De eerste zonnestralen kwamen zijn kamer binnen en verspreiden hun warmte over al zijn meubels, maar vooral over zijn deken en zijn nachtkastje waar twee PokéBall ’s in zaten, die van Zeichen en Leistung. Het zou ironisch zijn geweest als ze nou ook wakker werden van het zonlicht. Maar het was jammer genoeg niet zo, dus toen Vincent slaperig zijn ogen opendeed kreeg hij de heerlijke klus om zijn Pokémon wakker te maken. Bij Leistung was het nooit een probleem geweest, maar hij twijfelde over zijn nieuwe Poliwag. Bijna slaapdronken kwam Vincent met zijn bovenlijf overeind om zijn blik op zijn nachtkastje te plaatsen. Gisteravond was hij nog op het idee gekomen om de volgende dag, dus vandaag, aandacht aan de nieuwe Pokémon te gaan besteden. Voor zijn part mocht Leistung even bijkomen van het laatste paar, dat ze hadden beleefd, van de aparte ontmoeting met Chiaki en Ryan en het gevecht in de accessoires winkel, tot aan de crisis in de Pokémon Center laatst met zijn kritieke toestand. Vincent plofte weer neer in zijn bed en staarde naar het plafond. Hij was nog veel te moe, maar had gisteravond ook zichzelf afgesproken om zo vroeg mogelijk te beginnen om de avond dan voor een leuke bezigheid te bewaren. En wat dat zou zijn lag aan de Poliwag. Maar goed, nu moest hij eerst zien op te staan en dat was al een hele klus, maar toen de luide stem van zijn moeder door het huis klonk was hij wakker genoeg.

Moeizaam hees hij zich in zijn normale kleren, terwijl hij gapend in zijn ogen wreef. Zijn ouders werden altijd zo vroeg wakker, dus had hij respect voor ze. Elke dag weer zo voeg opstaan, Vincent werd al moe van deze ene keer. Ach, hij hoefde ten minste niet naar zijn werk toe in tegenstelling tot zijn ouders. Hij had een ander soort werk en greep de PokéBall van de Poliwag vast en liet die van Leistung in de lade liggen. Hij zou Zeichen zeker zijn thuis laten zien, want zolang ze nog niet eens sterk genoeg waren voor de Pewter Gym en dus in Viridian Forest moeten trainen, konden ze hier enkel slapen. Met een lichte zwaai van zijn arm, schoot de PokéBall de lucht in en schoot er een roze straal uit die zich tot de silhouet van een Poliwag vormde, een slapende. Vincent kon het de Poliwag niet kwalijk nemen dat hij nog sliep, maar het was voor deze ene keer. “Zeichen, wordt eens wakker?” vroeg Vincent aan de slapende Pokémon die pas na enkele tellen moeizaam zijn ogen opensloeg en hem aankeek. “Welkom in mij-“ Abrupt schoot Zeichen naar hem toe en mepte met zijn lange zwemstaart tegen zijn hoofd aan. Van de schrik viel Vincent op zijn stuitje waarna hij over zijn pijnlijke gezicht wreef. Waar was dat nou goed voor?  

Toen hij opkeek zag hem dat de Poliwag niet meer voor hem zat, maar plaats had genomen op zijn bed met zijn ogen gesloten. Wat was dit een vreemde Pokemon door te gaan slapen op zijn bed, terwijl het wild was. Wacht, kon het zijn dat Zeichen enkel verwilderd was en door een andere Trainer achtergelaten was? Vincent kon het niet zeker weten, maar probeerde nogmaals de Poliwag uit zijn bed te krijgen met woorden. “Kom op, vandaag gaan we lekker trainen. Dat vind je vast fijn, sterker worden. Dus sta eens op!” De Poliwag maakte een afkeurend geluidje. Vincent zuchtte en hoorde zijn moeder de trap alweer oplopen om te melden dat ze gingen eten. Het volgende moment klonk haar stem vrij luid en zag hij zijn moeder bij zijn deur staan die altijd open stond. “Hoi mam,” begroette Vincent zijn moeder beleefd, maar kreeg echter geen reactie. ‘Wat ben jij een schattige Pokémon’ zei zijn moeder. Vincent fronste. Wat had ze nou gezegd? Was hij een schattige Pokémon? Toen pas zag hij de blik van de vrouw gevestigd zijn op een Poliwag die zijn moeder nieuwsgierig had aangekeken. Wacht, hoe kon die zo snel verdwijnen? Snel keek hij naar het bed waar hij zo net had gezeten en toen weer terug naar zijn moeder en Zeichen. Verslagen keek hij zijn moeder aan. Hoe snel was Zeichen eigenlijk?! Vincent zuchtte en zag dat zijn moeder hem nu pas had opgemerkt en hem had gegroet. ‘Het eten staat klaar op tafel,’ sprak ze vlug, gaf Zeichen een aai over zijn bol en liep de trap weer af.
Hij moest deze Zeichen echt wat leren. “Zeichen, we gaan nu even eten e-“ De Poliwag sprong de treden van de trap af en snelden achter zijn moeder. Wat was dit voor een veemde Pokémon?  Hoofdschuddend liep hij rustig de trap af en liep toen de keuken in met het ontbijt al op tafel. Direct schoof hij zijn stoel opzij en plaatste zich erop, waarna zijn blik over de cornflakes en sneetjes brood viel met divers beleg op de tafel. Zijn moeder begon weer te ratelen over een nieuwe ontdekking van zijn vader, en hoe erg het hem ook interesseerde, hij kon er niet op concentreren. Zeichen zat in zijn ooghoek te kwijlen richting het voedsel. Terwijl de eerste happen van het brood in zijn mond verdween, had hij een doos gepakt met Pokémon voer en in Leistung ’s bakje gedaan, zodat niet enkel hij ontbeet, maar ook Zeichen. “Eet smakelijk, Zeichen,” zei Vincent met een kleine glimlach, waarna hij verder at van zijn ontbijt en soms op het verhaal van zijn moeder reageerde. Hij kon het niet laten tussendoor naar de stoel van zijn vader te kijken. De borden die aan zijn kant zaten waren nauwelijks leeg, waardoor Vincent de indruk kreeg dat zijn vader zeker haast had om verder aan zijn ontdekking te werken. Ach, zo was zijn vader, was er iets nieuws al was het maar klein, dan wilde hij het helemaal uitpuzzelen. Vincent grinnikte in zichzelf, en zag dat zijn moeder de keuken weer verliet om zich om te kleden en naar werk te gaan. Ze kwamen pas laat thuis, dus had hij genoeg tijd om op zijn Poliwag te letten.

