‘Zo meisje, genoeg gewerkt voor vandaag.’ Lillian klopte haar Rapidash glimlachend op haar hals. Twister knikte en duwde haar neus even tegen Lillian haar wang. De vrouw glimlachte en keek toen tussen de tralies door naar de stal ernaast; Fay was in een half jaar al flink gegroeid en had sinds kort haar eigen stal. De jonge Ponyta drukte haar neusje tussen de tralies door en leek even een poging te ondernemen om de rest van haar lichaam er ook achteraan te drukken, maar deed het toch niet. Waarschijnlijk had ze inmiddels wel door dat ze er niet tussendoor paste, hoe graag ze het ook wilde. Een idee begon zich langzaam in het hoofd van de vrouw te vormen. Ze aaide Twister nog even over haar neus, gaf de Rapidash wat hooi en deed de stal toen dicht. ‘Zullen wij even een eindje gaan wandelen juffertje?’ vroeg Lillian aan Fay, welke enthousiast naar de staldeur kwam drentelen.

Lillian pakte één van Twister haar oude halsters van toen zij nog een kleine Ponyta was geweest en deed deze met ietwat moeite bij Fay om. De jonge Ponyta was erg druk en opgewonden en vond het dan ook erg lastig om stil te moeten staan terwijl Lillian haar een halster omdeed. Uiteindelijk was het gelukt, waarna Lillian een touw aan het halster klikte en de deur opende. Fay rende meteen naar buiten en trok de blonde vrouw bijna omver, maar Jolt wist het touw te grijpen en de Ponyta af te remmen. Lillian glimlachte zwakjes. ‘Dankje Jolt. Ik was even vergeten dat Fay een stuk drukker is dan Twister.’ De Jolteon gaf haar het touw terug en liep toen met haar en Fay mee naar buiten. Een lekker herfstzonnetje scheen hen tegemoet. Dat was een paar dagen geleden wel anders geweest toen een fikse storm Kanto had geteisterd. Lillian had te kampen gehad met gaten in het dak van de stallen, hekken die kapot waren en een boom die een deel van de buitenbak had gesloopt. Nu, een paar dagen later, was alles weer gerepareerd en was er niet veel meer te zien van de schade die de storm had aangericht, afgezien van een paar gehavende bomen.

Lillian leidde een stuiterende Fay over het terrein terwijl ze hier en daar mensen groette. De jonge Ponyta vond het prachtig. Alles was leuk, interessant en spannend. Ze leek bijna het tegenovergestelde van haar moeder, welke overal wel gevaar leek te zien. Fay was onbezorgd. Lillian grinnikte en keek even naar Jolt welke met zijn ogen rolde en de omgeving in de gaten hield. Ze zuchtte. Ze mocht dan wel vooruitgang hebben geboekt met Jolt, wat betrof zijn gedrag weer terug krijgen naar het oude, maar hij kon nog altijd niet onbezorgd rondlopen. Ach, waakzaam was hij altijd, dus wat dat betreft was het niks nieuws. Al gauw verlieten ze het erf van de manege en liep Lillian over één van de vele ruiterpaden die ze hier had aangelegd de afgelopen tijd. Wilde Pokémon doken hier en daar in de verte op, bezig met een wintervoorraad of op zoek naar een goede plek om te overwinteren, als ze dat al deden. Lillian glimlachte weer en probeerde de stuiterende Ponyta bij te houden. ‘Fay, niet zo snel, ik heb maar twee benen hoor!’