De frisse lucht dat tussen het gras kwam was iets wat haar hoofd leeg maakte. Miki had het gewaagd om Celadon City voor een paar dagen te verlaten, na het gesprek met Aiden voelde ze zich weer wat vrolijker, maar waagde het nog steeds niet om om te kijken naar haar Gym. De Trainer die haar zo genadeloos had verslagen was misschien wel een teken geweest, ze moest trainen en op een plek waar ze niet afgeleid kon raken! Als pokemon die voor vandaag een dag training kreeg, had ze haar Victreebell Daisy gekozen, deze was wat trouwer geworden sinds dat zij ook verslagen was. De gras pokemon voelde zich duidelijk op haar gemak en af en toe koos Miki ervoor een kleine pauze te nemen van de training om haar te laten genieten van een omgeving die ze niet vaak zou bezoeken. De Gymleader gaf haar sterkste pokemon een 'schouderklopje' [voor zover dat kon] en bedacht zich dat ze zelf ook even gebruik kon maken van deze pauze. Miki stond op vanuit haar zittende positie en maakte een klein ommetje om haar zelf gemaakte trainingsveld, gewoon wat gevonden takken die ze had omgevormd in een obstakel waartegen Daisy moest vechten. De training was goed verlopen, Daisy had zelfs het merendeel van haar bevelen opgevolgd. Met een grote glimlach betrad Miki een grotere open plek, waar de meeste beginnende Trainers aan hun reis beginnen. Zelf was ze nooit hier gekomen, als kind niet en als volwassene ook niet. Miki bleef het liefst in de omgeving van Celadon City, maar nu, ja, nu had ze voor een rustige plek gekozen om te trainen, een soort vakantie leek het wel voor haar.

Maar er kwam iets in haar zicht wat ze niet verwacht had. Een volwassen jongen met een sterk uitziende Marowak als pokemon bij zich, vocht met een Spearow die redelijk hard werd uitgeschakeld. Later bleek er een Trainer in het alles gevoegd te zijn, die een bedankje gaf aan de man en vervolgens vertrok. De Squirtle leek er echter niet geheel blij mee te zijn. Miki glimlachte wat verward en kwam dichterbij. Even later verscheen Daisy ook, de Victreebel had zich waarschijnlijk afgevraagd waar haar Trainer was gebleven. "Het was heel aardig van je om die jongen zo te helpen." Grijnde Miki toen ze de jongeman genaderd was en hem een snelle blik wierp. "Ik ben Miki, Miki Hoshii." Vervolgde ze zichzelf en stak beleefd haar hand uit.

Miki kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen de jongeman bijna achterover tuimelde, waarschijnlijk omdat hij haar niet had opgemerkt. De jongeman keek naar zijn pokemon, misschien had deze hem toch beter kunnen waarschuwen voor haar aanwezigheid? Ach, Daisy had zich ook zo kunnen gedragen als ze in dat soort stemmingen zat. Over de pokemon gesproken, deze keek de Marowak door een versmalde blik aan, hem niet echt vertrouwend. De Marowak had haar ook opgemerkt, maar haar pokemon bleef gewoon stil staan. “H-Hallo, i-ik ben … C-Christopher S-Smit. Aangenaam, M-Miki Hoshii,” De jogeman, genaamd Christopher schudde haar hand en gaf er een knikje bij. Vervolgens keek Miki toch even naar haar pokemon, die wat dreigender naar voren was gekomen. Sinds haar ruwe uitschakeling was elke vreemde pokemon een bedreiging, iemand die moest worden uitgeschakeld. Miki wenkte Daisy, die twijfelend aan haar zijde kwam staan, maar nog niet in staat was om zich op een goede afstand te bevinden naast haar. Het was een begin, alleen het begin daarvan was misschien wel iets té hard geweest. “U bent zeker hier niet voor mijn oma’s breeder klasse?” Miki keek weer op naar de volwassenen, haar gelaatsuitdrukking neutraal, maar haar groene ogen fonkelden vriendelijk. "Nee, ik ben hier voor wat extra training. Mijn gras pokemon zijn hier meer in hun element, in het drukke Celadon bevindt zich niet zoveel groen en dan kunnen ze niet op honderd procent functioneren. Snap je?" Glimlachte ze naar de jongen en keek voor de zekerheid nog even naar Daisy, die was weer wat gekalmeerd, maar wendde haar blik zeker niet af van de Marowak.

Ze was nog niet helemaal gerust over het feit dat haar pokemon zo vijandig deed tegenover die van een ander. Ja, ze had misschien een beetje een trauma opgelopen sinds het gevecht met de Fearow, maar alsnog, een Marowak was een hele andere pokemon en ieder had zo zijn eigen karakter. Toch kon ze Daisy de schuld er niet van geven, als iemand haar ooit heel erg lastig ging vallen zou ze de mensen om zich heen ook minder vertrouwen. "Dat kan ik begrijpen. En u was van plan uw Victreebel hier te trainen, ten minste. Dat neem ik aan," Miki glimlachte wat nerveus, ze was nog nooit met 'u' aangesproken, zeker niet door iemand die ouder was. "Je mag gewoon 'je' zeggen hoor." Verzekerde ze hem glimlachend en Daisy verstijfde even langs haar been. De Marowak was in beweging gekomen, maar kwam niet op haar af, maar op zijn eigen Trainer. Miki schrok van de plotselinge klap die hij uitdeelde aan Chris. Vervolgens fronste ze wat. "Tja, zo is mijn Marowak. Maar het is fijn wanneer Pokémons ook op hun bloedeigen trainers letten, toch?" Miki lachte wat nerveus en zag dat Daisy haar vijandelijkheid wat opgedreven had. Natuurlijk.. Miki plaatste voor de zekerheid een been voor haar pokemon, zodat deze niet plots een aanval zou kunnen verrichten. "Soms wel ja, maar gaat het nog wel?" Vroeg ze nog met een frons, het leek haar niet zo fijn als er zo'n hard bot tegen je enkels kwam. "En Daisy is ook niet meteen de warm hartigste." Glimlachte ze vervolgens nog wel.

