Alezandru was vanochtend in een opperbeste stemming wakker geworden. Vandaag zou hij eindelijk weer kunnen rijden! Zijn hele reis had als doel gehad om hier, in Fichsia City, de Sunset Riding School te bezoeken. Elijah had hem altijd op het hart gedrukt dat je pas een echt goede pokémon-fokker kon worden als je vaak en veel met pokémons omging. En liefst met de soorten die je van plan was te gaan fokken. Een van de vele keren dat Elijah hem dat gezegd had, had hij Alezandru over de Sunset Riding School vertelt. Volgens de oude man wisten ze daar als geen ander hoe je het best moest rijden. Hij had er immers zelf indertijd ook les gehad. En aangezien Elijah, ondanks zijn leeftijd, een uitstekende ruiter was, geloofde Alezandru dat graag.

En nu was hij hier, in Fuchsia City. Klaar om eindelijk weer eens op de rug van een ponyta te zitten. Hij kon al aardig goed rijden, maar 'Een goede fokker streeft perfectie na.' zoals Elijah zo vaak zei. En daar wrong nu net het schoentje, hij was nog lang niet bij die perfectie. Alezandru hoopte maar dat die lessen inderdaad zo goed waren als gezegd werd. Vlug kleedde hij zich aan, at een stevig ontbijt en liep de bed&breakfast uit. Zodra hij buiten was, liet hij Tigris uit zijn bal en zorgde ervoor dat ook hij genoeg gegeten had. Vervolgens liepen ze samen naar de manege waar ze, na enkele keren de weg te hebben gevraagd, stipt om elf uur aankwamen. Aangezien hij op het eerste zicht niemand zag, liep hij de stallen in...

+1

OOC: Alezandru, hoewel ik het heel leuk vindt dat je hier post moet ik wel even iets opmerken. In je post staat dat Elijah les heeft gehad op deze manege, maar dat kan niet. Lillian heeft de manege namelijk net een paar maanden geleden opgebouwd Dit kon jij niet weten, tenzij je mijn KK helemaal door had gelezen, maar ik denk, ik meld het even Ik vind het wel lief dat je de manege zo hoog toeschrijft <3

IC: Lillian aaide Twister over haar neus en glimlachte even. 'Je begint al aardig dik te worden meisje,' fluisterde ze tegen haar trouwe Rapidash. Twister knikte en hinnikte zachtjes. Ja, het kon niet lang meer duren voordat het veulen geboren zou worden en dan had Lillian er een kleine Ponyta bij. Ze keer er erg naar uit. Nu, echter, moest ze zich op andere dingen richten, namelijk op het lesgeven aan de jonge ruiters. 'Tot straks meisje,' glimlachte de blonde vrouw. Ze drukte nog snel even een kus op de neus van haar Rapidash, waarna ze richting de ingang van de schuur liep. Er kwam haar net een jongen tegemoet lopen. Lillian glimlachte breed. 'Goedemorgen! Ik neem aan dat je hier bent voor de les?' Ze herkende de jongen niet, waarschijnlijk was dit dan de nieuwe leerling die vandaag zou komen. Ze stak haar hand uit naar de jongen en glimlachte vriendelijk. 'Jij bent vast Alezandru. Ik ben Lillian, de eigenaresse van deze manege en de persoon die jou les gaat geven.' Ze zette haar handen in haar zij en keek even naar de Growlight die de jongen bij zich had. 'Mooie Growlight,' knikte ze, waarna ze weer naar de jongen keek. 'Dus, vertel eens. Heb je al eens eerder op een Ponyta gereden? Wel eerlijk zijn hoor, dan kan ik de juiste Ponyta voor je uitkiezen en gebeuren er zo min mogelijk ongelukken.' Ze glimlachte weer breed en begroette ondertussen de andere leerlingen die nu langzaam binnen kwamen stromen.

