Kalm keek Nate naar zichzelf in de spiegel. Zijn hand gleed langs zijn egale huid. Zijn kin bevatte geen stoppels, gelukkig. Hij wilde geen baard hebben, zelfs geen minuscule stoppeltjes. Hij wilde dat zijn huid egaal bleef. Maar ooit zou er een moment komen waarop hij zich elke dag zou moeten scheren als hij de stoppeltjes wilde vermijden. Maar gelukkig, ondanks zijn leeftijd, was zijn haargroei heel geremd. Ook had hij nauwelijks een snor, was het daar ook glad. Zelfs zijn borstkas en vlak onder zijn navel had hij niet veel haartjes. Zijn benen en armen waren heel erg bleek. Eigenlijk was hijzelf heel erg bleek, waardoor haartjes juist meer zouden moeten opvallen, maar aangezien hij een geremde haargroei had.. Tja, niet iedereen kon zoveel geluk hebben in het leven als hij. Tenzij mannen het fijn vonden dat ze zo behaard waren, maar dat betwijfelde Nate ten zeerste. Hij zou het zelf hooguit irritant vinden als heel zijn haar met zichtbare haartjes bedekt waren. Hij besloot om dat onderwerp maar uit zijn hoofd te laten. En dat kon hij het beste doen door niet meer naar zichzelf in de spiegel te kijken. Hij kamde zijn steile zwarte haren nog even in iets wat je een model zou kunnen noemen en liep naar beneden. Raichu stond, in haar gebruikelijke positie met haar armen over elkaar heengeslagen, tegen de deurpost geleund en keek hem aan met een schuin oog. Nate grijnsde. In sommige opzichten leek de Pokémon dan ook zo veel op hem. De vergelijking was gewoon duidelijk te zien. Maar aangezien hij niet veel contact had met mensen en de mensen met wie hij contact had gehad meteen afstootte – daarbij dacht hij aan de vrouw in het Rainbow Park en de vrouw in de Metal Ally van Saffron City – konden bijna geen mensen de vergelijking maken. Nate was nu eenmaal niet het sociaalste persoon waarmee je kon omgaan, Raichu al helemaal niet. Die zou nog een Thunder Bolt op elke Pokémon afvuren die haar pad kruiste. Ze liet alleen Growlithe en Pidgeot met rust, was alleen met hun bevriend. Pidgeot daarentegen kon snel vrienden maken. Growlithe was hyperactief en vrolijk. Ondanks dat de persoonlijkheden van zijn twee andere Pokémon niet samen pasten met die van hem, hield hij ontzettend veel van ze. Zelfs de Growlithe, die nog flink wat training kon gebruiken voor Nate hem ging evolueren naar een Arcanine, was een sterke Pokémon.

Nate wenkte Raichu. ‘Zin om naar Cerulean City te gaan om wat fun te hebben?’ vroeg hij de Pokémon. Raichu knikte. Nate keek opzij naar Pidgeot. Deze besloot ook om mee te gaan. Growlithe was echter aan het slapen op de bank. Nate betwijfelde of hij hem wakker zou maken, maar besloot uiteindelijk om de Pokémon gewoon in zijn Poké Ball te doen. Raichu zou mee reizen op zijn schouder en Pidgeot zou boven hem vliegen. Mocht er wat gebeuren, dan waren zijn twee sterkste Pokémon klaar om hem te helpen. Nate glimlachte naar Raichu. Hij had de Pokémon de afgelopen tijd de aanval Iron Tail proberen te leren. Dit ging haar nog redelijk goed af. Ze leek het meer en meer onder de knie te krijgen, was er gelukkig ook wel geduldig genoeg voor. Je zou zeggen dat Raichu een Pokémon vol ongeduld was, maar dat viel wel mee. Ze kon alleen snel gefrustreerd raken. Nate keek naar zijn kaart die hij bij zich had. Cerulean City was echt niet ver van Saffron City, hij zou gemakkelijk een binnenweg kunnen nemen. Hij twijfelde of hij richting de Rock Tunnel zou gaan, maar besloot om dat niet te doen. Nee, hij zou zijn belofte naar Raichu houden en naar Cerulean City gaan. Opeens kwam er een ander idee bij hem te binnen. ‘Pidgeot, wil jij ons brengen?’ vroeg hij. De Pokémon keek opzij en knikte. Nate klom, met Raichu op zijn rug, op de rug van zijn Pidgeot. De Pokémon steeg op. Nate grijnsde. Pech voor al de mensen die te voet moesten lopen van Saffron City naar Cerulean City, hij had zijn eigen middel gevonden. Het duurde dan ook niet lang tot Pidgeot daalde. Nate gaf de Pokémon een klopje op zijn rug en sprong daarna sierlijk van Pidgeot af. Raichu was ondertussen naar zijn hoofd gekropen en keek aandachtig rond. Ze snoof toen sommige kinderen naar haar wezen en uitgelaten riepen dat het een Raichu was. Nate haalde zijn wenkbrauwen op. Hadden ze echt niks beters te doen dan zijn Pokémon lastig te vallen met dit soort onzin? Hij besloot expres om de kinderen de rug toe te keren en liep naar het midden van Cerulean City. Hij kreeg een meisje in het oog en ontmoette haar blik. Zijn blik ging van nors naar geamuseerd. ‘Wel wel,’ zei hij, waarna hij dichterbij kwam. ‘Wat hebben we hier?’ Zijn stem werd zacht. ‘Een trainertje? Ben je verdwaald, meisje?’

