Karakter Kaart

Naam: Nagisa Furukawa
Leeftijd: 15 jaar
Geslacht: Vrouwelijk
Woonplaats: Celadon City
Uiterlijk: Nagisa is een klein meisje, té klein voor haar leeftijd. Ze heeft kastanje bruine haren en stralende geel/goudkleurige ogen. Haar haren reiken tot haar schouders, en zien er altijd gezond uit.
Karakter: Nagisa is best verlegen in het begin wanneer ze iemand leert kennen. Vaak waagt ze het nog niet eens oogcontact te maken, maar uiteindelijk zal ze zichzelf toch wel beter voelen in het bijzijn van anderen, wanneer ze die al een tijdje kent.
Familie: Sanae Furukawa (mother) Akio Furukawa (father)
Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt: Trainer
Pokémon: Cubone
Geschiedenis: Nagisa is geboren in de stad genaamd Celadon City. Daar is ze vrolijk en wel opgegroeid samen met haar ouders. Ze heeft nooit echt veel vrienden gehad, vaak was ze te ziek om buiten te spelen en lag ze in bed, uit te zieken. En wanneer ze toch genoeg krachten bij elkaar had geschraapt om naar buiten te gaan, was ze vaak te verlegen om iemand aan te spreken. Dat kwam omdat ze zo weinig in het openbaar verscheen, wegens haar ziekte. Niemand weet precies hoe het komt dat ze zo vaak ziek is, dokters hebben dus maar vast gesteld dat ze een zwak lichaam heeft.

Maar eens ze ouder, sterker en groter werd, is ze er toch eens op een avond op uit gegaan om in een bosje te spelen vlakbij haar huis. Echter, toen ze het bos in was gegaan werd het algauw donker en regen viel als een leger van kleine kiezelsteentjes uit de lucht. Nagisa rende terug, richting haar huis, maar onderweg struikelde ze over iets dat op de grond lag. Met een klap viel ze op haar gezicht. Zo bleef ze enkele minuten liggen, in de regen. Totdat ze de moed bij elkaar had geraapt om na te zien wie of wat haar had doen vallen. Ze hees zichzelf overeind en wierp een blik op een bruin/wit gestalte dat achter haar voeten neerlag op de beslijkte aardbodem. Een kleine pokémon lag daar, eentje die ze herkende onder de naam 'Cubone'. De arme ziel was gewond geraakt, God mocht weten hoe dat kwam. Het belangrijkste was dat hij daar lag, gewond en hulpeloos. Plots verdween al haar angsten en woede. Die pokémon ging voor. Ze leden allebei pijn momenteel, en ze wou dat hun lijden aan een eind kwam. Ze raapte de pokémon op en haalde uit de tas die ze bijhad een doek, welke ze om dé pokémon wikkelde om hem warm te houden. Haastig rende ze verder, deze keer goed uitkijkende naar gewonde pokémon die op de grond lagen. Maar blijkbaar was die Cubone de enige geweest.

Toen ze eenmaal de deur van haar huis in zicht kreeg, versnelde ze haar pas ietwat en bonkte ze met haar hand tegen het hout ervan. Algauw deden haar ouders open, en werden ze meteen weer overbezorgd toen ze hun dochter doorweekt zagen. De Cubone had ze eerder nog in haar tas gestopt. Ze was zich ervan bewust dat haar ouders niets van pokémon moesten afweten, en dat ze de Cubone waarschijnlijk terug het bos in zouden schoppen. Haar ouders hadden toen ze nog een jong koppel waren nare ervaringen gehad met pokémon, ze had de verhalen al duizend keer gehoord. Dus moest het maar zo. Ietwat overstuur zei ze dat ze oké was, en rende ze het huis binnen, de trap op en stormde haar kamer in. Nu ze eindelijk veilig was en niet meer geconfronteerd werd met de sussende woorden en bezorgde vragen van haar ouders, deed ze haar kamerdeur op slot en haalde ze voorzichtig de gewonde pokémon uit haar tas. Hij was er nog altijd even erg aan toe, maar ze wist dat haar ouders haar nóóit de toestemming zouden geven om naar een pokémon center te gaan. Nee, natuurlijk niet. Want die zaten altijd vol met pokémon. Ze legde de pokémon zachtjes neer op haar bed, gooide haar laken over zijn lichaam heen en snelde nadien naar haar boekenkast toe. Hier trok ze een boek uit welke de titel "Pokémon verzorging" had. De hele nacht had ze naar oplossingen gezocht, medicijnen om de arme ziel te redden. Na enkele dingen aan hem gegeven te hebben, sloot ze haar ogen en viel ze weg in een diepe, droomloze slaap.

Pas toen ze de stem van haar ouders vaag maar zeker dingen hoorde roepen, opende ze traag haar goudkleurige kijkers weer. Na enkele keren geknipperd te hebben, merkte ze op dat haar vader een pokémon vasthield, schreeuwende naar het ding. Meteen vlogen de herinneringen en beelden van gisteren weer terug door haar gedachten stroom heen. Cubone! In één fractie van een seconde stond ze voor haar vader en rukte ze de pokémon uit zijn handen. "Blijf van hem af!" Gilde ze. Hierna smeet ze haar deur, welke ze gisteren helaas terug had open gemaakt, dicht en legde de Cubone weer neer op haar bed. Nu pas zag ze dat hij er veel beter uitzag dan gister. Algauw keerde er weer een glimlach terug op haar gezicht en stopte ze de sleutel weer in het sleutelgat om haar kamer weer op slot te doen...

Na enkele weken dit ritueel herhaald te hebben en gesmeekt te hebben aan haar ouders of ze de pokémon mocht houden, kreeg ze uiteindelijk de toestemming. Nagisa noemde hem Shinto, gewoon omdat ze die naam mooi vond.

Like's:
Zonneschijn
Pokémon
Haar familie

Dislike's:
Regen
Onweer
Ruzie

En verder..: Niks~