Met een zucht volgde ze de Rattata die weer eens iets had gevonden. Crumble had haar een aardig hoge heuvel opgeleid waar de wind stevig tegen haar aan blies en waar de warmte wel verdwenen leek te zijn. Toen ze met moeite boven was gekomen keek ze wat geïrriteerd naar haar pokemon, die haar een onschuldige blik wierp. “Wat is er nou?” Gromde Sishuri naar hem en Crumble haalde vanonder een omgevallen boomstronk een kapotte hoed tevoorschijn. Meteen verscheen er een glimlach op het gezicht van de Trainer die de hoed oppakte en op het hoofdje van de muis pokemon legde. Direct probeerde Crumble het hoofddeksel van zich af te schudden, maar het ding was veels te groot en deed zijn hele kop bijna verdwijnen. Zo, nu had ze een soort wraak op hem genomen. Toen de Rattata zijn voorpootjes op de rand van de hoed plaatste en zijn kopje eruit trok keek hij haar wat uitdagend aan. “Dat krijg je er nou van, eh?” Grinnikte Sishuri en gaf hem vervolgens een aai over zijn kop. Crumble sprintte de heuvel af, maar zij moest het weer voorzichtig doen. Eraf donderen stond niet op haar lijstje van dingen die ze nog moest doen in haar leven. Het gras had een prachtig groene kleur en kaatste fel af tegenover de strakke blauwe lucht. Het was weer eens een prachtige zomerdag, afgezien van sommige windvlagen die over het land heen raasden. Crumble leek onvermoeibaar door te rennen en kende zeker geen pauze. Sishuri moest zichzelf ertoe zetten niet op te geven, want ze was er zeker van dat ze haar pokemon hier gemakkelijk kwijt zou raken. De Rattata had al eerder bewezen dat hij onvoorzichtig kon zijn. “Crumble?” Riep Sishuri toen ze de paarse pokémon echt uit het oog was verloren. Hopeloosheid vond zijn weg tot haar gedachten en ze liet haar blik alle kanten op gaan. Maar nee, geen teken van Crumble. Het begin van paniek werd vertoond in haar handelingen. Sishuri begon wat rond te rennen en zocht een hogere plek, maar alles leek gewoon niet te lukken. Angstig haalde ze haar Pidgey tevoorschijn, Honey, die haar zoektocht makkelijker kon maken. “Probeer hogerop te komen en zoek hem.” Mompelde ze tegen de pokemon die een begrijpend knikje gaf en vervolgens verdween. De wind liet was zo af en toe haar vriend, maar kon de Pidgey soms echt tegenwerken. Gelukkig was haar zicht niet belemmerd. Sishuri gleed weer naar beneden en vervolgde haar zoektocht op haar manier. Plots hoorde ze het geluid van haar pokemon en rende op de Pidgey af, die met moeite in de lucht stilstond en neer keek op een paar struiken. Hoop sprankelde in haar ogen terwijl Sishuri zich vermoeid door het struikgewas duwde.

De grom kwam in haar oren terecht en Sishuri verstijfde angstig. Wat was dat? Struiken sloten haar van alle kanten in en toen Honey tussen de struiken vandaan kwam schrok ze zich bijna rot. Dankbaar zakte ze door haar knieën en liet de vogel pokemon op haar schouder hoppen. Ze had haar werk gedaan, maar Crumble was nog steeds spoorloos en waar was die grom vandaan gekomen. Pidgey fladderde wat op toen Sishuri zich op de kant richtte waar ze nog niet geweest was. “Hier?” Vroeg Sishuri en Honey knikte. Goed. Voorzichtig kroop ze door de struiken en zag tot haar opluchting een paars wezentje. Meteen dook ze op de Rattata af en greep hem met beide handen vast. Honey fladderde geschrokken op bij de plotselinge actie van haar Trainer en landde op de grond. Crumble was blijkbaar ook geschrokken en probeerde zich uit haar greep te wurmen. En toen Sishuri weer op keek zag ze tot haar schrik een van de grootste pokemon die ze ooit had gezien. In haar reactie liet ze Crumble los en kroop achteruit. Met grote ogen staarde ze naar de wolfachtige pokemon die waarschijnlijk naar haar had gegromd. Waar was ze nu terecht gekomen? Maar toen ze de Trainer erbij zag, kalmeerde ze wat. Een Trainer bij zo’n pokemon was meestal goed nieuws, toch? Sishuri stond op, terwijl ze Crumble nog goed in de gaten hield, klopte haar kleding wat af van het stof dat ze hadden opgepikt en liep voorzichtig op de Trainer af. Af en toe richtte ze haar blik op de grote pokemon, waarschijnlijk een vuur type en keek de Trainer vriendelijk aan. “Uhm, hey, sorry voor de drukte, deze jongen hier,” Ze richtte een wat afkeurende blik op haar Rattata die al nieuwsgierig naar de grote pokemon was gelopen en een beetje begon te snuffelen. “was zijn weg kwijt geraakt.” Sprak ze met een grote glimlach op haar gezicht.

Sishuri voelde zichzelf wat tot rust komen toen de andere Trainer grinnikte, goed, ze had dus geen enorme ophef gemaakt met haar komische entree. Crumble deed een paar pasjes naar achteren, toch niet zeker van de aard van de grote pokemon, maar ging languit in het gras liggen. Het interesseerde hem nooit wat anderen van hem dachten, maar waarom ook? Elke pokemon was uniek, dus elk karakter was mogelijk. "Ach, dit jochie hier was eens een politiehond, dus dat verklaart zijn waakzaamheid rond andere mensen. Maar je bent niet eerder een Arcanine tegengekomen, of wel?" Sishuri knikte terwijl ze op het gras ging zitten en aaide de Rattata een paar keer over zijn kop. Honey was niet zo van de commotie, dus had ze zich genesteld wat verderop. Sishuri merkte af en toe wel de blik op die de Pidgey op de menigte wierp. Waakzaam. Voor een moment liet Sishuri haar blik weer vallen op de wolfachtige pokemon. "Nee, nog nooit. Hij ziet er wel prachtig uit, ook al ben ik niet echt van de vuur types, toch is het een prachtige pokemon. Vooral al het zo'n trouwe metgezel is, toch?" Zei ze en liet haar blik weer vallen op de Trainer van deze mooie pokemon. Crumble draaide zich op zijn rug, een soort teken dat hij op zijn buik wilde worden gekrabbeld. Sishuri gaf in door zijn schattigheid en even later zuchtte de pokemon gerustgesteld. "Als ik het vragen mag, heb je ook nog andere pokemon?" Grijnsde Sishuri vervolgens om de stilte niet al te lang te laten duren. Het was altijd een vraag die vroeg of laat zou vallen. Sishuri was zo iemand die graag andermans pokemon wilde zien en steeds weer kwam ze voor een verrassing te staan. De ene keer zag ze een van die andere starters, een Charmander was ze al twee keer tegengekomen en steeds weer werd ze verrast door de verschillende karakters. Maar het mooiste vond ze toch de Gyarados van Mitsu. Een prachtige pokemon. Aan hem had Crumble zijn leven te danken en volgens haar wist de Rattata deze gebeurtenis nog goed. Voor de zekerheid aaide Sishuri hem nogmaals over zijn bol en keek toen de Trainer weer aan.