Nate haalde zijn wenkbrauw geamuseerd op. Het was precies een meisje van weinig woorden. Ze keek hem aan op een manier die al duidelijk maakte dat zijn toon haar niet aanstond. Hij had zin om honend te lachen. Hij vond het wel leuk dat mensen meteen al vanaf het begin een afkeer van hem hadden, ook al had hij nog maar een paar woorden gesproken. Natuurlijk maakte hij op deze manier nooit vrienden, dat begreep hijzelf ook wel, maar het was gewoon grappig om te zien dat trainers zich al zo snel gekwetst voelden. Het maakte dat Nate nog meer zin had om woorden uit te spreken die hun mateloos zouden irriteren. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bezichtigde haar Pokémon even. Eens zien. Een Tangela, een Meowth, een Charmeleon en een Diglett. Nate haalde zijn wenkbrauw op toen hij de Diglett zag. Hij had nooit begrepen hoe die Pokémon überhaupt de aanval Scratch konden uitvoeren. Hij had op tv altijd zitten kijken hoe een Diglett die aanval uitvoerde, maar helemaal begrijpen deed hij het nooit. Hij bedoelde, die Pokémon had niet eens handen! Het was eigenlijk gewoon een Pokémon met een hoofdje, twee ogen en een neusje. Of was dat roze ding soms zijn mond? Nou ja, whatever. Raichu’s blik gleed onmiddellijk naar de Charmeleon. De Pokémon sprong meteen van Nates schouder af en kwam sierlijk op de grond neer. Ze liet zijn staart tot hoog boven zich hangen en liet zich op haar vier poten vallen. Ze had zin om de Charmeleon wat te pesten, dus liet ze een paar uitdagende vonkjes van haar wangen naar beneden dwarrelen. Zo daagde ze de meeste Pokémon uit, puur en alleen voor hun geïrriteerde, soms terug uitdagende, maar meestal bange reactie. Dit zag er echter meer als een uitdaging voor haar uit, iets wat haar kostelijk amuseerde.