De gymleider had tussendoor gezegd dat hij haar met ‘je’ kon aanspreken. Chris twijfelde echter of hij dat wel kon. Zijn respect jegens gymleiders was gewoon te groot om iemand met ‘je’ aan te spreken. Zelfs al was de gymleider tegenover hem zelfs jonger dan hijzelf, het lukte hem niet. Hij voelde zich ook lichtelijk beschaamd dat hij haar met ‘u’ had aangesproken, dat gebeurde immers niet zo vaak. Chris was misschien nog lang geen oud mannetje, maar hij wist al dat de jeugd van tegenwoordig brutaler begon te worden en beleefdheid een zeldzaam trekje begon te worden, helaas. Als zelfs gymleiders niet meer werden gerespecteerd door beginnende trainers … Chris verbood zichzelf zo te denken. Er was altijd respect en beleefdheid gaande tussen een gymleider en de uitdager, en de eerste gymleider die het hen leerde was een ervaren trainer, Brock. Hij wist zeker raad met het rechtzetten en duidelijk maken van de verhouding tussen een gymleider en de uitdager. Sinds zijn jeugd was Brock zijn grootste idool geweest en niet, omdat de gym de eerste was. Het lag volkomen aan Brock zelf. Chris merkte echter dat hij begon af te dwalen van het hier en nu en keek de ander weer aan. Hopelijk had hij geen woord van haar gemist. Het eerste wat hij Miki Hoshii zag doen, was het plaatsen van haar been voor haar Victreebel die eerder valse trekjes had getoond jegens Sköll. Kon ze de Victreebel niet in de hand houden of was het net zoals Sköll beschermend? Chris boog zich iets naar voren om de Gras/Gif Pokémon beter te bekijken, snauwde zichzelf af dat hij deze houding aannam ondanks de pijn in zijn enkel, maar voelde zich niet helemaal op zijn hoede om net tussen zijn Marowak en de Victreebel met zijn hoofd te zitten. De spanning tussen de twee was namelijk te voelen. Chris richtte zich weer recht en keek de gymleider weer aan.

Hij wierp een verwarde blik op de gymleider toen ze ineens vroeg of hij nog oké was. Pas tellen later herinnerde hij zich weer de klap die hij van zijn Pokémon op zijn hoofd had gekregen. Het was vreemd om eraan gewend te raken, maar hij was het levende voorbeeld ervan. Hoe erg het werkelijk was, wist hij niet. Zachtjes haalde hij zijn hand langs zijn enkel en voelde een dikke bult opkomen, maar er was gelukkig geen spoor van bloed te vinden. “H-Het gaat prima,” Antwoordde Chris licht stotterend. De bult deed een beetje pijn, maar het was sowieso niet zo erg tot het punt dat hij erover zou vertellen. Bovendien, twijfelde hij sterk of hij alsnog over een wond zou vertellen, dit was namelijk een vrij zeldzaam moment voor hem om direct in contact te zijn met een gymleider. Deze kans zou hij niet verspillen. De gymleider vervolgde haar verhaal met het feit dat Daisy, haar Victreebel, niet de allerliefste was. Dat had hij eigenlijk al weten op te merken, hoewel het misschien ook aan Sköll’s houding kon liggen. En heette de Victreebel nou Daisy? Dat was meer een naam voor een rustgevende Pokémon leek hem, maar misschien was deze Victreebel dat ooit geweest. Het was alsnog duidelijk dat de gymleider Daisy duidelijk nog aan het trainen was. Zonder dat hij het wilde, floepte de woorden al uit zijn mond, “Al geprobeerd om met Daisy een waardig gevecht te houden of gewoon gezamenlijk te reizen?” Pas toen Sköll hem recht aankeek, besefte Chris pas van wat hij gezegd had. Had hij dat nou leterlijk tegen een ervaren trainer gezegd?! Snel verbeterde Chris zichzelf, in de hoop dat wat hij ditmaal zou uitkramen, zijn eerdere woorden zouden verzachten. “Een gymleider vecht al tegen veel waardige trainers, maar het is enkel wat ik zelf als een trainer zou doen. Niet in de zin van dat ik je Daisy zelf wil helpen, wacht .. Ik wil Daisy wel helpen, maar ik ben zijn trainer niet en hoef haar ook niet ….E-en..” Het was onzin wat hij zat uit te kramen. Beschaamd sloeg hij zijn hand voor zijn voorhoofd en verontschuldigde zich voor deze storm van onzinnigheid.