Southern Plains - Aiden Conwell

Kayne had zichzelf weer vreselijk voor de gek laten houden door zijn Gastly. De Pokémon had net gedaan alsof hij iets interessants achtervolgde en Kayne was hem natuurlijk weer achternagegaan. Hij had snel gelopen om de Pokémon bij te houden. Echter, toen hij een flink stuk van de Viridian Forest de plek bereikte waar Gastly was, zag hij dat deze zijn tong naar hem uitstak. ‘Ik dacht dat je een of andere wilde Pokémon als aanwinst voor mijn team had gevonden,’ zei Kayne buiten adem, waarop Gastly zijn tong naar hem uitstak. Kayne keek de Pokémon woedend aan. Hij zuchtte en ging op de grond zitten. Hij sloeg zijn armen rond zijn benen heen en besteedde geen aandacht aan de Gastly, die hevig rond hem heen aan het zweven was en ondertussen onschuldig ‘Gastly, Gastly!’ aan het roepen was. Kayne moest moeite doen om niet te grinniken om de rare acties van de Pokémon. De Pokémon probeerde overduidelijk om zijn aandacht te trekken. Kayne reageerde er echter niet op. Hij focuste zijn aandacht even op de voor hem stromende rivier. Daarin zouden vast veel Pokémon zitten die hij kon vangen. Zijn aandacht werd echter getrokken door een man verderop, die tegenover de rivier lag. Nieuwsgierig zijnd om wie het was kroop Kayne dichterbij. Hij was echter vergeten dat voor hem een rivier stroomde. Zijn handen raakten geen grond meer, waardoor hij gedesoriënteerd werd. Deze enkele seconde gebruikte hij om naar beneden te kijken, maar nog voor hij iets kon doen, overspoelde het koude water hem al. Hij sputterde tegen de harde stroming. Deze leek toch harder te zijn dan dat het op het eerste ogenblik leek. Hij bewoog wild met zijn armen heen en weer, maar het mocht niet baten. Hij voelde echter hoe iets zijn shirt vastpakte en hij omhooggetrokken werd. Hij kroop zelf het laatste stukje de rivier uit en kuchte het water uit. Hij voelde hoe hij op zijn rug geklopt werd. ‘Dat was niet slim,’ merkte iemand op. Kayne zag, toen hij opkeek, de man. ‘Pas in het vervolg een beetje op, jongeman.’ Kayne zag hoe de man het stokje in zijn mond wat beter schikte. Daarna stond hij op en liep hij naar zijn motor toe. Kayne volgde hem met een verbaasde blik, zag hoe de man op de motor stapte en hem vriendelijk groette, waarna hij wegreed. En daar zat Kayne, zeiknat, vreemd kijkend naar de plek waar de man net verdwenen was.

Viridian Forest - Deborah Scott

Het water viel in kleine druppeltjes van Kaynes kleren terwijl de jongen zich een weg baande, terug naar het Viridian Forest. Toen hij deze bereikte, struikelde hij natuurlijk weer over een of ander obstakel en viel met zijn gezicht in een modderplas. Het had de dag van te voren geregend, dus vandaar dat er een plas met modder gecreëerd was. Hij vloekte. Hij probeerde de modder van zijn gezicht te krijgen, maar er was geen mogelijkheid aan. Hij hoorde voetstappen zijn kant naderen en keek verbaasd op. Daar, vlak voor zijn gezicht, stond opeens een meisje. En aan haar gezicht te zien deed ze heel veel moeite om hem niet uit te lachen, evenals de Pikachu die zich op haar schouder genesteld had. ‘Laat me je helpen,’ zei ze, waarna ze een Poké Ball naar voren gooide. Er kwam een Magikarp uit. Kayne haalde één wenkbrauw op. De Magikarp was maar wat op en neer aan het deinen in de modderplas, waardoor kleine spettertjes modder zijn gezicht nog meer vuilmaakten en de kleding van het meisje leed er zo te zien ook onder. Het meisje stapte geschrokken weg en keerde haar Magikarp terug, waarna ze Kayne schuldig aankeek. Kayne probeerde vooral niet naar het gezicht van het meisje te kijken. Dadelijk zou ze hem weer uitlachen. Hij veegde met zijn arm de modder weg en keek met een vies gezicht naar zijn shirt, dat mogelijk nog viezer was dan zijn gezicht zelf. Hij zag dat het meisje voor hem hurkte en een zakdoek tevoorschijn haalde. Hij nam de zakdoen aan en veegde zijn gezicht af, waarna hij de vieze zakdoek zonder iets te zeggen teruggaf. Ze wilde net iets tegen hem zeggen, toen haar Pikachu opeens van haar schouder sprong en in de modderplas terechtkwam, waardoor spettertjes modder het gezicht van het meisje vuilmaakten. ‘Sparky!’ riep het meisje geërgerd uit. Sparky? Wat een aparte namen hadden sommige mensen toch voor hun Pokémon, zeg! De Pikachu luisterde echter niet naar zijn trainer en begon weg te rennen. ‘Sorry dat ik je niet verder kan helpen, maar ik kan hem echt niet weg laten rennen deze keer,’ zei het meisje, waarna ze vluchtig haar hand naar Kayne opstak en haar Pikachu begon te achtervolgen. Met een vreemd gezicht keek Kayne haar na. Dat was dan al de tweede vreemde vogel die hij was tegengekomen vandaag.