Nates mond vertrok naar één streep toen er niet meer tegen hem gepraat werd. Was dat alles? Een simpele ‘nee’? Geen gesis, geen uitdagende woorden, geen boosheid, behalve de blikken dan? Dat was nog eens makkelijk. Heel vermakelijk was het helaas niet, hij had de reactie van de vrouw in de Metal Alley wel leuker gevonden. Als hij aan haar dacht moest hij toch weer grijnzen. Het was ergens wel een mooie verschijning geweest, maar ze was o zo snel geïrriteerd geraakt. ‘Leuke Pokémon heb je,’ zei hij, niet bedoeld als compliment, want hij deed heel veel moeite om zijn stem niet al te minachtend te laten klinken. Hij wilde het kind niet aan het janken maken, daar werd hij vast en zeker voor aangezien. Nee, die pret wilde hij voor later bewaren. ‘Heb je ondertussen al een badge van iemand ontvangen?’ Hij betwijfelde het ten zeerste. De vuur Pokémon leek nog wel mee te vallen, maar de rest leek, in zijn ogen, allemaal zwak. Vooral de Diglett. Hij geloofde niet dat sommige Pokémon je echt konden verbazen, moest dit met zijn eigen ogen zien. Tot die tijd had hij al vooroordelen over de Pokémon voor hij ze goed kende. Raichu was ondertussen naar de Charmeleon gelopen. Ze maakte zich groot, waardoor ze boven hem uittorende en trok een brede grijns. Ze liet expres, om hem af te schrikken, elektriciteit naar haar lange staart lopen, tot de elektriciteit eindigde bij haar bliksemvormige staartpunt. Haar slachtoffers intimideren vond ze het leukste. Als ze dan tegenspraak hadden, liet ze merken dat ze daar niet van gediend was. Oftewel: je wilde Raichu echt niet tegen het lijf lopen. Zo wel, dan had je gewoon dikke pech. Als de Pokémon eenmaal haar zinnen op je gezet had, dan kon je niet ontkomen. Dan hadden zij en Nate nog iets gemeen. Hij wilde namelijk per se dat het meisje tegen hem praatte, zag haar als een nieuw slachtoffer doe hij kon irriteren met zijn eeuwige arrogantie. En wat was er nou leuker dan dat ze kwaad op hem werd en boos terug reageerde?

Ietwat verbaasd haalde Nate zijn wenkbrauw op toen de trainer daadwerkelijk een badge tevoorschijn haalde. Zo, dus de trainster had toch wel wat gehaald in haar leven? Oké, dat was misschien een tikketeltje gemeen om te denken, maar gedachten werden immers toch nooit opgenomen door de mens,  wel dan? Als dat wel het geval zou zijn, zouden er meerdere ruzies op de wereld zijn en meerdere relaties kapotgaan. Nate snoof bij het idee. Een relatie. Wat had je daaraan? Een beetje klef handjes vasthouden en zeggen tegen elkaar hoeveel je wel niet van elkaar houdt? De een probeert te ander te overtuigen hoef lief zij wel niet is, terwijl zij juist zegt dat hij lief is. Nee, van dat kleffe gedoe hield hij niet zo. Hij was dan ook niet diegene die echt opzoek was naar een relatie. Hij wist zich nu al als een – hij gaf het in gedachten werkelijk toe – zak te gedragen bij vrouwen, hoe zou het dan wel niet zijn als er eentje verliefd op hem zou zijn? Een rilling kroop over zijn rug bij dat idee. Wat moest hij dan doen? Haar trakteren op een etentje met zijn zuurverdiende geld? Bovendien zou Raichu het niet toelaten om een vriendin te hebben, de Pokémon was veel te beschermend over hem en zou het al zeker niet willen riskeren dat een vrouw echt iets te zeggen kreeg over Nate of over haarzelf. Nate keerde zichzelf weer terug naar de realiteit en gaf een klein, haast bijna goedkeurend knikje naar het meisje. ‘En dan ben je nu van plan om de Cerulean gym uit te dagen, neem ik aan?’ Hij had het meer gemompeld. Voor de verandering was er niks van minachting op te merken in zijn stem. Dat wilde niet zeggen dat hij aardig ging doen natuurlijk, dat verdiende de trainster nog niet. Ze had al een beetje respect gewonnen door hem fout te bewijzen en een gymbadge te hebben, ondanks haar jonge leeftijd. Natuurlijk, meerdere trainers op die leeftijd zouden Brock wel verslagen hebben, maar het was wel speciaal dat hij er juist eentje tegenkwam die al vier Pokémon had en die een badge in de pocket had. Toch liet hij niet veel van zijn respect blijken. Het was nog minuscuul, dus ze zou er maar niet te enthousiast over mogen worden als ze het toch al gemerkt had, maar aangezien hij goed gevoelens kon verbergen, leek dit hem een zeer kleine kans.

