Aiden was lichtelijk verrast geweest door de Pidgey die op zijn stoep had gestaan met het briefje. Hij had het briefje aangenomen en pas na een half uur het briefje opengemaakt en gelezen. Niet dat hij nerveus was om het te lezen, maar hij had nog een ervaring met een trainer gehad die zijn Growlithe nogal uitbundig tekeer liet gaan tegen Aidens Scyther. Aiden zelf was er echter rustig onder gebleven en had de jongen uiteindelijk weten weg te jagen. De Growlithe was blijkbaar een agressieve Pokémon en dat had Scythers frustratie opgewekt, waardoor deze boos tekeer was gegaan tegen Growlithe. Aiden wist zijn Pokémon echter binnen de vijf minuten te sussen en kon toen uiteindelijk aan de slag gaan met het briefje. Hij had, in zijn netste handschrift, een bedankje geschreven en geschreven dat al zijn Pokémon zouden komen, wat betrof: Arbok, Weezing, Scyther en Muk. Aiden kon het nu eenmaal niet over zijn hart verkrijgen om één van zijn Pokémon thuis te laten, zeker niet als er lekker eten was. Ze konden zich allemaal bovendien perfect bewegen over de grond, behalve Muk zou dan misschien wat trager zijn. Aiden keerde de Pokémon terug in hun Poké Ball en keek naar zichzelf in de spiegel. Hij had een grijze broek aan, met daarover een witte blouse en daarover een donkergrijze gilet, met een bijpassende donkergrijze das. Zijn dikke haar hing nog ietwat fatsoenlijk rond zijn hoofd en zijn gifgroene ogen keken zichzelf aan, waarna hij goedkeurend knikte. Zo erg zag hij er niet uit, wel dan? Zijn dikke haar wist hij nooit echt fatsoenlijk te fatsoeneren, maar ja, die hadden al vanaf zijn geboorte gekozen om dik rond zijn hoofd te hangen, daar had hij zelf niet echt keuze over gehad. Na even getwijfeld te hebben besloot Aiden toch om met zijn motor naar Saffron City te gaan. Het was nu niet bepaald de milieuvriendelijkste keuze, maar het zou zot zijn om vanaf hier naar Saffron City te lopen en dan heel dat eindje weer terug, dat wilde Aiden zijn voeten niet aan doen. Hij grinnikte even, waarna hij naar de garage liep. Hij stak zijn stokje zorgvuldig beter in zijn mond, zodat deze onderweg zeker niet weg zou vliegen. Hij deed een helm op en haalde zijn motor uit de garage, waarna hij hem startte. Hij controleerde nog even of hij alles bij had, waarna hij zijn voet volledig op de gas zette.

Aiden stopte zijn motor vlakbij de plek waar hij moest zijn. Hij stapte af en zette zijn motor weg. Hij deed zijn helm af en probeerde daarbij zijn gefatsoeneerde haren zo goed mogelijk in orde te houden, maar hij wist dat het geen baat zou hebben. Hij kamde dan maar wat met zijn vingers door zijn haren. Vlak voor hij het domein van de tweeling betrad, voelde hij zich toch een beetje nerveus worden. Hoeveel mensen kenden hem eigenlijk al? Hij was nog maar twee jaar Gymleider van de Fuchsia Gym en ook al leek dit veel, de andere Gymleiders waren vast al veel langer Gymleider van hun Gym. Aiden vroeg zich af hoe hij opgenomen zou worden als zesde Gymleider tussen de acht. Hij rechtte zijn rug een beetje, nam zijn ontspannen houding weer aan en besloot uiteindelijk om het erop te wagen. Hij liep de tuin binnen van de tweeling en keek rond. Er waren al twee Gymleiders. Dat betekende dat hij nog op een schappelijke tijd was aangekomen. Hij glimlachte vriendelijk naar de vrouw met de blonde haren en stak zijn hand even op. Hij zag een vrouw met mooie, lange blauwe haren bij de tweeling staan en besloot om haar te vergezellen door de tweeling te begroeten. Hij naderde de tweeling langzaam. Ondanks dat hij een relaxte houding had aangenomen, gierden de zenuwen door zijn lijf. Hij was niet bekend met de Gymleiders, hij kende ze nauwelijks, hij kende hun namen niet. Nou ja, dit was een geschikte tijd om ze beter te leren kennen! Hij begroette de tweeling met een knikje, liet eerst de vrouw uitpraten. De vrouw ging in een stoel zitten en Aiden nam zijn kans. ‘Gegroet,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ik ben Aiden Conwell, Gymleider van de zesde Gym, de poison-Gym,’ zei hij, waarna hij zijn hand opstak. Meestal staken mensen hun hand uit voor te begroeten, maar hij stak alleen kort zijn hand op als groet en deed hem dan weer in zijn zak. ‘Leuk dat jullie dit evenement organiseren!’ zei hij vrolijk. Hij besloot om het zichzelf gemakkelijk te maken en koos een stoel uit, vlak naast de vrouw met de blauwe haren. Hij liet zijn Pokémon uit hun Poké Balls gaan. Hij zag genoegzaam toe hoe Arbok, Weezing, Muk en Scyther het zich vergemakkelijkten. Hij wist even niet wat hij moest doen. Hij keek opzij naar de vrouw met de blauwe haren en opende zijn mond om een conversatie te starten. Hij was erg begaan met mensen, maar hij voelde zich toch best zenuwachtig worden nu hij hier de andere Gymleiders zag staan. ‘Hallo,’ begroette hij de vrouw vriendelijk. ‘Met wie heb ik het genoegen om mee te praten?’ Hij ging wat rechter zitten en keek haar vriendelijk aan.

