort. Hij stond liever met zijn handen in zijn zakken te wachten op een Rocket Grunt dan dat hij zelf – in zijn eentje – aan het werk moest. Helaas dacht de commander daar anders over.
‘Goed,’ zei ze en: ‘Laten we maar beginnen.’ Daarna begon ze hem de instructies te geven. Hiro probeerde het hele verhaaltje te onthouden, maar zijn concentratie was gewoon niet erg optimaal. Hij knikte maar een beetje alsof hij het helemaal begreep, maar het enige dat hij erbij dacht was iets in de trant van: straks, als ik alleen in zo’n boom zit, kan ik gaan slapen. Niemand die me op mijn vingers kijkt bij mijn werk. Heerlijk!
‘Alles.’ zei de vrouw tenslotte duidelijk en streng. Vervolgens kreeg Hiro een nachtkijker en een verrekijker in zijn handen gedrukt. Zeg, hoe lang moest hij daar op post zitten? Hij kreeg het onbehaaglijke gevoel dat hij beter nog wat beter zijn best had kunnen doen om de instructies te volgen, want nu kon hij alleen maar gissen wat hij precies op moest schrijven. Voor de meeste mensen was het misschien heel logisch waar hij op moest letten, maar Hiro was niet de slimste. Hij hoopte maar dat Quack wel goed geluisterd had. De vrouw was intussen begonnen met het beklimmen van de boom waar ze naast had gestaan en vertelde hem nog dat er elke twee uur een zubat zou komen voor informatie. Waarom klonk dat als een dreigement? Vertrouwde ze er soms niet op dat hij zijn werk goed zou uitvoeren? Hiro keek geïrriteerd naar boven, ook al wist hij dat de vrouw gelijk had.

Hiro schonk nauwelijks aandacht aan de man die toen naar de boom kwam lopen. Dat was vast Ana, of zo. Wie het ook was, hij zag er niet uit als een agent, dus dan was het vast wel goed. Hiro en Quack verlieten de verzameling bomen en liepen om de Power Plant heen. Wat was een goede plek om te gaan zitten? Hiro schonk amper aandacht aan het gebouw zelf, maar alleen aan de bomen daaromheen. Als hij dan zo lang moest gaan zitten observeren, wilde hij wel een comfortabele plek hebben. Of er dan ook iets te zíen was, was van ondergeschikt belang.
Uiteindelij beklom hij een van de grotere bomen, waarbij bleek dat Quack een betere klimmer was dan hij. Uiteindelijk wist hij zich echter op een tak te positioneren. Hij tuurde naar het gebouw. Er zaten wat takken in de weg en die bladeren bevorderden het uitzicht ook niet echt, maar als je het hem vroeg, was het prima zo. Hij kon in ieder geval wat mensen zien lopen. Wacht. Dat moest hij opschrijven!

Er was alleen één probleem... Hij had nog nooit in zijn leven ook maar één woord geschreven.

Hiro streek over zijn baardje met het notitieboekje in zijn hand. Hij had een serieus probleem, niet dan? Aarzelend zette hij zijn pen op het papier. Eerst moest hij bepalen wat hij wilde schrijven. Hij zag wat mensen lopen, goed, maar wat kon hij daarover zeggen? Eerst moest hij natuurlijk de tijd noteren. Hij voelde dat het angstzweet hem uitbrak terwijl hij naar het papier keek. Hij wist hoe letters eruit zagen, hij wist hoe cijfers eruit zagen, maar hij wist niet welke letter en welk cijfer bij welke klank hoorde. Stel, hij wilde nu opschrijven dat het tien uur was... hij wist wel waar de wijzers van een klok dan ongeveer moesten staan. Wacht. Dan betekende dat dat het tekentje dat bij die wijzer stond, óók het teken was voor het cijfer dat hij nu wilde opschrijven. Hij probeerde zich zijn wekker voor de geest te halen. Alle tijden waren met streepjes aangegeven. Ja, zo moest hij de tijd ook opschrijven op zijn papiertje! Ijverig en met ongeoefende hand begon hij streepjes te trekken op het papier, waarbij een 0 uit 6 horizontale en verticale streepjes bestond, precies zoals bij een digitale wekker.
Het duurde even, maar uiteindelijk stond er een prachtig kunstwerk de tijd aangegeven op zijn notitieblok. Hiro haalde zijn tong weer naar binnen, want tijdens het schrijven had hij die uit pure concentratie blijkbaar naar buiten gehangen. Hij keek op van zijn notitieblok. De mensen die hij had zien lopen, waren allemaal weer verplaatst. Het waren er ook minder geworden, of verbeeldde hij zich dat? Nou ja, dat moest hij nu dus opschrijven. Hij staarde weer naar zijn notitieblokje en slaakte toen een héle, héle, héle diepe zucht. Er was geen enkele kans dat hij het binnen nu en een uur voor elkaar zou krijgen om te leren schrijven. Hij klapte het notitieblokje dicht en leunde achterover tegen de stam van de boom. Hij gaf het op. Hij zou wel woordelijk verslag doen. Van de binnenkant van zijn oogleden. Hij sloot zijn ogen en voelde zich slaperig worden. Als hij toch niets kon opschrijven, kon hij net zo goed gaan slapen. Weltrusten, Team Rocket.