Raichu keek geërgerd opzij naar de Diglett. Ze had geen zin in beleefde gesprekken, al zeker niet met zo’n goedzak. Raichu was over het algemeen al nijdig tegenover Pokémon, maar sommigen zochten het zelf toch echt door zich zo te gedragen gelijk de Diglett nu deed. De Charmeleon voor haar leek een leukere uitdaging, aangezien deze op haar intimiderende pogingen inging door wat van zichzelf te laten zien. Net als haar trainer voelde Raichu toch wat ongewilde respect voor de Charmeleon, niet veel Pokémon durfden namelijk tegen haar in te gaan en zeker niet op zo’n manier. Raichu was echter, net als Nate, niet van plan om haar respect te tonen. Want Pokémon die tegen haar ingingen, moesten maar leren dat ze daarmee de verkeerde beslissing namen. Minachtend keek Raichu naar de nieuwsgierig kijkende Tangela. Ze liet zich op haar vier poten vallen en snauwde een ‘Rai!’ naar de Tangela, waarna ze zich naar de Diglett keerde. ‘Wat wil je dat ik zeg?’ snauwde ze naar de Pokémon. ‘Ook een goedemorgen?’ Ze lachte minachtend. Daarna keek ze weer naar de Charmeleon. Om deze te pesten liet ze een donderstraal tot vlakbij de Pokémon neerkomen. Nate zag het en moest moeite doen om zijn grijns te verbergen. Overal waar ze was, zocht Raichu ruzie met elke Pokémon. Het irriteerde hem niet, integendeel. Het was soms best vermakelijk om te zien hoe sommige Pokémon zich te makkelijk op de stang lieten jagen. Hij draaide zich weer naar het meisje. ‘En wat mag jou naam dan wel niet zijn?’ vroeg hij, zijn kille toon opzettend. Want beleefdheid? Nee, dat kwam niet aan de orde bij Nate. Of toch tenminste zelden. Zelfs als hij iets moest bestellen in een winkel reageerde hij meestal kil dan vriendelijk. Niemand zou hem ooit kunnen veranderen, dacht hij zo. Hij gaf zijn verleden er de schuld van. Maar goed, over zijn zielige opdringerige vader wilde hij nu niet nadenken, die vent was het niet waard om zijn waardevolle gedachte daaraan te stichten, hij richtte zich dan nog liever op het meisje voor hem. Hij had in elk geval iets te doen en daar ging het om, niet dat hij van plan was om ook maar na te denken over een eventuele vriendschap met het meisje natuurlijk. Nee, een beetje van zijn eigenwaarde moest hij natuurlijk wel overhouden. Hij keek het meisje kalm en een beetje kil aan, geen enkele verdere emotie tonend en dat ook niet van plan zijnd.

Bah. Bah. Bah. Luister, je kon je Pokémon namen geven en het goed doen, maar je kon je Pokémon ook namen geven en het compleet verprutsen. Gwen, Oz, Ona en Zephir? Oké, toegegeven, die laatste viel nog best mee, maar Oz en Ona? Wat waren dat verschrikkelijke namen! En Gwen voor een Charmeleon? Stel dat haar Charmeleon later een Charizard werd en je die dan Gwen noemde, hoe zou die Charizard zich dan voelen? Nate vond Gwen geen naam voor een krachtige Pokémon gelijk Charizard, evenals voor Charmeleon. Hij had bijna medelijden met de Pokémon, maar uitte deze natuurlijk niet. Hij probeerde zijn minachtende glimlach zoveel mogelijk te verbergen toen hij de namen hoorde. Dadelijk zou ze echt in huilen uitbarsten als hij zijn gedachten zou verklaren en dat moest hij niet hebben. Hij wilde het leuk houden - vooral voor zichzelf - en een huilend kind zou alleen maar de aandacht trekken. Natuurlijk zou hij dan nog wel in zijn rol kunnen duiken als bezorgde volwassene, een arm rond haar heen kunnen slaan en haar beschermend dichter tegen zich aan kunnen drukken, maar hij walgde alleen nog maar van het idee. Hij wist dat hij voor die rol te bespelen vooral geen minachting of irritatie moest uiten en sorry hoor, maar dat was bij dit kind haast onmogelijk. Door die namen te noemen had ze de situatie juist voor zichzelf verergerd, ook al wist het kind daar zelf nog niks van. 'Dus, Arya,' zei hij, waarna hij even grijnsde. 'Mijn naam is Nate,' zei hij, waarna hij als een soort aanduiding zijn hand op zijn borstkas legde. 'En dat is mijn o zo lieve Raichu.' Hij wees naar zijn Raichu, wie overduidelijk niet zo lief was. Toch niet voor andere trainers, maar voor Nate wel. Op dat moment streek zijn grote Pidgeot naast hem neer en Nate aaide liefkozend over de gevleugelde flank van de grote Pokémon. 'Dit is Pidgeot,' zei hij. Hij haalde zijn Poké Ball tevoorschijn en gooide deze in de lucht. 'En dat daar is Growlithe,' zei hij, waarna deze uit de Poké Ball was gekomen. De Growlithe keek vrolijk rond zich heen. Zijn blik gleed naar de Pokémon. Echter, voor hij ook maar iets kon doen, keerde Nate hem al weer terug in zijn Poké Ball. Het was voor de Pokémon zijn eigen veiligheid. Als Raichu druk zou uitoefenen op de andere Pokémon, wat ze naar Nates idee volop aan het doen was, zou er een mogelijkheid bestaan dat de arme Growlithe geëlektrocuteerd werd als hij haar kwam lastig vallen en dit wilde Nate voorkomen.