OOC: Omg, ik wist echt niet naar wie hij zich moest keren XD
Soof, je mag jezelf nu niet lonely gaan voelen <3

Wat was het toch een prachtige dag na al die dagen vol buien en donder. Ondanks de voorgaande dagen met het vreselijke weer dat rond de streek van Viridian City had geteisterd, had het Vincent niet weergehouden om de Viridian Forest in te stappen om te trainen met zijn nieuwe Poliwag, genaamd Zeichen. Zo erg vond hij zulk weer niet, niettemin zijn Poliwag. Dat was een meevallertje, maar de Viridian Forest was minder toegankelijk geworden door de modderpoelen en plassen. Dat betekende dus meer water en gras Pokémon in het dichtbegroeide bos. Het kwam in Vincent wel op dat dit een zoveelste keer was geweest dat hij hier kwam, maar elke keer raakte hij toch verrast van de diversiteit aan Pokémon die hier rondliepen. De meeste die men tegenkwam waren Bug Pokémon en soms een Pikachu, maar hij was intussen al een Poliwag tegengekomen. Dus, voor Vincent had het niets uitgemaakt evenmin de Poliwag die vrolijk naast hem liep. Hij moest toegeven dat hij de Poliwag beter leerde kennen door zijn ervaringen in het bos, maar niet goed genoeg. Ze hadden beiden hun koppigheid behouden, zowel de Trainer als de Poliwag. En de reden dat Vincent vandaag naar het bos ging, was niet verandert van de eerdere keren, zijn Pokémon trainen. De enige verandering was dat hij Leistung ook had meegenomen voor het geval dat ze niemand tegenkwamen en anders de twee met elkaar konden vechten. Dat zou ook een goede training zijn. Daar had hij al een oplossing voor. Maar goed, een nieuwe en bovendien vrij mooie dag om te trainen met zijn Poliwag. Met een snelle pas liep hij het bos steeds dieper in, totdat het paadje overwoekerd werd door planten en soms zelfs door een boom. Vanaf dit punt zouden ze een willekeurige richting oplopen. Dat maakte elke training afwisselend. De Poliwag liep stilletjes achter hem aan met dezelfde stevige pas al meende Vincent te zien dat de kikkervis Pokémon moeite had om hem bij te hopen met zijn zwakke achterpoten. Daar had hij rekening mee moeten houden, maar ondanks dat hield de Poliwag zich aardig sterk. Een eigenschap die hij telkens weer terug zag bij de Pokémon.

Na een ogenblik hadden ze een verborgen meertje bereikt waar hij vrij weinig Pokémon zag. Dat was vrij vreemd, maar in een flits zag hij de gestalte van een gehoornde vis zich een baan maken door het water. Een gehoornde vis, toch? Dan moest het een afgedwaalde Goldeen of Seaking zijn! Wauw, een mooie ontdekking. En het waren taaie Water Pokémon die vrij sterke aanvallen konden. Ze waren bovendien ook van het type Water. Hij had echter al een trouwe metgezel van dit type, dus vond hij het niet handig er nog één van te vangen. Hij keek kort naar de kikkervis Pokémon naast hem die een blik wierp op de schim die weer snel was verdwenen. Zeichen was al zijn makker. De Poliwag leek te weten dat hij bekeken werd en spoot toen uit een schrik reactie een Water Gun recht in Vincent’s gezicht. Oja, ‘zijn makker’. “Bedankt Zeichen, ik moest me even opfrissen,” mompelde Vincent zacht. De Poliwag begon keihard te lachen, waarna Vincent snoof. Ja, dit deed Zeichen helaas wel vaak, wanneer hij schrok spoot hij een Water Gun op datgene wat hem liet schrikken. Een irritante eigenschap, maar wie weet kwam het nog van pas. Maar goed, de Goldeen was een sterke Pokémon en zeker een goede tegenstander voor zijn … grappenmaker. En hij bofte dat Zeichen net gestopt was met lachen en weer de richting van de Goldeen had opgekeken. “Oké, Zeichen. Laten we eens wat zien tegenover die Goldeen, niet