Als leiders van de vijfde of zesde gym (afhankelijk van wie je het vroeg), hadden Kean en Kane regelmatig niks te doen. Op dit moment zat Kean aan tafel verveeld de Large door te bladeren. Niet dat hij nieuwe kleding nodig had, maar hij had gewoon niks beters te doen. Kane kwam de woonkamer binnenlopen en plofte op de bank neer, waarna hij de TV aanzette en doelloos begon te zappen. Het was weer zo’n dag dat ze hun gym niet konden verlaten omdat er elk moment een overmoedig trainertje voor de deur kon staan, maar waarop ze helemaal niks te doen hadden. Kean haatte dat soort dagen.
Hij veerde dan ook opgelucht op toen de telefoon ging. Hij hoopte dat het een callcenter was, want met de domme blondjes die daar meestal achter de telefoon zaten, was meestal nog wel een leuke grap uit te halen. Kean slenterde naar de telefoon toe: ‘Kean Hayashi,’ zei hij kortaf, waarna hij luisterde naar de andere kant van de lijn. Er was alleen een vaag geruis te horen. En hoorde hij daar nou wat geknabbel of zo?
‘Oh, haha, grappig,’zei hij met een stem waar het sarcasme vanaf droop. Hij legde de hoorn weer op de haak en slenterde terug naar de tafel. ‘Gewoon een klein kind dat grappig denkt te zijn,’ meldde hij aan Kane, al leek Kane niet echt geïnteresseerd in wie er aan de lijn was geweest. Dat vond Kean niet vreemd, want het was aan zijn reactie al te horen geweest waarvoor er werd gebeld.

Kean zat pas net weer op zijn stoel, toen er opnieuw werd gebeld. Dit keer was het zijn mobiel die luid begon te trillen aan de ándere kant van de woonkamer. Alexis? dacht Kean in eerste instantie. Hij stond meteen op en liep naar zijn mobiel toe, het nummer dat belde was anoniem. ‘Kean,’ zei hij simpelweg. Wederom was er alleen stilte te horen. Kean begon te vermoeden wat er aan de hand was. Met zijn mobiel nog aan zijn oor, draaide hij zich om. Maar nee, Kane zat hem onschuldig, misschien zelfs ietwat nieuwsgierig, aan te kijken. Zijn broer was dus geen grap met hem aan het uithalen. Maar wie dan wel? Alexis zag hij er niet voor aan om zoiets te doen, net zomin als een van zijn ouders. Leon dan? Maar bij die gedachte moest hij alleen maar glimlachen. Zijn Weedle wist toch helemaal niet hoe een telefoon werkte!
Hij nam zijn mobiel mee terug naar de tafel en pakte er dit keer een ander tijdschrift bij om door te bladeren. Plotseling zag hij echter vanuit zijn ooghoeken dat er een lampje knipperde bij de vaste telefoon. Hij keek er even verbaasd naar en besefte toen dat er een voicemail was ingesproken. Misschien was er net gewoon iets mis gegaan met de verbinding... of zo. Voor zover een vaste telefoon echt problemen kon hebben met de verbinding dan. Anyway, het deed er ook niet toe. Hij kon de voicemail in elk geval even afluisteren.

Dat deed hij. En de stem die begon te spreken gaf hem, ondanks dat hij dat never-ever-ever toe zou geven, toch wel een beetje rillingen. Een heel klein beetje. Eerst klonk er gekraak en wat vreemde, duistere geluiden die hij niet kon plaatsen. Toen begon een vervormde stem te spreken, misschien nog wel het meest vergelijkbaar met de Ogre van Tekken.
Dear Kean, this is The Zodiac speaking…
Het drong niet eens tot Kean door dat het Engels was wat hij hoorde. Hij was gewoon verbaasd. Heel verbaasd. Dit kon zijn Weedle in ieder geval niet op zijn kerfstok hebben en aangezien zijn andere Pokémon in de Pokéball zaten en Kane nog op de bank zat te zappen... Zijn gedachten gingen naar de Psychopaat, die Alexis had aangevallen, maar dat bleken onzin-gedachten te zijn, want de stem had een Duits accent.
Tell Herr Kane that I am here. I have always been here. You are good, but I am both smarter and better. I am waiting for a good song about me. Who will write it? Will you? I am now in control of all things. Yours sinc-’
Er klonk weer een hoop gekraak en Kean merkte dat hij het niet eens zo’n slecht idee vond om eens een keer een lied te schrijven. Maar wie had deze boodschap ingesproken? Hij draaide zich om, om Kane te informeren over het vreemde telefoontje. Kane was echter geluidloos verdwenen. Waar was hij heen? Kean had geen deur gehoord. Maar ja, hij was dan ook gefixeerd geweest op dat bericht. Toch begon hij zich nu enige zorgen te maken.

Bzzzzz.... bzzzzz Daar ging zijn mobiel weer. Kean keek nog een paar keer om zich heen, om zich ervan te verzekeren dat hij niet voor de gek werd gehouden. Maar ja, wat kon hij anders dan de telefoon opnemen? Straks was het wél iets belangrijks...
‘Hallo...?’ zei hij, zodra hij zijn mobiel tevoorschijn had gehaald. Aan de andere kant klonk een stem die wel iets weg had van de stem van de boodschap, wederom in het Duits-Engels: ‘Well, well, how are you?’
‘Wie....wat?’ bracht Kean uit en uiteindelijk, kortaf, alsof de ander daarna zou ophangen: ‘Don’t understand.’
‘You know very well who I am, don’t you?’ zei de stem onheilspellend. ‘You almost got away from me.’
‘Huh, what the- Ik weet niks,’ zei Kean. Hij keek de kamer rond. Waar was Kane als je hem nodig had? ‘Ik denk dat je verkeerd bent verbonden.’
‘Oh, no... certainly not,’ klonk de stem en plotseling werd de deur van de woonkamer opgegooid, waarna Kane met Leon en Noel op zijn schouders naar binnen sprong. ‘OF SNOEP!’ riep hij vrolijk, waarbij hij zijn mobiel omhoog hield en Leon en Noel de plastic zakjes die ze vasthielden vooruit staken, alsof ze wilden zeggen: Trick or treat... en dan het liefste treat!


OOC: Dat moment dat je niet meer weet hoeveelde in de rij van gyms je bent [/faal]