Raichu draaide haar hoofd met een ruk om toen ze de opmerking hoorde. Ze grijnsde vervaarlijk en liet lichte schokjes als waarschuwing van haar wangen vallen. Een grote Pikachu? Hoe dom kon je zijn. Ze wilde dat Nate dit kon horen, zodat hij met haar mee kon doen en de Pokémon verrot kon schelden. Ze had zin om deze Tangela zo hard te elektrocuteren dat de trainer zou moeten vrezen voor het leven van haar Pokémon. Ze besloot echter om zich nog heel even in te houden. Wel zou ze die domme opmerking bestraffen, dat was zeker. 'Heb je nog nooit van een evolutiesteen gehoord?' vroeg ze kortaf aan de Tangela. 'Ik ben geen grote Pikachu, ik ben een Raichu, domoor.' Ze richtte zich weer van de Pokémon af, geen zin om verder aandacht te besteden aan zoiets doms. Ze had expres de opmerking van de Diglett genegeerd omdat deze ook dom in haar ogen leek over te komen. De enige die het nog een beetje waard was om gepest te worden, was de Charmeleon. Ze vond het leuk om andere Pokémon net zo lang uit te lokken tot ze terug reageerden. En als die Charmeleon ook maar iets zou doen, zou ze deze elektrocuteren met een harde Thunder. En dan maar eens zien wat de Pokémon verder nog ging doen tegen haar. Raichu zag geamuseerd toe hoe er vlammetjes rond haar lippen speelden. Ze liep kalm naar de Charmeleon toe, waardoor ze de ruimte tussen hun verkleinde. Haar ogen waren dreigend gericht op de Pokémon. Ze draaide zich even om naar Nate. Deze zat hun even te bekijken, maar zei iets tegen de trainer en wierp een blik op zijn Pidgeot. Raichu snoof en draaide zich weer om naar de Charmeleon. 'Had je wat?' vroeg ze uitdagend, waarna ze een poging deed om de Pokémon een stoot te geven. Ze had zin om een harde Slam op de Pokémon uit te oefenen, maar ze zou nog even wachten. Nog héél even.

Nate keek haast geamuseerd naar het meisje toen deze antwoord gaf. Aha. Het was toch geen zielig, verlegen en alleen zijnd meisje. Oké, dat laatste misschien nog wel, haar Pokémon niet meegerekend natuurlijk. Maar hij was ook alleen zijnd. Hij vond dan ook van zichzelf dat hij een veel sterkere indruk in zijn eentje maakte dan dat dit meisje deed. Het antwoord van haar was brutaal, bracht meer pit naar voren dan ze tot nu toe aan hem had laten zien en hij kon het niet laten om er even geamuseerd over te glimlachen. Dus het meisje had toch wel een tong. En kon een grote mond hebben, hoewel hij dit nog niet echt onder de categorie ‘grote mond’ schikte. Nee, dit was eerder een antwoord dat haar opeens ontsnapte. En als het dat niet was, hoopte Nate dat ze wist met wie ze te maken had. Hij keek haar kalm aan. ‘Ja, vind ik ook wel,’ antwoordde hij ietwat bijdehand terug. Hij haalde zijn wenkbrauw op toen hij zag hoe het meisje blikte naar haar Pokémon. ‘Het is niet beleefd om diegene voor je niet aan te kijken als je iets duidelijk wilt maken,’ zei hij scherp, haast onheilspellend. Hij had heus wel gemerkt dat het meisje had proberen te contacteren met haar Pokémon