+1

"Ik heb een verrassing voor je." Met die woorden had haar moeder Kasumi wakker gemaakt. Het jonge meisje kwam verbaasd overeind en wreef even met de muis van haar hand in haar oog. "Mam? Het is nog vroeg," mopperde Kasumi. Hikari klakte even met haar tong. "Toe zeg, het is negen uur. Hup, uit je bed en aankleden." Het blauwharige meisje keek haar moeder verbaasd na toen de vrouw weer uit haar kamer verdween. Wat was ze.. vrolijk. Opgewonden haast. Er waren nog maar weinig dingen waar haar moeder vrolijk van werd. Plotseling erg nieuwsgierig sloeg Kasumi de dekens van zich af. De vloerbedekking in haar kamer voelde zacht aan tussen haar blote tenen, terwijl ze zachtjes naar het mandje in de hoek van haar kamer sloop. "Shui, Miyu. Wakker worden." Kasumi liet haar vingers licht op Shui's schild glijden, waarna ze Miyu over haar antenne's streek. Zodra ze merkte dat de twee langzaam begonnen te ontwaken liep ze naar haar kast. Net op dat moment hoorde ze haar moeder naar boven roepen. "Kasumi? Ik heb kleren voor je klaargelegd! Ze liggen op je stoel!" Verbaasd draaide het meisje zich om en zag inderdaad enkele kledingstukken over haar bureaustoel hangen. "Dankje mam!" riep ze terug, waarna ze de kleding pakte. Het was een witte polo met roze accentjes en een vreemde, rekbare broek. Kasumi keek er wat achterdochtig naar, maar besloot het maar gewoon aan te trekken. Dat was nog een behoorlijke opgave met die broek, want hij was erg nauwsluitend. Haar moeder had ook geruite sokken neergelegd die tot haar knieën reikten. Al met al snapte Kasumi niks van de hele outfit. Miyu en Shui keken haar ook wat vreemd aan, waarna Shui in lachen uitbarstte. "Naar beneden jullie," gromde Kasumi, terwijl ze haar kamer uitstampte.

Haar moeder was in de keuken en keek haar glunderend aan. "Mam? Wat zijn dit voor kleren?" vroeg Kasumi behoedzaam, terwijl ze aan de eettafel ging zitten. "Dat zie je vanzelf. Ik ben zo blij dat je ze past, je bent wel wat kleiner dan ik vroeger was," antwoordde Hikari. De vrouw zette haar een bord met twee broodjes kaas voor, die Kasumi braaf op begon te eten. Ze snapte er geen sikkepit van. Na haar ontbijt dirigeerde Hikari haar samen met haar Pokémon de auto in. "Mahaaam, waar gaan we nou heen?" vroeg Kasumi voor de tigduizendste keer, maar opnieuw glimlachte Hikari enkel. Menig ander was misschien chagrijnig geworden, maar Kasumi niet. Die genoot enkel van haar moeders opwinding en geheimzinnigheid. Ze reden langs Saffron City, Vermillion City en een heel stuk door een prachtig heuvellandschap met veel bloemen. Ondertussen kletsen Kasumi en Hikari over koetjes en kalfjes, waarbij het onderwerp Pokémon zoals gebruikelijk nauwelijks werd aangesneden. Na twee uur rijden kwamen ze eindelijk aan in een nieuwe stad: Fuchsia City. Kasumi was er nog nooit geweest, maar had wel gehoord dat er veel fokkerijen en landerijen waren. Het meisje keek haar ogen uit terwijl er een boer zijn Tauros bijeen dreef met behulp van drie Growlithe, een vrouw met drie Ponyta aan de hand de weg overstak en er kinderen langs renden die met Sandshrew aan het ravotten waren. Kasumi's blik bleef lang op de Sandshrew hangen. Hij was best wel schattig!

Uiteindelijk draaide Hikari een lange oprijlaan op en kwamen ze langs een groot weiland. Kasumi's mond viel even open. Ze drukte haar neus tegen het autoraampje en staarde naar de Ponyta en Rapidash die ze door het weiland zag rennen. HHikari parkeerde de auto voor een groot gebouw en stapte uit. Kasumi volgde snel haar voorbeeld en hield de deur ook open voor Miyu en Shui. De verlegen Caterpie kroop snel langs Kasumi's lichaam omhoog en verborg zich tussen haar blauwe haren op haar schouder. Ondertussen volgde de jonge Coördinator haar moeder het gebouw in. "Mam?" vroeg Kasumi zacht, "Is dit een manege?" Nu keek Hikari haar dochter glunderend aan. "Dat klopt. Je opa nam mij vroeger op vakantie wel eens mee naar een manege, vandaar dat ik de rijkleding nog had. Ik hoorde dat er een nieuwe manege in Fuchia was geopend, dus wilde ik je verrassen." Kasumi vloog haar moeder in de armen. "Dankje mam! Dit is zo cool!" Kasumi stond nu werkelijk te stuiteren. Rijden op een echte Ponyta! Dat was zo gaaf! Kasumi keek haar ogen uit in de stallen, maar haar moeder trok haar mee naar een blonde vrouw. "Mevrouw Yamaha? Hikari Ashari. Ik heb u aan de telefoon gehad. Dit is Kasumi." Haar moeder gebaarde naar haar, waardoor Kasumi prompt rood werd. Ze zwaaide wat ongemakkelijk. "Hoi," zei ze zacht. Hopelijk was er een leuke Ponyta voor haar!

