Nog steeds hing er een wat verslagen bui rond haar hoofd. Het was al een paar dagen geleden, maar toch kon Miki de moed niet meer verzamelen om naar haar Gym te gaan. Die uitdager.. Hij was gewoon onmenselijk geweest. Tegen zijn pokemon en tegen mensen in de omgang. Met een zucht schoof Miki haar ontbijt voor zich uit en liet haar hoofd vermoeid op haar armen vallen. Had het dan nog wel zin om verder te gaan zo? Wat als deze uitdager niet eens sterk was geweest en dat de andere uitdagers haar met gemak weg konden vegen. Miki liet haar blik even opzij gaan naar de plek waar Soraya meestal sliep, de Bulbasaur was ook wel wat veranderd door het gevecht. Vuur pokemon waren sowieso al een nachtmerrie voor haar geweest, maar nu was het alsof ze het beeld van zo'n pokemon niet eens meer aankon. Toch was de Bulbasaur nog steeds in staat om snel vrienden te maken, zolang er maar geen vuurtype aan vast zat. Een beetje opgeluchter stond Miki op en knielde voor Soraya en omhelsde de pokemon kort. Ze was hier vooralsnog veilig, zoals ze altijd al was geweest. De Bulbasaur keek haar vriendelijk aan en begon weer wat te eten van haar ontbijt. Ze moest haar krachten ook sparen, want vandaag moesten ze een wat langere reis afleggen.

Soraya had haar gepusht om mee te gaan, als in lopend. Fuchsia City was dan niet heel erg ver, maar af en toe was Miki bang voor de hitte. Haar Bulbasaur was wel sterk, maar elke pokemon had zo nu en dan water nodig. Toch had ze geluk met het weer. Bewolkt en af en toe brak de zon door het wolkendek heen. Soraya had haar plekje vooraan ingenomen en keek af en toe opzij, naar de wilde pokemon die hen van alle kanten bekeken. Af en toe mompelde de Bulbasaur iets in haar eigen taaltje, maar voor Miki leek het alsof ze mentale notities maakte. Schattig. Langzaamaan dunde de 'wildernis' uit en zag ze in de verste al huizen en de wat grotere gebouwen. Bijna daar. Het maakte Miki zelf ook niet uit of ze uitdagers misliep, deze jongen had haar hoop totaal verpletterd en daarmee had ze de Gym voor een dag gesloten. Als haar dip doorging misschien wel voor een paar dagen, ja. Toen Miki onder de 'poorten' van de stad door was gegaan moest ze even een paar keer goed kijken voordat ze ergens naar toe ging. Celadon City was dan wel een wat grotere en drukkere stad, maar als je de weg niet wist in Fuchsia City had je eigenlijk ook wel wat problemen. Meerdere keren liet Miki de verkeerde kant op en Soraya was uiteindelijk degene die haar de weg had kunnen wijzen. "Bedankt." Zuchtte Miki en keek op. De Gym. Ja, hier moest ze zijn. Geen idee hebbende of de Gymleader zich hier binnen bevond, stapte Miki op de deuren af en probeerde door het glas heen te kijken. Vervolgens, om niet als een soort dief aan de deuren te beginnen te rammelen, klopte ze er op. Was hij er dan wel?

OOC; Aangezien Miki toch niet weet waar hij woont, kwam ze maar bij de Gym zelf (': Eerste post is dus voor Aiden c:

Miki merkte op dat de lichten van binnen aan gingen. Dus er was wel iemand! Gelukkig, want ze zou anders geen idee hebben waar ze anders naar de Gymleader moest zoeken. Vervolgens werd de deur voor haar geopend en verscheen, waarschijnlijk, de Gymleader. Ze wist het niet zeker omdat de positie sinds kort was overgenomen, maar een gezicht had ze er nog niet bij gezien. . ‘Hallo,’ De begroeting kwam op een vriendelijke toon, wat haar wat geruststelde. ‘Kom jij mijn Gym uitdagen?’ Miki fronste even, zo zeker van zichzelf zag ze er toch niet uit? Maar goed, ze wilde haar mond openen om iets te zeggen, maar de woorden wilde er maar niet komen. Hoe kon ze haar probleem nou uitleggen? Had ze er de moed wel voor? Gelukkig kwam er een soort afleiding voor haar. De Gymleader maakte een gebaar dat ze binnen mocht komen en Soraya nam hierbij de kans om alles even te inspecteren voor haar. De Bulbasaur kroop naar voren, wierp even een wat onderzoekende blik op de jongeman, en ‘wenkte’ Miki dat alles veilig was. Toen Miki de Gym binnen gekomen was, verliet een bijna onhoorbare zucht haar mond liet ze haar hoofd hangen, niet wetende wat ze moest zeggen. Waarschijnlijk zag ze er nu heel stom uit, een hele reis afgelegd naar Fuchsia City en dan niet meer weten wat ze moest. . ‘Gaat het wel?’ Heel zacht voelde ze een hand op haar schouders gelegd worden en misschien was dit wel het duwtje wat ze nog nodig had. De hand verdween weer en Miki keek langzaam wat op. Haar blik stond weer wat bezorgd en Soraya deelde dit gevoel. “Nou.. Ehm..” Begon Miki nog wat stamelend en keek even naar haar pokemon, die met haar oortjes wat naar achteren in de verte keek. Plots zag ze weer voor zich hoe haar Bulbasaur volop geraakt werd door een krachtige Flamethrower en de Bulbasaur genadelijk werd verslagen. Hoeveel pijn had haar pokemon wel niet gevoeld? Hoeveel pijn had ze haar pokemon wel niet aangedaan? Een eenzame traan rolde over haar wang terwijl ze het beeld uit haar hoofd wilde houden. “I-ik heb je hulp nodig.” Ze veegde met haar pols de traan van haar gezicht en keek de Gymleader weer aan. Ze zou het natuurlijk begrijpen als hij hier geen tijd voor had, maar het was het proberen waard.

‘Zeg het maar,’ Nerveus slikte Miki nogmaals en wreef met haar linkerhand over haar andere arm en deed een pas naar voren toen Aiden de deur achter haar sloot. Misschien dat ze zich daardoor al een beetje beter voelde, maar nog steeds zaten haar gedachten onder met die vreselijke gebeurtenis. ‘Natuurlijk,’ Ze voelde zijn blik op haar gericht worden, maar keek snel naar beneden. Nee. Ze had zich nog niet genoeg vermand om nu zomaar alles te vertellen zonder een traan te laten, laat staan om de woorden te formuleren. ‘Dan zal ik je maar eens naar een geschikte plek brengen om te praten.’ Ze ving vanuit haar ooghoeken een glimlach op, maar haar humeur werd er nog niet beter op. Toch was ze hem al dankbaar dat hij haar wilde helpen, zij was echter nog steeds een gedeprimeerd aanhangsel. De lichten werden uitgedaan, Soraya keek gealarmeerd op, maar er was genoeg licht om te kunnen zien. ‘Hierheen,’ Ze werd gewenkt, wat ze had kunnen zien omdat ze toch wat angstig op had gekeken. Soraya krabbelde wat naar voren, maar bleef nooit ver van haar Trainer af. ‘Mijn woning zal iets meer geschikt zijn voor een praatje. Bovendien zouden we afgeleid kunnen worden door een uitdager als deze op de deur klopt.’ Miki beet meteen op haar lip bij het woord 'uitdager', maar rechtte zich iets. Het was maar onbeleefd om zo stom achter iemand aan te lopen, zeker als deze je hulp wilde verlenen. ‘Pas op voor de trappen,’ Miki stapte in haar pas en versmalde haar blik wat, ja, ze kon de treden nog wel zien. Voorzichtig betrad ze de treden en volgde Aiden. ‘Lus je misschien wat te drinken om te kalmeren?’ Miki keek even om zich heen toen ze een nieuwe kamer had betreden. Het zag er wel leuk uit, ja. Nog wat beverig knikte Miki. "J-ja graag." Haar stem trilde wat en Miki probeerde dit te verbergen door een kleine waterige glimlach op haar gezicht te zetten. ‘Neem plaats, maak het je vooral gemakkelijk!’ Miki knikte wat verlegen, wat ze normaal echt nooit was en keek Soraya even aan. De Bulbasaur staarde naar een punt wat Miki niet kon zien. ‘God, meisje toch,’ Miki schrok lichtelijk van de plotselinge stem en keek Aiden wat verstard aan. ‘Lucht je hart maar bij me,’ Nogmaals wendde Miki haar blik wat af.