en wist niet waarover het ging, maar het moest vast of over hem gaan, of over zijn Raichu. Deze zat momenteel uitdagend te kijken naar de Pokémon voor haar. Nate draaide zijn hoofd toen hij een stem hoorde. Een haast geamuseerd lachje verscheen rond zijn lippen toen hij een andere vrouw zag naderen, duidelijk er op uitzijnd om hun te vergezellen. Gelukkig voor de vrouw was Nate in een goede bui. ‘Hier gaat alles prima,’ zei hij, met een poeslieve stem die misschien iets te lief overkwam. ‘Er is niks aan de hand.’ Zijn stem was weer verschoten naar bot met een kille ondertoon en zijn grijze ogen namen haar ongegeneerd op. Hij liet zijn ogen van top tot teen over haar heen glijden. Een best mooie vrouw met lang, lichtblauw haar en diepblauwe ogen. Nee wacht, lichtblauwe ogen. Of grijs? Nate wist het niet, hij kon het niet zo goed zien. En eigenlijk boeide het hem ook niet veel. Raichu had haar kop ondertussen omgedraaid om de nieuwkomer aan te kijken en keek vijandig naar de Vaporeon. Nate richtte zijn blik kort op de Pokémon en keek daarna de vrouw weer aan.

Een belletje begon bij de man te rinkelen. Hij had haar eerder gezien. Nee, wacht, hij had haar niet in het echte leven gezien. Maar hij had haar wel in een informatief boekje gezien. Er was namelijk ergens een winkel die gidsen verkocht voor beginnende trainers. Iemand had Nate er eentje aangereikt toen deze hem kil had aangekeken. Nate had een hogere prijs betaald dan er betaald moest worden. Niet omdat hij de man achter de balie nu zo geweldig vond, maar eerder omdat hij de arme stakker haast een hartaanval had bezorgd door zijn Raichu hem op een haar net niet te elektrocuteren. Hij had in het boekje gekeken, waar alle Gymleiders stonden. En zij was er eentje van. Hij kon zich alleen haar naam niet herinneren. ‘Wel wel,’ zei hij geamuseerd. ‘Een Gymleider. Met wie heb ik het genoegen om kennis mee te maken, madame?’ sprak hij uit, het laatste woordje haast Frans uitgesproken. Hij keek naar zijn Raichu. Deze had zijn aandacht weer op de Charmeleon gevestigd. ‘Nee,’ antwoordde ze op de vraag, een beetje overdonderd dat de Charmeleon haar niet gewoon aanviel. Deze Pokémon kon zich makkelijk kalm houden. Jammer. Raichu had liever gezien dat de Charmeleon echt woedend op haar was geworden en ze een interessant gevecht konden hebben. ‘Ik stond net bij Arya, dit meisje hier. We zaten gezellig te kletsen. Want zie je, ik moet toch ergens mijn tijd mee vervullen en waarmee kan dat nu beter dan met iemand te praten die er uitziet als een leuk gesprekspersoon?’ Zijn stem was totaal niet vriendelijk, had zelfs weer die kille ondertoon aangenomen. Hij liet zijn blik glijden naar het meisje en trok zijn wenkbrauw op bij het zien van het schouwspel van een blauwe sliert dat voor haar gezicht hing. ‘Heel elegant,’ kon hij niet laten om te zeggen, waarna hij zijn armen langs zijn lichaam liet hangen en daarna naar de vrouw keek, evenals naar Arya en wachtte wat er nu zou gebeuren.