waar?” Zeichen had inmiddels een andere kant opgekeken en knikte maar half op Vincent’s woorden. Oei, hij moest nog zeker meer moeite insteken om Poliwag hem te laten gehoorzamen. Hij had hem toch wel degelijk begrepen? Met zijn blik strak op Zeichen gericht, zakte hij iets door zijn knieën om op ooghoogte met de Pokémon te komen. “Zeichen!” zei Vincent luid. De Poliwag schrok, maar draaide zich direct om en ditmaal bleef Vincent’s gezicht droog, hoewel het nog nat was van net. Hoe kon hij tot de Pokémon komen? Wacht, luisterde de Poliwag misschien slecht door geen nare ervaring opgedaan te hebben, maar juist zijn gebrek aan badges? Dat kon het enigszins wel zijn. Nu moest hij de juiste dingen zeggen, want nu had hij eindelijk de volle aandacht van de Poliwag. “Luister goed, als je de Goldeen verslaat in een gevecht, dan zullen we met directe ingang vertrekken naar de eerste gym. Is dat een deal?” Strak bleef ik hem de hele tijd aankijken, totdat de Poliwag toegaf aan mijn woorden en opgelucht knikte, alsof hij dacht dat we nooit een badge gingen halen. Deze rakker had geen geduld, maar ergens was dat goed ook. Zijn Pokémon moesten gemotiveerd zijn. Vincent hees zich overeind en wees richting het meer. “Dan laten we die Goldeen eens iets zien!” Zei Vincent luid, waarna Zeichen eindelijk richting het meer liep met een vastberaden houding. Had hij hem eindelijk bereikt? De Poliwag sloeg met zijn staart en leek iets te zeggen, hoewel Vincent enkel ‘Poli..Poli..’ kon verstaan tegen de Goldeen. De hoorn stak als eerst uit het water, gevolgd door de gracieuze Water Pokémon. Dit zou leuk worden. Hij wist van nature dat de hoorn van een Goldeen gevaarlijk was, omdat het vrij hard zou zijn en puntig. Bij deze Goldeen gold dat vanzelfsprekend. De strijd kon in ieder geval beginnen leek hem. De Goldeen zat nu naar Zeichen toegedraaid, dus een directe aanval was onhandig. De Goldeen leek echter geen rekening te houden en schoot het water vrij snel uit met zijn lichtgevende hoorn. Dat was een Horn Attack! “Zeichen, ontwijk!” de Poliwag sprong opzij. “Oké, gebruik snel je Body Slam!” Zeichen zweefde nog in de lucht, maar voerde alsnog de aanval uit. De klap kwam hard aan tegen de zij van de Goldeen die in elkaar kromp en weer in het water terecht viel. Het water had de impact van de Body Slam verminderd. Dat was jammer. “Zeichen, gebruik j-“ De Goldeen ad zich al omgedraaid en een felle Peck aanval gelanceerd op de Poliwag. “Zeichen…”mompelde Vincent zachtjes, toen zijn Pokémon een paar tellen lang niet bewoog. Ondanks het feit dat de Goldeen eigenlijk al gewoon leek te hebben, schoot de Goldeen pijlsnel uit het water met nogmaals zijn Horn Attack. Dit was niet best. Zeichen kon nu al nog nauwelijks het uithouden. Vincent had de Poké Ball van de Poliwag al vastgegrepen, maar het was te laat. Zeichen kwam al overeind, maar werd vol in zijn gezicht geraakt door de Horn Attack van de Goldeen. Een luide kreun verliet het mondje van de Poliwag, terwijl die naar achteren stoof door de immense kracht dat deze techniek had. “Zeichen?!” riep Vincent angstig uit, maar zag zijn Zeichen weer overeind komen en blind door woede op de Goldeen afstormen die eenmaal op het land zijn lichaam kronkelde om weer in het water te komen. “Zeichen, hou op!” De Poliwag staakte zijn blindelingse aanval niet en sprong recht op de rug van de Goldeen en gaf deze klappen met zijn lange zwemstaart. De staart gloeide echter niet, het was geen echte aanval. Verslagen stond Vincent erbij hoe zijn Poliwag uit woede de Goldeen aan het vermorzelen was. Dit was nog zijn idee geweest. Vreselijk.

