Mio openende haar ogen, een wit plafond was een paar meter boven haar. Slaperig keek ze door de donkere kamer, waar was ze? Een kreun rolde over haar lippen toen ze rechtop probeerde te zitten, zonder haar hoofd te stoten. Langzaam leek de dichte mist in haar hoofd op te lossen, het meisje boog zich over de reling van het stapelbed. Er lag niemand onder haar, maar omdat ze nog nooit in een stapelbed had gelegen wilde ze voor de verandering boven liggen. In haar ooghoek schitterde de rode Pokéball in het maanlicht. Eventjes woelde ze met haar gezicht in haar dekbed en klom toen haar bed uit. De grond voelde wat koel aan, best lekker als ze het moest vergelijken met een bloedhete kamer. Haar vingers grepen blindelings naar het dunne stofje van haar zomerjurkje, de zachte zijden gleed haast door haar vingers heen. Zonder al te veel moeite wurmde het meisje zich in haar kleding. Voorlopig kon ze toch niet meer slapen, Mio pakte de Pokéball van de tafel en schoof het gordijn weg. Een stad in donker gehuld, twinkelde in de nacht. Een grote neiging om naar buiten de gaan zwelde op in haar binnenste. Aftastend in het duister vond ze haar sandaaltjes en liep de kamer uit. Zo zacht en snel mogelijk, om de andere mensen niet te wekken, sloop Mio naar buiten. Zoals verwacht was de receptie gesloten maar de deuren schoven gewoon open zodra ze dichterbij kwam. Een zachte wind begroette haar vriendelijk toen ze naar buiten stapte en verdween in de nacht.

Wat dwalend liep ze door de verlichte straten van Pellat Town. De immense stilte voelde rustgevend aan, alles leek opeens zo scherp nu ze gewend was aan het donker. Kort gleed haar blik naar de Pokéball in haar hand. ‘Nyx,’ haar stem was niet zachter dan een bries. Een rode straal schoot door de lucht en de waterpokémon verscheen voor haar. Vragend keken de blauwe ogen haar aan. ‘Zin in een beetje verkennen?’ Grinnikend wenkte ze hem mee en liep half huppelend verder oor de straat. Van ver hoorde ze het geruis van de zee, zachtjes hummend liep het meisje door de stad samen met Nyx. ‘De nacht is mooi,’ mompelde ze tegen Nyx. ‘De sterren zijn zo mooi, en alles lijkt zo mysterieus. Het geeft me zo’n tintelend gevoel.’ Mio lachte in zichzelf en keek naar Nyx. De Squirtle leek een soort van te knikken terwijl zijn hoofd heen en weer ging om alles te kunnen bekijken. Opeens begreep ze waarom mensen zo hecht waren met hun Pokémon. Het voelde zo anders. Sinds haar broer uit huis was speelde ze meestal alleen buiten. Dwalend door de bossen en de straten. Het meisje boog voorover en pakte Nyx op. Een verbaasd geluidje kwam uit Nyx z’n mond. Lachend begon Mio te lopen met Nyx tegen haar aangedrukt.
Op een pleintje stopte ze. Een klein fonteintje stond midden in het plein. Mio zette Nyx neer en plofte op de rand van de fontein. Hier kon ze de ehmel pas goed zien. De duizende sterren schitterde fel aan de hemel. Zachtjes humden ze een liedje, zonder te letten op de ogen die naar haar leken te kijken.

Wat een origineel topic! +2