Viridian Forest - Nate Johnson

En dus vervolgde Kayne zijn weg door het Viridan Forest. Omdat hij deze keer wist waar hij naartoe moest, zou hij sneller in Pewter City zijn deze keer. Hij wilde net zijn weg vervolgen, toen een enorme Pidgeot zijn aandacht trok. De majestueuze vogel draaide zich naar hem om, waardoor Kayne zijn evenwicht verloor en met zijn rug op de grond viel. Een pijnscheut ging door zijn rug heen, maar dat was nog niet half zo angstaanjagend als de enorme vogel die voor hem neerstreek. ‘Wel wel,’ hoorde hij een stem spottend zeggen. ‘Kijk eens wat we hier hebben.’ Geschrokken keek Kayne naar de persoon die voor hem stond. Het was een man met zwart sluik haar en grijze ogen, kille, grijze ogen. Een Raichu had zich vlak voor deze zijn voeten gevestigd en keek haast arrogant op hem neer. Kayne verwisselde zijn geschrokken blik voor een emotieloze. Hij wist onder alle omstandigheden best emotieloos te blijven, vond hij, ook al dreven deze situaties hem tot het uiterste om toch gevoel te tonen, ook al had hij dat nooit echt gedaan. ‘Raichu, doe je Thunder,’ zei de man achteloos. Kayne keek hem aan alsof hij gek geworden was. Zou de Raichu hem echt aanvallen? Zijn blik gleed naar de Raichu, die op hem neerkeek. Kayne zag hoe de Raichu de aanval begon voor te bereiden. Met een schreeuw krabbelde Kayne overeind en begon te rennen, in de tegenovergestelde richting van Pewter City. Dan maar terug naar het stadje Viridian City, hij wilde niet geëlektrocuteerd worden door een overduidelijk sterke elektrische Pokémon. Kayne vervolgde zijn tocht en hoorde toen hoe de aanval afgevuurd werd. Hij sprong opzij, waardoor de aanval hem nog maar net miste. ‘Laat hem maar gaan, de angsthaas!’ hoorde hij de man zeggen, waardoor hij een opgelucht gevoel door zich heen voelde verspreiden. Zijn aandacht werd echter afgeleid door de uitgang van het Viridian Forest. Hij hoorde echter gehaaste stappen achter hem, waardoor hij zich met kloppend hart achter een boom verborg. Even meende hij voetstappen dichtbij hem te horen, maar deze dwaalden weer af. Hij trok een sprintje en bereikte uiteindelijk de uitgang van het Viridian Forest. Uitgelaten begon hij zijn tocht te vervolgen naar Viridian City. Dan maar even geen Pewter City, hij wilde niet nog een ervaring zoals daarnet. Hij voelde hoe zijn kloppend hart weer afnam en keek opgelucht naar Gaslty, die hem onmerkbaar geschaduwd had de hele tijd.

Viridian City - Alexis Vegas & Leah Spark

Opgelucht omdat de man hem niet gevolgd had bereikte Kayne de stad waar hij moest zijn. Hij zag dat het hier heel rustgevend was en liet zich op een bankje zakken. Zijn snel kloppende hart bedaarde weer een beetje. Hij was opgelucht dat de Thunder hem niet geraakt had, maar vroeg zich ook af waarom je een mens zou aanvallen. Hij probeerde het voorval een beetje te vergeten, wist dat hij er geen blijvend letsel aan zou overhouden. Als hij dat met Vincent kon vergeten, kon hij dit ook wel vergeten. Bovendien zou hij op zijn verdere tocht wel meer dingen moeten verwerken, toch? Zijn blik werd getrokken door een vrouw met lange, blauwe haren. Ze was opvallend tussen al deze mensen. De Jolteon die haar vergezelde deed hem denken aan de Jolteon van Vincent, ook al zag deze Jolteon er veel sterker uit. Hij wilde opstaan om de Jolteon te gaan aaien, maar twijfelde toch even. Al zeker toen hij de vrouw schichtig naar hem zag kijken. Hij keek even in haar blauwe ogen, die hem leken te observeren. Daarna wenkte ze haar Jolteon en liep ze een geheel andere kant uit dan die van hem. Lichtelijk teleurgesteld keek Kayne haar na. Jammer, hij had best een praatje met haar willen maken. Hij hoopte echter dat ze uit de buurt van het Viridian Forest zou blijven, als die angstaanjagende man er nog wel was. Kaynes mondhoeken drukten zich omhoog. Hij had zich toch mooi weten te redden uit die situatie! Zijn aandacht werd echter getrokken door iets anders. Hij zag een meisje verderop zitten. Hij twijfelde even of hij wel zou gaan, want hij wist nu niet bepaald of hij contact wilde maken met een meisje. De vorige bij Vincent was hem ook al niet goed meegevallen. Kayne besloot echter om het erop te wagen en liep naar het meisje. ‘Hallo,’ zei hij, hopend dat zijn stem niet trilde en dat zijn gezicht niet al te vol zat met modder. ‘Wie ben jij?’