De Goldeen gaf de strijd niet op en bewoog heftiger zijn lichaam om sneller bij het water te komen, ondanks de Poliwag die hem aanviel met zijn staart. Eenmaal in het water dook de Pokémon onder water met Zeichen zwemmend achter hem aan. Vincent zag dat ze steeds dieper en dieper het meertje in zwommen, totdat hij de twee niet meer kon zien. Dit baarde Vincent enorm veel zorgen. Zeichen zou het niet lang meer volhouden om zelfs maar te zwemmen met al die schade die Goldeen eerder had toegebracht. Het was een groter probleem dat hij machteloos stond. Hij kon zwemmen, maar het meer zag er niet fris uit en bovendien was hij altijd trager dan die twee. Hij liet zich langs de stam van een boom naar beneden zakken. Wat nu? Hij had nu geen grip op het gevecht meer en dit kon zelfs in het ergste geval de dood van Zeichen betekenen. Vincent huiverde al bij de gedachte ervan. Als dat maar niet gebeurde. Plotseling klonk er een vreemd geluid. Kwam het nou van het meertje af? Vincent keek op en zag toen een snelle beweging zich een weg banen naar het oppervlak. Wie was het, Zeichen of de Goldeen? Traag hees hij zich overeind en zag spoedig wist het was. Zeichen. De Poliwag baande zich een weg door het korte riet en strompelde naar hem toe, zonder zijn gezicht te laten zien. Het was al duidelijk. Vincent boog zich over de Poliwag en hield zijn vochtige lijfje tegen zich aan. “Het is goed zo,” Zeichen zweeg een lange tijd. Zeichen had de strijd verloren, maar niet alleen dat, maar ook in zijn ogen om de gymleiders uit te dagen. Stik! Waarom had hij dat nou moeten zeggen?! Vincent zuchtte diep en liet de Poliwag los. “Zeichen, we geven niet op!” De Poliwag keek hem eindelijk aan met een verbaasde blik. Ze gaven het nog niet op. Dar waren ze niet voor gediend. Ze zouden zo vaak in de toekomst zeker te neer gaan, maar ze kwamen altijd weer overeind, sterker dan de vorige keer. Ze gingen de Goldeen verslaan en dan Brock uitdagen! Maar ze moesten eerst naar de Pokémon Center, dus werd het morgen. Dat was jammer. Vincent was ook een beetje ongeduldig en wilde zijn eerste badge al binnen halen. Maar het had geduld nodig. Hij sloeg zijn ogen even neer, maar opende ze snel door een vreemd geluid. Zeichen had het geluid gemaakt met een Water Gun en niet zomaar een. Zeichen hield zijn hoofd omhoog , waardoor de Water Gun hem telkens raakte. Waar was dat goed voor? Wacht, was Zeichen’s Ability niet Water Absorb? Met deze ability kon de Pokémon genezen op het gebied van uithoudingsvermogen als hij gerakt werd door Water technieken. Zat Zeichen zichzelf te genezen? Wauw, was dat een handige strategie. Dit moest hij zeker onthouden voor het gymgevecht met Brock die ze zeker spoedig zouden houden. Maar dat betekende dat de Goldeen nog rondhing. En ja, hoor. Binnen de kortste keren zag hij de hoorn van de Goldeen trots boven het water verschijnen. Nu moesten ze hun kans grijpen.

Zeichen stond al klaar en sprong dapper het water in, maar niet te diep, zodat Vincent zijn Pokémon nog kon volgen. De schrammen bij Zeichen zeiden al dat hij niet veel hersteld was, maar net genoeg om zeker een gevecht aan te gaan. Hoewel Vincent twijfelde of het goed genoeg voor dit specifieke gevecht zou zijn. De Goldeen was wel al verzwakt door hun voorgaande gevecht. Dat was al een voordeel. Maar Vincent wist dat hij snel moest toeslaan, want deze Goldeen wachtte niet op een aanval van zijn tegenstander. “Zeichen, spring uit het water en land op de rug van de Goldeen!” riep Vincent uit. Zonder te twijfelen aan zijn Trainer schoot Zeichen net voor de Goldeen uit het water en landde op de rug van de Goldeen. Heftig schudde de vis Pokémon zijn lange staart en lichaam, om vervolgens snel om te draaien en zijn Peck aanval omhoog te richten. “Ontwijk!” Zeichen ontweek behendig en sprong nu weer van de rug van de Goldeen af. Nu zou de aanval komen, de Goldeen had een goede kans. De Goldeen schoot achter de Poliwag aan en sprong uit het water en zijn hoorn gloeide op voor de Horn Attack. De Pokémon kwam steeds dichterbij, totdat hij weer op de volgende commando overging. “Zeichen, ontwijk en Body Slam!” Ja, dit was hetzelfde situatie als eerst met de twee Pokémon in de lucht en zijn Poliwag die weer een Body Slam zou gebruiken. De Goldeen zag dit en draaide zijn lichaam om met zijn hoorn voor zich. Het moest vermoeiend voor de Goldeen zijn om telkens te draaien