Karakter Kaart

Naam: Qui (Quirina) Kato
Leeftijd: 14 jaar, geboren op 14 oktober
Geslacht: Vrouw
Woonplaats: Saffron City
Uiterlijk: Quirina draagt haar lange, vuurkleurige haar altijd in één of meerdere vlechten. Ze kamt het zelden tot nooit, omdat ze daar over het algemeen gewoon geen zin in heeft. Haar ogen hebben de kleur van honing en geven haar over het algemeen een energieke uitstraling.
Quirina is 1,62m lang, maar is nog niet helemaal uitgegroeid. Naar verwachting wordt ze 1,66m. Ze draagt ’s zomers het liefst topjes en een broek tot haar knieën. ’s Winters draagt ze  lange broeken, stevige laarzen en dikke vesten. Alleen als het écht koud is doet ze een jas aan. Haar broeken hebben altijd zoveel mogelijk zakken, waar Qui dingen zoals potions, geld en berries in bewaard. Ze heeft een hekel aan tassen en heeft er dan ook altijd maar één bij zich. Haar pokéballs heeft ze aan een riem om haar middel hangen.

Karakter: Qui is een behoorlijk neerslachtig kind, maar probeert haar neerslachtigheid te verbergen door juist heel druk en (zogenaamd) vrolijk te doen. Ze praat regelmatig tegen zichzelf, maar alleen als ze denkt dat er niemand anders meeluistert. Ze is niet bang voor nieuwe uitdagingen, maar wel voor spirituele zaken (zoals geesten, magie en de stemmen in haar hoofd). Daarnaast is ze claustrofobisch.

Familie:
♦ Vader: Kichirou Kato (42), een vrachtwagenchaffeur. Hij heeft bruin haar, een baard en is vrij lang. Hij ziet er ouder uit dan hij in feite is.
♦ Moeder: Setsuri Kato-Tsukino (37). Ze is klein en slank en heeft goudblond haar tot op haar middel.
Groep: Trainer
Pokémon:
♦ Doduo ♂ Amon en Atum (het geheel heet Ara)
   Nature:  Carefull
   Special ability: Run Away

♦ Raticate ♂ Zeno
   Nature:  Adamant
   Special ability: Guts

Geschiedenis:
Quirina Kato werd geboren op een druilerige dag. Het was vroeg in de morgen, maar het was op dat moment al duidelijk dat het de hele dag donker zou blijven. Niet nacht-donker, maar zo donker als de wereld is vlak voor een zware storm. De duisternis en regen van die dag, zouden de leidraad worden voor het leven van Quirina.
Qui, zoals ze liever genoemd wordt, werd geboren als de enige dochter van Kichirou Kato en Setsuri Kato-Tsukino. Ze woonden op de vierde verdieping van een flat met negen verdiepingen. Hun balkon keek uit op het noorden van de stad, zodat ze daar eigenlijk nooit zonlicht vingen. Het was een goedkoop appartement, maar voldeed aan de eisen die Kichirou en Setsuri aan hun woning stelden. In eerste instantie was Qui ook erg tevreden met hun woonruimte en ook met de stad waarin ze woonden, maar zodra ze ouder werd, begon ze zich opgesloten te voelen. Overal waren schaduwen en kille muren. Het enige groen was de verlepte plant op het balkon.
En er was de stilte.
Kichirou was vrachtwagen chaffeur en daarom vaak en lang van huis. Als hij wel thuis was, gaf hij Qui alle aandacht die hij haar kon geven, maar het was niet genoeg.
Setsuri werkte niet, maar had een zwak immuunsysteem en was daardoor erg kwetsbaar. Ze lag regelmatig ziek op bed. In Qui’s ogen was het toeval dat haar moeder ziek was als haar vader niet thuis was, maar Setsuri zelf begreep dat ze meer stress had wanneer Kichirou aan het werk was; niet alleen omdat ze dan meer zaken zelf moest regelen, maar ook omdat ze hem verschrikkelijk miste en bezorgd om hem was.

Al snel kreeg Qui het gevoel dat de muren tegen haar begonnen te praten, tot ze tot de conclusie kwam dat de stem zich in haar hoofd bevond. Ze vond dit heel normaal en praatte er dan ook gewoon tegen. Pas toen iemand haar op school tegen zichzelf hoorde praten, en haar toen begon uit te lachen, begreep ze dat het niet normaal was. Toen was het echter al te laat; de andere kinderen uit haar klas vonden haar vreemd en wilden niet meer met haar spelen.
In de buurt van haar klasgenoten praatte Qui niet meer met de stemmen in haar hoofd, maar thuis nog wel. Het waren inmiddels drie stemmen geworden en Qui had ze namen gegeven om ze fatsoenlijk aan te kunnen spreken:
Frigg de Eerste, de stem die ze als eerste had gehoord en die zich het meest liet horen. Deze stem beschouwde ze zelfs als een vriend of vriendin (ze is er niet helemaal zeker van of de stemmen in haar hoofd vrouwelijk zijn). Tegenwoordig is ze zelfs voor deze stem bang geworden.
Sága de Stille, die meestal (over)bezorgd en voorzichtig klinkt.
Hel de Hater, de meest recente stem, die de meest duistere gedachten in Quirina’s hoofd probeert te benadrukken. Hel is de stem geweest die haar (onbedoeld) wantrouwend heeft opgesteld tegenover de stemmen.
Lorelei, die misschien niet echt een stem is, maar meer een klagend achtergrond geluid. Telkens wanneer de stemmen in haar hoofd weer beginnen te praten, zwelt het geluid van Lorelei aan, om later weer weg te sterven. Qui kan er maar niet over uit komen of Lorelei altijd lacht, of juist huilt.