Soraya was uit haar trance gekomen en Miki voelde haar knieën lichtelijk knikken, voor de zekerheid ging ze maar op de bank zitten, bang om nog te vallen als haar benen haar niet meer konden dragen. Ze legde haar handen in elkaar en Soraya ging voor haar benen zitten. Lichtelijk snikte Miki wat, niet meer zeker wat ze nu moest zeggen of moest doen. Haar ademhaling begon wat te beven, maar na een paar keer goed geslikt te hebben, waagde ze het om Aiden aan te kijken. "V-voordat ik je alles vertel, i-ik ben Miki, Miki Hoshii, de Gymleader van Celadon City." Zei ze nog even met een wat waterige glimlach en keek toen even wat weg. Soraya keek haar met haar grote ogen aan, wat verstard. "Maar goed.." Verzuchtte Miki wat en keek naar haar voeten, plots geen moed meer hebbende om hem aan te kijken. "Als Gymleader is natuurlijk mijn taak om Trainers met zoveel mogelijk weerstand van hun Badge te houden, toch? Nou.." Ze stopte even met spreken en beet weer op haar lip, hier kwam het gevoelige deel.. "Ik ben gelijk bij mijn eerste gevecht ingemaakt alsof ik een net begonnen Trainer was.." Stilte, gevolgd door een paar snikjes van Miki's kant.

OOC; Excuses voor deze echt hele late reactie ;_;

‘Je hoeft je nergens voor te schamen,’ Zei Aiden nadat Miki klaar was met haar verhaal, met een wat haperige adem wreef ze in haar ogen en waagde ze het om hem aan te kijken. Het was een poging en hij lukte ook nog wel aardig goed. ‘Het is normaal dat je in het begin van je Gymleiders-carrière nog veel moet leren. Gymleider zijn gaat met vallen en opstaan. Dat jouw uitdager op dat moment sterker was en je inmaakte, wil nog niet zeggen dat jij geen goede Gymleider bent. Je uitdager was op dat moment gewoon net ietsje sterker en beter voorbereid dan jij, maar dat wilt nog niet zeggen dat jij dat niet kunt zijn.’ De glimlach die hij naar haar toe wierp werd niet gekopieerd op haar gelaat. Want ja, het voelde gewoon zo.. raar. Een Gymleader moet juist een obstakel zijn naar een Badge, niet als een eenvoudige beginner opzij gezet worden. ‘Dat je hebt verloren nu komt misschien even als een klap in je gezicht aan, maar je moet het echt niet zo opvatten. Je moet eruit leren. Het betekent gewoon dat je nog een beetje extra moet trainen met je Pokémon, waardoor je band ook verbetert met hun. Misschien ben je de volgende keer dan wel beter voorbereid.’ Miki knikte wat, nog niet echt bij met het hele verhaal. Een zakdoek werd haar aangereikt en Miki nam deze met een dankbaar knikje aan. Ze depte met een hoekje de overgebleven tranen weg. ‘Het is ook zo dat trainers hun Pokémon vlak voor ze gaan vechten tegen een Gym heel goed trainen. Ook het type dat ze gebruiken speelt daarin mee. Als jouw uitdager bijvoorbeeld vuur gebruikt tegen jouw Bulbasaur, zal hij sowieso een groot voordeel hebben op dat gebied. Het ligt dus niet alleen aan strategie, maar ook gewoon het leven en het type-verschil dat het resultaat van de wedstrijd bepaalt.’ Haar mondhoek schoot een millimeter omhoog toen de Bulbasaur zich een soort van 'beledigd' omdraaide en Aiden met een vurige blik aankeek. ‘Mijn Arbok zou bijvoorbeeld minder kans maken tegen een Kadabra dan tegen een Beedrill, juist omdat het type zo verschillend is.’ Nogmaals knikte Miki wat meer in haar gedachten verzonken. ‘Ik zou er dus niet te veel mee inzitten en het gewoon als een wijze les zien waaruit je kunt leren. De volgende keer ben jij in het voordeel, dat weet ik zeker,’ Miki nam een grote hap lucht en probeerde zich wat te kalmeren. Aiden stond op om haar thee klaar te maken en keerde al snel terug. "Dankje." Zie Miki nog met een wat zachte stem terwijl ze het kopje in haar handen nam en een klein slokje nam. Het was warme en heerlijke thee, dat had Aiden goed gedaan. Met een schraal glimlachje keek ze hem aan en zette het kopje weer neer. "Het is gewoon zo.." Haar stem kreeg weer wat van zijn kracht terug en het voelde ook een beetje beter. Soraya kreeg wat meer vertrouwen in haar omgeving en begon wat rond te waggelen en bleef bij een paar voorwerpen in de kamer staan en keek ernaar met haar grote ogen. "wreed als je zo wordt ingemaakt." Ze liet haar ogen weer op haar schoenen vallen, de moed om Aiden aan te kijken was plots verdwenen. "Ik bedoel, een Gymleader moet ook zo nu en dan toegeven dat de strijd verloren is, maar zijn pokemon hadden niet eens een beetje schade opgelopen. Mijn pokemon leken wel twijgjes die door het kleinste briesje al omver werden geblazen. Straks ben ik gewoon de zwakke en zijn alle Trainers zo sterk en was dit nog maar het begin.."