met zijn snelle Poliwag en deze was tegelijk geheel water gebonden. Daar zou hij gebruik van maken. “Zeichen, grijp de hoorn vast met je poten en werp jezelf verder de lucht in!” Zeichen deed dat, maar Vincent zag dat hij moeite had om de hoorn vast te houden en zich weer omhoog te werken. Zeichen moest even op Vincent vertrouwen. Nu Zeichen hoog zat had deze meer tijd voor een handige aanval die niet altijd raakte. “Zeichen, gebruik je Hypnose, totdat het raakt!” De randen rond Zeichen’s ogen gloeiden paars op, maar miste eerst de Goldeen, maar de tweede was raak. De Goldeen viel in slaap, terwijl deze weer door de zwaartekracht richting de grond viel. “Een laatste Body Slam!” riep Vincent, waarna Zeichen het gevecht beëindigde met een felle Body Slam die meer impact had door de zwaartekracht te gebruiken. De Goldeen viel al slapend hard op de grond met de Poliwag op hem. De Goldeen waakte na enkele tellen uit zijn slaap, maar was uitgeschakeld. Ze hadden deze strijd gewonnen! Hoewel hij zijn Pokémon wilde feliciteren werd het eerst tijd om de Goldeen terug het water in te krijgen. Voorzichtig snelde Vincent naar de Goldeen en wenkte naar Zeichen dat hij van hem af moest gaan. Zeichen deed wat hem opgedragen werd en keek toe hoe Vincent de Goldeen in het meertje in liet glijden. Met een grote glimlach draaide hij zich om naar zijn Poliwag die hem vrolijk in de armen sprong. “Gewonnen! Here we come badge- OH NEE!” Plons. Het was te laat. Door de harde sprong van Zeichen had hij zijn evenwichtig verloren en was hij gevallen in het meertje. Met een frons kwam Vincent boven water en spuugde het vieze water uit, terwijl Zeichen naast hem brulde van het lachen. Ook Vincent moest nu wel lachen. De volgende stap was de eerste gymleider, Brock!


De nacht verbleven ze in Vincent’s huis met de rust die vooral Vincent en zijn Poliwag hadden verdiend. Leistung had enkel maar vaag over hun avonturen kunnen horen. De Pokémon was echter nauwelijks jaloers en vond zijn dagje vrij heerlijk. De volgende dag begon echter te snel voor de Jolteon, maar des te trager voor Vincent en Zeichen. Vroeg stond hij al op, ontbeet hij, verzorgde zichzelf voldoende en pakte nog de laatste dingen in, voordat hij zijn Pokémon net voor zijn huis vrijliet. De twee witte stralen vormden zich beiden tot een Pokémon, een Jolteon en een Poliwag. De gele Pokémon gaapte vermoeid, terwijl Zeichen als een opgewonden Growlithe zijn staart heen en weer bewoog. Recht keek Vincent de twee aan. De dag was daar. “Jongens, we gaan Brock uitdagen en ervoor zorgen dat we met minstens één badge op zak ons avontuur kunnen vervolgen. Het is echter nog een stuk lopen, maar dat zal jullie warming up zijn,” zei Vincent zo serieus mogelijk om zijn onwennige enthousiasme te verbergen. Leistung en Zeichen knikte. Er was echter een verschil. Leistung knikte vrij kalm en Zeichen met een snelle beweging. Ze waren allebei klaar voor de strijd. En hij ook? Jazeker. Met een laatste knik van hemzelf aan zijn Pokémon draaide hij zich om en liet Viridian City achter zich voor zeker een lange tijd met zijn Jolteon en Poliwag achter hem aan rennend. Toen ze bij de Viridian Forest waren verminderde hij het tempo, want het was een vrij grote bos. Als ze met een grote snelheid het bos zouden passeren, waren ze al te uitgeput halverwege het bos. De twee Pokémon achter hem hoorde hij bijna een zucht van opluchting slaken, toen de pas verminderde. Nog even volhouden. Ze baande zich een weg door het bos en Vincent kon het niet laten een weg langs dezelfde meer van eerder te nemen. De Goldeen zwom er nog in en schoot direct het diepe in na het zien van Zeichen’s verschijning. Leistung zweeg en had het meertje nauwelijks een blik gegund. Hij snapte niet waarom ze deze weg namen. Vincent besloot hun pas weer te versnellen toen hij na een poosje al de uitgang van het bos zag verschijnen. Eenmaal bij de uitgang stopte hij met rennen en keek hij om naar zijn Pokémon die voor een korte tel twee wazige vormen hadden aangenomen. Het was zwaar geweest dat alles te rennen. Snel greep hij een flesje water en trok een beetje op om zijn droge keel vochtiger te krijgen. ‘Jol’ klonk er abrupt. Het was zeker Leistung. Vincent draaide zich om en gaf de Jolteon een beetje van zijn water en ook de Poliwag die zwaar hijgend aan kwam gerend. Poliwag had nog het meeste water nodig, dus gaf hij het de rest van