Haar ouders begonnen zich zorgen te maken over haar vreemde gedrag. Ze zeiden tegen elkaar dat ze vast eenzaam was en besloten een Pokémon voor haar te regelen. Ze overlegden met Qui welke Pokémon ze wilde hebben, maar dat was nog niet makkelijk. Qui was toen bijna 10 en ze kende lang niet alle Pokémon die er waren. Ze wist dat ze wel een Tauros wilde, maar ze wilde dat haar keuze de goede was en twijfelde daarom lang. Heel lang.
Pas maanden later kreeg ze een Pokémon-ei van haar ouders. Zowel zij als haar ouders wisten niet wat er in het ei zat. De verrassing was dus ook groot toen er een maand later een Doduo uit het ei kwam gekropen. Qui was door het dolle heen en vergat alle stemmen in haar hoofd. Ze raakte meteen geobsedeerd door Normaal Pokémon en begon zoveel mogelijk over het type te leren. Ze noemde de ene kop van de Doduo Amon, de andere kop kreeg de naam Atum. De beide koppen waren erg lief en behulpzaam, maar tegelijk een beetje introvert. Hoewel ze vaak de plaats in konden nemen van de stemmen in Qui’s hoofd, waren ze te stil om haar volledig te redden.
Af en toe kwamen de stemmen terug en telkens als ze te horen waren, waren ze overtuigender dan de keer daarvoor. Qui begon bang te worden voor de stemmen en daarmee voor alles dat een gezond menselijk brein te boven ging. Tegelijk begon ze gek te worden van haar eigen gedachtes hierover. Ze voelde hoe ze steeds dieper de duisternis in werd getrokken en er was niemand die haar uit die draaikolk van zorgen kon halen. Alleen haar Doduo voorkwam dat ze depressief werd.

Steeds vaker probeerde Qui te ontsnappen aan de bedompte ruimte waar ze woonde en aan de torenhoge gebouwen van Saffron City die haar in leken te sluiten. Ze rende dan door de stad, tot ze de laatste huizen achter zich had gelaten. Dan ademde ze de frisse lucht en voelde ze zich bevrijd. Tegen de tijd dat de klokken in Saffron City zes uur sloegen, keerde ze weer terug naar huis, terwijl haar humeur met elke stap verder kelderde.
Ze verliet Saffron City altijd in het westen of in het zuiden. In het oosten was Lavender Town, de stad van de spooktoren. Qui durfde daar niet naartoe. Als ze naar het noorden wilde, dan moest ze langs de gym van Saffron City. Ze was bang voor Psychische Pokémon en dus vermeed ze de Psychische gym het liefst. Nadenkend over gymleiders, besefte Qui ook dat er geen Normaal gym was in Kanto. Ze kwam al snel tot de conclusie dat zij die gym zou moeten gaan beginnen. Misschien zou ze de Psychische gym kunnen vervangen voor een Normaal gym - ze zou het gymgebouw dan wel buiten het verstikkende Saffron City zetten. Voordat ze dat kon gaan doen, moest ze echter eerst meer Pokémon vangen en ervaring opdoen met gevechten.

Pas toen Qui 14 was, durfde ze haar ouders om toestemming te vragen om op een Pokémonreis te gaan. Ze hoopte dat ze door uit Saffron City te vertrekken ook haar stemmen achter zich zou laten en uiteindelijk sterker terug zou keren. Ze hield een pleidooi zo vol emotie, dat haar ouders niet lang twijfelden. In tegenstelling tot tijdens dat pleidooi, was Qui tijdens het afscheid met haar ouders niet in tranen. Ze voelde juist een soort opluchting, alsof ze met een schone lei zou beginnen. Haar ouders zagen dat ook, vooral toen ze lachend zei dat de eerste Pokémon die ze zou vangen een Tauros zou zijn.

Zo begon Quirina vol goede moed haar reis als Pokémon Trainer, in de hoop dat de stemmen vanaf die dag weg zouden blijven.

Standing in the summer breeze, inhaling life again
A new day has come,
A chance to relive,
Forget and forgive…

Like’s:
♦ Normal Pokémon (met name Doduo en Tauros)
♦ Zingen (al heeft ze daar niet echt talent voor, ze vind het gewoon leuk om zingend door het bos te lopen, al helemaal als de vogels haar achtergrondkoor vormen)
♦ De natuur
♦ Rennen, springen, klauteren... in beweging zijn dus.

Dislike’s:
♦ De stemmen in haar hoofd (met name Hel)
♦ Het bovennatuurlijke
♦ Meisjes-meisjes
♦ Steden
♦ Psychic en Ghost pokémon

En verder...