Nog voor ze echt antwoord kon krijgen van de jongen voor haar, werd ze opeens aangesproken door een vrouw met blauw haar, welke een meisje bij haar had met eveneens blauw haar. 'Mevrouw Yamaha?'
'Dat ben ik,' reageerde Lillian met een glimlach en ze wende zich tot de vrouw. 'Hikari Ashari,' stelde deze zich voor, waarop Lillian even kort knikte. 'Ik heb u aan de telefoon gehad. Dit is Kasumi,' vervolgde de vrouw. Een brede grijns verscheen op de lippen van Lillian. Dat was ook zo! Ze had nog meer nieuwe leerlingen vandaag! Ze keek vrolijk naar Kasumi, welke haar zachtjes begroette. 'Hallo Kasumi, ik ben Lillian, de eigenaresse van deze manege en je docent voor vandaag.' Ze glimlachte naar het meisje en vuurde vervolgens dezelfde vraag op Kasumi af als ze bij Alezandru had gedaan. 'Heb jij al eens eerder gereden? Ik zie dat je in ieder geval wel de juiste kleren aan hebt!' O wat was het toch fijn om met kinderen en paardpokémon te werken! Ze kon niet wachten om met de les te beginnen! Maar eerst moesten deze twee nieuwe ruiters nog een geschikt rijdier krijgen.

OOC: Ja ik dacht, laat ik maar posten, aangezien Alezandru niet reageert.

Lillian was wel een erg vrolijke vrouw. "Hallo Kasumi, ik ben Lillian, de eigenaresse van deze manege en je docent voor vandaag," ratelde de blonde eigenaresse. Kasumi glimlachte zwakjes als antwoord. Waarom had ze zo ontzettend de neiging om zich achter haar moeder te verstoppen? Ze was potjandorie geen 10 jaar oud meer! "Heb jij al eens eerder gereden? Ik zie dat je in ieder geval wel de juiste kleren aan hebt!" Kasumi schudde haar hoofd en slikte om haar keel wat minder droog te maken. "Deze zijn van mijn moeder geweest," antwoordde ze zachtjes. Haar blik gleed rond. Alles zag er relatief netjes uit, voor zover een manege netjes kon zijn. Natuurlijk lag er wat stro in de gangen en bungelde er hier en daar een spinnetje, maar het rook er prettig naar Ponyta's en verse stro. "Uhm, heeft u wel eentje waar je niet meteen van af valt?" vroeg ze wat twijfelachtig. Het laatste waar ze zin in had, was in het zand belanden!

OOC: Ik dacht, laat ik hier eens reageren xD Denk niet dat Alezandru nog gaat reageren?

Het werd Lillian al gauw duidelijk dat Kasumi een erg verlegen meisje was. Een rustige, super brave Ponyta was voor haar dus de beste optie. In haar hoofd was de blonde vrouw al bezig met een paardje voor het meisje, toen de blauwharige vroeg of ze er wel eentje hadden waar je niet meteen afviel. De blondine glimlachte. 'Maak je geen zorgen meissie, ik heb voor ieder niveau het juiste paard. Kom maar mee, dan stel ik je aan je Ponyta voor vandaag voor.' Even had ze zitten twijfelen tussen twee Ponyta, maar toen Kasumi begon over vallen, had ze besloten om toch voor haar meest behulpzame Ponyta te gaan, namelijk Sterre. 'Kasumi, mag ik je voorstellen aan Sterre? Zij is je maatje voor vandaag.' Lillian was aangekomen bij een stal met daarop een houten bordje met in roze letters de naam Sterre erop geschreven. 'Sterre is een hele lieve, betrouwbare Ponyta die je er niet af laat vallen.' Ze glimlachte even en aaide de Ponyta over haar voorhoofd toen deze over de deur van de stal kwam kijken naar haar bezoekers. 'Goed, als je even met me meeloopt naar de zadelkamer, dan zal ik je Sterre haar spullen en borstels aanwijzen.' Lillian zette koers naar de zadelkamer en wees daar naar het zadel en hoofdstel van Sterre. 'Al Sterre haar spullen zijn roze. Alle Ponyta hebben een eigen kleur, zodat we ze uit elkaar kunnen houden.' Ze glimlachte even. 'Als je vragen hebt, ik sta bij de buitenbak. Ik denk dat je het zo wel redt. Als je klaar bent mag je Sterre meenemen naar buiten.' Ze glimlachte nogmaals en liep toen naar buiten. Ze moest de buitenbak namelijk nog even opruimen, want daar stond nog allemaal springmateriaal.