“Wil je anders een Berry, Zeichen? Vroeg Vincent toen hij zag dat het voerbakje van de Poliwag nog vol zat en er enkel een minuscuul hapje van leek te zijn genomen. Pokémon hielden misschien niet zo van Pokémonvoer, maar zeker van bessen en dat mocht vandaag ook wel. Tellen vergingen, maar zijn Pokémon had geen instemmend of afkeurend geluidje van zich laten horen. Vincent keek direct naar de plek waar hij de Poliwag eerder had gezien, maar zag hem niet. Waar was hij? Veel moeite hoefde hij niet te doen, de Pokémon had een keukenkastje met zijn mond geopend en de bak vol bessen gegrepen. “Zeichen, je mag niet alles hebben!” zei Vincent luid en greep de Poliwag uit alle macht weg van de doos. “Anders train je op een lege maag,” Zeichen stribbelde ineens enorm tegen en Vincent wist dat hij de Pokémon niet langer in bedwang kon houden, dus greep hij zijn sleutels van het aanrecht en liet de resten van het ontbijt op de tafel staan. Dat zou hij later regelen. Behendig wist hij de voordeur te openen, maar botste hij bijna tegen zijn moeder op die net naar haar werk ging. ‘Aah, jullie zijn nu al vriendjes,’ antwoordde zijn moeder met een klein vals grijnsje. Vincent snoof en rende het veldje op dat achter zijn huis zat en liet de Poliwag los. Vermoeid viel hij voorover en kon hij zijn bovenlichaam nog net boven de grond houden. Dit was tot nu toe een hectische ochtend geweest.

Stiletjes had hij zich overeind weten te trekken om vervolgens geïrriteerd de Poliwag aan te kijken. Zeichen zag dit en deinsde iets naar achteren van de schrik. En dan te bedenken dat hij dacht dat Poliwag ’s over het algemeen vrij vriendelijke Pokémon waren. Dit was een geval apart. “Oké, Zeichen. Je bent duidelijk een Pokémon die eens achtergelaten is door een Trainer. Je bent bovendien dan ook later verwilderd en ben sommige dingen gewend en sommige dingen juist niet. Ik zal je erbij helpen en je echt niet achterlaten. Dus, laten we opnieuw beginnen,” Vincent stak zijn hand naar de Poliwag uit die hem verward aankeek en nog verder naar achteren stapte. De Poliwag vertrouwde hem helaas niet genoeg. Misschien werkte dit wel. Vincent haalde een Oran Berry tevoorschijn en legde die op dezelfde hand. De Poliwag keek er kort naar, waarna zijn ogen leken te schitteren van geluk en hij de berry vastgreep en in een hap naar binnen had gewerkt. Was het hem nu wel gelukt de Pokémon voor zich te winnen? De Poliwag naderde hem en leunde iets naar voren, waarna Vincent de Pokémon een aai over zijn bol wilde geven, maar werd verrast door een spontane Water Gun dat hem vol in zijn gezicht had geraakt. “Zeichen..” mopperde Vincent zacht, waarna hij zijn natte blonde pony opzij schoof en achter de inmiddels wegrennende Poliwag rende.