het water aan de Poliwag die het gulzig opdronk. Het laatste beetje goot hij over de Poliwag heen, zijn huid moest immers vochtig blijven. Vincent wierp de lege fles in een prullenbak en wenkte zijn Pokémon naar zich toe. Nu nog naar de Gym zelf. Lopend kwamen ze snel in Pewter City aan en liepen ze het verder in om de met rots bezaaide Gym te benaderen. “Hier begint het, jongens” zei Vincent luid. Leistung maakte een instemmend geluid, terwijl Zeichen al naar voren was gerend om de gym in te gaan. Vincent keek droogjes naar de Poliwag en greep binnen een paar passen de Pokémon bij zijn staart en liet hem naast Leistung los die niet zeker wist wat hij ervan moest denken. “Zeichen, we zijn er als een team,” verduidelijkte Vincent de Poliwag. Zeichen snoof, waarna Leistung leek te glimlachen. Maar goed, nu moest hij nog aankloppen. Vincent draaide zich al om, maar zag een vrij getinte man de gym verlaten en op een fiets stappen en van het zicht verdwijnen. Was dat niet Brock geweest? Zo ja, waar ging hij heen? Vincent vond het een beetje apart dat Brock zijn gym achterliet, terwijl een gymleider als baan bijna full time was, zeker de eerste. Die kreeg de meeste Trainers. Vincent wenkte zijn Pokémon naar zich toe en liep de kant al op dat Brock was verdwenen, maar hij hoorde geen voetstappen van zijn Pokémon. Toen hij zich had omgedraaid keken die maar verward naar hem. Ze wisten natuurlijk het uiterlijk van de gymleider niet. “Brock was de man die niet weg liep. Hij is de gymleider,” De houding van zijn twee Pokémon veranderden drastisch en als dolle honden schoten ze achter Brock aan. Moeizaam en nogal uitgeput rende hij de twee achterna. Waar haalden hun twee toch die extra energie vandaan?


Het voelde aan als uren, voordat Brock van zijn fiets was gestapt en liep een tuin in. Vincent snelde achter hem aan, maar Leistung was als eerst bij de gymleider gearriveerd, gevolgd door Zeichen met de Trainer die als laatste kwam. Nog buiten adem plaatste hij zijn handen op zijn knieën. Man, dat was hij uitgeput, zeg. Dat was een vreselijk eind rennen, de Viridian Forest was er niets bij, maar dan echt helemaal niets. De vraag waarom Brock helemaal naar Saffron City was gereisd was hem een raadsel. En waarom had hij deze tuin uitgekozen om zijn reis te stoppen? Vermoeit hees Vincent zich overeind. Nu waren ze vrij ver van Pewter City vandaan, dus betwijfelde of Brock nog zin zou hebben met hem te vechten. Misschien had hij geeneens Pokémon mee genomen? Dat zou erg zijn. Traag keek hij Leistung en Zeichen aan die zich naast Brock hadden gevestigd en al aandacht van de gymleider had getrokken. Traag liep ik naar Brock toe, niet zeker of hij met zijn constante gehijg woorden zou kunnen uitspreken. “Brock.. Ik wil u uitdagen tot een gymgevecht!” kwam luid uit zijn mond, en de gymleider keek Vincent recht aan met een glimlach. ‘Morgen, oké?’ Fronsend keek Vincent hem aan. Hoezo, morgen? Ze waren misschien ver van Pewter City, maar alsnog. Vincent knikte maar. Leistung en Zeichen hadden de woorden opgevangen en keerden terug aan Vincent’s zijde met enige telerstelling in hun ogen. Hij zag Brock hem gedag zwaaien en de tuin verder in lopen. Fijn, voor niets. Maar wat was er zo speciaal aan de tuin? Vincent naderde de tuin en keek op toen hij een boel Pokémon en gymleiders zag. Wat was dit? Hij speurde de plek af en rook het al, voordat zijn ogen het hadden opgespeurd. Een BBQ! Betekende dat hij Brock net had uitgedaagd voor een gymgevecht, terwijl de rest hem hadden kunnen zien? Stil keek hij naar elke aanwezige gymleider en wist dat niet iedereen er was. Ooit zou hij elk van hun uitdagen tot een gymgevecht. Wat een wonderbaarlijk gevoel. Maar er was voor de rest geen Trainer te zien, enkel gymleiders. Was dit privé dan? Wacht, dat was Brock! Die getinte gymleider merkte hem op, maar keek snel weg. Vastgenageld stond hij daar naar iedereen te kijken. Wat nu? Kort wierp hij een blik naar Leistung die de tuin in was gelopen, maar niet al te ver met Zeichen achter zich. Beiden waren nieuwsgierig. Leistung om de Pokémon, Zeichen om het eten. Ze mochten hier niet zijn. “Leistung en Zeichen!” zei Vincent luid, maar probeerde niet boven de menigte gymleiders uit te komen. De Jolteon en Poliwag vestigde zich snel naast Vincent. Ze waren terug, maar wat nu? Hij had zijn aanwezigheid bekend gemaakt en dit was duidelijk privé. Oei.