OOC: Doordat Alezandru niet meer reageert heb ik hem even weggelaten uit mijn post.

De vrouw glimlachte en antwoordde: "Maak je geen zorgen meissie, ik heb voor ieder niveau het juiste paard. Kom maar mee, dan stel ik je aan je Ponyta voor vandaag voor." Okee, nu klonk ze echt als een enorme beginneling. Toegegeven, ze had nog nooit op een Ponyta gereden, maar nu klonk ze wel erg falend. Het blauwharige meisje volgde Lillian door de manege. Bij elke stal gluurde Kasumi even naar binnen en in elke stal zag ze een identieke Ponyta, zij het de ene wat groter, kleiner, dikker of dunner dan de ander. Daarnaast hadden ze allemaal een andere kleur halster. De blonde vrouw stopte bij een stal. "Kasumi, mag ik je voorstellen aan Sterre? Zij is je maatje voor vandaag." Nieuwsgierig gluurde Kasumi de stal in en zag een Ponyta met een roze halster. Lillian vertelde dat Sterre heel betrouwbaar was, wat Kasumi wel gerust stelde. Hierna liet de vrouw haar de zadelkamer zien en al Sterre's - roze - spullen. Kasumi giechelde, ze voelde zich nu echt zo'n meisjes-meisje die alles in het roze wilde. Daarna liet Lillian Kasumi en haar moeder alleen. Kasumi keek haar moeder even twijfelend aan. "Toe maar, pak de spullen. Ik help wel dragen." Kasumi knikte en hees het zadel van zijn bok. Oef, hoe moest ze nu in hemelsnaam die andere dingen meenemen? Hikari zag haar dochters vertwijfelde blik en begon te lachen. Snel pakte de vrouw de borstels en het hoofdstel. Samen met haar moeder liepen ze terug naar Sterre en gingen de Ponyta borstelen. Het koste Hikari een hoop moeite om Kasumi ervan te overtuigen dat Sterre haar echt niet zou verbranden, maar na een tijdje durfde Kasumi haar hand op Sterre's rug en hals te leggen. Met veel hulp van haar moeder zadelde het meisje Sterre op en liepen ze samen naar de buitenbak. Onder het lopen drukte haar moeder een hard, zwart ding op haar hoofd. "Dat is een cap," legde Hikari uit, "Dat beschermd je hoofd, mocht er wat gebeuren." Kasumi klikte het bandje vast en klopte even op de cap. Ja, dit voelde wel zo veilig. Bij de buitenbak aan gekomen stopten ze. Kasumi keek wat vertwijfeld naar het mulle zand. En nu?

Lillian was net klaar met het opruimen van de bak toen Kasumi de schuur uit kwam net Sterre aan de hand. Mooizo, zo te zien was alles gelukt met het poetsen en zadelen. Bij de ingang van de bak bleef het meisje echter staan. 'Kom de bak maar in hoor Kasumi!' riep Lillian naar het meisje terwijl ze de laatste balk nog even wat beter opborg. Vervolgens liep ze naar de blauwharige toe en klopte Sterre op haar hals. 'Goed Kasumi, het eerste wat ik je nu ga leren, is het opstappen. Het is vrij simpel, maar kan ik het begin misschien wat onhandig zijn. Je steekt je linkervoet in de beugel, dat is dit ding,' Lillian deed de beugel aan Sterre's linkerkant naar beneden, 'Dan ze je je met je rechtervoet af van de grond en zwaai je die over de rug van Sterre heen.' Ondertussen deed Lillian ook de andere beugel naar beneden en keek toen naar Kasumi. 'Probeer maar, ik zal Sterre wel voor je vasthouden,' glimlachte de vrouw. Hopelijk had Kasumi voldoende vertrouwen in Sterre en haarzelf om dit te proberen, anders zou Lillian haar wel een voetje geven, of een krukje aanbieden, zodat ze zo op kon stappen.