Nate trok zijn wenkbrauw lichtelijk arrogant op toen hij het antwoord van de Gymleider hoorde die zich algauw voorstelde als Cynthia Claves. Hij probeerde een zelfingenomen grijns te verbergen. Het was soms gewoon vreselijk leuk hoe hij anderen op de kast kon jagen. Hij joeg haar waarschijnlijk niet echt op de kast in de vorm van dat ze bang voor hem was – zo zag ze er in elk geval toch niet uit – maar hij wist wel dat hij haar ergens toch wel irriteerde. Hij vond dat een vreselijk leuk idee en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Mijn naam is Nate Johnson,’ zei hij, zonder ook maar één poging te doen tot vriendelijkheid. Zijn hand uitsteken deed hij bijvoorbeeld al niet, tenzij het een belangrijk persoon was waar het om ging. Hij had ergens wel zin om haar hand vast te pakken en deze te kussen. Niet omdat hij haar nu zo’n heuse schoonheid vond, maar eerder om haar nog meer te irriteren en haar misschien ergens wel ongemakkelijk te laten voelen. Nate was echter niet zo beleefd. Hij zou nooit een kusje ook maar ergens op drukken. Zelfs zijn Pokémon kregen geen kusjes. Die moesten het maar doen met een goedkeurend knikje of, maar dan was hij wel in een hele gulle bui, een aaitje over hun kopjes. Hij richtte zijn blik op het meisje. Ach, arm schaap. Was ze zo verwonderd door het bezoek van Cynthia dat ze niks meer durfde te zeggen? Nate vond immers zelf dat hij haar nog niet echt lastigviel. Lastigvallen was, volgens hem dan, als je iemand begon te betasten of echt mateloos irriteerde met je aanwezigheid. Hij had nog niet echt het gevoel dat hij haar echt irriteerde en zij hem weg wilde hebben. Of hij trouwens ook weg zou gaan als ze hem dat vroeg was nog maar de vraag. Zijn mondhoeken drukten zich lichtelijk omhoog toen het arme kind niet meer uitkreeg dan een vage ‘eh’. Hij richtte zijn blik op Cynthia. ‘Ik val haar niet lastig,’ zei hij kalm. ‘Ik kwam gewoon eens langs om een praatje te maken. Wat moet een man van mijn leeftijd toch anders doen met zijn vrije tijd? Ik ben helemaal alleen in mijn eigen huis. Ik maak wandelingen en maak praatjes met mensen om mijn leven te plezieren. Mag dat ook al niet meer?’ Hij liet zijn toon een gespeelde zielige ondertoon hebben.

Terwijl Nate een act op aan het voeren was tegenover Cynthia en Arya, richtte Raichu haar blik op de Pokémon. Met gefronste blik volgde ze het schouwspel. Ze sloeg haar armen over elkaar heen toen de Charmeleon een Flamethrower afvuurde naar de Tangela. Het was eigenlijk te grappig voor woorden hoe een Charmeleon, die overduidelijk meer waard was dan die kleine donders die rond haar heen liepen, zo moest oppassen voor die jonkies. Raichu zelf zou zich nogal beschaamd voelen als er rond haar een stelletje idioten bevonden die het ook nog eens leuk vonden om domme dingen te doen en domme opmerkingen te maken. ‘Stelletje idioten,’ mompelde ze zachtjes toen ze zag dat de Tangela uiteindelijk van Arya’s hoofd afging. Ze keek naar de Meowth en de Diglett. Hadden ze nu echt niks beters te doen dan elkaar te irriteren? Wat ook niet onopgemerkt voor haar was gebleven was de reactie van de trainer op de Flamethrower van de Charmeleon. ‘Vind je dat leuk zo?’ kon ze niet laten om te vragen. ‘Oppassertje spelen?’ Ze keek de Charmeleon spottend aan en liet zich toen op haar vier poten zakken. Haar blik gleed opzij naar Cynthia. Ze grinnikte lichtelijk om de act die Nate opvoerde. Nate was weer eens bezig met mensen te irriteren. Raichu was een weerspiegeling van Nate, maar dan in Pokémon-vorm. Alleen had zij betere Pokémon als haar teamgenoten. Behalve die Growithe, die kon ze soms wel eens vermoorden. Maar Pidgeot viel nog wel best mee. Hij was soms een beetje soft, maar zijn kwade kant kon wel opgewekt worden als het moest en daar zou zij wel aan mee helpen als het Nate niet alleen lukte. Ze kende echter de discipline die haar baasje kon uitstralen en dacht dan ook dat Nate het zelf wel zou aankunnen. ‘Je moet die Pokémon echt eens wat beter in bedwang houden. Je moet ze leren wie de baas is,’ zei Raichu kalm tegen de Charmeleon, terwijl ze zich weer omhoog drukte en op haar achterpoten ging staan. Kalm volgde ze haar blik naar de Meowth. Ze vroeg zich af of ze die Pokémon soms bang kon maken. Ze liet lichte vonken van haar wangen schieten naar de Meowth en grijnsde heel even. Pokémon bang maken was misschien wel het leukste dat er was.