Haastig keek hij de groep gymleiders door naar Brock, maar was hem al uit het oog verloren. Nu was zijn reis vanuit Viridian City naar Saffron City nutteloos geweest. Echter, de grote afstand had hem en zijn Pokémon een stevige training gegeven voor het aankomende gymgevecht die ze zouden leveren. Hun uithoudingsvermogen was verbeterd, alleen betekende dat ze de komende tijd het rustiger aan moesten doen, want ze hadden in plaats van een bos, meerdere steden overstoken en wegen om hier te arriveren. En uiteindelijk waren ze bij een privé barbecue beland met de sterkste trainers van Kanto, de gymleiders. Zijn blik gleed over elke gymleider en de Pokémon die er rondliepen, kropen of zweefden. Ze zagen er pittig uit en waren zeker een prima tegenstander in de toekomst. Maar hij hoopte niet dat zijn Pokémon nu angstig terug zouden deinzen, omdat hij al deze gymleiders ooit terug zou zien en niet wilde worden herinnerd aan deze ene keer. De Poliwag en Jolteon die naast hem stonden keken gefascineerd naar elke andere Pokémon en stapten iets naar achteren toen twee gymleiders hun trainer ineens naderde. Vincent herkende de twee blonde mannen direct. Ze waren de gymleiders van de Saffron Gym en hadden zich gespecialiseerd in Pokémon van het type Psychic. Ze waren echter een tweeling en hadden beiden de status van gymleider, maar Vincent vroeg zich enkel af hoe ze dan vochten tijdens een gymgevecht. Tegelijk of om de beurt of was het een van hen tegenover een trainer? In zijn gedachte schudde Vincent de gedachte weg, en keek de twee gymleiders recht aan in hun groene ogen. Ergens voelde hij iets vreemds door zich heen gaan, het leek op verlegenheid, maar extremer. Schaamte, maar Vincent had het niet eerder gevoeld. Vincent keek de twee dus recht aan met zijn Pokémon die aandachtig meeluisterden. ‘Hallo jongeman,’ Begon een van hen. Vincent kon helaas de tweeling niet uit elkaar halen en wat in het gymleiders boekje stond, zou misschien ook niet hem op het antwoord laten duiden. ‘Ik weet niet wat je hier wilde komen doen, maar als je soms ook wil barbecueën...’ Vervolgde de ander. Vincent wilde vertellen wat hij had willen doen, maar liet de gymleiders uitpraten, dat was nog het beste. De gymleider bleef echter even stil en het gevoel bekroop hem dat de twee gymleiders hem maar al te graag weg wilde hebben. Daar had Vincent degelijk iets op tegen, omdat hij toch voor niets de grote afstand had verlegd voor niets. Verder had hij echter geen interesse in de BBQ zelf.

‘Dan mag dat. Mits je de afwas doet...’ ging de ander na de stilte verder. De afwas, serieus? Vincent fronste kort, maar veegde het snel weg uit zijn gezicht. Hij wilde niet verder de problemen in raken door de gymleiders tegen te gaan, al was het met een gebaar. In gedachten echter was hij erop tegen te vertrekken. ‘... na afloop van de barbecue.’ Daarmee sloot de andere gymleider hun bedoeling af. Ze wilde Vincent weg hebben. Voordat Vincent echter de plek zou verlaten zou hij enkel vertellen waarom hij hier was, al was het niets nieuws voor de twee gymleiders. De gymleider uitdagen. “ Ik doe liever niet de afwas. Bovendien, was ik hier enkel omdat de gymleider van de Pewter City Gym opeens de benen nam en ik hem zoals ieder ander trainer wilde uitdagen. Ik belande echter van Pewter City in Saffron City bij uw barbecue en begreep hiermee de afwezigheid van de gymleider. Hierbij mijn oprechte excuses,” zei Vincent beleefd en gekalmeerd door het feit dat hij niet als ieder ander in huilen zou uitbarsten en weg zou rennen. Nu vroeg hij zich enkel af wat hij nu zou moeten doen. Dat hele stuk weer teruglopen was iets te veel en dan zou hij pas tegen middennacht terug zijn. En in de nacht de Viridian Forest lopen was al gevaarlijk, maar zijn ouders des te meer als hij te laat thuis kwam onder de modder en zijn verhaal vertelde. Dat was erger dan afwassen, maar na de barbecue …. Dan kwam hij nog later thuis. Het moest maar. Vincent knikte richting de twee gymleiders. “De volgende ontmoeting is in uw gym,” Eindigde Vincent zijn verhaal, waarna hij zich omdraaide en de straat uitliep en op een bankje neerplofte. Met geluk wist hij het bankje te bereiken en zelfs zijn Pokémon waren vermoeid op het bankje neergeploft. Over een paar uur werd het alweer donker. Wie weet kwam hij op tijd van het bankje af, maar hij sloeg zijn ogen al vermoeid neer tegen de laatste zonnestralen. Vandaag werd het niet.