Vermoeid viel Vincent neer op de modderige grond met zijn blik strak op Zeichen gevestigd. Zijn Pokémon had hem zo ver laten afdwalen van zijn huis dat ze in de Viridian Forst waren beland. Vincent vervloekte zichzelf dat hij zijn tas en de Poké Ball van Zeichen was vergeten mee te nemen. Het was enorm dom geweest en hij moest zijn Pokémon met zijn handen weten vast te grijpen, voordat die verder op de vlucht zou slaan. “Kom hier!” riep Vincent, maar de Poliwag rende alsmaar dieper en dieper het bos in, zeker niet van plan naar Vincent te luisteren. Vincent hees zichzelf overeind en rende verder achter de Poliwag aan. Hij wist nu al dat hij morgen met enorme spierpijn zou ontwaken, maar het was beter zijn pas gevangen Pokémon te grijpen dan te verliezen. En hij had geluk, een open plek met korte grassprietjes was in zijn blikveld verschenen. Nu kon zijn Poliwag de omgeving niet meer gebruiken. Met een korte aanloop sprong hij zo ver als hij kon, en greep hij de Poliwag stevig vast, waarna hij hard op de grond wist te landen. Au! Dat deed echt zeer, maar hij had de Poliwag weten vast te grijpen. Zeichen blies enkel zijn wangen iets op, duidelijk geïrriteerd dat hij hem zo snel te pakken had gekregen. Hij won ditmaal. Vincent kwam overeind en liep al in de tegengestelde richting om terug naar zijn huis te keren. Echter, verscheen er een Pidgey  die een mens aan het opjagen was. Wacht, dat was zijn vader?! En dat noemde zich een Pokemon kenner. Vincent grinnikte, maar besefte de ernst van de situatie wel. Zijn vader was in gevaar. Nu kon hij Zeichen gebruiken. Vincent liet de Pokémon los, maar die ging achter hem staan. Was de Poliwag nou bang? De blik van de Pokémon zei van niet, die stonden vastberaden. De Pokémon maakte diverse geluiden wat klonk als een commando. Was ik ineens de Pokémon dan? Vincent snoof en speurde de grond maar af naar een steen en vond uiteindelijk meerdere kiezeltjes. Al licht schamend wierp hij de kiezeltjes naar de Pidgey toe die minachtend terugkeek en de kiezeltjes met zijn snavel weerkaatsten, richting mijn vader. Mijn vader werd vol in zijn gezicht geraakt en viel uitputtend op de grond, waarna de Pidgey wegvloog. Vincent snelde naar zijn vader toe, maar ondanks de uitputting leek hij verder in orde en vertelde dat zijn experiment was mislukt. Dat kon Vincent ook wel verwachten, want de Pidgey had niet zo blij geleken. Met zijn arm steunend om zijn vader zijn nek en Zeichen die voor hen besloot te lopen, liepen ze naar hun huis toe.


Uitgeput zat Vincent met een kopje thee in zijn kamer, terwijl zijn Poliwag de ruimte doorzocht. Dit was een verschrikkelijk lange en vermoeide dag met de Pokémon geweest. Zijn hele lichaam deed zeer en hij was zelden zo moe geweest. Hij had de dag heel anders willen besteden, maar het was uiteindelijk vreselijk misgegaan. Vincent deed de TV maar aan die in zijn kamer stond en zag direct twee Pokémon praten over hun ... MENSEN?! Ze spraken over welke typen er waren, je had de gespierde en forsere ‘mensen’ en er was een groot verschil tussen een mannelijke mens en een vrouwelijke mens. Wat hadden zijn ouders of Zeichen in zijn thee gestopt?! Verward zapte Vincent verder, maar zag enkel gevechten tussen mensen die niets aan hadden met een accessoire in hun haar of om hun nek. Vincents gezicht werd bleek. Wat was dit voor iets?! Langzaam werd alles wat hij zag steeds waziger en waziger, totdat hij niets meer zag.


Onder het zweet werd Vincent wakker en schoot hij direct uit zijn bed. Welke dag was het? Was het maar een droom geweest? Dat moest toch? Snel keek hij naar zijn kalender en zag dat het dezelfde dag als in zijn droom was geweest. Het was een echte droom geweest. Vincent plofte neer op zijn bed met een ril die over zijn rug ging. Een wereld waarin er met ‘mensen’ werd gevochten? Zo, vreemd en o zo verkeerd. En dan dat ze aanvallen moesten uitrichten? Nu snapte hij pas het leven van een Pokémon. Je moest in je nakie allemaal accessoires aanhebben en op commando gevaarlijke situaties trotseren en veel trainen. Gespannen keek hij richting zijn nachtkastje. Weet je? Hij ging maar snel verder slapen, want die twee hadden hun rust wel verdiend en hij stiekem ook nadat hij in zijn droom gemarteld was. Snel had hij zijn ogen weer gesloten en viel hij weer in slaap. Een schim naderde triomfantelijk de slapende jongen met een grijns op zijn gezicht getekend. Zeichen had een dagje vrij en vrolijk zijn Hypnose aanval gebruikt. De Poliwag gaapte en ging zijn PokéBall weer in. Missie geslaagd. Een dagje vrij!


OOC: Golduck opdracht c;
BTW, Pokémon zijn sluw D=<