Uitgeteld voelde Vincent zich steeds verder voelen wegzakken in zijn slaap. De geluiden bereikten hem steeds minder goed en ook het gevoel dat hij zat op een bank kwam nauwelijks nog in hem op. Hij lag er zwak bij, maar het kwam niet in hem op dat er misbruik van hem kon worden gemaakt. De reis was teveel voor de blonde jongen geweest en dat gold ook voor zijn Pokémon die half bij bewustzijn naast hem op het bankje lagen. Het zou niet meer zo lang duren, voordat hij in een diepe slaap zou raken, vrijwel niet. Voordat het nog enkel een verschil van seconden waren, klonk er een zacht geluid dat steeds luider en luider werd. Bovendien leek het geluid van een afstand van hen af te komen. Het lukte de Pokémon echter niet om erop te reageren, zelfs Leistung niet met zijn alertheid en prima hoorvermogen. Dus noch Vincent, noch de Pokémon reageerden toen het geluid steeds harder en duidelijker werd en uiteindelijk stopte.  Pas toen er vage woorden hun hadden bereikt, begon Vincent eindelijk terug te keren naar de werkelijkheid. Met moeite opende hij zijn ogen en zag een gedaante voor hen staan, een vrouwelijk persoon. Pas enkele tellen later wist hij de gedaante op zich te kunnen nemen. Het was de gymleidster van de Vermillion City Gym! Vincent schrok van haar plotselinge verschijning en schoot naar achteren, maar knalde met zijn rug pijnlijk tegen de rugleuning van het bankje aan. Waar was ze vandaan gekomen? En zag ze hem net slapen? Weer kwam dat extreme verlegen gevoel in hem boven. Zachtjes wreef hij zijn hand over zijn rug, terwijl hij naar de gymleidster probeerde te luisterde. Het lukte hem echter niet om zich volledig op haar woorden te concentreren. Dat extreme verlegen gevoel knaagde aan hem. En hij kon er niets aan doen. Hij had het een keer eerder gehad en dat was net. Nu pas vroeg hij zich af waarom ze hem was achtervolgd. Wilde ze nog iets extra’s zeggen? Of wilde ze iets anders? Vincent keek haar verward aan, maar zweeg. ‘Ik wil je best wel helpen met afwassen hoor,’ Dat waren de woorden die hij net vaag had binnengekregen door de gymleidster. Vincent begreep niet waar het op sloeg, maar toen hij weer aan eerder begon na te denken, knikte hij. Het viel hem nu op dat ze waarschijnlijk hem aardiger had benadert dan de gymleiders van de psychische gym. Ze wilde hem juist bij de barbecue hebben en had blijkbaar de woorden van de tweeling weten op te vangen. Hij vroeg zich ook af hoe ze nou wist dat hij graag had willen blijven. Had hij dat laten zien? Maar goed, het maakte niets uit.

Het was fijn dat de gymleidster hem wilde helpen met het afwassen, maar zijn ouders werden pissig als hij te laat terug kwam en dat ondanks zijn leeftijd. En kon hij dat zomaar aan haar vertellen? Dat nare gevoel nam toe. Wacht, had hij niet een mobieltje bij zich? Hij kon ze altijd SMS’en! Ja, dat kon hij wel eventueel afwassen. Het idee zelf was natuurlijk niet fijn, maar hij wilde niet de aanbod van de gymleidster afslaan en had bovendien toch geen energie om de stad te verlaten. Na even nagedacht te hebben voegde Vincent een vocale acceptatie aan. “Ja, graag!” zei Vincent met een klein glimlachje. De gymleidster keek kort naar zijn Jolteon die naast hem lag te slapen. Leistung en ook Zeichen-hij hoorde zijn zachte gesneurk- sliepen al diep. Het leek er dus op dat hij wel even op het bankje zou blijven. ‘Hier in je eentje zitten is ook niet bepaald gezellig.’ Zei ze vervolgens. Eigenlijk was het waar, maar toch was hij het gewend geraakt en was het minder erg voor hem geworden. Hij was vroeger al alleen en had geen vrienden, dus zat hij vaak alleen en werkte hij ook vaak alleen. Dit was hij wel gewend, maar met de vorige ontmoetingen met diverse trainers begon hij het fijner te vinden met anderen om te gaan. En in zijn uppie op een bankje zitten begon hij minder fijn te vinden, dat gaf hij toe.  “Nee, inderdaad,” zei Vincent, terwijl zijn blik even op het bankje viel. Er was echter, ondanks de grootte van het bankje, nog plek over. Ze zou hier kunnen zitten of wilde ze hem naar de barbecue terug halen? Hij hoopte voor nu dat ze het bankje bedoelde. Om toch even iets zinnigs te zeggen, opende hij zijn mond weer. “Hebt u geen interesse in de barbecue? Ik heb namelijk als beginnende trainer de rust verstoord.  En ik ben niet bepaald welkom en misschien zelfs niet met het afwassen,” Vincent grijnsde bij zijn laatste zin. Misschien niet eens daarvoor.

OOC; Ik stop wel even met posten voor de rest ;]